underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.902
- Likes
- 13.508
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Το "κυρίως πιάτο"
Είχαμε μείνει στο σημείο που οι συμπαθέστατες φοιτήτριες με άφησαν κάπου κοντά στις όχθες του Δνείστερου και πήγαν να απολαύσουν την ταινία τους. Μόνη μου πια, συνέχισα να περπατάω χαρωπή προς το διασημότερο αξιοθέατο της χώρας, το τεράστιο και επιβλητικό κτίριο που στεγάζει την Κυβέρνηση της Υπερδνειστερίας. Μπροστά του δεσπόζει και το διαβόητο άγαλμα του Λένιν, το οποίο αποτελεί ίσως το πιο πολυφωτογραφημένο σημείο του κρατιδίου.
Αγάλματα του Λένιν βρίσκει κανείς σε όλες τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, αποτελώντας αναπόσπαστα στοιχεία και σύμβολα της σοβιετικής περιόδου. Πάρα πολλά από αυτά έχουν βέβαια "ξηλωθεί" ή μεταφερθεί σε λιγότερο κεντρικές τοποθεσίες από εκείνες που είχαν τοποθετηθεί αρχικά για συμβολικούς λόγους, αλλά κι επειδή πολλοί άνθρωποι θέλουν να αφήσουν πίσω εκείνες τις εποχές. Το "κυνήγι των Λένιν" βέβαια έχει καταλήξει συνήθειο πολλών ταξιδιωτών που επισκέπτονται αυτές τις χώρες. Υπάρχουν σχετικές λίστες στο διαδίκτυο, ακόμα και λογαριασμοί στο instagram αφιερωμένοι στα αγάλματα και τις προτομές του σοβιετικού ηγέτη. Κανένα άλλο όμως δεν είναι σαν αυτό στο Τιρασπόλ, που εν έτει 2018 δεσπόζει τεράστιο μπροστά από το σημαντικότερο κυβερνητικό κτίριο μιας πρωτεύουσας. Μιας αμφιλεγόμενης πρωτεύουσας ενός πολύ περιορισμένα αναγνωρισμένου κρατιδίου, συμφωνώ. Αλλά και πάλι σου δημιουργεί δέος. Προσωπικά πέρασα αρκετή ώρα μπροστά από κτίριο και έβγαλα πλήθος φωτογραφιών κι ας ήξερα ότι απαγορεύεται. Χαλάλι του.
Η συγκεκριμένη περιοχή δεν αποτελεί όμως το "κυρίως πιάτο" αυτού του ταξιδιού-χρονοκάψουλας μόνο λόγω του κτιρίου. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρεις πού να πρωτοκοιτάξεις. Στο μνημείο με την Αιώνια Φλόγα και τα ονόματα των πεσόντων του πολέμου με τη Μολδαβία; Στα αγάλματα και τα σύμβολα; Ή μήπως στο δεύτερο πιο πολυφωτογραφημένο σημείο της "χώρας", εκεί όπου το σοβιετικό τανκ στέκεται αγέρωχο δίπλα σε μια μικρή ρωσο-ορθόδοξη εκκλησία;
Τα πάντα είναι πομπώδη εκεί. Πομπώδη και πληθωρικά, περνώντας εύκολα τα μηνύματά τους. Και όσο προετοιμασμένος κι αν είσαι για ό, τι θα δεις, όσα κι αν έχεις διαβάσει πιο πριν, δεν παύεις να εντυπωσιάζεσαι. Ή εν πάση περιπτώσει έτσι συνέβη σε μένα. Κατέληξα να καθίσω κάπου και να κοιτάζω για ώρα, χαμένη στις σκέψεις μου. Μέχρι που κάποια στιγμή σα να επανήλθα στην πραγματικότητα και θυμήθηκα ότι ήταν άνοιξη, ότι ήταν όμορφα κι ότι ήμουν σε απόσταση αναπνοής από το ποτάμι. Περπάτησα προς τη γέφυρα του Δνείστερου, προσπέρασα τους φαντάρους και τη διέσχισα πεζή, χαζεύοντας την ηρεμία του νερού, το πράσινο, τα βαρκάκια. Πήρα βαθιές ανάσες και χαμογέλασα, συνειδητοποιώντας ότι σε μια ζωή όπου η ευτυχία βρίσκεται σε στιγμές εγώ βίωνα μια τέτοια.
Είχαμε μείνει στο σημείο που οι συμπαθέστατες φοιτήτριες με άφησαν κάπου κοντά στις όχθες του Δνείστερου και πήγαν να απολαύσουν την ταινία τους. Μόνη μου πια, συνέχισα να περπατάω χαρωπή προς το διασημότερο αξιοθέατο της χώρας, το τεράστιο και επιβλητικό κτίριο που στεγάζει την Κυβέρνηση της Υπερδνειστερίας. Μπροστά του δεσπόζει και το διαβόητο άγαλμα του Λένιν, το οποίο αποτελεί ίσως το πιο πολυφωτογραφημένο σημείο του κρατιδίου.
Αγάλματα του Λένιν βρίσκει κανείς σε όλες τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, αποτελώντας αναπόσπαστα στοιχεία και σύμβολα της σοβιετικής περιόδου. Πάρα πολλά από αυτά έχουν βέβαια "ξηλωθεί" ή μεταφερθεί σε λιγότερο κεντρικές τοποθεσίες από εκείνες που είχαν τοποθετηθεί αρχικά για συμβολικούς λόγους, αλλά κι επειδή πολλοί άνθρωποι θέλουν να αφήσουν πίσω εκείνες τις εποχές. Το "κυνήγι των Λένιν" βέβαια έχει καταλήξει συνήθειο πολλών ταξιδιωτών που επισκέπτονται αυτές τις χώρες. Υπάρχουν σχετικές λίστες στο διαδίκτυο, ακόμα και λογαριασμοί στο instagram αφιερωμένοι στα αγάλματα και τις προτομές του σοβιετικού ηγέτη. Κανένα άλλο όμως δεν είναι σαν αυτό στο Τιρασπόλ, που εν έτει 2018 δεσπόζει τεράστιο μπροστά από το σημαντικότερο κυβερνητικό κτίριο μιας πρωτεύουσας. Μιας αμφιλεγόμενης πρωτεύουσας ενός πολύ περιορισμένα αναγνωρισμένου κρατιδίου, συμφωνώ. Αλλά και πάλι σου δημιουργεί δέος. Προσωπικά πέρασα αρκετή ώρα μπροστά από κτίριο και έβγαλα πλήθος φωτογραφιών κι ας ήξερα ότι απαγορεύεται. Χαλάλι του.
Η συγκεκριμένη περιοχή δεν αποτελεί όμως το "κυρίως πιάτο" αυτού του ταξιδιού-χρονοκάψουλας μόνο λόγω του κτιρίου. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρεις πού να πρωτοκοιτάξεις. Στο μνημείο με την Αιώνια Φλόγα και τα ονόματα των πεσόντων του πολέμου με τη Μολδαβία; Στα αγάλματα και τα σύμβολα; Ή μήπως στο δεύτερο πιο πολυφωτογραφημένο σημείο της "χώρας", εκεί όπου το σοβιετικό τανκ στέκεται αγέρωχο δίπλα σε μια μικρή ρωσο-ορθόδοξη εκκλησία;
Τα πάντα είναι πομπώδη εκεί. Πομπώδη και πληθωρικά, περνώντας εύκολα τα μηνύματά τους. Και όσο προετοιμασμένος κι αν είσαι για ό, τι θα δεις, όσα κι αν έχεις διαβάσει πιο πριν, δεν παύεις να εντυπωσιάζεσαι. Ή εν πάση περιπτώσει έτσι συνέβη σε μένα. Κατέληξα να καθίσω κάπου και να κοιτάζω για ώρα, χαμένη στις σκέψεις μου. Μέχρι που κάποια στιγμή σα να επανήλθα στην πραγματικότητα και θυμήθηκα ότι ήταν άνοιξη, ότι ήταν όμορφα κι ότι ήμουν σε απόσταση αναπνοής από το ποτάμι. Περπάτησα προς τη γέφυρα του Δνείστερου, προσπέρασα τους φαντάρους και τη διέσχισα πεζή, χαζεύοντας την ηρεμία του νερού, το πράσινο, τα βαρκάκια. Πήρα βαθιές ανάσες και χαμογέλασα, συνειδητοποιώντας ότι σε μια ζωή όπου η ευτυχία βρίσκεται σε στιγμές εγώ βίωνα μια τέτοια.
