artemis21
Member
- Μηνύματα
- 21
- Likes
- 371
8η μέρα
Το επόμενο πρωί παραδώσαμε το αυτοκίνητο και σαλπάραμε για το νησί Pico. Ακόμα και σ’ αυτή την μικρή διαδρομή ούτε μιας ώρας πάντως, είδαμε δελφινάκια να μας συνοδεύουν προς το λιμάνι του Pico. Εκεί στο λιμάνι Madalena μας περίμενε μια ευγενέστατη κυρία που μας παρέδωσε το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο. Ήταν μια πολύ όμορφή ηλιόλουστη και πολλά υποσχόμενη μέρα. Κατευθυνθήκαμε προς την κωμόπολη Prainha ,η διαμονή μας αυτή τη φορά θα ήταν σε μια μικρή εξοχική μονοκατοικία σε οικισμό εκτός πόλης.
Το βασικό και κυρίαρχο αξιοθέατο του νησιού, μην πω και των Αζορών, είναι το επιβλητικό βουνό Pico, που δεσπόζει στο κέντρο του νησιού. Όντας το ψηλότερο βουνό της Πορτογαλίας με ύψος 2351μ., φαίνεται από παντού στο νησί, αλλά και από τα γειτονικά Faial και Sao Jorge. Παρόλο που μια ανάβαση στο βουνό αυτό μας εξιτάρει πολύ, την περίοδο που πήγαμε είχε χιόνι στην κορυφή και δεν συμπεριλάβαμε την ανάβαση στο πρόγραμμά μας. Μάλιστα, τις μέρες που μείναμε στο Pico το βουνό ήταν συνέχεια καλυμμένο με σύννεφα και το είδαμε μονάχα το τελευταίο πρωί από το αεροδρόμιο πριν πετάξουμε για Λισαβόνα.
Η πρώτη μας βόλτα ήταν μια περιήγηση στο κεντρικό ορεινό κομμάτι του νησιού. Η διαδρομή ήταν πανέμορφη, με θέα στο νησί Sao Jorge και αγελαδίτσες να βόσκουν εδώ κι εκεί. Περάσαμε από κάμποσες λιμνούλες κατά την διαδρομή αυτή. Άλλες με ομίχλη, άλλες με υπέροχα χρώματα, όλες ήταν πολύ όμορφες και ιδιαίτερες.
Καταλήξαμε νότια στην πόλη Lajes do Pico, ένα μικρό όμορφο παραλιακό ψαροχώρι. Εκεί, αυτή τη φορά τα καταφέραμε και επισκεφτήκαμε το μουσείο της φάλαινας, Museu dos Baleeiros. Στην πραγματικότητα ήταν ένα λαογραφικό μουσείο με εκθέματα και προβολές για την σημασία της φαλαινοθηρίας στην παράδοση και στην οικονομία του νησιού. Επίσης υπήρχαν προσομοιώσεις και πραγματικά οστά από φυσητήρες, εργαλεία αλίευσης και μηχανήματα επεξεργασίας, μακέτες και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Το υπόλοιπο απόγευμα επιστρέψαμε στην πόλη Madalena, παρκάραμε παραλιακά και με φόντο το ηλιοβασίλεμα και το νησί Faial, εγώ επέλεξα να περπατήσω στην παραλία και να εξερευνήσω κάτι κοντινά εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, ενώ ο Αντώνης ασχολήθηκε με την φωτογράφηση του τοπίου.
Κατά την επιστροφή μας στο σπίτι λύθηκε και το μυστήριο με τον παράξενο ήχο ζώου που ακούσαμε την νύχτα στο Sao Jorge… προέρχεται από το πουλί με το παράξενο όνομα Cagarro, ή Calonectris borealis, αρκετά από τα οποία είδαμε να περιφέρονται δίπλα στο κατάλυμά μας ανάμεσα σε δέντρα, πιθανόν έχοντας φωλιά εκεί μέσα. Μια ιδέα του ήχου μπορείτε να πάρετε από το παρακάτω βίντεο.
Μέσα σ’ όλα είχαμε και μια μικροταλαιπωρία με την θέρμανση και το ζεστό νερό του σπιτιού, το οποίο το έλυσαν όμως άμεσα και ευγενικά οι ιδιοκτήτες. Για φινάλε πάντως, απολαύσαμε μια υπέροχη σπιτική μακαρονάδα του ψαρά με ντόπια, φρέσκα θαλασσινά, μαγειρεμένα σε νερό από τον Ατλαντικό, με συνοδεία τοπικών τυριών και εκλεκτού κρασιού του Pico! Τις πρώτες ύλες για το γεύμα μας τις προμηθευτήκαμε από τοπικό super market, σε πολύ καλές τιμές…
Το επόμενο πρωί παραδώσαμε το αυτοκίνητο και σαλπάραμε για το νησί Pico. Ακόμα και σ’ αυτή την μικρή διαδρομή ούτε μιας ώρας πάντως, είδαμε δελφινάκια να μας συνοδεύουν προς το λιμάνι του Pico. Εκεί στο λιμάνι Madalena μας περίμενε μια ευγενέστατη κυρία που μας παρέδωσε το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο. Ήταν μια πολύ όμορφή ηλιόλουστη και πολλά υποσχόμενη μέρα. Κατευθυνθήκαμε προς την κωμόπολη Prainha ,η διαμονή μας αυτή τη φορά θα ήταν σε μια μικρή εξοχική μονοκατοικία σε οικισμό εκτός πόλης.
Το βασικό και κυρίαρχο αξιοθέατο του νησιού, μην πω και των Αζορών, είναι το επιβλητικό βουνό Pico, που δεσπόζει στο κέντρο του νησιού. Όντας το ψηλότερο βουνό της Πορτογαλίας με ύψος 2351μ., φαίνεται από παντού στο νησί, αλλά και από τα γειτονικά Faial και Sao Jorge. Παρόλο που μια ανάβαση στο βουνό αυτό μας εξιτάρει πολύ, την περίοδο που πήγαμε είχε χιόνι στην κορυφή και δεν συμπεριλάβαμε την ανάβαση στο πρόγραμμά μας. Μάλιστα, τις μέρες που μείναμε στο Pico το βουνό ήταν συνέχεια καλυμμένο με σύννεφα και το είδαμε μονάχα το τελευταίο πρωί από το αεροδρόμιο πριν πετάξουμε για Λισαβόνα.
Η πρώτη μας βόλτα ήταν μια περιήγηση στο κεντρικό ορεινό κομμάτι του νησιού. Η διαδρομή ήταν πανέμορφη, με θέα στο νησί Sao Jorge και αγελαδίτσες να βόσκουν εδώ κι εκεί. Περάσαμε από κάμποσες λιμνούλες κατά την διαδρομή αυτή. Άλλες με ομίχλη, άλλες με υπέροχα χρώματα, όλες ήταν πολύ όμορφες και ιδιαίτερες.
Καταλήξαμε νότια στην πόλη Lajes do Pico, ένα μικρό όμορφο παραλιακό ψαροχώρι. Εκεί, αυτή τη φορά τα καταφέραμε και επισκεφτήκαμε το μουσείο της φάλαινας, Museu dos Baleeiros. Στην πραγματικότητα ήταν ένα λαογραφικό μουσείο με εκθέματα και προβολές για την σημασία της φαλαινοθηρίας στην παράδοση και στην οικονομία του νησιού. Επίσης υπήρχαν προσομοιώσεις και πραγματικά οστά από φυσητήρες, εργαλεία αλίευσης και μηχανήματα επεξεργασίας, μακέτες και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Το υπόλοιπο απόγευμα επιστρέψαμε στην πόλη Madalena, παρκάραμε παραλιακά και με φόντο το ηλιοβασίλεμα και το νησί Faial, εγώ επέλεξα να περπατήσω στην παραλία και να εξερευνήσω κάτι κοντινά εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, ενώ ο Αντώνης ασχολήθηκε με την φωτογράφηση του τοπίου.
Κατά την επιστροφή μας στο σπίτι λύθηκε και το μυστήριο με τον παράξενο ήχο ζώου που ακούσαμε την νύχτα στο Sao Jorge… προέρχεται από το πουλί με το παράξενο όνομα Cagarro, ή Calonectris borealis, αρκετά από τα οποία είδαμε να περιφέρονται δίπλα στο κατάλυμά μας ανάμεσα σε δέντρα, πιθανόν έχοντας φωλιά εκεί μέσα. Μια ιδέα του ήχου μπορείτε να πάρετε από το παρακάτω βίντεο.
Τα δάκρυα λοιπόν του γαλανομάτη βοσκού γέμισαν την γαλάζια από τις δυο λίμνες, ενώ τα δάκρυα από τα πράσινα μάτια της πριγκίπισσας δημιούργησαν την πράσινη. Οι δυο λίμνες φαίνονται να είναι τόσο κοντά η μια στην άλλη, όμως δεν ενώνονται. Στην πραγματικότητα βέβαια η λίμνη είναι μια, τις χωρίζει μια τεχνητή γέφυρα και οι διαφορετικοί χρωματισμοί κάθε λίμνης οφείλονται στις αντανακλάσεις του τοπίου.
Αυτό ήταν το επιχείρημα μου για να πείσω τον Αντώνη (κρητικό γαρ) να κατεβούμε! Τελικά επικράτησε η πρόταση μου. Το πανηγύρι γινόταν μέσα σε μια μεγάλη σκηνή σαν σε τσίρκο. Ήταν θρησκευτικοί εορτασμοί για την Μεγάλη Εβδομάδα. Είχε μια εξέδρα που είχε μουσικούς που τραγουδούσαν και από κάτω κόσμος. Μας θύμισαν τα αμερικάνικα Gospel. Ήταν όλοι πολύ χαρούμενοι και υπήρχε ένα γενικότερο όμορφο κλίμα εύθυμης κατάνυξης. Μας κέρασαν μηλίτη και ένα ψωμάκι σαν άρτος. Μετά από το σύντομο αλλά ευχάριστο διάλειμμα συνεχίσαμε την πορεία μας. 
). Παρόμοιο πρόγραμμα είχαμε ακολουθήσει κι εμείς, αν και είδαμε μόνο το Sao Miguel. Τις Sete Cidades πώς τις πετύχατε χωρίς ομίχλη; Σε εμάς καθε μέρα ήταν μέσα στο σύννεφο. Ξεχωριστή και η αίσθηση να πετάς πάνω από τον ωκεανό με ένα μικρό ελικοφόρο. 
