underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.712
- Likes
- 11.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Μοναχικός περίπατος
Φεύγοντας από την περιοχή με το κτίριο της Κυβέρνησης είχα δει όλα τα βασικά αξιοθέατα της πόλης. Εντάξει, τα αγάλματα και τα σφυροδρέπανα δεν τελειώνουν ποτέ στο Τιρασπόλ, όλο και έπεφτε το βλέμμα μου σε κάποιο. Και φυσικά must see αποτελούν οι προσβείες της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας, τις οποίες και φωτογράφησα επιστρέφοντας.
Εγώ όμως, αφού είχα ικανοποιήσει τη δίψα μου για Λένιν και σοβιετικά κατάλοιπα, ήθελα να χαρώ λίγο ακόμα την ανοιξιάτικη φύση και την ηρεμία του ποταμού. Το γεγονός ότι το καινούριο μου σανδάλι μου είχε χτυπήσει το πόδι δεν βοηθούσε βέβαια πολύ την κατάσταση (ναι, είμαι από "αυτές" που αρρωσταίνουν με τα ρούχα-ταξιδιωτικές στολές και επέλεξα να πάω στην Υπερδνειστερία με κόκκινο πουά φουστάνι και χρωματιστά σανδάλια-με τα επακόλουθα αποτελέσματα
). Κάθε λίγο κοντοστεκόμουν και προσπαθούσα με χαρτομάντηλα να διορθώσω την κατάσταση. Σε μια από αυτές τις στάσεις είχα και τη μόνη δυσάρεστη "γνωριμία" της εκδρομής, όταν ένας νεαρός άντρας με εμφανή ζητήματα ψυχολογικής φύσης άρχισε να με κυνηγά, να μου μιλάει ακατάληπτα και να με αγγίζει. Μέρα μεσημέρι δεν μπορώ να πω ότι φοβήθηκα, αλλά σίγουρα ήταν μια ενοχλητική κατάσταση, η οποία συνδυαστικά με το πληγιασμένο μου πόδι μου είχε δημιουργήσει ένταση. Αποφάσισα λοιπόν να βρω καταφύγιο σε ένα υπαίθριο εστιατόριο στις όχθες του Δνείστερου, όπου έφαγα μια από τις χειρότερες πίτσες που έχω δοκιμάσει ποτέ (η οποία ήταν όμως το μόνο χορτοφαγικό πιάτο που είχαν), αλλά και απόλαυσα μια παγωμένη μπύρα που με βοήθησε να χαλαρώσω.
Η βόλτα στις όχθες του ποταμού συνεχίστηκε για κάμποση ώρα. Η περιοχή είναι όμορφη και χαλαρωτική, θα μπορούσε βέβαια να είχε αξιοποιηθεί περισσότερο. Κάθε λίγο σταματούσα και χάζευα τον κόσμο που περπατούσε, τους εφήβους που πλατσούριζαν στο ποτάμι ή έκαναν βόλτα με τις βάρκες τους, τους συνταξιούχους που ψάρευαν αμέριμνοι, τα ζευγάρια που μοιράζονταν παθιασμένες αγκαλιές. Απολάμβανα τη στιγμή και συνειδητοποιούσα ότι οι άνθρωποι αυτοί ζουν μια κανονική ζωή, όπως όλων μας. Ότι έχουν μια καθημερινότητα, μια κανονικότητα, μια πραγματικότητα. Πως ζουν σε μια χώρα που δεν αναγνωρίζεται, πως οι πολλοί δεν ξέρουν καν ότι υπάρχει και οι λίγοι την αντιμετωπίζουν σαν έναν cult προορισμό, για εκείνους όμως αυτός είναι ο τόπος τους, οι ιστορίες τους, οι αναμνήσεις που χτίζουν. 'Ενιωσα ότι η "παράλληλη πραγματικότητα" την οποία θεωρούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι ζουν είναι απλά μια δική μας νοητή κατασκευή. Ίσως σας φαίνεται χαζό, αλλά προσωπικά μπορεί να πήγα εκεί για τα τανκς, τα σφυροδρέπανα και τους Λένιν, αυτό που μου έμεινε όμως περισσότερο από την μονοήμερη επίσκεψή μου στην Υπερδνειστερία ήταν εκείνη η βόλτα, οι μυρωδιές του ποταμού, οι άνθρωποι και οι σκέψεις μου.
Από το εσωτερικό μου μονόλογο με έβγαλε η φωνή μιας νεαρής μαμάς, η οποία έκανε βόλτα το μωρό της με το καρότσι του. Με σπασμένα αγγλικά μου είπε "σε βλέπω που υποφέρεις τόση ώρα με το πόδι σου. Πάρε αυτά αν θες" δίνοντάς μου ένα πακέτο χανζαπλάστ. Έτσι απλά. Χαμογέλασα και την ευχαρίστησα με την καρδιά μου. Έβαλα δυο χανζαπλάστ και άρχισα να περπατάω πάλι προς το κέντρο, χαζεύοντας κτίρια και αγάλματα. Καθώς ο δρόμος για τη στάση των λεωφορείων ήταν μακρύς, μπήκα σε ένα κατάστημα υποδημάτων να αγοράσω ένα ζευγάρι σαγιονάρες για να ανακουφίσω το πονεμένο ποδάρι μου όπου, καθώς η ιδιοκτήτρια δεν μιλούσε αγγλικά και δεν πολυκαταλάβαινε και τη νοηματική μου, επιστράτευσε τις πελάτισσες να βοηθήσουν την κατάσταση. Έφυγα χαμογελαστή φορώντας ένα παλιομοδίτικο ζευγάρι, το οποίο μου άφησε σε καλή τιμή.
Λίγα λεπτά αφότου άρχισα να ανηφορίζω την οδό Λένιν καθοδόν για το σταθμό, είδα μπροστά μου μια μαρσρούτκα που με κυριλλικά γράμματα έγραφε στην ταμπέλα "Κισινάου". Βιαστικά νοήματα και χοροπηδητά και θρονιάστηκα χαρούμενη στη θέση μου, πληρώνοντας το αντίτιμο σε τοπικά ρούβλια.
Η επιστροφή ήταν ευχάριστη. H έξοδος από το κρατίδιο γρήγορη, με τις σημαίες, τα τανκς και τα σφυροδρέπανα ως αποχαιρετιστήρια εικόνα. Η μολδάβικη φύση καταπράσινη και το μουσικό χαλί και πάλι 90s.
Και ναι, μια μονοήμερη εκδρομή σίγουρα δεν έχει τον πλούτο μιας ολοκληρωμένης εξόρμησης στην Υπερδνειστερία. Μπορεί να είναι όμως πολύ ιδιαίτερη, διδακτική, χορταστική. Και να αποτελέσει αφετηρία για ακόμα περισσότερες επισκέψεις στην περιοχή. Εγώ πάντως έχω αφήσει λογαριασμούς ανοιχτούς.
Καλά ταξίδια σε όλους μας!
ΤΕΛΟΣ
Φεύγοντας από την περιοχή με το κτίριο της Κυβέρνησης είχα δει όλα τα βασικά αξιοθέατα της πόλης. Εντάξει, τα αγάλματα και τα σφυροδρέπανα δεν τελειώνουν ποτέ στο Τιρασπόλ, όλο και έπεφτε το βλέμμα μου σε κάποιο. Και φυσικά must see αποτελούν οι προσβείες της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας, τις οποίες και φωτογράφησα επιστρέφοντας.
Εγώ όμως, αφού είχα ικανοποιήσει τη δίψα μου για Λένιν και σοβιετικά κατάλοιπα, ήθελα να χαρώ λίγο ακόμα την ανοιξιάτικη φύση και την ηρεμία του ποταμού. Το γεγονός ότι το καινούριο μου σανδάλι μου είχε χτυπήσει το πόδι δεν βοηθούσε βέβαια πολύ την κατάσταση (ναι, είμαι από "αυτές" που αρρωσταίνουν με τα ρούχα-ταξιδιωτικές στολές και επέλεξα να πάω στην Υπερδνειστερία με κόκκινο πουά φουστάνι και χρωματιστά σανδάλια-με τα επακόλουθα αποτελέσματα
). Κάθε λίγο κοντοστεκόμουν και προσπαθούσα με χαρτομάντηλα να διορθώσω την κατάσταση. Σε μια από αυτές τις στάσεις είχα και τη μόνη δυσάρεστη "γνωριμία" της εκδρομής, όταν ένας νεαρός άντρας με εμφανή ζητήματα ψυχολογικής φύσης άρχισε να με κυνηγά, να μου μιλάει ακατάληπτα και να με αγγίζει. Μέρα μεσημέρι δεν μπορώ να πω ότι φοβήθηκα, αλλά σίγουρα ήταν μια ενοχλητική κατάσταση, η οποία συνδυαστικά με το πληγιασμένο μου πόδι μου είχε δημιουργήσει ένταση. Αποφάσισα λοιπόν να βρω καταφύγιο σε ένα υπαίθριο εστιατόριο στις όχθες του Δνείστερου, όπου έφαγα μια από τις χειρότερες πίτσες που έχω δοκιμάσει ποτέ (η οποία ήταν όμως το μόνο χορτοφαγικό πιάτο που είχαν), αλλά και απόλαυσα μια παγωμένη μπύρα που με βοήθησε να χαλαρώσω. Η βόλτα στις όχθες του ποταμού συνεχίστηκε για κάμποση ώρα. Η περιοχή είναι όμορφη και χαλαρωτική, θα μπορούσε βέβαια να είχε αξιοποιηθεί περισσότερο. Κάθε λίγο σταματούσα και χάζευα τον κόσμο που περπατούσε, τους εφήβους που πλατσούριζαν στο ποτάμι ή έκαναν βόλτα με τις βάρκες τους, τους συνταξιούχους που ψάρευαν αμέριμνοι, τα ζευγάρια που μοιράζονταν παθιασμένες αγκαλιές. Απολάμβανα τη στιγμή και συνειδητοποιούσα ότι οι άνθρωποι αυτοί ζουν μια κανονική ζωή, όπως όλων μας. Ότι έχουν μια καθημερινότητα, μια κανονικότητα, μια πραγματικότητα. Πως ζουν σε μια χώρα που δεν αναγνωρίζεται, πως οι πολλοί δεν ξέρουν καν ότι υπάρχει και οι λίγοι την αντιμετωπίζουν σαν έναν cult προορισμό, για εκείνους όμως αυτός είναι ο τόπος τους, οι ιστορίες τους, οι αναμνήσεις που χτίζουν. 'Ενιωσα ότι η "παράλληλη πραγματικότητα" την οποία θεωρούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι ζουν είναι απλά μια δική μας νοητή κατασκευή. Ίσως σας φαίνεται χαζό, αλλά προσωπικά μπορεί να πήγα εκεί για τα τανκς, τα σφυροδρέπανα και τους Λένιν, αυτό που μου έμεινε όμως περισσότερο από την μονοήμερη επίσκεψή μου στην Υπερδνειστερία ήταν εκείνη η βόλτα, οι μυρωδιές του ποταμού, οι άνθρωποι και οι σκέψεις μου.
Από το εσωτερικό μου μονόλογο με έβγαλε η φωνή μιας νεαρής μαμάς, η οποία έκανε βόλτα το μωρό της με το καρότσι του. Με σπασμένα αγγλικά μου είπε "σε βλέπω που υποφέρεις τόση ώρα με το πόδι σου. Πάρε αυτά αν θες" δίνοντάς μου ένα πακέτο χανζαπλάστ. Έτσι απλά.
Χαμογέλασα και την ευχαρίστησα με την καρδιά μου. Έβαλα δυο χανζαπλάστ και άρχισα να περπατάω πάλι προς το κέντρο, χαζεύοντας κτίρια και αγάλματα. Καθώς ο δρόμος για τη στάση των λεωφορείων ήταν μακρύς, μπήκα σε ένα κατάστημα υποδημάτων να αγοράσω ένα ζευγάρι σαγιονάρες για να ανακουφίσω το πονεμένο ποδάρι μου όπου, καθώς η ιδιοκτήτρια δεν μιλούσε αγγλικά και δεν πολυκαταλάβαινε και τη νοηματική μου, επιστράτευσε τις πελάτισσες να βοηθήσουν την κατάσταση. Έφυγα χαμογελαστή φορώντας ένα παλιομοδίτικο ζευγάρι, το οποίο μου άφησε σε καλή τιμή. Λίγα λεπτά αφότου άρχισα να ανηφορίζω την οδό Λένιν καθοδόν για το σταθμό, είδα μπροστά μου μια μαρσρούτκα που με κυριλλικά γράμματα έγραφε στην ταμπέλα "Κισινάου". Βιαστικά νοήματα και χοροπηδητά και θρονιάστηκα χαρούμενη στη θέση μου, πληρώνοντας το αντίτιμο σε τοπικά ρούβλια.
Η επιστροφή ήταν ευχάριστη. H έξοδος από το κρατίδιο γρήγορη, με τις σημαίες, τα τανκς και τα σφυροδρέπανα ως αποχαιρετιστήρια εικόνα. Η μολδάβικη φύση καταπράσινη και το μουσικό χαλί και πάλι 90s.
Και ναι, μια μονοήμερη εκδρομή σίγουρα δεν έχει τον πλούτο μιας ολοκληρωμένης εξόρμησης στην Υπερδνειστερία. Μπορεί να είναι όμως πολύ ιδιαίτερη, διδακτική, χορταστική. Και να αποτελέσει αφετηρία για ακόμα περισσότερες επισκέψεις στην περιοχή. Εγώ πάντως έχω αφήσει λογαριασμούς ανοιχτούς.
Καλά ταξίδια σε όλους μας!
ΤΕΛΟΣ
