Dorotija
Member
- Μηνύματα
- 1.297
- Likes
- 701
- Επόμενο Ταξίδι
- Να είναι η Κρακοβία?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Yemen
Το μεσημεριανό φαγητό και το τσουχτερό κρύο δεν ήταν αρκετά για να κρατήσουν τη φίλη μας μακριά από τα ψώνια. έτσι αναμιχθήκαμε με το πλήθος που είχε εμποτιστεί από το εορταστικό κλίμα και είχε άγριες διαθέσεις (!) και να κάνουμε ένα shop-hopping!
Ακολούθησαν μερικές σκηνές απείρου κάλλους, καθώς οι πωλήτριες μιλούν καταλανικά και ισπανικά αλλά στα αγγλικά είναι ντιπ για ντιπ σκράπες (δείξε μου τους γείτονες σου να σου πω ποιος είσαι...) κι έτσι η συνεννόηση έγινε κυρίως με τη διεθνή γλώσσα του σώματος και κάποια ελάχιστα ισπανικά&καταλανικά που είχαμε παπαγαλίσει πριν φτάσουμε. Όχι ότι δεν υπήρχε πορωμένος ισπανοκαταλανόφιλος στην παρέα, που μιλούσε και τη γλώσσα, αλλά ήταν πολύ απασχολημένος να αγοράζει σημαιούλες της Ανδόρρας και πιάτα με το εθνόσημο, για να ασχοληθεί με ταπεινά πράγματα, όπως την αγορά ενός αρώματος, ας πούμε!! Το πράγμα βέβαια είχε και την πλάκα του- μετά από ενα άκρως διασκεδαστικό (για μας και τους γύρω) σοου από χειρονομίες και γκριμάτσες, και μερικά gracies, de nada, adeu κτλ κτλ, βγήκαμε στο δρόμο, ενώ είχε αρχίσει να νυχτώνει (και να παγώνει). Είπαμε να πιούμε ένα καφέ ένα κρασί κάτι, να αράξουμε, αλλά μάταια αναζητούσαμε ένα όμορφο καφέ, ή ένα μπαράκι. Είναι πουναι λίγα στην ανδόρρα, είμασταν και στο πιο εμπορικό κομμάτι της πόλης... γυρνούσαμε γύρω γύρω σαν τις μύγες! Κατα τύχη εντελώς βρεθήκαμε στο πολύ όμορφο μπαράκι Fada Ignorant, με πολύ ωραία, φιλική ατμόσφαιρα και πολύ μα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ όμορφο κόσμο (εγγυημένα!) Απολαύσαμε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, μα ακόμα πιο πολύ απολαύσαμε τον εξής διάλογο.
"Τι οφείλουμε;
"7 ευρώ" (εδώ ψαχνόμαστε για λίγο και τελικά βγάζουμε όλοι από ?7.)
Ο τύπος στο μπαρ μας κοιτάει καλά καλά και λέει: "Όχι ρε παιδιά! 7 ευρώ και τα τρία!!!"
Οι τιμές γενικώς στην Ανδόρρα ήταν εκπληκτικά χαμηλές! Φεύγουμε από το μαγαζί με την υπόσχεση ότι θα ξαναρθουμε.
Και τώρα έμπαινε το μεγάλο ερώτημα.
Τι θα κάναμε παραμονή Χριστουγέννων;
Οι φίλοι μου ήταν κατηγορηματικοί: Χριστούγεννα αύριο, κι εμείς θα πέσουμε για ύπνο; Κάπου θα πάμε, για φαγητό ή κάπου έξω. Έλα όμως που τα πάντα ήταν κλειστά! Η οικογένεια στην Ανδόρρα, όπως και η θρησκεία, παίζουν πρωτεύοντα ρόλο, και οι άνθρωποι κλείνουν τα μαγαζιά και περνάνε τις γιορτές στο σπίτι... Εμάς, όμως, δεν μας σκεφτήκανε! ΚΑι τώρα;
Η απόφαση πάρθηκε στα γρήγορα, περνώντας μπρος από ένα ανοιχτό εστιατόριο -θα ζητήσουμε να μας κάνει πακέτο φαγητό και θα αράζαμε για το εορταστικό δείπνο στο φοβερό ξενοδοχείο μας που είχε όλα τα κομφόρ! Μπαίνουμε μέσα και παραγγέλνουμε jamon πάνω σε ψωμί, tortijia και διάφορα άλλα για έξω, ενώ εγώ ζαχαρώνω τα μπουκάλια με τα ισπανικά κρασιά. Οι τιμές όμως, αυτή τη φορά είναι τελείως απαγορευτικές, και έχω αρχίσει να γκρινιάζω. Λίγο κρασάκι ρε παιδιά. Δεν μπορεί κάπου θα βρούμε ένα παντοπωλείο. Σιγά μη βρούμε, μου λένε, δεν βλέπεις ότι όλα είναι κλειστά; Θα βρούμε, λέω, τους παρατάω σύξυλους και βγαίνω στο δρόμο.
Έξω ερημιά, τα μαγαζιά κλειστά και κόσμος στους δρόμους δεν υπάρχει. Περιφέρομαι ανάμεσα στα στενά με ορατή την πθανότητα να χαθώ για τα καλά. Εντελώς κατα τύχη, πέφτω πάνω σε ένα καφεκοπτείο (!) που είναι ακόμα ανοιχτό, ωστόσο έχουν χαμηλώσει τα φώτα και καθαρίζουνε. Μπαίνω μέσα, και εδώ οι σκηνές απείρου κάλλους συνεχίζονται.
"Hola!" (Η ευγένεια μου πάνω απόλα)
"Hola!" μου απαντά ένας, με κοιτά παραξενεμένος. σίγουρα σκέφτεται: Μια τρελή θέλει να αγοράσει καφέ παραμονή χριστουγέννων...
"Que tal?" (τα βασικά ήξερα, τα βασικά έλεγα!)
"Bien" μου απαντανε
"..."
Εδώ έχουν τελειώσει τα ισπανικά μου, και τους κοιτάω σα χαζή! Τι να πω τώρα;;;;
"Μιλάτε αγγλικά?"
"Λίγο..." (Καλέ μου άνθρωπε!)
Ξεκινάω να εξηγώ: ΘΑ ήθελα ένα μπουκάλι κρασί παρακαλώ... Δεν με αφήνει να ολοκληρώσω, εξαπολύει κατα πάνω μου ένα χείμαρρο από καταλανικά από τα οποία φυσικά δεν καταλαβαίνω λέξη! Τώρα τι κάνουμε; Παίρνω το πιο απελπισμένο ύφος μου και συνεχίζω: τα πάντα είναι κλειστά, και είναι παραμονή χριστουγέννων, μια μπίρα κάτι, έτσι για το καλό, por favor, sisplau... Το δεύτερο, σας παρακαλώ στα καταλανικά, έκαμψε κάθε αντίσταση. Οι Ανδορρανοι, όπως και οι Καταλανοί, άμα τους μιλήσεις στη γλώσσα τους, γίνονται χαλί να τους πατήσεις. Μου χαρίζει το πιο πλατύ του χαμόγελο, ψαχουλεύει λίγο πίσω από τον πάγκο, ρίχνει τα πάντα κάτω, τελικά βγάζει ένα μπουκάλι κρασί! Δεύτερος χείμαρρος καταλανικών με χαμόγελο αυτή τη φορά! Δεν με αφήνουν καν να πληρώσω, φεύγω με πολλά gracies και adeu (καταλανικά ευχαριστω και αντιο) και οι φίλοι μου απλώς δεν πιστεύουν πως βρήκα ένα μπουκάλι κρασί τσάμπα, σε μια έρημη πόλη, χωρίς να μιλάω καμια από τις γλώσσες του τόπου. Πάρτυ με φαί και κρασί στο ξενοδοχείο, λίγο κουτσομπολιό και ύπνος νωρίς, γιατί την επόμενη και τελευταία μέρα θα ξεκινούσαμε οδοιπορικό στα χιονοδρομικά.....
Ακολούθησαν μερικές σκηνές απείρου κάλλους, καθώς οι πωλήτριες μιλούν καταλανικά και ισπανικά αλλά στα αγγλικά είναι ντιπ για ντιπ σκράπες (δείξε μου τους γείτονες σου να σου πω ποιος είσαι...) κι έτσι η συνεννόηση έγινε κυρίως με τη διεθνή γλώσσα του σώματος και κάποια ελάχιστα ισπανικά&καταλανικά που είχαμε παπαγαλίσει πριν φτάσουμε. Όχι ότι δεν υπήρχε πορωμένος ισπανοκαταλανόφιλος στην παρέα, που μιλούσε και τη γλώσσα, αλλά ήταν πολύ απασχολημένος να αγοράζει σημαιούλες της Ανδόρρας και πιάτα με το εθνόσημο, για να ασχοληθεί με ταπεινά πράγματα, όπως την αγορά ενός αρώματος, ας πούμε!! Το πράγμα βέβαια είχε και την πλάκα του- μετά από ενα άκρως διασκεδαστικό (για μας και τους γύρω) σοου από χειρονομίες και γκριμάτσες, και μερικά gracies, de nada, adeu κτλ κτλ, βγήκαμε στο δρόμο, ενώ είχε αρχίσει να νυχτώνει (και να παγώνει). Είπαμε να πιούμε ένα καφέ ένα κρασί κάτι, να αράξουμε, αλλά μάταια αναζητούσαμε ένα όμορφο καφέ, ή ένα μπαράκι. Είναι πουναι λίγα στην ανδόρρα, είμασταν και στο πιο εμπορικό κομμάτι της πόλης... γυρνούσαμε γύρω γύρω σαν τις μύγες! Κατα τύχη εντελώς βρεθήκαμε στο πολύ όμορφο μπαράκι Fada Ignorant, με πολύ ωραία, φιλική ατμόσφαιρα και πολύ μα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ όμορφο κόσμο (εγγυημένα!) Απολαύσαμε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, μα ακόμα πιο πολύ απολαύσαμε τον εξής διάλογο.
"Τι οφείλουμε;
"7 ευρώ" (εδώ ψαχνόμαστε για λίγο και τελικά βγάζουμε όλοι από ?7.)
Ο τύπος στο μπαρ μας κοιτάει καλά καλά και λέει: "Όχι ρε παιδιά! 7 ευρώ και τα τρία!!!"
Οι τιμές γενικώς στην Ανδόρρα ήταν εκπληκτικά χαμηλές! Φεύγουμε από το μαγαζί με την υπόσχεση ότι θα ξαναρθουμε.
Και τώρα έμπαινε το μεγάλο ερώτημα.
Τι θα κάναμε παραμονή Χριστουγέννων;
Οι φίλοι μου ήταν κατηγορηματικοί: Χριστούγεννα αύριο, κι εμείς θα πέσουμε για ύπνο; Κάπου θα πάμε, για φαγητό ή κάπου έξω. Έλα όμως που τα πάντα ήταν κλειστά! Η οικογένεια στην Ανδόρρα, όπως και η θρησκεία, παίζουν πρωτεύοντα ρόλο, και οι άνθρωποι κλείνουν τα μαγαζιά και περνάνε τις γιορτές στο σπίτι... Εμάς, όμως, δεν μας σκεφτήκανε! ΚΑι τώρα;
Η απόφαση πάρθηκε στα γρήγορα, περνώντας μπρος από ένα ανοιχτό εστιατόριο -θα ζητήσουμε να μας κάνει πακέτο φαγητό και θα αράζαμε για το εορταστικό δείπνο στο φοβερό ξενοδοχείο μας που είχε όλα τα κομφόρ! Μπαίνουμε μέσα και παραγγέλνουμε jamon πάνω σε ψωμί, tortijia και διάφορα άλλα για έξω, ενώ εγώ ζαχαρώνω τα μπουκάλια με τα ισπανικά κρασιά. Οι τιμές όμως, αυτή τη φορά είναι τελείως απαγορευτικές, και έχω αρχίσει να γκρινιάζω. Λίγο κρασάκι ρε παιδιά. Δεν μπορεί κάπου θα βρούμε ένα παντοπωλείο. Σιγά μη βρούμε, μου λένε, δεν βλέπεις ότι όλα είναι κλειστά; Θα βρούμε, λέω, τους παρατάω σύξυλους και βγαίνω στο δρόμο.
Έξω ερημιά, τα μαγαζιά κλειστά και κόσμος στους δρόμους δεν υπάρχει. Περιφέρομαι ανάμεσα στα στενά με ορατή την πθανότητα να χαθώ για τα καλά. Εντελώς κατα τύχη, πέφτω πάνω σε ένα καφεκοπτείο (!) που είναι ακόμα ανοιχτό, ωστόσο έχουν χαμηλώσει τα φώτα και καθαρίζουνε. Μπαίνω μέσα, και εδώ οι σκηνές απείρου κάλλους συνεχίζονται.
"Hola!" (Η ευγένεια μου πάνω απόλα)
"Hola!" μου απαντά ένας, με κοιτά παραξενεμένος. σίγουρα σκέφτεται: Μια τρελή θέλει να αγοράσει καφέ παραμονή χριστουγέννων...
"Que tal?" (τα βασικά ήξερα, τα βασικά έλεγα!)
"Bien" μου απαντανε
"..."
Εδώ έχουν τελειώσει τα ισπανικά μου, και τους κοιτάω σα χαζή! Τι να πω τώρα;;;;
"Μιλάτε αγγλικά?"
"Λίγο..." (Καλέ μου άνθρωπε!)
Ξεκινάω να εξηγώ: ΘΑ ήθελα ένα μπουκάλι κρασί παρακαλώ... Δεν με αφήνει να ολοκληρώσω, εξαπολύει κατα πάνω μου ένα χείμαρρο από καταλανικά από τα οποία φυσικά δεν καταλαβαίνω λέξη! Τώρα τι κάνουμε; Παίρνω το πιο απελπισμένο ύφος μου και συνεχίζω: τα πάντα είναι κλειστά, και είναι παραμονή χριστουγέννων, μια μπίρα κάτι, έτσι για το καλό, por favor, sisplau... Το δεύτερο, σας παρακαλώ στα καταλανικά, έκαμψε κάθε αντίσταση. Οι Ανδορρανοι, όπως και οι Καταλανοί, άμα τους μιλήσεις στη γλώσσα τους, γίνονται χαλί να τους πατήσεις. Μου χαρίζει το πιο πλατύ του χαμόγελο, ψαχουλεύει λίγο πίσω από τον πάγκο, ρίχνει τα πάντα κάτω, τελικά βγάζει ένα μπουκάλι κρασί! Δεύτερος χείμαρρος καταλανικών με χαμόγελο αυτή τη φορά! Δεν με αφήνουν καν να πληρώσω, φεύγω με πολλά gracies και adeu (καταλανικά ευχαριστω και αντιο) και οι φίλοι μου απλώς δεν πιστεύουν πως βρήκα ένα μπουκάλι κρασί τσάμπα, σε μια έρημη πόλη, χωρίς να μιλάω καμια από τις γλώσσες του τόπου. Πάρτυ με φαί και κρασί στο ξενοδοχείο, λίγο κουτσομπολιό και ύπνος νωρίς, γιατί την επόμενη και τελευταία μέρα θα ξεκινούσαμε οδοιπορικό στα χιονοδρομικά.....
Attachments
-
45 KB Προβολές: 275