panagiotis88
Member
- Μηνύματα
- 19
- Likes
- 166
- Επόμενο Ταξίδι
- Ισλανδία
5η ημέρα
Έφτασε και η τελευταία μας ημέρα στο Σαν Φρανσίσκο. Μια μέρα όμως σχετικά γεμάτη, διότι πετάμε στις 9 το βράδυ για Νέα Υόρκη. Δε χάνουμε καθόλου χρόνο.. πρωινό φαγητό, on line check-in και ξεχυνόμαστε στη στάση του λεωφορείου. Βγάζουμε εισιτήριο εντός αυτού και ξεκινάμε. Θα πηγαίναμε στη γειτονιά Haight and Ashbury, η οποία ακόμα και σήμερα είναι ταυτισμένη με <το καλοκαίρι της αγάπης> του 1967. Εκεί που πρωτοξεκίνησε και άνθισε το κίνημα των χίπις και τελικά έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο. Τότε που χιλιάδες απ΄ αυτούς, με πολύχρωμες φορεσιές, συνέρρεαν στην περιοχή με επίκεντρο το σταυροδρόμι των οδών Haight και Ashbury (έδωσε το όνομα στην περιοχή). Ζούσαν κοινοβιακά, έκαναν χρήση LSD, άκουγαν ψυχεδελική ροκ μουσική και διαδήλωναν υπέρ της σεξουαλικής απελευθέρωσης και κατά του πολέμου του Βιετνάμ, που μαίνονταν εκείνη την περίοδο. Στη γιγάντωση του μύθου του καλοκαιριού της αγάπης συνέβαλαν και διάφοροι καλλιτέχνες (μουσικοί) του δρόμου, όπως οι Jefferson Airplane, Grateful Dead, Janis Joplin, οι οποίοι ζούσαν στην περιοχή και με τη μουσική τους κατάφεραν να κατακτήσουν τον κόσμο. Κατεβήκαμε στο πάρκο Buena Vista και στην οδό Haight. Μας άρεσε η περιήγηση σ΄ αυτή την πανέμορφη και ιδιαίτερη γειτονιά με την πολύχρωμη αρχιτεκτονική και τα καλοδιατηρημένα βικτωριανά σπίτια (πολλά εξ αυτών επέζησαν από το μεγάλο σεισμό του 1906). Το επίκεντρο της, η πολύχρωμη οδό Haight, ο κεντρικός δρόμος που θυμίζει περισσότερο την εποχή εκείνη, με τα πολλά καταστήματα πώλησης καπνού, βιολογικών προϊόντων και χίπικων ενδυμασιών.
Ψάξαμε για το κοινόβιο των Grateful Dead (Ashbury st.710),
το σπίτι που έζησε η Janis Joplin (Ashbury st.635),
το προπύργιο των Hell΄s Angels (Ashbury st.719, πολύ γνωστή οργάνωση μηχανόβιων της Καλιφόρνια),
το περίφημο redhouse όπου έμεινε εκεί ο θρυλικός Jimi Hendrix (Haight st.1524a),
το σταυροδρόμι Haight & Ashbury,
το δισκάδικο Amoeba, ένα από τα λίγα δισκάδικα του κόσμου με σπάνια μουσική από τη δεκαετία του 60΄s.
Στη γειτονιά κυκλοφορούν και διάφοροι άστεγοι και επαίτες. (Λιγότεροι άστεγοι πάντως από την περιοχή γύρω απ΄ τη Union Square και την κακόφημη συνοικία Tenderloin).
Ο κεντρικός δρόμος μας έφερε στο πανέμορφο πάρκο Golden Gate, ένα από τα μεγαλύτερα αστικά πάρκα των Η.Π.Α., το οποίο εκτείνεται σε μήκος μέχρι τον ειρηνικό ωκεανό. Ένα τεράστιο πάρκο, που εντός του περιλαμβάνει ότι μπορείς να φανταστείς από μουσεία, λίμνες, κήπους, ανεμόμυλους μέχρι γήπεδο και περιφραγμένο χώρο για βίσονες. Νοικιάσαμε ποδήλατα ώστε να το γυρίσουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Το διασχίσαμε μέχρι τέλους, αφού ενδιάμεσα κάναμε τις απαραίτητες στάσεις για φωτογραφίες και φτάσαμε στην παραλία Ocean Beach. Εκεί που αρχίζει ο μεγαλύτερος ωκεανός της γης και οι surfers προσπαθούν να δαμάσουν τα κύματά του. Δεν ξέρω τι ειν΄ αυτό που μας έκανε να μαγευτούμε τόσο πολύ μ΄ αυτό το μέρος, ειλικρινά δεν ξέρω (γιατί οι παραλίες της χώρας μας είναι από τις καλύτερες του κόσμου). Ίσως ήταν η αίσθηση του διαφορετικού, ίσως τα κύματα με τους surfers, ίσως επειδή νιώθαμε ότι βρισκόμαστε στην άκρη του κόσμου! Τα συναισθήματα… δύσκολο να αποτυπωθούν ακριβώς σ΄ ένα κείμενο!
Golden gate Park
Ο Ειρηνικός Ωκεανός
Συνεχίσαμε για λίγο προς τα νότια τη βόλτα μας, κατά μήκος του παραλιακού δρόμου με τον ωκεανό στα δεξιά μας και τους αμμόλοφους σε πρώτο πλάνο. Στην επιστροφή μας, περάσαμε ξανά μέσα από το Golden Gate Park και από διαφορετικό δρόμο αυτή τη φορά, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που θ΄ αφήναμε τα ποδήλατα. Περπατήσαμε ξανά τη Haight st, το δρόμο με τους ποικίλους χρωματισμούς και κάναμε στάση για brunch με eggs benedict στο Pork store cafe http://pscsf.com/, δίπλα απ΄ το γνωστό σταυροδρόμι (Haight & Ashbury). Πολύ καλή επιλογή! Λίγο περπάτημα ακόμα και πιο κάτω μια στάση λεωφορείου, όπου επιστρέψαμε στη βάση μας και στην πλατεία Union Square (εκεί που ξεκινούσαν και τελείωναν όλες μας οι μέρες στην πόλη). Αράξαμε για λίγο εκεί και με τις καλύτερες εντυπώσεις αποχαιρετήσαμε αυτή την πόλη. Όμορφα συναισθήματα και μεγάλη προσμονή για την πόλη που μας περίμενε.
Haight Street
Η αφετηρία των cable cars
Έφτασε και η τελευταία μας ημέρα στο Σαν Φρανσίσκο. Μια μέρα όμως σχετικά γεμάτη, διότι πετάμε στις 9 το βράδυ για Νέα Υόρκη. Δε χάνουμε καθόλου χρόνο.. πρωινό φαγητό, on line check-in και ξεχυνόμαστε στη στάση του λεωφορείου. Βγάζουμε εισιτήριο εντός αυτού και ξεκινάμε. Θα πηγαίναμε στη γειτονιά Haight and Ashbury, η οποία ακόμα και σήμερα είναι ταυτισμένη με <το καλοκαίρι της αγάπης> του 1967. Εκεί που πρωτοξεκίνησε και άνθισε το κίνημα των χίπις και τελικά έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο. Τότε που χιλιάδες απ΄ αυτούς, με πολύχρωμες φορεσιές, συνέρρεαν στην περιοχή με επίκεντρο το σταυροδρόμι των οδών Haight και Ashbury (έδωσε το όνομα στην περιοχή). Ζούσαν κοινοβιακά, έκαναν χρήση LSD, άκουγαν ψυχεδελική ροκ μουσική και διαδήλωναν υπέρ της σεξουαλικής απελευθέρωσης και κατά του πολέμου του Βιετνάμ, που μαίνονταν εκείνη την περίοδο. Στη γιγάντωση του μύθου του καλοκαιριού της αγάπης συνέβαλαν και διάφοροι καλλιτέχνες (μουσικοί) του δρόμου, όπως οι Jefferson Airplane, Grateful Dead, Janis Joplin, οι οποίοι ζούσαν στην περιοχή και με τη μουσική τους κατάφεραν να κατακτήσουν τον κόσμο. Κατεβήκαμε στο πάρκο Buena Vista και στην οδό Haight. Μας άρεσε η περιήγηση σ΄ αυτή την πανέμορφη και ιδιαίτερη γειτονιά με την πολύχρωμη αρχιτεκτονική και τα καλοδιατηρημένα βικτωριανά σπίτια (πολλά εξ αυτών επέζησαν από το μεγάλο σεισμό του 1906). Το επίκεντρο της, η πολύχρωμη οδό Haight, ο κεντρικός δρόμος που θυμίζει περισσότερο την εποχή εκείνη, με τα πολλά καταστήματα πώλησης καπνού, βιολογικών προϊόντων και χίπικων ενδυμασιών.
Ο κεντρικός δρόμος μας έφερε στο πανέμορφο πάρκο Golden Gate, ένα από τα μεγαλύτερα αστικά πάρκα των Η.Π.Α., το οποίο εκτείνεται σε μήκος μέχρι τον ειρηνικό ωκεανό. Ένα τεράστιο πάρκο, που εντός του περιλαμβάνει ότι μπορείς να φανταστείς από μουσεία, λίμνες, κήπους, ανεμόμυλους μέχρι γήπεδο και περιφραγμένο χώρο για βίσονες. Νοικιάσαμε ποδήλατα ώστε να το γυρίσουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Το διασχίσαμε μέχρι τέλους, αφού ενδιάμεσα κάναμε τις απαραίτητες στάσεις για φωτογραφίες και φτάσαμε στην παραλία Ocean Beach. Εκεί που αρχίζει ο μεγαλύτερος ωκεανός της γης και οι surfers προσπαθούν να δαμάσουν τα κύματά του. Δεν ξέρω τι ειν΄ αυτό που μας έκανε να μαγευτούμε τόσο πολύ μ΄ αυτό το μέρος, ειλικρινά δεν ξέρω (γιατί οι παραλίες της χώρας μας είναι από τις καλύτερες του κόσμου). Ίσως ήταν η αίσθηση του διαφορετικού, ίσως τα κύματα με τους surfers, ίσως επειδή νιώθαμε ότι βρισκόμαστε στην άκρη του κόσμου! Τα συναισθήματα… δύσκολο να αποτυπωθούν ακριβώς σ΄ ένα κείμενο!
Golden gate Park
Συνεχίσαμε για λίγο προς τα νότια τη βόλτα μας, κατά μήκος του παραλιακού δρόμου με τον ωκεανό στα δεξιά μας και τους αμμόλοφους σε πρώτο πλάνο. Στην επιστροφή μας, περάσαμε ξανά μέσα από το Golden Gate Park και από διαφορετικό δρόμο αυτή τη φορά, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που θ΄ αφήναμε τα ποδήλατα. Περπατήσαμε ξανά τη Haight st, το δρόμο με τους ποικίλους χρωματισμούς και κάναμε στάση για brunch με eggs benedict στο Pork store cafe http://pscsf.com/, δίπλα απ΄ το γνωστό σταυροδρόμι (Haight & Ashbury). Πολύ καλή επιλογή! Λίγο περπάτημα ακόμα και πιο κάτω μια στάση λεωφορείου, όπου επιστρέψαμε στη βάση μας και στην πλατεία Union Square (εκεί που ξεκινούσαν και τελείωναν όλες μας οι μέρες στην πόλη). Αράξαμε για λίγο εκεί και με τις καλύτερες εντυπώσεις αποχαιρετήσαμε αυτή την πόλη. Όμορφα συναισθήματα και μεγάλη προσμονή για την πόλη που μας περίμενε.
οι οποίες παρεμπιπτόντως είχαν εξαιρετική γεύση, συνεχίσαμε τη διαδρομή μας, μέσα σ΄ αυτή την περιοχή της πόλης που σου εξέπνεε μια μεγαλοπρέπεια και σε ορισμένα σημεία είχαμε ως φόντο τη γέφυρα Golden Gate. Κάναμε μια μικρή παράκαμψη (απαραίτητη) στη διαδρομής μας για να δούμε το μνημείο Palace of Fine Arts, όπου επιλέγεται από ζευγάρια ως τόπος τέλεσης γάμου. Εκεί συναντήσαμε τυχαία και τον πρώτο Έλληνα του ταξιδιού, ο οποίος μάλιστα ήταν φοιτητής και είχε ταξιδέψει μόνος του ως εκεί. Βασικά ήταν ο μοναδικός Έλληνας που συναντήσαμε στο Σαν Φρανσίσκο και απ΄ότι μας είπαν οι ντόπιοι δε συνηθίζουν να βλέπουν συμπατριώτες μας στην πόλη τους, κάτι που δεν ισχύει και στη 
. Εκεί γνωριστήκαμε και με το Χούλιο, ιδιοκτήτη του μπαρ και απ΄ τη σύντομη συζήτηση μαζί του, ίσως καταλάβει κανείς, ότι μερικοί άνθρωποι επειδή έχουν μεράκι για τη δουλειά τους και δίνουν σημασία σ ‘ αυτή, τελικά θα πετύχουν το σκοπό τους. Εν τω μεταξύ ο τύπος όχι μόνο γνώριζε και είχε επισκεφτεί την Ελλάδα, αλλά έχει και φίλους εδώ. Αφού τον αποχαιρετήσαμε, συνεχίσαμε τη βόλτα μας προς την Alamo square και στις πολυφωτογραφημένες painted ladies. Στη διαδρομή προς την πλατεία περάσαμε και από τον ιστορικό συναυλιακό χώρο the Fillmore, ο οποίος τη δεκαετία του 60’s ήταν το επίκεντρο της ψυχεδελικής ροκ μουσικής, με όλα σχεδόν τα ιερά τέρατα της ροκ (όπως Pink Floyd, Doors, The Who, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Grateful Dead και τόσοι, τόσοι ακόμα) να έχουν δώσει το παρόν σε πολλές συναυλίες τους, την εποχή εκείνη που ήταν στην ακμή τους. H περιοχή εκεί είναι ιδιαίτερα προσεγμένη και εκτός από τα έξι σε συστοιχία βικτωριανά σπίτια και την πλατεία, που προσφέρει εκπληκτική θέα προς τους ουρανοξύστες, διαθέτει κι άλλα όμορφα αρχιτεκτονικά κτίρια να δεις και να φωτογραφίσεις. Αφού χορτάσαμε με τις φώτο που τραβήξαμε, συνεχίσαμε για το Δημαρχείο της πόλης που φέρνει λιγάκι στο Καπιτώλιο της Ουάσινγκτον. Αυτή ήταν και η τελευταία μας στάση για σήμερα, πριν καταλήξουμε ξανά στη Union Square, αφήνοντας τα ποδήλατα και στη συνέχεια στο ξενοδοχείο, σε μια κατά τ΄ άλλα γεμάτη, κουραστική, αλλά τελικά απολαυστική ημέρα.
. Είναι η διασημότερη φυλακή του κόσμου! Η μεγαλύτερη ομορφιά του Alcatraz είναι ο τεράστιος μύθος που το περιβάλει και όχι τόσο το μέρος! Είναι το πρώτο όνομα που σου έρχεται στο μυαλό ακούγοντας τη φράση φυλακή υψίστης ασφαλείας (γι΄αυτό αξίζει να πούμε δυο λόγια). Κι όμως σαν ομοσπονδιακή φυλακή λειτούργησε μόνο από το 1934 έως και το 1963. Πιο πριν λειτουργούσε σαν στρατιωτική φυλακή. Την περίοδο της λειτουργίας του σαν ομοσπονδιακή φυλακή, φυλακίστηκαν κατάδικοι που είχαν διαπράξει έγκλημα σε περισσότερες από μια πολιτείες των Η.Π.Α. και δημιουργούσαν πολλά προβλήματα στις προηγούμενες φυλακές που κρατούνταν και γενικά θεωρούνταν οι χειρότεροι των χειροτέρων. Στα κελιά του έχουν εκτίσει την ποινή τους και πολλοί διάσημοι εγκληματίες, ανάμεσά τους οι Al Capone, Kelly Machine Gun, Robert Stroud (Birdman) κ.α. Στο βράχο έγιναν πολλές απόπειρες απόδρασης, δεν υπάρχει όμως καμία επιβεβαιωμένη απόδραση. Σ΄ αυτό συντέλεσαν πολλοί παράγοντες όπως οι υπεράριθμοι δεσμοφύλακες (οι οποίοι κατοικούσαν με τις οικογένειές τους σε παρακείμενο οικισμό πάνω στο βράχο) σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη φυλακή και η τοποθεσία του μέσα στα ανοικτά του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο με τα δυνατά ρεύματα, όπου οι περισσότεροι φυλακισμένοι τότε δε γνώριζαν καν κολύμπι. Ακόμα λέγεται ότι στους έγκλειστοι παρείχαν αρκετά ζεστό νερό στα ντους, ώστε σε περίπτωση απόδρασης να μην αντέξουν τα παγωμένα νερά του κόλπου (όλα μελετημένα). Η φυλακή έκλεισε λόγω του υψηλού κόστους συντήρησης και λόγω ότι οι εγκαταστάσεις της είχαν αρχίσει να παλιώνουν. Ίσως και να επιτάχυναν τη διαδικασία οι τελευταίες απόπειρες απόδρασης. Στον τόπο έχουν γυριστεί πολλά κινηματογραφικά έργα, με την ταινία <Απόδραση από το Αλκατράζ> να βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Για όλους τους παραπάνω λόγους (και άλλους πολλούς) διατηρεί ακόμα και σήμερα, 56 χρονιά μετά το κλείσιμό της, αυτό το μύθο.
Πήγαμε χαλαρά στη μπουτίκ του γηπέδου, όπου σε λιγότερο από μισή ώρα άρχισε να γίνεται πανικός και να σχηματίζονται ουρές απ΄ έξω. Πήρα μια φανέλα του Curry απ΄ την πηγή και φύγαμε για να παραλάβουμε τα εισιτήρια που είχαμε αγοράσει από το ίντερνετ (will call). Το γήπεδο γέμιζε με αργούς ρυθμούς, όπου ήταν κατάμεστο με την έναρξη του αγώνα. Μικρή σημασία είχε η έκβαση του παιχνιδιού (το οποίο παραδόξως έληξε με τις δυο ομάδες κοντά στο σκορ). Όλη η ιστορία για κάποιον που βλέπει πρώτη φορά ζωντανά αγώνα NBA είναι να νιώσει τον παλμό, τη διαφορετική φιλοσοφία και προσέγγιση του παιχνιδιού απ΄ τους Αμερικανούς! Είναι να δει και να θαυμάσει από κοντά κάποιους από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου! Γιατί το ΝΒΑ εκτός από το μπασκετικό κομμάτι (το οποίο έχει πάει σε άλλο επίπεδο) παράλληλα είναι κι ένα υπερθέαμα για όλους, ακόμα και για ανθρώπους που δεν είναι μπασκετόφιλοι! Είναι κάτι τελείως διαφορετικό, μπορείς να ντυθείς και με τα χρώματα της αντίπαλης ομάδας και να κάνεις πολιτισμένο διάλογο με τους φιλάθλους των γηπεδούχων στις κερκίδες. Βέβαια δεν έχουν την ευρεία γκάμα των συνθημάτων (και των γαλλικών
