underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.710
- Likes
- 11.219
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Η άφιξη
Οι εκδρομές στην πρώην ΕΣΣΔ ξεκινούν πάντα από ένα σταθμό γεμάτο λευκά μίνι βαν, τις περίφημες μαρσρούτκες. Παμπάλαιες συνήθως, με φθαρμένα καθίσματα, παντελή έλλειψη κλιματισμού (ο αερισμός γίνεται μέσω κάποιων ανοιγμάτων στην οροφή) και πολύ μικρό αριθμό θέσεων. Τις περισσότερες φορές τα δρομολόγια είναι αρκετά ευέλικτα. Μπορεί να ξέρεις πχ ότι υπάρχει μαρσρούτκα για το χ προορισμό κάθε μια ώρα, αλλά στην πραγματικότητα ο οδηγός καθέται έξω και φωνάζει μέχρι να γεμίσει το όχημα και μετά βάζει μπρος.
Κάπως έτσι ξεκίνησε και η δικιά μου εκδρομή. Πήγα στον κεντρικό σταθμό υπεραστικών του Κισινάου και μετά από ένα σχετικό ψάξιμο βρήκα από πού έφευγαν οι μαρσρούτκες για Τιρασπόλ. Έβγαλα με συνοπτικές διαδικασίες το πάμφθηνο εισιτήριό μου και κάθισα αναπαυτικά σε μια από τις μονές θέσεις του οχήματος, περιμένοντας υπομονετικά να ξεκινήσουμε. Παρατηρούσα τον κόσμο που έμπαινε. Καθώς έκανε μπαμ ότι ήμουν η μόνη ξένη, έγιναν κάποιες απόπειρες να μου πιάσουν κουβέντα, οι οποίες όμως δεν τελεσφόρησαν ιδιαίτερα, καθώς τα αγγλικά των ανθρώπων εκεί ήταν σχεδόν ανύπαρκτα. Λίγο πριν ξεκινήσουμε μπήκαν και δύο ακόμα τουρίστες, ένα ζευγάρι που από ό, τι κατάλαβα σκόπευε να περάσει στην Ουκρανία μέσω Τιρασπόλ.
Δεν μου ήταν εύκολο να καταλάβω ποιός ήταν Μολδαβός και ποιός Υπερδνειστέριος, δεν ήξερα καν το status των πολιτών αυτής της ιδιότυπης "χώρας". Αντιλαμβανόμουν ότι το διαβατήριό τους είναι παντελώς αδύναμο και άχρηστο, χωρίς να ξέρω όμως αν και πού μπορούν να ταξιδέψουν, αλλά και για τι χρονικό διάστημα μπορούν να μείνουν εκτός. Μια γενική ιδέα πήρα μετά από μια συζήτηση που έκανα στο Τιρασπόλ με κάποιες φοιτήτριες που γνώρισα, χωρίς όμως να μου λυθούν όλες οι απορίες, καθώς ήθελα να είμαι διακριτική.
Η Υπερδνειστερία, η οποία εκτείνεται σε μια λωρίδα μεταξύ του ποταμού Δνείστερου και της Ουκρανίας, για τους πολλούς θεωρείται η "τελευταία Σοβιετία". Το "για τους πολλούς" είναι βέβαια σχετικό, καθώς ελάχιστος κόσμος γνωρίζει την ύπαρξή της. Σε όσους είχα πει ότι θα ταξιδέψω εκεί δεν ήξεραν καν τι ήταν αυτό το μέρος και ποιά η επικίνδυνότητά του. Εξαίρεση κάποιοι εξίσου "σοβιετοκαμμένοι" φίλοι μου, αρκετοί εκ των οποίων προέρχονται (οποία έκπληξις!) από το forum μας!
Από μία άποψη βέβαια είναι λογικό να μη γνωρίζουν πολλοί τη "Δημοκρατία της Υπερδνειστερίας", καθώς οι μόνες χώρες που την έχουν αναγνωρίσει είναι η Αμπχαζία, το Ναγκόρνο Καραμπάχ και η Νότια Οσετία. Σα να λέμε ένα "λόμπυ" σοβιετικών αμφισβητούμενων εδαφών, όπου το ένα αναγνωρίζει το άλλο. Η Υπερδνειστερία προσπάθησε να ανεξαρτητοποιηθεί με ένα δίχρονο πόλεμο ενάντια στη Μολδαβία στις αρχές τις δεκαετίας του 1990 (1990-1992). Καθώς η Σοβιετική Ένωση κατέρρεε και η Μολδαβία βρισκόταν σε διαδικασία ανεξαρτητοποίησης (η οποία έλαβε χώρα το 1991), η Υπερδνειστερία ήθελε να διαχωρίσει τη θέση της από την επίσημη γραμμή της χώρας και να αποκτήσει ένα status που θα της επέτρεπε να παραμείνει συνεδεμένη με την ΕΣΣΔ. Εν τέλει το ζήτημα "πάγωσε" με την Υπερδνειστερία να θεωρείται από τη Μολδαβία αυτόνομη επαρχία (καθώς έχει πχ δικό της νόμισμα), από τους ίδιους ανεξάρτητο κράτος και από τον υπόλοιπο κόσμο δορυφόρος της Ρωσίας, η οποία διατηρεί ιδιαίτερα στενές σχέσεις με τη "χώρα" και έντονη στρατιωτική και οικονομική παρουσία.
Μπορεί όλα αυτά να δημιουργούν μια "σκοτεινή" αίσθηση σε όποιον πρωτομαθαίνει για την ύπαρξη της Υπερδνειστερίας, εγώ όμως ήξερα πολύ καλά ότι πρόκειται για έναν ήρεμο και απολύτως ασφαλή προορισμό. Πολλά έχουν γραφτεί για τους περίφημους συνοριακούς ελέγχους, γνώριζα όμως ότι στις μέρες μας η διαδικασία των διατυπώσεων εκεί είναι απλούστατη και οι πιθανότητες να σου ζητηθεί να "δωροδοκήσεις" για κάποιο λόγο μηδαμινές.
Έτσι, όταν με το καλό ξεκίνησε η μαρσρούτκα, εγώ απλά απολάμβανα τη διαδρομή χαζεύοντας την καταπράσινη μολδαβική φύση με πολύ καλή διάθεση και ένα γλυκό ενθουσιασμό για αυτά που θα συναντούσα. Το (φουλ 90s) μουσικό χαλί βοηθούσε ακόμα περισσότερο την κατάσταση!
Την ηρεμία μου διέκοπτε μόνο ανά διαστήματα ο κυριούλης με τα χρυσά δόντια που καθόταν στο απέναντι κάθισμα και προσπαθούσε πάσει θυσία να μου πιάσει κουβέντα στα ρώσικα. Το καλοκάγαθο χαμόγελό του αποτελούσε την καλύτερη εισαγωγή στην παράξενη εκείνη χώρα!
Σε λιγότερο από μιάμιση ώρα φτάσαμε και στα ιδιότυπα σύνορα, συγκεκριμένα έξω από την πόλη Bender. Περάσαμε από τη μολδαβική πλευρά χωρίς να σταματήσουμε (καθώς τυπικά δεν αλλάζεις χώρα) και στη συνέχεια κάναμε στάση στην πλευρά της Υπερδνειστερίας. Όλοι οι επιβάτες κατέβηκαν και κατευθύνθηκαν προς ένα μικρό κτίριο, στο οποίο λαμβάνουν χώρα οι συνοριακοί έλεγχοι. Καθώς εγώ απλά ακολουθούσα τους άλλους στάθηκα προς το τέλος της ουράς, κάτι που μου δημιούργησε ένα μικρό άγχος. Καθώς οι ντόπιοι ξεμπέρδευαν με συνοπτικές διαδικασίες, ο γλυκός κυριούλης με τα χρυσά δόντια έκανε νοήματα να μην ξεκινήσει η μαρσρούτκα πριν μπω κι εγώ!
Η διαδικασία έκδοσης άδειας εισόδου ήταν πολύ γρήγορη και απλή. Σε ρωτάνε πόσο θες να μείνεις στη χώρα και αναλόγως σου δίνουν την αντίστοιχη άδεια. Αν τους πεις όμως ότι πας για μονοήμερη χωρίς διανυκτέρευση σου δίνουν μια δεκάωρη transit άδεια. Πρέπει δηλ. να περάσεις τα σύνορα μέσα σε αυτό το διάστημα και βάσει των όσων έχω διαβάσει είναι αρκετά αυστηροί με αυτό. Δεδομένου ότι η απόσταση από το Bender στο Τιρασπόλ είναι 20-30', η "καθαρή" ώρα που έχει κάποιος για να βολτάρει άνετα και χωρίς άγχος είναι γύρω στις 8 ώρες, οι οποίες είναι αρκετές για να πάρει μια καλή γεύση.
Με το που πέρασα τα σύνορα και στο σύντομο διάστημα πριν φτάσουμε στο Τιρασπόλ η αίσθηση της έλευσης σε έναν άλλο τόπο ήταν ευδιάκριτη: το κυριλλικό αλφάβητο αντικατέστησε το λατινικό, μεγάλες επιγραφές και μνημεία, σημαίες της Υπερδνειστερίας και της Ρωσίας, στρατιωτική παρουσία, ρώσικα τανκ να φρουρούν κοντά στη γέφυρα του ποταμού Δνείστερου. Βλέποντάς τα με έπιασε ενθουσιασμός: είχα επισήμως μπει σε μια χρονοκάψουλα και ήμουν έτοιμη να βιώσω για τις επόμενες ώρες ένα ταξίδι σε άλλες εποχές.
Οι εκδρομές στην πρώην ΕΣΣΔ ξεκινούν πάντα από ένα σταθμό γεμάτο λευκά μίνι βαν, τις περίφημες μαρσρούτκες. Παμπάλαιες συνήθως, με φθαρμένα καθίσματα, παντελή έλλειψη κλιματισμού (ο αερισμός γίνεται μέσω κάποιων ανοιγμάτων στην οροφή) και πολύ μικρό αριθμό θέσεων. Τις περισσότερες φορές τα δρομολόγια είναι αρκετά ευέλικτα. Μπορεί να ξέρεις πχ ότι υπάρχει μαρσρούτκα για το χ προορισμό κάθε μια ώρα, αλλά στην πραγματικότητα ο οδηγός καθέται έξω και φωνάζει μέχρι να γεμίσει το όχημα και μετά βάζει μπρος.
Κάπως έτσι ξεκίνησε και η δικιά μου εκδρομή. Πήγα στον κεντρικό σταθμό υπεραστικών του Κισινάου και μετά από ένα σχετικό ψάξιμο βρήκα από πού έφευγαν οι μαρσρούτκες για Τιρασπόλ. Έβγαλα με συνοπτικές διαδικασίες το πάμφθηνο εισιτήριό μου και κάθισα αναπαυτικά σε μια από τις μονές θέσεις του οχήματος, περιμένοντας υπομονετικά να ξεκινήσουμε. Παρατηρούσα τον κόσμο που έμπαινε. Καθώς έκανε μπαμ ότι ήμουν η μόνη ξένη, έγιναν κάποιες απόπειρες να μου πιάσουν κουβέντα, οι οποίες όμως δεν τελεσφόρησαν ιδιαίτερα, καθώς τα αγγλικά των ανθρώπων εκεί ήταν σχεδόν ανύπαρκτα. Λίγο πριν ξεκινήσουμε μπήκαν και δύο ακόμα τουρίστες, ένα ζευγάρι που από ό, τι κατάλαβα σκόπευε να περάσει στην Ουκρανία μέσω Τιρασπόλ.
Δεν μου ήταν εύκολο να καταλάβω ποιός ήταν Μολδαβός και ποιός Υπερδνειστέριος, δεν ήξερα καν το status των πολιτών αυτής της ιδιότυπης "χώρας". Αντιλαμβανόμουν ότι το διαβατήριό τους είναι παντελώς αδύναμο και άχρηστο, χωρίς να ξέρω όμως αν και πού μπορούν να ταξιδέψουν, αλλά και για τι χρονικό διάστημα μπορούν να μείνουν εκτός. Μια γενική ιδέα πήρα μετά από μια συζήτηση που έκανα στο Τιρασπόλ με κάποιες φοιτήτριες που γνώρισα, χωρίς όμως να μου λυθούν όλες οι απορίες, καθώς ήθελα να είμαι διακριτική.
Η Υπερδνειστερία, η οποία εκτείνεται σε μια λωρίδα μεταξύ του ποταμού Δνείστερου και της Ουκρανίας, για τους πολλούς θεωρείται η "τελευταία Σοβιετία". Το "για τους πολλούς" είναι βέβαια σχετικό, καθώς ελάχιστος κόσμος γνωρίζει την ύπαρξή της. Σε όσους είχα πει ότι θα ταξιδέψω εκεί δεν ήξεραν καν τι ήταν αυτό το μέρος και ποιά η επικίνδυνότητά του. Εξαίρεση κάποιοι εξίσου "σοβιετοκαμμένοι" φίλοι μου, αρκετοί εκ των οποίων προέρχονται (οποία έκπληξις!) από το forum μας!
Από μία άποψη βέβαια είναι λογικό να μη γνωρίζουν πολλοί τη "Δημοκρατία της Υπερδνειστερίας", καθώς οι μόνες χώρες που την έχουν αναγνωρίσει είναι η Αμπχαζία, το Ναγκόρνο Καραμπάχ και η Νότια Οσετία. Σα να λέμε ένα "λόμπυ" σοβιετικών αμφισβητούμενων εδαφών, όπου το ένα αναγνωρίζει το άλλο. Η Υπερδνειστερία προσπάθησε να ανεξαρτητοποιηθεί με ένα δίχρονο πόλεμο ενάντια στη Μολδαβία στις αρχές τις δεκαετίας του 1990 (1990-1992). Καθώς η Σοβιετική Ένωση κατέρρεε και η Μολδαβία βρισκόταν σε διαδικασία ανεξαρτητοποίησης (η οποία έλαβε χώρα το 1991), η Υπερδνειστερία ήθελε να διαχωρίσει τη θέση της από την επίσημη γραμμή της χώρας και να αποκτήσει ένα status που θα της επέτρεπε να παραμείνει συνεδεμένη με την ΕΣΣΔ. Εν τέλει το ζήτημα "πάγωσε" με την Υπερδνειστερία να θεωρείται από τη Μολδαβία αυτόνομη επαρχία (καθώς έχει πχ δικό της νόμισμα), από τους ίδιους ανεξάρτητο κράτος και από τον υπόλοιπο κόσμο δορυφόρος της Ρωσίας, η οποία διατηρεί ιδιαίτερα στενές σχέσεις με τη "χώρα" και έντονη στρατιωτική και οικονομική παρουσία.
Μπορεί όλα αυτά να δημιουργούν μια "σκοτεινή" αίσθηση σε όποιον πρωτομαθαίνει για την ύπαρξη της Υπερδνειστερίας, εγώ όμως ήξερα πολύ καλά ότι πρόκειται για έναν ήρεμο και απολύτως ασφαλή προορισμό. Πολλά έχουν γραφτεί για τους περίφημους συνοριακούς ελέγχους, γνώριζα όμως ότι στις μέρες μας η διαδικασία των διατυπώσεων εκεί είναι απλούστατη και οι πιθανότητες να σου ζητηθεί να "δωροδοκήσεις" για κάποιο λόγο μηδαμινές.
Έτσι, όταν με το καλό ξεκίνησε η μαρσρούτκα, εγώ απλά απολάμβανα τη διαδρομή χαζεύοντας την καταπράσινη μολδαβική φύση με πολύ καλή διάθεση και ένα γλυκό ενθουσιασμό για αυτά που θα συναντούσα. Το (φουλ 90s) μουσικό χαλί βοηθούσε ακόμα περισσότερο την κατάσταση!
Την ηρεμία μου διέκοπτε μόνο ανά διαστήματα ο κυριούλης με τα χρυσά δόντια που καθόταν στο απέναντι κάθισμα και προσπαθούσε πάσει θυσία να μου πιάσει κουβέντα στα ρώσικα. Το καλοκάγαθο χαμόγελό του αποτελούσε την καλύτερη εισαγωγή στην παράξενη εκείνη χώρα!
Σε λιγότερο από μιάμιση ώρα φτάσαμε και στα ιδιότυπα σύνορα, συγκεκριμένα έξω από την πόλη Bender. Περάσαμε από τη μολδαβική πλευρά χωρίς να σταματήσουμε (καθώς τυπικά δεν αλλάζεις χώρα) και στη συνέχεια κάναμε στάση στην πλευρά της Υπερδνειστερίας. Όλοι οι επιβάτες κατέβηκαν και κατευθύνθηκαν προς ένα μικρό κτίριο, στο οποίο λαμβάνουν χώρα οι συνοριακοί έλεγχοι. Καθώς εγώ απλά ακολουθούσα τους άλλους στάθηκα προς το τέλος της ουράς, κάτι που μου δημιούργησε ένα μικρό άγχος. Καθώς οι ντόπιοι ξεμπέρδευαν με συνοπτικές διαδικασίες, ο γλυκός κυριούλης με τα χρυσά δόντια έκανε νοήματα να μην ξεκινήσει η μαρσρούτκα πριν μπω κι εγώ!
Η διαδικασία έκδοσης άδειας εισόδου ήταν πολύ γρήγορη και απλή. Σε ρωτάνε πόσο θες να μείνεις στη χώρα και αναλόγως σου δίνουν την αντίστοιχη άδεια. Αν τους πεις όμως ότι πας για μονοήμερη χωρίς διανυκτέρευση σου δίνουν μια δεκάωρη transit άδεια. Πρέπει δηλ. να περάσεις τα σύνορα μέσα σε αυτό το διάστημα και βάσει των όσων έχω διαβάσει είναι αρκετά αυστηροί με αυτό. Δεδομένου ότι η απόσταση από το Bender στο Τιρασπόλ είναι 20-30', η "καθαρή" ώρα που έχει κάποιος για να βολτάρει άνετα και χωρίς άγχος είναι γύρω στις 8 ώρες, οι οποίες είναι αρκετές για να πάρει μια καλή γεύση.
Με το που πέρασα τα σύνορα και στο σύντομο διάστημα πριν φτάσουμε στο Τιρασπόλ η αίσθηση της έλευσης σε έναν άλλο τόπο ήταν ευδιάκριτη: το κυριλλικό αλφάβητο αντικατέστησε το λατινικό, μεγάλες επιγραφές και μνημεία, σημαίες της Υπερδνειστερίας και της Ρωσίας, στρατιωτική παρουσία, ρώσικα τανκ να φρουρούν κοντά στη γέφυρα του ποταμού Δνείστερου. Βλέποντάς τα με έπιασε ενθουσιασμός: είχα επισήμως μπει σε μια χρονοκάψουλα και ήμουν έτοιμη να βιώσω για τις επόμενες ώρες ένα ταξίδι σε άλλες εποχές.
