Όλυμπος...στα 2100μ.

[soudianos]

Το βράδυ επήγαμε στο Λιτόχωρο για να μάθουμε τη διαδρομή, να γνωρίσουμε το χωριό για να μην καθυστερούμε στην αυριανή μας εξόρμηση η οποία θα γινόταν από τον ίδιο δρόμο. Καθαρή και όμορφη ήταν η πλατεία του Λιτόχωρου σαν μπαλκόνι πάνω από το θεσσαλικό κάμπο. Οι δρόμοι κι αυτοί καθαροί, τα καταστήματα περιποιημένα και χαμηλών τόνων. Οι επισκέπτες Έλληνες οι πιο πολλοί, οι περισσότεροι ήταν ορειβάτες και πεζοπόροι, έδιναν μια ξεχωριστή νότα στο χωριό που το έκανε διαφορετικό από τα άλλα. Άκουγες συζητήσεις για μονοπάτια, βουνοκορυφές, αποστάσεις. Έβλεπες ντυσίματα για πορεία ή ορειβασία, μπότες, άρβυλα, πλατύγυρα καπέλα, κρατούσαν μπαστούνια πεζοπορίας, σακίδια, σχοινιά Οι ορειβάτες της μέρας εκείνης ξεχώριζαν εύκολα από την κούραση στα πρόσωπα και από τα σκονισμένα ρούχα. Μετά από ένα βραδινό με υπέροχα ψητά κρέατα έξω στην αυγουστιάτικη νύχτα, επιστρέψαμε στον καταυλισμό μας νωρίς για ύπνο.

Το ίδιο νωρίς σηκωθήκαμε την επόμενη μέρα, μαζέψαμε τα πράματα μας και αποχαιρετίσαμε την κατασκήνωση. Το πρόγραμμα που έβγαλα ήταν: ανάβαση στον Όλυμπο και επιστροφή κατά τις 4-5 το απόγευμα, επίσκεψη στο Δίον, και αναχώρηση για Αθήνα με μια διανυχτέρευση σε όποια πόλη της διαδρομής μας έπιανε η νύχτα. Λογάριαζα όμως χωρίς τον «ξενοδόχο» που ήταν ο Όλυμπος, και όλα ανατράπηκαν. Μετά το Λιτόχωρο πήραμε με το αυτοκίνητο το δασικό δρόμο που θα μας οδηγούσε μέχρι τη θέση Πριόνια. Ο δρόμος ήταν αρκετά καλός παρ’ όλες τις στροφές, και η πρώτη μας συνάντηση με το βουνό άρχισε ανάμεσα από δεντροφυτεμένους καταπράσινους λόφους. Στα τέσσερα χιλιόμετρα βρεθήκαμε μπροστά σε μια μπάρα μ ένα φυλάκιο στην άκρη. Δώσαμε τα στοιχεία μας όπως: όνομα, αριθμός ατόμων, προορισμός μας, αρ. αυτοκινήτου, πότε θα επιστρέψουμε, και πήραμε οδηγίες : απαγορεύεται η κατασκήνωση, το κόψιμο λουλουδιών κ.α. Στο 10ο χιλιόμετρο στα δεξιά μας περάσαμε τη θέση «Σταυρός» στα 990μ. όπου υπάρχει καταφύγιο και προσφέρει τροφή και στέγη κατά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Ένα χιλιόμετρο πριν την Πριόνια είδαμε την διακλάδωση που οδηγούσε στον Αγ. Διονύσιο, παλιό κατεστραμμένο μοναστήρι. Τέλος, μετά από 18 χιλιόμετρα διαδρομής από το Λιτόχωρο φτάσαμε στο χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων της θέσης «Πριόνια» που βρίσκεται σε υψόμετρα 1100μ. όπου ήταν και το τέλος του αυτοκινητόδρομου. Απ΄ εδώ και πέρα άρχισε η ποδαρόδρομος. Κάναμε μια γρήγορη επίσκεψη στον ξύλινο καταφύγιο με το αναψυκτήριο, του οποίου ο εσωτερικός του χώρος ήταν στολισμένος με ταριχευμένες κεφαλές από άγρια ζώα. Ένας μικρός καταρράκτης υπήρχε απ’ έξω και μια πηγή για προμήθεια νερού, καθώς και ενημερωτικές επιγραφές με οδηγίες για πορείες και κανόνες που πρέπει να ακολουθούν οι επισκέπτες.

Χωρίς άλλο χάσιμο χρόνου, γιατί πλησίαζε έντεκα η ώρα, αρχίσαμε την προετοιμασία. Ήταν 30 Αυγούστου. Όλοι φορούσαμε βερμούδες ή ψαράδικα κοντομάνικα καλοκαιρινά μπλουζάκια και αθλητικά παπούτσια. Στο χέρι πήραμε κι από ένα βαμβακερό μακρυμάνικο μπλουζάκι για τη δροσιά που κάνει πάντα στα υψίπεδα. Το λεπτό όμως αδιάβροχο με την κουκούλα το άφησα στο αμάξι. Περιττό βάρος καλοκαιριάτικα, σκέφθηκα… Φορτωθήκαμε με νερά , και με πρόχειρα φαγητά, και την τελευταία στιγμή παίρνει η μαμά και δυο ομπρέλες από το αυτοκίνητο. -Τι τις θέλεις τι ομπρέλες αυγουστιάτικα, για να έχουμε περισσότερα βάρη στα χέρια μας; Αυτή όμως επέμεινε και τις πήρε. Δροσιστήκαμε για τελευταία φορά με το νερό της πηγής, και πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι. Το καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός» που είναι στόχος μας, βρισκόταν σε υψόμετρο 2100μ. 1000 μέτρα πιο ψηλά απ’ ότι ξεκινήσαμε, όμως το μονοπάτι έχει μήκος 6,1 χιλιόμετρα τα οποία θ’ άπρεπε να ανέβουμε και να κατέβουμε. Ο χρόνος κάθε διαδρομής σύμφωνα με τις πληροφορίες του φυλλαδίου ήταν 2,5 ώρες. Νάμαστε λοιπόν ένα πενταμελές γκρουπάκι από δυο μεγάλους κι από τις ηλικίας 9, 12 και 14 ετών κοπελιές μας. Ήμασταν μόνοι μας. Κανένα άλλο δεν βλέπαμε μπροστά μας κι ούτε πίσω μας. Ούτε κάποιος μας προσπέρασε κι ούτε προσπεράσαμε στην ανάβαση. Το μονοπάτι με τις γνωστές κόκκινες βούλες μας έδειχναν την πορεία αλλά ήταν περιττές, γιατί ξεχώριζε αρκετά καλά πατημένο από τους χιλιάδες ορειβάτες που πέρασαν πριν από μας. Έχοντας όλοι μας την εμπειρία από το πέρασμα του φαραγγιού της Σαμαριάς, όταν τα 18 του χιλιόμετρα τα κάναμε άνετα σε 5,5 ώρες, θεώρησα ότι τούτο θα ήταν πιο εύκολο για τα παιδιά. Εδώ όμως είχαμε να κάνουμε με έξη χιλιόμετρα συνεχή ανηφόρα. Ενώ στη Σαμαριά ξεκινάς από ψηλά ακολουθείς κατηφόρα και εν συνεχεία στην περισσότερη διαδρομή το μονοπάτι είναι ίσιο. Έχει επίσης τις λιμνούλες και τις πηγές που σε δροσίζουν.

Άρχισε λοιπόν γρήγορα το πρώτο λαχάνιασμα, αλλά καταφέραμε και το συνηθίσαμε γρήγορα με κατάλληλο έλεγχο της αναπνοής στη διάρκεια του βαδίσματος. Έτσι η κούραση πήγαινε μόνο στα πόδια. Πότε-πότε ίσιωνε ή κατηφόριζε για πολύ λίγο ευκαιρία και παίρναμε μια ανάσα, αλλά μετά συνέχιζε με μεγαλύτερη κλίση. Ήταν χαραγμένο πάνω σε δεντροφυτεμένη πλαγιά, και όπως χαμήλωνε στο βάθος συναντούσε τα άλλα βουνά από την αριστερή πλευρά. Συχνά το βάθος ήταν τόσο μεγάλο που ήταν αθέατο από μας. Σχηματίζονταν χαράδρες και φαράγγια απροσπέραστα, που μας προξενούσαν δέος και θαυμασμό, άλλοτε με πυκνή δενδροστοιχία, κι άλλοτε γυμνά με σκόρπια τοποθετημένα βράχια, ή με λίγα υπερήφανα έλατα, σκορπισμένα άτακτα εδώ κι εκεί σαν από κάποιο χέρι να είχε διακοσμήσει την περιοχή. Χαιρόμασταν τις πυκνές δενδροστοιχίες από έλατα που παρουσιάζονταν στην απέναντι πλευρά των βουνών της πορείας μας, και κατέβαιναν μέσα στο αθέατο από μας φαράγγι. Στο μονοπάτι μας κυριαρχούσε το πεύκο που μας σκίαζε στην περισσότερη διαδρομή. Δίπλα μας περίεργοι θάμνοι με άγνωστους καρπούς, και η απαραίτητη πινακίδα «Προσοχή κίνδυνος δηλητηρίασης». Σπάνια, κάποιο μικρό λευκό ή ροζ ανθάκι ξεπρόβαινε από το χορταριασμένο έδαφος , κι ήταν σαν να μας ζητούσε την επιβράβευση μας για το πώς κατάφερνε να ζει πάνω σ αυτό το υψόμετρο. Κάθε ανθρώπινη επέμβαση πάνω του ήταν έγκλημα. Πότε-πότε κάποια σαύρα έφευγε φοβισμένη από μπροστά μας, κι αυτό ήταν το μοναδικό είδος πανίδας που συναντήσαμε σε όλη την πορεία μας. Ο αργός μας ρυθμός, που αναγκαστικά συμβάδισε με τον πιο αδύναμο από μας, επέτρεπε να παρατηρούμε και να συζητούμε γι’ αυτές τις λεπτομέρειες, πράγμα που τους έδινε κουράγιο και ξέχναγαν την κούραση.

Μισή ώρα μετά την αναχώρηση ακούσαμε κλάματα. Ήταν από τη δεκατριάχρονη Σ… που φορούσε νάρθηκα λόγω σκολίωσης, αυτό το είδος που αποδείχθηκε άχρηστο και που εύκολα σήμερα το συνιστούν οι ορθοπεδικοί μόνο και μόνο για να εισπράττουν από μας και τα ταμεία. Η άπονη μάνα της ήθελε να το φορά και στον ανάβαση του Ολύμπου. Κατάλαβε το λάθος, τον βγάλαμε και τώρα τι θα τον κάνουμε; Τον τύλιξε λοιπόν η μάνα στη βαμβακερή μπλούζα που κράταγε, τον έκρυψε όλο μέσα για να μην φαίνεται και το φόρτωσε στην πλάτη της περασμένα τα μανίκια από το λαιμός της!!! Έτσι συνεχίστηκε η εκδρομή μας μέχρι τέλους!!

Είχε περάσει μια ώρα πορείας χωρίς να δούμε ακόμη ανθρώπινη ψυχή, όταν φάνηκαν δυο πεζοπόροι να κατεβαίνουν. Ήταν ψηλοί γεροδεμένοι, και το σπουδαιότερο, ήταν ντυμένοι από το κεφάλι μέχρι τα πόδια με αδιάβροχα. –Καλημέρα παιδιά, πόσο θέλουμε ακόμη για το καταφύγιο; -Τι ώρα ξεκινήσατε; -Στις έντεκα. –Μμμμ, θέλετε ακόμη δυο ώρες και κάτι….Μας έπιασε απογοήτευση. Το δυόμιση ώρες που έγραφε ο οδηγός που είχαμε είχε βέβαια υπολογιστεί βάση ενός κανονικού βαδίσματος κι όχι ενός παιδικού. Εκεί λοιπόν που κατά την γνώμη μας θέλαμε μιάμιση ώρα ακόμη, μας προέκυψε το δύο συν… Φόραγαν και αδιάβροχα με κουκούλες; Εμείς τι έχουμε; Συνεχίσαμε με πιο γρήγορο ρυθμό. Για να τα παρατήσουμε και να επιστρέψουμε ούτε σκέψη. Σε λίγο άρχισαν οι πρώτες σταγόνες της βροχής χωρίς όμως να είναι ακόμη ενοχλητικές. Αργότερα δυνάμωσαν και φορέσαμε τις μπλούζες. Τα καπέλα μας προστάτευαν το πρόσωπο, το ίδιο και τα δένδρα όταν βρίσκονταν κοντά στο μονοπάτι. Πλησιάζαμε δυο ώρες βαδίσματος στις ανηφόρες όταν συναντήσαμε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Γερμανών που κατέβαινε, Ήταν κι αυτοί κουκουλωμένοι με τα αδιάβροχα τους. Η απορία τους ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο τους όταν μας πλησίασαν. Μετά την καλημέρα μας κι εδώ την ίδια ερώτηση.- Πόσο θέλουμε ακόμη; Ο Γερμανός είχε χιούμορ και όταν είδε την ταλαιπωρία μας και την αγωνία για μια ελπιδοφόρα απάντηση, μας έκανε πλάκα λέγοντας μας πως θέλουμε 2-3 ώρες ακόμη, αλλά μετά διόρθωσε και είπε ότι λίγο πιο πέρα που θα στρίψετε θα δείτε το καταφύγιο.

Πέρασαν όμως δυο στροφές και δεν φάνηκε τίποτε, και τελικά στην τρίτη, μετά από σαράντα λεπτά που αφήσαμε τους Γερμανούς, φάνηκε πάνω στην πλαγιά το πολυπόθητο καταφύγιο. Με περισσότερο κουράγιο συνεχίσαμε αλλά η βροχή συνεχιζόταν. Εδώ δεν υπήρχαν δένδρα κι άνοιξαν τις ομπρέλες. Βλέπαμε το σημείο προορισμού μας αλλά αυτό έμοιαζε να ήταν ακίνητο. Όσο και να προχωρούσαμε δεν μίκρυνε η απόσταση Από μέσα ήμασταν μούσκεμα στο ιδρώτα και βράζαμε από τη ζέστη, κι απ΄ έξω βρεγμένοι από τη βροχή. Σε μια άλλη στροφή κρύφτηκε πάλι το καταφύγιο πίσω από μια πλαγιά. Η μια στροφή διαδεχόταν την άλλη αλλά μάταια. Χάθηκε, εξαφανίστηκε. Όταν ξαφνικά, μετά από μια ώρα δρόμο που το χάσαμε, το είδαμε μπροστά μας στα εκατό μέτρα. Πήραμε την τελευταία ανηφόρα, κάτω από δυνατή τώρα βροχή, φτάσαμε στη πλακόστρωτη αυλή και μπήκαμε μέσα στη ζεστή ξύλινη κατασκευή. Σύνολο πορείας τρεις ώρες και είκοσι λεπτά

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[soudianos]

Κάναμε μια παράκαμψη κι' επήγαμε στο Μέτσοβο. Ο δρόμος είχε συνεχείς στροφές και η κίνηση από το αντίθετο ρέμα ήταν μεγάλη. Ερωτηματικά μου προκάλεσαν οι πολλές με μερσεντές και BMW που συναντούσαμε ή μια πίσω από την άλλη. Αργότερα λύθηκε η απορία. Ήταν Τούρκοι μετανάστες με τις οικογένειες τους που επέστρεφαν στη Γερμανία μέσω Ηγουμενίτσας. Η άδεια στη χώρα τους τέλειωσε, τώρα ήταν υποχρεωμένοι να οδηγούν σ΄ αυτούς τους κουραστικούς δρόμους για να φτάσουν μέχρι το ferry boat. Τους βλέπαμε στα πάρκιν του δρόμου όπου είχαν στήσει μια κουβέρτα και πάνω τους τα ταπεράκια με τα φαγητά. Ήταν αυτοί, που πριν μερικά χρόνια τους μεταφέραμε με το πλοίο της γραμμής Ηγουμενίτσας-Βρίντιζι. Και τότε τους βλέπαμε παρέες-παρέες στο κατάστρωμα ή στα σαλόνια, γύρω από την απλωμένη κουβέρτα με τα ταπεράκια τους. Σήμερα η Εγνατία οδός τους έλυσε το πρόβλημα.
Το Μέτσοβο με το μουσείου των Αβέρωφ ήταν μια γραφικότατη πόλη με την αίσθηση του παλιού και του γνήσιου. Ήταν ένα μεγάλο δείγμα των χωριών της Ηπείρου που θα συναντούσαμε αργότερα. Είχαμε χρόνο και προχωρήσαμε ακόμη πιο μακριά μέχρι την Κατάρα και τη Μηλιά όπου ήταν οι πηγές του Αώου. Ήταν μια μεγάλη τεχνητή λίμνη με τεράστια δένδρα να φτάνουν στις όχθες της. Άφηναν όμως ένα καλό δρόμο με άσφαλτο γύρω της και μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε τον κύκλο .
Επιστέψαμε από τον ίδιο δρόμο στο Πέραμα, κι αυτή τη φορά τα αυτοκίνητα των Τούρκων βιαστικά μας κόρναραν για προσπέραση σ΄ αυτό το φιδίσιο και στενό δρόμο, με αποτέλεσμα να μου στερούν την απόλαυση του τοπίου να μου μεγαλώνουν την κούραση.
Το πρωί που ήταν να αναχωρήσουμε από το Πέραμα Ιωαννίνων ένα πυκνό πούσι κάλυπτε όλο τον κάμπο. Η ορατότητα δεν ξεπερνούσε τα πενήντα μέτρα. Ήλπιζα πως με τη άνοδο της μέρας θα διαλυόταν. Πήραμε το δρόμο για τα Ζαγοροχώρια. Η ορατότητα τώρα ήταν λιγότερη από 50 μέτρα. Όδηγούσα με ταχύτητα γύρω στα 50χιλ. με το μάτι μου μόνο στις γραμμές πορείας. Δεξιά μας κατάλαβα πως ήταν βουνό και αριστερά κάμπος. Χάναμε τη θέα του τοπίου. Σήμερα ταξιδεύαμε στα σύννεφα. Άλλη μια εμπειρία προστίθεται μαζί με τις άλλες. Ευτυχώς η κίνηση στο δρόμο ήταν ελάχιστη. Μια ώρα κράτησαν αυτές οι συνθήκες μέχρι που αρχίσαμε να παίρνουμε τις ανηφόρες. Ξαφνικά κι απότομα το άσπρο πέπλο εξαφανίστηκε . Είδαμε τον ήλιο σ’ ένα πεντακάθαρο ουρανό, κι όλη αυτή η καταχνιά απλωνόταν τώρα κάτω στον κάμπο απ΄ όπου ήλθαμε.
Οι κάμποι με τις καλλιέργειες έδωσαν τη θέση τους στα Ηπειρώτικα βουνά με τα Ζαγοροχώρια. Oι Ηπειρώτες μοναδικοί στην αρχιτεκτονική της πέτρας, την εφαρμόζουν στα σπίτια, στα γεφύρια στις μάντρες. Συναντούσαμε πηγές με όμορφες πέτρινες κρήνες στο δρόμο μας κάτω από πλατάνια, και στις πλατείες των χωριών. Βλέπαμε παραδοσιακά καφενεία και ταβέρνες, ήρεμο και ξεκούραστο περιβάλλον. Χωριά Βίτσα, Κουκούλι, Ελάτη, Πάπιγκο, Μονοδένδρι, Αρίστη, Βίκος. Απολαύσαμε το μεγαλείο του φαραγγιού του Βίκου και τον απέραντο Βοϊδομάτη. Κάναμε ένα μικρό περίπατο στο στενό μονοπάτι που είναι χαραγμένο στη μέση της πλευράς του τεράστιου κάθετου βράχου. Αποφεύγαμε το κοίταγμα στο βάθος κάτω από τα πόδια μας. Μας έφερνε ίλιγγο.
Οι Ηπειρώτες που εκτός από τεχνίτες της πέτρας είχαν αγάπη για τα γράμματα και το εμπόριο, υπήρξαν φιλοπάτρεις και κυρίως εθνικοί ευεργέτες. Αρκετές εκθέσεις και εργαστήρια εικαστικών τεχνών συναντήσαμε όχι μόνο στο Μέτσοβο αλλά και στα μικρότερα χωριά. Είναι μια περιοχή που αξίζει να της αφιερώσεις περισσότερες μέρες. Θεωρώ πως είναι ένας από τους καλλίτερους τόπους ολιγοήμερων διακοπών.
Περάσαμε χωρίς στάση μέσα από την Κόνιτσα και προχωρήσαμε για Καστορία. Τα σύνορα με την Αλβανία δεν είναι μακριά μας. Η διαδρομή ήταν πανέμορφη όπως οδηγούσαμε μέσα στις δασικές εκτάσεις δίπλα μας. Πράσινο και άρωμα δάσους μας συνόδευε από τώρα και στο εξής για πολλές μέρες. Άργος Ορεστικό μετά Καστοριά όπου διανυχτερεύσαμε. Όμορφη ήταν η πόλη με τη λίμνη, τα καλντερίμια, τα παραδοσιακά σπίτια, το βυζαντινό μοναστήρι της Παναγίας της Μουριώτισσας δίπλα στα ακίνητα νερά της λίμνης με τους γλάρους.
Συνεχίζουμε πάντα βόρεια. Τα δένδρα δίπλα στο πανέμορφο δρόμο μας έσκιαζαν ευχάριστα και κάνανε τη διαδρομή μας ξεκούραστη. Το ίδιο και κάποια ιστορικά μνημεία που συναντήσαμε και βρίσκαμε την ευκαιρία και δροσιζόμασταν στην απαραίτητη πηγή τους. Περάσαμε τον Π. Μελά με το μνημείο. Φάνηκαν οι Πρέσπες, και μετά, αφού περάσαμε καλλιεργημένους λόφους και κάμπους φτάσαμε στο Αγ. Γερμανό. Κάναμε ολιγόωρη επίσκεψη στο χωριό, και εν συνεχεία στον Αγ. Αχίλλειο. Μέσω της μεγάλη ξύλινης γέφυρα περάσαμε στο νησάκι, όπου βρίσκονταν τα αρχαία και μια ταβέρνα. Πολύωρη ξεκούραση εδώ και μεσημεριανό στην ταβέρνα όπου δοκιμάσαμε το ψάρι γριβάδι των Πρεσπών. Η περιοχή είναι πλούσια σε πανίδα, και παράδεισος ιδίως των πουλιών. Οι ντόπιοι καλλιεργούν κυρίως τα γνωστά φασόλια των Πρεσπών. Κάναμε μια βόλτα μέχρι τι χωριό Ψαράδες απ’ όπου στο βάθος διακρίνονται τα βουνά της Αλβανίας, και της Φυρόμ.
Είχαμε πλέον διασχίσει ολόκληρη την Ελλάδα από Νότο προς Βορρά. Άλλο βόρεια δεν πηγαίνει…Επόμενος προορισμός ήταν η Φλώρινα. Στη διαδρομή περάσαμε δίπλα από τα τελεφερίκ που πάνε στις χιονοδρομικές εγκαταστάσεις του Πισοδενδρίου. Μια μικρή στάση στο κέντρο της Φλώρινας και συνεχίζουμε για Έδεσσα ακολουθώντας τη διαδρομή νότια της λίμνης Βεγορίτιδας. Στο βάθος αντικρίζαμε τον κάμπο της Πτολεμαΐδας όπου φαίνονταν οι μεγάλες καμινάδες των εγκαταστάσεων που κάπνιζαν και θόλωναν όλο τον κάμπο. Δεν μπορούσαμε να μην μείνουμε ένα βράδι στην Έδεσσα. την πόλη των νερών. Χείμαρροι και κανάλια, μουσεία, και παλιά εργοτάξια.
Απ’ εδώ όμως η διαδρομή πάει ξανά προς βορρά. Επήγαμε Αριδαία, Λουτράκι και Λουτρά Αριδαίας όπως έγραφε ο χάρτης. Κάναμε εδώ μια νέα ανακάλυψη. Μια ευχάριστη έκπληξη μας περίμενε και δικαιώθηκε η απόφαση μας να κάνουμε τη διαδρομή αυτή από την Έδεσσα. Μια μεγάλη πισίνα με νερό στους 35ο C. Που το περιμέναμε να υπάρχει στα βουνά; Οι «προσκοπίνες» τρελάθηκαν. Μετά τη επίσκεψη στο χώρο των λουτρών που βλέπαμε πρώτη φορά, και στον καταρράκτη που ήταν κοντά, βάλαμε τα μαγιό μας για πολύωρο κολύμπι. Ήταν γι’ αυτές μια από τις καλύτερες στιγμές του ταξιδιού. Ας το ευχαριστηθούν, γιατί δεν ξέρουν τι τους περιμένει στη συνέχεια!
Το ίδιο απόγευμα τραβήξαμε για το νότο. Σκύδρα και μετά Νάουσα η οποία ήταν από τις ομορφότερες πόλεις που περάσαμε. Κι εδώ είδαμε ποτάμια, γέφυρες, καταρράχτες και όμορφα κτίρια. Καθαρή πόλη με ωραίες πλατείες. Συνεχίσαμε για Βέροια όπου φτάσαμε αργά και διανυχτερεύσαμε. Τη επόμενη μέρα μετά από μια ολιγόωρη βόλτα στην Βέροια, συνεχίσαμε για Βεργίνα. Πριν όμως βγούμε από την πόλη είδαμε μια πινακίδα που έγραφε προς Παναγία Σουμελά. Αλλάξαμε λοιπόν πορεία και επήγαμε ανάμεσα από ένα πανέμορφο τοπίο στην ξακουστή Παναγία Σουμελά. Οι κόποι μας μ΄ αυτό που αντικρίσαμε δεν πήγαν χαμένοι. Πέσαμε στον Δεκαπενταύγουστο των παλιοημερολογητών, δηλαδή των Ποντίων κι όχι μόνο. Το τι γινόταν γύρω από απέραντο καταπράσινο χώρο της εκκλησίας δεν περιγράφεται. Πρέπει να ήταν η επόμενη μέρα της γιορτής. Σε μια μεριά ήταν οι μικροπωλητές, και κάτω από τα δένδρα στο γρασίδι οικογένειες και παρέες είχαν στήσει καζάνια όπου έβραζαν κρέατα, άλλοι είχαν ανάψει ψηστιέρες, χύτρες κι άλλα κουζινικά συμπράγκαλα, παιδιά, μωρά, υγιείς και άρρωστοι με τάματα, γινόταν χαμός. Αυτό όμως δεν ήταν τίποτα μπρος στο έθιμο των Ποντίων που είδαμε. Τραβούσαν με σχοινάκι ή από το αυτί τα αρνιά τα πήγαιναν μέχρι την είσοδο της εκκλησίας, μάλιστα κάποιοι τα έβαζαν και στον πρόναο ξεφεύγοντας από την επιτήρηση του επιτρόπου, και μ’ ένα μαχαιράκι χάραζαν μια τομή κοντά στο αυτί του ζώου. Κατόπιν με το αίμα σχημάτιζαν ένα σταυρό στο μέτωπο τους και στο μέτωπο των παιδιών. Συνέπεια αυτού ήταν ο χώρος έξω από την εκκλησία να ήταν γεμάτος με αίματα. Μεγάλη και λαμπρή ήταν η εκκλησία και πλούσια τα τάματα. Είδαμε και το μνημείο των Ποντίων στον εξωτερικό χώρο, επιστρέψαμε από την ίδια διαδρομή και συνεχίσαμε για Βεργίνα που ήταν ο δεύτερος στόχος της πολυήμερης περιοδείας μας.

 

[pattyyy]

Mας ταξιδεύεις με αυτό το όμορφο οδοιπορικό σε μέρη γνωστά κι αγαπημένα αλλά και άγνωστα αν και κοντινά! Ευχαριστούμε!

 

[soudianos]

Μετά από λίγα λεπτά φτάσαμε στη Βεργίνα. Μπροστά μας είδαμε τη μεγάλη Τούμπα όπως φαινόταν πριν από τις ανασκαφές. Ο χώρος έχει διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε ο επισκέπτης να ακολουθεί τα χνάρια των αρχαιολόγων, και να αισθάνεται πως ο ίδιος κάνει την ανακάλυψη. Θαυμάσαμε το μικρό μουσεία με τα χρυσά, το τάφο με τις λάρνακες, αλλά αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η δωρική μαρμάρινη είσοδος. Προσπάθησα να μπω στα αισθήματα και στις σκέψεις των αρχαιολόγων και του συνεργείου, τη στιγμή που την αντίκρισαν για πρώτη φορά. Όταν, μετά από πολύχρονες εργασίες, κόπους και αγωνίες για την επιτυχία των ερευνών τους, βρέθηκαν στην πύλη ενός κλειστού τάφου που χιλιάδες χρόνια έκρυβε η ελληνική γη. Ήταν μεγάλη η αγωνία τους για το τι υπήρχε μέσα. Κείνη τη στιγμή δεν ήξεραν ακόμη πως πίσω από αυτή την πύλη βρισκόταν η ελληνική και παγκόσμια δόξα, αυτή η ίδια που θα τους δόξαζε. Λίγος ήταν ο χρόνος στην Τούμπα αλλά τα αισθήματα που απέπνεε. ήταν δυνατά. Με την επίσκεψη και στον εξωτερικό αρχαιολογικό χώρο, συμπληρώσαμε το δεύτερο στόχο της περιοδείας μας, και ξεκινήσαμε για Κατερίνη μέσω των χωριών Μελίκη και Κολινδρός.

Η διαδρομή ήταν σαν σένα ερημικό τοπίο πάνω σε λόφους, τα χωριά βρίσκονταν σε μεγάλη απόσταση το ένα από το άλλο και δεν ήμασταν σίγουροι για τη σωστή κατεύθυνση. Η πυκνή βλάστηση και το πράσινο των βουνών που μέχρι τώρα συναντούσαμε είχε αντικατασταθεί από καλλιέργειες, αλλά και από ξερούς κάμπους. Λίγο πιο νότια υπήρχε το Ελατοχώρι, μια περιοχή απείρου κάλλους, με ποτάμια, λίμνες και καταρράχτες αλλά δυστυχώς εμείς τότε δεν το γνωρίζαμε διότι αφ΄ ενός δεν υπήρχε το Travelstories να μας πληροφορήσει, κι αφετέρου στο ταξίδι μας οι μόνες πληροφορίες που είχα ήταν από εγκυκλοπαίδειες, εφημερίδες ή περιοδικά, και από σχολικούς άτλαντες. Ο γεωφυσικός μάλιστα με τα βουνά, αποδείχθηκε πολύ χρήσιμος. Το διαδίκτυο με τα ψαχτήρια λειτουργούσε αλλά σε αργό ρυθμό.

Μετά τον Κολινδρό αντικρίσαμε στο βάθος τη θάλασσα του Θερμαϊκού κόλπου. Συνεχίσαμε πάντα στο παλιό δρόμο παράλληλα στα ανατολικά παράλια του κορμού της Ελλάδας μας. Φτάσαμε Κατερίνη και ξεκουραστήκαμε στην καθαρή κεντρική πλατεία της, που ήταν γεμάτη με λουλούδια, κι όμορφα σιντριβάνια. Συνεχίζουμε στον παλιό δρόμο για Λιτόχωρο, και στην διαδρομή συναντήσαμε το Δίον το οποίο αφήσαμε να δούμε μια άλλη μέρα μια και βρισκόταν κοντά στο Λιτόχωρο. Το Δίον ήταν άλλη μια έκπληξη για μας, γιατί παραδόξως δεν γνωρίζαμε μέχρι τότε την ύπαρξη του… Με τη θάλασσα πάντα αριστερά μας, αποφασίσαμε και διανυχτερεύσαμε στην Πλάκα που φαινόταν η πιο κοντινή περιοχή στο Λιτόχωρο. Είδαμε μπροστά μας ένα κάμπινκ και μας έκαναν εντύπωση τα μπακαλόους του, τα οποία είχαν τριγωνικό όγκο σαν ινδιάνικη κατοικία. Αμέσως νοικιάσαμε ένα που το βρήκαμε πολύ άνετο, με ένα διπλό κρεβάτι και τρία μονά, κουζίνα και ψυγείο. Στην πρόσοψη είχε βεράντα με ξαπλώστρες, μικρό κήπο με δένδρα, βρύσες και ήταν σαν ιδιωτική κατοικία μέσα στην σκιά των πυκνών δένδρων. Κάναμε τη βουτιά μας στη θάλασσα που μας ξεκούρασε αλλά τα νερά ήταν θολά, απότομα και με κύμα. Παρατήρησα επίσης ότι δεν ήταν πολύ αλμυρά όπως τα είχαμε συνηθίσει, κι αυτό εξ αιτίας του γλυκού νερού των ποταμών που χυνόταν στις βόρειες ακτές του Θερμαϊκού.

Μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε στη ρεσεψιόν όπου ρώτησα πληροφορίες για πεζοπορία στον Όλυμπο. Είχαν χάρτες και φυλλάδια με πλήρη ενημέρωση και οι προφορικές πληροφορίες που μου έδωσαν, ήταν ενθαρρυντικές για μια διαδρομή στο βουνό από εμάς που δεν ήμασταν αθλητές αναβάτες. Αμέσως άρχισα το διάβασμα για το σχεδιασμό. Ακολούθησα τις συμβουλές της υπαλλήλου και απεφάσισα να κάνουμε τη διαδρομή μέχρι το καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός» στα 2100 μέτρα.

 

[traveladdict]

Soudianos ωραίο οδοιπορικό. Περιμένω τις εντυπώσεις σου από τον Όλυμπο, που εμένα τουλάχιστον με ενθουσίασε.

 

[dimosf]

Ένα οδοιπορικό μιας ανάσας που μου θυμίζει αγαπημένα μέρη που έχω επισκεφθεί σε "δόσεις" σε αρκετά μου ταξίδια. Ν'ασαι καλά ρε πατρίδα και πάντα τέτοια νάχεις. Περιμένω κι εγώ τον Όλυμπο να με γυρίσει σχεδόν 20 χρόνια πίσω!

 

[ΕΡΣΗ]

Ωραια οδοιπορικο εκανες Αντωνη!

 

[Soctama]

Κάποια μέρη γνωστά κάποια άγνωστα αλλά όλα σου βγάζουν μια μαγεία...!! Σούπερ οδοιπορικό...!

 

[soudianos]

παιδιά ευχαριστώ.
traveladick Όλυμπος είναι αυτός...δεν υπάρχουν κι από μένα αρνητικά στοιχεία

 

[soudianos]

Το βράδυ επήγαμε στο Λιτόχωρο για να μάθουμε τη διαδρομή, να γνωρίσουμε το χωριό για να μην καθυστερούμε στην αυριανή μας εξόρμηση η οποία θα γινόταν από τον ίδιο δρόμο. Καθαρή και όμορφη ήταν η πλατεία του Λιτόχωρου σαν μπαλκόνι πάνω από το θεσσαλικό κάμπο. Οι δρόμοι κι αυτοί καθαροί, τα καταστήματα περιποιημένα και χαμηλών τόνων. Οι επισκέπτες Έλληνες οι πιο πολλοί, οι περισσότεροι ήταν ορειβάτες και πεζοπόροι, έδιναν μια ξεχωριστή νότα στο χωριό που το έκανε διαφορετικό από τα άλλα. Άκουγες συζητήσεις για μονοπάτια, βουνοκορυφές, αποστάσεις. Έβλεπες ντυσίματα για πορεία ή ορειβασία, μπότες, άρβυλα, πλατύγυρα καπέλα, κρατούσαν μπαστούνια πεζοπορίας, σακίδια, σχοινιά Οι ορειβάτες της μέρας εκείνης ξεχώριζαν εύκολα από την κούραση στα πρόσωπα και από τα σκονισμένα ρούχα. Μετά από ένα βραδινό με υπέροχα ψητά κρέατα έξω στην αυγουστιάτικη νύχτα, επιστρέψαμε στον καταυλισμό μας νωρίς για ύπνο.

Το ίδιο νωρίς σηκωθήκαμε την επόμενη μέρα, μαζέψαμε τα πράματα μας και αποχαιρετίσαμε την κατασκήνωση. Το πρόγραμμα που έβγαλα ήταν: ανάβαση στον Όλυμπο και επιστροφή κατά τις 4-5 το απόγευμα, επίσκεψη στο Δίον, και αναχώρηση για Αθήνα με μια διανυχτέρευση σε όποια πόλη της διαδρομής μας έπιανε η νύχτα. Λογάριαζα όμως χωρίς τον «ξενοδόχο» που ήταν ο Όλυμπος, και όλα ανατράπηκαν. Μετά το Λιτόχωρο πήραμε με το αυτοκίνητο το δασικό δρόμο που θα μας οδηγούσε μέχρι τη θέση Πριόνια. Ο δρόμος ήταν αρκετά καλός παρ’ όλες τις στροφές, και η πρώτη μας συνάντηση με το βουνό άρχισε ανάμεσα από δεντροφυτεμένους καταπράσινους λόφους. Στα τέσσερα χιλιόμετρα βρεθήκαμε μπροστά σε μια μπάρα μ ένα φυλάκιο στην άκρη. Δώσαμε τα στοιχεία μας όπως: όνομα, αριθμός ατόμων, προορισμός μας, αρ. αυτοκινήτου, πότε θα επιστρέψουμε, και πήραμε οδηγίες : απαγορεύεται η κατασκήνωση, το κόψιμο λουλουδιών κ.α. Στο 10ο χιλιόμετρο στα δεξιά μας περάσαμε τη θέση «Σταυρός» στα 990μ. όπου υπάρχει καταφύγιο και προσφέρει τροφή και στέγη κατά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Ένα χιλιόμετρο πριν την Πριόνια είδαμε την διακλάδωση που οδηγούσε στον Αγ. Διονύσιο, παλιό κατεστραμμένο μοναστήρι. Τέλος, μετά από 18 χιλιόμετρα διαδρομής από το Λιτόχωρο φτάσαμε στο χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων της θέσης «Πριόνια» που βρίσκεται σε υψόμετρα 1100μ. όπου ήταν και το τέλος του αυτοκινητόδρομου. Απ΄ εδώ και πέρα άρχισε η ποδαρόδρομος. Κάναμε μια γρήγορη επίσκεψη στον ξύλινο καταφύγιο με το αναψυκτήριο, του οποίου ο εσωτερικός του χώρος ήταν στολισμένος με ταριχευμένες κεφαλές από άγρια ζώα. Ένας μικρός καταρράκτης υπήρχε απ’ έξω και μια πηγή για προμήθεια νερού, καθώς και ενημερωτικές επιγραφές με οδηγίες για πορείες και κανόνες που πρέπει να ακολουθούν οι επισκέπτες.

Χωρίς άλλο χάσιμο χρόνου, γιατί πλησίαζε έντεκα η ώρα, αρχίσαμε την προετοιμασία. Ήταν 30 Αυγούστου. Όλοι φορούσαμε βερμούδες ή ψαράδικα κοντομάνικα καλοκαιρινά μπλουζάκια και αθλητικά παπούτσια. Στο χέρι πήραμε κι από ένα βαμβακερό μακρυμάνικο μπλουζάκι για τη δροσιά που κάνει πάντα στα υψίπεδα. Το λεπτό όμως αδιάβροχο με την κουκούλα το άφησα στο αμάξι. Περιττό βάρος καλοκαιριάτικα, σκέφθηκα… Φορτωθήκαμε με νερά , και με πρόχειρα φαγητά, και την τελευταία στιγμή παίρνει η μαμά και δυο ομπρέλες από το αυτοκίνητο. -Τι τις θέλεις τι ομπρέλες αυγουστιάτικα, για να έχουμε περισσότερα βάρη στα χέρια μας; Αυτή όμως επέμεινε και τις πήρε. Δροσιστήκαμε για τελευταία φορά με το νερό της πηγής, και πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι. Το καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός» που είναι στόχος μας, βρισκόταν σε υψόμετρο 2100μ. 1000 μέτρα πιο ψηλά απ’ ότι ξεκινήσαμε, όμως το μονοπάτι έχει μήκος 6,1 χιλιόμετρα τα οποία θ’ άπρεπε να ανέβουμε και να κατέβουμε. Ο χρόνος κάθε διαδρομής σύμφωνα με τις πληροφορίες του φυλλαδίου ήταν 2,5 ώρες. Νάμαστε λοιπόν ένα πενταμελές γκρουπάκι από δυο μεγάλους κι από τις ηλικίας 9, 12 και 14 ετών κοπελιές μας. Ήμασταν μόνοι μας. Κανένα άλλο δεν βλέπαμε μπροστά μας κι ούτε πίσω μας. Ούτε κάποιος μας προσπέρασε κι ούτε προσπεράσαμε στην ανάβαση. Το μονοπάτι με τις γνωστές κόκκινες βούλες μας έδειχναν την πορεία αλλά ήταν περιττές, γιατί ξεχώριζε αρκετά καλά πατημένο από τους χιλιάδες ορειβάτες που πέρασαν πριν από μας. Έχοντας όλοι μας την εμπειρία από το πέρασμα του φαραγγιού της Σαμαριάς, όταν τα 18 του χιλιόμετρα τα κάναμε άνετα σε 5,5 ώρες, θεώρησα ότι τούτο θα ήταν πιο εύκολο για τα παιδιά. Εδώ όμως είχαμε να κάνουμε με έξη χιλιόμετρα συνεχή ανηφόρα. Ενώ στη Σαμαριά ξεκινάς από ψηλά ακολουθείς κατηφόρα και εν συνεχεία στην περισσότερη διαδρομή το μονοπάτι είναι ίσιο. Έχει επίσης τις λιμνούλες και τις πηγές που σε δροσίζουν.

Άρχισε λοιπόν γρήγορα το πρώτο λαχάνιασμα, αλλά καταφέραμε και το συνηθίσαμε γρήγορα με κατάλληλο έλεγχο της αναπνοής στη διάρκεια του βαδίσματος. Έτσι η κούραση πήγαινε μόνο στα πόδια. Πότε-πότε ίσιωνε ή κατηφόριζε για πολύ λίγο ευκαιρία και παίρναμε μια ανάσα, αλλά μετά συνέχιζε με μεγαλύτερη κλίση. Ήταν χαραγμένο πάνω σε δεντροφυτεμένη πλαγιά, και όπως χαμήλωνε στο βάθος συναντούσε τα άλλα βουνά από την αριστερή πλευρά. Συχνά το βάθος ήταν τόσο μεγάλο που ήταν αθέατο από μας. Σχηματίζονταν χαράδρες και φαράγγια απροσπέραστα, που μας προξενούσαν δέος και θαυμασμό, άλλοτε με πυκνή δενδροστοιχία, κι άλλοτε γυμνά με σκόρπια τοποθετημένα βράχια, ή με λίγα υπερήφανα έλατα, σκορπισμένα άτακτα εδώ κι εκεί σαν από κάποιο χέρι να είχε διακοσμήσει την περιοχή. Χαιρόμασταν τις πυκνές δενδροστοιχίες από έλατα που παρουσιάζονταν στην απέναντι πλευρά των βουνών της πορείας μας, και κατέβαιναν μέσα στο αθέατο από μας φαράγγι. Στο μονοπάτι μας κυριαρχούσε το πεύκο που μας σκίαζε στην περισσότερη διαδρομή. Δίπλα μας περίεργοι θάμνοι με άγνωστους καρπούς, και η απαραίτητη πινακίδα «Προσοχή κίνδυνος δηλητηρίασης». Σπάνια, κάποιο μικρό λευκό ή ροζ ανθάκι ξεπρόβαινε από το χορταριασμένο έδαφος , κι ήταν σαν να μας ζητούσε την επιβράβευση μας για το πώς κατάφερνε να ζει πάνω σ αυτό το υψόμετρο. Κάθε ανθρώπινη επέμβαση πάνω του ήταν έγκλημα. Πότε-πότε κάποια σαύρα έφευγε φοβισμένη από μπροστά μας, κι αυτό ήταν το μοναδικό είδος πανίδας που συναντήσαμε σε όλη την πορεία μας. Ο αργός μας ρυθμός, που αναγκαστικά συμβάδισε με τον πιο αδύναμο από μας, επέτρεπε να παρατηρούμε και να συζητούμε γι’ αυτές τις λεπτομέρειες, πράγμα που τους έδινε κουράγιο και ξέχναγαν την κούραση.

Μισή ώρα μετά την αναχώρηση ακούσαμε κλάματα. Ήταν από τη δεκατριάχρονη Σ… που φορούσε νάρθηκα λόγω σκολίωσης, αυτό το είδος που αποδείχθηκε άχρηστο και που εύκολα σήμερα το συνιστούν οι ορθοπεδικοί μόνο και μόνο για να εισπράττουν από μας και τα ταμεία. Η άπονη μάνα της ήθελε να το φορά και στον ανάβαση του Ολύμπου. Κατάλαβε το λάθος, τον βγάλαμε και τώρα τι θα τον κάνουμε; Τον τύλιξε λοιπόν η μάνα στη βαμβακερή μπλούζα που κράταγε, τον έκρυψε όλο μέσα για να μην φαίνεται και το φόρτωσε στην πλάτη της περασμένα τα μανίκια από το λαιμός της!!! Έτσι συνεχίστηκε η εκδρομή μας μέχρι τέλους!!

Είχε περάσει μια ώρα πορείας χωρίς να δούμε ακόμη ανθρώπινη ψυχή, όταν φάνηκαν δυο πεζοπόροι να κατεβαίνουν. Ήταν ψηλοί γεροδεμένοι, και το σπουδαιότερο, ήταν ντυμένοι από το κεφάλι μέχρι τα πόδια με αδιάβροχα. –Καλημέρα παιδιά, πόσο θέλουμε ακόμη για το καταφύγιο; -Τι ώρα ξεκινήσατε; -Στις έντεκα. –Μμμμ, θέλετε ακόμη δυο ώρες και κάτι….Μας έπιασε απογοήτευση. Το δυόμιση ώρες που έγραφε ο οδηγός που είχαμε είχε βέβαια υπολογιστεί βάση ενός κανονικού βαδίσματος κι όχι ενός παιδικού. Εκεί λοιπόν που κατά την γνώμη μας θέλαμε μιάμιση ώρα ακόμη, μας προέκυψε το δύο συν… Φόραγαν και αδιάβροχα με κουκούλες; Εμείς τι έχουμε; Συνεχίσαμε με πιο γρήγορο ρυθμό. Για να τα παρατήσουμε και να επιστρέψουμε ούτε σκέψη. Σε λίγο άρχισαν οι πρώτες σταγόνες της βροχής χωρίς όμως να είναι ακόμη ενοχλητικές. Αργότερα δυνάμωσαν και φορέσαμε τις μπλούζες. Τα καπέλα μας προστάτευαν το πρόσωπο, το ίδιο και τα δένδρα όταν βρίσκονταν κοντά στο μονοπάτι. Πλησιάζαμε δυο ώρες βαδίσματος στις ανηφόρες όταν συναντήσαμε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Γερμανών που κατέβαινε, Ήταν κι αυτοί κουκουλωμένοι με τα αδιάβροχα τους. Η απορία τους ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο τους όταν μας πλησίασαν. Μετά την καλημέρα μας κι εδώ την ίδια ερώτηση.- Πόσο θέλουμε ακόμη; Ο Γερμανός είχε χιούμορ και όταν είδε την ταλαιπωρία μας και την αγωνία για μια ελπιδοφόρα απάντηση, μας έκανε πλάκα λέγοντας μας πως θέλουμε 2-3 ώρες ακόμη, αλλά μετά διόρθωσε και είπε ότι λίγο πιο πέρα που θα στρίψετε θα δείτε το καταφύγιο.

Πέρασαν όμως δυο στροφές και δεν φάνηκε τίποτε, και τελικά στην τρίτη, μετά από σαράντα λεπτά που αφήσαμε τους Γερμανούς, φάνηκε πάνω στην πλαγιά το πολυπόθητο καταφύγιο. Με περισσότερο κουράγιο συνεχίσαμε αλλά η βροχή συνεχιζόταν. Εδώ δεν υπήρχαν δένδρα κι άνοιξαν τις ομπρέλες. Βλέπαμε το σημείο προορισμού μας αλλά αυτό έμοιαζε να ήταν ακίνητο. Όσο και να προχωρούσαμε δεν μίκρυνε η απόσταση Από μέσα ήμασταν μούσκεμα στο ιδρώτα και βράζαμε από τη ζέστη, κι απ΄ έξω βρεγμένοι από τη βροχή. Σε μια άλλη στροφή κρύφτηκε πάλι το καταφύγιο πίσω από μια πλαγιά. Η μια στροφή διαδεχόταν την άλλη αλλά μάταια. Χάθηκε, εξαφανίστηκε. Όταν ξαφνικά, μετά από μια ώρα δρόμο που το χάσαμε, το είδαμε μπροστά μας στα εκατό μέτρα. Πήραμε την τελευταία ανηφόρα, κάτω από δυνατή τώρα βροχή, φτάσαμε στη πλακόστρωτη αυλή και μπήκαμε μέσα στη ζεστή ξύλινη κατασκευή. Σύνολο πορείας τρεις ώρες και είκοσι λεπτά

 

[pattyyy]

Tι ωραία περιγραφή...Και οι λεπτομέρειες για χρόνους, κλίσεις κλπ είναι πολύ χρήσιμες για όλους εμάς τους επίδοξους μεν, άπειρους δε περιπατητές - "ορειβάτες!" του Ολύμπου!

 

[nenena]

Την διαδρομή αυτή στον Όλυμπο την έχω κάνει πολλές φορές όταν ήμουν μικρή! Έχω μάλιστα και μια φωτογραφία 15αυγουστο με χίονια! Ωραία εμπειρία! Φασολάδα στα πριόνια έφαγες?