Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.407
- Likes
- 19.805
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
1η ημέρα.
ΤΑ ΔΥΟ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ
Η προσγείωση στο αεροδρόμιο Charleroi έγινε γύρω στις 12:30. “Χάσαμε” περί τη μια ώρα μέχρι να παραλάβουμε τις βαλίτσες μας από τον ιμάντα (σύμφωνα με τη νέα πολιτική της ryan) και μέχρι να παραλάβουμε το αυτοκίνητο από την Budget, το οποίο είχα κλείσει μόλις το προηγούμενο βράδυ.
Πρώτη μας στάση ήταν η «πόλη» Bois du luc.
Εδώ θα ήθελα λίγο να δικαιολογήσω το γιατί επέλεξα την πόλη αυτή για πρώτη μας στάση.
Το μοναδικό πράγμα που μου ερχόταν στο μυαλό από τα παιδικά μου χρόνια όταν άκουγα τη λέξη “Βέλγιο” ήταν η φράση: «Θα πάω ανθρακωρύχος στο Βέλγιο». Τότε που δεν γνώριζα τίποτα άλλο για αυτή τη χώρα. Ούτε για τα μύδια, ούτε για τα σοκολατάκια και τις βάφλες, ούτε για το atomium, ούτε για τη φοβερή πλατεία των Βρυξελλών, την Grand Place, ούτε καν για τον Ηρακλή Πουαρώ...
. Το μόνο που ήξερα είναι ότι το Βέλγιο είχε ανθρακωρυχεία και ότι μάζευε εργάτες από όλο τον κόσμο.
Τώρα που μεγάλωσα και οι γνώσεις μου για τα αξιοθέατα των διαφόρων χωρών εμπλουτίστηκαν αναρωτήθηκα αν υπάρχουν τα περιβόητα ανθρακωρυχεία του Βελγίου και αν είναι επισκέψιμα. Μεταξύ άλλων έχω μεγάλη αδυναμία και στον βιομηχανικό τουρισμό…..
Και ψάχνοντας … τα βρήκα. Όχι μόνο υπάρχουν, αλλά τέσσερα από αυτά ανήκουν και στη λίστα της Unesco. Τα τρία από αυτά μάλιστα βρίσκονται αρκετά κοντά στο αεροδρόμιο του Charleroi, από το οποίο πετάει η ryan.
Η ενοικίαση αυτοκινήτου ήταν πλέον επιβεβλημένη. Θα κερδίζαμε χρόνο, χρήμα και άνεση.
Γιατί εκτός από πολύ καλό σιδηροδρομικό δίκτυο, το Βέλγιο έχει και εξαίρετους δρόμους και μάλιστα χωρίς διόδια.
Επέλεξα να επισκεφτούμε το Bois du Luc. Το ιδιαίτερο με το Bois du luc είναι ότι γύρω από την εγκατάσταση των ορυχείων βρίσκεται ένα ολόκληρο μεταλλευτικό χωριό, το οποίο χτίστηκε αποκλειστικά και μόνο για να στεγάσει τους ανθρακωρύχους. Αυτό λοιπόν θα πηγαίναμε να επισκεφτούμε και το μεταλλευτικό μουσείο του χώρου. Σε μόλις 30’ από το αεροδρόμιο είμαστε εκεί.
Διασχίσαμε πρώτα το σύγχρονο Bois du luc....
Και στη συνέχεια μπήκαμε στην καρδιά του μεταλλευτικού χωριού... που μου φάνηκε πιο όμορφο από το σύγχρονο...
Είναι ένα υπέροχο χωριό «εποχής».Ήταν γνωστό σαν “cité ouvrièr”, δηλαδή σαν «πόλη εργατών», το οποίο μόνο για εργατοχωριό δεν έμοιαζε. Μακάρι όλες οι εργατικές κατοικίες ανά τον κόσμο να ήταν έτσι.
Το Bois-du-Luc ήταν ένα ανθρακωρυχείο, κοντά στην πόλη La Louvière, το οποίο σήμερα διατηρείται ως χώρος βιομηχανικής κληρονομιάς. Το ορυχείο αυτό ήταν ένα από τα παλαιότερα ορυχεία στο Βέλγιο, με δραστηριότητα που χρονολογείται από το 1685. Η εταιρεία σταμάτησε να εξορύσσει το 1973.
Το Bois-du-Luc είναι ένα αξιοθαύμαστο οικιστικό παράδειγμα που περιλαμβάνει μια πόλη και ένα σύνολο βιομηχανικών, κοινωνικών, πολιτιστικών, εορταστικών και θρησκευτικών κτιρίων, που χτίστηκαν από το 1838 έως το 1923. Σήμερα είναι ένα από τα πιο αξιοσημείωτα υπολείμματα βιομηχανικού πατερναλισμού στο Βέλγιο, που πλαισίωνε τον εργαζόμενο και την οικογένειά του σε ένα λεπτό παιχνίδι ισορροπίας μεταξύ κερδοφορίας και κοινωνικού ελέγχου ... Αυτός ο μικρόκοσμος “έχει δει” εργάτες από όλο τον κόσμο, από τη Φλάνδρα μέχρι το Αφγανιστάν.
Η είσοδος του εργοστασίου - σημερινού μεταλλευτικού μουσείου.....
Το κόκκινο τουβλάκι είναι ένα οικοδομικό υλικό που συναντάται συχνά και χαρακτηρίζει τα κτίρια της Φλάνδρας...
Για να μην ξεχνιόμαστε... το παρόν αποτελεί Πολιτιστική Κληρονομιά...
Το μουσείο το βρήκαμε κλειστό … λόγω χειμώνα. Είχαμε φτάσει μέσα στο ωράριό του όχι όμως στην εποχή του. Αυτό δεν το έγραφε το site που είχα κοιτάξει. Παρόλα αυτά δεν στενοχωρήθηκα ιδιαίτερα γιατί είχαμε τη δυνατότητα να περιεργαστούμε αρκετά το χώρο και να γευτούμε πολλά από την ατμόσφαιρα της εποχής. Σε μια μεγάλη έκταση υπήρχαν τέσσερα “τετράγωνα” σπιτιών, στις γωνίες των οποίων υπήρχαν χώροι διασκέδασης… οι οποίοι τώρα ήταν άδειοι. Οι κάνουλες της μπύρας που έβλεπα από τα μεγάλα παράθυρα φαντάζομαι ότι κάποτε θα είχαν «μεγάλες δόξες», αφού μετά το «καρβούνιασμα» της ημέρας, η μπύρα θα ήταν και η μοναδική διασκέδαση των εργατών. Όπως διασκέδαση θα ήταν και οι μαζώξεις των Κυριακών στο κιόσκι του δάσους που περικύκλωνε την πόλη…
Μερικά από τα σπίτια κατοικούνταν κιόλας. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρούσαν τα αναμμένα φώτα, τα κουρτινάκια στα παράθυρα και τα λιγοστά παρκαρισμένα αυτοκίνητα απ’ έξω. Και γιατί να μην κατοικούνται άλλωστε; Είναι ένας όμορφος και οργανωμένος οικισμός που είναι γνωστός και σαν «η πόλη μέσα στην πόλη».
Δεν ξέρω πόση ώρα «φάγαμε» στο να βολτάρουμε στην πόλη της πόλης, αλλά όταν είδαμε πια ότι είχαμε να δούμε αναχωρήσαμε για το επόμενο αξιοθέατο. Η επόμενη προγραμματισμένη μας στάση ήταν κανονικά η πόλη Mechelen, η οποία βρισκόταν σχεδόν πάνω στο δρόμο μας για την Αμβέρσα. Όμως βρισκόμασταν πάρα πολύ κοντά στο Canal du Centre της πόλης Thieu.
Το Canal du Centre είναι ένα κανάλι που τα διάφορα τμήματά του βρίσκονται σε διαφορετικό υψόμετρο!! Η διαφορά του υψομέτρου καλύπτεται με ασανσέρ… πλοίων!!!
Υπάρχουν 4 boat lifts του 1880, τα οποία λειτουργούν για τουριστικούς λόγους και ένα σύγχρονο, τεράστιο και εντυπωσιακό boat lift που καλύπτει συνολικά μια υψομετρική διαφορά (καναλιών) 70 περίπου μέτρων και λειτουργεί για εμπορικούς λόγους.
Σε αυτό το κανάλι σε προηγούμενο ταξίδι μου είχα κάνει μια μίνι «κρουαζιέρα» την οποία και περιγράφω αναλυτικά στο "Βέλγιο…..δεν είναι μόνο οι Βρυξέλλες!"
Επειδή όμως είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακό και το κανάλι και τα «αρχαία» ασανσέρ και πολύ περισσότερο το σύγχρονο και μεγάλο ασανσέρ Strepy Thieu, δεν μου ερχόταν καλά αφού είμαστε τόσο κοντά του να μην πάμε να το δει και η παρέα μου ή μάλλον για να ακριβολογώ … να … ξεναγήσω την παρέα μου.
Ούτε δέκα λεπτά δεν κάναμε μέχρι να φτάσουμε. Στα οποία δέκα λεπτά δεν χρειαστήκαμε και gps γιατί είναι τόσο μεγάλο και επιβλητικό το ασανσέρ του Strepy Thieu, που το βλέπαμε από μακριά και μας καθοδηγούσε έτσι προς αυτό. Περάσαμε μέσα από την πόλη Thieu, που την προηγούμενη φορά δεν είχα δει και πολύ (αφού πήγα με το τρένο) και εντυπωσιάστηκα από τα σπίτια του ή μάλλον από τις βίλες του...
Μιλάμε για πανέμορφα σπίτια και παραδοσιακά, αλλά και μοντέρνα. Έχω την αίσθηση ότι οι Βέλγοι «το ‘χουν» με την Αρχιτεκτονική.
Η παρέα μου νομίζω ότι εντυπωσιάστηκε όμως πιο πολύ από τις τεράστιες δεξαμενές του γιγαντιαίου ασανσέρ, αλλά και εγώ που το ξαναείδα. Νομίζω ότι οι Βέλγοι «το ‘χουν» και με τη Μηχανική.
Το σύγχρονο ασανσέρ Strepy Thieu.....
117μ. ύψος...!!!
Γιγάντια δεξαμενή... που περιμένει το καράβι για να το ανεβάσει στο ψηλότερο κανάλι... !!!
Αρκεστήκαμε σε λίγες φωτογραφίες, αφού μέσα στο χειμώνα δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε και τίποτα άλλο. Τα tour δεν λειτουργούσαν, αλλά ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσαμε να τα ακολουθήσουμε, αφού είχα άλλα προγραμματίσει και η ματιά αυτή ήταν μια “σφήνα” στο πρόγραμμά μας.
Δεν μπορώ όμως σε αυτό το σημείο να μην κάνω μια μικρή φωτογραφική αναφορά στα "αρχαία" ασανσέρ που βρίσκονται στο διπλανό κανάλι με αυτό του τεράστιου Strepy Thieu. Θα αναγκαστώ μαζί με τις λίγες φωτο αυτού του ταξιδιού να ποστάρω και μερικές του προηγούμενού μου ταξιδιού για να μπορέσω να μεταφέρω την εικόνα αλλά και το μεγαλείο αυτού του έργου που ανήκει στη λίστα της παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco!
¨Αρχαίο" ασανσέρ Νο 3 Thieu... με το μηχανοστάσιό του...
Διασχίζοντας το κανάλι Canal du Centre...
Πλησιάζοντας στην άκρη του καναλιού...
Φτάνοντας στο χείλος του καναλιού...
Το ασανσέρ μόλις κατέβηκε...
Χρησιμοποιώντας σαν αντίβαρο τη δεξαμενή της ανόδου...
Το κανάλι του κάτω επιπέδου ... φτάνει στο μεγάλο Strepy Thieu...
Γινόταν να μην κάνω αυτήν την αναφορά;
Ακολούθησε μια μικρή στάση σε τοπικό Super Market για ανεφοδιασμό με snack, φρούτα και νερά και στη συνέχεια πήραμε το δρόμο μας για το Mechelen.
Ακόμα είμαστε στην πρώτη ημέρα του ταξιδιού. Έχουμε και άλλα να δούμε πριν τη συναυλία...
ΤΑ ΔΥΟ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ
Η προσγείωση στο αεροδρόμιο Charleroi έγινε γύρω στις 12:30. “Χάσαμε” περί τη μια ώρα μέχρι να παραλάβουμε τις βαλίτσες μας από τον ιμάντα (σύμφωνα με τη νέα πολιτική της ryan) και μέχρι να παραλάβουμε το αυτοκίνητο από την Budget, το οποίο είχα κλείσει μόλις το προηγούμενο βράδυ.
Πρώτη μας στάση ήταν η «πόλη» Bois du luc.
Εδώ θα ήθελα λίγο να δικαιολογήσω το γιατί επέλεξα την πόλη αυτή για πρώτη μας στάση.
Το μοναδικό πράγμα που μου ερχόταν στο μυαλό από τα παιδικά μου χρόνια όταν άκουγα τη λέξη “Βέλγιο” ήταν η φράση: «Θα πάω ανθρακωρύχος στο Βέλγιο». Τότε που δεν γνώριζα τίποτα άλλο για αυτή τη χώρα. Ούτε για τα μύδια, ούτε για τα σοκολατάκια και τις βάφλες, ούτε για το atomium, ούτε για τη φοβερή πλατεία των Βρυξελλών, την Grand Place, ούτε καν για τον Ηρακλή Πουαρώ...
. Το μόνο που ήξερα είναι ότι το Βέλγιο είχε ανθρακωρυχεία και ότι μάζευε εργάτες από όλο τον κόσμο.Τώρα που μεγάλωσα και οι γνώσεις μου για τα αξιοθέατα των διαφόρων χωρών εμπλουτίστηκαν αναρωτήθηκα αν υπάρχουν τα περιβόητα ανθρακωρυχεία του Βελγίου και αν είναι επισκέψιμα. Μεταξύ άλλων έχω μεγάλη αδυναμία και στον βιομηχανικό τουρισμό…..
Και ψάχνοντας … τα βρήκα. Όχι μόνο υπάρχουν, αλλά τέσσερα από αυτά ανήκουν και στη λίστα της Unesco. Τα τρία από αυτά μάλιστα βρίσκονται αρκετά κοντά στο αεροδρόμιο του Charleroi, από το οποίο πετάει η ryan.
Η ενοικίαση αυτοκινήτου ήταν πλέον επιβεβλημένη. Θα κερδίζαμε χρόνο, χρήμα και άνεση.
Γιατί εκτός από πολύ καλό σιδηροδρομικό δίκτυο, το Βέλγιο έχει και εξαίρετους δρόμους και μάλιστα χωρίς διόδια.Επέλεξα να επισκεφτούμε το Bois du Luc. Το ιδιαίτερο με το Bois du luc είναι ότι γύρω από την εγκατάσταση των ορυχείων βρίσκεται ένα ολόκληρο μεταλλευτικό χωριό, το οποίο χτίστηκε αποκλειστικά και μόνο για να στεγάσει τους ανθρακωρύχους. Αυτό λοιπόν θα πηγαίναμε να επισκεφτούμε και το μεταλλευτικό μουσείο του χώρου. Σε μόλις 30’ από το αεροδρόμιο είμαστε εκεί.
Διασχίσαμε πρώτα το σύγχρονο Bois du luc....
Και στη συνέχεια μπήκαμε στην καρδιά του μεταλλευτικού χωριού... που μου φάνηκε πιο όμορφο από το σύγχρονο...
Είναι ένα υπέροχο χωριό «εποχής».Ήταν γνωστό σαν “cité ouvrièr”, δηλαδή σαν «πόλη εργατών», το οποίο μόνο για εργατοχωριό δεν έμοιαζε. Μακάρι όλες οι εργατικές κατοικίες ανά τον κόσμο να ήταν έτσι.
Το Bois-du-Luc ήταν ένα ανθρακωρυχείο, κοντά στην πόλη La Louvière, το οποίο σήμερα διατηρείται ως χώρος βιομηχανικής κληρονομιάς. Το ορυχείο αυτό ήταν ένα από τα παλαιότερα ορυχεία στο Βέλγιο, με δραστηριότητα που χρονολογείται από το 1685. Η εταιρεία σταμάτησε να εξορύσσει το 1973.
Το Bois-du-Luc είναι ένα αξιοθαύμαστο οικιστικό παράδειγμα που περιλαμβάνει μια πόλη και ένα σύνολο βιομηχανικών, κοινωνικών, πολιτιστικών, εορταστικών και θρησκευτικών κτιρίων, που χτίστηκαν από το 1838 έως το 1923. Σήμερα είναι ένα από τα πιο αξιοσημείωτα υπολείμματα βιομηχανικού πατερναλισμού στο Βέλγιο, που πλαισίωνε τον εργαζόμενο και την οικογένειά του σε ένα λεπτό παιχνίδι ισορροπίας μεταξύ κερδοφορίας και κοινωνικού ελέγχου ... Αυτός ο μικρόκοσμος “έχει δει” εργάτες από όλο τον κόσμο, από τη Φλάνδρα μέχρι το Αφγανιστάν.
Η είσοδος του εργοστασίου - σημερινού μεταλλευτικού μουσείου.....
Το κόκκινο τουβλάκι είναι ένα οικοδομικό υλικό που συναντάται συχνά και χαρακτηρίζει τα κτίρια της Φλάνδρας...
Για να μην ξεχνιόμαστε... το παρόν αποτελεί Πολιτιστική Κληρονομιά...
Το μουσείο το βρήκαμε κλειστό … λόγω χειμώνα. Είχαμε φτάσει μέσα στο ωράριό του όχι όμως στην εποχή του. Αυτό δεν το έγραφε το site που είχα κοιτάξει. Παρόλα αυτά δεν στενοχωρήθηκα ιδιαίτερα γιατί είχαμε τη δυνατότητα να περιεργαστούμε αρκετά το χώρο και να γευτούμε πολλά από την ατμόσφαιρα της εποχής. Σε μια μεγάλη έκταση υπήρχαν τέσσερα “τετράγωνα” σπιτιών, στις γωνίες των οποίων υπήρχαν χώροι διασκέδασης… οι οποίοι τώρα ήταν άδειοι. Οι κάνουλες της μπύρας που έβλεπα από τα μεγάλα παράθυρα φαντάζομαι ότι κάποτε θα είχαν «μεγάλες δόξες», αφού μετά το «καρβούνιασμα» της ημέρας, η μπύρα θα ήταν και η μοναδική διασκέδαση των εργατών. Όπως διασκέδαση θα ήταν και οι μαζώξεις των Κυριακών στο κιόσκι του δάσους που περικύκλωνε την πόλη…
Μερικά από τα σπίτια κατοικούνταν κιόλας. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρούσαν τα αναμμένα φώτα, τα κουρτινάκια στα παράθυρα και τα λιγοστά παρκαρισμένα αυτοκίνητα απ’ έξω. Και γιατί να μην κατοικούνται άλλωστε; Είναι ένας όμορφος και οργανωμένος οικισμός που είναι γνωστός και σαν «η πόλη μέσα στην πόλη».
Δεν ξέρω πόση ώρα «φάγαμε» στο να βολτάρουμε στην πόλη της πόλης, αλλά όταν είδαμε πια ότι είχαμε να δούμε αναχωρήσαμε για το επόμενο αξιοθέατο. Η επόμενη προγραμματισμένη μας στάση ήταν κανονικά η πόλη Mechelen, η οποία βρισκόταν σχεδόν πάνω στο δρόμο μας για την Αμβέρσα. Όμως βρισκόμασταν πάρα πολύ κοντά στο Canal du Centre της πόλης Thieu.
Το Canal du Centre είναι ένα κανάλι που τα διάφορα τμήματά του βρίσκονται σε διαφορετικό υψόμετρο!! Η διαφορά του υψομέτρου καλύπτεται με ασανσέρ… πλοίων!!!
Υπάρχουν 4 boat lifts του 1880, τα οποία λειτουργούν για τουριστικούς λόγους και ένα σύγχρονο, τεράστιο και εντυπωσιακό boat lift που καλύπτει συνολικά μια υψομετρική διαφορά (καναλιών) 70 περίπου μέτρων και λειτουργεί για εμπορικούς λόγους.
Σε αυτό το κανάλι σε προηγούμενο ταξίδι μου είχα κάνει μια μίνι «κρουαζιέρα» την οποία και περιγράφω αναλυτικά στο "Βέλγιο…..δεν είναι μόνο οι Βρυξέλλες!"
Επειδή όμως είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακό και το κανάλι και τα «αρχαία» ασανσέρ και πολύ περισσότερο το σύγχρονο και μεγάλο ασανσέρ Strepy Thieu, δεν μου ερχόταν καλά αφού είμαστε τόσο κοντά του να μην πάμε να το δει και η παρέα μου ή μάλλον για να ακριβολογώ … να … ξεναγήσω την παρέα μου.
Ούτε δέκα λεπτά δεν κάναμε μέχρι να φτάσουμε. Στα οποία δέκα λεπτά δεν χρειαστήκαμε και gps γιατί είναι τόσο μεγάλο και επιβλητικό το ασανσέρ του Strepy Thieu, που το βλέπαμε από μακριά και μας καθοδηγούσε έτσι προς αυτό. Περάσαμε μέσα από την πόλη Thieu, που την προηγούμενη φορά δεν είχα δει και πολύ (αφού πήγα με το τρένο) και εντυπωσιάστηκα από τα σπίτια του ή μάλλον από τις βίλες του...
Μιλάμε για πανέμορφα σπίτια και παραδοσιακά, αλλά και μοντέρνα. Έχω την αίσθηση ότι οι Βέλγοι «το ‘χουν» με την Αρχιτεκτονική.
Η παρέα μου νομίζω ότι εντυπωσιάστηκε όμως πιο πολύ από τις τεράστιες δεξαμενές του γιγαντιαίου ασανσέρ, αλλά και εγώ που το ξαναείδα. Νομίζω ότι οι Βέλγοι «το ‘χουν» και με τη Μηχανική.
Το σύγχρονο ασανσέρ Strepy Thieu.....
117μ. ύψος...!!!
Γιγάντια δεξαμενή... που περιμένει το καράβι για να το ανεβάσει στο ψηλότερο κανάλι... !!!
Αρκεστήκαμε σε λίγες φωτογραφίες, αφού μέσα στο χειμώνα δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε και τίποτα άλλο. Τα tour δεν λειτουργούσαν, αλλά ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσαμε να τα ακολουθήσουμε, αφού είχα άλλα προγραμματίσει και η ματιά αυτή ήταν μια “σφήνα” στο πρόγραμμά μας.
Δεν μπορώ όμως σε αυτό το σημείο να μην κάνω μια μικρή φωτογραφική αναφορά στα "αρχαία" ασανσέρ που βρίσκονται στο διπλανό κανάλι με αυτό του τεράστιου Strepy Thieu. Θα αναγκαστώ μαζί με τις λίγες φωτο αυτού του ταξιδιού να ποστάρω και μερικές του προηγούμενού μου ταξιδιού για να μπορέσω να μεταφέρω την εικόνα αλλά και το μεγαλείο αυτού του έργου που ανήκει στη λίστα της παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco!
¨Αρχαίο" ασανσέρ Νο 3 Thieu... με το μηχανοστάσιό του...
Διασχίζοντας το κανάλι Canal du Centre...
Πλησιάζοντας στην άκρη του καναλιού...
Φτάνοντας στο χείλος του καναλιού...
Το ασανσέρ μόλις κατέβηκε...
Χρησιμοποιώντας σαν αντίβαρο τη δεξαμενή της ανόδου...
Το κανάλι του κάτω επιπέδου ... φτάνει στο μεγάλο Strepy Thieu...
Γινόταν να μην κάνω αυτήν την αναφορά;
Ακολούθησε μια μικρή στάση σε τοπικό Super Market για ανεφοδιασμό με snack, φρούτα και νερά και στη συνέχεια πήραμε το δρόμο μας για το Mechelen.
Ακόμα είμαστε στην πρώτη ημέρα του ταξιδιού. Έχουμε και άλλα να δούμε πριν τη συναυλία...
Last edited:
