Ισπανία Έχω κι Erasmus, πάμε μια Μαγιόρκα; (+ Μαδρίτη, Βαρκελώνη)

[gkalla]

Έλα ρε που τα θυμάσαι όλα αυτά;

Καλά που βγάζαμαν καμιά φώτο και γράφεις την ιστορία μπας και τα εμπεδώσω. Μόνο όταν πίνω τεκίλες τα βράδια γράφονται στο μυαλό μου πράγματα.

Όλοι πίνουν για να ξεχνούν. Μόνο εσύ πίνεις για να θυμάσαι.

 

[gkalla]

Μαδρίτη ΙΙ - Κέντρο, La Latina, Salamanca, Prado, Retiro, Rio Manzanares, El Rastro

Το πρωινό ξύπνημα ήταν δύσκολο, οπότε ξεκινήσαμε νωρίς – νωρίς… κατά τις 11:00. Πήραμε το μετρό για την Plaza de España κι αφού πήρα ένα καφεδάκι της κακιάς ώρας στο χέρι (μπας και ξυπνήσω), φτάσαμε στην πλατεία που ήταν γεμάτη από περίπτερα λατινοαμερικάνικου φαγητού από διάφορες χώρες, κλειστά όμως ακόμη, τουλάχιστον τα περισσότερα. Είδαμε γύρω από την πλατεία τα κτίρια España Building και Torre de Madrid, δύο βαριά, πολυώροφα κτίρια αμφιβόλου αισθητικής και πάνω της το Μνημείο του Θερβάντες με αγάλματα του ίδιου του συγγραφέα καθώς και του Δον Κιχώτη και του πιστού του ακόλουθου Σάντσο Πάντσα. Ο @stonerolling πόζαρε κι αυτός αλλά δεν βρέθηκε κάποιος γλύπτης για να απαθανατίσει το αγαλματένιο του κορμί σε μάρμαρο.

Η Casa Gallardo, ένα από τα λίγα μοντερνιστικά κτίρια της Μαδρίτης καθώς και το μοναστηριακό κτίριο Templo Nacional de Santa Teresa de Jesús (Carmelitas Descalzos) ήταν τα επόμενα αξιοθέατα που συναντήσαμε.

Από εκεί, σε περίπου 500 μ., μέσα στο πάρκο Parque de la Montaña, βρίσκεται το Templo de Debod, ένας αιγυπτιακός ναός που χάρισαν οι Αιγύπτιοι στην Ισπανία, ως αντίδωρο, για την βοήθεια της στην αλλαγή θέση σημαντικών αρχαιολογικών ευρημάτων, κατά την διάρκεια της κατασκευής του φράγματος του Ασουάν. Το τέμπλο είναι επισκέψιμο, με δωρεάν εισιτήριο, που όμως πρέπει να έχεις βγάλει νωρίτερα, καθώς ο αριθμός των επισκεπτών που μπορεί να δεχτεί είναι εξαιρετικά περιορισμένος. Εμείς δεν το γνωρίζαμε κι έτσι φάγαμε πόρτα.

Καθώς το πάρκο βρίσκεται πάνω σ’ ένα λόφο, έχει μια σχετικά καλή θέα της πόλης αλλά και της δασώδους περιοχής στα πέριξ της Μαδρίτης. Δεν χάσαμε ευκαιρία κι αρχίσαμε να φωτογραφίζουμε, με τις καλύτερες λήψεις να είναι αυτές προς την πίσω πλευρά του Βασιλικού ανακτόρου και του καθεδρικού της πόλης.

Δεν αργήσαμε να κινηθούμε προς τα 2 αυτά κτίρια και σε 1 χμ. περίπου φτάσαμε στα Βασιλικά ανάκτορα της Μαδρίτης. Κόσμος, πολύς ήταν συγκεντρωμένος απ’ έξω από την κεντρική πύλη κι έτσι σταθήκαμε κι εμείς για να δούμε τι πρόκειται να συμβεί. Τελικά δεν περίμεναν εμάς, ούτε καν η «συμπατριώτισσά» μας, Σοφία δεν ήρθε να μας υποδεχτεί επίσημα, απλά υπήρχε αλλαγή φρουράς που έγινε με τυμπανοκρουσίες, άλογα και άλλα τελετουργικά, τυπικά για τέτοιες περιστάσεις (λίγο καλύτερα από τους τσολιάδες στο Σύνταγμα).

Απέναντι από τα ανάκτορα υπάρχουν οι μικροί κήποι Jardines del Cabo Noval και Jardines de Lepanto (την τιμητική της έχει η Ναύπακτος - Lepanto στην Ισπανία, ελέω Θερβάντες ο οποίος συμμετείχε στην ομώνυμη ναυμαχία και μάλιστα έχασε το χέρι του εκεί) εκατέρωθεν της πλατείας Plaza de Oriente ενώ στο πίσω μέρος της πλατείας έστεκε το κτίριο του Βασιλικού θεάτρου (Teatro Real).

Στην γειτονική Plaza de la Armería είδαμε μέσα από τα κάγκελα την Βασιλική αυλή καθώς η επίσκεψη σ’ αυτή μπορεί να γίνει μόνο αν πληρώσεις για να μπεις στα Ανάκτορα (που δεν μπήκαμε), αλλά είδαμε και την θέα από το πίσω μέρος της (Royal Palace’s Ledge Viewpoint), προς τους βασιλικούς κήπους.

Φυσικά, πάνω σ’ αυτή την πλατεία βρίσκεται η κεντρική είσοδος του βασικού καθεδρικού της πόλης, του Catedral de Santa María la Real de la Almudena που ούτε σ’ αυτόν μπήκαμε.

Μπουχτίσαμε πια από τα βασιλικά κτίρια κι απομακρυνθήκαμε μπαίνοντας προς το κέντρο της πόλης. Πρώτα συναντήσαμε την Iglesia Catedral de las Fuerzas Armadas που ήταν ανοιχτή, είχε γάμο κι έτσι ρίξαμε μια ματιά στο εσωτερικό της. Κοινώς όπου γάμος και χαρά η Κοντύλω κι η Βασίλω πρώτες! Μερικές επικριτικές ματιές πήραμε βέβαια, για την ενόχληση αλλά και την φωτογράφιση αλλά τουλάχιστον δεν μας πέταξαν έξω με τις κλωτσιές.

Γρήγορα φτάσαμε στην Plaza de la Villa μια μικρή πλατεία που πλαισιώνεται τόσο από το κτίριο Casa de La Villa, την συνδετική σκεπαστή γέφυρα Pasadizo de la Plaza de la Villa, το μνημείο Monumento a Don Álvaro de Bazán (Ισπανός ναύαρχος και φεουδάρχης), όσο κι από άλλα παλιά ιστορικά κτίρια όπως το Casa de Don Álvaro de Luján, ένα από τα παλαιότερα σπίτια της Μαδρίτης.

Χωθήκαμε ακόμη πιο βαθιά στα στενάκια περνώντας από την Casa de la Malicia, ένα παράξενο κτίριο που δεν μπορείς να καταλάβεις πόσους ορόφους έχει και μπήκαμε στην γειτονιά La Latina περνώντας αρχικά από την Iglesia San Pedro el Viejo.

Γρήγορα φτάσαμε στην συμπαθέστατη πλατεία Plaza de los Carros όπου βρίσκεται η Iglesia de San Andrés Apóstol. Από εκεί φαινόταν, στο βάθος, η Real Basílica de San Francisco el Grande αλλά είπαμε να μην πάμε και σ’ αυτήν. Πόσες εκκλησίες να αντέξουμε σε μια μέρα;

Λίγα μέτρα πιο κάτω και πάνω στην πλατεία Plaza de la Cebada βρίσκεται η κλειστή αγορά Mercado de la Cebada ενώ πολύ κοντά λειτουργεί η υπαίθρια αγορά (Flea market) El Rastro αλλά μόνο τις Κυριακές. Αυτήν είχαμε σκοπό να την επισκεφτούμε την επόμενη μέρα. Πάντως στο Mercado de la Cebada μπήκαμε και το γυρίσαμε όλο. Αν και δεν μπορώ να πω ότι ήταν μια από τις καλύτερες αγορές που έχω δει, αυτό που καταλάβαμε είναι πως είναι μια αγορά που απευθύνεται κυρίως σε ντόπιους. Οι τουρίστες απουσίαζαν σχεδόν ολοκληρωτικά.

Βλέποντας όλους αυτούς τους πάγκους με τα λαχταριστά και φρέσκα εδέσματα μας έπιασε μια πείνα (εμένα μπορεί και δύο) και μόλις βγήκαμε, γυρίσαμε στην Plaza de los Carros και κάναμε μια καλή στάση ανεφοδιασμού με κλασικές ντόπιες νοστιμιές (εδώ δεν είχε μουσακά), κροκέτες χαμόν, πατάτας μπράβας και δροσερή μπυρίτσα. Ααα είχε κι αυτές τις υπερ-άνοστες ισπανικές ελιές, για τις οποίες είναι περήφανοι οι ντόπιοι κι οι οποίες γευστικά θυμίζουν βρεγμένη εφημερίδα. Οι σερβιτόροι δεν ήταν και τόσο φιλικοί, λόγω της πολύς δουλειάς που είχαν πιθανόν, μιας που είχε λιακάδα και μας ενημέρωσαν ότι για να κάτσουμε σε τραπέζι έπρεπε οπωσδήποτε να πάρουμε και φαγητό.

Αφού χαλαρώσαμε και ξεκουραστήκαμε αρκετά πήραμε το μετρό και σε λίγο βρισκόμασταν στην γειτονία Salamanca, όπου αρχικά περάσαμε από την Basílica de la Concepción de Nuestra Señora, κοντά στον σταθμό Μετρό Velázquez. Η περιοχή θα έλεγα πως είναι αρκετά πιο αδιάφορη από αυτές που είχαμε δει ως τώρα, με λίγες εξαιρέσεις. Όχι βέβαια πως την περπατήσαμε πολύ για να έχουμε πλήρη άποψη.

Σε περίπου 800 μ. και στην πλατεία Plaza de Colón συναντήσαμε τον “κήπο” των ανακαλύψεων (Jardines del Descubrimiento), μ’ ένα Μνημείο του Χριστόφορου Κολόμβου, ένα συντριβάνι, διάφορα άλλα γλυπτά και ζωγραφικά, υπαίθρια έργα αλλά και μια τεράστια Ισπανική σημαία.

Από εκεί και κατευθυνόμενοι προς τα νότια σταθήκαμε για λίγο στο κτίριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης πριν περάσουμε από το παλάτι της Κυβέλης (Palacio de Cibeles), ένα τεράστιο κτίριο, πλούσια διακοσμημένο, όπως και το Σιντριβάνι της Κυβέλης.

Από μακριά φωτογραφήσαμε κι ένα ακόμη γνωστό και εντυπωσιακό κτίριο της πόλης, το Edificio Metrópolis καθώς και την Puerta de Alcalá, μια μάλλον άσχημη και έντονα τσιμεντένια πύλη, ακριβώς έξω από την κεντρική είσοδο του πάρκου Retiro.

Δεν προχωρήσαμε να μπούμε στο πάρκο γιατί είχαμε βγάλει εισιτήρια για το Μουσείο Πράδο στις 16:00 και ήταν ήδη σχεδόν η ώρα. Με βήμα ταχύ προχωρήσαμε περιφερειακά του Retiro και στηθήκαμε στην μικρή ουρά για να μπούμε στο μουσείο. Μπήκαμε γρήγορα στο μουσείο-καμάρι της Μαδρίτης με την πολύ μεγάλη συλλογή αριστουργημάτων όλων σχεδόν των Ισπανών ζωγράφων και καλλιτεχνών αλλά και άλλων απ’ όλο τον κόσμο. Ανάμεσα τους είδαμε φυσικά τις Las Meninas του Velázquez, πίνακα που οι Ισπανοί θεωρούν τον κορυφαίο μεταξύ των Ισπανικών δημιουργιών, τον The Garden of Earthly Delights του Hieronymus Bosch, τους 2 πίνακες του Goya, The Nude Maja και The Clothed Maja που τον έστειλαν στην ιερά εξέταση, την The Annunciation του Fra Angelico, τον The Nobleman with his Hand on his Chest του El Greco, τις The Three Graces του Rubens και την The Descent from the Cross του Van der Weyden κι άλλους πολλούς πίνακες αυτών αλλά και άλλων ζωγράφων όπως των Murillo, Rembrandt, Tiziano κλπ.
Δυστυχώς στο Πράδο δεν επιτρέπεται η φωτογράφιση οπότε δεν έχουμε πολλά να σας δείξουμε. Μια-δυο κλεφτές φωτογραφίες στον “Κρόνο που τρώει τα παιδιά του” του Γκόγια και στον “Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή” του Ελ Γκρέκο καταφέραμε να βγάλουμε. Ο τελευταίος πίνακας δεν ανήκει στην μόνιμη συλλογή του μουσείου αλλά ήταν από αυτά τα έργα του Θεοτοκόπουλου που παρουσιαζόταν σε ειδική προσωρινή έκθεση, και προέρχονται από ένα μοναστήρι του Τολέδο (Convento de Santo Domingo El Antiguo).

Βγήκαμε από το Πράδο και καθώς ήταν ακόμη μέρα (τα καλά του να ταξιδεύεις σε ημερομηνίες κοντά στο θερινό ηλιοστάσιο) είχαμε ακόμη αρκετό χρόνο για να κάνουμε μια καλή βόλτα στο Parque Buen Retiro, το μεγάλο αστικό πάρκο της πόλης. Μπήκαμε από την είσοδο που βρίσκεται ακριβώς πίσω από το Πράδο και κατευθυνθήκαμε αρχικά προς το Palacio de Cristal και την μικρή λιμνούλα που βρίσκεται δίπλα του. Δυστυχώς ήταν προσωρινά κλειστό λόγω εκτεταμένης ανακαίνισης οπότε αλλάξαμε κατεύθυνση προς το Palacio de Velázquez (μουσειακός χώρος που ανήκει διοικητικά στο μουσείο Ρέινα Σοφία) που όμως κι αυτό τελικά ήταν κλειστό. Τουλάχιστον αυτό δεν είχε γύρω του σκαλωσιές κι έτσι μπορέσαμε να το φωτογραφίσουμε.

Έτσι συνεχίσαμε προς την Μεγάλη Λίμνη στο κέντρο του Ρετίρο (Estanque Grande de El Retiro), με τα διάφορα συντριβάνια δίπλα της (Fuente de la Alcachofa, Fuente de las Esfinges) αλλά και το αναθηματικό μνημείο αφιερωμένο στον παλιό βασιλιά της χώρας Alfonso τον 12ο (Monumento a Alfonso XII). Πολύς κόσμος βρισκόταν στην περιοχή και πολλοί από αυτούς έκαναν βαρκάδα στα ρηχά νερά της λιμνούλας. Αν δεν έχεις θάλασσα, αυτά κάνεις. Βαρκάδα στην γούρνα.

Φτάσαμε στην άκρη του πάρκου απ’ όπου βλέπαμε να δεσπόζουν ο τρούλος και το καμπαναριό της Parroquia de San Manuel y San Benito και βρεθήκαμε στην Puerta de Alcalá που είχαμε δει νωρίτερα από μακριά.

Πολύ κουρασμένοι πια, πήραμε το δρόμο προς το διαμέρισμα, ακολουθώντας την Gran Via από την αρχή της χωρίς ωστόσο να σταματήσουμε να φωτογραφίζουμε ότι ωραίο βρίσκαμε μπροστά μας όπως το κτίριο του Instituto Cervantes, το Edificio Metrópolis, αυτή την φορά από κοντά και το Círculo de Bellas Artes, με το μεγάλο άγαλμα της θεάς Αθηνάς στην κορυφή του. Σ’ αυτό το κτίριο, θεωρητικά τουλάχιστον, αν ανέβεις στην ταράτσα του, θα απολαύσεις πολύ ωραία θέα προς την πόλη, αλλά εμείς δεν είχαμε το κουράγιο να το κάνουμε.

Το χτεσινό μοτίβο επαναλήφθηκε, με σύντομη ξεκούραση (=ύπνος βαθύς) και σαββατιάτικη έξοδο αργούτσικα. Πρώτη στάση ένα ωραίο, μικρό μπαράκι στο Lavapies (La Buga del Lobo) Το μπαράκι είχε εναλλακτικό, εξαρχειώτικου τύπου, κόσμο με αντίστοιχη διακόσμηση, άρα ήταν όπως έπρεπε!!! Εκεί γνωρίσαμε έναν πιτσιρικά Ιταλό ο οποίος επειδή ήταν τελείως μεθυσμένος επικοινώνησε μαζί μας και γελάσαμε πολύ. κι όταν πια μας έδιωξαν από αυτό, καθώς έκλεινε σχετικά νωρίς, μεταφερθήκαμε στο κέντρο, σε πιο τουριστικές περιοχές, όπου επιλέξαμε το κουβανέζικο La Negra Tomasa de Sol. Το μέρος ήταν βέβαια πολύ τουριστικό αλλά ευτυχώς ήταν γεμάτο με πολύ κεφάτους θαμώνες. Το groupaki έπαιζε πολύ καλά τους latin ρυθμούς και όλος ο κόσμος χόρευε. Βέβαια σ’ αυτό βοηθούσαν άνθρωποι του μαγαζιού που παράσερναν στο χορό τον κόσμο του μαγαζιού (σύστημα επαγγελματικό δηλαδή αλλά τέλος πάντων, τουλάχιστον είχε χρώμα). Οι ισπανίδες ήταν καλοντυμένες και προσεγμένες ενώ κάτι αγγλοσαξώνισες, άστα… Θα μου πεις ότι και να κάνουν αυτές δεν βελτιώνονται

Η τελική κατάληξη φυσικά συμπεριελάμβανε κάμποσα κομμάτια πίτσας, το σχεδόν αποκλειστικό είδος διατροφής που προτιμά ο @stoneroling.

Διαδρομές 2ης ημέρας στη Μαδρίτη

Το επόμενο πρωινό θα είχαμε αρκετό χρόνο στην πόλη μέχρι την πτήση μας για Μαγιόρκα που ήταν προγραμματισμένη για τις 17:35. Έτσι, μετά το check out στο διαμέρισμα, αφήσαμε τις βαλίτσες στην συμπαθέστατη, ανοιχτόκαρδη και φιλικότατη Νιγηριανή που εκτελούσε χρέη μάνατζερ στο κτίριο διαμερισμάτων και ξεκινήσαμε να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα στην κυριακάτικη Μαδρίτη.

Πρώτη στάση στον μικρό ποταμό Μανθανάρες ο οποίος διατρέχει περιμετρικά την πόλη. Με τα ΜΜΜ φτάσαμε ως την γέφυρα Puente de Segovia κι αρχίσαμε να περπατάμε ακολουθώντας το αρκετά προσεγμένο πάρκο (Parque Madrid Río) που ακολουθεί την κοίτη του.

Περάσαμε από την μεταλλική πεζογέφυρα Puente de Andorra και προσέξαμε την μεγάλη διαφορά στα οικιστικά συγκροτήματα εκατέρωθεν του ποταμού. Αυτά προς το κέντρο σαφώς πιο νεόδμητα με μια αρχιτεκτονική αρκετά παράξενη (θύμιζαν κρουαζιερόπλοιο) ενώ στην άλλη όχθη κλασικά τούβλινα κτίρια, τετράγωνης λογικής κι αισθητικής.

Αφού ο “μικρός” έπαιξε λίγο στην παιδική χαρά εξακολουθήσαμε την πορεία μας προς την Puente de Toledo, μια παλιά γέφυρα, διακοσμημένη με τα οικόσημα της πόλης.

Απέναντι, στην μικρή πλατεία Glorieta de las Pirámides υπήρχαν δύο Οβελίσκοι, χωρίς καμιά αισθητική αξία.

Ανηφορίζοντας περάσαμε από ακόμη μια τσιμεντένια πόρτα/αψίδα του θριάμβου, την Puerta de Toledo πριν καταλήξουμε στα στενά που γινόταν η υπαίθρια αγορά του El Rastro. Χαζέψαμε λίγο τους πάγκους της αλλά κυρίως τους ανθρώπους που κατέκλυζαν την αγορά και καταλήξαμε πάλι κοντά στο Mercado Cebada, σ’ ένα μικρό καφέ της περιοχής για αναπλήρωση καφεΐνης και θερμίδων.

Ένα πέρασμα από τα στενά γύρω από την Plaza Mayor ήταν το τελευταίο πράγμα που κάναμε στην πόλη πριν πάρουμε τις αποσκευές μας και κατευθυνθούμε προς το αεροδρόμιο Μπαράχας για την αναχώρηση μας, με κατεύθυνση την Μαγιόρκα.

Διαδρομή 3ης ημέρας στη Μαδρίτη

 

[Sassenach77]

Ο τελευταίος πίνακας δεν ανήκει στην μόνιμη συλλογή του μουσείου αλλά ήταν από αυτά τα έργα του Θεοτοκόπουλου που παρουσιαζόταν σε ειδική προσωρινή έκθεση, και προέρχονται από ένα μοναστήρι του Τολέδο (Convento de Santo Domingo El Antiguo)

Σε αυτό το μοναστήρι βρίσκεται ο τάφος του El Greco

 

[Smaragda53]

Έχετε φοβερή πλάκα! Βρήκε ο Φίλιππος το Ναθαναήλ! Παντα ετσι

 

[gkalla]

Σε αυτό το μοναστήρι βρίσκεται ο τάφος του El Greco

Τολέδο την άλλη φορά. Δυστυχώς δεν έβγαινε να πάμε τώρα.

 

[gkalla]

Έχετε φοβερή πλάκα! Βρήκε ο Φίλιππος το Ναθαναήλ! Παντα ετσι

Ότι μπορούμε, κάνουμε…
Πάντως καλά περνάμε κάθε φορά.

 

[stonerolling]

Σε αυτό το μοναστήρι βρίσκεται ο τάφος του El Greco

ΟΧΙ ρε γμτ..... πότε πέθανε και δεν του είπα ένα γεια....
Ρε @gkalla δεν μου το είπες για να μην με στεναχωρήσεις και βγει μίζερο το υπόλοιπο ταξίδι::::::

 

[gkalla]

Μαγιόρκα Ι - Alcúdia, Νυχτερινή Palma

Η σύντομη πτήση μας ξεκίνησε στην ώρα της, με ωραίο καιρό και σχετικά καθαρή ατμόσφαιρα στην διαδρομή. Γρήγορα καλύψαμε την ηπειρωτική Ισπανία και βγήκαμε στην Μεσόγειο στο ύψος της Βαλένθια, που τόσο ωραία είχαμε περάσει πριν από 2 χρόνια.

Σε πολύ σύντομο χρόνο προσεγγίσαμε το νησί, παίρνοντας από ψηλά μια γεύση από τα τοπία που φαινόντουσαν πολύ οικεία στα ελληνικά. Εκτός βέβαια από το γεγονός ότι το νησί είναι κυρίως πεδινό ενώ τα δικά μας νησάκια είναι, στην πλειοψηφία τους, εξ ολοκλήρου ορεινά.

Το αεροδρόμιο της Πάλμα (Aeroport de Palma–Son Sant Joan) ήταν εντυπωσιακά μεγάλο. Δεν το περιμέναμε! Τις επόμενες ημέρες μάθαμε πως το νησί δέχεται 18 εκατομμύρια τουρίστες ετησίως (τους μισούς απ’ ότι ολόκληρη η Ελλάδα, σ’ ένα νησί που έχει έκταση το ⅓ της Κρήτης!) κι έτσι καταλάβαμε την αναγκαιότητα ενός τόσο μεγάλου αεροδρομίου. Κάναμε σχεδόν μισή ώρα να βρούμε στην έξοδο που θα παίρναμε το λεωφορείο Α1 με κατεύθυνση την πόλη κι εκεί εκδώσαμε, στο μηχάνημα που υπήρχε στη στάση, την κατάλληλη προπληρωμένη κάρτα, κόστους 8€ (με επιστροφή και 2 μετεπιβιβάσεις). Μετά την αλλαγή ενός ακόμη λεωφορείου και με λίγο περπάτημα, μέσα στους δρόμους της σύγχρονης Πάλμα, φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας την ώρα που νύχτωνε. Βολευτήκαμε και βιαστικά βγήκαμε για μια αναγνωριστική βόλτα που γρήγορα μετατράπηκε σε αναζήτηση φαγητού καθώς η πείνα είχε χτυπήσει κόκκινο. Καταλήξαμε στο Restaurant Casa Julio, κάτι ανάμεσα σε ταβερνάκι και μαγειρείο, κοντά στην πλατεία Plaça de Cort που, παρόλο το πλήθος των τουριστών που καθόταν στα τραπέζια του, έδινε μια καλή αίσθηση τοπικού, παραδοσιακού μαγαζιού.

Αρκετά αργότερα, χορτασμένοι και κουρασμένοι, αποφασίσαμε να μην συνεχίσουμε την βραδιά μας καθώς τα μηνύματα από την γύρω περιοχή δεν ήταν καλά. Η κεντρική πλατεία Plaça Major και τα στενά τριγύρω ήταν έρημα, μόλις στις 23:20. Θεωρήσαμε όμως πως αυτό συνέβαινε λόγω της ημέρας - Κυριακή βράδυ - κι ότι τις άλλες μέρες τα πράγματα θα ήταν πιο ζωηρά.

Δευτέρα πρωί πρωί, με εξαιρετικό καιρό (τον καλύτερο απ’ όλες τις ημέρες του ταξιδιού μας), πήραμε το μετρό της πόλης, βγήκαμε αρκετά έξω στην ύπαιθρο και φτάσαμε αισίως στο campus του πανεπιστημίου που θα μας φιλοξενούσε για τις επόμενες 5 μέρες. Το τοπίο κι από κοντά, όπως κι από το αεροπλάνο, φαινόταν πολύ κοντινό στα ελληνικά δεδομένα. Ελιές, αμυγδαλιές και παραδόξως πολλές χαρουπιές συνιστούσαν μια εικόνα που θα μπορούσαμε άνετα να δούμε στην χώρα μας, με μόνη εξαίρεση ίσως τους πάρα πολλούς φοίνικες.

Μας καλωσόρισαν στο πρόγραμμα, κάναμε τις γνωριμίες μας με τους συναδέλφους από όλη την Ευρώπη, μας έκαναν μια μικρή βόλτα στα κεντρικά κτίρια του πανεπιστημίου, φωτογραφηθήκαμε και αν και πολύ νωρίς ξεμπερδέψαμε.

Έτσι φύγαμε άμεσα από εκεί, παίρνοντας το τοπικό ΚΤΕΛ και ξεκινήσαμε με κατεύθυνση το βόρειο μέρος του νησιού και την περιοχή της Alcúdia. Πήγαμε προς την μεγάλη, αμμουδερή παραλία της περιοχής έτσι ώστε ο @stonerolling να κάνει την βουτιά του και να “ευχαριστηθεί” τα νερά του νησιού.

Η περιοχή της παραλίας, με την αμμουδιά στρωμμένη ομπρελοξαπλώστρες και το πίσω μέρος της γεμάτο πολυώροφα ξενοδοχεία με πισίνες, δεν μας έκανε και την καλύτερη εντύπωση. Φάνηκε αμέσως πως απευθύνονται σε Βρετανό - Γερμανό - τουρίστες που χρειάζονται πισίνα πίσω από μια όμορφη παραλία για να κάνουν το μπάνιο τους!!! Ελπίζω να μην καταντήσει έτσι όλη η Ελλάδα στο μέλλον καθώς ήδη έχω δει αντίστοιχα “συμπτώματα” σε τουριστικές περιοχές όπως στην βόρεια Κέρκυρα. Ήταν μόλις 5 Μαΐου κι υπήρχε ήδη πολύ κόσμος. Φανταστήκαμε τι θα γίνεται στην συγκεκριμένη παραλία Ιούλιο - Αύγουστο κι ανατριχιάσαμε. Ο @stoneroling έκανε τελικά την βουτιά του αλλά όπως ήταν φυσικό δεν ευχαριστήθηκε ούτε με το νερό, ούτε το όλο σκηνικό της παραλίας.

Περπατήσαμε αρκετά κατά μήκος της ακτής ώσπου να φτάσουμε στο μικρό λιμανάκι (κλασική εικόνα τουριστικού προορισμού με άπειρα σουβενιράδικα και εποχιακά είδη) με σκοπό να τσιμπήσουμε κάτι. Ο @stoneroling έκανε πάλι την έκπληξη και πήρε πίτσα φυσικά… Πρώτα όμως “έφαγε” παρατήρηση γιατί δεν επιτρεπόταν σ’ αυτό το παραλιακό μαγαζί να καθίσεις σε εξωτερικό τραπέζι χωρίς να φοράς μπλούζα. Κάτι τέτοια είναι που σε ξενερώνουν τελείως.

Καθώς η ανηφόρα για να ανέβουμε στο παλιό χωριό ήταν σοβαρή πήραμε το τοπικό λεωφορείο και σε λίγο βρεθήκαμε έξω από τον τειχισμένο οικισμό και δίπλα στα ρωμαϊκά ερείπια της Pollentia αλλά και την εξωτερική πλευρά του ναού Església de Sant Jaume d'Alcúdia.

Ο αρχαιολογικός χώρος δεν μας φάνηκε κάτι το ιδιαίτερο (άσε ρε που θέλετε κι εισιτήριο για 5 κολώνες, τις παίρνει φωτογραφία ο @stoneroling με τον καρα-Zoom φακό του, δωρεάν) οπότε τον αφήσαμε και προτιμήσαμε να μπούμε αμέσως στα γραφικά στενά του οικισμού.

Όμορφες εικόνες μας κατέκλυσαν αμέσως. Παλιά σπίτια, φτιαγμένα με την τοπική κιτρινωπή πέτρα, καλοσυντηρημένα (τα περισσότερα), αρκετά μικρά μαγαζάκια προσεγμένα και διακριτικά, και λιγοστός αριθμός τουριστών έφτιαχναν ένα πολύ όμορφο σκηνικό.

Περάσαμε αρχικά από το κέντρο του χωριού και την τοπική έδρα του δήμου, ένα κτίριο που έδειχνε την παλαιότερη ευρωστία του τόπου αλλά και την μικρή πλατεία του συντάγματος (Plaça de la Constitució).

Από εκεί βγήκαμε προς την άκρη του οικισμού και την Porta de Vila Roja με σκοπό να ανέβουμε πάνω στα τείχη. Η θέα τόσο προς το χωριό όσο και προς την εξοχή μας αντάμειψε.

Κατεβήκαμε και τριγυρίσαμε λίγο ακόμη στα δρομάκια της Alcúdia, όχι όμως για πολύ καθώς η ώρα είχε περάσει και είχαμε αρκετό δρόμο για να επιστρέψουμε στην Palma.

Διαδρομή στην Alcúdia

Μετά την απαραίτητη μικρή χαλάρωση στο ξενοδοχείο μας είπαμε να κάνουμε την πρώτη σοβαρή μας έξοδο στην νυχτερινή Palma. Στην αρκετά μεγάλη διαδρομή που κάναμε προς την περιοχή της Santa Catalina, στην οποία είχαμε ακούσει πως υπάρχουν πολλά μπαράκια και κλαμπάκια, περάσαμε από το ποταμάκι της πόλης κι ακολουθώντας το καταλήξαμε στα στενά της εν λόγω γειτονιάς. Αν και οργώσαμε όλα τα πιθανά κι απίθανα δρομάκια δεν μπορέσαμε να βρούμε κάποιο μπαρ που να συγκεντρώνει κόσμο και να ΄χει έστω λίγη μουσική της προκοπής.

Έτσι κατεβήκαμε λίγο πιο κάτω, προς τον παραλιακό δρόμο, όπου υπήρχε μια Ιρλανδέζικη πάμπ (Shamrock Palma) που και κόσμο είχε και ετοιμαζόταν να ξεκινήσει ένα live. Ήπιαμε τις μπυρίτσες μας (Lagunitas IPA - πολύ καλή), ακούσαμε αρκετά καλή μουσική, ο @stoneroling χοροπήδησε με την ψυχη του κι αν έλειπαν οι νεαροί εγγλέζοι (αυτή η μάστιγα των τουριστικών περιοχών) όλα θα ήταν τέλεια. Πάντως πήρε τα εύσημα από πολύ κόσμο για την ενέργεια και το κέφι που είχε. Επειδή μάλιστα είχε προσελκύσει μιαν Ιρλανδέζα που χόρευε διαρκώς μαζί του , ο Γάλλος φίλος της, προσπαθούσε να τον ανταγωνιστεί στον χορό για να μην την χάσει. Όταν δε “έμενε” από ανάσες, μας έπιανε την κουβέντα και ανάμεσα σε άλλα μας είπε για το πόσο φτηνή έβρισκε την Μαγιόρκα, ειδικά σε σχέση με την Κορσική.

Λίγο πριν τις 3 το πρωί αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο διασχίζοντας την έρημη Πάλμα καθώς την επόμενη μέρα θα είχαμε πιο γεμάτο πρόγραμμα. Πεινούσαμε πολύ όμως και ψάχναμε εναγωνίως μήπως βρούμε κάτι ανοιχτό, έστω ένα μίνι μάρκετ, για να φάμε κάτι πρόχειρο. Ήμασταν τυχεροί (ή μήπως άτυχοι; ) και λίγο πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο εντοπίσαμε ένα ανοιχτό μίνι μάρκετ στο οποίο μάλιστα είχε και κομμάτια πίτσας. Πήραμε όλα όσα είχε διαθέσιμα αλλά γρήγορα διαπιστώσαμε πως ήταν, όχι απλά μπαγιάτικα, τουλάχιστον 2 ημερών, πανιασμένα, με δολοφονική ζύμη (αν στην πέταγαν, σε άφηνε στον τόπο) και με μια γεύση άστα να πάνε. Φυσικά καταλαβαίνετε τι έγινε. Τα φάγαμε όλα μέχρι τελευταίου ψίχουλου. Παρ’ όλα αυτά ακόμη ζούμε…