soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.701
- Likes
- 6.317
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Όταν μετά από δυο μέρες πήραμε το καράβι από τον Πειραιά για το μεγάλο νησί, κι ενώ αυτό το δρομολόγιο το είχα κάνει εκατοντάδες φορές, ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα ότι είμαστε απομονωμένοι στη μέση της Μεσογείου, κοντά στην Αφρική και πόσοι τυχεροί είναι οι κάτοικοι της ηπειρωτικής Ελλάδας ο οποίοι έχουν τη δυνατότητα όποτε θέλουν, να γνωρίσουν τις ομορφιές της.
Εντύπωση όμως μου έκαναν οι λίγοι ξένοι τουρίστες που συναντούσαμε στα μέρη που πηγαίναμε σε σύγκριση με την Κρήτη την ίδια εποχή. Κι αυτό εξηγείται ότι o περιορισμένος χώρος, ή ύπαρξη λίγων αξιοθέατων στην Κρήτη, ( εκεί περισσότερο μετράει ή παραλία, το τοπίο, η φύση και η έννοια σαν νησί), συντελούν στο να μαζεύονται τα πλήθη των τουριστών, που τους στέλνουν τα ξενοδοχεία με ημερήσιες εκδρομές απ΄ όλο το νησί, την ίδια μέρα στο συγκεκριμένο αξιοθέατο π.χ. Κνωσός , Ελαφονήσι, ή Δίκταιον Άνδρον, ούτως ώστε ο Έλληνας που θα βρεθεί μια μέρα του καλοκαιριού εκεί να αισθάνεται ξένος στον τόπο του.
Στην κεντρική και βόρεια Ελλάδα όμως δεν είχαμε όμοια αρνητικά αισθήματα και με ευχαρίστηση βλέπαμε τους Έλληνες επισκέπτες να είναι περισσότεροι από τους ξένους. Αυτό το βλέπαμε στους αρχαιολογικούς τόπους, στα μέρη φυσικού κάλλους, αλλά και στις ταβέρνες και στα καφενεία. Πολύ εμφανές ιδίως ήταν στις Πρέσπες. Η πλειονότητα των ξένων προτιμά τα νησιά και τη θάλασσα. Έτσι δίνεται η δυνατότητα στον Έλληνα το καλοκαίρι να γνωρίσει τις ομορφιές της ηπειρωτικής Ελλάδας μακριά από την πολυκοσμία της παραλίας και του τουρισμού.
Ένα συγκριτικό παράδειγμα είναι το εξής που με εντυπωσίασε : Στο Δίκταιον Ανδρον του Οροπεδίου Λασιθίου, οποιαδήποτε μέρα του καλοκαιριού μαζεύεται μεγάλος αριθμός από τουρίστες που έρχονται με λεωφορεία, με ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα , μηχανάκια κι ακόμα με ποδήλατα. Στο χώρο στάθμευσης για το σπήλαιο επιτρέπουν μόνο τα λεωφορεία που ξεφορτώνουν τους ηλιοκαμένους πελάτες των ξενοδοχείων, και συ πρέπει να παρκάρεις ένα χιλιόμετρο μακριά. Όλοι αυτοί παίρνουν μια ανηφόρα στο βουνό και μετά μισή ώρα πορείας θα δουν το εκδοτήριο εισιτηρίων για να κατέβουν σ’ ένα λάκκο με δυο τρεις σταλακτίτες πολυκαιρισμένους κι άλλους μαυρισμένους από την επαφή των χεριών.
Πώς να συγκριθεί αυτό το «σπήλαιο» με αυτό του Περάματος ή του Αλιστράτη; Κι όμως, την ίδια εποχή η πλειοψηφία σ΄αυτά ήμασταν Έλληνες. Ιδίως στο δεύτερο, ένα θαύμα της φύσης, μοναδικό στο είδος του στον κόσμο, τέλεια οργανωμένο, το οποίο επισκεφτήκαμε μετά τρία χρόνια σε μια άλλη εκδρομή, η καταθλιπτική του ερημιά μου προκάλεσε πολλά ερωτηματικά. Άδειος ήταν ο χώρος στάθμευσης και την καθορισμένη ώρα επίσκεψης με ξεναγό ήμασταν δώδεκα άτομα εκ των οποίων δύο μόνο ξένοι.
Στο Δίκταιον όμως λέγεται πως ανατράφηκε… ο γνωστός σε όλους αυτούς τους τουρίστες θεός Δίας. Άλλοι λένε στο Ιδαίον στο Ψηλορείτη. Στη Μεσσαρά σε μια ελιά ξεκουράστηκε γιατί του φορτώθηκε ...στην πλάτη η Ευρώπη. Μην πιστεύετε τον μύθο… είναι αναμφισβήτητο.
Εντύπωση όμως μου έκαναν οι λίγοι ξένοι τουρίστες που συναντούσαμε στα μέρη που πηγαίναμε σε σύγκριση με την Κρήτη την ίδια εποχή. Κι αυτό εξηγείται ότι o περιορισμένος χώρος, ή ύπαρξη λίγων αξιοθέατων στην Κρήτη, ( εκεί περισσότερο μετράει ή παραλία, το τοπίο, η φύση και η έννοια σαν νησί), συντελούν στο να μαζεύονται τα πλήθη των τουριστών, που τους στέλνουν τα ξενοδοχεία με ημερήσιες εκδρομές απ΄ όλο το νησί, την ίδια μέρα στο συγκεκριμένο αξιοθέατο π.χ. Κνωσός , Ελαφονήσι, ή Δίκταιον Άνδρον, ούτως ώστε ο Έλληνας που θα βρεθεί μια μέρα του καλοκαιριού εκεί να αισθάνεται ξένος στον τόπο του.
Στην κεντρική και βόρεια Ελλάδα όμως δεν είχαμε όμοια αρνητικά αισθήματα και με ευχαρίστηση βλέπαμε τους Έλληνες επισκέπτες να είναι περισσότεροι από τους ξένους. Αυτό το βλέπαμε στους αρχαιολογικούς τόπους, στα μέρη φυσικού κάλλους, αλλά και στις ταβέρνες και στα καφενεία. Πολύ εμφανές ιδίως ήταν στις Πρέσπες. Η πλειονότητα των ξένων προτιμά τα νησιά και τη θάλασσα. Έτσι δίνεται η δυνατότητα στον Έλληνα το καλοκαίρι να γνωρίσει τις ομορφιές της ηπειρωτικής Ελλάδας μακριά από την πολυκοσμία της παραλίας και του τουρισμού.
Ένα συγκριτικό παράδειγμα είναι το εξής που με εντυπωσίασε : Στο Δίκταιον Ανδρον του Οροπεδίου Λασιθίου, οποιαδήποτε μέρα του καλοκαιριού μαζεύεται μεγάλος αριθμός από τουρίστες που έρχονται με λεωφορεία, με ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα , μηχανάκια κι ακόμα με ποδήλατα. Στο χώρο στάθμευσης για το σπήλαιο επιτρέπουν μόνο τα λεωφορεία που ξεφορτώνουν τους ηλιοκαμένους πελάτες των ξενοδοχείων, και συ πρέπει να παρκάρεις ένα χιλιόμετρο μακριά. Όλοι αυτοί παίρνουν μια ανηφόρα στο βουνό και μετά μισή ώρα πορείας θα δουν το εκδοτήριο εισιτηρίων για να κατέβουν σ’ ένα λάκκο με δυο τρεις σταλακτίτες πολυκαιρισμένους κι άλλους μαυρισμένους από την επαφή των χεριών.
Πώς να συγκριθεί αυτό το «σπήλαιο» με αυτό του Περάματος ή του Αλιστράτη; Κι όμως, την ίδια εποχή η πλειοψηφία σ΄αυτά ήμασταν Έλληνες. Ιδίως στο δεύτερο, ένα θαύμα της φύσης, μοναδικό στο είδος του στον κόσμο, τέλεια οργανωμένο, το οποίο επισκεφτήκαμε μετά τρία χρόνια σε μια άλλη εκδρομή, η καταθλιπτική του ερημιά μου προκάλεσε πολλά ερωτηματικά. Άδειος ήταν ο χώρος στάθμευσης και την καθορισμένη ώρα επίσκεψης με ξεναγό ήμασταν δώδεκα άτομα εκ των οποίων δύο μόνο ξένοι.
Στο Δίκταιον όμως λέγεται πως ανατράφηκε… ο γνωστός σε όλους αυτούς τους τουρίστες θεός Δίας. Άλλοι λένε στο Ιδαίον στο Ψηλορείτη. Στη Μεσσαρά σε μια ελιά ξεκουράστηκε γιατί του φορτώθηκε ...στην πλάτη η Ευρώπη. Μην πιστεύετε τον μύθο… είναι αναμφισβήτητο.
Attachments
-
34,8 KB Προβολές: 169