Ισπανία Έχω κι Erasmus, πάμε μια Μαγιόρκα; (+ Μαδρίτη, Βαρκελώνη)

[gkalla]

Έλα ρε που τα θυμάσαι όλα αυτά;

Καλά που βγάζαμαν καμιά φώτο και γράφεις την ιστορία μπας και τα εμπεδώσω. Μόνο όταν πίνω τεκίλες τα βράδια γράφονται στο μυαλό μου πράγματα.

Όλοι πίνουν για να ξεχνούν. Μόνο εσύ πίνεις για να θυμάσαι.

 

[gkalla]

Μαδρίτη ΙΙ - Κέντρο, La Latina, Salamanca, Prado, Retiro, Rio Manzanares, El Rastro

Το πρωινό ξύπνημα ήταν δύσκολο, οπότε ξεκινήσαμε νωρίς – νωρίς… κατά τις 11:00. Πήραμε το μετρό για την Plaza de España κι αφού πήρα ένα καφεδάκι της κακιάς ώρας στο χέρι (μπας και ξυπνήσω), φτάσαμε στην πλατεία που ήταν γεμάτη από περίπτερα λατινοαμερικάνικου φαγητού από διάφορες χώρες, κλειστά όμως ακόμη, τουλάχιστον τα περισσότερα. Είδαμε γύρω από την πλατεία τα κτίρια España Building και Torre de Madrid, δύο βαριά, πολυώροφα κτίρια αμφιβόλου αισθητικής και πάνω της το Μνημείο του Θερβάντες με αγάλματα του ίδιου του συγγραφέα καθώς και του Δον Κιχώτη και του πιστού του ακόλουθου Σάντσο Πάντσα. Ο @stonerolling πόζαρε κι αυτός αλλά δεν βρέθηκε κάποιος γλύπτης για να απαθανατίσει το αγαλματένιο του κορμί σε μάρμαρο.

Η Casa Gallardo, ένα από τα λίγα μοντερνιστικά κτίρια της Μαδρίτης καθώς και το μοναστηριακό κτίριο Templo Nacional de Santa Teresa de Jesús (Carmelitas Descalzos) ήταν τα επόμενα αξιοθέατα που συναντήσαμε.

Από εκεί, σε περίπου 500 μ., μέσα στο πάρκο Parque de la Montaña, βρίσκεται το Templo de Debod, ένας αιγυπτιακός ναός που χάρισαν οι Αιγύπτιοι στην Ισπανία, ως αντίδωρο, για την βοήθεια της στην αλλαγή θέση σημαντικών αρχαιολογικών ευρημάτων, κατά την διάρκεια της κατασκευής του φράγματος του Ασουάν. Το τέμπλο είναι επισκέψιμο, με δωρεάν εισιτήριο, που όμως πρέπει να έχεις βγάλει νωρίτερα, καθώς ο αριθμός των επισκεπτών που μπορεί να δεχτεί είναι εξαιρετικά περιορισμένος. Εμείς δεν το γνωρίζαμε κι έτσι φάγαμε πόρτα.

Καθώς το πάρκο βρίσκεται πάνω σ’ ένα λόφο, έχει μια σχετικά καλή θέα της πόλης αλλά και της δασώδους περιοχής στα πέριξ της Μαδρίτης. Δεν χάσαμε ευκαιρία κι αρχίσαμε να φωτογραφίζουμε, με τις καλύτερες λήψεις να είναι αυτές προς την πίσω πλευρά του Βασιλικού ανακτόρου και του καθεδρικού της πόλης.

Δεν αργήσαμε να κινηθούμε προς τα 2 αυτά κτίρια και σε 1 χμ. περίπου φτάσαμε στα Βασιλικά ανάκτορα της Μαδρίτης. Κόσμος, πολύς ήταν συγκεντρωμένος απ’ έξω από την κεντρική πύλη κι έτσι σταθήκαμε κι εμείς για να δούμε τι πρόκειται να συμβεί. Τελικά δεν περίμεναν εμάς, ούτε καν η «συμπατριώτισσά» μας, Σοφία δεν ήρθε να μας υποδεχτεί επίσημα, απλά υπήρχε αλλαγή φρουράς που έγινε με τυμπανοκρουσίες, άλογα και άλλα τελετουργικά, τυπικά για τέτοιες περιστάσεις (λίγο καλύτερα από τους τσολιάδες στο Σύνταγμα).

Απέναντι από τα ανάκτορα υπάρχουν οι μικροί κήποι Jardines del Cabo Noval και Jardines de Lepanto (την τιμητική της έχει η Ναύπακτος - Lepanto στην Ισπανία, ελέω Θερβάντες ο οποίος συμμετείχε στην ομώνυμη ναυμαχία και μάλιστα έχασε το χέρι του εκεί) εκατέρωθεν της πλατείας Plaza de Oriente ενώ στο πίσω μέρος της πλατείας έστεκε το κτίριο του Βασιλικού θεάτρου (Teatro Real).

Στην γειτονική Plaza de la Armería είδαμε μέσα από τα κάγκελα την Βασιλική αυλή καθώς η επίσκεψη σ’ αυτή μπορεί να γίνει μόνο αν πληρώσεις για να μπεις στα Ανάκτορα (που δεν μπήκαμε), αλλά είδαμε και την θέα από το πίσω μέρος της (Royal Palace’s Ledge Viewpoint), προς τους βασιλικούς κήπους.

Φυσικά, πάνω σ’ αυτή την πλατεία βρίσκεται η κεντρική είσοδος του βασικού καθεδρικού της πόλης, του Catedral de Santa María la Real de la Almudena που ούτε σ’ αυτόν μπήκαμε.

Μπουχτίσαμε πια από τα βασιλικά κτίρια κι απομακρυνθήκαμε μπαίνοντας προς το κέντρο της πόλης. Πρώτα συναντήσαμε την Iglesia Catedral de las Fuerzas Armadas που ήταν ανοιχτή, είχε γάμο κι έτσι ρίξαμε μια ματιά στο εσωτερικό της. Κοινώς όπου γάμος και χαρά η Κοντύλω κι η Βασίλω πρώτες! Μερικές επικριτικές ματιές πήραμε βέβαια, για την ενόχληση αλλά και την φωτογράφιση αλλά τουλάχιστον δεν μας πέταξαν έξω με τις κλωτσιές.

Γρήγορα φτάσαμε στην Plaza de la Villa μια μικρή πλατεία που πλαισιώνεται τόσο από το κτίριο Casa de La Villa, την συνδετική σκεπαστή γέφυρα Pasadizo de la Plaza de la Villa, το μνημείο Monumento a Don Álvaro de Bazán (Ισπανός ναύαρχος και φεουδάρχης), όσο κι από άλλα παλιά ιστορικά κτίρια όπως το Casa de Don Álvaro de Luján, ένα από τα παλαιότερα σπίτια της Μαδρίτης.

Χωθήκαμε ακόμη πιο βαθιά στα στενάκια περνώντας από την Casa de la Malicia, ένα παράξενο κτίριο που δεν μπορείς να καταλάβεις πόσους ορόφους έχει και μπήκαμε στην γειτονιά La Latina περνώντας αρχικά από την Iglesia San Pedro el Viejo.

Γρήγορα φτάσαμε στην συμπαθέστατη πλατεία Plaza de los Carros όπου βρίσκεται η Iglesia de San Andrés Apóstol. Από εκεί φαινόταν, στο βάθος, η Real Basílica de San Francisco el Grande αλλά είπαμε να μην πάμε και σ’ αυτήν. Πόσες εκκλησίες να αντέξουμε σε μια μέρα;

Λίγα μέτρα πιο κάτω και πάνω στην πλατεία Plaza de la Cebada βρίσκεται η κλειστή αγορά Mercado de la Cebada ενώ πολύ κοντά λειτουργεί η υπαίθρια αγορά (Flea market) El Rastro αλλά μόνο τις Κυριακές. Αυτήν είχαμε σκοπό να την επισκεφτούμε την επόμενη μέρα. Πάντως στο Mercado de la Cebada μπήκαμε και το γυρίσαμε όλο. Αν και δεν μπορώ να πω ότι ήταν μια από τις καλύτερες αγορές που έχω δει, αυτό που καταλάβαμε είναι πως είναι μια αγορά που απευθύνεται κυρίως σε ντόπιους. Οι τουρίστες απουσίαζαν σχεδόν ολοκληρωτικά.

Βλέποντας όλους αυτούς τους πάγκους με τα λαχταριστά και φρέσκα εδέσματα μας έπιασε μια πείνα (εμένα μπορεί και δύο) και μόλις βγήκαμε, γυρίσαμε στην Plaza de los Carros και κάναμε μια καλή στάση ανεφοδιασμού με κλασικές ντόπιες νοστιμιές (εδώ δεν είχε μουσακά), κροκέτες χαμόν, πατάτας μπράβας και δροσερή μπυρίτσα. Ααα είχε κι αυτές τις υπερ-άνοστες ισπανικές ελιές, για τις οποίες είναι περήφανοι οι ντόπιοι κι οι οποίες γευστικά θυμίζουν βρεγμένη εφημερίδα. Οι σερβιτόροι δεν ήταν και τόσο φιλικοί, λόγω της πολύς δουλειάς που είχαν πιθανόν, μιας που είχε λιακάδα και μας ενημέρωσαν ότι για να κάτσουμε σε τραπέζι έπρεπε οπωσδήποτε να πάρουμε και φαγητό.

Αφού χαλαρώσαμε και ξεκουραστήκαμε αρκετά πήραμε το μετρό και σε λίγο βρισκόμασταν στην γειτονία Salamanca, όπου αρχικά περάσαμε από την Basílica de la Concepción de Nuestra Señora, κοντά στον σταθμό Μετρό Velázquez. Η περιοχή θα έλεγα πως είναι αρκετά πιο αδιάφορη από αυτές που είχαμε δει ως τώρα, με λίγες εξαιρέσεις. Όχι βέβαια πως την περπατήσαμε πολύ για να έχουμε πλήρη άποψη.

Σε περίπου 800 μ. και στην πλατεία Plaza de Colón συναντήσαμε τον “κήπο” των ανακαλύψεων (Jardines del Descubrimiento), μ’ ένα Μνημείο του Χριστόφορου Κολόμβου, ένα συντριβάνι, διάφορα άλλα γλυπτά και ζωγραφικά, υπαίθρια έργα αλλά και μια τεράστια Ισπανική σημαία.

Από εκεί και κατευθυνόμενοι προς τα νότια σταθήκαμε για λίγο στο κτίριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης πριν περάσουμε από το παλάτι της Κυβέλης (Palacio de Cibeles), ένα τεράστιο κτίριο, πλούσια διακοσμημένο, όπως και το Σιντριβάνι της Κυβέλης.

Από μακριά φωτογραφήσαμε κι ένα ακόμη γνωστό και εντυπωσιακό κτίριο της πόλης, το Edificio Metrópolis καθώς και την Puerta de Alcalá, μια μάλλον άσχημη και έντονα τσιμεντένια πύλη, ακριβώς έξω από την κεντρική είσοδο του πάρκου Retiro.

Δεν προχωρήσαμε να μπούμε στο πάρκο γιατί είχαμε βγάλει εισιτήρια για το Μουσείο Πράδο στις 16:00 και ήταν ήδη σχεδόν η ώρα. Με βήμα ταχύ προχωρήσαμε περιφερειακά του Retiro και στηθήκαμε στην μικρή ουρά για να μπούμε στο μουσείο. Μπήκαμε γρήγορα στο μουσείο-καμάρι της Μαδρίτης με την πολύ μεγάλη συλλογή αριστουργημάτων όλων σχεδόν των Ισπανών ζωγράφων και καλλιτεχνών αλλά και άλλων απ’ όλο τον κόσμο. Ανάμεσα τους είδαμε φυσικά τις Las Meninas του Velázquez, πίνακα που οι Ισπανοί θεωρούν τον κορυφαίο μεταξύ των Ισπανικών δημιουργιών, τον The Garden of Earthly Delights του Hieronymus Bosch, τους 2 πίνακες του Goya, The Nude Maja και The Clothed Maja που τον έστειλαν στην ιερά εξέταση, την The Annunciation του Fra Angelico, τον The Nobleman with his Hand on his Chest του El Greco, τις The Three Graces του Rubens και την The Descent from the Cross του Van der Weyden κι άλλους πολλούς πίνακες αυτών αλλά και άλλων ζωγράφων όπως των Murillo, Rembrandt, Tiziano κλπ.
Δυστυχώς στο Πράδο δεν επιτρέπεται η φωτογράφιση οπότε δεν έχουμε πολλά να σας δείξουμε. Μια-δυο κλεφτές φωτογραφίες στον “Κρόνο που τρώει τα παιδιά του” του Γκόγια και στον “Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή” του Ελ Γκρέκο καταφέραμε να βγάλουμε. Ο τελευταίος πίνακας δεν ανήκει στην μόνιμη συλλογή του μουσείου αλλά ήταν από αυτά τα έργα του Θεοτοκόπουλου που παρουσιαζόταν σε ειδική προσωρινή έκθεση, και προέρχονται από ένα μοναστήρι του Τολέδο (Convento de Santo Domingo El Antiguo).

Βγήκαμε από το Πράδο και καθώς ήταν ακόμη μέρα (τα καλά του να ταξιδεύεις σε ημερομηνίες κοντά στο θερινό ηλιοστάσιο) είχαμε ακόμη αρκετό χρόνο για να κάνουμε μια καλή βόλτα στο Parque Buen Retiro, το μεγάλο αστικό πάρκο της πόλης. Μπήκαμε από την είσοδο που βρίσκεται ακριβώς πίσω από το Πράδο και κατευθυνθήκαμε αρχικά προς το Palacio de Cristal και την μικρή λιμνούλα που βρίσκεται δίπλα του. Δυστυχώς ήταν προσωρινά κλειστό λόγω εκτεταμένης ανακαίνισης οπότε αλλάξαμε κατεύθυνση προς το Palacio de Velázquez (μουσειακός χώρος που ανήκει διοικητικά στο μουσείο Ρέινα Σοφία) που όμως κι αυτό τελικά ήταν κλειστό. Τουλάχιστον αυτό δεν είχε γύρω του σκαλωσιές κι έτσι μπορέσαμε να το φωτογραφίσουμε.

Έτσι συνεχίσαμε προς την Μεγάλη Λίμνη στο κέντρο του Ρετίρο (Estanque Grande de El Retiro), με τα διάφορα συντριβάνια δίπλα της (Fuente de la Alcachofa, Fuente de las Esfinges) αλλά και το αναθηματικό μνημείο αφιερωμένο στον παλιό βασιλιά της χώρας Alfonso τον 12ο (Monumento a Alfonso XII). Πολύς κόσμος βρισκόταν στην περιοχή και πολλοί από αυτούς έκαναν βαρκάδα στα ρηχά νερά της λιμνούλας. Αν δεν έχεις θάλασσα, αυτά κάνεις. Βαρκάδα στην γούρνα.

Φτάσαμε στην άκρη του πάρκου απ’ όπου βλέπαμε να δεσπόζουν ο τρούλος και το καμπαναριό της Parroquia de San Manuel y San Benito και βρεθήκαμε στην Puerta de Alcalá που είχαμε δει νωρίτερα από μακριά.

Πολύ κουρασμένοι πια, πήραμε το δρόμο προς το διαμέρισμα, ακολουθώντας την Gran Via από την αρχή της χωρίς ωστόσο να σταματήσουμε να φωτογραφίζουμε ότι ωραίο βρίσκαμε μπροστά μας όπως το κτίριο του Instituto Cervantes, το Edificio Metrópolis, αυτή την φορά από κοντά και το Círculo de Bellas Artes, με το μεγάλο άγαλμα της θεάς Αθηνάς στην κορυφή του. Σ’ αυτό το κτίριο, θεωρητικά τουλάχιστον, αν ανέβεις στην ταράτσα του, θα απολαύσεις πολύ ωραία θέα προς την πόλη, αλλά εμείς δεν είχαμε το κουράγιο να το κάνουμε.

Το χτεσινό μοτίβο επαναλήφθηκε, με σύντομη ξεκούραση (=ύπνος βαθύς) και σαββατιάτικη έξοδο αργούτσικα. Πρώτη στάση ένα ωραίο, μικρό μπαράκι στο Lavapies (La Buga del Lobo) Το μπαράκι είχε εναλλακτικό, εξαρχειώτικου τύπου, κόσμο με αντίστοιχη διακόσμηση, άρα ήταν όπως έπρεπε!!! Εκεί γνωρίσαμε έναν πιτσιρικά Ιταλό ο οποίος επειδή ήταν τελείως μεθυσμένος επικοινώνησε μαζί μας και γελάσαμε πολύ. κι όταν πια μας έδιωξαν από αυτό, καθώς έκλεινε σχετικά νωρίς, μεταφερθήκαμε στο κέντρο, σε πιο τουριστικές περιοχές, όπου επιλέξαμε το κουβανέζικο La Negra Tomasa de Sol. Το μέρος ήταν βέβαια πολύ τουριστικό αλλά ευτυχώς ήταν γεμάτο με πολύ κεφάτους θαμώνες. Το groupaki έπαιζε πολύ καλά τους latin ρυθμούς και όλος ο κόσμος χόρευε. Βέβαια σ’ αυτό βοηθούσαν άνθρωποι του μαγαζιού που παράσερναν στο χορό τον κόσμο του μαγαζιού (σύστημα επαγγελματικό δηλαδή αλλά τέλος πάντων, τουλάχιστον είχε χρώμα). Οι ισπανίδες ήταν καλοντυμένες και προσεγμένες ενώ κάτι αγγλοσαξώνισες, άστα… Θα μου πεις ότι και να κάνουν αυτές δεν βελτιώνονται

Η τελική κατάληξη φυσικά συμπεριελάμβανε κάμποσα κομμάτια πίτσας, το σχεδόν αποκλειστικό είδος διατροφής που προτιμά ο @stoneroling.

Διαδρομές 2ης ημέρας στη Μαδρίτη

Το επόμενο πρωινό θα είχαμε αρκετό χρόνο στην πόλη μέχρι την πτήση μας για Μαγιόρκα που ήταν προγραμματισμένη για τις 17:35. Έτσι, μετά το check out στο διαμέρισμα, αφήσαμε τις βαλίτσες στην συμπαθέστατη, ανοιχτόκαρδη και φιλικότατη Νιγηριανή που εκτελούσε χρέη μάνατζερ στο κτίριο διαμερισμάτων και ξεκινήσαμε να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα στην κυριακάτικη Μαδρίτη.

Πρώτη στάση στον μικρό ποταμό Μανθανάρες ο οποίος διατρέχει περιμετρικά την πόλη. Με τα ΜΜΜ φτάσαμε ως την γέφυρα Puente de Segovia κι αρχίσαμε να περπατάμε ακολουθώντας το αρκετά προσεγμένο πάρκο (Parque Madrid Río) που ακολουθεί την κοίτη του.

Περάσαμε από την μεταλλική πεζογέφυρα Puente de Andorra και προσέξαμε την μεγάλη διαφορά στα οικιστικά συγκροτήματα εκατέρωθεν του ποταμού. Αυτά προς το κέντρο σαφώς πιο νεόδμητα με μια αρχιτεκτονική αρκετά παράξενη (θύμιζαν κρουαζιερόπλοιο) ενώ στην άλλη όχθη κλασικά τούβλινα κτίρια, τετράγωνης λογικής κι αισθητικής.

Αφού ο “μικρός” έπαιξε λίγο στην παιδική χαρά εξακολουθήσαμε την πορεία μας προς την Puente de Toledo, μια παλιά γέφυρα, διακοσμημένη με τα οικόσημα της πόλης.

Απέναντι, στην μικρή πλατεία Glorieta de las Pirámides υπήρχαν δύο Οβελίσκοι, χωρίς καμιά αισθητική αξία.

Ανηφορίζοντας περάσαμε από ακόμη μια τσιμεντένια πόρτα/αψίδα του θριάμβου, την Puerta de Toledo πριν καταλήξουμε στα στενά που γινόταν η υπαίθρια αγορά του El Rastro. Χαζέψαμε λίγο τους πάγκους της αλλά κυρίως τους ανθρώπους που κατέκλυζαν την αγορά και καταλήξαμε πάλι κοντά στο Mercado Cebada, σ’ ένα μικρό καφέ της περιοχής για αναπλήρωση καφεΐνης και θερμίδων.

Ένα πέρασμα από τα στενά γύρω από την Plaza Mayor ήταν το τελευταίο πράγμα που κάναμε στην πόλη πριν πάρουμε τις αποσκευές μας και κατευθυνθούμε προς το αεροδρόμιο Μπαράχας για την αναχώρηση μας, με κατεύθυνση την Μαγιόρκα.

Διαδρομή 3ης ημέρας στη Μαδρίτη

 

[Sassenach77]

Ο τελευταίος πίνακας δεν ανήκει στην μόνιμη συλλογή του μουσείου αλλά ήταν από αυτά τα έργα του Θεοτοκόπουλου που παρουσιαζόταν σε ειδική προσωρινή έκθεση, και προέρχονται από ένα μοναστήρι του Τολέδο (Convento de Santo Domingo El Antiguo)

Σε αυτό το μοναστήρι βρίσκεται ο τάφος του El Greco

 

[Smaragda53]

Έχετε φοβερή πλάκα! Βρήκε ο Φίλιππος το Ναθαναήλ! Παντα ετσι