Ισπανία Έχω κι Erasmus, πάμε μια Μαγιόρκα; (+ Μαδρίτη, Βαρκελώνη)

[gkalla]

Έλα ρε που τα θυμάσαι όλα αυτά;

Καλά που βγάζαμαν καμιά φώτο και γράφεις την ιστορία μπας και τα εμπεδώσω. Μόνο όταν πίνω τεκίλες τα βράδια γράφονται στο μυαλό μου πράγματα.

Όλοι πίνουν για να ξεχνούν. Μόνο εσύ πίνεις για να θυμάσαι.

 

[gkalla]

Μαδρίτη ΙΙ - Κέντρο, La Latina, Salamanca, Prado, Retiro, Rio Manzanares, El Rastro

Το πρωινό ξύπνημα ήταν δύσκολο, οπότε ξεκινήσαμε νωρίς – νωρίς… κατά τις 11:00. Πήραμε το μετρό για την Plaza de España κι αφού πήρα ένα καφεδάκι της κακιάς ώρας στο χέρι (μπας και ξυπνήσω), φτάσαμε στην πλατεία που ήταν γεμάτη από περίπτερα λατινοαμερικάνικου φαγητού από διάφορες χώρες, κλειστά όμως ακόμη, τουλάχιστον τα περισσότερα. Είδαμε γύρω από την πλατεία τα κτίρια España Building και Torre de Madrid, δύο βαριά, πολυώροφα κτίρια αμφιβόλου αισθητικής και πάνω της το Μνημείο του Θερβάντες με αγάλματα του ίδιου του συγγραφέα καθώς και του Δον Κιχώτη και του πιστού του ακόλουθου Σάντσο Πάντσα. Ο @stonerolling πόζαρε κι αυτός αλλά δεν βρέθηκε κάποιος γλύπτης για να απαθανατίσει το αγαλματένιο του κορμί σε μάρμαρο.

Η Casa Gallardo, ένα από τα λίγα μοντερνιστικά κτίρια της Μαδρίτης καθώς και το μοναστηριακό κτίριο Templo Nacional de Santa Teresa de Jesús (Carmelitas Descalzos) ήταν τα επόμενα αξιοθέατα που συναντήσαμε.

Από εκεί, σε περίπου 500 μ., μέσα στο πάρκο Parque de la Montaña, βρίσκεται το Templo de Debod, ένας αιγυπτιακός ναός που χάρισαν οι Αιγύπτιοι στην Ισπανία, ως αντίδωρο, για την βοήθεια της στην αλλαγή θέση σημαντικών αρχαιολογικών ευρημάτων, κατά την διάρκεια της κατασκευής του φράγματος του Ασουάν. Το τέμπλο είναι επισκέψιμο, με δωρεάν εισιτήριο, που όμως πρέπει να έχεις βγάλει νωρίτερα, καθώς ο αριθμός των επισκεπτών που μπορεί να δεχτεί είναι εξαιρετικά περιορισμένος. Εμείς δεν το γνωρίζαμε κι έτσι φάγαμε πόρτα.

Καθώς το πάρκο βρίσκεται πάνω σ’ ένα λόφο, έχει μια σχετικά καλή θέα της πόλης αλλά και της δασώδους περιοχής στα πέριξ της Μαδρίτης. Δεν χάσαμε ευκαιρία κι αρχίσαμε να φωτογραφίζουμε, με τις καλύτερες λήψεις να είναι αυτές προς την πίσω πλευρά του Βασιλικού ανακτόρου και του καθεδρικού της πόλης.

Δεν αργήσαμε να κινηθούμε προς τα 2 αυτά κτίρια και σε 1 χμ. περίπου φτάσαμε στα Βασιλικά ανάκτορα της Μαδρίτης. Κόσμος, πολύς ήταν συγκεντρωμένος απ’ έξω από την κεντρική πύλη κι έτσι σταθήκαμε κι εμείς για να δούμε τι πρόκειται να συμβεί. Τελικά δεν περίμεναν εμάς, ούτε καν η «συμπατριώτισσά» μας, Σοφία δεν ήρθε να μας υποδεχτεί επίσημα, απλά υπήρχε αλλαγή φρουράς που έγινε με τυμπανοκρουσίες, άλογα και άλλα τελετουργικά, τυπικά για τέτοιες περιστάσεις (λίγο καλύτερα από τους τσολιάδες στο Σύνταγμα).

Απέναντι από τα ανάκτορα υπάρχουν οι μικροί κήποι Jardines del Cabo Noval και Jardines de Lepanto (την τιμητική της έχει η Ναύπακτος - Lepanto στην Ισπανία, ελέω Θερβάντες ο οποίος συμμετείχε στην ομώνυμη ναυμαχία και μάλιστα έχασε το χέρι του εκεί) εκατέρωθεν της πλατείας Plaza de Oriente ενώ στο πίσω μέρος της πλατείας έστεκε το κτίριο του Βασιλικού θεάτρου (Teatro Real).

Στην γειτονική Plaza de la Armería είδαμε μέσα από τα κάγκελα την Βασιλική αυλή καθώς η επίσκεψη σ’ αυτή μπορεί να γίνει μόνο αν πληρώσεις για να μπεις στα Ανάκτορα (που δεν μπήκαμε), αλλά είδαμε και την θέα από το πίσω μέρος της (Royal Palace’s Ledge Viewpoint), προς τους βασιλικούς κήπους.

Φυσικά, πάνω σ’ αυτή την πλατεία βρίσκεται η κεντρική είσοδος του βασικού καθεδρικού της πόλης, του Catedral de Santa María la Real de la Almudena που ούτε σ’ αυτόν μπήκαμε.

Μπουχτίσαμε πια από τα βασιλικά κτίρια κι απομακρυνθήκαμε μπαίνοντας προς το κέντρο της πόλης. Πρώτα συναντήσαμε την Iglesia Catedral de las Fuerzas Armadas που ήταν ανοιχτή, είχε γάμο κι έτσι ρίξαμε μια ματιά στο εσωτερικό της. Κοινώς όπου γάμος και χαρά η Κοντύλω κι η Βασίλω πρώτες! Μερικές επικριτικές ματιές πήραμε βέβαια, για την ενόχληση αλλά και την φωτογράφιση αλλά τουλάχιστον δεν μας πέταξαν έξω με τις κλωτσιές.

Γρήγορα φτάσαμε στην Plaza de la Villa μια μικρή πλατεία που πλαισιώνεται τόσο από το κτίριο Casa de La Villa, την συνδετική σκεπαστή γέφυρα Pasadizo de la Plaza de la Villa, το μνημείο Monumento a Don Álvaro de Bazán (Ισπανός ναύαρχος και φεουδάρχης), όσο κι από άλλα παλιά ιστορικά κτίρια όπως το Casa de Don Álvaro de Luján, ένα από τα παλαιότερα σπίτια της Μαδρίτης.

Χωθήκαμε ακόμη πιο βαθιά στα στενάκια περνώντας από την Casa de la Malicia, ένα παράξενο κτίριο που δεν μπορείς να καταλάβεις πόσους ορόφους έχει και μπήκαμε στην γειτονιά La Latina περνώντας αρχικά από την Iglesia San Pedro el Viejo.

Γρήγορα φτάσαμε στην συμπαθέστατη πλατεία Plaza de los Carros όπου βρίσκεται η Iglesia de San Andrés Apóstol. Από εκεί φαινόταν, στο βάθος, η Real Basílica de San Francisco el Grande αλλά είπαμε να μην πάμε και σ’ αυτήν. Πόσες εκκλησίες να αντέξουμε σε μια μέρα;

Λίγα μέτρα πιο κάτω και πάνω στην πλατεία Plaza de la Cebada βρίσκεται η κλειστή αγορά Mercado de la Cebada ενώ πολύ κοντά λειτουργεί η υπαίθρια αγορά (Flea market) El Rastro αλλά μόνο τις Κυριακές. Αυτήν είχαμε σκοπό να την επισκεφτούμε την επόμενη μέρα. Πάντως στο Mercado de la Cebada μπήκαμε και το γυρίσαμε όλο. Αν και δεν μπορώ να πω ότι ήταν μια από τις καλύτερες αγορές που έχω δει, αυτό που καταλάβαμε είναι πως είναι μια αγορά που απευθύνεται κυρίως σε ντόπιους. Οι τουρίστες απουσίαζαν σχεδόν ολοκληρωτικά.

Βλέποντας όλους αυτούς τους πάγκους με τα λαχταριστά και φρέσκα εδέσματα μας έπιασε μια πείνα (εμένα μπορεί και δύο) και μόλις βγήκαμε, γυρίσαμε στην Plaza de los Carros και κάναμε μια καλή στάση ανεφοδιασμού με κλασικές ντόπιες νοστιμιές (εδώ δεν είχε μουσακά), κροκέτες χαμόν, πατάτας μπράβας και δροσερή μπυρίτσα. Ααα είχε κι αυτές τις υπερ-άνοστες ισπανικές ελιές, για τις οποίες είναι περήφανοι οι ντόπιοι κι οι οποίες γευστικά θυμίζουν βρεγμένη εφημερίδα. Οι σερβιτόροι δεν ήταν και τόσο φιλικοί, λόγω της πολύς δουλειάς που είχαν πιθανόν, μιας που είχε λιακάδα και μας ενημέρωσαν ότι για να κάτσουμε σε τραπέζι έπρεπε οπωσδήποτε να πάρουμε και φαγητό.

Αφού χαλαρώσαμε και ξεκουραστήκαμε αρκετά πήραμε το μετρό και σε λίγο βρισκόμασταν στην γειτονία Salamanca, όπου αρχικά περάσαμε από την Basílica de la Concepción de Nuestra Señora, κοντά στον σταθμό Μετρό Velázquez. Η περιοχή θα έλεγα πως είναι αρκετά πιο αδιάφορη από αυτές που είχαμε δει ως τώρα, με λίγες εξαιρέσεις. Όχι βέβαια πως την περπατήσαμε πολύ για να έχουμε πλήρη άποψη.

Σε περίπου 800 μ. και στην πλατεία Plaza de Colón συναντήσαμε τον “κήπο” των ανακαλύψεων (Jardines del Descubrimiento), μ’ ένα Μνημείο του Χριστόφορου Κολόμβου, ένα συντριβάνι, διάφορα άλλα γλυπτά και ζωγραφικά, υπαίθρια έργα αλλά και μια τεράστια Ισπανική σημαία.

Από εκεί και κατευθυνόμενοι προς τα νότια σταθήκαμε για λίγο στο κτίριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης πριν περάσουμε από το παλάτι της Κυβέλης (Palacio de Cibeles), ένα τεράστιο κτίριο, πλούσια διακοσμημένο, όπως και το Σιντριβάνι της Κυβέλης.

Από μακριά φωτογραφήσαμε κι ένα ακόμη γνωστό και εντυπωσιακό κτίριο της πόλης, το Edificio Metrópolis καθώς και την Puerta de Alcalá, μια μάλλον άσχημη και έντονα τσιμεντένια πύλη, ακριβώς έξω από την κεντρική είσοδο του πάρκου Retiro.

Δεν προχωρήσαμε να μπούμε στο πάρκο γιατί είχαμε βγάλει εισιτήρια για το Μουσείο Πράδο στις 16:00 και ήταν ήδη σχεδόν η ώρα. Με βήμα ταχύ προχωρήσαμε περιφερειακά του Retiro και στηθήκαμε στην μικρή ουρά για να μπούμε στο μουσείο. Μπήκαμε γρήγορα στο μουσείο-καμάρι της Μαδρίτης με την πολύ μεγάλη συλλογή αριστουργημάτων όλων σχεδόν των Ισπανών ζωγράφων και καλλιτεχνών αλλά και άλλων απ’ όλο τον κόσμο. Ανάμεσα τους είδαμε φυσικά τις Las Meninas του Velázquez, πίνακα που οι Ισπανοί θεωρούν τον κορυφαίο μεταξύ των Ισπανικών δημιουργιών, τον The Garden of Earthly Delights του Hieronymus Bosch, τους 2 πίνακες του Goya, The Nude Maja και The Clothed Maja που τον έστειλαν στην ιερά εξέταση, την The Annunciation του Fra Angelico, τον The Nobleman with his Hand on his Chest του El Greco, τις The Three Graces του Rubens και την The Descent from the Cross του Van der Weyden κι άλλους πολλούς πίνακες αυτών αλλά και άλλων ζωγράφων όπως των Murillo, Rembrandt, Tiziano κλπ.
Δυστυχώς στο Πράδο δεν επιτρέπεται η φωτογράφιση οπότε δεν έχουμε πολλά να σας δείξουμε. Μια-δυο κλεφτές φωτογραφίες στον “Κρόνο που τρώει τα παιδιά του” του Γκόγια και στον “Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή” του Ελ Γκρέκο καταφέραμε να βγάλουμε. Ο τελευταίος πίνακας δεν ανήκει στην μόνιμη συλλογή του μουσείου αλλά ήταν από αυτά τα έργα του Θεοτοκόπουλου που παρουσιαζόταν σε ειδική προσωρινή έκθεση, και προέρχονται από ένα μοναστήρι του Τολέδο (Convento de Santo Domingo El Antiguo).

Βγήκαμε από το Πράδο και καθώς ήταν ακόμη μέρα (τα καλά του να ταξιδεύεις σε ημερομηνίες κοντά στο θερινό ηλιοστάσιο) είχαμε ακόμη αρκετό χρόνο για να κάνουμε μια καλή βόλτα στο Parque Buen Retiro, το μεγάλο αστικό πάρκο της πόλης. Μπήκαμε από την είσοδο που βρίσκεται ακριβώς πίσω από το Πράδο και κατευθυνθήκαμε αρχικά προς το Palacio de Cristal και την μικρή λιμνούλα που βρίσκεται δίπλα του. Δυστυχώς ήταν προσωρινά κλειστό λόγω εκτεταμένης ανακαίνισης οπότε αλλάξαμε κατεύθυνση προς το Palacio de Velázquez (μουσειακός χώρος που ανήκει διοικητικά στο μουσείο Ρέινα Σοφία) που όμως κι αυτό τελικά ήταν κλειστό. Τουλάχιστον αυτό δεν είχε γύρω του σκαλωσιές κι έτσι μπορέσαμε να το φωτογραφίσουμε.

Έτσι συνεχίσαμε προς την Μεγάλη Λίμνη στο κέντρο του Ρετίρο (Estanque Grande de El Retiro), με τα διάφορα συντριβάνια δίπλα της (Fuente de la Alcachofa, Fuente de las Esfinges) αλλά και το αναθηματικό μνημείο αφιερωμένο στον παλιό βασιλιά της χώρας Alfonso τον 12ο (Monumento a Alfonso XII). Πολύς κόσμος βρισκόταν στην περιοχή και πολλοί από αυτούς έκαναν βαρκάδα στα ρηχά νερά της λιμνούλας. Αν δεν έχεις θάλασσα, αυτά κάνεις. Βαρκάδα στην γούρνα.

Φτάσαμε στην άκρη του πάρκου απ’ όπου βλέπαμε να δεσπόζουν ο τρούλος και το καμπαναριό της Parroquia de San Manuel y San Benito και βρεθήκαμε στην Puerta de Alcalá που είχαμε δει νωρίτερα από μακριά.

Πολύ κουρασμένοι πια, πήραμε το δρόμο προς το διαμέρισμα, ακολουθώντας την Gran Via από την αρχή της χωρίς ωστόσο να σταματήσουμε να φωτογραφίζουμε ότι ωραίο βρίσκαμε μπροστά μας όπως το κτίριο του Instituto Cervantes, το Edificio Metrópolis, αυτή την φορά από κοντά και το Círculo de Bellas Artes, με το μεγάλο άγαλμα της θεάς Αθηνάς στην κορυφή του. Σ’ αυτό το κτίριο, θεωρητικά τουλάχιστον, αν ανέβεις στην ταράτσα του, θα απολαύσεις πολύ ωραία θέα προς την πόλη, αλλά εμείς δεν είχαμε το κουράγιο να το κάνουμε.

Το χτεσινό μοτίβο επαναλήφθηκε, με σύντομη ξεκούραση (=ύπνος βαθύς) και σαββατιάτικη έξοδο αργούτσικα. Πρώτη στάση ένα ωραίο, μικρό μπαράκι στο Lavapies (La Buga del Lobo) Το μπαράκι είχε εναλλακτικό, εξαρχειώτικου τύπου, κόσμο με αντίστοιχη διακόσμηση, άρα ήταν όπως έπρεπε!!! Εκεί γνωρίσαμε έναν πιτσιρικά Ιταλό ο οποίος επειδή ήταν τελείως μεθυσμένος επικοινώνησε μαζί μας και γελάσαμε πολύ. κι όταν πια μας έδιωξαν από αυτό, καθώς έκλεινε σχετικά νωρίς, μεταφερθήκαμε στο κέντρο, σε πιο τουριστικές περιοχές, όπου επιλέξαμε το κουβανέζικο La Negra Tomasa de Sol. Το μέρος ήταν βέβαια πολύ τουριστικό αλλά ευτυχώς ήταν γεμάτο με πολύ κεφάτους θαμώνες. Το groupaki έπαιζε πολύ καλά τους latin ρυθμούς και όλος ο κόσμος χόρευε. Βέβαια σ’ αυτό βοηθούσαν άνθρωποι του μαγαζιού που παράσερναν στο χορό τον κόσμο του μαγαζιού (σύστημα επαγγελματικό δηλαδή αλλά τέλος πάντων, τουλάχιστον είχε χρώμα). Οι ισπανίδες ήταν καλοντυμένες και προσεγμένες ενώ κάτι αγγλοσαξώνισες, άστα… Θα μου πεις ότι και να κάνουν αυτές δεν βελτιώνονται

Η τελική κατάληξη φυσικά συμπεριελάμβανε κάμποσα κομμάτια πίτσας, το σχεδόν αποκλειστικό είδος διατροφής που προτιμά ο @stonerolling.

Διαδρομές 2ης ημέρας στη Μαδρίτη

Το επόμενο πρωινό θα είχαμε αρκετό χρόνο στην πόλη μέχρι την πτήση μας για Μαγιόρκα που ήταν προγραμματισμένη για τις 17:35. Έτσι, μετά το check out στο διαμέρισμα, αφήσαμε τις βαλίτσες στην συμπαθέστατη, ανοιχτόκαρδη και φιλικότατη Νιγηριανή που εκτελούσε χρέη μάνατζερ στο κτίριο διαμερισμάτων και ξεκινήσαμε να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα στην κυριακάτικη Μαδρίτη.

Πρώτη στάση στον μικρό ποταμό Μανθανάρες ο οποίος διατρέχει περιμετρικά την πόλη. Με τα ΜΜΜ φτάσαμε ως την γέφυρα Puente de Segovia κι αρχίσαμε να περπατάμε ακολουθώντας το αρκετά προσεγμένο πάρκο (Parque Madrid Río) που ακολουθεί την κοίτη του.

Περάσαμε από την μεταλλική πεζογέφυρα Puente de Andorra και προσέξαμε την μεγάλη διαφορά στα οικιστικά συγκροτήματα εκατέρωθεν του ποταμού. Αυτά προς το κέντρο σαφώς πιο νεόδμητα με μια αρχιτεκτονική αρκετά παράξενη (θύμιζαν κρουαζιερόπλοιο) ενώ στην άλλη όχθη κλασικά τούβλινα κτίρια, τετράγωνης λογικής κι αισθητικής.

Αφού ο “μικρός” έπαιξε λίγο στην παιδική χαρά εξακολουθήσαμε την πορεία μας προς την Puente de Toledo, μια παλιά γέφυρα, διακοσμημένη με τα οικόσημα της πόλης.

Απέναντι, στην μικρή πλατεία Glorieta de las Pirámides υπήρχαν δύο Οβελίσκοι, χωρίς καμιά αισθητική αξία.

Ανηφορίζοντας περάσαμε από ακόμη μια τσιμεντένια πόρτα/αψίδα του θριάμβου, την Puerta de Toledo πριν καταλήξουμε στα στενά που γινόταν η υπαίθρια αγορά του El Rastro. Χαζέψαμε λίγο τους πάγκους της αλλά κυρίως τους ανθρώπους που κατέκλυζαν την αγορά και καταλήξαμε πάλι κοντά στο Mercado Cebada, σ’ ένα μικρό καφέ της περιοχής για αναπλήρωση καφεΐνης και θερμίδων.

Ένα πέρασμα από τα στενά γύρω από την Plaza Mayor ήταν το τελευταίο πράγμα που κάναμε στην πόλη πριν πάρουμε τις αποσκευές μας και κατευθυνθούμε προς το αεροδρόμιο Μπαράχας για την αναχώρηση μας, με κατεύθυνση την Μαγιόρκα.

Διαδρομή 3ης ημέρας στη Μαδρίτη

 

[Sassenach77]

Ο τελευταίος πίνακας δεν ανήκει στην μόνιμη συλλογή του μουσείου αλλά ήταν από αυτά τα έργα του Θεοτοκόπουλου που παρουσιαζόταν σε ειδική προσωρινή έκθεση, και προέρχονται από ένα μοναστήρι του Τολέδο (Convento de Santo Domingo El Antiguo)

Σε αυτό το μοναστήρι βρίσκεται ο τάφος του El Greco

 

[Smaragda53]

Έχετε φοβερή πλάκα! Βρήκε ο Φίλιππος το Ναθαναήλ! Παντα ετσι

 

[gkalla]

Σε αυτό το μοναστήρι βρίσκεται ο τάφος του El Greco

Τολέδο την άλλη φορά. Δυστυχώς δεν έβγαινε να πάμε τώρα.

 

[gkalla]

Έχετε φοβερή πλάκα! Βρήκε ο Φίλιππος το Ναθαναήλ! Παντα ετσι

Ότι μπορούμε, κάνουμε…
Πάντως καλά περνάμε κάθε φορά.

 

[stonerolling]

Σε αυτό το μοναστήρι βρίσκεται ο τάφος του El Greco

ΟΧΙ ρε γμτ..... πότε πέθανε και δεν του είπα ένα γεια....
Ρε @gkalla δεν μου το είπες για να μην με στεναχωρήσεις και βγει μίζερο το υπόλοιπο ταξίδι::::::

 

[gkalla]

Μαγιόρκα Ι - Alcúdia, Νυχτερινή Palma

Η σύντομη πτήση μας ξεκίνησε στην ώρα της, με ωραίο καιρό και σχετικά καθαρή ατμόσφαιρα στην διαδρομή. Γρήγορα καλύψαμε την ηπειρωτική Ισπανία και βγήκαμε στην Μεσόγειο στο ύψος της Βαλένθια, που τόσο ωραία είχαμε περάσει πριν από 2 χρόνια.

Σε πολύ σύντομο χρόνο προσεγγίσαμε το νησί, παίρνοντας από ψηλά μια γεύση από τα τοπία που φαινόντουσαν πολύ οικεία στα ελληνικά. Εκτός βέβαια από το γεγονός ότι το νησί είναι κυρίως πεδινό ενώ τα δικά μας νησάκια είναι, στην πλειοψηφία τους, εξ ολοκλήρου ορεινά.

Το αεροδρόμιο της Πάλμα (Aeroport de Palma–Son Sant Joan) ήταν εντυπωσιακά μεγάλο. Δεν το περιμέναμε! Τις επόμενες ημέρες μάθαμε πως το νησί δέχεται 18 εκατομμύρια τουρίστες ετησίως (τους μισούς απ’ ότι ολόκληρη η Ελλάδα, σ’ ένα νησί που έχει έκταση το ⅓ της Κρήτης!) κι έτσι καταλάβαμε την αναγκαιότητα ενός τόσο μεγάλου αεροδρομίου. Κάναμε σχεδόν μισή ώρα να βρούμε στην έξοδο που θα παίρναμε το λεωφορείο Α1 με κατεύθυνση την πόλη κι εκεί εκδώσαμε, στο μηχάνημα που υπήρχε στη στάση, την κατάλληλη προπληρωμένη κάρτα, κόστους 8€ (με επιστροφή και 2 μετεπιβιβάσεις). Μετά την αλλαγή ενός ακόμη λεωφορείου και με λίγο περπάτημα, μέσα στους δρόμους της σύγχρονης Πάλμα, φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας την ώρα που νύχτωνε. Βολευτήκαμε και βιαστικά βγήκαμε για μια αναγνωριστική βόλτα που γρήγορα μετατράπηκε σε αναζήτηση φαγητού καθώς η πείνα είχε χτυπήσει κόκκινο. Καταλήξαμε στο Restaurant Casa Julio, κάτι ανάμεσα σε ταβερνάκι και μαγειρείο, κοντά στην πλατεία Plaça de Cort που, παρόλο το πλήθος των τουριστών που καθόταν στα τραπέζια του, έδινε μια καλή αίσθηση τοπικού, παραδοσιακού μαγαζιού.

Αρκετά αργότερα, χορτασμένοι και κουρασμένοι, αποφασίσαμε να μην συνεχίσουμε την βραδιά μας καθώς τα μηνύματα από την γύρω περιοχή δεν ήταν καλά. Η κεντρική πλατεία Plaça Major και τα στενά τριγύρω ήταν έρημα, μόλις στις 23:20. Θεωρήσαμε όμως πως αυτό συνέβαινε λόγω της ημέρας - Κυριακή βράδυ - κι ότι τις άλλες μέρες τα πράγματα θα ήταν πιο ζωηρά.

Δευτέρα πρωί πρωί, με εξαιρετικό καιρό (τον καλύτερο απ’ όλες τις ημέρες του ταξιδιού μας), πήραμε το μετρό της πόλης, βγήκαμε αρκετά έξω στην ύπαιθρο και φτάσαμε αισίως στο campus του πανεπιστημίου που θα μας φιλοξενούσε για τις επόμενες 5 μέρες. Το τοπίο κι από κοντά, όπως κι από το αεροπλάνο, φαινόταν πολύ κοντινό στα ελληνικά δεδομένα. Ελιές, αμυγδαλιές και παραδόξως πολλές χαρουπιές συνιστούσαν μια εικόνα που θα μπορούσαμε άνετα να δούμε στην χώρα μας, με μόνη εξαίρεση ίσως τους πάρα πολλούς φοίνικες.

Μας καλωσόρισαν στο πρόγραμμα, κάναμε τις γνωριμίες μας με τους συναδέλφους από όλη την Ευρώπη, μας έκαναν μια μικρή βόλτα στα κεντρικά κτίρια του πανεπιστημίου, φωτογραφηθήκαμε και αν και πολύ νωρίς ξεμπερδέψαμε.

Έτσι φύγαμε άμεσα από εκεί, παίρνοντας το τοπικό ΚΤΕΛ και ξεκινήσαμε με κατεύθυνση το βόρειο μέρος του νησιού και την περιοχή της Alcúdia. Πήγαμε προς την μεγάλη, αμμουδερή παραλία της περιοχής έτσι ώστε ο @stonerolling να κάνει την βουτιά του και να “ευχαριστηθεί” τα νερά του νησιού.

Η περιοχή της παραλίας, με την αμμουδιά στρωμμένη ομπρελοξαπλώστρες και το πίσω μέρος της γεμάτο πολυώροφα ξενοδοχεία με πισίνες, δεν μας έκανε και την καλύτερη εντύπωση. Φάνηκε αμέσως πως απευθύνονται σε Βρετανό - Γερμανό - τουρίστες που χρειάζονται πισίνα πίσω από μια όμορφη παραλία για να κάνουν το μπάνιο τους!!! Ελπίζω να μην καταντήσει έτσι όλη η Ελλάδα στο μέλλον καθώς ήδη έχω δει αντίστοιχα “συμπτώματα” σε τουριστικές περιοχές όπως στην βόρεια Κέρκυρα. Ήταν μόλις 5 Μαΐου κι υπήρχε ήδη πολύ κόσμος. Φανταστήκαμε τι θα γίνεται στην συγκεκριμένη παραλία Ιούλιο - Αύγουστο κι ανατριχιάσαμε. Ο @stonerolling έκανε τελικά την βουτιά του αλλά όπως ήταν φυσικό δεν ευχαριστήθηκε ούτε με το νερό, ούτε το όλο σκηνικό της παραλίας.

Περπατήσαμε αρκετά κατά μήκος της ακτής ώσπου να φτάσουμε στο μικρό λιμανάκι (κλασική εικόνα τουριστικού προορισμού με άπειρα σουβενιράδικα και εποχιακά είδη) με σκοπό να τσιμπήσουμε κάτι. Ο @stonerolling έκανε πάλι την έκπληξη και πήρε πίτσα φυσικά… Πρώτα όμως “έφαγε” παρατήρηση γιατί δεν επιτρεπόταν σ’ αυτό το παραλιακό μαγαζί να καθίσεις σε εξωτερικό τραπέζι χωρίς να φοράς μπλούζα. Κάτι τέτοια είναι που σε ξενερώνουν τελείως.

Καθώς η ανηφόρα για να ανέβουμε στο παλιό χωριό ήταν σοβαρή πήραμε το τοπικό λεωφορείο και σε λίγο βρεθήκαμε έξω από τον τειχισμένο οικισμό και δίπλα στα ρωμαϊκά ερείπια της Pollentia αλλά και την εξωτερική πλευρά του ναού Església de Sant Jaume d'Alcúdia.

Ο αρχαιολογικός χώρος δεν μας φάνηκε κάτι το ιδιαίτερο (άσε ρε που θέλετε κι εισιτήριο για 5 κολώνες, τις παίρνει φωτογραφία ο @stonerolling με τον καρα-Zoom φακό του, δωρεάν) οπότε τον αφήσαμε και προτιμήσαμε να μπούμε αμέσως στα γραφικά στενά του οικισμού.

Όμορφες εικόνες μας κατέκλυσαν αμέσως. Παλιά σπίτια, φτιαγμένα με την τοπική κιτρινωπή πέτρα, καλοσυντηρημένα (τα περισσότερα), αρκετά μικρά μαγαζάκια προσεγμένα και διακριτικά, και λιγοστός αριθμός τουριστών έφτιαχναν ένα πολύ όμορφο σκηνικό.

Περάσαμε αρχικά από το κέντρο του χωριού και την τοπική έδρα του δήμου, ένα κτίριο που έδειχνε την παλαιότερη ευρωστία του τόπου αλλά και την μικρή πλατεία του συντάγματος (Plaça de la Constitució).

Από εκεί βγήκαμε προς την άκρη του οικισμού και την Porta de Vila Roja με σκοπό να ανέβουμε πάνω στα τείχη. Η θέα τόσο προς το χωριό όσο και προς την εξοχή μας αντάμειψε.

Κατεβήκαμε και τριγυρίσαμε λίγο ακόμη στα δρομάκια της Alcúdia, όχι όμως για πολύ καθώς η ώρα είχε περάσει και είχαμε αρκετό δρόμο για να επιστρέψουμε στην Palma.

Διαδρομή στην Alcúdia

Μετά την απαραίτητη μικρή χαλάρωση στο ξενοδοχείο μας είπαμε να κάνουμε την πρώτη σοβαρή μας έξοδο στην νυχτερινή Palma. Στην αρκετά μεγάλη διαδρομή που κάναμε προς την περιοχή της Santa Catalina, στην οποία είχαμε ακούσει πως υπάρχουν πολλά μπαράκια και κλαμπάκια, περάσαμε από το ποταμάκι της πόλης κι ακολουθώντας το καταλήξαμε στα στενά της εν λόγω γειτονιάς. Αν και οργώσαμε όλα τα πιθανά κι απίθανα δρομάκια δεν μπορέσαμε να βρούμε κάποιο μπαρ που να συγκεντρώνει κόσμο και να ΄χει έστω λίγη μουσική της προκοπής.

Έτσι κατεβήκαμε λίγο πιο κάτω, προς τον παραλιακό δρόμο, όπου υπήρχε μια Ιρλανδέζικη πάμπ (Shamrock Palma) που και κόσμο είχε και ετοιμαζόταν να ξεκινήσει ένα live. Ήπιαμε τις μπυρίτσες μας (Lagunitas IPA - πολύ καλή), ακούσαμε αρκετά καλή μουσική, ο @stonerolling χοροπήδησε με την ψυχη του κι αν έλειπαν οι νεαροί εγγλέζοι (αυτή η μάστιγα των τουριστικών περιοχών) όλα θα ήταν τέλεια. Πάντως πήρε τα εύσημα από πολύ κόσμο για την ενέργεια και το κέφι που είχε. Επειδή μάλιστα είχε προσελκύσει μιαν Ιρλανδέζα που χόρευε διαρκώς μαζί του , ο Γάλλος φίλος της, προσπαθούσε να τον ανταγωνιστεί στον χορό για να μην την χάσει. Όταν δε “έμενε” από ανάσες, μας έπιανε την κουβέντα και ανάμεσα σε άλλα μας είπε για το πόσο φτηνή έβρισκε την Μαγιόρκα, ειδικά σε σχέση με την Κορσική.

Λίγο πριν τις 3 το πρωί αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο διασχίζοντας την έρημη Πάλμα καθώς την επόμενη μέρα θα είχαμε πιο γεμάτο πρόγραμμα. Πεινούσαμε πολύ όμως και ψάχναμε εναγωνίως μήπως βρούμε κάτι ανοιχτό, έστω ένα μίνι μάρκετ, για να φάμε κάτι πρόχειρο. Ήμασταν τυχεροί (ή μήπως άτυχοι; ) και λίγο πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο εντοπίσαμε ένα ανοιχτό μίνι μάρκετ στο οποίο μάλιστα είχε και κομμάτια πίτσας. Πήραμε όλα όσα είχε διαθέσιμα αλλά γρήγορα διαπιστώσαμε πως ήταν, όχι απλά μπαγιάτικα, τουλάχιστον 2 ημερών, πανιασμένα, με δολοφονική ζύμη (αν στην πέταγαν, σε άφηνε στον τόπο) και με μια γεύση άστα να πάνε. Φυσικά καταλαβαίνετε τι έγινε. Τα φάγαμε όλα μέχρι τελευταίου ψίχουλου. Παρ’ όλα αυτά ακόμη ζούμε…

 

[gkalla]

Μαγιόρκα II - Palma de Mallorca

Το πρωινό ξύπνημα ήταν οδυνηρό και η επίσκεψη στο Κέντρο Βιοποικιλότητας των Βαλεαρίδων δεν βοήθησε πολύ. Ήταν όμως αρκετά ενδιαφέρουσα και δεν χρειάστηκε να κάνουμε απολύτως τίποτα που θα απαιτούσε σκέψη ή ενέργεια. Κάποια στιγμή που ένας διδακτορικός φοιτητής ρώτησε ποιός από τους συμμετέχοντες είναι IT και θα ήθελε να μάθει ή να ρωτήσει για το πρόγραμμα που χρησιμοποιούσαν για τις καταγραφές των νέων ειδών, εγώ και ο @stonerolling κάναμε την πάπια. Η μάλλον βαρετή παρουσίαση των προπτυχιακών προγραμμάτων του πανεπιστημίου (UIB) στα γνωστά, κακά αγγλικά των Ισπανόφωνων που ακολούθησε μας αποκοίμισε ακόμη περισσότερο.

Ευτυχώς όλα τελείωσαν περίπου στις 14:00 κι έτσι είχαμε χρόνο να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο έως τις 18:00 που ήταν προγραμματισμένη η ξενάγηση στην Palma de Mallorca. Περάσαμε μόνο μπροστά από Coliseo Balear, την αρένα των ταυρομαχιών δηλαδή, πήραμε 1-2 πίτσες στο χέρι (μέρες είχαμε να φάμε πίτσα, ) και “ρίξαμε” μια καλή σιέστα που ήταν απαραίτητη.

Καθώς καθυστερήσαμε λίγο να φύγουμε από το ξενοδοχείο και το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο σημείο του ραντεβού δεν ερχόταν αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε - σχεδόν τρέχοντας - όλη την 30λεπτη διαδρομή για να φτάσουμε καθυστερημένοι για την ξενάγηση που είχε ήδη αρχίσει. Τραβήξαμε μια δυό βιαστικές φωτογραφίες του εντυπωσιακού και τεράστιου καθεδρικού της Πάλμα και της περιοχής προς την θάλασσα.

Μπήκαμε επιτέλους στο γκρούπ κι ακούγαμε αυτά που έλεγε η πολύ καταρτισμένη και ιδιαίτερα ενθουσιώδης ξεναγός για τον ναό. Μας μίλησε για πολλά, όπως για τον τεράστιο ρόδακα του - το στρογγυλό παράθυρο με βιτρό - που είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο, για τα αστεία γκαργκόιλς που διαθέτει (σε αντίθεση με τα αντίστοιχα τρομακτικά που έχουν άλλοι ναοί) αλλά και για τις αλλαγές που είχε φέρει στο εσωτερικό του ο περίφημος Καταλανός αρχιτέκτονας Γκαουντί. Αυτά τα τελευταία δεν τα είδαμε γιατί η είσοδος στον ναό δεν ήταν στο πρόγραμμα αλλά είχαμε αποφασίσει να μπούμε μόνοι μας σε 2ο χρόνο.

Προχωρήσαμε στα στενά που βρίσκονται πίσω από το ναό κατευθυνόμενοι προς το κέντρο της παλιάς πόλης ενώ μας εξηγούσε πολλά αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά της περιοχής.

Ένα από αυτά ήταν η ύπαρξη ενός πάνω ορόφου, σχετικά χαμηλοτάβανου, με πολλά ανοίγματα, που λειτουργούσε ως σύστημα κλιματισμού και το οποίο το είχαν κληρονομήσει στους ντόπιους οι άραβες που για αρκετά χρόνια είχαν το νησί στην κατοχή τους.

Άλλο στοιχείο των αρχοντικών της περιοχής ήταν οι πολλές, μικρές εσωτερικές αυλές με αψίδες και συχνά περίτεχνες σκάλες κάτι που είχα δει στο παρελθόν στην Βαρκελώνη.

Σε λίγο φτάσαμε στην Plaça de Cort ή αλλιώς Plaça de Palma, μια μικρή τριγωνική πλατεία περιτρυγιρισμένη από όμορφα κτίρια αλλά και μια υπεραιωνόβια ελιά που δέσποζε στην μια άκρη της.

Στην ίδια πλατεία βρίσκεται και το κτίριο του δημαρχείου της πόλης, που εξωτερικά μπορείς να θαυμάσεις τις περίτεχνες ξύλινες σκεπές και τις διακοσμημένες πόρτες του.

Φυσικά και εσωτερικά υπήρχαν πολλά να θαυμάσεις, όπως οι μεγάλες μαριονέτες από πεπιεσμένο χαρτί που συχνά συναντάς και στην ηπειρωτική Ισπανία.

Συνεχίσαμε στους δρόμους και τους πεζοδρόμους που όσο απομακρυνόμασταν από τον καθεδρικό άλλαζαν ελαφρά το στυλ τους.

Δεν αργήσαμε πολύ για να φτάσουμε στην μικρή Plaça del Marquès del Palmer όπου στέκεται το κτίριο Can Forteza Rey, σε στυλ Αρτ Νουβό, σαφώς επηρεασμένο από τα έργα του Γκαουντί.

Η ξενάγηση ολοκληρώθηκε ύστερα από λίγο, στην Plaça Major που βρήκαμε ευκαιρία να την δούμε ημέρα και με κόσμο αυτή την φορά.

Είχαμε όμως ακόμη 1,5 ώρα φως στην διάθεση μας και καθώς αντέχαμε ακόμη αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μόνοι μας σε άλλα αξιοθέατα της πόλης. Πρώτα απ’ όλα κατεβήκαμε προς την La Rambla της Πάλμα που συγκρινόμενη με την αντίστοιχη της Βαρκελώνης, έμοιαζε να είναι La Rambla από τα Lidl.

Πάνω στη Rambla είδαμε το μοναστήρι Convent de Santa Magdalena de Palma καθώς και την είσοδο του πολιτιστικού κέντρου La Misericòrdia.

Ενώ όλα όσα είχαμε δει στην διάρκεια της ξενάγησης ανήκαν στην “Πάνω πόλη” από την στιγμή που πατήσαμε στη La Rambla είχαμε βρεθεί στην “Κάτω πόλη” που θεωρητικά ήταν υποδεέστερη. Η βόλτα στους δρόμους της όμως δεν έδειχνε κάτι τέτοιο. Κι εδώ υπήρχαν όμορφες γειτονιές, ωραία διακοσμημένα σπίτια και κτίρια ενώ κατά περιόδους πετυχαίναμε πολυτελή ξενοδοχεία με πραγματικά πολύ ξεχωριστές εσωτερικές αυλές και αίθρια.

Το άγαλμα της σφίγγας μπροστά από το κτίριο Casal Solleric μας “υποδέχτηκε” στην είσοδο του Paseo del Born, έναν δρόμο στο στυλ της Rambla αλλά απείρως ωραιότερο και γραφικότερο.

Μετά τον φαρδύ Paseo del Born ξανάρχισαν το στενά δρομάκια, αυτή τη φορά γεμάτα από τουρίστες, ξενοδοχεία, εστιατόρια και τουριστικά καταστήματα.

Συνεχίσαμε προς την παραλιακή και φτάσαμε στο γοτθικό κτίριο Llotja de Palma, που ήταν το κέντρο εμπορικών και ναυτιλιακών συναλλαγών της πόλης και το οποίο χτίστηκε μεταξύ του 1426 και του 1447. Μας θύμισε έντονα το αντίστοιχο κτίριο της Βαλένθια (Llotja de la Seda) που είχαμε δει πριν 2 χρόνια αν και αυτό της Μαγιόρκα ήταν σαφώς μικρότερο και φτωχότερο.

Απ’ εκεί πήραμε τον παραλιακό δρόμο με τους φοίνικες και σύντομα φτάσαμε μπροστά στο κτίριο του 16ου αιώνα Consolat de Mar που επιπλέον διαθέτει ωραίους κήπους και σήμερα στεγάζει υπηρεσίες της τοπικής κυβέρνησης. Ο ήλιος πια είχε πέσει και ο φωτισμός είχε δώσει μια έξτρα λάμψη στο κτίριο. Ο δε @stonerolling συνέχισε την αυτό-φωτογράφιση του είτε ως “βλήμα” στο κανόνι είτε ως Τιτάνας που σηκώνει με άνεση την πινακίδα της Palma.

Η προσπάθεια που κάναμε για να βγούμε δίπλα στην θάλασσα, στην τεράστια μαρίνα της Πάλμα, στέφθηκε από πλήρη αποτυχία καθώς τα πάντα ήταν φραγμένα, ίσως λόγω μιας έκθεσης σκαφών και λοιπών ναυτιλιακών ειδών. Γυρίσαμε έτσι προς την πόλη περνώντας, όσο αυτό ήταν δυνατό, από διαφορετικές διαδρομές. Έτσι βρεθήκαμε αρχικά στην ήσυχη πλατεία Plaça de Sa Drassana ενώ περνούσαμε διαρκώς μπροστά από πολυτελή ξενοδοχείο κι εστιατόρια. Στο τελευταίο που είδαμε μάλλον έτρωγαν υπερβολικά (τον Abaco) και γι' αυτό υπήρχε άνθρωπος στην πόρτα που εμπόδιζε την φωτογράφιση.

Φτάσαμε στο αραβικό κηπάριο L'Hort del Rei που βρίσκεται κάτω από το Βασιλικό Ανάκτορο, και το οποίο φωτισμένο αναδεικνυόταν περισσότερο από ότι στην διάρκεια της ημέρας.

Όταν συναντήσαμε το ίδρυμα - μουσείο - καφετέρια (όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω) Fundación Bartolomé March είχαμε αρχίσει να ανηφορίζουμε, επιστρέφοντας προς την “άνω πόλη”.

Μετά το κοινοβούλιο της τοπικής κυβέρνησης (Parlament de les Illes Balears) βγήκαμε σε γνωστά μέρη, στο δημαρχείο και στην πλατεία Plaça de Cort.

Εκεί προσέξαμε για πρώτη φορά το κτίριο Can Corbella (σε στύλ neoMudejar), με τα εξαίρετα βιτρό παράθυρα του. Φαντάζομαι πως αν φωτιζόταν ολόκληρο το κτίριο θα μπορούσαμε να απολαύσουμε περισσότερες λεπτομέρειες αλλά φαίνεται ότι έκαναν οικονομία…

Είχε έρθει πια η ώρα να βρέξουμε το λαρύγγι μας που είχε στεγνώσει. Είχαμε σημειώσει 2-3 μπαράκια λίγο πιο κάτω, κοντά στην πλατεία εμπορίου (Plaça del Mercat) και πήγαμε προς τα εκεί. Η περιοχή αν και είχε κάποιο ενδιαφέρον για περιηγητές, αποδείχθηκε πολύ ήσυχη για τα γούστα μας, με λιγοστό κόσμο και μισοάδεια μπαρ.

Έτσι γρήγορα επιστρέψαμε πιο κεντρικά κι αφού περάσαμε δίπλα από την εκκλησία Santa Eulàlia de Ciutat de Mallorca αρχίσαμε να βλέπουμε πιο “ζωηρές” περιοχές.

Με λίγο ψάξιμο καταλήξαμε στο ομορφούλικο Sa Juguetería, που ήταν διακοσμημένο με ταπετσαρίες αποτελούμενες από κομμάτια γνωστών και άγνωστων κόμιξ καθώς και διάφορα παιδικά κι εφηβικά παιχνίδια. Είχε αρκετό καλλιτεχνικό ύφος και νεανικό κοινό που ήταν κυρίως φοιτητές Erasmus. Συνδιάσαμε συμπαθητικό κρασάκι με ελαφρύ φαγητό και όχι, αυτή την φορά, δεν έφαγε πίτσα. Δεν είχε στον κατάλογο…

Διαδρομή 2ης ημέρας στην Μαγιόρκα

Η επόμενη ημέρα ήταν ουσιαστικά χαμένη από τουριστική άποψη καθώς πέρα από τις πρωινές συναντήσεις και τις διαλέξεις (πολύ ενδιαφέρουσες, ειδικά αυτή για το Gentrification σε σχέση με το τουρισμό) στο πρόγραμμα υπήρχε μεσημεριανό φαγητό στην σχολή τουριστικών επαγγελμάτων.

Η υποτιθέμενη μεσογειακή κουζίνα που μας είπαν ότι θα δοκιμάζαμε στην πράξη ήταν διάφορες γκλαμουριές και δηθενιές της μοντέρνας κουζίνας (μοσχάρι σε σως αχλάδι, χυμό φραγκοστάφυλο, σπαράγγια, λεμονόχορτα κι άλλα τέτοια). Στην διάρκεια του γεύματος, ένα ζευγάρι ρουμάνων καθηγητών, μας ρώτησε την γνώμη μας, ως Έλληνες, για το αν είναι σωστό αυτό που είχαν διαβάσει κι έκαναν, δηλαδή να πίνουν ένα κουτάλι ελαιόλαδο κάθε μέρα σαν γιατρικό, τρελαθήκαμε στο γέλιο. Τους είπαμε πως στην Ελλάδα η ποσότητα ελαιόλαδου που καταναλώνουμε είναι τεράστια καθώς μπαίνει παντού σε ποσότητα. Ευτυχώς πάντως υπήρχε μπόλικο καλό κρασί και μια μεγάλη χαρούμενη παρέα. Ο @stonerolling δεν σταμάτησε να ζητά κι άλλο μπουκάλι, παρέσυρε και τους άλλους (όχι εμένα, δεν είμαι τέτοιος…) κι τελικά, αρκετά αργά το απόγευμα, φύγαμε απ’ εκεί ελαφρώς τρεκλίζοντας.

Το υπόλοιπο απόγευμα μην με ρωτήσετε τι κάναμε, δεν ξέρω να σας πω... Το βράδυ πάντως ακολουθήσαμε ομοιοπαθητική αγωγή σε επανάληψη. Sa Juguetería για αρχή (μέχρι να μας διώξουν - σχεδόν όλα τα μπαρ του κέντρου έκλειναν στις 12:00 - 12:30). Αυτή τη φορά είχε πολύ περισσότερο κόσμο, οπότε δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να κάτσουμε στην μπάρα κι ο @stonerolling το χάρηκε γιατί είχε την δυνατότητα να κουνιέται στον ρυθμό της μουσικής. Γνωρίσαμε και την γκαρσόνα η οποία μας επιβεβαίωσε ότι δεν τρέχει τίποτα άλλο στο κέντρο και πως όλα ήταν ψόφια γενικά. Η ίδια δε είχε επισκεφθεί την Αθήνα μαζί με την σύντροφό της και έτρεφε μεγάλη εκτίμηση για τα Εξάρχεια, ένα μέρος γεμάτο ζωή και ενέργεια, όπως έλεγε. Κρίνοντας από το ύφος του μαγαζιού που δούλευε, ο @stonerolling την ρώτησε αν είχε επισκεφτεί το Booze στο κέντρο της Αθήνας και φυσικά το ήξερε. Μετά την αποχώρηση μας καταλήξαμε (αναγκαστικά, μιας που δεν ήμασταν για ύπνο) στο Shamrock Irish Pub. Εκεί έγιναν πάλι τα γνωστά με τον @stonerolling να χοροπηδάει χωρίς σταματημό στους ρυθμούς της ροκ μπάντας μέχρι τις 3:30. Rewind and replay please.

 

[paefstra]

Καλε πολυ ωραιο μερος φαινεται.
Μια ενσταση μονο. Τα Αρτ Νουβο κτιρια δεν επηρεαστηκαν απο τον Γκαουντι, κατα τη γνωμη μου. Μαλλον το αντιθετο εγινε .

 

[gkalla]

Καλε πολυ ωραιο μερος φαινεται.

Ωραίο είναι αλλά το πρόβλημα δεν είναι η ομορφιά του. Ο υπερβολικός τουρισμός και η σύνθεση των τουριστών κάνει μεγάλη ζημιά στην αίσθηση που σου αφήνει το μέρος.

Μια ενσταση μονο. Τα Αρτ Νουβο κτιρια δεν επηρεαστηκαν απο τον Γκαουντι, κατα τη γνωμη μου. Μαλλον το αντιθετο εγινε .

Το συγκεκριμμένο κτίριο είναι μεταγενέστερο του Γκαουντί, ο οποίος έμεινε στο νησί για πολλά χρόνια - 10 μας έλεγε η ξεναγός.

 

[gkalla]

Μαγιόρκα ΙII - Valldemossa, Sóller, Port de Sóller

Η 4η ημέρα στην Μαγιόρκα θα ήταν αφιερωμένη σε μια εκδρομή στα γραφικά χωριά που είναι σκαρφαλωμένα στην οροσειρά της Tramuntana, τα σχετικά χαμηλά βουνά που απλώνονται σε όλη την βόρειο-δυτική πλευρά του νησιού.

Η αρχή έγινε με την Valldemossa, ένα αρκετά μεγάλο χωριό γεμάτο με ιστορικά κτίρια, επιβλητικές εκκλησίες και πολλές γραφικές γωνιές. Φυσικά ήταν κι’ αυτό γεμάτο από τουρίστες που, αν και σχετικά νωρίς, είχαν αρχίσει να συρρέουν.

Το πρώτο βασικό αξιοθέατο και ίσως το σημαντικότερο του χωριού, ήταν ένα βασιλικό παλάτι που από το 1399 είχε μετατραπεί σε μοναστήρι,και σήμερα πια σε μουσείο, το Museu Cartoixa de Valldemossa. Το περικυκλώσαμε φωτογραφίζοντας πολλές από τις αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες των επιμέρους κτισμάτων του, μισοακούγοντας ταυτόχρονα τις περιγραφές του ξεναγού.

Προχωρήσαμε στο πίσω μέρος του μοναστηριού, σ’ένα παρατηρητήριο (Placa Rubén Darío) απ’ όπου μπορούσαμε να δούμε αρκετά καλά το εξωτερικό μέρος του χωριού, την γύρω δασική κι αγροτική περιοχή αλλά και μακριά, στο βάθος, τον μεγάλο κάμπο της Μαγιόρκα.

Συνεχίσαμε στα πολύ γραφικά στενά του οικισμού, ανακαλύπτοντας συνεχώς πολύ ενδιαφέρουσες γωνιές του.

Η ξενάγηση δεν θα μπορούσε να μην μας φέρει στην Església de Sant Bartomeu που παρά την αφιέρωσή της στο Άγιο Βαρθολομαίο ουσιαστικά είναι αφιερωμένη στην Sta. Catalina Thomàs, την βασική Αγία ολόκληρου του νησιού η οποία καταγόταν από την Valldemossa.

Δεν ξέχασαν να μας πάνε επίσης στο σπίτι στο οποίο γεννήθηκε και τώρα υπάρχει εκεί ένας μικρός βωμός.

Εννοείτε πως έγινε αναφορά στον Πολωνό συνθέτη Σοπέν που πέρασε στο χωριό αρκετό καιρό μαζί με τη αγαπημένη του γαλλίδα συγγραφέα Amantine-Lucile-Aurore Dupin (γνωστή με το ψευδώνυμο George Sand). Υπήρχε κι ένα μουσείο αφιερωμένο σ’ αυτούς τους 2 καθώς η Dupin έγραψε και βιβλίο σχετικό με την περιοχή, κάνοντας την ευρύτερα γνωστή σ’ όλη την Ευρώπη του 18ο αιώνα.

Αφού περπατήσαμε αρκετά στα στενά του χωριού, ήπιαμε καφεδάκι και τσιμπήσαμε μερικά τοπικά γλυκά επιβιβαστήκαμε ξανά στο λεωφορείο με κατεύθυνση ένα παρατηρητήριο ανάμεσα στην Valldemossa και την Deià (Mirador de sa Foradada). Εκεί αγναντέψαμε το πέλαγος και τις ακτές του νησιού που μοιάζουν πολύ με τις ακτές των δυτικών περιοχών των Ιονίων Νήσων. Είδαμε ακόμη και τον βράχο Na foradada που βγαίνει προς την θάλασσα, σαν μικρή χερσόνησος κι έχει μια περίεργη τρύπα στην κορυφή του.

Στην Deià δεν σταθήκαμε καθόλου αν και μας είχαν πει πως θα σταματούσαμε κι εκεί. Ίσα ίσα προλάβαμε να βγάλουμε 1-2 φωτογραφίες μέσα από το λεωφορείο. Μάλλον πήρε το αυτί τους την επιθυμία του @stonerolling που ήθελε να σταματήσουμε στην παραλία του οικισμού (Cala de Deià), για να κάνει μια βουτιά. Θα σκέφτηκαν “Μας τα έχει πρήξει με το κόλλημά του με τις βουτιές και τους χορούς”.

Σε περίπου μισή ωρίτσα είχαμε φτάσει στο Sóller, μια μικρή πόλη 14 χιλιάδων κατοίκων, στο κέντρο της περιοχής της Tramuntana, μέσα σ’ ένα μικρό κάμπο που περιτριγυρίζεται από την ομώνυμη οροσειρά.

Η πόλη ήταν γεμάτη από δύο ειδών σημαίες που έμοιαζαν λίγο με την τουρκική και την αγγλική. Σχεδόν όλα τα κτίρια αλλά και το δημαρχείο είχαν τέτοιες σημαίες και άλλα σύμβολα της εποχής όπως π.χ. σπαθια και γιαταγάνια. Μάθαμε από τον ξεναγό πως 2-3 μέρες μετά θα εορταζόταν το φεστιβάλ Firó, στην μνήμη της εκδίωξης των Μαυριτανών πειρατών από την περιοχή. Οι ντόπιοι ντύνονται είτε με τα παραδοσιακά ενδύματα είτε με τα πειρατικά ρούχα με τα χαρακτηριστικά μαυριτάνικα τουρμπάνια και πραγματοποιούν αναπαραστάσεις των μαχών της εποχής συνοδευμένες με βεγγαλικά.

Είχαμε φτάσει πια στην κεντρική πλατεία του Sóller όπου πέρα από το δημαρχείο είδαμε άλλα 2 ακόμη πιο ιδιαίτερα οικοδομήματα. Η Església de Sant Bartomeu de Sóller, η εντυπωσιακή εκκλησία του 1904 και το κτίριο της τράπεζας Banco de Sóller (τώρα τράπεζα Santander), και τα 2 φτιαγμένα από τον μαθητή του Γκαουντί, Joan Rubió Bellver.

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της πόλης είναι το παλιό ξύλινο τραίνο/τραμ που την συνδέει με την Πάλμα αλλά και το Λιμάνι του Σόγιερ (Port de Sóller) και αποτελούσε για πολλά χρόνια το μόνο τρόπο επικοινωνίας με τον γύρω κόσμο. Το είδαμε αρκετές φορές να πηγαινοέρχεται περνώντας μάλιστα από την κεντρική πλατεία σαν να ήταν τραμ.

Όταν ο ξεναγός μας αποδέσμευσε πήγαμε, δίπλα στην Plaça de la Constitució, στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, για να δούμε τις 2 μικρές εκθέσεις τέχνης αφιερωμένους σε δυο διάσημους Ισπανούς ζωγράφους, στον Miró και στο Picasso. Ο Miró καταγόταν από το Sóller (από την πλευρά της μητέρας του) και επισκεπτόταν συχνά το μέρος φιλοξενώντας συχνά κι άλλους καλλιτέχνες, όπως ο Picasso. Κάποια στιγμή αποφάσισε να δωρίσει αρκετά από τα έργα του με σκοπό να γίνει μια μικρή μόνιμη έκθεση στην πόλη κι έπεισε τον Picasso να κάνει κι εκείνος το ίδιο, δίνοντας αρκετά κεραμικά που είχε δημιουργήσει. Οι 2 εκθέσεις μάλιστα είναι τελείως δωρεάν για όποιον θέλει να τις επισκεφθεί. Εννοείτε πως δεν τις χάσαμε.

Μετά από ένα διάλειμμα για ανεφοδιασμό σε τροφή και δροσερή μπυρίτσα αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα στην περιοχή του κέντρου στον λίγο χρόνο που διαθέταμε. Μπήκαμε στα στενά, που πια είχαν αρχίσει να κατακλύζονται από τουρίστες για να δούμε όσο περισσότερο γινόταν αυτήν την πολύ γραφική πόλη.

Η τελευταία στάση της εκδρομής θα ήταν το Port de Sóller στο οποίο φτάσαμε λίγο μετά τις 4 το απόγευμα. Συναντήσαμε έναν τουριστικό, παραθαλάσσιο οικισμό, χτισμένο γύρω από ένα σχετικά όμορφο, κλειστό κόλπο, γεμάτο από αμφιβόλου αισθητικής πολυκατοικίες, εστιατόρια, σουβενιράδικα, ομπρελοξαπλωστρες κι αρκετό κόσμο να κατακλύζει όλη την περιοχή. Στο βάθος και σε όλες τις πλαγιές των λόφων βλέπαμε παντού χτισμένα σπίτια που εικάζω πως τα περισσότερα ήταν ενοικιαζόμενα ή εξοχικές κατοικίες ενώ προς την έξοδο του κόλπου βλέπαμε επιπλέον τον γραφικό φάρο του λιμανιού (Far des Cap Gros).

Ο @stonerolling είδε θάλασσα και δεν κρατήθηκε. Παρόλο που τα νερά δεν φαινόντουσαν ιδιαίτερα ελκυστικά, αυτός βούτηξε αμέσως, παρέα με μια συνάδελφο από την Κροατία, ενώ οι υπόλοιποι συνάδελφοι απλά βούτηξαν τα πόδια τους στο δροσερό νερό.

Κατά τις 6 η εκδρομή τελείωσε και μέχρι τις 7,5-8 είχαμε επιστρέψει στο ξενοδοχείο μας, αρκετά κουρασμένοι. Λίγο αργότερα ξαναβγήκαμε στην γειτονιά για να τσιμπήσουμε κάτι στο συνοικιακό μαγαζάκι Café & restaurant Estaciones που βρισκόταν δίπλα στην γέφυρα Es Pont des Tren και το πάρκο Parc de ses Estacions. Πιάσαμε την κουβέντα με την χαμογελαστή και πολύ γλυκιά Βολιβιανή σερβιτόρα μιλώντας λίγο για την πολιτική κατάσταση της χώρας της, όταν στην κουβέντα ενεπλάκει κι ένα ζευγάρι Ισπανών “κατηγορώντας” την ως αναρχική και κομμουνίστρια. Την υπερασπιστήκαμε, και κάναμε μια σχετικά ήρεμη κουβέντα μαζί τους. Δήλωναν φτωχοί, δημόσιοι υπάλληλοι, μέλη του δεξιού κόμματος της Ισπανίας και είχαν όρεξη να μας αναλύσουν την “φιλοσοφία’ τους γύρω από την πολιτική κατάσταση του πλανήτη. Διαφωνούσαμε προφανώς και προσπαθήσαμε να απαλλαγούμε ευγενικά από την παρέα τους κάτι που πετύχαμε σχετικά γρήγορα. Η τρελή κατάληξη είναι πως όταν έφυγαν, η σερβιτόρα μας ενημέρωσε πως μας είχαν κεράσει το φαγητό μας. Που να συμφωνούσαμε κιόλας! Θα είχαμε τώρα σπίτι κι αυτοκίνητο στην Μαγιόρκα.

Δεν είμασταν για πολλά πολλά αυτή την τελευταία νύχτα μας στο νησί. Με την βοήθεια της Βολιβιανής εντοπίσαμε ένα μικρό μπαράκι (Scandal) στην περιοχή και ήπιαμε 1-2 αποχαιρετιστήριες τεκίλες πριν τελικά επιστρέψουμε στο φιλόξενο ξενοδοχείο μας.

Το θετικό ήταν πως την επόμενη μέρα δεν θα είχαμε την υποχρέωση να πάμε στο πανεπιστήμιο οπότε θα μπορούσαμε να ξεκουραστούμε ως σχετικά αργά και θα μας έμενε αρκετός χρόνος για να επισκεφτούμε 2 ακόμα σημεία της Πάλμα που θέλαμε να δούμε εως ότου έρθει η ώρα να φύγουμε για την Βαρκελώνη.

Διαδρομή 4ης ημέρας στην Μαγιόρκα