Άγιον όρος, 2017

[soudianos]

Mια ευχάριστη συνάντηση

Λέγεται ότι την μονή του ΑΓ. Γρηγορίου επισκέπτονται συνήθως τοξικομανείς που θέλουν να αποθεραπευτούν και ότι καταφέρνουν τούτο με τις συμβουλές και οδηγίες των μοναχών. Κάτι τέτοιο δεν έπεσε στην αντίληψη μου στο λίγο χρόνο που έμεινα. Πήγα όμως στην ομιλία που μας κάλεσαν να παραβρεθούμε, (όσοι ήθελαν βέβαια), μετά το δείπνο. Ήταν κάτι που έκαναν και τα άλλα μοναστήρια όπου πήγα, αλλά γινόταν πρώτη φορά από τις πέντε επισκέψεις μου στον Άθωνα. Σίγουρα κάποια εντολή έχουν πάρει από την Ιερά Επιστασία.

Περάσαμε κάτω από μια παλιά μεγάλη αψιδωτή πύλη, βρεθήκαμε σε ένα χώρο με καλλιεργημένα μποστάνια, ένα μικρό κοιμητήριο και κάτω μας απλωνόταν το ήρεμο πέλαγος. Καθίσαμε ημικυκλικά σε παγκάκια και βραχάκια μέχρι που ήρθε ο σεβάσμιος ασπρομάλλης μοναχός. Κάθισε κι αυτός σε παγκάκι έξω από την πύλη σε χαμηλότερο επίπεδο από το δικό μας σα να έκανε εφαρμογή το θέμα της ομιλίας του.
Τούτο ήταν: «Η Ταπεινότητα». Δύσκολη η απόκτηση της ιδιότητας αυτής στη σημερινή ανταγωνιστική κοινωνία μας. Δεν το νομίζετε; Ιδίως τώρα που υπάρχουν και κάτι κοινωνικά δίκτυα όπου εμφανίζουμε συχνά τις φάτσες, τους καφέδες και τις ατομικές μας επιτυχίες…; Αυτή την ιδιότητα την άκουσα ξανά λίγο πριν το τέλος της περασμένης χρονιάς, όταν σε μια ομιλία για τον Καζαντζάκη, ειπώθηκε πως σε μια επιστολή προς ένα φίλο του αναφορικά με τις εντυπώσεις του από το Α.Ο. όπου πήγε το 1914 μαζί με το Σικελιανό, έγραφε ότι το Α.Ο. του δίδαξε την ταπεινότητα…

Από τις δυτικές ακτές του Άθωνα θα πάμε στις ανατολικές ακτές στο μικρότερο μοναστήρι του Α.Ο. κι ό λόγος είναι ότι εκεί καταλήγει μια όμορφη πεζοποριούλα όπως θα δείτε. Με χαρά ανακάλυψα ότι συγκοινωνίες στο Α.Ο. έχουν δρομολογηθεί κατά τέτοιο τρόπο που εξυπηρετούν όλες τις επιθυμίες των προσκυνητών. Καραβάκι από Ουρανούπολη προς και από τη Δάφνη. Άλλο από Δάφνη προς τις νότιες ακτές μέχρι τις ερημικές σκήτες των βράχων κι όπως λέγεται εκεί βρίσκεται το γνήσιο Άγιο Όρος και επιστροφή μόνο μέχρι τη Δάφνη.

Γύρω στις 10:30 πήρα το δικό μας που ερχόταν από τα νότια παράλια για να πάω στην Δάφνη με μια στάση μόνο, στον γνωστό μου ταρσανά της Σιμωνόπετρας. Μέρα ηλιόλουστη, η θάλασσα λάδι, η σκιά των πράσινο βουνών να καθρεπτίζεται πάνω στο νερό και σύντομα βρεθήκαμε ανάμεσα στη Γρηγορίου και τη Σιμωνόπετρα. Μια εικόνα που παραπλανητικά σου έλεγε ότι για να πας από τη μια στην άλλη παραπάνω από 40 λεπτά δεν κάνεις. Μάταια προσπαθούσα να βρω ένα ίχνος από το μονοπάτι της χθεσινής μου διαδρομής που κρυβόταν μέσα στο δάσος. Κι επειδή ο χρόνος της αποβίβασης μου ήταν μικρός προτίμησα να κάθομαι στο χαμηλό σαλονάκι παρά το θόρυβο των μηχανών και τη φασαρία των συνεπιβατών μου.

Στον ταρσανά της Σιμωνόπετρας περίμεναν τέσσερεις επιβάτες και με έκπληξη είδα πως ένας εξ αυτών ήταν ο Παρασκευάς! Περίμενα να βγάλει το εισιτήριο του και μετά τον πιάνω από τον σβέρκο…
-Βρε συ, τι μούλεγες εχτές;
-Ξέρεις, μου απαντάει, δεν έμεινε θέση για πάω με το βανάκι γιατί είχε πολλούς μοναχούς με την παρέας τους.
-Δεν με άκουσες… αλλά βασίστηκες σ αυτούς… έκανες μια ανάβαση στο βουνό κι επί πλέον έχασες μια διαμονή σ ένα ακόμα μοναστήρι. Όλα αυτά, για να προλάβεις να ψωνίσεις κάτι που και τώρα θα μπορέσεις να κάνεις.

Καθίσαμε σ ένα καναπέ στο σαλόνι απ όπου βλέπαμε όλους τους επιβάτες του σαλονιού. Λέγαμε τα δικά μας όταν από μια εσωτερική πόρτα στο βάθος να σου και ξεπροβάλει ποιος νομίζετε; Ο Switcherland. Επιβλητικός, με τη μαύρη του γενειάδα, το χαμόγελο στα χείλη του και κάπως χαμένος στη μοναξιά του.
Μόλις μπήκε στο σαλόνι μας γύρισε την πλάτη και μελετούσε μια εικόνα της Παναγίας κορνιζωμένη πάνω στον μπουλμέ (ο τοίχος του πλοίου). Όταν τέλειωσε τη μελέτη του, πριν ακόμα μας δει, άρχισε να ψάχνει για κάθισμα. Μέσα στη φασαρία του σαλονιού του φώναξα:

- Suitcherland. Γύρισε το κεφάλι προς την εικόνα σαν να νόμιζε ότι τον φώναζε η Παναγία.!!
-Suitcerlaaaand,. Κοίταξε προς την αντίθετη από μας πλευρά. Σηκώνομαι σηκώνω και το χέρι μου φωνάζοντας τον ξανά. Επί τέλους. Το πρόσωπο του έλαμψε το χαμόγελο του πλάτυνε. Γνώριζε και τον Παρασκευά από τη Σιμωνόπετρα. Η ολιγόωρη γνωριμία μας στα μοναστήρια και στα μονοπάτια του Α.Ο. σημάδεψε το ταξίδι εκάστου και δεν ξεχνιέται εύκολα.

Φτάνοντας στη Δάφνη έδειξα στον Παρασκευά το γραφείο για να βγάλει τα εισιτήρια για την Ουρανούπολη, τα μαγαζάκια που τόσο αγωνιούσε να προλάβει να ψωνίσει, ανταλλάξαμε τις διευθύνσεις μας στο FB, και μπήκα στο λεωφορείο για τις Καρυές και σύντομα γέμισαν με προσκυνητές τα καθίσματα και ο διάδρομος του.

Γρηγορίου

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[soudianos]

Τα καραβάκια που εκτελούν τα δρομολόγια στις μονές του Άθωνα έχουν μία μοναδική παγκοσμίως ιδιαιτερότητα που όλοι τη γνωρίζουμε: Δεν έχουν επιβάτες γυναίκες… Το καραβάκι σαλπάρει από την Ουρανούπολη με επιβάτες Έλληνες κι αλλοδαπούς κυρίως από τις βαλκανικές χώρες, Ουκρανία και κυρίως από τη Ρωσία. Μοναχικοί, παρέες 2,3,4 ή και 5 ατόμων. Περισσότεροι άτομα βλέπουμε στις διάφορες ομάδες και συλλόγους που πηγαίνουν οργανωμένα. Λάθος τους.
Ξεκινώντας από την Ουρανούπολη ο μοναχικός ταξιδιώτης θα κάνει εύκολα γνωριμίες, και ο πρωτάρης μπορεί να πάρει πληροφορίες χρήσιμες για το πρόγραμμα του. Τους συνταξιδιώτες σου εκείνης της στιγμής, θα τους ξανασυναντήσεις λίγο πολύ στο οδοιπορικό σου στο Α.Ο., και το πιθανότερο στο δρομολόγιο της επιστροφής. Είναι η επικοινωνιακή πλευρά του όλου ταξιδιού στο Α.Ο. όπου οι ιδιαίτερες συνθήκες διαβίωσης κάνουν ευκολότερη την επικοινωνία μεταξύ των προσκυνητών. Αν δε τύχει συνάντηση υπό δύσκολες συνθήκες, τότε ακόμα καλλίτερα. Όπως θα δούμε παρακάτω:

Ο Switcherland
Λίγα λεπτά πριν την αποβίβαση στον ταρσανά του επόμενου μοναστηριού, πήρε το μάτι μου ανάμεσα στους συνταξιδιώτες ένα γνωστό πρόσωπο από την πόλη μου. Ήταν από κάποιο χώρο που συχνάζαμε αλλά ποτέ δεν είχαμε μιλήσει. Η παρέα του ήταν μεγάλη πάντως πήρα το θάρρος να βεβαιωθώ και πράγματι με γνώριζε κι αυτός με το όνομα μου. Ήταν με ένα γκρουπ από το Ηράκλειο που διαφώνησαν για το πρόγραμμα και χώρισαν φτάνοντας στο Άθωνα. Το σπουδαιότερο όπως μου είπε, ήταν ότι δεν είχε την ευκαιρία να βρεθεί μόνος να αντιληφθεί ότι είναι προσκυνητής. Κι όταν τον αποχαιρέτησα για να αποβιβαστώ να ανέβω στο μοναστήρι που βλέπαμε πάνω απ το κεφάλι μας, -Μόνος θα πας? – Ε..κάποιον θα βρω παρέα…

Ήταν μεσημέρι όταν το καραβάκι με ξεμπάρκαρε σε μια ερημική αποβάθρα. Σα να ήθελε να με ξεφορτωθεί, μαζί με άλλους τρεις νεαρούς μας πέταξε στην ερημιά κι αναχώρησε αμέσως για τον επόμενο προορισμό του. Ο δικός μου ήταν η μοναδική Σιμωνόπετρα την οποία αντίκριζα να αιωρείται πάνω από το κεφάλι μου λίγο πριν φτάσουμε στην αποβάθρα και τώρα έχει κρυφτεί.
Το βουνό κατέβαινε απότομα στη θάλασσα σκεπασμένο όλο με αδιαπέραστο δάσος από θάμνους και αγριόδενδρα. Ένα σπιτάκι μαζί με παλιό πύργο σε μια άκρη, ολόκλειστα πιθανώς αποθήκες θα είχαν πολλή καιρό να χρησιμοποιηθούν. Η μόνη διέξοδος απ αυτό το στενόχωρο μέρος που βρέθηκα, χειρότερο κι απ’ αυτό που καταλήγει ο ναυαγός που τον πετάει το κύμα σε ερημικά νησιά κάποιες φόρες παραδείσια, ήταν ένα μονοπάτι χαραγμένο πάνω στα βράχια και σκιερό από τα κλαδιά των δένδρων που έπλεκαν αψίδα πάνω του. Οι τρεις νεαροί εξαφανίστηκαν μέσα στο δάσος της απότομης πλαγιάς και δεν σκέφτηκα να τους πω : - Πείτε στους καλόγερους ότι και ό τάδε ανεβαίνει, κι’ αν καθυστερήσει πάνω από μια ώρα κάτι θα συμβαίνει.

Φορτώθηκα τον οκτάκιλο σάκο στην πλάτη, που δεν αλαφραίνει ποτέ …, και πήρα.. ανήφορο. Πέτρινο μονοπάτι γλιστερό μα ευτυχώς σκιερό. Μετά την πρώτη στάση για ξεκούραση συνέχισα κάνοντας νοερά την προσευχή των μοναχών όταν θυμήθηκα το φιάσκο που έπαθα πριν δύο χρόνια τότε που έχασα το δρόμο. (΄Άρθρο : « Χάθηκα στο Α.Ο»). Μετά τη δεύτερη στάση άρχισα να ιδρώνω, να απογοητεύομαι και η Σιμωνόπετρα να μου κρύβεται ακόμα πίσω από τους πράσινους λόφους.
Ετοιμαζόμουν για την τρίτη ξεκούραση όταν διέκρινα ψηλά στο βάθος το μονοπάτι να διακλαδίζεται δεξιά κι αριστερά. Συνέχισα κι όταν έφτασα εκεί, στην δεξιά πλευρά ένα βελάκι πάνω σε πινακίδα έγραφε: «προς Ι. Μ. Γρηγορίου». Αυτό ήταν ένα μέρους του μονοπατιού που θα ακολουθούσα την επόμενη μέρα. Εκεί ήταν και μια κρήνη με βρύση και χωρίς καθυστέρηση ξαλαφρώθηκα από το σάκο μου κι έβαλα το κεφάλι από κάτω από το μπόλικο δροσερό νεράκι.

Στην αριστερή πλευρά της διακλάδωσης υπήρχε το πινακάκι με τη ένδειξη «προς Ι.Μ. Σιμωνόπετρας, που μου έδωσε κουράγιο για τη συνέχεια της διαδρομής καθώς και δύο πέτρινοι πάγκο για ξεκούραση ο ένας απέναντι στο άλλο. Ξαφνικά πρόσεξα ότι ένας άνθρωπος καθόταν στον ένα, κάτι που δεν το είχα προσέξει όση ώρα δροσιζόμουνα. Πως βρέθηκε εκεί; Παρουσιάστηκε ξαφνικά; Η Βιβλική του μορφή θύμιζε Απόστολο του Χριστού … μπα! Οι άγιοι μας σοβαροί αγέλαστοι και θλιμμένοι απεικονίζονται συνήθως. Τούτος εδώ είχε τη μορφή αγάλματος του Βούδα που ακίνητος με ίσια την πλάτη κοιτάζει ίσια μπροστά. Κάθισα απέναντι του. Μάτια μεγάλα ήρεμα καλοσυνάτα. Ένα ελαφρύ γλυκό μειδίαμα στα χείλη δήλωνε την πραότητα του. Τα μαύρα μαλλιά και η μαύρη καλοχτενισμένη γενειάδα στο στήθος όπως και η καστανή επιδερμίδα του όσο το χρώμα του κάστανου, έδειχνε την ανατολίτικη καταγωγή του. Πρόσεξα επίσης τον μεγάλο ξύλινο σταυρό που κρεμόταν στο στήθος του .Τέλος πάντων, θα κοιταζόμαστε αμίλητοι κι ακίνητοι δυο διαβάτες στην ερημιά των βουνών; Πήρα το λόγο. Σαν γνώστης όλως των φυλών του κόσμου ρώτησα αρχίζοντας λόγω της ομοιότητα του με του Ιρανούς που επισκέφτηκα πρόσφατα.
-Ιράν;
-Νο, απάντησε χαμογελαστά
-Ιράκ νο
-Νο
-Συρία;
-Νο
-Παλαιστίνη;
-Νο
Επέμενα στο παιχνιδάκι να δούμε που θα μας βγάλει…
-Ανατολικά ή Δυτικά από την Ελλάδα;
-Δυτικά!!, μου απάντησε. Άντε τώρα να βρεις άκρη… Ιταλός , Ισπανός, Πορτογάλος, δεν είναι. Ας πιάσω τώρα τη βόρειο Αφρική
-Μαρόκο;
-Νο, απάντησε δυσαρεστημένος
Τυνησία, Αλγερία Νο. Ας το πάρει λοιπόν το ποτάμι.
- !!! Switcherland!! Aπάντησε
Έκανα να του πω πως κι εγώ είμαι Κινέζος. Μα θυμήθηκα κάποτε όταν στο Couchsurfing γνώρισα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Σουηδών που μαζί με την 22άχρονη κόρη τους θα ερχόταν στο Ηράκλειο και κανονίσαμε μια μικρή συνάντηση για καφεδάκι. Κι αντί να δω μια Σουηδέζα καλλονή μου σύστησαν μια μαύρη σαν το κατράμι. –Απ εδώ η κόρη μας !! μου είπαν.
-Από πού ανέβηκες μέχρι εδώ; Ρώτησα το Switcherland
-Από τον ταρσανά που ήρθες κι εσύ, μου απάντησε.
Μπα! Ώστε κάνω και προσπεράσεις!!
-Εγώ συνεχίζω μα εσύ θα με φτάσεις του είπα.
-Νο, μου είπε πηγαίνω, σιγά
Προχώρησα τώρα σε ίσιο μονοπατάκι, τα δένδρα αραίωσαν, το μοναστήρι φάνηκε με όλη του τη μεγαλοπρέπεια κτισμένο πάνω στη άκρη του βράχο, ο Switcherland μ έφτασε, τον προσπέρασα ξανά και τελικά παρέα μαζί περάσαμε κάτω από την μακριά κληματαριά αποτελούμενη από κλίματα αμπελιού και ακτινιδίου και φτάσαμε στη μια από τις δύο εισόδους του μοναστηριού.

Ένα παπαδοπαίδι με υποδέχτηκε και μου έδειξε το κελί μου σε καταλύματα έξωθεν του κάστρου, οι μοναχοί κάπως απλησίαστοι εκτός από μια ξενάγηση με πληροφορίες που μας έκαναν στο χώρο του μοναστηριού. Με τον Switcherland ο οποίος φτάνοντας εξαφανίστηκε μυστηριωδώς δεν ξανασμίξαμε και δεν τον ξανάδα παρά μόνο στον εσπερινό τον πήρε το μάτι μου πάνω σ ένα στασίδι φορώντας ρούχα μοναχού!!!

 

[soudianos]

Ο Παρασκευάς και το «μπαστουνάκι»

Ο Παρασκευάς, νεανίας 24 εκ Σικάγου Ιλλινόις, Ελληνοαμερικανός, μοναχικός προσκυνητής όπως κι εγώ, μου έκανε εντύπωση η θρησκευτική του ευλάβεια στη μονή Σίμωνος Πέτρου. Ο επόμενος προορισμός και των δύο μας συνέπιπτε και συμφωνήσαμε να προχωρήσουμε μαζί. Φορτωθήκαμε τα σακίδια, πήραμε το κατηφορικό γλιστερό πάνω σε βράχια μονοπάτι για την μονή Γρηγορίου.
–Πόση ώρα είναι η απόσταση πάτερ άγιε? Ρώτησα ένα μοναχό πριν αναχωρήσουμε.
-45 λεπτά, μου απάντησε.

Κοντράραμε συνεχώς μη γλιστρήσουμε, ιδρώναμε, ένας βράχος στη μέση του μονοπατιού τον ανεβήκαμε με τα τέσσερα, και στη μισή ώρα, να σου ξαφνικά τέσσερις δικοί μας, δηλαδή Έλληνες, που ανέβαιναν τον ανήφορο αγκομαχώντας.

-Πόση ώρα παιδιά κάνατε από την Γρηγορίου?

-Τρείς ώρες!!!

- Μα τι τρεις ώρες! έχουμε κάνει μισή ώρα και μας είπαν πως η απόσταση είναι 45 λεπτά.

-Πρώτον ποτέ μη ρωτάτε τους καλόγερους για τις αποστάσεις και δεύτερον ξεκινήσαμε πριν τρεις ώρες αλλά με πολλές στάσεις γιατί απ ότι βλέπετε οι δύο από μας είναι στα +-80!!! σε μιάμιση ώρα ακόμα θα φτάσετε.

– Ευχαριστούμε και καλό κουράγιο…

Σ΄ ένα σκιερό μονοπάτι, έδωσα στον Παρασκευά τη μηχανή και μου τράβηξε τη μοναδική φωτογραφία σε όλο μου το ταξίδι, που δείχνει και μια εικόνα του μονοπατιού. Φτάσαμε στην παραλία, περάσαμε ένα ξεροπόταμο κι αμέσως μετά δίπλα μας μια κρήνη με το ευλογημένο καθαρό νεράκι του Α.Ο. κάτω από μια παραδεισένια σκιά. Μονάχος ένα εξηντάρης προσκυνητής κουτσός απ το ένα πόδι και μ ένα μπαστουνάκι απολάμβανε τον παράδεισο.
Μας φώναζε από μακριά μόλις μας είδε...

–Μπας και συναντήσατε τέσσερα άτομα?

– Ναι γιατί?

-Είναι η παρέα μου μα εγώ δεν μπόρεσα να συνεχίσω, πάνε από τη Γρηγορίου στη Σιμωνόπετρα να την δουν και θα γυρίσουν πίσω ξανά είναι και δυο γεροντάκια μαζί τους.

Μετά από λίγα λεπτά έφτασαν από τη Σιμωνόπετρα και τρεις νεαροί γύρω στα 25 έκαστος. Κάναμε πηγαδάκι… ξεχαστήκαμε με τη συζήτηση. Που όρεξη ν αφήσουμε τούτο τον παράδεισο… Τελικά έστειλα τον Παρασκευά μαζί με τη νεολαία κι εγώ συνέχισα παρέα με το «μπαστουνάκι». Να τον άφηνα μόνο του? Στο Α.Ο. ήμασταν… Στις ερημιές του προβάλουν μορφές που δεν υποπτεύεσαι τι συμβολίζουν, κι άλλες που σε δοκιμάζουν… Κι ακόμα, οι αρνητικές σκέψεις πληρώνονται εδώ άμεσα. Πικρή εμπειρία..!!! .

Συνεχίσαμε σε μονοπάτι ανηφορικό κι ασκίαστο. Ο μεσημεριανός ήλιος καταπάνω μας μέχρι που φτάσαμε σ ένα φαρδύ κατηφορικό δρόμο υπό κατασκευή για να εξυπηρετεί το μοναστήρι. Χωμάτινο με τα 4x4 των μοναχών να σε προσπερνούν σηκώνοντας πυκνό νέφος σκόνης να κάθεται πάνω στον ιδρώτα μας και να γίνεται λάσπη. Το «μπαστουνάκι» με τον αργό ρυθμό του με κούραζε. Προχώρησα μπροστά, σταματούσα στις στροφές μέχρι να ξαναφανεί και συνέχιζα. Ώσπου, μετά από τρεις ώρες πορείας αντίκρισα το μοναστήρι με το λιμανάκι του κάτω μας. Στην αρχή των εγκαταστάσεων ένας χείμαρρος μας καλωσόρισε…

- Είναι υδροηλεκτρικό έργο και πιο πάνω έχουμε τουρμπίνα. Μ αυτό ηλεκτροδοτείται το μοναστήρι, μου είπε ένας μακρυγένης σεβάσμιος γέροντας.

Το λιμανάκι της μονής του Αγ. Γρηγορίου είναι μεγάλο με δύο προβλήτες, όμορφο και απήνεμο με την καταπράσινη πλαγιά πάνω του, σ αυτό τον εξωτερικό χώρο υπάρχουν επί πλέον εγκαταστάσεις για τη διαμονή των προσκυνητών σε περίπτωση που τα κελιά της μονής δεν επαρκούν κι ένα καθαρό πετρόκτιστο ανηφορικό δρομάκι στολισμένο με διάφορες εικόνες αγίων οδηγεί τον προσκυνητή στο μοναστήρι. Προηγείται μια εσωτερική μεγάλη αυλή και κατόπιν μια πόρτα σε βγάζει στον κυρίως χώρο όπου είναι και το καθολικό αφιερωμένο στον Αγ. Νικόλαο.

Αρκετά εξυπηρετικοί και ευγενικοί οι μοναχοί. Ξανάδα τον Παρασκευά ο οποίος ήρθε μόνο για επίσκεψη και θα επέστρεφε στη Σιμωνόπετρα. Παρά τις συμβουλές μου να μείνει εδώ, αποχαιρετιστήκαμε και επέστρεψε πίσω γιατί όπως μου είπε, το επόμενο πρωί έχει κανονίσει να πάει στη Δάφνη από την Σιμωνόπετρα με βανάκι πιο γρήγορα, για να έχει χρόνο να ψωνίσει δωράκια από τα μαγαζάκια πριν πάρει το καραβάκι της επιστροφής. Μα και με το πλοιάριο πάλι έχει χρόνο , αλλά δεν επέμενα και αποδείχτηκε αργότερα ότι είχα δίκιο…

Νεράκι ευλογία που φρόντισαν οι μοναχοί για τους διαβάτες!!!

Ι.Μ. Γρηγορίου

 

[chris7]

Πολύ ωραίες εικόνες με υπέροχη αφήγηση.
Χρόνια Πολλά για τη χθεσινή γιορτή σου.

 

[travelbreak]

Ενώ προγραμμάτιζα για το τέλος του Μαΐου η Σιμωνόπετρα, τη μέρα που τους ζήτησα δεν είχε θέση για να μας φιλοξενήσει, μα ούτε την προηγούμενη κι ούτε την επόμενη, σαν δύσκολοι μου φάνηκαν… το σπουδαιότερο, κι επειδή αυτή η μονή ήταν η σπουδαιότερη που δεν είχα δει τους ξαναστέλνω e mail λέγοντας τους, δώστε μου ένα βράδυ από 1/6-31/6 και τελικά μου έδωσαν 17/6.
Αυτή η μονή είναι δύσκολη. Κι εμένα μια φορά που με δέχτηκαν απόρησα. Μετά κατάλαβα ότι είχε σημασία που τους είπα για μένα επάγγελμα, ηλικία κλπ. Βέβαια μερικά χρόνια μετά που το ξανάκανα δε μέτρησε. Και τη φορά που πήγα δεν είχε πολλούς επισκέπτες. Όμως όλοι (γιατί τους είδα και μίλησα με τους περισσότερους) είχαν κάποιο γνωστό μοναχό εκεί, τον οποίο χρησιμοποίησαν για να τους δεχτούν.

 

[Sassenach77]

Το τρίτο πόδι είναι το πιο όμορφο και το πιο ορεινό και εγώ δεν μπορώ να το επισκεφτώ!
Κάθε φορά που βλέπω εικόνες μου γυρίζει το μυαλό ανάποδα που δεν μπορώ να περπατήσω στο Άθως!

Πολύ όμορφες φωτογραφίες!!!

 

[soudianos]

Το τρίτο πόδι είναι το πιο όμορφο και το πιο ορεινό και εγώ δεν μπορώ να το επισκεφτώ!
Κάθε φορά που βλέπω εικόνες μου γυρίζει το μυαλό ανάποδα που δεν μπορώ να περπατήσω στο Άθως!

Πολύ όμορφες φωτογραφίες!!!

Μπορείς να διαλέξεις παραλιακά που δεν χρειάζεται περπάτημα. Αλλά και στα άλλα τα βανάκια σε πάνε μέχρι την πύλη

 

[Vasileti]

Το τρίτο πόδι είναι το πιο όμορφο και το πιο ορεινό και εγώ δεν μπορώ να το επισκεφτώ!
Κάθε φορά που βλέπω εικόνες μου γυρίζει το μυαλό ανάποδα που δεν μπορώ να περπατήσω στο Άθως!

Πολύ όμορφες φωτογραφίες!!!

ναι, καλά! σαν την άλλη, όλα τα φρούτα του παραδείσου είχε, λύσσαξε με το μήλο και να πού καταντήσαμε..

 

[Vasileti]

Όμορφο ταξίδι που κάτι ανακινεί εσωτερικά στον επισκέπτη, από ό,τι έχω ακούσει.

 

[chrisbd]

Πολύ ωραίες φωτο .. νάσαι καλά.. Το Ρώσικο έχει νοικοκυρευτεί πολύ σε σχέση με πριν 20+ χρόνια που τόχα επισκεφθεί.. επιβάλλεται για μένα μια επίσκεψη μετά απο τόσα χρόνια...να δω πότε θα το πάρω απόφαση..
Η μαγεία εκεί είναι και στο περπάτημα μέσα στη φύση..

 

[jimp]

Όμορφο ταξίδι που κάτι ανακινεί εσωτερικά στον επισκέπτη, από ό,τι έχω ακούσει.

Είτε το κάνεις γιατί πιστεύεις είτε απλά γιατί έχεις απορία να δεις τι είναι αυτό το μέρος, πως είναι η ζωή εκεί, η φύση, το μόνο σίγουρο είναι πως σε σημαδεύει. Προσωπικά είχα μείνει στο Κελλί Μπουραζέρη, καταπληκτική εμπειρία.

 

[soudianos]

Είτε το κάνεις γιατί πιστεύεις είτε απλά γιατί έχεις απορία να δεις τι είναι αυτό το μέρος, πως είναι η ζωή εκεί, η φύση, το μόνο σίγουρο είναι πως σε σημαδεύει. Προσωπικά είχα μείνει στο Κελλί Μπουραζέρη, καταπληκτική εμπειρία.

Άγιος Νικόλαος Μπουραζέρης. Δίπλα του πέρασα στη συνέχεια της ιστορίας αλλά δεν είχα χρόνο για επίσκεψη