Πορτογαλία Αζόρες, ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε…

[artemis21]

1η ημέρα

Το ταξίδι μας ξεκίνησε με την πτήση Αθήνα – Λισαβόνα, η οποία κράτησε κοντά 4 ώρες (+2 ώρες διαφορά με Ελλάδα). Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Λισαβόνας εντυπωσιαστήκαμε από την έθνικ διακόσμηση. Ψάχνοντας να βρούμε από ποια gate φεύγουμε με Ryan air για Ponta Delgada, την πρωτεύουσα του μεγαλύτερου νησιού Sao Miguel, ανακαλύψαμε ότι ήμασταν σε λάθος terminal… Έτσι πήραμε το λεωφορείο του αεροδρόμιου και φτάσαμε στο terminal 2, απ’ όπου φεύγουν οι low cost εταιρίες και είναι αρκετά πιο minimal. Τελικά πετάξαμε για 2 ώρες περίπου πάνω από τον Ατλαντικό και ναι, ήμασταν πια Αζόρες!!!

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο Joao Paulo II της Ponta Delgada , ο Αντώνης κανόνισε το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο, το τράβηξε βίντεο πριν το οδηγήσουμε (πολύ χρήσιμο tip από κάποιο μέλος του travelstories, θα μάθετε μετά γιατί!) και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο μας που βρισκόταν στην περιοχή Lagoa, 15 χλμ, ανατολικά της Ponta Delgada. Το δωμάτιο μας ήταν συμπαθητικό αλλά δεν μας κράτησε γιατί ήμασταν θεονήστικοι και πολύ περίεργοι να δούμε την πρωτεύουσα. Παρότι βράδυ πια και δεν κυκλοφορούσε πολύ κόσμος, εντούτοις δυσκολευτήκαμε να βρούμε parking. Φάγαμε διαδικαστικά σε ένα τουριστικό στην παραλία, περπατήσαμε μέσα στα σοκάκια και γεμίσαμε τα πνευμόνια μας με αέρα Ατλαντικού και τα μυαλά μας με ανυπομονησία για τις επόμενες ημέρες…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[artemis21]

Πρόγραμμα ταξιδιού

Οι Αζόρες αποτελούνται από 9 νησιά. Το μεγαλύτερο απ΄ αυτά είναι το Sao Miguel, στο οποίο βρίσκεται και η πρωτεύουσα του συμπλέγματος, Ponta Delgada. Βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του συμπλέγματος και γειτονεύει με την αρκετά μικρότερη Santa Maria. Η επόμενη ομάδα νησιών είναι στη μέση των Αζορών και αποτελείται από την Graciosa, την Terceira, το Sao Jorge, το Pico και το Faial. Τέλος η δυτικότερη ομάδα νησιών αποτελείται από το Flores και το Corvo.

Μετά από ενδελεχή έρευνα του Αντώνη για το ποια νησιά αξίζουν, τις διαθέσιμες εναέριες και θαλάσσιες συνδέσεις μεταξύ των νησιών και τον περιορισμό των 9 ημερών που διαθέτουμε, καταλήξαμε στο ακόλουθο πρόγραμμα:

8/4 - Πτήσεις από Αθήνα προς Λισαβόνα και Λισαβόνα προς Sao Miguel. Άφιξη το βραδάκι.

9/4 - Εξερεύνηση δυτικού Sao Miguel.

10/4 - Εξερεύνηση κεντρικού Sao Miguel.

11/4 - Εξερεύνηση ανατολικού Sao Miguel.

12/4 - Μεσημέρι πτήση από Sao Miguel προς Sao Jorge. Εξερεύνηση δυτικού Sao Jorge.

13/4 - Εξερεύνηση ανατολικού Sao Jorge. Βράδυ πλοίο προς Faial.

14/4 - Εξερεύνηση Faial.

15/4 - Πρωί πλοίο προς Pico. Εξερεύνηση Pico.

16/4 - Εξερεύνηση Pico.

17/4 - Πρωί πτήση προς Λισαβόνα.

18/4 - Βράδυ πτήση προς Αθήνα.

 

[artemis21]

1η ημέρα

Το ταξίδι μας ξεκίνησε με την πτήση Αθήνα – Λισαβόνα, η οποία κράτησε κοντά 4 ώρες (+2 ώρες διαφορά με Ελλάδα). Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Λισαβόνας εντυπωσιαστήκαμε από την έθνικ διακόσμηση. Ψάχνοντας να βρούμε από ποια gate φεύγουμε με Ryan air για Ponta Delgada, την πρωτεύουσα του μεγαλύτερου νησιού Sao Miguel, ανακαλύψαμε ότι ήμασταν σε λάθος terminal… Έτσι πήραμε το λεωφορείο του αεροδρόμιου και φτάσαμε στο terminal 2, απ’ όπου φεύγουν οι low cost εταιρίες και είναι αρκετά πιο minimal. Τελικά πετάξαμε για 2 ώρες περίπου πάνω από τον Ατλαντικό και ναι, ήμασταν πια Αζόρες!!!

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο Joao Paulo II της Ponta Delgada , ο Αντώνης κανόνισε το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο, το τράβηξε βίντεο πριν το οδηγήσουμε (πολύ χρήσιμο tip από κάποιο μέλος του travelstories, θα μάθετε μετά γιατί!) και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο μας που βρισκόταν στην περιοχή Lagoa, 15 χλμ, ανατολικά της Ponta Delgada. Το δωμάτιο μας ήταν συμπαθητικό αλλά δεν μας κράτησε γιατί ήμασταν θεονήστικοι και πολύ περίεργοι να δούμε την πρωτεύουσα. Παρότι βράδυ πια και δεν κυκλοφορούσε πολύ κόσμος, εντούτοις δυσκολευτήκαμε να βρούμε parking. Φάγαμε διαδικαστικά σε ένα τουριστικό στην παραλία, περπατήσαμε μέσα στα σοκάκια και γεμίσαμε τα πνευμόνια μας με αέρα Ατλαντικού και τα μυαλά μας με ανυπομονησία για τις επόμενες ημέρες…

 

[artemis21]

2η ημέρα

Η πρώτη ημέρα ήταν αφιερωμένη στην δυτική πλευρά του νησιού. Αφού πήραμε το πρωινό μας, ξεκινήσαμε γεμάτοι όρεξη για βόλτα. Πρώτη στάση στις λίμνες Lagoas Embadadas. Συμπαθητικές λιμνούλες, αξίζουν μια σύντομη στάση και αποτέλεσαν το ορεκτικό για τις πιο εντυπωσιακές λίμνες που θα ακολουθούσαν…

...και όταν λέμε εντυπωσιακές λίμνες, εννοούμε τις Sete Cidades, ίσως το πιο φωτογραφημένο αξιοθέατο των Αζορών! Το τοπίο είναι πανέμορφο και σε μαγεύει με την πρώτη ματιά!!!

Κι όπως σχεδόν κάθε φυσική ομορφιά του πλανήτη, είναι πηγή έμπνευσης ανθρώπινων μύθων και θρύλων, έτσι και οι Sete Cidades, σύμφωνα με τον τοπικό μύθο, έχουν δημιουργηθεί από τα δάκρυα δυο εραστών διαφορετικής κοινωνικής τάξης. Εκείνος βοσκός, εκείνη πριγκίπισσα. Ο βασιλιάς όμως δεν ήθελε να συμπεθεριάσει με τους βοσκούς! Τα δάκρυα λοιπόν του γαλανομάτη βοσκού γέμισαν την γαλάζια από τις δυο λίμνες, ενώ τα δάκρυα από τα πράσινα μάτια της πριγκίπισσας δημιούργησαν την πράσινη. Οι δυο λίμνες φαίνονται να είναι τόσο κοντά η μια στην άλλη, όμως δεν ενώνονται. Στην πραγματικότητα βέβαια η λίμνη είναι μια, τις χωρίζει μια τεχνητή γέφυρα και οι διαφορετικοί χρωματισμοί κάθε λίμνης οφείλονται στις αντανακλάσεις του τοπίου.

Οι καλύτερες θέσεις για να απολαύσει κάποιος τη θέα είναι οι θέσεις Miradouro da Boca do Inferno & Miradouro da Vista do Rei (έτσι ονομάζουν οι Πορτογάλοι τα σημεία με θέα). Φτάσαμε στην πρώτη με δεκάλεπτο περπάτημα, το διασημότερο μονοπάτι στο Sao Miguel. Κάθε μέτρο της διαδρομής αξίζει, οι εικόνες που αντικρίζει σταδιακά το μάτι είναι μαγευτικές και όχι μόνο το μπαλκόνι του Miradouro. Απολαύσαμε το τοπίο και βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες όπως όλοι εκεί (εννοείται ότι δύσκολα θα είστε μόνοι σας σ΄ένα τέτοιο μέρος!).

Πήραμε το αυτοκινητάκι μας και συνεχίσαμε για να δούμε την θέα από άλλη οπτική γωνία την θέα Miradouro da Vista do Rei, η οποία είναι πάνω στον δρόμο. Πενήντα μέτρα από εκεί υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο. Εξωτερικά και εσωτερικά θυμίζει σκηνικό θρίλερ, αλλά αν δεν αφήσετε τον τρόμο να σας καταβάλλει και ανεβείτε στους πάνω ορόφους θα δείτε από άλλη μια όμορφη οπτική τις λίμνες. Προσοχή μονάχα που πατάτε!

Επόμενη στάση η λίμνη Lagoa de Santiago, η οποία όμως δεν είναι προσβάσιμη και απλά την είδαμε από ψηλά, από την άκρη του κρατήρα της, σταματώντας στο δρόμο που κατεβαίνει προς τις λίμνες Sete Cidades. Καταπράσινη και μυστηριώδης…

Φτάσαμε λοιπόν στις όχθες των λιμνών Sete Cidades. Ο Αντώνης μου είχε πει ότι μπορείς εκεί να κάνεις κανό και είχα ξετρελαθεί από την προοπτική αυτή! Δυστυχώς όμως δεν είδαμε κάπου να προσφέρουν αυτή την δραστηριότητα, οπότε έμεινα με την όρεξη! Στις λίμνες διαθέσαμε αρκετή ώρα πάντως. Τις γυρίσαμε με το αυτοκίνητο, κάναμε πικνίκ στις όχθες τους, επισκεφθήκαμε το ομώνυμο χωριό και την εκκλησία του, περπατήσαμε σε μικρά μονοπάτια και χαρήκαμε βλέποντας τους ντόπιους να χαίρονται και αυτοί την ηρεμία και την γαλήνη που προσφέρει η επαφή με το φυσικό τοπίο αυτό.

Είχε πάει απόγευμα και είπαμε να αναχωρήσουμε προς το δυτικότερο σημείο του νησιού, όπου βρίσκεται το Spa of Ferraria! Το αξιοπερίεργο βέβαια δεν είναι το σπα αυτό καθαυτό, αλλά η δυνατότητα να κολυμπήσει κανείς στην θάλασσα του Ατλαντικού σε θερμά νερά, λόγω φυσικών πηγών που ενώνονται με το θαλασσινό νερό! Δεύτερο άκυρο όμως και εδώ! Ο δυνατός αέρας που έπνεε στην περιοχή δημιουργούσε κύμα και έκανε το κολύμπι στα φουσκωμένα νερά επικίνδυνο, οπότε δεν το σκεφτήκαμε καν.... Αν θέλετε να έρθετε σε επαφή με το υγρό στοιχείο , υπάρχει και η εναλλακτική του Termas da Ferraria, με το αζημίωτο βέβαια.

Ακολουθήσαμε τις βορειοδυτικές ακτές με κατεύθυνση την πόλη Ribeira Grande. Στην αρχή της πορεία μας, δεξιά μας σε ένα χωράφι εντόπισα τζέρτζελο, αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε ένα λιβάδι και ζωντανή μουσική. Επέμεινα να σταματήσουμε γιατί μου μύρισε τοπικό πανηγύρι, θα ήταν καλή ευκαιρία να πάρουμε μια γεύση από τα πολιτιστικά δρώμενα. Αν ήμασταν λίγο τυχεροί και ήταν σαν τα πανηγύρια της Κρήτης δεν θα μέναμε νηστικοί… Αυτό ήταν το επιχείρημα μου για να πείσω τον Αντώνη (κρητικό γαρ) να κατεβούμε! Τελικά επικράτησε η πρόταση μου. Το πανηγύρι γινόταν μέσα σε μια μεγάλη σκηνή σαν σε τσίρκο. Ήταν θρησκευτικοί εορτασμοί για την Μεγάλη Εβδομάδα. Είχε μια εξέδρα που είχε μουσικούς που τραγουδούσαν και από κάτω κόσμος. Μας θύμισαν τα αμερικάνικα Gospel. Ήταν όλοι πολύ χαρούμενοι και υπήρχε ένα γενικότερο όμορφο κλίμα εύθυμης κατάνυξης. Μας κέρασαν μηλίτη και ένα ψωμάκι σαν άρτος. Μετά από το σύντομο αλλά ευχάριστο διάλειμμα συνεχίσαμε την πορεία μας.

Επόμενη στάση το Mosteiros, ένα παραθαλάσσιο χωριουδάκι. Η παράλια του μικρή αλλά είχε μια άγρια ομορφιά. Έτσι βέβαια την είδα εγώ που δεν είμαι συνηθισμένη στην θέα του Ατλαντικού. Εκεί λοιπόν στην παραλία είδα κάτι για πρώτη φορά που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Μέσα στις πέτρες και στην άμμο είχε μικρά μπλε μπαλόνια (έμοιαζαν και με προφυλακτικά για να είμαι ειλικρινής!). Φαντάστηκα ότι έγινε beach party την προηγούμενη! Αργότερα μάθαμε ότι αυτά ήταν ένα είδος gelly fish, η αγαπημένη τροφή των θαλάσσιων χελωνών, που ήταν σε πλήρη ανάπτυξη εκείνη την εποχή. Αφού εγκαταλείψαμε την παραλία με την απορία για τα περίεργα μπλε-ιριδίζοντα αντικείμενα, ψάξαμε στο χωριό για μια ψαροταβέρνα που είχε δει ο Αντώνης σε ένα site. Τελικά δεν την βρήκαμε και μείναμε με την όρεξη.

Είχε βραδιάσει πια και τα στομάχια γουργούριζαν! Αξιοποιήσαμε μια ακόμα πληροφορία από το διαδίκτυο για ένα εστιατόριο κοντά στο χωριό Santo Antonio, όπου μας είχε κάνει εντύπωση το όνομα του, «4 platanos». Λες την ταβέρνα να την έχει κάποιος Έλληνας;;; Τελικά δεν υπήρχε συμμετοχή Έλληνα, απλά υπάρχουν 4 πλατανόδεντρα έξω από την ταβέρνα και οι Πορτογάλοι τον πλάτανο τον λένε απλά platanos! Το φαγητό ήταν υπέροχο. Ο Αντώνης πήρε μοσχαρίσια μπριζόλα, από ντόπια αγελάδα, και εγώ πήρα τόνο φρέσκο (εννοείται).

Γενικά σε όλη την διαδρομή και για όλες τις υπόλοιπες ημέρες βλέπαμε βοοειδή να βόσκουν, κάτι το οποίο είναι χαρακτηριστικό όλων των νησιών του συμπλέγματος. Επίσης κάποια στιγμή, καθώς πηγαίναμε με το αυτοκίνητο, μας πλησίασαν 2 σκυλιά τα οποία μου φάνηκαν παράξενα. Ήταν σκουρόχρωμα και με στρόγγυλα όρθια αυτιά, σαν της ύαινας. Τα περιέγραψα στον Αντώνη γιατί εκείνος έκανε focus στον δρόμο (οδηγούσε) , ενώ εγώ κοιτούσα τα τριγύρω (τα συν του συνοδηγού). Μετέπειτα σε ένα μαγαζί με τουριστικά είδη, είδα κάτι μαγνητάκια με σκυλιά σαν κι αυτά που συναντήσαμε και διαπιστώσαμε ότι ήταν η σπάνια, γηγενής ράτσα σκύλου των Αζόρων!

Ολοκληρώσαμε την 2η μέρα μετά το φαγητό, γεμάτοι με εικόνες και γυρίσαμε στη Lagoa στο ξενοδοχείο για ύπνο.

 

[artemis21]

3η ημέρα

3η ημέρα στο Sao Miguel και το πρόγραμμά μας έλεγε πως θα περιηγηθούμε στο μεσαίο κομμάτι του νησιού. Κατευθυνθήκαμε λοιπόν ανατολικά, κατά μήκος των νότιων ακτών και σταματήσαμε αρχικά στο σούπερ μάρκετ (Continente modelo το όνομά του) για προμήθειες. Οι τιμές ήταν πολύ λογικές και είχε αρκετές επιλογές σε αρτοποιήματα, τοπικά γαλακτοκομικά και κονσέρβες τόνου. Πλέον, τις επόμενες ημέρες το επισκεπτόμασταν καθημερινά για ο,τι θέλαμε.

Σε λίγη ώρα ήμασταν στο χωριό Vila Franca do Campo. Πήγαμε προς την θάλασσα ώστε να δούμε και να φωτογραφήσουμε το νησάκι Ilheu de Vila Franca. Δυστυχώς η πρόσβαση στο νησάκι αυτό ήταν δυνατή από τον Μάιο, οπότε περιοριστήκαμε στη θέα του μόνο. Έπειτα κινηθήκαμε προς την εκκλησία Our Lady of Peace Chapel, στα βόρεια του χωριού. Η εκκλησία αυτή έχει ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και στα κλιμακωτά επίπεδα της σκάλας που ανεβαίνει προς την είσοδό της, αναπαριστώνται με ζωγραφική σε πλακάκι γεγονότα της καινής διαθήκης. Εννοείται βέβαια ότι η θέση της στην κορυφή ενός λόφου, προσφέρει φοβερή θέα στις ακτές από κάτω!

Αφήσαμε τις ακτές και κατευθυνθήκαμε προς το εσωτερικό του νησιού. Ο Αντώνης είχε διαβάσει πολύ καλά λόγια για την λίμνη Lagoa do Congro η οποία όμως απαιτούσε και λίγο περπάτημα στο δάσος! Άλλο που δεν θέλαμε κι εμείς!!! Το μονοπάτι διέσχιζε το δάσος, σχεδόν ζούγκλα βασικά, μέσα σε έντονη βλάστηση και πυκνά, ψηλά δέντρα, προετοιμάζοντας το σκηνικό για αυτό που θα ακολουθούσε… μετά από 20 χαλαρά λεπτά περπατήματος ξεπρόβαλε μπροστά μας μια από τις πιο όμορφες λίμνες που έχουμε δει ποτέ! Η απόλυτη κυριαρχία του πράσινου!!! Η λίμνη αντανακλούσε την πράσινη φύση τριγύρω της και σε συνδυασμό με το θρόισμα των φύλλων και το τιτίβισμα των πουλιών, δημιουργούσαν ένα απίστευτα ήρεμο και εξωτικό σκηνικό! Πραγματικά η μια ώρα που καθίσαμε στην λίμνη πέρασε τόσο μα τόσο γρήγορα…

Σκεφτείτε πόσο αποκομμένο είναι ένα νησί και πόσο μοναδικός βιότοπος μπορεί να είναι από μόνο του. Πόσο μάλλον σε κάθε λίμνη, από τις πολλές, επάνω στο νησί αυτό! Φανταστείτε την μοναδικότητα της εξέλιξης των ειδών κάθε τέτοιου βιότοπου! Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα με πιάνει δέος όταν συνειδητοποιώ το γεγονός αυτό!
Συνεχίσαμε βόρεια και επόμενος προορισμός οι φυτείες και το εργοστάσιο επεξεργασίας τσαγιού Cha Gorreana. Οι Αζόρες είναι το μοναδικό μέρος στην Ευρώπη όπου καλλιεργείται από το 1883 το γνήσιο φυτό τσάι, βιολογικό πάντα. Μάθαμε μάλιστα ότι και ο Τσάρος της Ρωσίας προμηθευόταν από εδώ το τσαγάκι του παλατιού του! Αρχικά περιηγηθήκαμε στο εργοστάσιο, ακολουθήσαμε την γραμμή παραγωγής του τσαγιού, κεραστήκαμε φρέσκο τσάι που ήταν υπέροχο και βέβαια αγοράσαμε και για το σπίτι! Μετά βγήκαμε έξω και περπατήσαμε ανάμεσα στις φυτείες του τσαγιού, οι οποίες εκτείνονται σε επίπεδα επάνω στον λόφο απέναντι από το εργοστάσιο. Εκεί είδαμε και εργάτες να μαζεύουν με ειδικά μηχανήματα τα φύλλα από τους θάμνους του τσαγιού. Γενικά ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία!

Στη συνέχεια οδηγήσαμε δυτικά, κάναμε μια στάση στο Miradouro de Santa Iria για να απολαύσουμε τις βόρειες ακτές και συνεχίσαμε με κατεύθυνση την λίμνη Lagoa do Fogo. Βασικά θέλαμε πρώτα να επισκεφθούμε τον καταρράκτη με όνομα Salto do Cabrito, αλλά δυσκολευτήκαμε αρκετά να βρούμε την αρχή του μονοπατιού που οδηγούσε στον καταρράκτη αυτό. Τυχαία μάλιστα περάσαμε από ένα μέρος όπου οι ντόπιοι, αξιοποιώντας την γεωθερμία, είχαν φτιάξει υπόγειους φούρνους όπου έψηναν αργά αργά το παραδοσιακό Cozido, ένα μείγμα κρεάτων και λαχανικών. Με τα πολλά βρήκαμε ένα μονοπάτι από όπου σε μισή ώρα περίπου και περνώντας από κάποια κομμάτια όπου περπατήσαμε κυριολεκτικά επάνω σε σωλήνες στην άκρη του γκρεμού (με ασφάλεια πάντως, παρά την υψοφοβία μας!), φτάσαμε στον καταρράκτη. Εγώ συμπαθητικό θα τον έλεγα, ο Αντώνης δεν τρελάθηκε. Ορισμένοι πάντως πλατσουρίζανε στα κρύα νερά του καταρράκτη. Επιστροφή με περπάτημα πίσω (ανηφόρα, μας βγήκε η γλώσσα!) και μετά από πολλούς χωματόδρομους βγήκαμε σε άσφαλτο και συνεχίσαμε την πορεία προς την λίμνη Lagoa do Fogo. Η ειρωνεία: στην πορεία αυτή ανακαλύψαμε ότι υπήρχε τελικά δρόμος απ’ όπου πήγαινε το αυτοκίνητο στον καταρράκτη! Για όσους λοιπόν έχουν περιορισμένο χρόνο, συνιστούμε να βρουν τον δρόμο, το μονοπάτι δεν έχει και κάτι το ιδιαίτερο πέρα από το κομμάτι με τους σωλήνες.

Ανηφορίζοντας το βουνό προς την λίμνη Lagoa do Fogo περάσαμε από τα θερμά λουτρά Caldeira Velha, τα οποία θα ήταν η μεθεπόμενη στάση μας. Ρωτήσαμε λίγο πότε κλείνουν και, αν θυμάμαι καλά, μας είπαν στις 8, οπότε συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είχαμε και τόσο πολύ χρόνο και για τη λίμνη και για τα λουτρά, καθώς ήταν περίπου 17.30. Η λίμνη ήταν 10 λεπτά πιο πάνω όμως και πεταχτήκαμε λίγο να «κόψουμε» κίνηση και να διαλέξουμε τι από τα δύο θα αφήναμε για αύριο. Η θέα προς τη λίμνη ήταν πραγματικά απίστευτη! Ανέγγιχτη από το ανθρώπινο στοιχείο, βλέπαμε την γαλήνια επιφάνειά της να αντανακλά τα χρώματα του ουρανού καθώς σουρούπωνε σιγά σιγά και να μας καλεί να την εξερευνήσουμε! Έσκασε και το ουράνιο τόξο μετά και έδεσε το γλυκό!!! Η κατάβαση όμως φαινόταν ότι απαιτούσε σίγουρα κανένα μισάωρο, οπότε τουλάχιστον 2 με 3 ώρες θα ήταν η βόλτα και διαλέξαμε να αφήσουμε την εξερεύνηση της για αύριο το πρωί. Επιστροφή λοιπόν στα λουτρά!

Τα λουτρά αποτελούνταν από 2 λιμνούλες. Η πρώτη λίμνη που συναντήσαμε καθώς μπαίνεις δεξιά ήταν μια πολύ συμπαθητική μικρή γούρνα μέσα στο πράσινο. Είχε πάρα πολύ κόσμο, ο ένας πάνω στον άλλο, πραγματικά! Ρωτήσαμε για τα αποδυτήρια και μας είπαν ότι αυτά είναι 100μ. πιο πάνω. Τα βρήκαμε λοιπόν, αλλά δίπλα σε αυτά υπήρχε μια δεύτερη φυσική πισίνα, 3πλάσια σε μέγεθος από την πρώτη, με καταρρακτάκι και έναν πράσινο θόλο πάνω από τα κεφάλια μας! Ο πράσινος θόλος δημιουργούνταν από ιδιαίτερα δέντρα που ήταν κάτι ανάμεσα από φτέρη και φοίνικα. Αλλάξαμε λοιπόν για να μπούμε στην πισίνα με τον καταρράκτη και καταλάβαμε γιατί δεν είχε τόσο πολύ κόσμο όσο η κάτω… η θερμοκρασία της ήταν γύρω στους 20κάτι βαθμούς, άρα δεν την λες και ζεστή! Η ομορφιά και η ηρεμία όμως του τοπίου και το υδρομασάζ του καταρράκτη μας έκαναν να αψηφήσουμε τη δροσιά του νερού και να την απολαύσουμε στο φουλ!!! Δοκιμάσαμε βέβαια μετά και την δεύτερη λιμνούλα, όταν αραίωσε ο κόσμος. Αποδείχτηκε όντως η πιο ζεστή και την μοιραστήκαμε με άλλα 15 άτομα και δύο βατραχάκια!!!

Τέλειο φινάλε για μια γεμάτη ημέρα! Ε όχι και φινάλε, ακόμα ήταν 8 και σιγά μην γυρίζαμε τόσο νωρίς στο δωμάτιο… ανηφόρα πάλι και μια δεύτερη επίσκεψη στην Lagoa do Fogo, αφού θέλαμε να την δούμε και στο ημίφως του δειλινού! Τώρα ήμασταν σχεδόν μόνοι μας και η θέα ήταν για μια ακόμα φορά μαγευτική! Μάλιστα, επιχειρήσαμε και ανεβήκαμε στο μονοπάτι που ανέβαινε το λόφο, για μια ακόμα πιο πανοραμική θέα!!! Όταν πια είχε νυχτώσει για τα καλά, γυρίσαμε σιγά σιγά στο δωμάτιο με τρελή ανυπομονησία για την αυριανή εκδρομή στη λίμνη!

 

[vasiliss]

Πολύ όμορφη εξιστόρηση και καταπληκτικές φωτογραφίες. Περιμένουμε κι εμείς με ανυπομονησία τη συνέχεια!

 

[artemis21]

4η ημέρα

Μετά από έναν τέλειο ύπνο κι ένα γεμάτο πρωινό, ήμασταν έτοιμοι για την σημερινή εξόρμηση, η οποία περιελάμβανε την κατάβαση στην λίμνη Lagoa do Fogo και έπειτα το ‘σκανάρισμα’ της ανατολικής πλευράς του νησιού. Μια μέρα με μπόλικο περπάτημα και ακόμα πιο πολλά χιλιόμετρα λοιπόν…

Το μονοπάτι προς την λίμνη ξεκινάει ακριβώς δίπλα στην στάση Miradouro da Lagoa do Fogo και μας πήρε περίπου μισή ώρα να φτάσουμε στην όχθη. Οι εικόνες κατεβαίνοντας ήταν πανέμορφες, το τοπίο εξωτικό και το μόνο που μας δυσκόλεψε ήταν ότι έπρεπε συνέχεια να κοιτάμε που πατάμε, καθώς σε σημεία είχε μαζέψει λάσπη. Στο τέλος της κατάβασης, είχε και μια ξύλινη σκάλα σε σημείο που δεν έχει φυσικά σκαλοπάτια, η οποία όμως δεν απαιτεί και δεξιότητες ορειβάτη. Περπατήσαμε στις όχθες της λίμνης με την φορά του ρολογιού, περάσαμε περιμετρικά από ένα δασάκι που ‘έμπαινε’ μέσα στη λίμνη και συνεχίσαμε προς ένα κομμάτι όχθης με μια δεύτερη πολύ μικρότερη λιμνούλα παράλληλα με την μεγάλη, η οποία ήταν γεμάτη με γλάρους. Δεν μπορούσα να αντισταθώ και μόλις τους είδα έτσι πολλούς μαζεμένους στην όχθη της λίμνης έτρεξα προς το μέρος τους! Φυσικά οι γλάροι σηκώθηκαν να πετάξουν μακριά και το θέαμα ήταν πολύ εντυπωσιακό! Στην παραλία της λίμνης εκεί, συναντήσαμε απομεινάρια ψαριών, πιθανόν από τα γεύματα των πουλιών, και φωλιές γλάρων με αυγουλάκια μέσα, τις οποίες οι γλάροι προσπάθησαν να υπερασπιστούν, κουτσουλώντας μας κιόλας! Το σκηνικό πάντως ήταν ονειρικό! Περάσαμε καμία ώρα απόλυτης ηρεμίας, φάγαμε κολατσιό και ανηφορίσαμε για την επιστροφή. Ήταν η ομορφότερη λίμνη που έχω δει στη ζωή μου!

Για τις επόμενες 2 ώρες περίπου κινηθήκαμε συνεχόμενα οδηγώντας, καλύπτοντας τις βόρειες ακτές του νησιού με κατεύθυνση ανατολική και πρώτο προορισμό το φάρο Lighthouse Arnel, λίγο μετά την κωμόπολη Nordeste. Όσο κατευθυνόμασταν ανατολικά ο καιρός είχε μαυρίσει και έπεφτε βροχή για αρκετή ώρα. Όταν είδα και την κατηφόρα προς το φάρο να έχει μεγάλη κλίση, το λέω, φοβήθηκα μην γλιστρήσει το αυτοκίνητο, οπότε είπα στον Αντώνη να μην πάμε καλύτερα. Εξάλλου τον είδαμε από ψηλά από ένα φυσικό μπαλκόνι εκεί κοντά, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά…

Η διαδρομή διασχίζοντας τις ανατολικές ακτές ήταν πολύ όμορφη, πολύ πράσινη και με αρκετές στροφές. Παρά την βροχή, κάναμε δυο στάσεις σε δύο miradouro για να απολαύσουμε την θέα στον ωκεανό, το miradouro da Ponta do Sossego και το miradouro da Ponta da Madrugada, τα οποία είναι πολύ καλοφτιαγμένα, με παγκάκια για πικνίκ και πανέμορφους κήπους με εξωτικά λουλούδια να τους χρωματίζουν υπέροχα!

Συνεχίσαμε την διαδρομή, περάσαμε από 1-2 γραφικά χωριά του Sao Miguel και μετά, κάναμε μια παράκαμψη για να δει ο Αντώνης ένα δρομάκι που είχε βρει στο internet και είχε φωτογραφικό λέει ενδιαφέρον… Βασικά δείτε την φωτογραφία και κρίνετε!

Είχε πάει απόγευμα όταν φτάσαμε στο χωριό Furnas, το οποίο είναι φημισμένο για τις θερμές πηγές του και το πάρκο Terra Nostra. Για αυτά θα μιλήσω σε λίγο, γιατί αρχικά αποφασίσαμε να πάμε να δούμε και την λίμνη Lagoa das Furnas, που βρίσκεται 5 λεπτά με το αυτοκίνητο απόσταση από το χωριό. Ο καιρός ήταν ακόμα άστατος, με αέρα και ψιχάλισμα, πράγμα που δεν μας άφησε να χαρούμε την βόλτα στη λίμνη, η οποία πάντως μου θύμισε λίγο αυτή της Καστοριάς! Περπατήσαμε κανένα μισάωρο κοντά στην χαρακτηριστική εκκλησία της λίμνης, λίγο σκηνικό από θρίλερ, είδαμε και κάτι όμορφα ξύλινα γλυπτά μέσα στο κοντινό παρκάκι από έναν διαγωνισμό ξυλογλυπτικής παλαιότερων ετών και αφήσαμε την λίμνη, μπας προλάβουμε να δοκιμάσουμε τα θερμά νερά του πάρκου Terra Nostra.

Δυστυχώς διαπιστώσαμε ότι το πάρκο θα έκλεινε αν θυμάμαι καλά στις 6 και θα είχαμε μονάχα μισή ώρα να το εξερευνήσουμε. Την επόμενη ημέρα όμως θα πετούσαμε στις 4 το απόγευμα για Sao Jorge, οπότε είπαμε δεν πειράζει, θα έρθουμε αύριο το πρωί για το πάρκο. Οκ, ας βολτάρουμε λοιπόν στο χωριό να δούμε και που είναι οι θερμές πηγές του… Ακολουθώντας και λίγο τον καπνό που ανάβλυζε η γη, βρεθήκαμε στον χώρο όπου βρίσκονταν, σε διάφορα επίπεδα, τρύπες στη γη απ’ όπου έβγαινε καυτό νερό, αναμεμειγμένο με διάφορες ουσίες. Πραγματικά σου προκαλεί θαυμασμό και δέος να βλέπεις, να νιώθεις και να μυρίζεις την δύναμη του εσωτερικού της γης!

Κάποια στιγμή έκανε δειλά την εμφάνισή της και η πείνα! Ωραία, τι καλύτερο από πικ νικ στις όχθες της λίμνης! Επιστροφή λοιπόν στη λίμνη Lagoa das Furnas και αναζητώντας το ιδανικό σημείο γύρω από τη λίμνη, βρεθήκαμε σ’ ένα χώρο παρόμοιο με τις θερμές πηγές στο χωριό, αλλά νομίζω πιο εντυπωσιακό! Με μυρωδιά Θερμοπυλών, εδώ οι θερμοπίδακες ήταν πιο εντυπωσιακοί και μέσω ενός ξύλινου μονοπατιού-γέφυρας είχαμε την δυνατότητα να φτάσουμε και να περπατήσουμε ανάμεσα και πολύ κοντά στις ρωγμές της γης. Παρατήρησα επίσης και τις ρεζερβέ τρύπες που χρησιμοποιούν τοπικά εστιατόρια προκειμένου να μαγειρεύουν το Cozido, την τοπική σπεσιαλιτέ τους που έχω προαναφέρει. Κάναμε την βόλτα μας και σταματήσαμε και κολατσίσαμε μέσα στο αυτοκίνητο με θέα την λίμνη καθώς η βρόχα έπεφτε ράι θρου … Την ώρα εκείνη το αυτοκίνητό μας είχε περικυκλωθεί από κάτι πτηνά της λίμνης σαν πάπιες, χήνες με ολίγη από γαλοπούλα!

Το φως είχε πέσει και επιστρέψαμε στην πρωτεύουσα για βόλτα και έρευνα για whale watching. Ο Αντώνης πρότεινε ότι ίσως είναι καλύτερα να αφιερώσουμε την τελευταία μέρα στο νησί για φάλαινες πάρα να πλατσουρίσουμε στα πορτοκαλί νερά του Terra Nostra, με τον φόβο του άστατου καιρού και του σφιχτού προγράμματος τις προσεχείς μέρες για τα άλλα νησιά που θα πηγαίναμε. Αν είχε μποφόρ δεν θα έφευγαν τα καραβάκια για whale watching κι έτσι δεν θέλαμε να ρισκάρουμε να φύγουμε από τις Αζόρες χωρίς να προσπαθήσουμε να δούμε τα αγαπημένα μας θαλάσσια κήτη.

Τελικά την ώρα που φτάσαμε στην Ponta Delgada βρήκαμε μόλις ένα γραφείο που διοργανώνει whale watching ανοιχτό, το οποίο μάλιστα δεν είχε θέσεις για το επόμενο πρωί. Στενοχωρηθήκαμε, κάναμε όμως μια βόλτα στην παραλία και στη συνέχεια επιστρέψαμε στο δωμάτιο για να ξεκουραστούμε για την επόμενη, τελευταία ημέρα στο Sao Miguel.

 

[artemis21]

5η ημέρα

Το επόμενο πρωί ετοιμάσαμε τις βαλίτσες μας και ανυπομονούσα τρελά να πάμε πάλι στο πάρκο Terra Nostra και να χαλαρώσουμε στα πορτοκαλί, ιαματικά λουτρά της πισίνας του! Όσον αφορά το whale watching, ο Αντώνης αποφάσισε να κλείσει μια θέση σε μια εταιρία στην πόλη Horta του νησιού Faial, που θα επισκεπτόμασταν σε 2 ημέρες. Με την βοήθεια της ρεσεψιονίστ, βρήκαμε το τηλέφωνο, καλέσαμε και κάναμε κράτηση 2 θέσεων για την βόλτα εκεί, οπότε μας έφυγε και το άγχος για το αν θα βρούμε θέση κάπου.

Πριν πάμε στο πάρκο Terra Nostra, θέλαμε να ξαναδούμε λίγο την λίμνη Lagoa das Furnas, μιας και η ημέρα ήταν ηλιόλουστη και είχε αδικηθεί από το μουντό σκηνικό της χθεσινής ημέρας. Πραγματικά ήταν άλλη λίμνη υπό το φως του ήλιου, πολύ ήρεμη και με μια όμορφη απόχρωση του γαλάζιου στα νερά της.

Το πάρκο Terra Nostra είναι ένας από τους πιο όμορφους κήπους της Ευρώπης με πάνω από 2000 είδη φυτών και στο εσωτερικό του φιλοξενείται το ομώνυμο πολυτελές ξενοδοχείο. Όλα τα λεφτά βέβαια είναι η χαρακτηριστική, θερμή πισίνα με τα πορτοκαλί νερά, πλούσια σε σίδηρο και άλλα στοιχεία. Το πάρκο μου άρεσε πάρα πολύ! Δεν το κρύβω ότι μου αρέσει πολύ η βοτανολογία και η ενασχόληση με τα φυτά, οπότε θα μπορούσα να γυρνάω και να παρατηρώ το καθετί εκεί μέσα με τις ώρες! Εμείς πάντως διαθέσαμε λίγο πάνω από μια ώρα στο πάρκο και δεν προλάβαμε να το δούμε όλο.

Είχε φτάσει η ώρα όμως που περίμενα πιο πολύ από όλα, η βουτιά στις θερμή πισίνα του πάρκου! Τα αποδυτήρια είναι δίπλα στην πισίνα, οπότε αλλάξαμε γρήγορα και μπλουμ! Τα νερά είναι ρηχά, πατώναμε παντού και η θερμοκρασία του νερού ήταν ζεστή, αλλά όχι καυτή. Ευτυχώς δεν είχε ακόμα πολύ κόσμο και χαρήκαμε το μπάνιο μας και με το παραπάνω! Μάλιστα δεν κάναμε ντους για να μείνουν τα ευεργετικά συστατικά από τα λουτρά επάνω μας περισσότερη ώρα, αλλάξαμε και φύγαμε ανανεωμένοι για το αεροδρόμιο…

…όπου μας περίμεναν δύο εκπλήξεις! Η πρώτη αφορούσε το αυτοκίνητο. Κατά την διάρκεια του ελέγχου για την κατάσταση του αυτοκινήτου, ο υπάλληλος που το έλεγξε σημείωσε ένα σημάδι το οποίο δεν είχε σημειώσει ο υπάλληλος που μας παρέδωσε το αυτοκίνητο την πρώτη ημέρα! Άρα υπέθεσαν ότι το κάναμε εμείς (που δεν το κάναμε, αλήθεια!). Μην τα πολυλέω, ο Αντώνης έδειξε στην υπάλληλο του γραφείου το βιντεάκι που τράβηξε κατά την παραλαβή, όπου φάνηκε ότι η γρατζουνιά υπήρχε ήδη, η υπάλληλος ευγενέστατα μας ζήτησε συγγνώμη για την αναστάτωση και τέλος καλό, όλα καλά!

Η δεύτερη έκπληξη αφορούσε την επιβεβαίωση της φήμης που διαβάζαμε στο ίντερνετ, ότι οι πτήσεις μεταξύ των νησιών δεν είναι και οι πλέον συνεπείς, εν μέρει λόγω των άστατων καιρικών συνθηκών… 2 ώρες θα ήταν η καθυστέρηση και τι να κάνουμε, απλά περιμέναμε να περάσει η ώρα. Για να τα λέμε όλα όμως, η εταιρία κέρασε όλους τους επιβάτες από ένα σνακ και καφέ από μία καφετέρια του αεροδρομίου.

Η πτήση διήρκεσε 45 λεπτά και ήταν από μόνη της μια εμπειρία, καθώς το να πετάς πάνω από τον Ατλαντικό με ένα μικρό ελικοφόρο αεροπλάνο ήταν κάτι που δεν ζεις συχνά! Το αεροδρόμιο του Sao Jorge είναι έξω από την πόλη Velas και είναι ένα πολύ μικρό και απλό αεροδρόμιο. Όλα πήγαν καλά στην άφιξη και την ενοικίαση του αυτοκινήτου (όλα τα αυτοκίνητα τα είχε κάνει κράτηση μέσω ίντερνετ ο Αντώνης) και σε μισή ωρίτσα ήμασταν στο σπίτι που θα φιλοξενούμασταν, στο χωριό Urzelina. Το σπίτι ήταν ένα παραδοσιακό Αζοριανό σπίτι και μας υποδέχτηκε μια πολύ συμπαθητική γιαγιούλα με μηδενικές σχεδόν γνώσεις Αγγλικών! Με καλή διάθεση και πολλή νοηματική πάντως, μια χαρά συννενοούμασταν! Η ίδια έμενε στο ίδιο σπίτι, το οποίο είχε διαρρυθμίσει έτσι ώστε να διαθέτει 2 έξτρα υπνοδωμάτια ως guesthouse.

Αφήσαμε τα πράγματά μας στο φολκλόρ διακοσμημένο δωμάτιο και φύγαμε για μια πρώτη βόλτα στο νησί. Στην ουσία θα είχαμε μια ημέρα, αφού την επόμενη το βράδυ στις 8 θα παίρναμε το πλοίο για το νησί Faial. Αρχικά ανηφορίσαμε βόρεια ώστε να απολαύσουμε την θέα, είχε ομίχλη όμως και από ένα σημείο και μετά δεν φαινόταν τίποτα. Πάντως το νησί ήταν μέσα στο πράσινο, κανονική ζούγκλα και εντύπωση μου έκαναν οι πολλοί κρίνοι και τα τεράστια φυτά σαν φασκόμηλα που συναντούσαμε διάσπαρτα στην φύση! Έπειτα κατευθυνθήκαμε προς την πρωτεύουσα Velas. Ήταν η ώρα που έδυε ο ήλιος και σταματήσαμε κάπου ψηλά να απολαύσουμε την θέα και το φως να χρωματίζει το Velas με φόντο τον ωκεανό. Μαγική ώρα! Εκεί πρωτοακούσαμε και κάποιους παράξενους, ψιλοτρομαχτικούς ήχους, σαν μωρά να παραμιλάνε, σαν νυχτερίδες να σκούζουν, κάτι τέτοιο… τις επόμενες ημέρες μόνο μάθαμε τι ήταν αυτοί οι ήχοι…

Στη συνέχεια κατηφορίσαμε για το Velas . Περπατήσαμε λίγο στα δρομάκια, δεν είχε και πολλά να δούμε. Μια πλατεία, μια εκκλησία με γλυπτά έξω και that’s it. Καταλήξαμε σε μια ταβερνούλα στο λιμάνι όπου παραγγείλαμε ψαρόσουπα και φημισμένο τοπικό κρασί.

 

[Nikos1986]

Πολύ ωραία ιστορία και με πανέμορφες φωτογραφίες (κυρίως αυτή της Lagoa do Fogo με το ουράνιο τόξο ). Παρόμοιο πρόγραμμα είχαμε ακολουθήσει κι εμείς, αν και είδαμε μόνο το Sao Miguel. Τις Sete Cidades πώς τις πετύχατε χωρίς ομίχλη; Σε εμάς καθε μέρα ήταν μέσα στο σύννεφο. Ξεχωριστή και η αίσθηση να πετάς πάνω από τον ωκεανό με ένα μικρό ελικοφόρο.
Περιμένω κι εγώ με ανυπομονησία τη συνέχεια (και κυρίως για το Faial ).

 

[artemis21]

Πολύ ωραία ιστορία και με πανέμορφες φωτογραφίες (κυρίως αυτή της Lagoa do Fogo με το ουράνιο τόξο ). Παρόμοιο πρόγραμμα είχαμε ακολουθήσει κι εμείς, αν και είδαμε μόνο το Sao Miguel. Τις Sete Cidades πώς τις πετύχατε χωρίς ομίχλη; Σε εμάς καθε μέρα ήταν μέσα στο σύννεφο. Ξεχωριστή και η αίσθηση να πετάς πάνω από τον ωκεανό με ένα μικρό ελικοφόρο.
Περιμένω κι εγώ με ανυπομονησία τη συνέχεια (και κυρίως για το Faial ).

Καταρχήν ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...
Όντως μάλλον ήμασταν τυχεροί με τον καιρό στις λίμνες. Το Sao Miguel πιστεύω τώρα πια ότι άξιζε και παραπάνω ημέρες, έχει τόσα πολλά να δεις και να ξαναδείς...
Σου εύχομαι να σου δοθεί πάλι η ευκαιρία να επισκεφτείς κάποια στιγμή και τα υπόλοιπα νησιά, όπως εύχομαι να δοθεί και σε μας!

 

[artemis21]

6η μέρα


Το πρωί μας περίμενε στην τραπεζαρία ένα σπιτικό πρωινό με διάφορα αρτοποιήματα και χειροποίητες μαρμελάδες της οικοδέσποινας γιαγιάς! Ήταν υπέροχο, μας έδωσε ενέργεια να συνεχίσουμε την περιπλάνηση μας στο νησί.
Βασικός προορισμός σήμερα θα ήταν τα Fajas. Τα Fajas είναι αποτέλεσμα της ηφαιστειακής δραστηριότητας και είναι στην ουσία παραθαλάσσια πηγμένη λάβα και όντας επίπεδα, αποτελούν κατάλληλο έδαφος για καλλιέργεια στο νησί, το οποίο κυριαρχείται από καταπράσινα βουνά. Εμείς επισκεφτήκαμε το πιο διάσημο, το οποίο είναι στα βορειανατολικά παράλια του νησιού και λέγεται Faja dos Cubres. Λίγο πριν φτάσουμε μάλιστα έχει ένα πολύ όμορφο ‘μπαλκόνι’ στο οποίο σταματήσαμε για να απολαύσουμε την θέα και για φώτο.
Κάτω στο faja υπήρχαν λιγοστά σπίτια, μια καφετέρια και μια εκκλησία. Παρκάραμε και βγήκαμε να περπατήσουμε τριγύρω. Προχωρήσαμε προς την θάλασσα και το σημείο όπου τα νερά του Ατλαντικού έμπαιναν ανάμεσα στην ξηρά, δημιουργώντας κάτι σαν λιμνούλες. Όμορφα ήταν, πρωτόγνωρο μέρος. Είχαμε όμως πεζοπορία στο πρόγραμμα, οπότε δεν κάτσαμε πάνω από μια ώρα στο μέρος εκεί και φύγαμε.

Η πεζοπορία μας θα ξεκινούσε από ένα σημείο στον λόφο επάνω από το Faja da Caldeira de Santo Cristo, με σκοπό να κατηφορίσουμε την πλαγιά και να φτάσουμε στο faja από κάτω. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ απ’ όπου άρχιζε το μονοπάτι και ξεκινήσαμε! Ο καιρός ομιχλώδης, μουντός, με σποραδικές ψιχάλες. Η πρώτη ώρα κύλησε ομαλά, το μονοπάτι ήταν πλατύ και κινούμασταν κυρίως σε θαμνώδεις περιοχές. Σιγά σιγά φάνηκε ο ωκεανός στο βάθος και η πλαγιά άρχισε να κατηφορίζει πιο απότομα, με όλο και περισσότερα δέντρα και με συχνά ζικ ζακ στο μονοπάτι. Ώσπου κάποια στιγμή… ξεπρόβαλλαν πίσω από τα φύλλα και τα κλαδιά… κάτι τεράστιες, επιβλητικές και απειλητικές… αγελάδες!!!
Εσείς γελάτε αλλά εγώ κόλλησα! Ήταν ακριβώς επάνω στο μονοπάτι και δεν τις έκοβα ότι θα ήθελαν να κάνουν στην άκρη για να περάσουμε. Να πω την αλήθεια, σκέφτηκα να γυρίσουμε πίσω. Τελικά ο Αντώνης επέμεινε να περάσουμε και με πολλή προσοχή και θάρρος(!), προσπεράσαμε τις αγελάδες και συνεχίσαμε την πορεία μας. Στο δίωρο όμως επάνω, ήμασταν ακόμα αρκετά μακριά από το σημείο που θα φαινόταν το faja. Θα μας έπαιρνε σίγουρα παραπάνω από μια ώρα για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Λίγο το ωράριο, λίγο ο καιρός που είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητικός με τον αέρα, αποφασίσαμε λοιπόν να γυρίσουμε πίσω και να διαθέσουμε τον χρόνο μας αλλού. Στην επιστροφή πάλι συναντήσαμε τις φίλες μας βέβαια! Πάλι να μας κλείνουν τον δρόμο και πάλι εγώ να κολλάω να περάσω ξυστά τους. Τελικά ο Αντώνης τις φόβισε με ένα ξύλο, φύγανε και μετά από ένα κουραστικό, ανηφορικό δίωρο, φτάσαμε στο αυτοκίνητο.

Την ήθελα την χαλάρωσή μου εκείνη τη στιγμή και κατευθυνθήκαμε στον οικισμό του faja dos Vimes, στο οποίο, σύμφωνα με τον ταξιδιωτικό οδηγό είχαμε μάθει ότι υπάρχει ένα καφέ (Café Nunes λέγεται), όπου σερβίρει εσπρέσο από φυτά δικής του καλλιέργειας! Με λίγη δυσκολία βρήκαμε το μαγαζάκι αυτό, αλλά ο καφές όντως άξιζε! Το χαρμάνι ήταν μοναδικό και απολαύσαμε το εσπρεσάκι έξω στην αυλή με τις ακτίνες του ήλιου να μας ζεσταίνουν το κοκαλάκι! Ήταν μια απ’ αυτές τις απλές στιγμές που σου μένουν χαραγμένες για πάντα…

Είχε πάει απόγευμα πια και είχαμε άλλες 4-5 ώρες πριν την αναχώρηση με το πλοίο της γραμμής για το Faial, οπότε σειρά είχε ένα πάρκο κοντά στο δυτικό άκρο του νησιού, ονόματι Silveira Recreational Forest Park. Στην πορεία ο καιρός έφτιαξε κιόλας και είχαμε για πρώτη φορά την ευκαιρία να δούμε απέναντι στο νησί Pico, το ομώνυμο βουνό με το χαρακτηριστικό σχήμα πυραμίδας! Για το βουνό Pico όμως θα τα πούμε και παρακάτω…

Το πάρκο Silveira Recreational Forest Park είναι μια μεγάλη καταπράσινη έκταση, με λιμνούλες, μονοπάτια, παιδική χαρά, χώρους με κάποια ζωάκια και εγκαταστάσεις μπάρμπεκιου και πικνίκ. Το καλοκαίρι εδώ θα γίνεται χαμός, τον Απρίλιο όμως δεν είχε σχεδόν καθόλου κόσμο και χαρήκαμε ιδιαίτερα την ήρεμη βόλτα μας μέσα στο πάρκο και το πικνίκ στο κιόσκι στην καρδιά του πράσινου πάρκου. Εντύπωση πάντως μου έκανε ότι στο πάρκο τριγυρνούσαν ελεύθερα καναρίνια, όπως εμείς στην Ελλάδα βλέπουμε σπουργίτια! Στην πορεία πίσω προς το λιμάνι του Velas, εντυπωσιακή ήταν πάλι η εικόνα του επιβλητικού βουνού Pico στο απέναντι νησί!

Εν αντιθέσει με το αεροπλάνο χθες, το πλοίο της γραμμής ήταν ακριβές στο ωράριό του και μαζί με αρκετούς ντόπιους και λιγοστούς τουρίστες, σαλπάραμε για το νησί Faial και την πρωτεύουσα του νησιού, το Horta. Σε μια ώρα θα ήμασταν σε άλλο νησί! Εννοείται βέβαια ότι καθ’ όλη τη διαδρομή ήμασταν έξω στο κατάστρωμα του πλοίου και αγναντεύαμε την θάλασσα. Βασικά τρελαίνομαι να παρατηρώ το απέραντο γαλάζιο και να ψάχνω για δελφίνια ή οτιδήποτε άλλο θαλάσσιο ζει μέσα στο νερό! Στιγμιαία μάλιστα σαν να είδα ένα μικρό κήτος, ίσως δελφίνι, να είναι ξαπλωμένο στην επιφάνεια της θάλασσας, αλλά δυστυχώς δεν είμαι μέχρι και σήμερα σίγουρη για το τι είδα. Τεσπά, είχε αρχίσει να σουρουπώνει και όσο η ήλιος έδυε, χρωμάτιζε με απίστευτες αποχρώσεις τον ουρανό και το βουνό Pico στα αριστερά μας. Άλλη μια εκπληκτική εμπειρία/εικόνα/στιγμή που θα θυμόμαστε με τον Αντώνη για πάντα πιστεύω…

Ο Αντώνης είχε συνεννοηθεί με τον ιδιοκτήτη του αποψινού δωματίου και θα μας υποδεχόταν, λόγω παρανόησης όμως, εκείνος δεν ήρθε στο λιμάνι να μας παραλάβει με το αυτοκίνητο όπως νομίζαμε, οπότε αρχικά ξεκινήσαμε με τα πόδια για την άλλη πλευρά της μικρής πόλης Horta, όπου βρισκόταν το κατάλυμα. Ευτυχώς, μετά από 20 λεπτά περίπου περπατήματος και αφού καταφέραμε επιτέλους και μιλήσαμε στο τηλέφωνο με τον άνθρωπο, μας ‘μάζεψε’ από τον δρόμο και ευτυχώς γλυτώσαμε κοντά στη μια ώρα περπάτημα ακόμα νυχτιάτικα στο ψιλόβροχο! Το σπιτάκι ήταν σούπερ, πολύ άνετο και πέσαμε ξεροί για ύπνο!

 

[giannismits]

Τι μέρη είναι αυτά! Αγνοούσα παντελώς τις Αζόρες, όχι ως ονομασία ή τοποθεσία αλλά ως ταξιδιωτικό προορισμό. Μάλλον αδιαφορούσα. Έχουν γράψει κι άλλοι για τα νησιά αλλά πραγματικά με ''τράβηξε'' πολλή η δική σου ιστορία! Τόσο που θα ήθελα τρελά να επισκεφτώ αυτά τα μέρη!

Εξαιρετική ιστορία και καταπληκτικές φωτογραφίες. Μπράβο.