Αίγυπτος Αίγυπτος … απ’ τα παλιά!

[Grerena]

2η ημέρα

Σήμερα το πρόγραμμα είχε εκδρομή στην Αλεξάνδρεια. Πήραμε το πρωινό μας και αναχωρήσαμε κατά τις 8:00 υποθέτω, γιατί δεν θυμάμαι την ώρα.
Η επιθυμία μου να δω την Αλεξάνδρεια υπερίσχυσε των νεύρων μου (κατά του “ξεναγού” μας). Εξάλλου, δεν νοείται ταξίδι στο Κάιρο χωρίς εκδρομή στην πόλη που ίδρυσε και έζησε ο Μέγας Αλέξανδρος! Είναι πολύ standar εκδρομή και έπρεπε να γίνει. Η Αλεξάνδρεια είναι ένα “οπωσδήποτε”. Συγκεκριμένα πράγματα κάνουν όλα τα group. Τι μπορεί να πάει στραβά;
Συνήθως περιήγηση στην Αλεξάνδρεια περιλαμβάνει επίσκεψη στην ελληνική παροικία, το ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο, το σπίτι-μουσείο του Κωνσταντίνου Καβάφη και φυσικά στη νέα βιβλιοθήκη. Αυτά που έλεγε το και το δικό μας πρόγραμμα δηλαδή.

Η οργάνωσή της εκδρομής όμως ήταν απαράδεκτη. Τι οργάνωση δηλαδή; Ήταν ένα χύμα πράγμα. «Μπείτε μέσα πρόβατα και όπου μας βγάλει».
Η εξέλιξη αυτής της ημερήσιας εκδρομής με έκανε να θυμώσω πάρα πολύ και μετά από αυτήν την εκδρομή εμείς εγκαταλείψαμε εντελώς το group και τις υπόλοιπες δύο μέρες γυρνούσαμε μόνοι μας και κάναμε τα δικά μας. Και ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε. Εξελίχθηκε σε ένα πολύ ωραίο διήμερο που ξεκίνησε από την Κυριακή το μεσημέρι έως την Τρίτη το μεσημέρι που φύγαμε. Αλλά αυτά θα τα αναλύσω αργότερα.

Στη διαδρομή προς Αλεξάνδρεια των 2,5 ωρών κάναμε μία στάση για καφέ σε σταθμό του δρόμου για μισή ώρα. Φάγαμε μισή ώρα για έναν καφέ που δεν πινόταν στο όρθιο πάνω στην εθνική. Εκεί μας πήγε ο “φωστήρας”. Από εκεί έπαιρνε τη μίζα του. Άντε! Πες ότι ήταν αναμενόμενο. Συνηθίζεται στα group. Είσαι επιπλέον και με άλλους ανθρώπους που έχουν ανάγκη και μια τουαλέτα. Πάμε παρακάτω.

Φτάσαμε στην Αλεξάνδρεια. Το ελληνικό στοιχείο της πόλης σε υποδέχεται από την είσοδό της με την Ελληνική επιγραφή της.

Πήγαμε κατ’ ευθείαν στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.

Η Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας είναι ένα κτίριο εξαιρετικά μοντέρνας και ενδιαφέρουσας αρχιτεκτονικής. Έχει το σχήμα ήλιου που ανατέλλει, το οποίο αποτελεί και σύμβολο της Αιγύπτου. Ο ηλιακός δίσκος μοιάζει να είναι μισοβυθισμένος στο νερό και κοιτάει προς την Μεσόγειο, με την οποία η πόλη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη.

Η Φωτογραφία της Βιβλιοθήκης ... είναι προφανώς από το internet.....

Ο γυρτός δίσκος, πέρα από τον συμβολισμό, επιτρέπει τον φυσικό φωτισμό του εσωτερικού της βιβλιοθήκης. Στρέφοντας κανείς την πλάτη του στον ηλιακό δίσκο βλέπει να εκτείνεται μπροστά του ο παραλιακός δρόμος της πόλης της Αλεξάνδρειας, ενώ στ’ αριστερά ξεχωρίζει το φρούριο του Κάιτ Μπέι.

Το κτίριο εκτός από εξωτερικά είναι και μοντέρνο εσωτερικά. Έχει οργανωθεί πολύ όμορφα σε τομείς και έχει πολύ φυσικό φως. Εδώ ήταν και το μοναδικό μέρος που είδα και αρκετά μοντέρνα ντυμένους ανθρώπους. Εδώ είδα νεαρές κοπέλες που μου τράβηξαν το μάτι λόγω του ωραίου και μοντέρνου ντυσίματός τους, το οποίο όμως συνοδευόταν από …μαντίλα στα μαλλιά.

Για τις ανάγκες της φωτογραφίας..... βρήκα ευκαιρία και κάθισα και εγώ σε μια γωνιά να διαβάσω...

Στη συνέχεια πήγαμε στο Πατριαρχείο. Δύσκολο το παρκάρισμα κοντά στο Πατριαρχείο. Παρκάραμε μακριά, περπατήσαμε μέσα σε δρόμους που ήταν υπό κατασκευή και εργασίες και με κόπο … φτάσαμε. Αλλά Πατριαρχείο δεν είδαμε. Περιμέναμε απ’ έξω να συνεννοηθεί ο “φωστήρας”, αλλά…. δεν συνεννοήθηκε!

Το Πατριαρχείο ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης και ο Πατριάρχης δεν ήταν εκεί!!!!!!!

Και ο φωστήρας μας δεν το ήξερε. Έπρεπε να φτάσουμε μέχρι το κατώφλι και τα 50 άτομα για να το μάθουμε. Άμα έχεις καλό συνοδό στο group δε φοβάσαι τίποτα…… Αυτό που είδαμε δεν ήταν κάποιες εργασίες που εκτελούνταν από κάποιο συνεργείο. Είδαμε ένα γιαπί ... σε πλήρη εγρήγορση!!! Πράγμα που σημαίνει ότι η ανακαίνιση δεν συνέβηκε ξαφνικά. Έπρεπε το πρακτορείο και ο “ξεναγός” μας να το γνωρίζουν.

«Μα τι μπορεί να πάει στραβά;» σκεπτόμουν το πρωί;

“Ξαναφορτωθήκαμε” στο πούλμαν με επόμενη στάση σε ένα σημείο της παραλίας, προκειμένου να δούμε το σημείο που κάποτε βρισκόταν ο Φάρος της Αλεξάνδρειας. Στη σημείο αυτό τώρα στέκεται το φρούριο Fort Qaitbey. Ο Σουλτάνος της Αιγύπτου, Καΐτ-μπεης, χρησιμοποίησε τα ερείπια του Φάρου (ότι απέμεινε μετά το σεισμό που τον γκρέμισε) χτίζοντας το κάστρο του στον ίδιο χώρο και πάνω στη θεμελίωση του Φάρου.

Το φρούριο του Qaitbey...

Και ένα κομμάτι της παραλίας, όπως φαίνεται από το φρούριο και παλιά θέση του Φάρου...

Μετά σειρά είχε να πάμε για φαγητό σε κάποια ταβέρνα που δίνει καλή προμήθεια στον “φωστήρα”. Και πήγαμε. Ευτυχώς η ταβέρνα ήταν παραλιακή και διασχίσαμε όλη την παραλία της Αλεξάνδρειας με το πούλμαν φυσικά και λέω ευτυχώς γιατί ήταν η μοναδική επαφή που είχαμε με αυτή τη φοβερή προκυμαία. Όσο είδαμε από το παράθυρο του πούλμαν. Και φτάσαμε στην ταβέρνα και φάγαμε. Φάγαμε ένα μέτριο προς αδιάφορο φαγητό. Ρύζι με ψητά θυμάμαι. Δεν ξέρω αν έφταιγε η ταβέρνα ή η Αίγυπτος, αλλά προφανώς είχα “χαλαστεί” κιόλας. Εκεί θυμάμαι ότι ο “φωστήρας” μας ήταν η πρώτη φορά που ήταν μελιστάλακτος. Περνούσε από τα τραπέζια και έπιανε την κουβέντα. “Ήταν ωραία; Σας άρεσε. Πως είναι το φαγητό; Είστε ευχαριστημένοι;” Περίεργο μου φάνηκε. Μέχρι τώρα ήταν αδιάφορος και ότι και να τον ρώταγες σε απέτρεπε και ήταν αρνητικός με τα πάντα. Τώρα τον έπιασε ο πόνος αν περνάμε καλά; Μάλλον το φιάσκο του Πατριαρχείου τον ανησύχησε λιγάκι, υποθέτω. Σκέφτηκε φαίνεται ότι αν δεν μείνουμε ευχαριστημένοι δεν θα έχει πεσκέσι στο τέλος. “Κάτσε να τους πω καμιά καλή κουβέντα!”

Μετά το φαγητό αν μη τι άλλο αφού είχαμε «κερδίσει» και το χρόνο του Πατριαρχείου, όλοι περιμέναμε να πάμε μια βόλτα στην παραλία ή έστω για έναν καφέ. Προς έκπληξή μας το λεωφορείο μας έστριψε και …βγήκε από την πόλη!
Μα καλά! Αυτό ήταν; Και το σπίτι του Καβάφη που είναι; Έξω από την πόλη; Η απάντηση του “φωστήρα” ήταν: «Α! Δεν σας το είπα πρόβατα; Το σπίτι του Καβάφη μας τελείωσε. Είναι κλειστό και αυτό σήμερα»!!!
Καλά. Δεν το είπε έτσι, αλλά στα δικά μου αυτιά έτσι ακούστηκε……
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκαν και κάποιες μουρμούρες από πολλούς. Επιτέλους! Ανησύχησα μήπως είμαι εγώ η στριμμένη! Μέχρι τώρα μόνο εγώ έβλεπα τα στραβά; Αλλά και που μουρμούρισαν ... δεν άλλαξε τίποτα. Γυρίσαμε στο Κάιρο, με βάση το πρόγραμμα του “φωστήρα”.

Για καφέ πήγαμε τελικά. Βέβαια! Όχι όμως στην παραλία, αλλά σε ένα μαγαζί της Εθνικής, πανομοιότυπο με αυτό που πήγαμε όταν μπαίναμε στην πόλη. Φοβερό; Αφού στην Αλεξάνδρεια ο “φωστήρας” δεν είχε βρει κάποιο μαγαζί για να του δώσει μίζα, στην Εθνική είχε βρει.
Εγώ “έβραζα” μέσα μου. Ας φτάσουμε με το καλό Κάϊρο και αν ξαναμπώ εγώ στο πούλμαν ξανά……

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας σχετικά νωρίς το απόγευμα. Λογικό, αφού είχαμε επισκεφτεί μόνο το ένα από τα τρία βασικά που έπρεπε να δούμε στην Αλεξάνδρεια, είχαμε επιστρέψει νωρίς.

Ευτυχώς σήμερα η ατμόσφαιρα στο Κάιρο ήταν πιο υποφερτή. Δεν ήταν όπως εχθές. Σκεφτήκαμε λοιπόν με την καινούρια μας παρέα (το ζευγάρι της Αλ Χαλίλι), αφού ρίξουμε ένα γερό φρεσκάρισμα να πάμε για φαγητό στην περιοχή Zamalek. Οι υπόλοιποι του group, ακολουθώντας τις "σοφές συμβουλές" του «Kου αρπάχτρα» έμειναν στο ξενοδοχείο για φαγητό. Δεν θυμάμαι ποιος μας σύστησε το μαγαζί που πήγαμε στο Zamalek, αλλά ήταν πάρα πολύ ωραίο. Μπορεί να μας το σύστησε και ο receptionist μπορεί και ο ταξιτζής. Abou El Sid λεγόταν και απ’ ότι είδα (πρόσφατα στο Internet) υπάρχει ακόμα…. Δεν θυμάμαι τι φάγαμε, θυμάμαι όμως ότι ήταν ωραία, ότι περιμέναμε στην αρχή στο μπαρ να αδειάσει τραπέζι και μετά αράξαμε σε καναπεδάρες. Ήταν γεμάτο και μάλλον πολύ δημοφιλές το συγκεκριμένο μαγαζί…προφανώς από κόσμο που “αψηφούσε τους κινδύνους που εγκυμονεί το Κάιρο” και κυκλοφορεί μόνος και ανεξάρτητος μακριά από το group του!!!

Αφού φάγαμε λοιπόν ωραία σε αυτό το υπέροχο περιβάλλον αποφασίσαμε στη συνέχεια να πάμε στο ξενοδοχείο Marriot για ποτό.

Το Cairo Marriott Hotel είναι ένα μεγάλο ξενοδοχείο που βρίσκεται στην όμορφη περιοχή Zamalekπάνω στο νησί του Νείλου, το Gezira. Το κεντρικό τμήμα του ξενοδοχείου ήταν κάποτε παλάτι . Χτίστηκε από τον Khedive Isma'il Pasha το 1869, προκειμένου να φιλοξενήσει Γάλλους αυτοκράτορες. Η αλυσίδα Marriott το μετέτρεψε σε ένα υπέροχο σύγχρονο ξενοδοχείο.

Ε-κπλη-κτι-κό! Είναι ολοφάνερο ότι είναι πρώην παλάτι. Οι κήποι του που γλύφουν τις όχθες του Νείλου του προσδίδουν μια ατμόσφαιρα που δεν μπορώ να την περιγράψω με την γλαφυρότητα που τους αρμόζει. H διακόσμηση της δεκαετίας του ’30 ταίριαζε στον εξωτερικό χώρο και στο lobby απόλυτα και σε “παρέσυρε” σε μακρινές εποχές. Όλα τα μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι που έχουν σχέση με την Αίγυπτο μου ήρθαν στο μυαλό. «Έγκλημα στο Νείλο», «Τα μυστικά του Αιγυπτιακού τάφου», «Τα άστρα μιλούν για θάνατο». Ειδικά στο τελευταίο οι ήρωες είναι πρόσωπα από την αρχαία Αίγυπτο...
«Ξαναγυρίζοντας στο πατρικό της, πλάι στο Νείλο η Ρεσινέπ προσπαθούσε να ξεχάσει το σύζυγό της, που τώρα βρισκόταν κοντά στον Όσιρι. Προσπαθούσε να καταλάβει τις αλλαγές που είχαν συμβεί στο σπιτικό του πατέρα της ιερέα Ιμχοτέπ, φύλακα του Μαυσωλείου του Μερεφθά. Όταν μάλιστα στα μέσα του τρίτου μήνα της Πλημμύρας ο Ιμχοτέπ θα επέστρεφε στο σπίτι του φέρνοντας μαζί του και την νεαρή παλλακίδα από τη Μέμφιδα, την όμορφη Νοφρέτ, τα πράγματα θα γίνονταν ακόμα πιο δύσκολα σε αυτό το σκοτεινό σπίτι. Οι δυσαρέσκειες θα μεγάλωναν, οι ψίθυροι θα πολλαπλασιάζονταν και το κακό θα έκανε την εμφάνισή του. Ένας απροσδόκητος θάνατος χτύπησε το σπιτικό του νεκροφύλακα Ιμχοτέπ». Η εξέλιξη της ιστορίας αυτής τοποθετείται στη Δυτική όχθη του Νείλου το 2.000 π.Χ. Τα πρόσωπα της ιστορίας είναι ο Γιαχμώς, ο Σόμπεκ, η Έζα, η Χένετ, η Σάτιπυ, η Ρεσινέπ, η Νοφρέτ, ο Ιμχοτέπ ….

Συγνώμη… παρασύρθηκα. Μα το περιβάλλον ήταν τόσο ίδιο με αυτά που περιγράφει η Κρίστι. Πιθανόν σε κάποιο τραπέζι του παλατιού να έχει καθίσει κάποια στιγμή στο παρελθόν η Αγκάθα Κρίστι με τον αρχαιολόγο άνδρα της που ήρθε στην Αίγυπτο για ανασκαφές. Άμα η γυναίκα αυτή είχε τέτοιες εικόνες στη ζωή της είναι επακόλουθο να είχε τέτοια συγγραφική έμπνευση! Αυτή είναι και μια εποχή που θα ήθελα να ταξίδευα πίσω στο χρόνο, αρκεί να είχα το μυαλό και την … οικονομική επιφάνεια της Αγκάθα…

Τι υπέροχη βραδιά που ήταν και τι όμορφο περιβάλλον! Αφού ξέχασα και την πρωινή τσαντίλα με το φιάσκο της Αλεξάνδρειας! Νομίζω πάντως ότι ο χώρος αυτός ακόμα διατηρείται έτσι όπως τον είχα δει εγώ εκείνο το βράδυ!

Δεν θυμάμαι τι ώρα γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας. Καθίσαμε για λίγο στο lobby του δικού μας πια ξενοδοχείου και συζητήσαμε λίγο με την υπόλοιπη ομάδα του group, η οποία μετά την Αλεξάνδρεια είχε αράξει στο ξενοδοχείο για φαγητό και κάποιοι για ποτό. Εγώ δεν μπορούσα να μην κρύψω τον ενθουσιασμό μου καθώς περιέγραφα αυτά που είχαμε κάνει εκτός group αυτές τις δύο ημέρες. Μίλησα για το Zamalek, το Marriot, την Al Halili και το περπάτημα στην καρδιά του Ισλαμικού Καίρου, για τη Hard Rock Cafe. Μάλλον έδρασε καταλυτικά η ομιλία μου, γιατί απ’ ότι έμαθα εκ των υστέρων την επόμενη ημέρα δεν ακολούθησαν και πολλοί τον «ακατανόμαστο» στις «ξεναγήσεις» του.

Εμείς πάντως σαφώς κατασταλαγμένοι δηλώσαμε στον ξεναγό ότι την επόμενη ημέρα (προφανώς) δεν θα ακολουθήσουμε την προαιρετική εκδρομή μέσα στο Κάιρο. Από εδώ και πέρα δηλώσαμε ότι θα κινούμαστε μόνοι μας. Το αγόρι από την παρέα μας είχε μάθει ότι θα μπορούσαμε να μισθώναμε ένα ταξί για την επόμενη ημέρα ώστε να μπορούσαμε να μετακινούμαστε και να πηγαίναμε όπου θέλαμε μόνοι μας και αφού είμαστε δύο ζευγάρια σε ένα ταξί θα μας έβγαινε και οικονομικά το πακέτο.
Πραγματικά η επόμενη ημέρα ήταν η πιο όμορφη και συναρπαστική μας ημέρα στην Αίγυπτο!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[LULLU]

.. εχεις δικιο ,, καποτε ειμαστε πλουσιοτεροι..

 

[Grerena]

.. εχεις δικιο ,, καποτε ειμαστε πλουσιοτεροι..

Κάποτε που είμαστε πλουσιότεροι κάναμε ταξίδια επειδή απλά ... μπορούσαμε, που λέει και ο γιος μου!
Νομίζω όμως ότι τώρα που είμαστε φτωχότεροι, τα ταξίδια τα ... ευχαριστιόμαστε πιο πολύ.
Παρόλο που τυπικά είναι πιο εύκολα τα πράγματα, τώρα τα ταξίδια τα μελετάμε περισσότερο, τα ψάχνουμε πιο πολύ, διαβάζουμε πιο πολύ και προετοιμαζόμαστε πιο πολύ γι' αυτά, με αποτέλεσμα να τα ΅πονάμε΅ πιο πολύ.

 

[Grerena]

1η μέρα

Είχαμε ένα αρκετά πρωινό ξύπνημα με ένα πολύ πλούσιο πρωινό, όπως συνηθίζεται σε αυτού του είδους τα ξενοδοχεία.
Το πούλμαν μας περίμενε απ’ έξω. Ο άντρας μου και εγώ μπήκαμε τελευταίοι νιώθοντας όμως πάνω μου το άγριο βλέμμα του ξεναγού. Προφανώς ενοχλήθηκε που ήταν 9:05 και όχι 9:00 ακριβώς!

Σήμερα σύμφωνα με το πρόγραμμα θα πηγαίναμε που αλλού; Στις Πυραμίδες. Η περιοχή της Γκίζας στην οποία βρίσκονται οι Πυραμίδες είναι πολύ κοντά στο Κάιρο. Βέβαια επειδή το Κάιρο είναι τεράστιο και η κίνηση ανυπόφορη, στις Πυραμίδες φτάσαμε μετά από μιάμιση ώρα. Δεν πειράζει. Αρκεί που φτάσαμε. Το λεωφορείο μας άφησε σε κάποιο σημείο, ο ξεναγός μας ξαμόλυσε και μας είπε: «σε μισή ώρα να ‘στε πίσω» μπρρρρ!!
Τι να κάνεις σε μισή ώρα; Τι να πρωτοδείς; Και τι είναι το μέρος; Ένα τσα; Βγάζω μια φωτογραφία και τέλος; Ήρθα από την Ελλάδα για τέσσερις ημέρες για να μείνω μόνο μισή ώρα στις Πυραμίδες; Εγώ ήθελα να μπω και μέσα σε μια πυραμίδα, ήθελα να δω και τις τρεις από κοντά, ήθελα να τις αγναντέψω όση ώρα ήθελα, ήθελα και να ανέβω στην κορυφή τους αν γινόταν.
Θα μου πεις δεν φανταζόσουν ότι έτσι είναι τα group; Ξέρω πως είναι τα group. Είχα ξαναταξιδέψει με group. Και με σφιχτό group και με χαλαρό group, αλλά κάθε φορά διέθεταν αναλογικά με τη σπουδαιότητα του αξιοθέατου και το χρόνο που άρμοζε. Πολλές φορές ήταν και πιο ευέλικτο το πρόγραμμα.

Αφού “στράβωσα” αρκετά με το νέο του μισάωρου, φύγαμε για να δούμε από κοντά τις Πυραμίδες , τρέχοντας, με εμένα μέσα στο άγχος.
Όταν λέω να τις δούμε από κοντά…τρόπος του λέγειν. Βρισκόμασταν κοντά στη μία, την τρίτη Πυραμίδα, αυτή του Μυκερίνου. Η Πυραμίδα του Μυκερίνου ήταν σήμερα ανοιχτή για το κοινό. Οι Πυραμίδες δεν είναι όλες ανοιχτές συγχρόνως. Ανοίγουν εκ περιτροπής. Οι άλλες δύο πυραμίδες λοιπόν βρίσκονται σε μια απόσταση. Όχι πολύ μακριά, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν φαινόντουσαν ευκρινώς. Βρίσκονταν μέσα σε μια θολούρα, που δημιουργούσαν οι κόκκοι άμμου που βρίσκονταν στον αέρα. Έβλεπες το περίγραμμά τους, αλλά δεν ξεχώριζες χρώματα…..

Μία λοιπόν είχαμε διαθέσιμη. Την Πυραμίδα του Μυκερίνου. Ο Μυκερίνος ήταν γιος του Χεφρίνου και εγγονός του Χέοπα. Μπήκαμε λοιπόν στην μικρότερη Πυραμίδα του πιο … άσημου Φαραώ!
Μπήκαμε μέσα, από ένα κατηφορικό και στενό διάδρομο. Ήταν τόσο στενός που δεν μπορούσες να διασταυρωθείς με αυτούς που έβγαιναν από την Πυραμίδα και περίμενες να βγουν πρώτα εκείνοι και μετά προχώραγες. Στο τέρμα του διαδρόμου υπήρχε ένας πολύ μικρός νεκρικός θάλαμος. Ξαφνιάστηκα! Όλο αυτό το μεγαθήριο έχει μέσα μόνο αυτό το δωματιάκι; Το οποίο είναι και άδειο. Λογικό. Αφού τα πάντα βρίσκονται στο Αρχαιολογικό μουσείο. Ότι δηλαδή είχε περισσέψει από τους τυμβωρύχους. Και εννοείτε ότι αυτή η επίσκεψη δεν είναι για κλειστοφοβικούς! Ήταν στενά, σκοτεινά και με λιγοστό αέρα! Το να μπεις μέσα όμως σε μια πυραμίδα θεωρείται ότι σου φέρνει τύχη. Άμα το πιστεύεις……

Εμείς προς το παρόν δεν νιώθαμε και τόσο τυχεροί. Η διπλανή πυραμίδα του Χεφρίνου είχε και τη σαρκοφάγο του μέσα (όπως έμαθα μετά), ενώ του Μυκερίνου ήταν φτωχή…Ούτε τοιχογραφίες, ούτε ανάγλυφες παραστάσεις, ούτε σαρκοφάγους υπήρχαν… τίποτα.

Βγήκαμε έξω γρήγορα. Μόλις βγήκα από το σκοτάδι στο φως ξαφνιάστηκα πάλι. Ήξερα που είμαι αλλά η απομόνωση της Πυραμίδας μου πήρε αυτή τη μνήμη για λίγο. Στιγμιαία. Έχει τόση ενέργεια αυτό το μέρος! Νομίζω πως και όλη την ημέρα να βρισκόμουν εκεί δεν θα χόρταινα το φως, την εικόνα και το μυστήριο που αποπνέει. Θα ήθελα να μείνω πολύ ώρα για να μαζέψω ενέργεια….Το τοπίο το έβρισκα εκπληκτικά όμορφο. Και όσο σκεφτόμουν ότι οι Πυραμίδες που είχα μπροστά μου υψώνονται μέσα στην έρημο … για χιλιετίες….. Αν η ιστορία έπρεπε να είναι μια μόνο μια εικόνα…. θα ήταν αυτή!

Μόλις βγήκαμε έξω άμεσα και χωρίς να το πολυσκεφτώ βρήκα ευκαιρία και σκαρφάλωσα για λίγο πάνω στους ογκόλιθους της Πυραμίδας για να βγάλω μια φωτογραφία. Από τα 62μ. ύψος που έχει συνολικά η Πυραμίδα του Μυκερίνου, μόνο στα 5μ. κατάφερα και έφτασα! Πρόλαβα και έβγαλα φωτογραφία πριν με πάρουν χαμπάρι κάτι αστυνομικοί, οι οποίοι ευγενικά ομολογώ μου έκαναν παρατήρηση για να κατέβω. Κάτι που δεν συνέβηκε με κάτι Αιγυπτιόπουλα, που έκαναν το ίδιο, με τα οποία ήταν αρκετά αυστηροί. Φωτογραφίες πρόλαβα και έβγαλα (όχι πολύ καλές δυστυχώς) και γύρισα και στο πούλμαν εννοείτε καθυστερημένη και εννοείτε ότι πάλι εισέπραξα το άγριο βλέμμα του «ξεναγού».

Ήταν πια φανερό ότι υπήρχε ρήξη στην σχέση μας, από μέρους μου τουλάχιστον…..

Επόμενη στάση δεν έγινε στη σφίγγα όπως περίμενα. Ναι! Σωστά το έγραψα: Δεν έγινε!
Σταματήσαμε λίγο στην άκρη του δρόμου, σε απόσταση 200μ. και ο «ξεναγός» μας είπε. Να τη! Τη βλέπετε; αυτή είναι η σφίγγα. Δεν είμαι καθόλου υπερβολική! Έτσι ακριβώς έγινε!!!

Το αρχαιότερο ίσως γνωστό άγαλμα και το μεγαλύτερο μονολιθικό στον κόσμο βρισκόταν τόσα κοντά μου και δεν μπορούσα να το πλησιάσω περισσότερο…..
Θα μπορούσε βέβαια να μας τη δείξει και σε φωτογραφία! Δεν θα ήταν τότε ανάγκη να κάνουμε τόσο …ταξίδι,…έξοδα…άδεια από τη δουλειά…..
Η στάση ήταν της τάξεως των τριών λεπτών, ίσα ίσα για να βγάλουμε τρεις φωτογραφίες. Η σφίγγα έχει 20μ. ύψος και φαινόταν από το ύψος του δρόμου, που βρισκόμασταν. Λίγο πιο κοντή να ήταν…..

Εμείς είμαστε οι μοναδικοί που ξεμακρύναμε λίγο από το παρκαρισμένο πούλμαν και προχωρήσαμε μέσα στην άμμο, προκειμένου να την πλησιάσουμε πιο πολύ. Όταν επιστρέψαμε εισπράξαμε για άλλη μια φορά το … άγριο βλέμμα του «ξεναγού».

Ύστερα από αυτό γίνεται να ξεχάσω αυτήν την εκδρομή ακόμα και ύστερα από τόσα χρόνια; Πως να τη ξεχάσω. Ακόμα νεύρα έχω….

Στη συνέχεια το πρόγραμμα είχε το Αιγυπτιακό Μουσείο του Καίρου. Στην “καρδιά” της Αιγυπτιακής πρωτεύουσας και στα βόρεια της Πλατείας Απελευθέρωσης (πλατείας Ταχρίρ) βρίσκεται ένα νεοκλασικό κτίριο που φιλοξενεί μια τεράστια συλλογή αρχαίων Αιγυπτιακών ευρημάτων. Η αρχιτεκτονική του κτιρίου δεν φανερώνει και τόσο απροκάλυπτα αυτά που θα δει ο επισκέπτης μέσα. Οι κίονες, η αψίδα της εισόδου και ο τρούλος στην οροφή εμένα τουλάχιστον μου έκανε για πολύ … «Ευρωπαϊκό».

Η φαντασία μου είχε πλάσει μια είσοδο σαν αυτή του ναού …. Αμπού Σιμπέλ και αντ’ αυτού είδα δυο μικρές προτομές και μια λατινική επιγραφή.

Εγώ αυτό που είδα ήταν ένα εκπληκτικό μουσείο, από άποψη … εκθεμάτων. Από άποψη οργάνωσης ήταν …Αφρικανικό. Σχεδόν στοιβαγμένα ήταν τα εκθέματα. Το ένα πάνω στο άλλο χωρίς σειρά και χωρίς επεξηγήσεις. Αλλά τι πρόβλημα είχαμε εμείς; Εμείς είχαμε τον “ξεναγό” μας…..
Κούνια που μας κούναγε …
Η ξενάγηση περιορίστηκε στην εξής φράση: «Εδώ είναι τα ευρήματα των πυραμίδων, εδώ οι θησαυροί του Τουταγχαμών μπορείτε να τα δείτε και μόνοι σας, έχει και ταμπελάκια….». «Έχετε 2,5 ώρες» (πάλι καλά που δεν μας είπε για κανένα μισάωρο πάλι )…

Στην ερώτησή μου: «Που είναι η αίθουσα με τις μούμιες;», η ανεκδιήγητη απάντηση που πήρα ήταν: «Μα έχει εισιτήριο!!!»
Η κατάσταση όσο πήγαινε και χειροτέρευε δηλαδή! Εδώ κάτι γινόταν ανάποδα. Δεν ξέρω…Μήπως το πρακτορείο όταν τον προσέλαβε του είπε «να δείξεις την Αίγυπτο», αυτός κατάλαβε: να ΜΗΝ δείξεις την Αίγυπτο;

«Οκ!» Του απάντησα «Το ξέρω ότι έχει εισιτήριο, αλλά εγώ ρώτησα προς τα πού είναι;»
«Είναι στον επάνω όροφο, αλλά μην νομίζεις ότι είναι κάτι σπουδαίο. Κάτι μούμιες είναι τυλιγμένες, που στα μάτια είναι λίγο σκισμένα τα πανιά. Δεν βλέπεις και τίποτα», ήταν η απάντηση.

Εγκαταλείψαμε τον πολύ “πρόθυμο και ενημερωμένο ξεναγό” μας και σκορπιστήκαμε μέσα στο μουσείο. Είδαμε ότι μπορούσαμε να δούμε με τη βοήθεια ενός μικρού οδηγού που είχαμε και με τη βοήθεια και κάποιων ελάχιστων πινακίδων. Λίγο πολύ ήξερα τι θα συναντήσω, αλλά δεν περίμενα να εντυπωσιαστώ τόσο, από όλους αυτούς αρχαιολογικούς θησαυρούς από τη Φαραωνική Αίγυπτο που εκτίθενται εδώ.
Αγαλματίδια από ελεφαντόδοντο, ξύλινα επιχρυσωμένα αγάλματα, σφίγγες από γρανίτη, σαρκοφάγοι, αναθηματικά γλυπτά, ταφικά αγαλματίδια, μπρούτζινες θεότητες, κοσμήματα από χρυσό και ημιπολύτιμους λίθους, νεκρικά προσωπεία και νεκρικές κλίνες, κολοσσιαία κεφάλια Φαραώ, ανάγλυφες στήλες ιερέων, τελετουργικά περιζώματα, θυμιατά και εργαλεία, διακοσμητικά πυραμίδια, ολόκληρα ιερά, θρόνοι και άρματα.

Τα πιο εντυπωσιακά εκθέματα όμως ήταν το κολοσσιαίο άγαλμα του Αμενχοτέπ, που … «χωρούσε» μόνο στην εσωτερική αυλή του κτιρίου και ο θησαυρός του Τουταγχαμών.

Τα ευρήματα του τάφου του Τουταγχαμών είναι μια τεράστια συλλογή από ταφικά έπιπλα, προσκέφαλα, κασέλες, χρυσούς θρόνους και χρυσές άμαξες, καθώς και διάφορα άλλα αντικείμενα από χρυσό με αποκορύφωμα τη νεκρική μάσκα του, κατασκευασμένη από ατόφιο χρυσάφι! Και να φανταστεί κανείς ότι αυτός ήταν ο θησαυρός ενός Φαραώ που πέθανε μόλις 18 χρονών και δεν είχε καν έτοιμη Πυραμίδα! Φαντάσου τι θα είχαν μέσα οι τάφοι των μεγάλων Φαραώ. Κανείς δεν ξέρει, γιατί οι περισσότεροι συλήθηκαν. Ο τάφος του Τουταγχαμών ήταν ο πρώτος τάφος που ανακαλύφθηκε ασύλητος. Αυτός, καθώς και τα χιλιάδες αντικείμενα ανεκτίμητης αξίας, που βρέθηκαν μέσα σε αυτόν, μετέτρεψαν τον Τουταγχαμών από έναν άσημο Φαραώ, που ήταν τότε σε έναν από τους διασημότερους Φαραώ της Αιγύπτου σήμερα.

Χρυσή και …θολή νεκρική μάσκα, διακοσμημένη με πολύτιμους λίθους...

Άγαλμα του Άνουβη ... που βρέθηκε στον τάφο του Τουταγχαμών...

Κάποια στιγμή φτάσαμε στην είσοδο του “Royal Mummies Hall”.
Εκεί…”πάθαμε” σοκ. Η αίθουσα όντως είχε εισιτήριο!!! Όπως δηλαδή μας είχε πει ο “φωστήρας – ξεναγός” μας. Το φοβερό ποσό της εισόδου σε Αιγυπτιακές λίρες ήταν κάτι που αντιστοιχούσε σε 40 λεπτά του ευρώ!!!

Εκεί απαγορεύονταν να μπούμε μέσα με πράγματα και φωτογραφικές. Εγώ εννοείτε ότι ήθελα να μπούμε και λέω στον άντρα μου να πάμε να αφήσουμε τα πράγματα στην είσοδο και να έρθουμε πάλι. Εκείνος επηρεασμένος από τον “φωστήρα-ξεναγό” μας μου λέει: «Δεν πειράζει εγώ θα σε περιμένω απ’ έξω με τα πράγματα.»
«Αν είναι δυνατόν! Ήρθαμε μέχρι εδώ και δεν θα μπεις μέσα;»
«Ναι. Δεν πειράζει είδα τις άλλες απ’ έξω. Το ίδιο είναι»
Οκ! Εγώ μπήκα. Και… “έχασα το φως μου”. Είδα όλο το μεγαλείο της Αρχαίας Αιγύπτου! Ολόκληρα σώματα διατηρημένα για 5.000 χρόνια υπήρχαν μέσα σε ειδικές γυάλινες κατασκευές. Ο Τούθμωσης ο IV, Ο Σέτι ο I, Ο Αμενχοτέπ ο II, η Χατσεπσούτ, έως και μεγάλος Ραμσής ο Β’ και άλλοι…..με τα φανερά τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους!

Θυμήθηκα τα λόγια του ξεναγού: «Μην νομίζεις ότι είναι κάτι σπουδαίο» και φρίκαρα. Μα! Πως είναι δυνατόν να σε αποτρέπει να δεις αυτό τα αξιοθαύμαστα ευρήματα;
Βγάζω το κινητό μου για να στείλω μήνυμα στον άντρα μου. Αμέσως “μου την πέσανε” δυο φύλακες, γιατί νόμιζαν ότι πάω να βγάλω φωτογραφία. Αφού τους διαβεβαίωσα ότι δεν πρόκειται να το κάνω αυτό (αν και πολύ θα το ‘θελα) του στέλνω: «Έλα μέσα, χάνεις». Η απάντηση ήταν «Δεν πειράζει. Θα μου πεις μετά». Κρίμα που δεν ήρθε.
Έμεινα πολύ ώρα και τις περιεργαζόμουν, προσπαθώντας να εντυπωθώ κάθε λεπτομέρεια.
Οι μούμιες ήταν τρομακτικά καλά διατηρημένες. Είχαν ακόμα και νύχια σε χέρια και πόδια, ακόμα μαλλιά στο κεφάλι Εκεί ήταν και ο μεγιστάνας των Φαραώ, ο Ραμσής ο Β’. Πώς να χαρακτηρίσω το γεγονός ότι βρισκόμουν μπροστά σε έναν από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους του κόσμου ανά τους αιώνες, τον ηγέτη ενός από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς που έχει δει ποτέ ο άνθρωπος, τον κοιτούσα τετ–α–τετ και φαινόταν σαν να μπορούσε και εκείνος να μου μιλήσει; Αισθάνθηκα απόλυτο θαυμασμό και δέος!!!

Μετά από λίγη ώρα βγήκα έξω από την αίθουσα των μουμιών. Ο άντρας μου δεν με περίμενε, γιατί είχα αργήσει και βαρέθηκε. Είχα όμως ακόμα μισή ώρα καιρό. Δεν πρόκειται να τη χάριζα στον “ξεναγό”. Εκμεταλλεύτηκα τον υπόλοιπο χρόνο μου τριγυρίζοντας τις αίθουσες θαυμάζοντας τα απομεινάρια του Αιγυπτιακού Πολιτισμού.

Μετά από 2,5 ώρες βγήκα έξω από το μουσείο, όπου όλοι ήταν μαζεμένοι και περίμεναν. Είχαν όλοι τελειώσει πριν από εμένα ή είχαν όλοι βαρεθεί και βγήκαν νωρίτερα από εμένα. Από όλο το group, τις μούμιες είχε επισκεφτεί μόνο ένα ζευγάρι…και εγώ!

Σήμερα απ’ ότι έχω ενημερωθεί υπάρχουν δύο αίθουσες βασιλικών μουμιών που φιλοξενούν 11 συνολικά βασιλικές μούμιες, οι οποίες διατηρούνται σε ελεγχόμενους περιβαλλοντικούς παράγοντες. Οι φωτογραφίες πλέον απαγορεύονται σε όλο το μουσείο και το εισιτήριο για την αίθουσα των μουμιών έχει αυξηθεί σημαντικά.

Σειρά είχε το Μουσείο παπύρου, το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά στο Αιγυπτιακό μουσείο. Εκεί αγχώθηκα γιατί πίστεψα ότι η λέξη «μουσείο» θα ήταν η βιτρίνα και στην ουσία πρόκειται για μαγαζί που πουλούσε παπύρους και θα αντιμετώπιζα τους γνωστούς πολύ φορτικούς πωλητές που συνήθως συναντάς στις αραβικές χώρες. Ευτυχώς αποδείχθηκε όντως μουσείο και μάλιστα αποκαλούνταν «Ίδρυμα παπύρου», το οποίο ήταν αξιοπρεπέστατο. Υπήρξε μια σύντομη επίδειξη παραγωγής του παπύρου, είδαμε και πολλά εκθέματα και χωρίς να μας πιέσει κανείς να αγοράσουμε, πήραμε ένα μικρό κομμάτι, αφού είχε πολύ όμορφα πράγματα, τα οποία δεν είχαν σχέση με τους φθηνοπάπυρους που πουλούσαν στους δρόμους.

Ήρθε πια και η ώρα του φαγητού. Φανταστείτε! Ήρθε το μεσημέρι και εμείς είχαμε προλάβει μέσα σε ένα πρωινό να δούμε τις Πυραμίδες, τη σφίγγα, το Αιγυπτιακό μουσείο και το Ινστιτούτο Παπύρου!
Για φαγητό πήγαμε σε ένα πλωτό εστιατόριο. Δεν ήταν κακό. Είχε θέα στο Νείλο και φάγαμε από αρκετά μεγάλη ποικιλία μπουφέ. Εννοείτε ότι αποφύγαμε λαχανικά και φρούτα. Και από ποτό; πήραμε μόνο εμφιαλωμένα ροφήματα, νερό & κόκα κόλα. Σε προηγούμενο ταξίδι μας στην Τυνησία, το μισό πούλμαν είχε μπει στο νοσοκομείο (της Τύνιδας), με εντερικά προβλήματα. Τέτοιου είδους εμπειρίες δεν τις επιδιώκω…..

Η ημέρα είχε συναρπαστική συνέχεια, αλλά ένεκα του χρόνου που έχει μεσολαβήσει από αυτό το ταξίδι, θα πρέπει να αποσυρθώ για λίγο, γιατί πάω για «στύψιμο» … μυαλού και ίσως και για μια συνέντευξη από τον άντρα μου … μήπως και θυμάται τίποτα παραπάνω από μένα….

 

[KostasLia]

Αυτό το κακό δυστυχώς έχουν τα ταξίδια με γκρουπ..διαβάζω την ιστορία σου με ενδιαφέρον και εύχομαι να αλλάξει η κατάσταση κάποια στιγμή να μπορέσουμε και μεις οι νεότεροι είτε με γκρουπ είτε όχι να επισκεφτούμε την τόσο ενδιαφέρουσα αρχαιολογικά, Αίγυπτο..
Εύχομαι μόνο μετά από όλα αυτά,να έκανες τα παραπονά σου στο γραφείο με το οποίο είχατε κλείσει..εγώ που δεν ήμουν εκεί και μόνο που το διάβασα τσατίστηκα..ο ξεναγός ήταν για μπουνιές!!!
Κακία που το λέω αλλά εύχομαι ο ανθρωπος αυτός να μην εργάζεται ως ξεναγός πλέον, έχοντας τελείωσει και τουριστικά, θα πω μόνο ότι θεωρώ ότι η συγκεκριμένη δουλειά και οι δουλείες που έχουν να κάνουν με τον τουρισμό γενικότερα θα έπρεπε να γίνονται τουλάχιστον από ανθρώπους που λατρεύουν την δουλειά τους για να μπορέσουν κιόλας να μεταδώσουν την αγάπη αυτή στον τουρίστα..τι να πω..

 

[vanda]

Μετά από 2,5 ώρες βγήκα έξω από το μουσείο, όπου όλοι ήταν μαζεμένοι και περίμεναν.

Κι εγώ στην Αίγυπτο είχα πάει δυστυχώς με γκρουπ, νομίζω το 2003.

Στο μουσείο του Καίρου, μας αφήσανε μόνο για 1,5 ώρα. Μιλάμε για τρελό τρέξιμο ενώ στην αγορά του Αλ Χαλίλι για 3 ώρες. Τραγικό!

 

[Yorgos]

τα ταξιδιωτικά πρακτορεία υπάρχουν σχεδόν μόνο για τις τρίτες ηλικίες

ΘΑ έλεγα ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Παλιά τα πρακτορεία ζούσαν πρακτικά από δύο κατηγορίες:
1. Συνταξιούχους
2. Εκπαιδευτικούς (αφού είχαν και άπλετο χρόνο)

Και οι δύο ομάδες αναζητούνται πια με το τουφέκι από τα πρακτορεία λόγω του ψαλιδίσματος του εισοδήματός τους. Τα οργανωμένα γκρουπ πλέον αποτελούνται κυρίως από νεόνυμφους και από εργαζόμενους/εμπλεκόμενους στον τουρισμό (ειδικά τους χειμερινούς μήνες οι πελάτες των πρακτορείων είναι ενοικαιστής δμωατίων στη Ζάκυνθο/μπάρμαν στη Σαντορίνη, ρεντεκαράς στην Κω κλπ), επίσης σε πολύ χαμηλές ηλικίες. Αν κάτι έχει συμβεί με την κρίση είναι μια θεαματική μείωση του μέσου όρου ηλικίας των πρακορειακών πελατών. Κάποια πρακτορεία προσαρμόστηκαν (σε πρόγραμμα, μάρκετινγκ, στόλο αρχηγών), άλλα όχι και ή εξαφανίστηκαν ή αγκομαχούν στον αστερισμό της θείτσας.

Ήρθε πια και η ώρα του φαγητού. Φανταστείτε! Ήρθε το μεσημέρι και εμείς είχαμε προλάβει μέσα σε ένα πρωινό να δούμε τις Πυραμίδες, τη σφίγγα, το Αιγυπτιακό μουσείο και το Ινστιτούτο Παπύρου!

Τράτζικ, όντως.

Προφανώς ενοχλήθηκε που ήταν 9:05 και όχι 9:00 ακριβώς!

Εδώ θα συμφωνήσω με τον αρχηγό. Δε γίνεται 48 άνθρωποι να περιμένουν άλλους δύο, έστω για πέντε λεπτά. Την επόμενη μέρα θα αργήσουν άλλοι δύο για 10 λεπτά αυτή τη φορά λέγοντας ότι "α, εχθές περιμέναμε την Χ και τη Ψ", τη μεθεπόμενη άλλοι δύο για 15 λεπτά κλπ. Για μένα γερμανικοί κανόνες: όποιος είναι στην ώρα του καλοδεχούμενος, οι υπόλοιποι παίρνουν ταξί κι ενώνονται με το γκρουπ ό,τι ώρα μπορεσουν οι άνθρωποι.

Το λεωφορείο μας άφησε σε κάποιο σημείο, ο ξεναγός μας ξαμόλυσε και μας είπε: «σε μισή ώρα να ‘στε πίσω» μπρρρρ!!

Ασχολίαστο...

Επόμενη στάση δεν έγινε στη σφίγγα όπως περίμενα. Ναι! Σωστά το έγραψα: Δεν έγινε!
Σταματήσαμε λίγο στην άκρη του δρόμου, σε απόσταση 200μ. και ο «ξεναγός» μας είπε. Να τη! Τη βλέπετε; αυτή είναι η σφίγγα. Δεν είμαι καθόλου υπερβολική! Έτσι ακριβώς έγινε!!!

Θεός! Απορία, οι υπόλοιποι του γκρουπ δε διαμαρτυρήθηκαν; Ή βιάζονταν να πάνε για ψώνια;

Κακία που το λέω αλλά εύχομαι ο ανθρωπος αυτός να μην εργάζεται ως ξεναγός πλέον, έχοντας τελείωσει και τουριστικά, θα πω μόνο ότι θεωρώ ότι η συγκεκριμένη δουλειά και οι δουλείες που έχουν να κάνουν με τον τουρισμό γενικότερα θα έπρεπε να γίνονται τουλάχιστον από ανθρώπους που λατρεύουν την δουλειά τους για να μπορέσουν κιόλας να μεταδώσουν την αγάπη αυτή στον τουρίστα..τι να πω..

Δεν επιβιώνουν πλέον εύκολα τέτοιοι αρχηγοί, ευτυχώς (ξεναγός είναι άλλο πράγμα, πάντως). Και πιο απαιτητικοί είναι οι πελάτες και σόσιαλ μύδια υπάρχουν για να πέσει κράξιμο και τα πρακτορεία έχουν τεράστια γκάμα επιλογών σε αρχηγούς (αφού μειώθηκαν οι ταξιδιώτες, έχει λιγότερα γκρουπ άρα και λιγότερους αρχηγούς με αποτέλεσμα κραχτές περιπτώσεις σαν του συγκεκριμένουν απαράδεκτου να είναι εξαιρέσεις) αλλά κυρίως έχει ανέβει το επίπεδο του Έλληνα τουρίστα κατακόρυφα:
α) λόγω κρίσης ταξιδεύουν αυτοί για τους οποίους το ταξίδι είναι απόλυτη προτεραιότητα. Οι κυρίες που πήγαιναν ταξίδι για να αγοράσουν κανένα σάλι, να το δείξουν στο κομμωτήριο και να πουν στις συνχτενιζόμενες κυρίες "Α, αυτό λες; Δε σου είπα χρσή μου, στο Λούξορ το πήρα, στο Λούξορ", πλέον αποτελούν παρελθόν. Πλέον ταξιδεύουν άνθρωποι που το ταξίδι το γουστάρουν, το λιγουρεύονται και το λιμπίζονται και κάνουν θυσίες για να πάνε.
β) στην εποχή του διαδεδομένου πλέον ίντερνετ (και το φόρουμ αυτό είναι σε αυτά τα πλαίσια) ο άνθρωπος που θα ταξιδέψει (μεπρακτορείο ή χωρίς) ξέρει τι θα συναντήσει και τι ΔΕΝ θα πρέπει να συναντήσει. Στην περίπτωση που αναφέρεσαι θα είχε γίνει μήνυση μέσω whatsapp εντός δευτερολέπτων...

Για τις τρομοκρατικές ενέργειες, η Αίγυπτος περιοδικά είχε τέτοια προβλήματα, κυκλικά. Το 1996 είχαμε την επίθεση τεσσάρων ισλαμιστών σε ελληνικό γκρουπ με 18 νεκρούς, αν θυμάμαι καλά τους είχαν περάσει για Ισραηλινούς. Επικράτησε πανικός και κόπηκαν τα γκρουπ σχεδόν ολοκληρωτικά για 1-2 χρόνια, όπως γίνεται συνήθως με την -υστερική σε τέτοια θέματα- ελληνική αγορά. Δε βρίσκω τη σύγχρονη εποχή θεαματικά πιο ανασφαλή από την παλιά.

Ήταν μιαν άλλη εποχή. Τα ταξίδια της, με τα μάτια του σήμερα, φαντάζουν ολίγον τι… ρετρό.

Έχουν μεγάλη αξία τέτοιες ιστορίες (και ακόμη περισσότερο οι παλιότερες, εγώ θα ήθελα από τα όχι τρομακτικά νέα μέλη να διαβάσω καμιά ιστορία 70ς και 80ς, έχουμε λίγες), γιατί παρότι φαίνεται κοντινή η ημερομηνία, όντως το ταξίδι ήταν διαφορετικό τότε. Ας πούμε οι φωτό που βάζεις που φαίνεται ότι δεν είναι ψηφιακές, εμένα μου αρέσουν πάρα πολύ, μου προκαλούν νοσταλγία. Θυμάμαι ταξίδια μου στα 90ς που γύριζα μετά από 3 μήνες όλο αγωνία να εμφανίσω τα φιλμ (!) για να διαπιστώσω ότι οι μισές φωτογραφίες είχαν καεί, άλλες είχαν ένα μεγαλοπρεπές δάχτυλο, αλλά οι υπόλοιπες είχαν αξία που δε συγκρίνεται με τις σημερινές ψηφιακές.

 

[Grerena]

Αυτό το κακό δυστυχώς έχουν τα ταξίδια με γκρουπ..διαβάζω την ιστορία σου με ενδιαφέρον και εύχομαι να αλλάξει η κατάσταση κάποια στιγμή να μπορέσουμε και μεις οι νεότεροι είτε με γκρουπ είτε όχι να επισκεφτούμε την τόσο ενδιαφέρουσα αρχαιολογικά, Αίγυπτο..
Εύχομαι μόνο μετά από όλα αυτά,να έκανες τα παραπονά σου στο γραφείο με το οποίο είχατε κλείσει..εγώ που δεν ήμουν εκεί και μόνο που το διάβασα τσατίστηκα..ο ξεναγός ήταν για μπουνιές!!!

@KostasLia
Δεν είναι σωστό να δημιουργήσω άσχημη εντύπωση για τα ταξίδια με group.
Η περίπτωση του ξεναγού μας στην Αίγυπτο νομίζω ότι ήταν … “περίπτωση”. Δεν πιστεύω ότι η πλειοψηφία των group ότι λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο. Πιστεύω ότι η περίπτωση αυτή ήταν εξαίρεση. Είχα ξαναταξιδέψει με group και η εμπειρία μου ήταν τελείως διαφορετική. Ειδικά σε ένα 7 ήμερο ταξίδι στην Τυνησία με πολύ σφικτό πρόγραμμα με μετακινήσεις πολλές και διαφορετικά ξενοδοχεία, είχαμε περάσει καταπληκτικά και νομίζω ότι σε μεγάλο βαθμό οφείλονταν στον τότε συνοδό μας.
Είμαι λάτρης πλέον του ανεξάρτητου ταξιδιού, αλλά ομολογώ ότι υπό προϋποθέσεις το ταξίδι με group εξυπηρετεί κάποιες ομάδες ανθρώπων ή κάποιες συγκεκριμένες καταστάσεις ή προορισμούς, που είναι απαραίτητο να υπάρχουν άπαξ και όπως όλα τα πράγματα γίνονται σωστά και με επαγγελματισμό.

Δεν διαμαρτυρηθήκαμε στο γραφείο, γιατί δεν ήθελα να “αμαυρώσω” την ανάμνησή μου από την Αίγυπτο. Θα ΅χαλιόμουν΅ πολύ και δεν ήθελα. Κράτησα μόνο τα καλά από το ταξίδι όπως κάνω πάντα.

@Yorgos

ΘΑ έλεγα ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Παλιά τα πρακτορεία ζούσαν πρακτικά από δύο κατηγορίες:
1. Συνταξιούχους
2. Εκπαιδευτικούς (αφού είχαν και άπλετο χρόνο)

Εγώ θα έλεγα ότι ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες ταξιδίων:
1. Τα κοντινά δηλ. Ευρώπη και πέριξ. Αεροπορικό ταξίδι που διαρκεί έως 3 έως 3,5 ώρες το πολύ και συνολικές ημέρες ταξιδίου έως 5-6.
2. Τα μακρινά δηλ. Ασία, Αμερική κ.τ.λ. μεγαλύτερης διάρκειας.
Κατά τη δική μου γνώμη τη δεύτερη κατηγορία επιλέγουν αυτοί που περιγράφεις δηλ. νεόνυμφοι κ.τ.λ. Tην πρώτη κατηγορία όμως επιλέγουν αυτοί οι άνθρωποι (που θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου) που το ταξίδι το γουστάρουν, το λιγουρεύονται και το λιμπίζονται και κάνουν θυσίες για να πάνε. Αυτοί επίσης δεν έχουν καμία άνεση με την ξένη γλώσσα και το internet. Αυτοί πιστεύω ότι είναι οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας που ναι μεν ψαλιδίστηκε η σύνταξή τους, αλλά συνεχίζουν να έχουν πολύ διαθέσιμο χρόνο.



Σχετικά με την αργοπορία μας...
Έχεις απόλυτο δίκιο ότι πρέπει να είμαστε συνεπείς στο όποιο πρόγραμμα του group έχουμε συμφωνήσει να συμμετέχουμε. Είμαι και εγώ υπερ των Γερμανικών κανόνων. Αλλά πίστεψέ με ότι αυτό ήταν ένα δικό μου πολύ μικρό πταισματάκι μπροστά σε αυτό που ακολούθησε από μέρους του ξεναγού, που ανάγκασε και τους “ανέμελους” υπόλοιπους του group να διαμαρτυρηθούν. Κάτι αρκετά "χοντρό”, που έγινε την επόμενη ημέρα.

Επίσης θα συμφωνήσω μαζί σου ότι έχει ανέβει πολύ το επίπεδο του Ελληνα τουρίστα και οι ξεναγοί ή αρχηγοί τέτοιου τύπου σαν αυτού που συνάντησα στην Αίγυπτο δεν μπορούν να επιβιώσουν. Όπως σε όλες τις δουλειές έτσι και σε αυτή θα επιπλεύσουν οι καλύτεροι.

Την τρομοκρατική ενέργεια του ¨96 τη θυμάμαι πολύ έντονα. Ήταν όντως ένα ελληνικό group που το χτύπησαν κατά λάθος επειδή νόμιζαν ότι είναι Ισδραηλινό. Θυμάμαι όμως πολύ πιο έντονα την επίθεση πέρυσι στο Κοπτικό Κάιρο και τη φετινή επίθεση στη χερσόνησο του Σινά με τους 305 νεκρούς και παραλύω από τον τρόμο. Νιώθω ότι … ότι πρόλαβα… πρόλαβα. Πόσα χρόνια θα περάσουν για να ηρεμήσουν τα πράγματα; Και θα ηρεμήσουν ποτέ;

Για τις φωτογραφίες....Τι μου θύμησες…
Από τις 36 στάσεις του film codak ή Fuji ζήτημα ήταν να εμφανιστούν οι 15. Από τα δύο 36άρια film της Αιγύπτου οι 25 φωτογραφίες δεν βλέπονται.

 

[escursione]

Πολύ ωραία η ιστορία σου και παράξενο πως γράφεις με τόσες λεπτομέρειες από τη στιγμή που δεν έχεις κρατημένες σημειώσεις. Μιλάμε για μνήμη ελέφαντα!!! Οι φωτογραφίες σου μπορεί να μην είναι ψηφιακές αλλά είναι πολύ όμορφες!

 

[Grerena]

Σε ευχαριστώ πολύ!!!
Η Αίγυπτος για μένα είχε πάρα πολύ έντονες εικόνες. Εικόνες που δεν ξεχνιούνται και σίγουρα θα ήθελα πολύ να τις ξαναέβλεπα.
Παρόλα αυτά, ομολογώ ότι είχα και μια μικρή βοήθεια στο να ΅ανασύρω΅ κάποιες λεπτομέρειες από το μακρινό αυτό ταξίδι, η οποία δεν είναι άλλη από ένα μικρό αρχείο φωτογραφιών, καρτών και σουβενίρ που κατασκεύαζα τότε, ... για να θυμάμαι. Πρόκειται για ένα μικρό κολάζ... που αυτό και αν είναι ...ρετρό ή μπορεί και ... γραφικό. Πως ήταν τα πολύ παλαιότερα ... λευκώματα;

 

[escursione]

Πω πω δεν παίζεσαι, σούπερ οργάνωση!! όντως είναι πολύ συγκινητικό το λεύκωμα σου αλλά και πολύ πολύ συλλεκτικό!!

Υ.Γ. Μήπως θα πρέπει να γίνει κάποιος χώρος στο φόρουμ αποκλειστικά με ρετρό ιστορίες και φωτογραφίες από φιλμ? να πάρουν φωτιά τα σκάνερ...

 

[Grerena]

Στη συνέχεια το πρόγραμμα είχε την τεράστια και πασίγνωστη αγορά του Αλ Χαλίλι. Φτάσαμε λοιπόν στην είσοδο της αγοράς και εκεί κατεβήκαμε από το λεωφορείο. Και εκεί ο “φωστήρας” μας λέει: «Εδώ είναι η αγορά, μπορείτε να πάτε να τη δείτε και να ψωνίσετε, αλλά σε δύο ώρες θα είστε πίσω». Οκ! Αυτό αυτόματα μου θύμισε το «μισή ώρα στις Πυραμίδες». Οπότε, σχεδόν ομόφωνα εμείς του απαντήσαμε:
-«Εμάς μη μας περιμένεις. Θα γυρίσουμε μόνοι μας στο ξενοδοχείο».
Στη δήλωσή μας αυτή σα να χλώμιασε λίγο.
-«Μα πως θα γυρίσετε;»
-«Θα δούμε, με τα πόδια μάλλον». Δεν μας φτάνουν δύο ώρες.
-«Με τα πόδια δε γίνεται. Είναι πολύ μακριά και επικίνδυνα»
-«Δεν θα έρθουμε». Τέλος.
Δεν χλώμιασε γιατί ήταν επικίνδυνα. Δεν ήταν καθόλου επικίνδυνα. Χλώμιασε γιατί τα δυο πρόβατα του φεύγουν απ’ το μαντρί και φοβόταν μην παρασύρουν κι άλλα.

Και πήγαμε στην αγορά. Και περπατήσαμε πολύ ώρα και χαζέψαμε τα μαγαζιά και ψωνίσαμε και παζάρια κάναμε κατά το έθιμο με την ησυχία μας και καφέ ήπιαμε στο πολύ όμορφο και διάσημο El Fishawy. Εκεί συναντήσαμε και ένα ζευγάρι από το group. Καθίσαμε μαζί για καφέ, σχολιάσαμε και τον “φωστήρα”, γελάσαμε, χαλαρώσαμε και γενικά “ψιλοδέσαμε” και περάσαμε όμορφα.

Από το El Fishawy κατάφεραν να εμφανιστούν 2 - 3 φωτογραφίες....
Είναι γνωστό σαν το καφέ με τους καθρέπτες...
Μέσα είχε πολλούς ντόπιους...

Και έξω ...πολλούς Δυτικούς...

Να! και πως είναι το καφέ σήμερα (φωτό από το internet)...
Μάλλον δεν έχει αλλάξει και πολύ...!

Εδώ λοιπόν έπεσε και η ιδέα να μην ακολουθήσουμε το group από την επόμενη μέρα και μετά, και να γυρίζουμε μόνοι μας στο Κάιρο. Το πρόγραμμα του group έλεγε την επόμενη μέρα Αλεξάνδρεια και την μεθεπόμενη «προαιρετική εκδρομή σε συνοικία Κοπτών, Ακρόπολη και νεκρόπολη» με 35€ το άτομο. Δηλαδή… ανέκδοτο!

Εννοείτε ότι το δύωρο στην αγορά δεν μας έφτασε. Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα περνάει η ώρα όταν περνάς καλά. Αν κιόλας ξεκινήσεις το παζάρι με Άραβα, δεν τελειώνεις ποτέ! Λόγο στο λόγο, επιχείρημα στο επιχείρημα, πόσο κοστίζει αυτό;… εγώ τόσο δίνω… άντε στο κατεβάζω τόσο…όχι, εγώ τόσο δίνω… μετά πέφτουν οι απαραίτητες συστάσεις …από πού είσαι… από Greece…Α! γιουνάν; και χα! Χα! Με αυτά και αυτά έχει περάσει η ώρα και δεν το έχεις καταλάβει. Τουλάχιστον ένα τρίωρο είμαστε στην αγορά έχοντας αγοράσει μόνο ένα άρωμα, το οποίο πήραμε μόνο και μόνο για την απόλαυση του παζαριού. Παρόλο που μας άρεσε πολύ η όλη φάση, έφτασε η ώρα να φύγουμε. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο για να γευτούμε και λίγο τους δρόμους του Καίρου, εκτός αγοράς και εκτός… πούλμαν.

Η διαδρομή που κάναμε ήταν μια αποκάλυψη. Άλλος κόσμος. Νιώθω ότι ζήσαμε τον παλμό της πόλης. Περάσαμε από στενά και λεωφόρους, από δρόμους με κίνηση, από παράταιρα μαγαζιά, το ένα δίπλα στο άλλο. Το μανάβικο ήταν δίπλα το τσαγκάρικο, δίπλα το ημιυπόγειο φαγάδικο, δίπλα τα ψιλικά, δίπλα το μαγαζί με τα μπαχαρικά, δίπλα το μαγαζί με τα ηλεκτρικά. Είχε πολύ κίνηση και γενικά υπήρχε μια φοβερή εγρήγορση γιατί αύριο ξεκινούσε το ραμαζάνι και όλοι βιάζονταν να κάνουν τις δουλειές τους πριν αρχίσουν τις νηστείες….

Στο πεζοδρόμιο μιας διασταύρωσης σταθήκαμε πολύ ώρα και προσπαθούσαμε να χωνέψουμε αυτό που βλέπαμε. Είδαμε κάρα, καρότσια, αυτοκίνητα, μεταφορικά τρίκυκλα, λεωφορεία, πεζούς, πλανόδιους, όλοι ένας αχταρμάς. Όλα αυτά χωρίς τάξη. Όλοι μαζί. Το λεωφορείο να είναι στη μέση του δρόμου με ανοιχτές τις πόρτες να κατεβάζει κόσμο εν κινήσει. Ο κόσμος να περιμένει στη μέση του δρόμου να περάσει το… άλογο με το κάρο και μετά να περνάει το δρόμο. Τα αυτοκίνητα όλα τρακαρισμένα, με σβηστά φώτα (ενώ ήταν νύχτα πια) να προσπαθούν να χωθούν για να περάσουν πρώτοι, ανάμεσα σε πεζούς που κι αυτοί προσπαθούσαν να περάσουν πρώτοι. Μέχρι και γυναίκα φορτωμένη με μπόγο στην πλάτη είδαμε να περνάει κάθετα το δρόμο αψηφώντας και αυτοκίνητα και άλογα! Κι όλα αυτά μέσα σε κορναρίσματα. Απίστευτα κορναρίσματα, που κανένας δεν άκουγε και δεν έδινε σημασία. Και μέσα σε όλον αυτό το χαμό υπήρχε και τροχονόμος! Ναι! Απίστευτο. Υπήρχε τροχονόμος που έδειχνε διάφορα σήματα με τα χέρια του, αλλά δεν έδινε κανένας σημασία. Εκείνος όμως πιστός στο καθήκον του. Και φορούσε μια στολή που… κάποτε ήταν άσπρη. Τώρα όμως ήταν καφεγκρί από το καυσαέριο που «έτρωγε».

Ένα άλλο θέμα που δεν έχω αναφέρει ακόμα ήταν η ατμόσφαιρα. Ήταν απελπιστικά αποπνικτική. Ειδικά από την ώρα που βγήκαμε από την Αλ Χαλίλι, είχαμε δυσκολία στην αναπνοή. Κατά διαστήματα βάζαμε και μαντήλι στη μύτη μας για να ανακουφιστούμε λίγο, αλλά ήταν ημίμετρο. Εννοείτε ότι έκανε και ζέστη. Απ’ ότι μάθαμε αργότερα είναι συχνά έτσι η ατμόσφαιρα. Σήμερα όμως ήταν ιδιαίτερα υψηλά τα ποσοστά της σκόνης από την έρημο στην ατμόσφαιρα, αλλά και του νέφους και το “φάγαμε” όλο.

Στη διασταύρωση “αξιοθέατο” σταθήκαμε αρκετή ώρα. Ήταν ένα ντοκιμαντερ-ίστικο θέαμα για μας. Τραβήξαμε και βίντεο (με τις παλιές βιντεοκάμερες, αυτές με τις μικρές κασετούλες).

Το άλλο περίεργο ήταν ότι ενώ εμείς είμαστε “σαν τη μύγα μέσα στο γάλα” δεν μας έδινε κανένας καμία σημασία. Ούτε όταν είχαμε σταθεί και “τραβάγαμε το χαμό” με την κάμερα δεν γύρισε κανείς να μας κοιτάξει. Είμαστε δύο δυτικοί ντυμένοι με τζιν (εγώ με αμάνικο μπλουζάκι) με φωτογραφικές στα χέρια να τους παρακολουθούν αδιάκριτα και είμαστε σαν αόρατοι. Μόνο μια στιγμή που με κράτησε ο καλός μου από το χέρι για να περάσουμε ένα δρόμο, μας είδε μια κοπελιά, η οποία έβγαλε ένα επιφώνημα, χαμογελώντας βάζοντας ντροπαλά το χέρι της στο στόμα σαν να είδε κάτι πονηρό! Φοβερό! Με κράτησε από το χέρι! Σκάνδαλο!

Μετά από κανένα μισάωρο “χάζεμα” φύγαμε από τη διασταύρωση με κατεύθυνση πια για το ξενοδοχείο μας. Δεν είχαμε χάρτη. Είμαστε βλέπεις απροετοίμαστοι αφού θα πηγαίναμε με group. Δεν δυσκολευτήκαμε όμως. Πηγαίναμε προσανατολιστικά. Θα βγαίναμε στο ποτάμι και μετά παραποτάμια θα περπατούσαμε μέχρι να βρούμε το ξενοδοχείο μας που ήταν πάνω στο ποτάμι βορειότερα. Δυσκολευτήκαμε λίγο να διασχίσουμε κάποιες λεωφόρους. Εκεί το σύστημα ήταν ανεξάρτητο από τα φανάρια, που είτε λειτουργούσαν είτε όχι κανένας δεν έδινε σημασία. Το σύστημα ήταν το εξής: περνάει αυτοκίνητο; ναι; Δεν περνάς το δρόμο. Δεν περνάει αυτοκίνητο; Ε! τότε επιχειρείς να περάσεις το δρόμο. Δεν είναι όμως σίγουρο ότι θα το καταφέρεις. Μπορεί να κοιτούσες καλά καλά, να έβλεπες ότι δεν έχει κάποιο αυτοκίνητο και μόλις πάταγες το πόδι σου στην άσφαλτο για να περάσεις… να σου ένα αυτοκίνητο στα 20μ. που μόλις άναψε τα φώτα του. Και εσύ αν προλάβεις να γυρίσεις πίσω στο πεζοδρόμιο έχει καλώς….

Τα αυτοκίνητα το βράδυ δεν κυκλοφορούσαν με αναμμένα φώτα! Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον για να κάνουν οικονομία. Τα άναβαν μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Όταν π.χ. κανένας κακομοίρης πάει να περάσει το δρόμο. Τα ανάβουν τότε για να του πουν: «πρώτα εγώ και μετά εσύ και άμα σ’ αρέσει». Γολγοθάς για να περάσεις το δρόμο! Ήταν και η ατμόσφαιρα θολή, οπότε με σβηστά φώτα που να τα δεις!

Σε κάποια φάση ο άντρας μου είχε περάσει πρώτος μια διασταύρωση και με περίμενε να περάσω και εγώ. Καθώς περίμενε “τράβαγε με το video” τη δική μου προσπάθεια να περάσω το δρόμο, που τελικά κατάφερα με την τρίτη φορά. Κατέβαινα το πεζοδρόμιο, άναβαν ξαφνικά φώτα μέσα από τη θολούρα και ξαναανέβαινα στο πεζοδρόμιο και ούτω κάθε εξής. Αυτό έγινε τρεις φορές. Στην κασέτα φαίνονται επίσης στην απέναντι μεριά του δρόμου που βρισκόμουν και τρεις νεαροί που με πείραζαν και με κορόιδευαν ή μπορεί και να με κορτάριζαν, κάτι που μέσα στο άγχος μου να περάσω απέναντι δεν είχα προσέξει τότε, αλλά στο βίντεο….Ε! Φαινόμουν…κάπως. Και μόνη, και γυναίκα, και δυτική, να περπατώ νύχτα στους δρόμους του Καίρου….. Λες αυτό να εννοούσε ο “φωστήρας” «είναι επικίνδυνα;»

Όπως και να ’χει αφού πήγαν όλα καλά και δεν μας πάτησε κανένα αμάξι, αυτή η βόλτα βράδυ στους δρόμους του Καίρου ήταν μια εμπειρία και θα μου μείνει αξέχαστη.

Μόλις μπήκαμε στο ξενοδοχείο μας, “ανασάναμε”. Τι ανακούφιση ήταν αυτή! Άλλη ατμόσφαιρα! Ξαφνικά συνειδητοποίησα το πόσο “φορτωμένος” ήταν ο αέρας έξω. Καλά πως μπορούσαμε και αναπνέαμε τόση ώρα εκεί έξω; Είχαμε περπατήσει περίπου 5,5km και για μιάμιση ώρα, χώρια το τρίωρο που είμαστε στην αγορά. Ένιωθα ότι σήμερα είχα “ρουφήξει” όλη την έρημο…

Αράξαμε λίγο στο λόμπι να πάρουμε μιαν ανάσα.
Εκεί βρισκόταν και ο “άρχοντας”.
Βραδάκι πια. Τέλος με τις “ξεναγήσεις”. Λέμε τώρα. Μάλλον απλά “μεταφορές” ήταν, γιατί ξενάγηση δεν…..Για να μην πω κουβάλημα, γιατί ο ξεναγός μας νόμιζε ότι συνοδεύει μόνο βαλίτσες και όχι ανθρώπους. Χαλαρός πια στο λόμπι του ξενοδοχείου, αφού είχε τελειώσει τη σημερινή “δουλειά”. Καλά είχε πάει η μέρα του και κάπνιζε απολαμβάνοντας το πουράκι του και τη χλίδα του ξενοδοχείου.

Σε ερώτησή μου «Που να πάμε βόλτα το βράδυ» η απάντηση ήταν: «Δεν έχει τίποτα. Δεν έχει πουθενά να πάτε που να αξίζει» «Βράδυ κιόλας δεν κυκλοφορούν τουρίστες. Μόνο εδώ στο ξενοδοχείο». «Όλοι αυτό κάνουν».
Ισοπέδωση. Και υποτίθεται ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν και Ελληνοαιγύπτιος. Μου φαίνεται ότι δεν αγαπάει και πολύ την Αίγυπτο, αλλά ούτε και τους Έλληνες.
Εντάξει, ωραίο το ξενοδοχείο δε λέω, αλλά εμείς δεν ήρθαμε Κάιρο για να καθόμαστε στο ξενοδοχείο.
Αλλά τι να κάνουμε; Γι’ αυτό πρέπει να πηγαίνεις παντού διαβασμένος, είτε είσαι με πρακτορείο είτε όχι. Ακολουθήσαμε την πάγια τακτική όταν είμαστε σε ένα μέρος και δεν ξέρουμε που να πάμε για φαγητό και τι να φάμε. Θα πάμε στη Hard Rock Café. Σερβίρει standar φαγητά σε όλο τον κόσμο, ξέρεις τι θα παραγγείλεις και λογικά δεν κινδυνεύεις από εντερικά (μην ξεχνιόμαστε, στην Αίγυπτο είμαστε).

Έτσι και κάναμε. Πήραμε ταξί και πήγαμε στη Hard Rock Cafe.
Υπέροχος χώρος, φοβερή διακόσμηση, χτισμένο στις όχθες του Νείλου, με δύο ορόφους, με όλη την μπροστινή πλευρά τζαμαρίες με καταπληκτική ορατότητα στο ποτάμι και στο Κάιρο. Φάγαμε ψητά φαγητά και γλυκό στο τέλος και ψωνίσαμε και μια φοβερή μπλούζα Hard Rock Café Cairo! Ακόμα την έχω!!

Με αφορμή την ιστορία μου έψαξα να βρω τη Hard Rock στο χάρτη για να … θυμηθώ και διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει εκεί που την άφησα… Εννοώ ότι δεν είναι πλέον παραποτάμια. Έχει μεταφερθεί και τώρα βρίσκεται σε ένα εμπορικό κέντρο, το “Citadel Plaza” κοντά στη λεωφόρο El – Nasr Rd. Νομίζω πάντως ότι ήταν πιο όμορφη παλιά….

Μετά το όμορφο αυτό δύωρο, με ταξί πάλι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας.

Ξάπλωσα αναπολώντας την ημέρα που πέρασα! Ξεκίνησε «οργανωμένα» και εξελίχθηκε … τελείως απρογραμμάτιστη! Τι μέρα η σημερινή!