Από τον Ειρηνικό Ωκεανό…στον Ατλαντικό (Σαν Φρανσίσκο - Νέα Υόρκη)

[panagiotis88]

7η ημέρα

Πρωινό ξύπνημα και ξεκινά μια ημέρα με πολύ γεμάτο πρόγραμμα. Θαυμάσια!..όσο πιο γεμάτο, τόσα περισσότερα πράγματα θα δούμε και θα ανακαλύψουμε. Τρώμε κάτι στα γρήγορα στο δωμάτιο και κατευθυνόμαστε προς τον subway, παίρνοντας τη γραμμή προς Lower Manhattan. Πρώτη στάση το πάρκο Bowling Green, όπου μας τράβηξε την προσοχή ο δημοφιλής μαινόμενος ταύρος (με τους μεγάλους όρχεις..τους οποίους λένε αν αγγίξεις θα σου φέρει τύχη), ένα χάλκινο γλυπτό που σύμφωνα με τον καλλιτέχνη που το δημιούργησε συμβολίζει τη δύναμη και την αντοχή του αμερικανικού λαού.

Λίγο πιο κάτω το Battery Park, όπου θα παίρναμε το ferry για να περάσουμε απέναντι στο Liberty Island και σε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα μνημεία παγκοσμίως το Άγαλμα της Ελευθερίας. Το μνημείο είναι δώρο των Γάλλων στις Η.Π.Α. προς τιμήν της γαλλοαμερικάνικης φιλίας. Το σημείο που είναι τοποθετημένο δεν είναι καθόλου τυχαίο, ώστε να είναι ορατό σε όποιον κατευθύνεται από ή προς το λιμάνι της Νέας Υόρκης. Πήγαμε στα γκισέ, αγοράσαμε εισιτήριο 18$ έκαστος, όπου περιλαμβάνει αποβίβαση στο Liberty Island, προσέγγιση του αγάλματος, είσοδο σε αυτό μέχρι κάποιο σημείο (π.χ. όχι ανάβαση στο στέμμα) και αποβίβαση στο νησί Ellis με είσοδο στο μουσείο της μετανάστευσης. Δεν περιμέναμε πολύ στην ουρά (όχι παραπάνω από 20 λεπτά), περάσαμε ξανά έλεγχο αεροδρομίου, επιβιβαστήκαμε στο ferry και καθίσαμε από τη δεξιά μεριά για καλύτερη θέα (αριστερά όταν επιστρέφεις). Γενικά ήταν η μεγαλύτερη ουρά που πετύχαμε σε όλο μας το ταξίδι στην Αμερική. Με είχαν τρομάξει ειδικότερα για τις ουρές που σχηματίζονται στη Νέα Υόρκη διάφορες ιστορίες του forum, όπως και κάποιοι φίλοι που ταξίδεψαν νωρίτερα στην πόλη. Δεν ξέρω μήπως φταίει η εποχή, πάντως σταθήκαμε τυχεροί και ας μην αγγίξαμε τους όρχεις του ταύρου . Όσο πλησιάζαμε προς το άγαλμα, τόσο πιο εντυπωσιακό και επιβλητικό μας φαινόταν (κοιτάζοντάς το από μακριά επισκιάζεται λόγω ύψους απ΄ τους ουρανοξύστες). Κάναμε στάση στο νησί για να το φωτογραφίσουμε και να το θαυμάσουμε όσο πιο κοντά μπορούσαμε!

η θέα από το βάθρο του Αγάλματος

στο εσωτερικό του Αγάλματος

Στη συνέχεια επιβιβαστήκαμε ξανά στο ferry για να πάμε στο Ellis, το νησί όπου παλαιότερα και για αρκετά χρόνια ήταν κέντρο υποδοχής μεταναστών. Σήμερα στο ίδιο σημείο λειτουργεί το μουσείο που είναι αφιερωμένο στην εποχή εκείνη. Εντύπωση μας έκαναν κάποια τηλέφωνα στο χώρο του μουσείου, όπου σηκώνοντάς τα, ακούς μια φωνή να σου μιλάει και να σου περιγράφει γεγονότα που συνέβησαν τότε. Από το νησί (όπως και από το βάθρο του Αγάλματος της Ελευθερίας) έχει καταπληκτική θέα προς τους ουρανοξύστες του Lower Manhattan, αν κι εκείνη την ημέρα ήταν συννεφιασμένος ο καιρός. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, με την όμορφη εικόνα που μας χάρισε ξανά, η θέα της πόλης από μακριά!

Από το Battery Park, πήραμε τη West st. έως το σημείο μηδέν (εκεί κάποτε βρίσκονταν οι δίδυμοι πύργοι). Τώρα ως φόρο τιμής του δυστυχήματος, βρίσκονται δύο πισίνες με σιντριβάνι, ως μνημεία (στην ακριβή θέση του κάθε πύργου). Άσχημες μνήμες και έντονα συναισθήματα ξυπνά το σημείο, ειδικότερα όταν αγγίζεις τα ανάγλυφα ονόματα των θυμάτων που βρίσκονται χαραγμένα στο χάλκινο παραπέτασμα του κάθε μνημείου. Δίπλα ακριβώς ορθώνεται το One World Trade Center, όπου αποτελεί το υψηλότερο κτίριο στο δυτικό ημισφαίριο (μέχρι το επόμενο) και είναι ο κύριος ουρανοξύστης του συγκροτήματος του νέου Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στο Manhattan.

Συνεχίζοντας, περάσαμε από την ιστορική Trinity Church για να φτάσουμε στην πασίγνωστη Wall Street, όπου βρίσκεται το μεγαλύτερο Χρηματιστήριο του κόσμου. Πήρε το όνομά της από το τείχος που είχαν χτίσει για να προστατεύονται οι άποικοι τον 17ο αιώνα. Στον ίδιο δρόμο, πίσω απ΄ το άγαλμα του George Washington βρίσκεται το Ομοσπονδιακό Μέγαρο.

η Trinity Church

το Χρηματιστήριο

το Ομοσπονδιακό Μέγαρο

Πήραμε τον subway, να ανέβουμε δύο στάσεις πιο πάνω για να πάμε Chinatown. Περπατήσαμε λίγο και περάσαμε από τη διαβόητη περιοχή Five Points, το μέρος όπου τον 19ο αιώνα γίνονταν συγκρούσεις μεταξύ των συμμοριών των ντόπιων και των Ιρλανδών μεταναστών. Σ΄ αυτό το ιστορικό γεγονός βασίστηκε και η ταινία του Σκορσέζε ΄΄Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης΄΄. Σήμερα το σημείο έχει αλλάξει μορφή και όνομα, λέγεται Columbus Park και είναι γεμάτο από τον κινέζικο πληθυσμό της παρακείμενης συνοικίας. Εν συνεχεία, πήραμε τον κεντρικό δρόμο της φασαριόζικης Chinatown, την οδό Mott. Χωρίς να χρονοτριβήσουμε ιδιαίτερα (δεν ενθουσιαστήκαμε και πάρα πολύ, γενικότερα από τις Chinatown των πόλεων), κάναμε ένα γρήγορο πέρασμα και από κάποια καταστήματα για souvenir. Κολλητά με την Chinatown η μικρή συνοικία Little Italy, με τα ιταλικά εστιατόρια που έσφυζαν από τουρίστες. Τα προσπεράσαμε και πήγαμε λίγο πιο πάνω στην πιτσαρία Lombardi΄s, την πρώτη της Νέας Υόρκης (https://firstpizza.com/). Δε θυμάμαι ποια πίτσα φάγαμε, αλλά είμαι σίγουρος όποια κι αν διαλέξεις, θα φύγεις το λιγότερο ικανοποιημένος! Εξαιρετική επιλογή!!! Ήρθε η ώρα για ξεκούραση και την επιστροφή μας στο ξενοδοχείο. Αυτό πράξαμε παίρνοντας τον κοντινότερο subway.

Columbus Park

Chinatown

Little Italy

Δε γίνεται να χάνουμε στιγμές από τη νυχτερινή ζωή αυτής της πόλης, έτσι ξυπνήσαμε γεμάτοι ενέργεια να συνεχίσουμε. Στη βόλτα μας αυτή θα κινηθούμε πέρα από τα τουριστικά μονοπάτια. Θα πάρουμε ξανά τον subway και θα κατευθυνθούμε προς Brooklyn Heights κάνοντας στάση στο σταθμό Borough Hall. Καθώς φτάσαμε εκεί, πήραμε μια μικρή γεύση από την παραπάνω συνοικία του Brooklyn, με τους σκοτεινούς δρόμους και τα συγκροτήματα παρόμοιων κατοικιών.

Κάποια στιγμή φτάσαμε στο λιμάνι και στο παραλιακό πάρκο, το οποίο ήταν σχεδιασμένο με πεζόδρομο κατά μήκος του λιμανιού, για ν΄ απολαμβάνουν οι ντόπιοι τη βόλτα τους με θέα τον skyline του Lower Manhattan και την πολυφωτογραφημένη Brooklyn Bridge. Η θέα εξωπραγματική!!..Πραγματικά δε γίνεται να περιγραφεί με λέξεις! Επί τούτω πήγαμε σ΄ αυτό το μέρος, για ν΄ χαζέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τους φωταγωγημένους ουρανοξύστες του Lower Manhattan και πάνω σ΄ αυτό εξαντλήσαμε τη βόλτα μας εκεί, φτάνοντας μέχρι το σημείο της ανάβασης στη γέφυρα του Brooklyn. Λιγοστός κόσμος (μαζί με εμάς και κάποιους ποδηλάτες που περνούσαν δίπλα μας κάπου κάπου) απολάμβανε αυτή τη μαγευτική διαδρομή πάνω στη γέφυρα. Η θέα τώρα έφθανε στ΄ αριστερά μας μέχρι το Άγαλμα της Ελευθερίας και στα δεξιά μας από τη Manhattan Bridge μέχρι το Empire State Building και πιο κάτω. Αν είναι να διασχίσεις τη γέφυρα μια φορά, καλύτερα από Brooklyn προς Manhattan και κατά προτίμηση νύχτα. Μαγεμένοι καθώς ήμασταν, κάποια στιγμή φθάσαμε στο τέλος της διαδρομής μας και στο Δημαρχείο της πόλης, όπου πήραμε τον subway και κατεβήκαμε στις παρυφές του East Village.

Το πρόγραμμα τώρα περιλαμβάνει ένα μικρό tour σε μία από τις hot spot γειτονιές της νυχτερινής ζωής της πόλης, όπου θα καταλήγαμε σε κάποιο απ΄ τα speakeasy bar, στη χώρα που δημιουργήθηκαν και βίωσε αυτή την εποχή (Αφού δεν καταφέραμε να πάμε σε κάποιο στο Σαν Φρανσίσκο, θα το ζούσαμε εδώ). Speakeasy είναι τα κρυφά μπαρ που λειτουργούσαν παράνομα την εποχή της ποτοαπαγόρευσης στις Η.Π.Α. τη δεκαετία του 20΄s. Για να μην κινήσουν την προσοχή της Αστυνομίας, ήταν καλά κρυμμένα σε απίθανα μέρη της πόλης, σκοτεινά στο εσωτερικό τους, με χαμηλή μουσική και με τους θαμώνες τους να μιλούν χαμηλόφωνα. Για να εισέλθει κάποιος εντός τους, έπρεπε να ψιθυρίσει κάποιο μυστικό κωδικό ή συνθηματικό. Τα σημερινά speakeasy bar είναι φτιαγμένα για να θυμίζουν κάπως αυτή την εποχή και είναι μια γενική τάση που κυριαρχεί σε πολλές πόλεις παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια. Είχα σημειώσει 2 μπαρ στην περιοχή, τα οποία θεωρούνται από τα καλύτερα στο είδος τους στον κόσμο. Το ένα είναι το PDT στην 8 st, την οποία πήραμε με κατεύθυνση την Tompkins Square Park. Ο δρόμος με έντονη ζωή και κινητικότητα, με πολλά bar, pub, φαγάδικα. Φτάσαμε έξω από το μπαρ, όπως μας το έδειχνε ο χάρτης..αυτό πουθενά, ούτε επιγραφή, κανένα σημάδι..ρωτήσαμε κάτι περαστικούς και μας εξήγησαν ότι για να το βρούμε έπρεπε να μπούμε στο χοτντογκάδικο που ήταν στο σημείο. Έπειτα έπρεπε να καλέσουμε την υπάλληλο του μαγαζιού από τον τηλεφωνικό θάλαμο που υπάρχει στ΄ αριστερά, η οποία σου ανοίγει μια πόρτα που οδηγεί στο μπαρ. Η τοποθεσία στα πρότυπα των αληθινών speakeasy του 20΄s. Από το λίγο που είδαμε το εσωτερικό του μέσα από την ανοικτή πόρτα, φάνηκε άξιο αναμονής, όμως τελικά δεν περιμέναμε το μισάωρο που μας είπε η υπάλληλος, διότι είχε ήδη σχηματιστεί ουρά και το άλλο μπαρ που είχα σημειώσει ήταν πολύ κοντά. Δύο δρόμους πιο κάτω το Death & Company https://www.deathandcompany.com/. Το βρήκαμε εύκολα. Εκεί ο πορτιέρης μας ζήτησε να του επιδείξουμε τα διαβατήρια μας και μας άνοιξε την πόρτα. Το μπαρ στο εσωτερικό του σκοτεινό όπως ακριβώς επιτάσσει το θέμα του, με απλή αλλά παράλληλα εξαιρετική διακόσμηση και ευγενέστατο προσωπικό. Καθίσαμε στα σκαμπό του καταστήματος, όπου και απόλαυσα ένα rye whiskey (η κοπέλα μου πήρε ένα ποτήρι κρασί)! Εκπληκτική εμπειρία!

Στην επιστροφή για το ξενοδοχείο φάγαμε κι ένα κομμάτι πίτσα των 0,99$ ο καθένας από ένα κατάστημα της γνωστής αλυσίδας (εδώ ισχύει το ρητό, ότι πληρώνεις παίρνεις). Αυτό ήταν..δεν έχει άλλο, φθάσαμε στο τέλος αυτής της μοναδικής και πλήρης ημέρας!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Nikos1986]

Καλώς ήλθες στην παρέα μας!



Και μόνο που επέλεξες το Σαν Φρανσίσκο πιστεύω έκανες την καλύτερη επιλογή για ΗΠΑ. Διαβάζοντας κι εσύ ο ίδιος την ιστορία σου καιρό μετά, θα ξαναζείς το ταξίδι που έκανες, πίστεψέ με.

Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[panagiotis88]

Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα στην όμορφη παρέα σας @Nikos1986 ! Ναι όντως το Σ.Φ. αποδείχτηκε εξαιρετική επιλογή!..όσο για το ταξίδι, ήδη άρχισα να το ξαναζώ!

 

[panagiotis88]

2η ημέρα

Ξυπνήσαμε πολύ πρωί με τα κοκόρια και περιμέναμε λιγάκι στο κρεβάτι ώστε να έρθει η ώρα να φάμε πρωινό στο ξενοδοχείο. Κατευθείαν στο δρόμο ώστε να νοικιάσουμε ποδήλατα και να περιηγηθούμε σε όσο το δυνατόν περισσότερες γειτονιές και αξιοθέατα, με κορωνίδα της βόλτας μας την εκπληκτική γέφυρα Golden Gate. Γενικά στο ταξίδι μας χρησιμοποιήσαμε αρκετές φορές ποδήλατο, καθώς πιστεύουμε (αν βοηθήσει και ο καιρός βέβαια) ότι είναι ο καλύτερος (μαζί με το περπάτημα εννοείται) και γρηγορότερος τρόπος εξερεύνησης μιας πόλης, με την έννοια ότι μπορείς να δεις πολλά πράγματα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Η κεντρική πλατεία Union Square

Ξεκινήσαμε την ποδηλατοβόλτα μας από το κέντρο, οδηγώντας στον ποδηλατοδρόμο και πιάνοντας τη Market st., διασχίσαμε την περιοχή Financial District με τους επιβλητικούς και μοντέρνους ουρανοξύστες, φτάνοντας στην αγορά Ferry Building. Εν συνεχεία, από τον παραλιακό δρόμο Embarcadero, κινηθήκαμε προς North Beach και κάναμε την πρώτη μας στάση στη Ghirardelli Square, όπου εδώ είναι η έδρα της ομώνυμης σοκολάτας, μιας από τις γνωστότερες του κόσμου. Στην πλατεία έχει διάφορα καταστήματα τα οποία έχουν σχέση με την παραπάνω σοκολάτα. Αφού εφοδιαστήκαμε με τις απαραίτητες σοκολάτες για το δρόμο, οι οποίες παρεμπιπτόντως είχαν εξαιρετική γεύση, συνεχίσαμε τη διαδρομή μας, μέσα σ΄ αυτή την περιοχή της πόλης που σου εξέπνεε μια μεγαλοπρέπεια και σε ορισμένα σημεία είχαμε ως φόντο τη γέφυρα Golden Gate. Κάναμε μια μικρή παράκαμψη (απαραίτητη) στη διαδρομής μας για να δούμε το μνημείο Palace of Fine Arts, όπου επιλέγεται από ζευγάρια ως τόπος τέλεσης γάμου. Εκεί συναντήσαμε τυχαία και τον πρώτο Έλληνα του ταξιδιού, ο οποίος μάλιστα ήταν φοιτητής και είχε ταξιδέψει μόνος του ως εκεί. Βασικά ήταν ο μοναδικός Έλληνας που συναντήσαμε στο Σαν Φρανσίσκο και απ΄ότι μας είπαν οι ντόπιοι δε συνηθίζουν να βλέπουν συμπατριώτες μας στην πόλη τους, κάτι που δεν ισχύει και στη Νέα Υόρκη όπως διαπιστώσαμε αργότερα.

Το Palace of Fine Arts

Συνεχίζοντας τη διαδρομή μας, περάσαμε απ΄το πάρκο Crissy Field, όπου είχαμε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, να θαυμάσουμε και να φωτογραφίσουμε από κοντά τη διασημότερη γέφυρα του κόσμου και τον περιβόητο βράχο του Alcatraz.

Εν συνεχεία, πήραμε τον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί στη γέφυρα. Όσο πλησιάζεις προς σ΄αυτή, τόσο περισσότερο δέος νιώθεις στη θέα αυτού του αρχιτεκτονικού θαύματος, όπου εδώ και περισσότερο από 80 χρόνια, στέκει αγέρωχο στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. Όπως και σε όλα όμως τα πράγματα, έτσι κι εδώ, υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού και αναφέρομαι στις πολλές αυτοκτονίες που έχουν πραγματοποιηθεί απ΄ τη γέφυρα από τότε που κατασκευάστηκε. Τη διασχίσαμε μέχρι τέλους, έχοντας πανέμορφη θέα προς τον κόλπο και την πόλη και σταματήσαμε ανατολικά της για ξεκούραση και φωτογραφίες. Αφού ανασυγκροτηθήκαμε, είπαμε να συνεχίσουμε και να περάσουμε απέναντι δυτικά της γέφυρας, διασχίζοντας τον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί στο σημείο Battery Spencer. Λίγο κουραστική η ανηφόρα, αλλά χαλάλι, γιατί εκεί θαυμάσαμε την πιο όμορφη θέα της γέφυρας και ακριβώς από πίσω της η πόλη του Σαν Φρανσίσκο! Μοναδική εικόνα!

Η θέα από το Battery Spencer

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, διασχίζοντας ξανά τη γέφυρα, όμως αυτή τη φορά περνώντας μέσα απ΄ το καταπράσινο και αχανές πάρκο Presidio,

για να καταλήξουμε για μεξικάνικο φαγητό στην περιοχή του Richmond, στο Tommy΄s http://www.tommystequila.com/ και παράλληλα να δοκιμάσουμε την περίφημη - κορυφαία Tommy’s margarita από το μπαρ που την πρωτοδημιούργησε. Εκεί, αφού αρχικά ρωτήσαμε αν μπορούμε ν΄ αφήσουμε τα ποδήλατα έξω από το κατάστημα, μας επέτρεψαν να τα αφήσουμε σε χώρο εσωτερικά αυτού . Εκεί γνωριστήκαμε και με το Χούλιο, ιδιοκτήτη του μπαρ και απ΄ τη σύντομη συζήτηση μαζί του, ίσως καταλάβει κανείς, ότι μερικοί άνθρωποι επειδή έχουν μεράκι για τη δουλειά τους και δίνουν σημασία σ ‘ αυτή, τελικά θα πετύχουν το σκοπό τους. Εν τω μεταξύ ο τύπος όχι μόνο γνώριζε και είχε επισκεφτεί την Ελλάδα, αλλά έχει και φίλους εδώ. Αφού τον αποχαιρετήσαμε, συνεχίσαμε τη βόλτα μας προς την Alamo square και στις πολυφωτογραφημένες painted ladies. Στη διαδρομή προς την πλατεία περάσαμε και από τον ιστορικό συναυλιακό χώρο the Fillmore, ο οποίος τη δεκαετία του 60’s ήταν το επίκεντρο της ψυχεδελικής ροκ μουσικής, με όλα σχεδόν τα ιερά τέρατα της ροκ (όπως Pink Floyd, Doors, The Who, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Grateful Dead και τόσοι, τόσοι ακόμα) να έχουν δώσει το παρόν σε πολλές συναυλίες τους, την εποχή εκείνη που ήταν στην ακμή τους. H περιοχή εκεί είναι ιδιαίτερα προσεγμένη και εκτός από τα έξι σε συστοιχία βικτωριανά σπίτια και την πλατεία, που προσφέρει εκπληκτική θέα προς τους ουρανοξύστες, διαθέτει κι άλλα όμορφα αρχιτεκτονικά κτίρια να δεις και να φωτογραφίσεις. Αφού χορτάσαμε με τις φώτο που τραβήξαμε, συνεχίσαμε για το Δημαρχείο της πόλης που φέρνει λιγάκι στο Καπιτώλιο της Ουάσινγκτον. Αυτή ήταν και η τελευταία μας στάση για σήμερα, πριν καταλήξουμε ξανά στη Union Square, αφήνοντας τα ποδήλατα και στη συνέχεια στο ξενοδοχείο, σε μια κατά τ΄ άλλα γεμάτη, κουραστική, αλλά τελικά απολαυστική ημέρα.
The Fillmore

painted ladies

Το Δημαρχείο

 

[Nikos1986]

Ποδήλατο στο Σαν Φρανσίσκο;

Η θέα της Golden Gate πρέπει να είναι όπως αυτή του Αγάλματος της Ελευθερίας όταν τα βλέπεις πρώτη φορά.

 

[KIKI]

Ωραιο ταξίδι , μπραβο σας !
Τι καλά που το μοιραζεσαι μαζι μας .

Το Σαν Φρανσισκο ομορφο , αλλά το βρήκα πολυ ακριβό .

Οπως λεει και ο Νίκος ποδηλάτο ; Σας βρίσκω γενναιους !

 

[panagiotis88]

@Nikos1986 Εξίσου Εντυπωσιακή!.. Ίσως λίγο περισσότερο η θέα της γέφυρας!

@KIKI Πολύ ακριβό εάν συγκριθεί με τη χώρα μας. Σε σχέση με Ν.Υ. (Manhattan) πάνω κάτω στα ίδια επίπεδα.

Μετά από ένα ταξίδι μας στη Βαρκελώνη, μας κόλλησε το μικρόβιο με το ποδήλατο. Βέβαια δεν έχουν όλες οι πόλεις τις υποδομές (ποδηλατόδρομοι) και την κουλτούρα της Βαρκελώνης σε αυτό. Στο Σ.Φ. ήταν ικανοποιητικές. Καιρού επιτρέποντος το θεωρώ must!

 

[panagiotis88]

3η ημέρα

Η επόμενη μέρα μας βρίσκει πάλι ξύπνιους πολύ πρωί, την ίδια ακριβώς ώρα με τη χθεσινή ημέρα (λόγω της διαφοράς ώρας και του jet lag), λες και κάποιος μας είχε φυτέψει εσωτερικό ρολόι. Σήμερα θα παίρναμε το ιστορικό τραμ (cable car) της πόλης και τη γραμμή powell-hyde από την αφετηρία powell and market (είναι το σημείο που οι οδηγοί γυρίζουν το βαγόνι σπρώχνοντάς το και ξεκινούν καινούριο δρομολόγιο) για μία must εξερεύνηση της πόλης βγαλμένη από το παρελθόν. Τα τραμ, τα οποία έχουν ανακηρυχτεί σε διατηρητέο μνημείο, πρωτοεμφανίστηκαν το 1873, για να βοηθήσουν τους κατοίκους στις μετακινήσεις τους, λόγω της μορφολογίας της πόλης, η οποία είναι χτισμένη πάνω σε πολλούς λόφους. Από τις πολλές γραμμές που λειτουργούσαν τότε, σήμερα έχουν απομείνει μόνο 3. Αγοράσαμε από το διπλανό εκδοτήριο της αφετηρίας one way εισιτήριο 7 δολάρια έκαστος και πήγαμε στη γραμμή αναμονής πρώτοι πρώτοι (έχει και τα καλά του το jet lag). Ήταν πολύ πρωί και ο κόσμος λιγοστός. Αυτό όμως, όπως διαπιστώσαμε στη συνέχεια του ταξιδιού μας, δεν ισχύει αν πας άλλες ώρες της ημέρας, όπου σχηματίζονται μεγάλες ουρές. Εννοείται ότι έχει τσιμπημένη τιμή και απευθύνεται μόνο σε τουρίστες. Όμορφη περιήγηση στις παλιές συνοικίες της πόλης (Nob Hill, Russian Hill) και ανεβοκατέβασμα των λόφων τους, χαζεύοντας παράλληλα περιποιημένα βικτωριανά σπίτια! Η διαδρομή περνάει και από την κορυφή του φιδογυριστού δρόμου Lombard (στον όποιο θα επιστρέφαμε αμέσως μετά), με τα καταπράσινα παρτέρια και την πανέμορφη θέα, όπου στο βάθος μπορείς να διακρίνεις τον πύργο Coit και τη Bay Bridge! Αφού τελείωσε η βόλτα μας, (μέχρι το τέλος του δρομολογίου) επιστρέψαμε στη Lombard street ώστε να τη φωτογραφήσουμε, μαζί με τους υπόλοιπους τουρίστες. Ο δρόμος αποτελείται από 8 απότομες διαδοχικές στροφές και τα οχήματα που τη διασχίζουν κινούνται σημειωτών λόγω της απότομης κλίσης του δρόμου (αλλά περισσότερο να μην έχουν κάποιο ατύχημα με εμάς τους τουρίστες που φωτογραφιζόμαστε αμέριμνοι εκεί). Λίγο πιο κάτω στον ίδιο δρόμο (Lombard street 900) περάσαμε και απ΄ το σπίτι όπου είχε πρωταγωνιστήσει ο James Stewart ως Scottie, στην κλασσική ταινία Vertigo (Δεσμώτης του Ιλίγγου) του Alfred Hitchcock.
Η αφετηρία των cable cars

Lombard Street

Το σπίτι όπου πρωταγωνίστησε ο James Stewart

Πρώτη φορά σε πόλη εκτός Ευρώπης και οι δύο, πάμε να περπατήσουμε και να θαυμάσουμε από κοντά την περιοχή με τους ουρανοξύστες, σαν μια μικρή δόση για το τι θα ακολουθήσει στη Νέα Υόρκη. Είχαμε περάσει και με τα ποδήλατα ξανά από ΄κει, τους είδαμε όμως φευγαλέα. Κατεβαίνοντας, στρίψαμε στην κεντρική λεωφόρο Columbus, όπου περπατώντας κατά μήκος της, περάσαμε από την Washington square και στη συνέχεια από το πρωτοποριακό για τη δεκαετία του 50 ΄s βιβλιοπωλείο City Lights, το οποίο είναι συνυφασμένο με το λογοτεχνικό κίνημα των Beat και των εκπροσώπων του(Kerouac, Ginsberg, Burroughs κ.α.). Στα δεξιά μας η κινέζικη συνοικία. Δημιουργούσε ένα εντελώς αντιφατικό σκηνικό με τη διπλανή περιοχή των ουρανοξυστών! Λίγο πιο κάτω ο Columbus Tower, ένας παλιός πύργος όπου το 1972 αγοράστηκε από το Francis Ford Coppola και στεγάζει την εταιρεία παραγωγής του. Σε όλη τη διαδρομή είχαμε ως φόντο τον ουρανοξύστη Transamerica Pyramid, o οποίος και μας υποδέχτηκε στην περιοχή του Financial District με τους ουρανοξύστες. Περιπλανηθήκαμε αρκετή ώρα εκεί θαυμάζοντας τα επιβλητικά κτίρια! Σηκώνοντας ψηλά το κεφάλι, ένιωθες έναν ευχάριστο ίλιγγο να σε διαπερνά! Σηκώνοντας ψηλά το κεφάλι, ένιωθες πολύ μικρός μπροστά τους! Η αλήθεια είναι ότι μας έκαναν τρομερά καλή εντύπωση οι ουρανοξύστες εκεί, ειδικά σ΄ εμένα. Σκέφτηκα ότι για να μου έκαναν τόσο καλή εντύπωση, στη Νέα Υόρκη δεν το γλιτώνω το πολιτισμικό σοκ. Κι όμως στο Σαν Φρανσίσκο μου άρεσαν περισσότερο. Δεν ξέρω τι φταίει, ίσως επειδή ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα μαζεμένα τόσο ψηλά κτίρια, ή μπορεί επειδή τα περισσότερα εξ΄ αυτών είναι πιο καινούρια σε σύγκριση με του Μεγάλου Mήλου. Αυτό βέβαια ισχύει για την ημέρα, γιατί τη νύχτα η Νέα Υόρκη ήταν εκτός συναγωνισμού και τα ψηλά της κτίρια και γενικά η ζωή της. Αν με ρωτάτε ποια πόλη μας άρεσε περισσότερο συνολικά, θα σας απαντήσω….την ημέρα το Σαν Φρανσίσκο και τη νύχτα η Νέα Υόρκη. Τελειώνοντας την περιπλάνησή μας, πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση (έχουμε συνέχεια το απόγευμα), αφού πρώτα κάναμε στάση στο Burger King (της γνωστής αλυσίδας burger) κοντά στη Union Square. Την πλατεία που στις άκρες της έχει ζωγραφισμένα γλυπτά σε σχήμα καρδιάς. Είχε στις τρεις άκρες της από μία καρδιά. Στην τέταρτη μάλλον θα ξέχασαν να βάλουν...

Στο βάθος η Transamerica Pyramid και στα δεξιά το βιβλιοπωλείο City Lights

Transamerica Pyramid και Columbus Tower

Ferry Building

Union Square

Μετά από ολιγόωρη χαλάρωση, ξεκινήσαμε περπατώντας για την pier 33 και νυχτερινό tour στο Alcatraz. Κλείσαμε αυτό, γιατί έτσι θα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τον περιβόητο βράχο και τη θέα που προσφέρει μέρα και νύχτα. Καλό είναι για όποιον ενδιαφέρεται για το νυχτερινό tour, να το κλείσει τουλάχιστον ένα μήνα νωρίτερα. Εξαντλείται εύκολα λόγω των περιορισμένων δρομολογίων του, σε σχέση με τα ημερήσια δρομολόγια. Εισήλθαμε από την dragon’s gate (είσοδος της Chinatown από τη νότια πλευρά της πόλης) και επίσημα στη μεγαλύτερη κινέζικη συνοικία του κόσμου εκτός Ασίας. Μπήκαμε σ΄ ένα κατάστημα στη Grant ave για να αγοράσαμε souvenir και ταυτόχρονα ο υπάλληλος εκεί, ήθελε να μας πουλήσει κάποιο εξάρτημα για τη φωτογραφική μηχανή. Αφού παζάρεψα το προϊόν, τελικά το άφησε τέσσερις φορές πιο κάτω από την αρχική του τιμή. Και πάλι ακριβό μου φάνηκε και δεν το αγόρασα. Αν κάποιος δεν το έχει με τα παζάρια, να κρατηθεί μακριά από τέτοια καταστήματα. Δεν έχω πάει στην Κίνα, αλλά πιστεύω πως η συνοικία μας έβαλε αρκετά στην κινέζικη κουλτούρα. Επίσης μας φάνηκε ελαφρώς πιο αυθεντική σε σχέση με αυτή της Νέας Υόρκης που επισκεφθήκαμε αργότερα. Στη συνέχεια περάσαμε και από τη Levi’s Plaza, εκεί όπου ο Levi Strauss ίδρυσε την επιχείρησή του και έφτιαχνε τα παντελόνια jean την εποχή που άνθισε ο πυρετός του χρυσού στη δύση, η οποία επιχείρηση συνεχίζει να λειτουργεί ακόμα και σήμερα. Έπειτα βγήκαμε στο λιμάνι του Σαν Φρανσίσκο με τις αποβάθρες. Είπαμε να προσπεράσουμε την pier 33, όπου θα κάναμε το tour και να συνεχίσουμε έως και την τουριστική pier 39 με τα πολλά καταστήματα και τα θαλάσσια λιοντάρια. Περιηγηθήκαμε εκεί όσο προλάβαμε (διότι μας πίεζε ο χρόνος) και επιστρέψαμε στην 33 για να πάμε στο Alcatraz.
Dragon΄s gate

Chinatown

Levi΄s Plaza

H τουριστική pier 39

Η ουρά μεγάλη, είναι σχεδόν πάντα sold out. Η εταιρεία που έχει πρόσβαση στο βράχο το έχει μονοπώλιο και κάνει χρυσές δουλειές. Αφού περιμέναμε εκεί, τελικά επιβιβαστήκαμε στο ferry στην ώρα μας. Πιάσαμε καλή θέση στο κατάστρωμα και ξεκινάει το μίνι tour για το Alcatraz (όχι το δικό μας νυχτερινό κέντρο στη Συγγρού, έχει και το Σαν Φρανσίσκο Alcatraz). Είναι η διασημότερη φυλακή του κόσμου! Η μεγαλύτερη ομορφιά του Alcatraz είναι ο τεράστιος μύθος που το περιβάλει και όχι τόσο το μέρος! Είναι το πρώτο όνομα που σου έρχεται στο μυαλό ακούγοντας τη φράση φυλακή υψίστης ασφαλείας (γι΄αυτό αξίζει να πούμε δυο λόγια). Κι όμως σαν ομοσπονδιακή φυλακή λειτούργησε μόνο από το 1934 έως και το 1963. Πιο πριν λειτουργούσε σαν στρατιωτική φυλακή. Την περίοδο της λειτουργίας του σαν ομοσπονδιακή φυλακή, φυλακίστηκαν κατάδικοι που είχαν διαπράξει έγκλημα σε περισσότερες από μια πολιτείες των Η.Π.Α. και δημιουργούσαν πολλά προβλήματα στις προηγούμενες φυλακές που κρατούνταν και γενικά θεωρούνταν οι χειρότεροι των χειροτέρων. Στα κελιά του έχουν εκτίσει την ποινή τους και πολλοί διάσημοι εγκληματίες, ανάμεσά τους οι Al Capone, Kelly Machine Gun, Robert Stroud (Birdman) κ.α. Στο βράχο έγιναν πολλές απόπειρες απόδρασης, δεν υπάρχει όμως καμία επιβεβαιωμένη απόδραση. Σ΄ αυτό συντέλεσαν πολλοί παράγοντες όπως οι υπεράριθμοι δεσμοφύλακες (οι οποίοι κατοικούσαν με τις οικογένειές τους σε παρακείμενο οικισμό πάνω στο βράχο) σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη φυλακή και η τοποθεσία του μέσα στα ανοικτά του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο με τα δυνατά ρεύματα, όπου οι περισσότεροι φυλακισμένοι τότε δε γνώριζαν καν κολύμπι. Ακόμα λέγεται ότι στους έγκλειστοι παρείχαν αρκετά ζεστό νερό στα ντους, ώστε σε περίπτωση απόδρασης να μην αντέξουν τα παγωμένα νερά του κόλπου (όλα μελετημένα). Η φυλακή έκλεισε λόγω του υψηλού κόστους συντήρησης και λόγω ότι οι εγκαταστάσεις της είχαν αρχίσει να παλιώνουν. Ίσως και να επιτάχυναν τη διαδικασία οι τελευταίες απόπειρες απόδρασης. Στον τόπο έχουν γυριστεί πολλά κινηματογραφικά έργα, με την ταινία <Απόδραση από το Αλκατράζ> να βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Για όλους τους παραπάνω λόγους (και άλλους πολλούς) διατηρεί ακόμα και σήμερα, 56 χρονιά μετά το κλείσιμό της, αυτό το μύθο.

H διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στο νησάκι είχε εκπληκτική θέα προς την πόλη και σε όλη τη περιοχή του κόλπου (Bay Area)! Πατώντας στο βράχο μας καλωσόρισαν οι αμέτρητοι πελεκάνοι του νησιού. Εφοδιαστήκαμε με το audioguide, το οποίο σε ξεναγεί από μέρος σε μέρος της φυλακής. Είδαμε τις πτέρυγες με τα κελιά, την κλειστοφοβική απομόνωση, τα μπάνια, το εστιατόριο και πολλούς άλλους χώρους με highlight τη μαγευτική θέα προς την πόλη που προσφέρει το προαύλιο που βρίσκεται ο φάρος.

Το εστιατόριο της φυλακής, όπου βρίσκεται ακόμα αναρτημένο το τελευταίο γεύμα των κρατουμένων

Ένα από τα ψεύτικα κεφάλια που κατασκευάστηκαν από σαπούνι, χαρτί και κομμένες τρίχες από κάποιους κρατουμένους, με σκοπό να παραπλανήσουν τους φύλακες, σε μία απόπειρα απόδρασης

Η θέα από το προαύλιο

Όταν επιστρέψαμε, η ώρα ήταν περασμένη κι έτσι δεν καταφέραμε να δοκιμάσουμε το φημισμένο μαστιχωτό ψωμί της αρτοποιείας Boudin γεμισμένο με σούπα και θαλασσινά (το γευτήκαμε αργότερα στο αεροδρόμιο και ήταν γευστικότατο). Τα καταστήματα με τα καβούρια στη Fisherman΄s Wharf ετοιμάζονταν να κλείσουν επίσης. Γενικά στην Αμερική πρέπει να είναι κανείς προετοιμασμένος γι΄αυτό, διότι μετά τις 10 το βράδυ οι επιλογές για φαγητό είναι πολύ περιορισμένες. Λίγο πιο κάτω η αφετηρία των cable cars και η γραμμή mason-powell, το οποίο ξαναπήραμε για δεύτερη φορά σήμερα για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο.

 

[panagiotis88]

4η ημέρα

Ένα βροχερό πρωινό ξημέρωσε στο Σαν Φρανσίσκο. Δεν έκανε δα και κατακλυσμό, ήταν αρκετό όμως να μας χαλάσει τα σχέδια. Το πρόγραμμα που είχαμε για εκείνη την ημέρα ήταν να πάρουμε ξανά ποδήλατο και να κινηθούμε προς το Golden Gate Park, τον ειρηνικό ωκεανό και την περιοχή Mission. Αυτό δε θα μπορούσε όμως να πραγματοποιηθεί τη συγκεκριμένη μέρα. Μια καλή ιδέα θα ήταν να επισκεπτόμασταν κάποιο μουσείο, δεν είχαμε όμως κάποιο στο πρόγραμμα (η αλήθεια είναι ότι και οι δύο δεν είμαστε fan των μουσείων). Το αρχικό σχέδιο για το Σαν Φρανσίσκο ήταν αν κάποια μέρα δε μπορούμε ν΄ ακολουθήσουμε το πρόγραμμα λόγω βροχής να νοικιάσουμε αυτοκίνητο γυρίζοντας ένα μέρος της πόλης και παίρνοντας τον παραλιακό δρόμο Highway 1 να κατευθυνθούμε προς Big Sur. Τίποτα απ΄ όλα αυτά δε συνέβη, γιατί το απόγευμα είχαμε κλείσει εισιτήρια για αγώνα μπάσκετ (NBA) και το αυτοκίνητο νοικιαζόταν μόνο ολοήμερο. Γενικά πολλές ιδέες, όλες όμως για κάποιο λόγο δε μας έβγαιναν. Επιστροφή στο ξενοδοχείο, αφού πρώτα περάσαμε από ένα mini market για προμήθεια φαγητού. Αφού μείναμε αρκετή ώρα στο ξενοδοχείο, καταναλώνοντας και τις περισσότερες προμήθειες, το μεσημέρι μαζί με τον ήλιο που βγήκε, ξετρυπώσαμε κι εμείς (σαν τα σαλιγκάρια). Πήραμε τον προαστιακό (bart) και σε λίγη ώρα φτάσαμε στο Όουκλαντ. Σαν πόλη δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, σαφώς υποδεέστερη του Σαν Φρανσίσκο. Ίσως όμως να την αδικώ, δεν είδαμε και πολλά, γιατί ο σταθμός του προαστιακού ήταν σχετικά κοντά με το στάδιο Oracle Arena. Όπου Oracle Arena, το παλιότερο στάδιο του NBA και έδρα των Golden State Warriors. Ο αγώνας που θα παρακολουθούσαμε ήταν ανάμεσα στους γηπεδούχους και τους Cleveland Cavaliers. Οι δύο ομάδες ήταν και το ζευγάρι των τελικών στο πρωτάθλημα του NBA την περσινή σεζόν, με πρωταθλητές τους Warriors , οι οποίοι τα τελευταία πέντε χρόνια διαθέτουν μία απ΄ τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών στο ΝΒΑ (ίσως την καλύτερη) με παίκτες όπως Curry, Durant, K.Thompson, D.Green, Iguodala, Cousins! Θα μπορούσα να γράφω ώρες ατέλειωτες για την πιο κερδοφόρα λίγκα του πλανήτη σε όλα τα αθλήματα, διότι τυγχάνω τρελός fan του μπάσκετ και ειδικότερα της λίγκας (ας μην παρεκτραπώ άλλο). Φτάσαμε 3 ώρες νωρίτερα από την έναρξη του παιχνιδιού (λόγω προσμονής δικής μου και της αρκετής ώρας παραμονής μας στο ξενοδοχείο). Η υπάλληλος στον έλεγχο μας είπε ότι είμαστε οι πρώτοι που μπαίνουμε στο στάδιο! Πήγαμε χαλαρά στη μπουτίκ του γηπέδου, όπου σε λιγότερο από μισή ώρα άρχισε να γίνεται πανικός και να σχηματίζονται ουρές απ΄ έξω. Πήρα μια φανέλα του Curry απ΄ την πηγή και φύγαμε για να παραλάβουμε τα εισιτήρια που είχαμε αγοράσει από το ίντερνετ (will call). Το γήπεδο γέμιζε με αργούς ρυθμούς, όπου ήταν κατάμεστο με την έναρξη του αγώνα. Μικρή σημασία είχε η έκβαση του παιχνιδιού (το οποίο παραδόξως έληξε με τις δυο ομάδες κοντά στο σκορ). Όλη η ιστορία για κάποιον που βλέπει πρώτη φορά ζωντανά αγώνα NBA είναι να νιώσει τον παλμό, τη διαφορετική φιλοσοφία και προσέγγιση του παιχνιδιού απ΄ τους Αμερικανούς! Είναι να δει και να θαυμάσει από κοντά κάποιους από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου! Γιατί το ΝΒΑ εκτός από το μπασκετικό κομμάτι (το οποίο έχει πάει σε άλλο επίπεδο) παράλληλα είναι κι ένα υπερθέαμα για όλους, ακόμα και για ανθρώπους που δεν είναι μπασκετόφιλοι! Είναι κάτι τελείως διαφορετικό, μπορείς να ντυθείς και με τα χρώματα της αντίπαλης ομάδας και να κάνεις πολιτισμένο διάλογο με τους φιλάθλους των γηπεδούχων στις κερκίδες. Βέβαια δεν έχουν την ευρεία γκάμα των συνθημάτων (και των γαλλικών) που συναντάμε στα ελληνικά γήπεδα, συνήθως περιορίζονται μόνο στα Defense και Let΄s go Warriors. Στα time out του παιχνιδιού, όλο και κάποια attraction θα έχουν φροντίσει να υπάρχει να παρακολουθήσεις, για να μη βαρεθείς ως θεατής. Γίναμε ένα με τους φιλάθλους, αγοράζοντας κι ένα κουβά popcorn και απολαύσαμε τον αγώνα. Μοναδική εμπειρία!..κι ένα όνειρο ζωής που εκπληρώθηκε!!!

Επιστρέφοντας από το γήπεδο, είπαμε να τσιμπήσουμε κάτι. Πάλι ήταν περασμένη η ώρα και τα καταστήματα που είχα στις σημειώσεις μου, ήταν όλα κλειστά. Πήγαμε σε ένα 24ωρο εστιατόριο πολύ κοντά στη Union Square και φάγαμε το χειρότερο φαγητό ολόκληρου του ταξιδιού μας (ούτε η σαλάτα δεν τρωγόταν). Στις Η.Π.Α. όπου υπάρχει service, το φιλοδώρημα είναι υποχρεωτικό της τάξης του 15 με 20%. Σ΄ αυτό το κατάστημα (επειδή δε θα τα είχαμε καλά με τους εαυτούς μας) ήταν το μόνο που δεν αφήσαμε.

 

[panagiotis88]

5η ημέρα

Έφτασε και η τελευταία μας ημέρα στο Σαν Φρανσίσκο. Μια μέρα όμως σχετικά γεμάτη, διότι πετάμε στις 9 το βράδυ για Νέα Υόρκη. Δε χάνουμε καθόλου χρόνο.. πρωινό φαγητό, on line check-in και ξεχυνόμαστε στη στάση του λεωφορείου. Βγάζουμε εισιτήριο εντός αυτού και ξεκινάμε. Θα πηγαίναμε στη γειτονιά Haight and Ashbury, η οποία ακόμα και σήμερα είναι ταυτισμένη με <το καλοκαίρι της αγάπης> του 1967. Εκεί που πρωτοξεκίνησε και άνθισε το κίνημα των χίπις και τελικά έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο. Τότε που χιλιάδες απ΄ αυτούς, με πολύχρωμες φορεσιές, συνέρρεαν στην περιοχή με επίκεντρο το σταυροδρόμι των οδών Haight και Ashbury (έδωσε το όνομα στην περιοχή). Ζούσαν κοινοβιακά, έκαναν χρήση LSD, άκουγαν ψυχεδελική ροκ μουσική και διαδήλωναν υπέρ της σεξουαλικής απελευθέρωσης και κατά του πολέμου του Βιετνάμ, που μαίνονταν εκείνη την περίοδο. Στη γιγάντωση του μύθου του καλοκαιριού της αγάπης συνέβαλαν και διάφοροι καλλιτέχνες (μουσικοί) του δρόμου, όπως οι Jefferson Airplane, Grateful Dead, Janis Joplin, οι οποίοι ζούσαν στην περιοχή και με τη μουσική τους κατάφεραν να κατακτήσουν τον κόσμο. Κατεβήκαμε στο πάρκο Buena Vista και στην οδό Haight. Μας άρεσε η περιήγηση σ΄ αυτή την πανέμορφη και ιδιαίτερη γειτονιά με την πολύχρωμη αρχιτεκτονική και τα καλοδιατηρημένα βικτωριανά σπίτια (πολλά εξ αυτών επέζησαν από το μεγάλο σεισμό του 1906). Το επίκεντρο της, η πολύχρωμη οδό Haight, ο κεντρικός δρόμος που θυμίζει περισσότερο την εποχή εκείνη, με τα πολλά καταστήματα πώλησης καπνού, βιολογικών προϊόντων και χίπικων ενδυμασιών.

Ψάξαμε για το κοινόβιο των Grateful Dead (Ashbury st.710),

το σπίτι που έζησε η Janis Joplin (Ashbury st.635),

το προπύργιο των Hell΄s Angels (Ashbury st.719, πολύ γνωστή οργάνωση μηχανόβιων της Καλιφόρνια),

το περίφημο redhouse όπου έμεινε εκεί ο θρυλικός Jimi Hendrix (Haight st.1524a),

το σταυροδρόμι Haight & Ashbury,

το δισκάδικο Amoeba, ένα από τα λίγα δισκάδικα του κόσμου με σπάνια μουσική από τη δεκαετία του 60΄s.

Στη γειτονιά κυκλοφορούν και διάφοροι άστεγοι και επαίτες. (Λιγότεροι άστεγοι πάντως από την περιοχή γύρω απ΄ τη Union Square και την κακόφημη συνοικία Tenderloin).
Ο κεντρικός δρόμος μας έφερε στο πανέμορφο πάρκο Golden Gate, ένα από τα μεγαλύτερα αστικά πάρκα των Η.Π.Α., το οποίο εκτείνεται σε μήκος μέχρι τον ειρηνικό ωκεανό. Ένα τεράστιο πάρκο, που εντός του περιλαμβάνει ότι μπορείς να φανταστείς από μουσεία, λίμνες, κήπους, ανεμόμυλους μέχρι γήπεδο και περιφραγμένο χώρο για βίσονες. Νοικιάσαμε ποδήλατα ώστε να το γυρίσουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Το διασχίσαμε μέχρι τέλους, αφού ενδιάμεσα κάναμε τις απαραίτητες στάσεις για φωτογραφίες και φτάσαμε στην παραλία Ocean Beach. Εκεί που αρχίζει ο μεγαλύτερος ωκεανός της γης και οι surfers προσπαθούν να δαμάσουν τα κύματά του. Δεν ξέρω τι ειν΄ αυτό που μας έκανε να μαγευτούμε τόσο πολύ μ΄ αυτό το μέρος, ειλικρινά δεν ξέρω (γιατί οι παραλίες της χώρας μας είναι από τις καλύτερες του κόσμου). Ίσως ήταν η αίσθηση του διαφορετικού, ίσως τα κύματα με τους surfers, ίσως επειδή νιώθαμε ότι βρισκόμαστε στην άκρη του κόσμου! Τα συναισθήματα… δύσκολο να αποτυπωθούν ακριβώς σ΄ ένα κείμενο!
Golden gate Park

Ο Ειρηνικός Ωκεανός

Συνεχίσαμε για λίγο προς τα νότια τη βόλτα μας, κατά μήκος του παραλιακού δρόμου με τον ωκεανό στα δεξιά μας και τους αμμόλοφους σε πρώτο πλάνο. Στην επιστροφή μας, περάσαμε ξανά μέσα από το Golden Gate Park και από διαφορετικό δρόμο αυτή τη φορά, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που θ΄ αφήναμε τα ποδήλατα. Περπατήσαμε ξανά τη Haight st, το δρόμο με τους ποικίλους χρωματισμούς και κάναμε στάση για brunch με eggs benedict στο Pork store cafe http://pscsf.com/, δίπλα απ΄ το γνωστό σταυροδρόμι (Haight & Ashbury). Πολύ καλή επιλογή! Λίγο περπάτημα ακόμα και πιο κάτω μια στάση λεωφορείου, όπου επιστρέψαμε στη βάση μας και στην πλατεία Union Square (εκεί που ξεκινούσαν και τελείωναν όλες μας οι μέρες στην πόλη). Αράξαμε για λίγο εκεί και με τις καλύτερες εντυπώσεις αποχαιρετήσαμε αυτή την πόλη. Όμορφα συναισθήματα και μεγάλη προσμονή για την πόλη που μας περίμενε.

Haight Street

Η αφετηρία των cable cars

 

[KIKI]

Πολυ καλογραμμένα και ενδιαφεροντα τα σημερινά κεφάλαια !

Χαρηκα με την εμπειρια σου στο γηπεδο . Σε καταλαβαινω απόλυτα .

 

[Nikos1986]

Μετά από ένα ταξίδι μας στη Βαρκελώνη, μας κόλλησε το μικρόβιο με το ποδήλατο. Βέβαια δεν έχουν όλες οι πόλεις τις υποδομές (ποδηλατόδρομοι) και την κουλτούρα της Βαρκελώνης σε αυτό. Στο Σ.Φ. ήταν ικανοποιητικές. Καιρού επιτρέποντος το θεωρώ must!

Τα τραμ, τα οποία έχουν ανακηρυχτεί σε διατηρητέο μνημείο, πρωτοεμφανίστηκαν το 1873, για να βοηθήσουν τους κατοίκους στις μετακινήσεις τους, λόγω της μορφολογίας της πόλης, η οποία είναι χτισμένη πάνω σε πολλούς λόφους.

Γι αυτό μου έκανε εντύπωση η επιλογή του ποδηλάτου, όχι για την ύπαρξη ή απουσία ποδηλατόδρομων.

Πολύ ωραία η περιγραφή σου και είναι ενδιαφέρουσες και οι επιπλέον πληροφορίες που δίνεις για την "ιστορία" των αξιοθεάτων που είδατε.