panagiotis88
Member
- Μηνύματα
- 19
- Likes
- 166
- Επόμενο Ταξίδι
- Ισλανδία
3η ημέρα
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει πάλι ξύπνιους πολύ πρωί, την ίδια ακριβώς ώρα με τη χθεσινή ημέρα (λόγω της διαφοράς ώρας και του jet lag), λες και κάποιος μας είχε φυτέψει εσωτερικό ρολόι. Σήμερα θα παίρναμε το ιστορικό τραμ (cable car) της πόλης και τη γραμμή powell-hyde από την αφετηρία powell and market (είναι το σημείο που οι οδηγοί γυρίζουν το βαγόνι σπρώχνοντάς το και ξεκινούν καινούριο δρομολόγιο) για μία must εξερεύνηση της πόλης βγαλμένη από το παρελθόν. Τα τραμ, τα οποία έχουν ανακηρυχτεί σε διατηρητέο μνημείο, πρωτοεμφανίστηκαν το 1873, για να βοηθήσουν τους κατοίκους στις μετακινήσεις τους, λόγω της μορφολογίας της πόλης, η οποία είναι χτισμένη πάνω σε πολλούς λόφους. Από τις πολλές γραμμές που λειτουργούσαν τότε, σήμερα έχουν απομείνει μόνο 3. Αγοράσαμε από το διπλανό εκδοτήριο της αφετηρίας one way εισιτήριο 7 δολάρια έκαστος και πήγαμε στη γραμμή αναμονής πρώτοι πρώτοι (έχει και τα καλά του το jet lag). Ήταν πολύ πρωί και ο κόσμος λιγοστός. Αυτό όμως, όπως διαπιστώσαμε στη συνέχεια του ταξιδιού μας, δεν ισχύει αν πας άλλες ώρες της ημέρας, όπου σχηματίζονται μεγάλες ουρές. Εννοείται ότι έχει τσιμπημένη τιμή και απευθύνεται μόνο σε τουρίστες. Όμορφη περιήγηση στις παλιές συνοικίες της πόλης (Nob Hill, Russian Hill) και ανεβοκατέβασμα των λόφων τους, χαζεύοντας παράλληλα περιποιημένα βικτωριανά σπίτια! Η διαδρομή περνάει και από την κορυφή του φιδογυριστού δρόμου Lombard (στον όποιο θα επιστρέφαμε αμέσως μετά), με τα καταπράσινα παρτέρια και την πανέμορφη θέα, όπου στο βάθος μπορείς να διακρίνεις τον πύργο Coit και τη Bay Bridge! Αφού τελείωσε η βόλτα μας, (μέχρι το τέλος του δρομολογίου) επιστρέψαμε στη Lombard street ώστε να τη φωτογραφήσουμε, μαζί με τους υπόλοιπους τουρίστες. Ο δρόμος αποτελείται από 8 απότομες διαδοχικές στροφές και τα οχήματα που τη διασχίζουν κινούνται σημειωτών λόγω της απότομης κλίσης του δρόμου (αλλά περισσότερο να μην έχουν κάποιο ατύχημα με εμάς τους τουρίστες που φωτογραφιζόμαστε αμέριμνοι εκεί). Λίγο πιο κάτω στον ίδιο δρόμο (Lombard street 900) περάσαμε και απ΄ το σπίτι όπου είχε πρωταγωνιστήσει ο James Stewart ως Scottie, στην κλασσική ταινία Vertigo (Δεσμώτης του Ιλίγγου) του Alfred Hitchcock.
Η αφετηρία των cable cars
Lombard Street
Το σπίτι όπου πρωταγωνίστησε ο James Stewart
Πρώτη φορά σε πόλη εκτός Ευρώπης και οι δύο, πάμε να περπατήσουμε και να θαυμάσουμε από κοντά την περιοχή με τους ουρανοξύστες, σαν μια μικρή δόση για το τι θα ακολουθήσει στη Νέα Υόρκη. Είχαμε περάσει και με τα ποδήλατα ξανά από ΄κει, τους είδαμε όμως φευγαλέα. Κατεβαίνοντας, στρίψαμε στην κεντρική λεωφόρο Columbus, όπου περπατώντας κατά μήκος της, περάσαμε από την Washington square και στη συνέχεια από το πρωτοποριακό για τη δεκαετία του 50 ΄s βιβλιοπωλείο City Lights, το οποίο είναι συνυφασμένο με το λογοτεχνικό κίνημα των Beat και των εκπροσώπων του(Kerouac, Ginsberg, Burroughs κ.α.). Στα δεξιά μας η κινέζικη συνοικία. Δημιουργούσε ένα εντελώς αντιφατικό σκηνικό με τη διπλανή περιοχή των ουρανοξυστών! Λίγο πιο κάτω ο Columbus Tower, ένας παλιός πύργος όπου το 1972 αγοράστηκε από το Francis Ford Coppola και στεγάζει την εταιρεία παραγωγής του. Σε όλη τη διαδρομή είχαμε ως φόντο τον ουρανοξύστη Transamerica Pyramid, o οποίος και μας υποδέχτηκε στην περιοχή του Financial District με τους ουρανοξύστες. Περιπλανηθήκαμε αρκετή ώρα εκεί θαυμάζοντας τα επιβλητικά κτίρια! Σηκώνοντας ψηλά το κεφάλι, ένιωθες έναν ευχάριστο ίλιγγο να σε διαπερνά! Σηκώνοντας ψηλά το κεφάλι, ένιωθες πολύ μικρός μπροστά τους! Η αλήθεια είναι ότι μας έκαναν τρομερά καλή εντύπωση οι ουρανοξύστες εκεί, ειδικά σ΄ εμένα. Σκέφτηκα ότι για να μου έκαναν τόσο καλή εντύπωση, στη Νέα Υόρκη δεν το γλιτώνω το πολιτισμικό σοκ. Κι όμως στο Σαν Φρανσίσκο μου άρεσαν περισσότερο. Δεν ξέρω τι φταίει, ίσως επειδή ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα μαζεμένα τόσο ψηλά κτίρια, ή μπορεί επειδή τα περισσότερα εξ΄ αυτών είναι πιο καινούρια σε σύγκριση με του Μεγάλου Mήλου. Αυτό βέβαια ισχύει για την ημέρα, γιατί τη νύχτα η Νέα Υόρκη ήταν εκτός συναγωνισμού και τα ψηλά της κτίρια και γενικά η ζωή της. Αν με ρωτάτε ποια πόλη μας άρεσε περισσότερο συνολικά, θα σας απαντήσω….την ημέρα το Σαν Φρανσίσκο και τη νύχτα η Νέα Υόρκη. Τελειώνοντας την περιπλάνησή μας, πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση (έχουμε συνέχεια το απόγευμα), αφού πρώτα κάναμε στάση στο Burger King (της γνωστής αλυσίδας burger) κοντά στη Union Square. Την πλατεία που στις άκρες της έχει ζωγραφισμένα γλυπτά σε σχήμα καρδιάς. Είχε στις τρεις άκρες της από μία καρδιά. Στην τέταρτη μάλλον θα ξέχασαν να βάλουν...
Στο βάθος η Transamerica Pyramid και στα δεξιά το βιβλιοπωλείο City Lights
Transamerica Pyramid και Columbus Tower
Ferry Building
Union Square
Μετά από ολιγόωρη χαλάρωση, ξεκινήσαμε περπατώντας για την pier 33 και νυχτερινό tour στο Alcatraz. Κλείσαμε αυτό, γιατί έτσι θα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τον περιβόητο βράχο και τη θέα που προσφέρει μέρα και νύχτα. Καλό είναι για όποιον ενδιαφέρεται για το νυχτερινό tour, να το κλείσει τουλάχιστον ένα μήνα νωρίτερα. Εξαντλείται εύκολα λόγω των περιορισμένων δρομολογίων του, σε σχέση με τα ημερήσια δρομολόγια. Εισήλθαμε από την dragon’s gate (είσοδος της Chinatown από τη νότια πλευρά της πόλης) και επίσημα στη μεγαλύτερη κινέζικη συνοικία του κόσμου εκτός Ασίας. Μπήκαμε σ΄ ένα κατάστημα στη Grant ave για να αγοράσαμε souvenir και ταυτόχρονα ο υπάλληλος εκεί, ήθελε να μας πουλήσει κάποιο εξάρτημα για τη φωτογραφική μηχανή. Αφού παζάρεψα το προϊόν, τελικά το άφησε τέσσερις φορές πιο κάτω από την αρχική του τιμή. Και πάλι ακριβό μου φάνηκε και δεν το αγόρασα. Αν κάποιος δεν το έχει με τα παζάρια, να κρατηθεί μακριά από τέτοια καταστήματα. Δεν έχω πάει στην Κίνα, αλλά πιστεύω πως η συνοικία μας έβαλε αρκετά στην κινέζικη κουλτούρα. Επίσης μας φάνηκε ελαφρώς πιο αυθεντική σε σχέση με αυτή της Νέας Υόρκης που επισκεφθήκαμε αργότερα. Στη συνέχεια περάσαμε και από τη Levi’s Plaza, εκεί όπου ο Levi Strauss ίδρυσε την επιχείρησή του και έφτιαχνε τα παντελόνια jean την εποχή που άνθισε ο πυρετός του χρυσού στη δύση, η οποία επιχείρηση συνεχίζει να λειτουργεί ακόμα και σήμερα. Έπειτα βγήκαμε στο λιμάνι του Σαν Φρανσίσκο με τις αποβάθρες. Είπαμε να προσπεράσουμε την pier 33, όπου θα κάναμε το tour και να συνεχίσουμε έως και την τουριστική pier 39 με τα πολλά καταστήματα και τα θαλάσσια λιοντάρια. Περιηγηθήκαμε εκεί όσο προλάβαμε (διότι μας πίεζε ο χρόνος) και επιστρέψαμε στην 33 για να πάμε στο Alcatraz.
Dragon΄s gate
Chinatown
Levi΄s Plaza
H τουριστική pier 39
Η ουρά μεγάλη, είναι σχεδόν πάντα sold out. Η εταιρεία που έχει πρόσβαση στο βράχο το έχει μονοπώλιο και κάνει χρυσές δουλειές. Αφού περιμέναμε εκεί, τελικά επιβιβαστήκαμε στο ferry στην ώρα μας. Πιάσαμε καλή θέση στο κατάστρωμα και ξεκινάει το μίνι tour για το Alcatraz (όχι το δικό μας νυχτερινό κέντρο στη Συγγρού, έχει και το Σαν Φρανσίσκο Alcatraz). Είναι η διασημότερη φυλακή του κόσμου! Η μεγαλύτερη ομορφιά του Alcatraz είναι ο τεράστιος μύθος που το περιβάλει και όχι τόσο το μέρος! Είναι το πρώτο όνομα που σου έρχεται στο μυαλό ακούγοντας τη φράση φυλακή υψίστης ασφαλείας (γι΄αυτό αξίζει να πούμε δυο λόγια). Κι όμως σαν ομοσπονδιακή φυλακή λειτούργησε μόνο από το 1934 έως και το 1963. Πιο πριν λειτουργούσε σαν στρατιωτική φυλακή. Την περίοδο της λειτουργίας του σαν ομοσπονδιακή φυλακή, φυλακίστηκαν κατάδικοι που είχαν διαπράξει έγκλημα σε περισσότερες από μια πολιτείες των Η.Π.Α. και δημιουργούσαν πολλά προβλήματα στις προηγούμενες φυλακές που κρατούνταν και γενικά θεωρούνταν οι χειρότεροι των χειροτέρων. Στα κελιά του έχουν εκτίσει την ποινή τους και πολλοί διάσημοι εγκληματίες, ανάμεσά τους οι Al Capone, Kelly Machine Gun, Robert Stroud (Birdman) κ.α. Στο βράχο έγιναν πολλές απόπειρες απόδρασης, δεν υπάρχει όμως καμία επιβεβαιωμένη απόδραση. Σ΄ αυτό συντέλεσαν πολλοί παράγοντες όπως οι υπεράριθμοι δεσμοφύλακες (οι οποίοι κατοικούσαν με τις οικογένειές τους σε παρακείμενο οικισμό πάνω στο βράχο) σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη φυλακή και η τοποθεσία του μέσα στα ανοικτά του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο με τα δυνατά ρεύματα, όπου οι περισσότεροι φυλακισμένοι τότε δε γνώριζαν καν κολύμπι. Ακόμα λέγεται ότι στους έγκλειστοι παρείχαν αρκετά ζεστό νερό στα ντους, ώστε σε περίπτωση απόδρασης να μην αντέξουν τα παγωμένα νερά του κόλπου (όλα μελετημένα). Η φυλακή έκλεισε λόγω του υψηλού κόστους συντήρησης και λόγω ότι οι εγκαταστάσεις της είχαν αρχίσει να παλιώνουν. Ίσως και να επιτάχυναν τη διαδικασία οι τελευταίες απόπειρες απόδρασης. Στον τόπο έχουν γυριστεί πολλά κινηματογραφικά έργα, με την ταινία <Απόδραση από το Αλκατράζ> να βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Για όλους τους παραπάνω λόγους (και άλλους πολλούς) διατηρεί ακόμα και σήμερα, 56 χρονιά μετά το κλείσιμό της, αυτό το μύθο.
H διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στο νησάκι είχε εκπληκτική θέα προς την πόλη και σε όλη τη περιοχή του κόλπου (Bay Area)! Πατώντας στο βράχο μας καλωσόρισαν οι αμέτρητοι πελεκάνοι του νησιού. Εφοδιαστήκαμε με το audioguide, το οποίο σε ξεναγεί από μέρος σε μέρος της φυλακής. Είδαμε τις πτέρυγες με τα κελιά, την κλειστοφοβική απομόνωση, τα μπάνια, το εστιατόριο και πολλούς άλλους χώρους με highlight τη μαγευτική θέα προς την πόλη που προσφέρει το προαύλιο που βρίσκεται ο φάρος.
Το εστιατόριο της φυλακής, όπου βρίσκεται ακόμα αναρτημένο το τελευταίο γεύμα των κρατουμένων
Ένα από τα ψεύτικα κεφάλια που κατασκευάστηκαν από σαπούνι, χαρτί και κομμένες τρίχες από κάποιους κρατουμένους, με σκοπό να παραπλανήσουν τους φύλακες, σε μία απόπειρα απόδρασης
Η θέα από το προαύλιο
Όταν επιστρέψαμε, η ώρα ήταν περασμένη κι έτσι δεν καταφέραμε να δοκιμάσουμε το φημισμένο μαστιχωτό ψωμί της αρτοποιείας Boudin γεμισμένο με σούπα και θαλασσινά (το γευτήκαμε αργότερα στο αεροδρόμιο και ήταν γευστικότατο). Τα καταστήματα με τα καβούρια στη Fisherman΄s Wharf ετοιμάζονταν να κλείσουν επίσης. Γενικά στην Αμερική πρέπει να είναι κανείς προετοιμασμένος γι΄αυτό, διότι μετά τις 10 το βράδυ οι επιλογές για φαγητό είναι πολύ περιορισμένες. Λίγο πιο κάτω η αφετηρία των cable cars και η γραμμή mason-powell, το οποίο ξαναπήραμε για δεύτερη φορά σήμερα για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο.
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει πάλι ξύπνιους πολύ πρωί, την ίδια ακριβώς ώρα με τη χθεσινή ημέρα (λόγω της διαφοράς ώρας και του jet lag), λες και κάποιος μας είχε φυτέψει εσωτερικό ρολόι. Σήμερα θα παίρναμε το ιστορικό τραμ (cable car) της πόλης και τη γραμμή powell-hyde από την αφετηρία powell and market (είναι το σημείο που οι οδηγοί γυρίζουν το βαγόνι σπρώχνοντάς το και ξεκινούν καινούριο δρομολόγιο) για μία must εξερεύνηση της πόλης βγαλμένη από το παρελθόν. Τα τραμ, τα οποία έχουν ανακηρυχτεί σε διατηρητέο μνημείο, πρωτοεμφανίστηκαν το 1873, για να βοηθήσουν τους κατοίκους στις μετακινήσεις τους, λόγω της μορφολογίας της πόλης, η οποία είναι χτισμένη πάνω σε πολλούς λόφους. Από τις πολλές γραμμές που λειτουργούσαν τότε, σήμερα έχουν απομείνει μόνο 3. Αγοράσαμε από το διπλανό εκδοτήριο της αφετηρίας one way εισιτήριο 7 δολάρια έκαστος και πήγαμε στη γραμμή αναμονής πρώτοι πρώτοι (έχει και τα καλά του το jet lag). Ήταν πολύ πρωί και ο κόσμος λιγοστός. Αυτό όμως, όπως διαπιστώσαμε στη συνέχεια του ταξιδιού μας, δεν ισχύει αν πας άλλες ώρες της ημέρας, όπου σχηματίζονται μεγάλες ουρές. Εννοείται ότι έχει τσιμπημένη τιμή και απευθύνεται μόνο σε τουρίστες. Όμορφη περιήγηση στις παλιές συνοικίες της πόλης (Nob Hill, Russian Hill) και ανεβοκατέβασμα των λόφων τους, χαζεύοντας παράλληλα περιποιημένα βικτωριανά σπίτια! Η διαδρομή περνάει και από την κορυφή του φιδογυριστού δρόμου Lombard (στον όποιο θα επιστρέφαμε αμέσως μετά), με τα καταπράσινα παρτέρια και την πανέμορφη θέα, όπου στο βάθος μπορείς να διακρίνεις τον πύργο Coit και τη Bay Bridge! Αφού τελείωσε η βόλτα μας, (μέχρι το τέλος του δρομολογίου) επιστρέψαμε στη Lombard street ώστε να τη φωτογραφήσουμε, μαζί με τους υπόλοιπους τουρίστες. Ο δρόμος αποτελείται από 8 απότομες διαδοχικές στροφές και τα οχήματα που τη διασχίζουν κινούνται σημειωτών λόγω της απότομης κλίσης του δρόμου (αλλά περισσότερο να μην έχουν κάποιο ατύχημα με εμάς τους τουρίστες που φωτογραφιζόμαστε αμέριμνοι εκεί). Λίγο πιο κάτω στον ίδιο δρόμο (Lombard street 900) περάσαμε και απ΄ το σπίτι όπου είχε πρωταγωνιστήσει ο James Stewart ως Scottie, στην κλασσική ταινία Vertigo (Δεσμώτης του Ιλίγγου) του Alfred Hitchcock.
Η αφετηρία των cable cars
Πρώτη φορά σε πόλη εκτός Ευρώπης και οι δύο, πάμε να περπατήσουμε και να θαυμάσουμε από κοντά την περιοχή με τους ουρανοξύστες, σαν μια μικρή δόση για το τι θα ακολουθήσει στη Νέα Υόρκη. Είχαμε περάσει και με τα ποδήλατα ξανά από ΄κει, τους είδαμε όμως φευγαλέα. Κατεβαίνοντας, στρίψαμε στην κεντρική λεωφόρο Columbus, όπου περπατώντας κατά μήκος της, περάσαμε από την Washington square και στη συνέχεια από το πρωτοποριακό για τη δεκαετία του 50 ΄s βιβλιοπωλείο City Lights, το οποίο είναι συνυφασμένο με το λογοτεχνικό κίνημα των Beat και των εκπροσώπων του(Kerouac, Ginsberg, Burroughs κ.α.). Στα δεξιά μας η κινέζικη συνοικία. Δημιουργούσε ένα εντελώς αντιφατικό σκηνικό με τη διπλανή περιοχή των ουρανοξυστών! Λίγο πιο κάτω ο Columbus Tower, ένας παλιός πύργος όπου το 1972 αγοράστηκε από το Francis Ford Coppola και στεγάζει την εταιρεία παραγωγής του. Σε όλη τη διαδρομή είχαμε ως φόντο τον ουρανοξύστη Transamerica Pyramid, o οποίος και μας υποδέχτηκε στην περιοχή του Financial District με τους ουρανοξύστες. Περιπλανηθήκαμε αρκετή ώρα εκεί θαυμάζοντας τα επιβλητικά κτίρια! Σηκώνοντας ψηλά το κεφάλι, ένιωθες έναν ευχάριστο ίλιγγο να σε διαπερνά! Σηκώνοντας ψηλά το κεφάλι, ένιωθες πολύ μικρός μπροστά τους! Η αλήθεια είναι ότι μας έκαναν τρομερά καλή εντύπωση οι ουρανοξύστες εκεί, ειδικά σ΄ εμένα. Σκέφτηκα ότι για να μου έκαναν τόσο καλή εντύπωση, στη Νέα Υόρκη δεν το γλιτώνω το πολιτισμικό σοκ. Κι όμως στο Σαν Φρανσίσκο μου άρεσαν περισσότερο. Δεν ξέρω τι φταίει, ίσως επειδή ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα μαζεμένα τόσο ψηλά κτίρια, ή μπορεί επειδή τα περισσότερα εξ΄ αυτών είναι πιο καινούρια σε σύγκριση με του Μεγάλου Mήλου. Αυτό βέβαια ισχύει για την ημέρα, γιατί τη νύχτα η Νέα Υόρκη ήταν εκτός συναγωνισμού και τα ψηλά της κτίρια και γενικά η ζωή της. Αν με ρωτάτε ποια πόλη μας άρεσε περισσότερο συνολικά, θα σας απαντήσω….την ημέρα το Σαν Φρανσίσκο και τη νύχτα η Νέα Υόρκη. Τελειώνοντας την περιπλάνησή μας, πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση (έχουμε συνέχεια το απόγευμα), αφού πρώτα κάναμε στάση στο Burger King (της γνωστής αλυσίδας burger) κοντά στη Union Square. Την πλατεία που στις άκρες της έχει ζωγραφισμένα γλυπτά σε σχήμα καρδιάς. Είχε στις τρεις άκρες της από μία καρδιά. Στην τέταρτη μάλλον θα ξέχασαν να βάλουν...
Στο βάθος η Transamerica Pyramid και στα δεξιά το βιβλιοπωλείο City Lights
Transamerica Pyramid και Columbus Tower
Union Square
Μετά από ολιγόωρη χαλάρωση, ξεκινήσαμε περπατώντας για την pier 33 και νυχτερινό tour στο Alcatraz. Κλείσαμε αυτό, γιατί έτσι θα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τον περιβόητο βράχο και τη θέα που προσφέρει μέρα και νύχτα. Καλό είναι για όποιον ενδιαφέρεται για το νυχτερινό tour, να το κλείσει τουλάχιστον ένα μήνα νωρίτερα. Εξαντλείται εύκολα λόγω των περιορισμένων δρομολογίων του, σε σχέση με τα ημερήσια δρομολόγια. Εισήλθαμε από την dragon’s gate (είσοδος της Chinatown από τη νότια πλευρά της πόλης) και επίσημα στη μεγαλύτερη κινέζικη συνοικία του κόσμου εκτός Ασίας. Μπήκαμε σ΄ ένα κατάστημα στη Grant ave για να αγοράσαμε souvenir και ταυτόχρονα ο υπάλληλος εκεί, ήθελε να μας πουλήσει κάποιο εξάρτημα για τη φωτογραφική μηχανή. Αφού παζάρεψα το προϊόν, τελικά το άφησε τέσσερις φορές πιο κάτω από την αρχική του τιμή. Και πάλι ακριβό μου φάνηκε και δεν το αγόρασα. Αν κάποιος δεν το έχει με τα παζάρια, να κρατηθεί μακριά από τέτοια καταστήματα. Δεν έχω πάει στην Κίνα, αλλά πιστεύω πως η συνοικία μας έβαλε αρκετά στην κινέζικη κουλτούρα. Επίσης μας φάνηκε ελαφρώς πιο αυθεντική σε σχέση με αυτή της Νέας Υόρκης που επισκεφθήκαμε αργότερα. Στη συνέχεια περάσαμε και από τη Levi’s Plaza, εκεί όπου ο Levi Strauss ίδρυσε την επιχείρησή του και έφτιαχνε τα παντελόνια jean την εποχή που άνθισε ο πυρετός του χρυσού στη δύση, η οποία επιχείρηση συνεχίζει να λειτουργεί ακόμα και σήμερα. Έπειτα βγήκαμε στο λιμάνι του Σαν Φρανσίσκο με τις αποβάθρες. Είπαμε να προσπεράσουμε την pier 33, όπου θα κάναμε το tour και να συνεχίσουμε έως και την τουριστική pier 39 με τα πολλά καταστήματα και τα θαλάσσια λιοντάρια. Περιηγηθήκαμε εκεί όσο προλάβαμε (διότι μας πίεζε ο χρόνος) και επιστρέψαμε στην 33 για να πάμε στο Alcatraz.
Dragon΄s gate
Η ουρά μεγάλη, είναι σχεδόν πάντα sold out. Η εταιρεία που έχει πρόσβαση στο βράχο το έχει μονοπώλιο και κάνει χρυσές δουλειές. Αφού περιμέναμε εκεί, τελικά επιβιβαστήκαμε στο ferry στην ώρα μας. Πιάσαμε καλή θέση στο κατάστρωμα και ξεκινάει το μίνι tour για το Alcatraz (όχι το δικό μας νυχτερινό κέντρο στη Συγγρού, έχει και το Σαν Φρανσίσκο Alcatraz). Είναι η διασημότερη φυλακή του κόσμου! Η μεγαλύτερη ομορφιά του Alcatraz είναι ο τεράστιος μύθος που το περιβάλει και όχι τόσο το μέρος! Είναι το πρώτο όνομα που σου έρχεται στο μυαλό ακούγοντας τη φράση φυλακή υψίστης ασφαλείας (γι΄αυτό αξίζει να πούμε δυο λόγια). Κι όμως σαν ομοσπονδιακή φυλακή λειτούργησε μόνο από το 1934 έως και το 1963. Πιο πριν λειτουργούσε σαν στρατιωτική φυλακή. Την περίοδο της λειτουργίας του σαν ομοσπονδιακή φυλακή, φυλακίστηκαν κατάδικοι που είχαν διαπράξει έγκλημα σε περισσότερες από μια πολιτείες των Η.Π.Α. και δημιουργούσαν πολλά προβλήματα στις προηγούμενες φυλακές που κρατούνταν και γενικά θεωρούνταν οι χειρότεροι των χειροτέρων. Στα κελιά του έχουν εκτίσει την ποινή τους και πολλοί διάσημοι εγκληματίες, ανάμεσά τους οι Al Capone, Kelly Machine Gun, Robert Stroud (Birdman) κ.α. Στο βράχο έγιναν πολλές απόπειρες απόδρασης, δεν υπάρχει όμως καμία επιβεβαιωμένη απόδραση. Σ΄ αυτό συντέλεσαν πολλοί παράγοντες όπως οι υπεράριθμοι δεσμοφύλακες (οι οποίοι κατοικούσαν με τις οικογένειές τους σε παρακείμενο οικισμό πάνω στο βράχο) σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη φυλακή και η τοποθεσία του μέσα στα ανοικτά του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο με τα δυνατά ρεύματα, όπου οι περισσότεροι φυλακισμένοι τότε δε γνώριζαν καν κολύμπι. Ακόμα λέγεται ότι στους έγκλειστοι παρείχαν αρκετά ζεστό νερό στα ντους, ώστε σε περίπτωση απόδρασης να μην αντέξουν τα παγωμένα νερά του κόλπου (όλα μελετημένα). Η φυλακή έκλεισε λόγω του υψηλού κόστους συντήρησης και λόγω ότι οι εγκαταστάσεις της είχαν αρχίσει να παλιώνουν. Ίσως και να επιτάχυναν τη διαδικασία οι τελευταίες απόπειρες απόδρασης. Στον τόπο έχουν γυριστεί πολλά κινηματογραφικά έργα, με την ταινία <Απόδραση από το Αλκατράζ> να βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Για όλους τους παραπάνω λόγους (και άλλους πολλούς) διατηρεί ακόμα και σήμερα, 56 χρονιά μετά το κλείσιμό της, αυτό το μύθο.
H διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στο νησάκι είχε εκπληκτική θέα προς την πόλη και σε όλη τη περιοχή του κόλπου (Bay Area)! Πατώντας στο βράχο μας καλωσόρισαν οι αμέτρητοι πελεκάνοι του νησιού. Εφοδιαστήκαμε με το audioguide, το οποίο σε ξεναγεί από μέρος σε μέρος της φυλακής. Είδαμε τις πτέρυγες με τα κελιά, την κλειστοφοβική απομόνωση, τα μπάνια, το εστιατόριο και πολλούς άλλους χώρους με highlight τη μαγευτική θέα προς την πόλη που προσφέρει το προαύλιο που βρίσκεται ο φάρος.
Όταν επιστρέψαμε, η ώρα ήταν περασμένη κι έτσι δεν καταφέραμε να δοκιμάσουμε το φημισμένο μαστιχωτό ψωμί της αρτοποιείας Boudin γεμισμένο με σούπα και θαλασσινά (το γευτήκαμε αργότερα στο αεροδρόμιο και ήταν γευστικότατο). Τα καταστήματα με τα καβούρια στη Fisherman΄s Wharf ετοιμάζονταν να κλείσουν επίσης. Γενικά στην Αμερική πρέπει να είναι κανείς προετοιμασμένος γι΄αυτό, διότι μετά τις 10 το βράδυ οι επιλογές για φαγητό είναι πολύ περιορισμένες. Λίγο πιο κάτω η αφετηρία των cable cars και η γραμμή mason-powell, το οποίο ξαναπήραμε για δεύτερη φορά σήμερα για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο.