Βέλγιο Λουξεμβούργο Βέλγιο ξανά, με αφορμή … μια συναυλία!

[Grerena]

3η ημέρα
Το πρωί ανακάλυψα ότι «το πολύ καλό για να είναι αληθινό» δωμάτιό μας είχε ένα μειονέκτημά. Έκανε ζέστη. Ναι! Ξύπνησα στις 7 παρά από τη ζέστη. Για κάποιους βέβαια αυτό μπορεί να ακούγεται σαν πλεονέκτημα, αλλά για μένα οι 30 βαθμοί δεν ήταν και τόσο. Το καλοριφέρ (του κάτω ορόφου) έστελνε όλη τη ζέστη ψηλά, με αποτέλεσμα το πατάρι να είναι «φούρνος». Δεν θέλω να γκρινιάζω. Απλά το αναφέρω. Θυμάμαι το hostel της προηγούμενης ημέρας και …τρομάζω. Αν είχαμε μείνει εκεί … η εκδρομή θα ήταν μια καταστροφή. Άσε που δύσκολα θα ξαναέπειθα τον άντρα μου να πάμε κάπου. Και το να ταξιδεύω μόνη μου δεν είναι και το καλύτερό μου. Τέλος καλό, όλα καλά.

Το πρωινό μας ήταν οι περισσευούμενες προμήθειες του προηγούμενου πρωινού (της Αμβέρσας). Βραστά αυγά, ψωμάκι, ριζογκεφρέτες και μπάρες δημητριακών. Αφού ήπιαμε και το τσαγάκι μας και τον καφέ μας, ετοιμαστήκαμε για τη σημερινή μας εξόρμηση.
Κατά τις εννέα παρά είμαστε έξω από το σπίτι της φίλης μας και της χτυπούσαμε το κουδούνι.

ΕΝΑ “ΑΣΗΜΟ” UNESCO SITE…
Ύστερα από την πολύ κίνηση που συναντήσαμε (είναι η ώρα που οι Βρυξελλιώτες πάνε στις δουλειές τους και Δευτέρα πρωί) φτάσαμε στην πρώτη γρήγορη στάση της ημέρας, που δεν ήταν άλλο από ένα ακόμα οίκημα που ανήκει στη λίστα της Unesco. Πρόκειται για το Stoclet House, ένα ιδιωτικό σπίτι που βρίσκεται στη περιοχή Woluwe-Saint-Pierre.

Το Stoclet House είναι ένα οίκημα, το οποίο μπορεί και να μην το προσέξεις, ακόμη και αν περάσεις πεζός μπροστά από το πεζοδρόμιό του. Δεν θα το προσέξεις, γιατί βρίσκεται πάνω σε μια λεωφόρο και καθώς περνάς, η άκρη του ματιού ίσα που θα διακρίνει μια γκρίζα γεωμετρική μορφή έξω από τον φράκτη και τους θάμνους που το περιβάλλει.

Η λεωφόρος Ave de Tervueren, που περνά έξω από το Stoclet House...

και μόλις που προλαβαίνει να το "πάρει το μάτι σου"...

Με μια δεύτερη πιο προσεκτική ματιά όμως θα διαπιστώσει κανείς ότι δεν πρόκειται για μια μέση κατοικία. Είναι εντυπωσιακό όχι μόνο το μέγεθός του, αλλά και πολλά χαρακτηριστικά του, που είναι κάθε άλλο παρά συνηθισμένα.

Η πρόσοψη του κτιρίου, που είναι διακοσμημένη με μαρμάρινα πάνελ και μαύρους γρανίτες, τα παράθυρα που πλαισιώνονται με χάλκινα καλούπια και χρυσαφένιες διακοσμήσεις, τα μπαλκόνια με τα μοντέρνα κιγκλιδώματα και σίγουρα ο πύργος των 20μ. ύψους, στην κορυφή του οποίου βρίσκονται τέσσερα χάλκινα γλυπτά γυμνών ανδρών … προσελκύουν την περισσότερη προσοχή. Με το πέρασμα των χρόνων ότι χάλκινο υπήρχε στη διακόσμηση έχει οξειδωθεί και τώρα το πράσινο χρώμα της οξείδωσης είναι εμφανές.

Το περίεργο είναι ότι αυτό το μεγάλο και πολύ ιδιαίτερο μαρμάρινο σπίτι οικοδομήθηκε πριν 100 χρόνια!
Το Stoclet House ήταν το σπίτι ενός πλούσιου τραπεζίτη και συλλέκτη έργων τέχνης, του Adolphe Stoclet. Δεν τον ενδιέφερε πόσο θα κοστίσει το σπίτι και έδωσε στους αρχιτέκτονες πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία. Ένας μεγάλος αριθμός καλλιτεχνών εργάστηκε σε διάφορα μέρη του σπιτιού, συνδυάζοντας τα ταλέντα τους και τα στυλ τους για να δημιουργήσουν ένα πραγματικό αριστούργημα. Η έπαυλη Stoclet ολοκληρώθηκε μέσα σε έξι χρόνια (από το 1905 έως το 1911).
Το αποτέλεσμα είναι ένα κτίριο που σηματοδοτεί το τέλος της Art Nouveau και την αρχή της πιο νηφάλιας Art Deco. Το σπίτι ενέπνευσε ένα νέο κύμα στην αρχιτεκτονική, ενώ παράλληλα είναι ένα από τα πιο εκλεπτυσμένα και πολυτελή ιδιωτικά σπίτια του εικοστού αιώνα.
Το εσωτερικό του -που δυστυχώς μόνο λίγοι και εκλεκτοί μπορούν να θαυμάσουν- ακολουθεί τέλειες και ασύμμετρες κυβικές μορφές και είναι διακοσμημένο με πλούτο και πολυτέλεια, με αποκορύφωμα τη μεγάλη τοιχογραφία που έκανε ο Gustav Klimt για να διακοσμήσει τους τοίχους της τραπεζαρίας του σπιτιού.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, αλλά και επειδή το Stoclet Palace είναι ένα καλά διατηρημένο παράδειγμα της δυτικής αισθητικής των αρχών του 20ού αιώνα, το κτίριο χαρακτηρίστηκε από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Ήταν ένα δίλλημα για το αν θα μπει στην Unesco, γιατί ενώ πρόκειται για ένα έργο που σηματοδοτεί την ιστορία της αρχιτεκτονικής εξέλιξης, δεν είναι προσβάσιμο στο κοινό.

Έτσι, όταν η κληρονομιά μας δεν είναι δημόσια….. θα περιοριζόμαστε σε εξωτερικές φωτογραφίες.

Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από τις “αφανείς” λεπτομέρειες, που δεν μοιάζουν ούτε με τις αρχιτεκτονικές συνήθειες της εποχής που χτίστηκε, αλλά ούτε και με της σημερινής. Σαν να είναι μια κατηγορία από μόνο του.

Η πολύ σκοτεινή και επιβλητική είσοδος...

Ή τα άκρως γεωμετρικά παράθυρα…..

Να και άλλο ένα Unesco site που δεν ήθελε πολύ χρόνο για να το δω. Και το πλησίασα όσο δεν πάει……
Το παλάτι του Stoclet, άξιζε σίγουρα να το δούμε, έστω και απ’ έξω.

Τώρα πια … είμαστε έτοιμοι να φύγουμε για Αρδέννες και Λουξεμβούργο.
Ο δρόμος προς το νότο ήταν άψογος σαν και αυτόν που συναντήσαμε και την πρώτη μας ημέρα σε Thieu, & Mechelen. Σε κάποια σημεία ήταν και ρομαντικός...

Λυπήθηκα μόνο αυτούς που έμπαιναν στις Βρυξέλλες, οι οποίοι αντιμετώπιζαν μια κίνηση σαν αυτή της επιστροφής του Πάσχα τη δική μας. Εμάς ευτυχώς, η έξοδός μας ήταν άνετη.

NAMUR
Η δεύτερη μας στάση ήταν στη Namur.
Η “πρωτεύουσα της” Βαλονίας ήταν ανέκαθεν η πεμπτουσία της στρατιωτικής πόλης με μοναδικό σκοπό τον έλεγχο του στρατηγικά σημαντικού κόμβου των ποταμών Sambre και Meuse. Πάνω ακριβώς στη συμβολή των ποταμών βρίσκεται μια τεράστια πρώην στρατιωτική ακρόπολη, που ήταν ένα από τα ισχυρότερα φρούρια της Ευρώπης μέχρι πρόσφατα και που σήμερα αποτελεί το πλέον κύριο τουριστικό αξιοθέατο της πόλης.
Κάτω από την ακρόπολη, στη βόρεια όχθη του ποταμού Sambre απλώνεται το κέντρο της Namur, με τις χαρακτηριστικές στενές πλατείες και τους δρόμους της, που πλαισιώνονται από μεγάλα παλιά αρχοντικά σε γαλλικό ύφος και με πολλές ωραίες παλιές εκκλησίες που της προσδίδουν ένα γραφικό χαρακτήρα.

Παρκάραμε στο κεντρικότατο υπόγειο γκαράζ κάτω από την κεντρική πλατεία Place d’Armes και κάτω από το belfry της Namur, το οποίο (σωστά μαντέψατε) ανήκει στην Unesco list. Διασχίσαμε την πλατεία και αφού περάσαμε κάτω από την πύλη του εντυπωσιακού Palais de Congres φτάσαμε στο καμπαναριό.

Και πάλι σωστά μαντέψατε …. Το καμπαναριό ήταν κλειστό. Αυτή τη φορά δεν έφταιγε η ώρα που φτάσαμε. Ήταν κλειστό …λόγω εργασιών. Αυτό τουλάχιστον έγραφε η ταμπέλα. Μόνο που εγώ ούτε εργάτες είδα, ούτε σκαλωσιές, ούτε έργα. Παρόλα αυτά εγώ έψαξα τον κλειδοκράτορα…. τον οποίο και βρήκα, αλλά δεν μπορούσα να συνεννοηθώ με τα άψογα γαλλικά που μιλούσε. Έτσι συμβιβαστήκαμε με το να καθίσουμε στο ακριβώς απέναντι καφέ (Brasserie Bodart), από την τζαμαρία του οποίου είχαμε θέα … το belfry. Τρία τέταρτα καθίσαμε και πίναμε τον καφέ μας απέναντι από το belfry. Τρία τέταρτα τον κοιτούσα. Δεν πιάνεται ότι πήγα σε αυτό το Unesco site; Πιάνεται. Αποφάσισα να το σβήσω από τη λίστα μου και ας μην ανέβηκα πάνω. Καλύτερα φαίνεται απ’ έξω εξάλλου.

Αυτό το ιστορικό κτίριο στο κέντρο της πόλης του Ναμούρ χτίστηκε στα τέλη του 14ου αιώνα και ήταν αρχικά μέρος των οχυρωματικών τειχών της πόλης. Μετατράπηκε σε καμπαναριό ύστερα από την καταστροφή της εκκλησίας και του καμπαναριού της μετά την πολιορκία της πόλης . Έτσι το καμπαναριό της Ναμούρ είναι ένας στρατιωτικός πύργος άμυνας που ανακατανεμήθηκε για αστική χρήση.

Μετά τον καφέ και τα γλυκά που “χτυπήσαμε” εκεί κάναμε και μια μικρή βόλτα παίρνοντας το δρόμο Rue du Pont, που όπως υποδηλώνει και το όνομά του μας οδήγησε σε μια γέφυρα του ποταμού Sambre, που διαρρέει την πόλη. Από εκεί είχαμε μια πολύ καλή οπτική της ακρόπολη της πόλης.

Η πλατεία Place d’Armes...

Ο ποταμός Sambre...

Η ακρόπολη της Namur...

Ύστερα και από αυτή μας τη βόλτα και τις απαραίτητες φωτογραφίες που βγάλαμε, αναχωρήσαμε για την επόμενη πόλη, που ήταν η Dinant.

DINANT
Ύστερα από μισή ώρα περίπου μπήκαμε στην Dinant.

Και μάλιστα από πολύ εντυπωσιακή είσοδο. Περάσαμε ανάμεσα από ένα βράχο…

Στη Dinant, αφού παρκάραμε γρήγορα το αυτοκίνητο στο δρόμο (κάνοντας χρήση παρκόμετρου) ξεκινήσαμε τη βόλτα μας.

H Dinant μου άρεσε πιο πολύ. Η Dinant, προσφέρει ένα σκηνικό για καρτ-ποστάλ, με τη διακριτική παρουσία της Notre-Dame και του καμπαναριού της, που βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Meuse και κάτω ακριβώς από έναν πολύ απότομο βράχο. Αυτός ο βράχος ονομάζεται Bayard. Πήρε το όνομά του από τον Bayard, το μαγικό άλογο που σύμφωνα με το μύθο, πήδηξε από την κορυφή του βράχου στην άλλη όχθη του Meuse.
Η πόλη άνθισε από τα κέρδη της μεταλλουργικής βιομηχανίας, μετατρέποντας χαλκό και ορείχαλκο σε κοσμήματα γνωστά ως dinanderie.

Σήμερα, η Dinant είναι η βάση για την τουριστική βιομηχανία. Το ποτάμι Meuse και τα σκάφη αναψυχής, τα κανό και τα καγιάκ που “κυκλοφορούν” σε αυτόν προσφέρουν υδάτινη διασκέδαση για τους επισκέπτες.

Τώρα όμως ήταν χειμώνας. Δεν κυκλοφορούσε τίποτα.

Ένα άλλο γοητευτικό στοιχείο της πόλης είναι η παρουσία πολλών…. σαξοφώνων. Εκεί που άλλες πόλεις έχουν αγάλματα ηρώων ή επιφανών ανθρώπων, η Dinant έχει σαξόφωνα. Και ο λόγος; Η Dinant είναι η πατρίδα του Sax, του ανθρώπου που το εφεύρε. Υπήρχαν σαξόφωνα παντού. Όχι μόνο στις πλατείες και τα κεντρικά σημεία, αλλά στη μέση του πεζοδρομίου, στη στάση του λεωφορείου, … παντού. Ως και στην κορυφή κάποιων διαφημιστικών πινακίδων είδα … «νότες» αλλά και εξαρτήματα αυτού του μουσικού οργάνου. Πραγματικά ήταν μια πολύ ευχάριστη … νότα για την πόλη.

Πήγαμε μια βόλτα στην επιβλητική εκκλησία της Παναγίας, στο σπίτι του Sax, που έχει μετατραπεί σε ένα μικρό μουσείο και επιχειρήσαμε να πάρουμε το τελεφερίκ για την κορυφή του επιβλητικού βράχου που βρίσκεται η οχυρωμένη ακρόπολη της πόλης. Μα φυσικά ήταν κλειστό. Και που ρωτήσαμε δεν μας κάνανε τη χάρη. Το χειμώνα μόνο Σαββατοκύριακο και για ένα δίωρο μόνο το μεσημέρι λειτουργεί, μας είπανε. Απ‘ ότι κατάλαβα το χειμώνα δεν λειτουργεί και τίποτα στη Βέλγικη επαρχία τουλάχιστον. Ασχολούνται μόνο με τα έργα στους δρόμους, γιατί εκτός από τις Βρυξέλλες και εδώ υπήρχε οργασμός από έργα οδοποιίας όπως και στη Namur επίσης.

Ο ναός της Παναγίας της Namur...

To σπίτι του Sax...

Με τον Sax... να μας υποδέχεται στην πόρτα...

Το κλειστό τελεφερίκ...

Ολόκληρη βιτρίνα με μπισκότα και μόνο. Πρόκειται για το νόστιμο τοπικό σκληρό μπισκότο που ονομάζεται couque de dinant.

Αυτό απεικονίζει την Dinant...

Αποφασίσαμε να καθίσουμε για φαγητό σε ένα Ιταλικό δίπλα στο ποτάμι με θέα το κάστρο της ακρόπολης. Γενικά δεν θα έλεγα ότι υπήρχαν και πολλά μαγαζιά ανοιχτά.
Φάγαμε πίτσες και μακαρονάδες με Ιταλικές τιμές σε ένα ωραίο περιβάλλον.

Κατά την έξοδό μας από την πόλη είδαμε ότι όλη η πόλη είναι πανέμορφη και όχι μόνο το κέντρο της.

Πολύ θα ήθελα να κάνουμε και άλλη στάση σε κανένα χωριό σαν το Crupet ή τη Bouillon, αλλά έτσι μάλλον δεν θα μας “έβγαινε” το Λουξεμβούργο. Είχα στο μυαλό μου και δύο κάστρα που ήταν εκεί κοντά, αλλά όλα αυτά τα μεγαλεπήβολα ήθελαν έξτρα χρόνο και διανυκτέρευση, που δεν διαθέταμε.
Φύγαμε λοιπόν καρφί για το Δουκάτο μη κάνοντας άλλη στάση.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[ποπινο]

Αχ αχ αχ.Πως μας ξεσηκώνεις.Περιμένω τη συνέχεια.....

 

[Grerena]

1η ημέρα.
ΤΑ ΔΥΟ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ
Η προσγείωση στο αεροδρόμιο Charleroi έγινε γύρω στις 12:30. “Χάσαμε” περί τη μια ώρα μέχρι να παραλάβουμε τις βαλίτσες μας από τον ιμάντα (σύμφωνα με τη νέα πολιτική της ryan) και μέχρι να παραλάβουμε το αυτοκίνητο από την Budget, το οποίο είχα κλείσει μόλις το προηγούμενο βράδυ.

Πρώτη μας στάση ήταν η «πόλη» Bois du luc.
Εδώ θα ήθελα λίγο να δικαιολογήσω το γιατί επέλεξα την πόλη αυτή για πρώτη μας στάση.

Το μοναδικό πράγμα που μου ερχόταν στο μυαλό από τα παιδικά μου χρόνια όταν άκουγα τη λέξη “Βέλγιο” ήταν η φράση: «Θα πάω ανθρακωρύχος στο Βέλγιο». Τότε που δεν γνώριζα τίποτα άλλο για αυτή τη χώρα. Ούτε για τα μύδια, ούτε για τα σοκολατάκια και τις βάφλες, ούτε για το atomium, ούτε για τη φοβερή πλατεία των Βρυξελλών, την Grand Place, ούτε καν για τον Ηρακλή Πουαρώ... . Το μόνο που ήξερα είναι ότι το Βέλγιο είχε ανθρακωρυχεία και ότι μάζευε εργάτες από όλο τον κόσμο.
Τώρα που μεγάλωσα και οι γνώσεις μου για τα αξιοθέατα των διαφόρων χωρών εμπλουτίστηκαν αναρωτήθηκα αν υπάρχουν τα περιβόητα ανθρακωρυχεία του Βελγίου και αν είναι επισκέψιμα. Μεταξύ άλλων έχω μεγάλη αδυναμία και στον βιομηχανικό τουρισμό…..
Και ψάχνοντας … τα βρήκα. Όχι μόνο υπάρχουν, αλλά τέσσερα από αυτά ανήκουν και στη λίστα της Unesco. Τα τρία από αυτά μάλιστα βρίσκονται αρκετά κοντά στο αεροδρόμιο του Charleroi, από το οποίο πετάει η ryan.
Η ενοικίαση αυτοκινήτου ήταν πλέον επιβεβλημένη. Θα κερδίζαμε χρόνο, χρήμα και άνεση. Γιατί εκτός από πολύ καλό σιδηροδρομικό δίκτυο, το Βέλγιο έχει και εξαίρετους δρόμους και μάλιστα χωρίς διόδια.

Επέλεξα να επισκεφτούμε το Bois du Luc. Το ιδιαίτερο με το Bois du luc είναι ότι γύρω από την εγκατάσταση των ορυχείων βρίσκεται ένα ολόκληρο μεταλλευτικό χωριό, το οποίο χτίστηκε αποκλειστικά και μόνο για να στεγάσει τους ανθρακωρύχους. Αυτό λοιπόν θα πηγαίναμε να επισκεφτούμε και το μεταλλευτικό μουσείο του χώρου. Σε μόλις 30’ από το αεροδρόμιο είμαστε εκεί.

Διασχίσαμε πρώτα το σύγχρονο Bois du luc....

Και στη συνέχεια μπήκαμε στην καρδιά του μεταλλευτικού χωριού... που μου φάνηκε πιο όμορφο από το σύγχρονο...

Είναι ένα υπέροχο χωριό «εποχής».Ήταν γνωστό σαν “cité ouvrièr”, δηλαδή σαν «πόλη εργατών», το οποίο μόνο για εργατοχωριό δεν έμοιαζε. Μακάρι όλες οι εργατικές κατοικίες ανά τον κόσμο να ήταν έτσι.

Το Bois-du-Luc ήταν ένα ανθρακωρυχείο, κοντά στην πόλη La Louvière, το οποίο σήμερα διατηρείται ως χώρος βιομηχανικής κληρονομιάς. Το ορυχείο αυτό ήταν ένα από τα παλαιότερα ορυχεία στο Βέλγιο, με δραστηριότητα που χρονολογείται από το 1685. Η εταιρεία σταμάτησε να εξορύσσει το 1973.
Το Bois-du-Luc είναι ένα αξιοθαύμαστο οικιστικό παράδειγμα που περιλαμβάνει μια πόλη και ένα σύνολο βιομηχανικών, κοινωνικών, πολιτιστικών, εορταστικών και θρησκευτικών κτιρίων, που χτίστηκαν από το 1838 έως το 1923. Σήμερα είναι ένα από τα πιο αξιοσημείωτα υπολείμματα βιομηχανικού πατερναλισμού στο Βέλγιο, που πλαισίωνε τον εργαζόμενο και την οικογένειά του σε ένα λεπτό παιχνίδι ισορροπίας μεταξύ κερδοφορίας και κοινωνικού ελέγχου ... Αυτός ο μικρόκοσμος “έχει δει” εργάτες από όλο τον κόσμο, από τη Φλάνδρα μέχρι το Αφγανιστάν.

Η είσοδος του εργοστασίου - σημερινού μεταλλευτικού μουσείου.....

Το κόκκινο τουβλάκι είναι ένα οικοδομικό υλικό που συναντάται συχνά και χαρακτηρίζει τα κτίρια της Φλάνδρας...

Για να μην ξεχνιόμαστε... το παρόν αποτελεί Πολιτιστική Κληρονομιά...

Το μουσείο το βρήκαμε κλειστό … λόγω χειμώνα. Είχαμε φτάσει μέσα στο ωράριό του όχι όμως στην εποχή του. Αυτό δεν το έγραφε το site που είχα κοιτάξει. Παρόλα αυτά δεν στενοχωρήθηκα ιδιαίτερα γιατί είχαμε τη δυνατότητα να περιεργαστούμε αρκετά το χώρο και να γευτούμε πολλά από την ατμόσφαιρα της εποχής. Σε μια μεγάλη έκταση υπήρχαν τέσσερα “τετράγωνα” σπιτιών, στις γωνίες των οποίων υπήρχαν χώροι διασκέδασης… οι οποίοι τώρα ήταν άδειοι. Οι κάνουλες της μπύρας που έβλεπα από τα μεγάλα παράθυρα φαντάζομαι ότι κάποτε θα είχαν «μεγάλες δόξες», αφού μετά το «καρβούνιασμα» της ημέρας, η μπύρα θα ήταν και η μοναδική διασκέδαση των εργατών. Όπως διασκέδαση θα ήταν και οι μαζώξεις των Κυριακών στο κιόσκι του δάσους που περικύκλωνε την πόλη…

Μερικά από τα σπίτια κατοικούνταν κιόλας. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρούσαν τα αναμμένα φώτα, τα κουρτινάκια στα παράθυρα και τα λιγοστά παρκαρισμένα αυτοκίνητα απ’ έξω. Και γιατί να μην κατοικούνται άλλωστε; Είναι ένας όμορφος και οργανωμένος οικισμός που είναι γνωστός και σαν «η πόλη μέσα στην πόλη».

Δεν ξέρω πόση ώρα «φάγαμε» στο να βολτάρουμε στην πόλη της πόλης, αλλά όταν είδαμε πια ότι είχαμε να δούμε αναχωρήσαμε για το επόμενο αξιοθέατο. Η επόμενη προγραμματισμένη μας στάση ήταν κανονικά η πόλη Mechelen, η οποία βρισκόταν σχεδόν πάνω στο δρόμο μας για την Αμβέρσα. Όμως βρισκόμασταν πάρα πολύ κοντά στο Canal du Centre της πόλης Thieu.
Το Canal du Centre είναι ένα κανάλι που τα διάφορα τμήματά του βρίσκονται σε διαφορετικό υψόμετρο!! Η διαφορά του υψομέτρου καλύπτεται με ασανσέρ… πλοίων!!!

Υπάρχουν 4 boat lifts του 1880, τα οποία λειτουργούν για τουριστικούς λόγους και ένα σύγχρονο, τεράστιο και εντυπωσιακό boat lift που καλύπτει συνολικά μια υψομετρική διαφορά (καναλιών) 70 περίπου μέτρων και λειτουργεί για εμπορικούς λόγους.
Σε αυτό το κανάλι σε προηγούμενο ταξίδι μου είχα κάνει μια μίνι «κρουαζιέρα» την οποία και περιγράφω αναλυτικά στο "Βέλγιο…..δεν είναι μόνο οι Βρυξέλλες!"
Επειδή όμως είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακό και το κανάλι και τα «αρχαία» ασανσέρ και πολύ περισσότερο το σύγχρονο και μεγάλο ασανσέρ Strepy Thieu, δεν μου ερχόταν καλά αφού είμαστε τόσο κοντά του να μην πάμε να το δει και η παρέα μου ή μάλλον για να ακριβολογώ … να … ξεναγήσω την παρέα μου.

Ούτε δέκα λεπτά δεν κάναμε μέχρι να φτάσουμε. Στα οποία δέκα λεπτά δεν χρειαστήκαμε και gps γιατί είναι τόσο μεγάλο και επιβλητικό το ασανσέρ του Strepy Thieu, που το βλέπαμε από μακριά και μας καθοδηγούσε έτσι προς αυτό. Περάσαμε μέσα από την πόλη Thieu, που την προηγούμενη φορά δεν είχα δει και πολύ (αφού πήγα με το τρένο) και εντυπωσιάστηκα από τα σπίτια του ή μάλλον από τις βίλες του...

Μιλάμε για πανέμορφα σπίτια και παραδοσιακά, αλλά και μοντέρνα. Έχω την αίσθηση ότι οι Βέλγοι «το ‘χουν» με την Αρχιτεκτονική.

Η παρέα μου νομίζω ότι εντυπωσιάστηκε όμως πιο πολύ από τις τεράστιες δεξαμενές του γιγαντιαίου ασανσέρ, αλλά και εγώ που το ξαναείδα. Νομίζω ότι οι Βέλγοι «το ‘χουν» και με τη Μηχανική.

Το σύγχρονο ασανσέρ Strepy Thieu.....

117μ. ύψος...!!!

Γιγάντια δεξαμενή... που περιμένει το καράβι για να το ανεβάσει στο ψηλότερο κανάλι... !!!

Αρκεστήκαμε σε λίγες φωτογραφίες, αφού μέσα στο χειμώνα δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε και τίποτα άλλο. Τα tour δεν λειτουργούσαν, αλλά ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσαμε να τα ακολουθήσουμε, αφού είχα άλλα προγραμματίσει και η ματιά αυτή ήταν μια “σφήνα” στο πρόγραμμά μας.

Δεν μπορώ όμως σε αυτό το σημείο να μην κάνω μια μικρή φωτογραφική αναφορά στα "αρχαία" ασανσέρ που βρίσκονται στο διπλανό κανάλι με αυτό του τεράστιου Strepy Thieu. Θα αναγκαστώ μαζί με τις λίγες φωτο αυτού του ταξιδιού να ποστάρω και μερικές του προηγούμενού μου ταξιδιού για να μπορέσω να μεταφέρω την εικόνα αλλά και το μεγαλείο αυτού του έργου που ανήκει στη λίστα της παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco!

¨Αρχαίο" ασανσέρ Νο 3 Thieu... με το μηχανοστάσιό του...

Διασχίζοντας το κανάλι Canal du Centre...

Πλησιάζοντας στην άκρη του καναλιού...

Φτάνοντας στο χείλος του καναλιού...

Το ασανσέρ μόλις κατέβηκε...

Χρησιμοποιώντας σαν αντίβαρο τη δεξαμενή της ανόδου...

Το κανάλι του κάτω επιπέδου ... φτάνει στο μεγάλο Strepy Thieu...

Γινόταν να μην κάνω αυτήν την αναφορά;

Ακολούθησε μια μικρή στάση σε τοπικό Super Market για ανεφοδιασμό με snack, φρούτα και νερά και στη συνέχεια πήραμε το δρόμο μας για το Mechelen.

Ακόμα είμαστε στην πρώτη ημέρα του ταξιδιού. Έχουμε και άλλα να δούμε πριν τη συναυλία...

 

[Sassenach77]

Αφού αποφασίσαμε να νοικιάσουμε αυτοκίνητο… είπαμε και να το εκμεταλλευτούμε στο έπακρο. Αφού θα είχαμε αμάξι επιβαλλόταν να “εμπλουτίσουμε” τις διαδρομές μας και με πράγματα που δεν θα μπορούσαμε να δούμε αν δεν … είχαμε αμάξι. Έτσι, στριμώχθηκε λίγο το πρόγραμμα.

Πολύ μου αρέσει ο τρόπος που κάνεις πρόγραμμα ταξιδιού...Αυτο το "στρίμωγμα" σου είναι όλα τα λεφτά!!!!

 

[Sassenach77]

@Grerena μη με μαλώσεις για τις φώτο, απλά θέλω να σε πείσω να φτάσεις πιο γρήγορα στη Σκωτία
Όχι οτι έχεις και πολύ ανάγκη απο πειθώ

 

[Grerena]

Πολύ μου αρέσει ο τρόπος που κάνεις πρόγραμμα ταξιδιού...Αυτο το "στρίμωγμα" σου είναι όλα τα λεφτά!!!!

Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν αντέχω τα "χαλαρά" προγράμματα.
Βέβαια αυτό έχει και τα καλά του, έχει και τα κακά του.
Τα καλά είναι ότι πραγματικά στα ταξίδια μου βλέπω και κάνω πολλά, μα πολλά πράγματα, αλλά από την άλλη ... η παρέα μου γκρινιάζει για αυτά τα πολλά. ... εκείνη τη στιγμή. Γιατί όταν γυρίζει πίσω και αναπολεί ... καμαρώνει. Και εγώ σπανίως παίρνω τα εύσημα, αλλά δεν με πειράζει, γιατί ξέρω ότι και αυτή γουστάρει, αλλιώς δεν θα με ακολουθούσε.

@Grerena μη με μαλώσεις για τις φώτο, απλά θέλω να σε πείσω να φτάσεις πιο γρήγορα στη Σκωτία
Όχι οτι έχεις και πολύ ανάγκη απο πειθώ

Πως θα μπορούσα να σε μαλώσω; Επειδή ανέφερες ένα παρόμοιο έργο Μηχανικής (με αυτό του Βελγίου) που βρίσκεται στη Σκωτία; Είναι κάτι που δεν ήξερα και σίγουρα με ενδιαφέρει και αυτός ο τουρισμός...
Η αλήθεια είναι ότι για τη Σκωτία δεν έχω ανάγκη να με πείσει κάποιος. Είναι ήδη στο πενταετές. Αλλά νομίζω ότι θα πρέπει να την "στριμώξω" στο πιο άμεσο διετές. Κι άλλο "στρίμωγμα".

 

[Grerena]

MECHELEN
Τώρα θα πρέπει να “δικαιολογήσω” και την τρίτη μας στάση, αυτή του Mechelen. Η στάση αυτή στην πρώτη πρωτεύουσα της χώρας έγινε για … πολλούς λόγους. Οι δύο σημαντικότεροι ήταν το beguinage και ο πύργος του καθεδρικού ναού Saint Rumbold. Και τα δύο ανήκουν στην κληρονομιά της Unesco.

Ο καθεδρικός ναός του Saint Rumbold στο Mechelen είναι η έδρα της Αρχιεπισκοπής του Βελγίου ή, με άλλα λόγια, η πιο σημαντική εκκλησία σε ολόκληρη τη χώρα. Ο πύργος της εκκλησίας είναι 97 μέτρα ψηλός και χρησιμεύει ως πύργος εκκλησίας και καμπαναριό. Η ανάβασή προς την κορυφή του πύργου είναι πολύ δημοφιλής. Η μεγάλη σημασία αυτού του πύργου φαίνεται και από το ότι υπάρχουν 98 καμπάνες και οι άνθρωποι όπως ο Louis XV, ο Napoléon Bonaparte και μερικοί Βέλγοι βασιλιάδες και βασίλισσες έχουν αναρριχηθεί μέχρι την κορυφή του. Τώρα είχε έρθει και η δική μας η σειρά!

Με το που παρκάραμε στο κεντρικότατο υπόγειο parking της πόλης, το πρώτο μας μέλημα ήταν να τρέξουμε προς τον καθεδρικό προκειμένου να προλάβουμε ανοιχτή την είσοδο του καμπαναριού. Η ώρα ήταν πέντε παρά ένα και κάτι μου έλεγε ότι δεν θα έχει επιτυχία το εγχείρημα. Οι πόρτες της εκκλησίας ήταν ορθάνοιχτες όχι όμως και του πύργου. Δεν υπήρχε πουθενά ούτε γκισέ, ούτε άνθρωπος για να ρωτήσω. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε ούτε και πόρτα για τον πύργο. Εννοώ κλασική πόρτα που να μπορείς να παραβιάσεις. Υπήρχε μόνο μια γυάλινη διπλή θυρίδα που άνοιγε με την εισαγωγή μιας κάρτας – εισιτηρίου σε μια συγκεκριμένη υποδοχή. Πολύ διάσημος και προχωρημένος πύργος. Που είναι οι κλασικές πόρτες των εκκλησιών της Ρουμανίας που και κλειστά που ήταν έσπρωχνες λίγο την πορτούλα ή έβρισκες τον "κλειδοκράτορα" και έμπαινες μέσα. Το θέμα είναι ότι δεν έβρισκα και έναν άνθρωπο για να ρωτήσω ή έστω να πιέσω για να μου ανοίξει. Μπορεί και γι' αυτό να μην υπήρχε κανένας ... Για να αποφύγει τις πιέσεις από ανθρώπους σαν και μένα. Μεγάλη απογοήτευση που δεν πρόλαβα να ανέβω. Όχι ότι δεν μπορείς να θαυμάσεις την ομορφιά αυτού του πύργου από κάτω. Ειδικά αργότερα που το είδαμε και φωταγωγημένο … ήταν υπέροχο. Αλλά να είναι που είχα διαβάσει ότι στην κορυφή του είχε ένα γυάλινο πρόβολο τύπου skywalker και από εκεί έβλεπες το Mechelen από ψηλά. Κρίμα!

Το εσωτερικό της εκκλησίας....

και το πάρκο ακριβώς έξω από τον Saint Rumbold. Το κίτρινο ανθρωπάκι μόλις έπεσε από το καμπαναριό...!

Σειρά είχε τώρα το beguinage (Begijnhof) της πόλης.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρω μερικά στοιχεία για τα beguinage του Βελγίου.
Το beguinages ήταν μικρά χωριά μέσα στην πόλη. Είχαν δικό τους φούρνο, ζυθοποιείο, γηροκομείο και εκκλησία. Τα beguinages ιδρύθηκαν κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών, προκειμένου να στεγάσουν τις γυναίκες των σταυροφόρων, οι οποίοι δεν επέστρεφαν ποτέ πίσω. Τα μοναστήρια δεν δέχονταν παρά μόνο αριστοκράτισσες, πλούσιες ή υγιείς γυναίκες. Οι υπόλοιπες ζούσαν όλες μαζί στο beguinage και μάλιστα χωρίς να δίνουν τους διαρκείς όρκους της υπακοής και της αγνότητας, όπως στα μοναστήρια. Έτσι ξεκίνησαν τα beguinge στην Φλάνδρα.
Οι κάτοικοι του beguinage έπρεπε να εργαστούν για να ζήσουν, γεγονός που αποτελεί έναν από τους λόγους για τους οποίους η δαντέλα έγινε μια από τις σημαντικότερες δραστηριότητες του 17αι. Έτσι το beguinage διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη βιομηχανία δαντέλας του Mechelen, αλλά και σε άλλες πόλεις του Βελγίου.
Στην πραγματικότητα, δεκατρείς από αυτές τις ζωντανές κοινότητες για τις Φλαμανδικές Beguines έχουν προστεθεί στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και η ιστορική πόλη του Mechelen έχει ακόμη δύο, το μεγάλο και το μικρό Begijnhof.

Έτσι και εμείς χωθήκαμε μέσα στα στενά ψάχνοντας το beguinage. Το beguinage ήταν προς την αντίθετη κατεύθυνση από την Grotte Markt, στην οποία ήθελε να κατευθυνθεί η παρέα μου. Ένιωσα ότι την …έσερνα για λίγο. Προχωρώντας μπροστά σε κάποια απόσταση ψάχνοντας, άκουγα από πίσω μου κάτι μουρμούρες του τύπου: «που πάμε από εδώ; τι θα συναντήσουμε τώρα; δεν είναι καλύτερα να πάμε για κανένα καφέ;»

Ψάχνoντας το beguinage...

Η ιδιαιτερότητα του Begijnhof του Mechelen είναι ότι δεν είναι ένα οριοθετημένο οικιστικό συγκρότημα μέσα στην πόλη, αλλά πολλά σπιτάκια σε μια γειτονιά που καλύπτει περίπου δυο – τρεις δρόμους. Στη μέση ενός από αυτούς τους δρόμους βρίσκεται η εκκλησία των beguinages. Μιλάμε όμως για δυο υπέροχους δρόμους με πανέμορφα σπιτάκια σε κόκκινο τούβλο και ψαμμίτη, περιτυλιγμένα με στενάκια, μικρές πλατείες, κήπους και πολλά λουλούδια. Έξω από τις περίτεχνες ξύλινες πόρτες τους ήταν κρεμασμένα μπουκέτα με λουλούδια και πολύ συχνά είχαν και υπέρθυρα στρογγυλά παράθυρα που “χάριζαν” πολύ στην εξωτερική τους εμφάνιση.

Πολλά από αυτά (όπως το παρακάτω) είχαν και το χαρακτηριστικό σήμα του παραδοσιακού σπιτιού...

Κάπου ανάμεσα στα στενά συναντήσαμε και μια ζυθοποιεία. The Anker brewery είναι ένα από τα αξιοθέατα του Mechelen, την οποία μπορείς να επισκεφτείς για ξενάγηση κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τέτοια ώρα που είμαστε εμείς εκεί, μόνο για μπύρα θα μπορούσαμε να σταματήσουμε, στην κατάμεστη από κόσμο μπυραρία της … αλλά μας περίμενε και ο Bocelli...

Το Mechelen έχει δύο beguinage. Το μικρό και το μεγάλο. Δεν ξέρω σε ποιο από τα δύο βρεθήκαμε εμείς, αλλά ξέρω ότι είδαμε μια πανέμορφη γειτονιά, πολλά σπίτια της οποίας κατοικούνταν, γιατί έβλεπα φως πίσω από τα κουρτινάκια και ποδήλατα παρκαρισμένα απ’ έξω.
Η ικανοποίηση μου ότι είδαμε κάτι σημαντικό ενισχύθηκε όταν βγαίνοντας από τα σοκάκια, μας σταμάτησαν για να μας ρωτήσουν κάποιοι (Ολλανδοί ή Σκανδιναβοί) αν ξέρουμε που είναι τα beguinage. Και φυσικά και ξέραμε … και έτσι δώσαμε και τις τουριστικές πληροφορίες, ως "παλιοί" στο Βέλγιο. Μετά από αυτό … η παρέα μου μάλλον κατάλαβε ότι άξιζε τον κόπο η βόλτα αυτή, αφού και άλλοι έψαχναν τα beguinage που έψαχνα και εγώ.

Με τη νύχτα που ήρθε ... ανάψανε και τα φώτα του πύργου...

Σειρά είχε η βόλτα στην Grotte Markt. Η κεντρική πλατεία ήταν τριγυρισμένη από τα χαρακτηριστικά σπίτια της Φλάνδρας και στο κέντρο της δέσποζε ένα πολυφωταγωγημένο δεντράκι, για το οποίο το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι ξέμεινε από τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Όλο αυτό το σκηνικό το απολαύσαμε με μουσική υπόκρουση. Καθ’ όλη τη διάρκεια της βόλτας μας ακούγονταν από το καμπαναριό (belfry) μελωδίες από τις καμπάνες. Όχι το γνωστό ντινγκ – ντονγκ που έχουμε εμείς. Μιλάμε για μ ο υ σ ι κ ή ! Δεν έχω ξανακούσει κάτι παρόμοιο. Ήταν μια μελωδία σαν αυτήν που ακούμε από τα εκκλησιαστικά όργανα, μόνο που εδώ τα όργανα ήταν … καμπάνες.

Και τότε ήταν που θυμήθηκα την ύπαρξη της σχολής καμπανολογίας του Mechelen. Ήταν κάτι που είχα μάθει για το Mechelen ψάχνοντας, αλλά το ξέχασα γρήγορα, αφού δεν ήταν κάτι που μπορούσα να επισκεφτώ. Εκείνη όμως (η μουσική) μπορούσε να επισκεφτεί … τα αυτιά μου!

Η τέχνη της παραγωγής της μουσικής με καμπάνες, η «καμπανολογία» δηλαδή, διδάσκεται παραδοσιακά στην πόλη του Mechelen. Η πόλη φιλοξενεί μια παγκοσμίου φήμης σχολή «καμπανολογίας». Ιδρύθηκε το 1922 από τον Carillonneur Jef Denyn και η τεχνική αυτή ονομάστηκε Carillon. Προσελκύει φοιτητές από όλο τον κόσμο για να μάθουν την τέχνη του carillon. Η Σχολή Carillon είναι ένα πρόγραμμα καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, η οποία αναγνωρίζεται από το Υπουργείο Παιδείας της Φλαμανδικής Κοινότητας. Το πρόγραμμα σπουδών περιλαμβάνει θεωρία, τεχνική, σύνθεση, καμπαναλογία, πιάνο αρμονία και φωνητικά. Η τεχνική της καμπανολογίας της συγκεκριμένης σχολής ανήκει στην άυλη κληρονομιά της Unesco.
Και να που η ίδια η Carillon μας επισκέφτηκε απρόσμενα. Σαν άυλη κληρονομιά που είναι … αντήχησε στα αυτιά μας απλά και μόνο επειδή βρεθήκαμε στην πόλη του Mechelen.
Τώρα που το σκέπτομαι, οι καμπάνες άρχισαν να ηχούν αφού έκλεισε η είσοδος για το καμπαναριό. Προφανώς νωρίτερα που ο πύργος θα είχε επισκέπτες δεν θα μπορούσαν να παίξουν γιατί απλά θα «κουφαίνονταν» οι επισκέπτες. Άρχισαν τώρα να παίζουν που δεν είχαν κόσμο. Δηλαδή ή το ένα ή το άλλο θα πετυχαίναμε. Αν ερχόμασταν νωρίτερα δεν θα τις ακούγαμε. Πάλι βρήκα δικαιολογία για να μου χρυσώσω το χάπι (που δεν πρόλαβα ανοιχτό το καμπαναριό).

Μια μικρή στάση για καφέ ήταν επιβεβλημένη. Μπήκαμε στο καφέ 5:50 το απόγευμα. Με το που μας σερβίρανε το τσάι μας στις 6:00 ακριβώς έβαλε πινακίδα: “closed”.
«Μην ανησυχείτε» μας λέει. «Πιείτε το τσάι σας. Δεν σας διώχνουμε».
Είναι πάντως λίγο τρομαχτικό το ότι όλα κλείνουν τόσο νωρίς.

Η Βελγική βάφλα συνόδεψε το τσάι μας...

Ήπιαμε το τσάι μας, πήρα και μερικές φωτογραφίες το νυχτερινό και φωταγωγημένο με πράσινο φως καμπαναριό, πήραμε τέλος και το αυτοκίνητό μας και φύγαμε πια για Αμβέρσα, η οποία ήταν πλέον πολύ κοντά μας.


Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Είμαστε εντάξει και στους χρόνους μας, οπότε τώρα μας είχε αρχίσει να μας διακατέχει ο ενθουσιασμός της επερχόμενης συναυλίας.
Όμως λογαριάζαμε "χωρίς τον ξενοδόχο", για μιαν ακόμη φορά.

Συναντήσαμε πολύ κίνηση στην είσοδο της πόλης. Λόγω του ότι είναι μεγάλη πόλη και λιμάνι; λόγω του ότι ήταν Σάββατο; λόγω του ότι είχε συναυλία ο Boccelli; Εμείς στο κατάλυμά μας φτάσαμε στις 7:00. Μέχρι να κάνουμε check in, να φτιάξουμε ένα ρόφημα να πιούμε, να παρκάρουμε το αυτοκίνητο… δεν καταλάβαμε για πότε πέρασε η ώρα και έφτασε οκτώ παρά πέντε. Έπρεπε πια να βιαστούμε. Η συναυλία δινόταν στο Sportpalais, το οποίο βρισκόταν σε μιαν απόσταση που δεν γινόταν να την κάνουμε με τα πόδια. Ο ξενοδόχος μας συμβούλεψε να πάμε με το τραμ.
«Θα πάρετε το τραμ Νο 12. Περνάει κάθε 12’ και κάνει 12’ να φτάσει.»
«Μη διανοηθείτε να πάτε με το αυτοκίνητο. Θα φτάσετε σε τρεις ώρες». Τρεις φορές μας το είπε. Όσα και τα 12άρια. Ήθελε να σιγουρευτεί ότι το καταλάβαμε.
«Τραμ Νο 12, κάθε 12’ και σε 12’». «Όλο το τραμ στην αρένα θα κατέβει».
Κάτι θα ξέρει παραπάνω, σκεφτήκαμε και εμείς και ακολουθήσαμε τη συμβουλή του.
Και πάμε στη στάση. Και περιμένουμε και περιμένουμε, αλλά που το τραμ; Όταν πια αρχίσαμε να μας ζώνουν τα φίδια, κατά τις 8:20 πια, αποφασίζουμε να πάρουμε το αυτοκίνητο (που είχαμε κάνει τόση ώρα νωρίτερα να το παρκάρουμε) και φύγαμε για το Sportpalais. Τώρα φταίει που ήταν αργά; φταίει το ότι το άγχος μας είχε κάνει τούρμπο; Εμείς πάντως φτάσαμε πολύ γρήγορα, προσπεράσαμε και μια ουρά στην είσοδο του parking ελληνοπρεπώς και μπήκαμε γρήγορα μέσα και τελικά 8:45 είμαστε μέσα. Και μόλις μπήκαμε, αμέσως μετά τις τελευταίες νότες του "La Traviata" έκανε διάλειμμα. Διάλειμμα; Τι εννοεί; Κιόλας; Καλά τι ώρα άρχισε; Κοιτάμε το πρόγραμμα και τι να δούμε; Η συναυλία είχε αρχίσει στις 8:00. …Κλαψ. Μεγάλη ήττα. Είμαστε απαράδεκτοι. Ήρθαμε από τόσο μακριά για να τον δούμε και … τον χάσαμε!
Η κίνηση έφταιγε; Τα αξιοθέατα που προηγήθηκαν; Ο ξενοδόχος που μας έπρηξε με τα 12 λεπτά του; Ότι και να ήταν εμείς … πολύ στεναχωρηθήκαμε.
Με τα φώτα του διαλείμματος βρήκαμε τις θέσεις μας, που ήταν πάνω διάζωμα και πλάγια και περιμέναμε το δεύτερο μέρος.

Δεν ξέρω πως ήταν το πρώτο μέρος (πολύ θα ήθελα να μου έλεγε κάποιος ότι ήταν χάλια, ότι δεν άξιζε, ότι δεν χάσαμε και τίποτα – πράγμα που δεν γίνεται), αλλά το δεύτερο μέρος ήταν ε κ π λ η κ τ ι κ ό! Ο Boccelli ήταν απλά Θεός. Προφανώς το δεύτερο μέρος ήταν σαφώς μεγαλύτερο από το πρώτο, αφού διήρκησε μιάμιση ώρα. Ακούσαμε 19 κομμάτια στη σειρά. Στα 16 τραγούδησε ο “Θεός”. Συγκίνηση, ένταση ρίγος… όλα τα ένιωσα. Μαζί με εμένα και όλο το γήπεδο. Το οποίο γήπεδο ήταν 25 χιλιάδων ατόμων και κατάμεστο!
Όταν μάλιστα έφτασε η ώρα του “Con Te Partiro” το γήπεδο φωτίστηκε πραγματικά από τους αναπτήρες που ανάψανε και κινούνταν ρυθμικά σύμφωνα με τη μουσική. Καλά! 25.000 αναπτήρες; Που βρέθηκαν; Όλοι καπνίζουν;

Ήταν μια πάρα πολύ όμορφη εμπειρία. Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η φωνή του.
Κατά τις 10:30 τελείωσε η συναυλία. Εμείς κινηθήκαμε πολύ νωχελικά και βγήκαμε έξω από τους τελευταίους. Λες και θα κερδίζαμε το χαμένο χρόνο της αρχής. Βρήκαμε και ένα ξεχασμένο ζευγάρι κιάλια … το οποίο κρατήσαμε για λάφυρο … για την επόμενη συναυλία…

Παρκάραμε κοντά στο κατάλυμά μας και αποφασίσαμε να πάμε μέχρι το σταθμό μήπως και βρούμε κάτι να φάμε. Με σνακ είμαστε από το πρωί και πολύ θα θέλαμε να βρίσκαμε κάπου να φάμε τις περιβόητες πατάτες με σως του Βελγίου. Αλλά τέτοια ώρα … ήταν θαύμα που πετύχαμε ανοιχτά τα Mc Donalds του σταθμού. Του γνωστού πανέμορφου σταθμού της Αμβέρσας που το βράδυ είναι και λίγο κακόφημα στα πέριξ του. Πολύ θα ήθελα να πλησιάσω και να τον δω από λίγο πιο κοντά και να τον αποθανατίσω για μιαν ακόμη φορά, αλλά θυμήθηκα το πάθημά μας την τελευταία φορά που βρέθηκα βράδυ κοντά σε σταθμό, σε πόλη-λιμάνι και … “μαζεύτηκα”. («
Cinque Terre Λιγουρίας και Λίμνες Λομβαρδίας σε ένα.»)

Ντροπή μας ξεντροπή μας φάγαμε στα Mc Donalds. Συνάντησα όμως και κάτι που δεν είχα ξαναπετύχει. Έναν μοντέρνο τρόπο παραγγελίας, την οποία παραγγελία την κάναμε μόνοι μας από τεράστιες touch screen οθόνες, εύκολα και γρήγορα. Αφού "γεμίσαμε" με πατάτες και σάντουιτς, φύγαμε με γοργό βήμα για το κατάλυμα, προσπερνώντας τα καζίνο και κάτι "μπαράκια", γιατί η γειτονιά τέτοια ώρα ήταν και λίγο αγριευτική.

Το βράδυ μας νανούρισε η μουσική της συναυλίας που είχαμε καταγράψει με κινητά και κάμερες ... έως ότου έπεσε η μπαταρία...

 

[ποπινο]

MECHELEN
Τώρα θα πρέπει να “δικαιολογήσω” και την τρίτη μας στάση, αυτή του Mechelen. Η στάση αυτή στην πρώτη πρωτεύουσα της χώρας έγινε για … πολλούς λόγους. Οι δύο σημαντικότεροι ήταν το beguinage και ο πύργος του καθεδρικού ναού Saint Rumbold. Και τα δύο ανήκουν στην κληρονομιά της Unesco.

Ο καθεδρικός ναός του Saint Rumbold στο Mechelen είναι η έδρα της Αρχιεπισκοπής του Βελγίου ή, με άλλα λόγια, η πιο σημαντική εκκλησία σε ολόκληρη τη χώρα. Ο πύργος της εκκλησίας είναι 97 μέτρα ψηλός και χρησιμεύει ως πύργος εκκλησίας και καμπαναριό. Η ανάβασή προς την κορυφή του πύργου είναι πολύ δημοφιλής. Η μεγάλη σημασία αυτού του πύργου φαίνεται και από το ότι υπάρχουν 98 καμπάνες και οι άνθρωποι όπως ο Louis XV, ο Napoléon Bonaparte και μερικοί Βέλγοι βασιλιάδες και βασίλισσες έχουν αναρριχηθεί μέχρι την κορυφή του. Τώρα είχε έρθει και η δική μας η σειρά!

View attachment 229849

Με το που παρκάραμε στο κεντρικότατο υπόγειο parking της πόλης, το πρώτο μας μέλημα ήταν να τρέξουμε προς τον καθεδρικό προκειμένου να προλάβουμε ανοιχτή την είσοδο του καμπαναριού. Η ώρα ήταν πέντε παρά ένα και κάτι μου έλεγε ότι δεν θα έχει επιτυχία το εγχείρημα. Οι πόρτες της εκκλησίας ήταν ορθάνοιχτες όχι όμως και του πύργου. Δεν υπήρχε πουθενά ούτε γκισέ, ούτε άνθρωπος για να ρωτήσω. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε ούτε και πόρτα για τον πύργο. Εννοώ κλασική πόρτα που να μπορείς να παραβιάσεις. Υπήρχε μόνο μια γυάλινη διπλή θυρίδα που άνοιγε με την εισαγωγή μιας κάρτας – εισιτηρίου σε μια συγκεκριμένη υποδοχή. Πολύ διάσημος και προχωρημένος πύργος. Που είναι οι κλασικές πόρτες των εκκλησιών της Ρουμανίας που και κλειστά που ήταν έσπρωχνες λίγο την πορτούλα ή έβρισκες τον "κλειδοκράτορα" και έμπαινες μέσα. Το θέμα είναι ότι δεν έβρισκα και έναν άνθρωπο για να ρωτήσω ή έστω να πιέσω για να μου ανοίξει. Μπορεί και γι' αυτό να μην υπήρχε κανένας ... Για να αποφύγει τις πιέσεις από ανθρώπους σαν και μένα. Μεγάλη απογοήτευση που δεν πρόλαβα να ανέβω. Όχι ότι δεν μπορείς να θαυμάσεις την ομορφιά αυτού του πύργου από κάτω. Ειδικά αργότερα που το είδαμε και φωταγωγημένο … ήταν υπέροχο. Αλλά να είναι που είχα διαβάσει ότι στην κορυφή του είχε ένα γυάλινο πρόβολο τύπου skywalker και από εκεί έβλεπες το Mechelen από ψηλά. Κρίμα!

Το εσωτερικό της εκκλησίας....
View attachment 229851

και το πάρκο ακριβώς έξω από τον Saint Rumbold. Το κίτρινο ανθρωπάκι μόλις έπεσε από το καμπαναριό...!
View attachment 229848

Σειρά είχε τώρα το beguinage (Begijnhof) της πόλης.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρω μερικά στοιχεία για τα beguinage του Βελγίου.
Το beguinages ήταν μικρά χωριά μέσα στην πόλη. Είχαν δικό τους φούρνο, ζυθοποιείο, γηροκομείο και εκκλησία. Τα beguinages ιδρύθηκαν κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών, προκειμένου να στεγάσουν τις γυναίκες των σταυροφόρων, οι οποίοι δεν επέστρεφαν ποτέ πίσω. Τα μοναστήρια δεν δέχονταν παρά μόνο αριστοκράτισσες, πλούσιες ή υγιείς γυναίκες. Οι υπόλοιπες ζούσαν όλες μαζί στο beguinage και μάλιστα χωρίς να δίνουν τους διαρκείς όρκους της υπακοής και της αγνότητας, όπως στα μοναστήρια. Έτσι ξεκίνησαν τα beguinge στην Φλάνδρα.
Οι κάτοικοι του beguinage έπρεπε να εργαστούν για να ζήσουν, γεγονός που αποτελεί έναν από τους λόγους για τους οποίους η δαντέλα έγινε μια από τις σημαντικότερες δραστηριότητες του 17αι. Έτσι το beguinage διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη βιομηχανία δαντέλας του Mechelen, αλλά και σε άλλες πόλεις του Βελγίου.
Στην πραγματικότητα, δεκατρείς από αυτές τις ζωντανές κοινότητες για τις Φλαμανδικές Beguines έχουν προστεθεί στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και η ιστορική πόλη του Mechelen έχει ακόμη δύο, το μεγάλο και το μικρό Begijnhof.

Έτσι και εμείς χωθήκαμε μέσα στα στενά ψάχνοντας το beguinage. Το beguinage ήταν προς την αντίθετη κατεύθυνση από την Grotte Markt, στην οποία ήθελε να κατευθυνθεί η παρέα μου. Ένιωσα ότι την …έσερνα για λίγο. Προχωρώντας μπροστά σε κάποια απόσταση ψάχνοντας, άκουγα από πίσω μου κάτι μουρμούρες του τύπου: «που πάμε από εδώ; τι θα συναντήσουμε τώρα; δεν είναι καλύτερα να πάμε για κανένα καφέ;»

Ψάχνoντας το beguinage...
View attachment 229852

Η ιδιαιτερότητα του Begijnhof του Mechelen είναι ότι δεν είναι ένα οριοθετημένο οικιστικό συγκρότημα μέσα στην πόλη, αλλά πολλά σπιτάκια σε μια γειτονιά που καλύπτει περίπου δυο – τρεις δρόμους. Στη μέση ενός από αυτούς τους δρόμους βρίσκεται η εκκλησία των beguinages. Μιλάμε όμως για δυο υπέροχους δρόμους με πανέμορφα σπιτάκια σε κόκκινο τούβλο και ψαμμίτη, περιτυλιγμένα με στενάκια, μικρές πλατείες, κήπους και πολλά λουλούδια. Έξω από τις περίτεχνες ξύλινες πόρτες τους ήταν κρεμασμένα μπουκέτα με λουλούδια και πολύ συχνά είχαν και υπέρθυρα στρογγυλά παράθυρα που “χάριζαν” πολύ στην εξωτερική τους εμφάνιση.

View attachment 229853

View attachment 229845

View attachment 229844

View attachment 229843

View attachment 229842

View attachment 229841

Πολλά από αυτά (όπως το παρακάτω) είχαν και το χαρακτηριστικό σήμα του παραδοσιακού σπιτιού...
View attachment 229840

View attachment 229839

Κάπου ανάμεσα στα στενά συναντήσαμε και μια ζυθοποιεία. The Anker brewery είναι ένα από τα αξιοθέατα του Mechelen, την οποία μπορείς να επισκεφτείς για ξενάγηση κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τέτοια ώρα που είμαστε εμείς εκεί, μόνο για μπύρα θα μπορούσαμε να σταματήσουμε, στην κατάμεστη από κόσμο μπυραρία της … αλλά μας περίμενε και ο Bocelli...

View attachment 229834

View attachment 229835

View attachment 229836

View attachment 229837

Το Mechelen έχει δύο beguinage. Το μικρό και το μεγάλο. Δεν ξέρω σε ποιο από τα δύο βρεθήκαμε εμείς, αλλά ξέρω ότι είδαμε μια πανέμορφη γειτονιά, πολλά σπίτια της οποίας κατοικούνταν, γιατί έβλεπα φως πίσω από τα κουρτινάκια και ποδήλατα παρκαρισμένα απ’ έξω.
Η ικανοποίηση μου ότι είδαμε κάτι σημαντικό ενισχύθηκε όταν βγαίνοντας από τα σοκάκια, μας σταμάτησαν για να μας ρωτήσουν κάποιοι (Ολλανδοί ή Σκανδιναβοί) αν ξέρουμε που είναι τα beguinage. Και φυσικά και ξέραμε … και έτσι δώσαμε και τις τουριστικές πληροφορίες, ως "παλιοί" στο Βέλγιο. Μετά από αυτό … η παρέα μου μάλλον κατάλαβε ότι άξιζε τον κόπο η βόλτα αυτή, αφού και άλλοι έψαχναν τα beguinage που έψαχνα και εγώ.

View attachment 229846

Με τη νύχτα που ήρθε ... ανάψανε και τα φώτα του πύργου...
View attachment 229847

Σειρά είχε η βόλτα στην Grotte Markt. Η κεντρική πλατεία ήταν τριγυρισμένη από τα χαρακτηριστικά σπίτια της Φλάνδρας και στο κέντρο της δέσποζε ένα πολυφωταγωγημένο δεντράκι, για το οποίο το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι ξέμεινε από τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Όλο αυτό το σκηνικό το απολαύσαμε με μουσική υπόκρουση. Καθ’ όλη τη διάρκεια της βόλτας μας ακούγονταν από το καμπαναριό (belfry) μελωδίες από τις καμπάνες. Όχι το γνωστό ντινγκ – ντονγκ που έχουμε εμείς. Μιλάμε για
μ ο υ σ ι κ ή ! Δεν έχω ξανακούσει κάτι παρόμοιο. Ήταν μια μελωδία σαν αυτήν που ακούμε από τα εκκλησιαστικά όργανα, μόνο που εδώ τα όργανα ήταν … καμπάνες.

View attachment 229854

View attachment 229850

View attachment 229856

Και τότε ήταν που θυμήθηκα την ύπαρξη της σχολής καμπανολογίας του Mechelen. Ήταν κάτι που είχα μάθει για το Mechelen ψάχνοντας, αλλά το ξέχασα γρήγορα, αφού δεν ήταν κάτι που μπορούσα να επισκεφτώ. Εκείνη όμως (η μουσική) μπορούσε να επισκεφτεί … τα αυτιά μου!

Η τέχνη της παραγωγής της μουσικής με καμπάνες, η «καμπανολογία» δηλαδή, διδάσκεται παραδοσιακά στην πόλη του Mechelen. Η πόλη φιλοξενεί μια παγκοσμίου φήμης σχολή «καμπανολογίας». Ιδρύθηκε το 1922 από τον Carillonneur Jef Denyn και η τεχνική αυτή ονομάστηκε Carillon. Προσελκύει φοιτητές από όλο τον κόσμο για να μάθουν την τέχνη του carillon. Η Σχολή Carillon είναι ένα πρόγραμμα καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, η οποία αναγνωρίζεται από το Υπουργείο Παιδείας της Φλαμανδικής Κοινότητας. Το πρόγραμμα σπουδών περιλαμβάνει θεωρία, τεχνική, σύνθεση, καμπαναλογία, πιάνο αρμονία και φωνητικά. Η τεχνική της καμπανολογίας της συγκεκριμένης σχολής ανήκει στην άυλη κληρονομιά της Unesco.
Και να που η ίδια η Carillon μας επισκέφτηκε απρόσμενα. Σαν άυλη κληρονομιά που είναι … αντήχησε στα αυτιά μας απλά και μόνο επειδή βρεθήκαμε στην πόλη του Mechelen.
Τώρα που το σκέπτομαι, οι καμπάνες άρχισαν να ηχούν αφού έκλεισε η είσοδος για το καμπαναριό. Προφανώς νωρίτερα που ο πύργος θα είχε επισκέπτες δεν θα μπορούσαν να παίξουν γιατί απλά θα «κουφαίνονταν» οι επισκέπτες. Άρχισαν τώρα να παίζουν που δεν είχαν κόσμο. Δηλαδή ή το ένα ή το άλλο θα πετυχαίναμε. Αν ερχόμασταν νωρίτερα δεν θα τις ακούγαμε. Πάλι βρήκα δικαιολογία για να μου χρυσώσω το χάπι (που δεν πρόλαβα ανοιχτό το καμπαναριό).

Μια μικρή στάση για καφέ ήταν επιβεβλημένη. Μπήκαμε στο καφέ 5:50 το απόγευμα. Με το που μας σερβίρανε το τσάι μας στις 6:00 ακριβώς έβαλε πινακίδα: “closed”.
«Μην ανησυχείτε» μας λέει. «Πιείτε το τσάι σας. Δεν σας διώχνουμε».
Είναι πάντως λίγο τρομαχτικό το ότι όλα κλείνουν τόσο νωρίς.

Η Βελγική βάφλα συνόδεψε το τσάι μας...
View attachment 229855

Ήπιαμε το τσάι μας, πήρα και μερικές φωτογραφίες το νυχτερινό και φωταγωγημένο με πράσινο φως καμπαναριό, πήραμε τέλος και το αυτοκίνητό μας και φύγαμε πια για Αμβέρσα, η οποία ήταν πλέον πολύ κοντά μας.


Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Είμαστε εντάξει και στους χρόνους μας, οπότε τώρα μας είχε αρχίσει να μας διακατέχει ο ενθουσιασμός της επερχόμενης συναυλίας.
Όμως λογαριάζαμε "χωρίς τον ξενοδόχο", για μιαν ακόμη φορά.

Συναντήσαμε πολύ κίνηση στην είσοδο της πόλης. Λόγω του ότι είναι μεγάλη πόλη και λιμάνι; λόγω του ότι ήταν Σάββατο; λόγω του ότι είχε συναυλία ο Boccelli; Εμείς στο κατάλυμά μας φτάσαμε στις 7:00. Μέχρι να κάνουμε check in, να φτιάξουμε ένα ρόφημα να πιούμε, να παρκάρουμε το αυτοκίνητο… δεν καταλάβαμε για πότε πέρασε η ώρα και έφτασε οκτώ παρά πέντε. Έπρεπε πια να βιαστούμε. Η συναυλία δινόταν στο Sportpalais, το οποίο βρισκόταν σε μιαν απόσταση που δεν γινόταν να την κάνουμε με τα πόδια. Ο ξενοδόχος μας συμβούλεψε να πάμε με το τραμ.
«Θα πάρετε το τραμ Νο 12. Περνάει κάθε 12’ και κάνει 12’ να φτάσει.»
«Μη διανοηθείτε να πάτε με το αυτοκίνητο. Θα φτάσετε σε τρεις ώρες». Τρεις φορές μας το είπε. Όσα και τα 12άρια. Ήθελε να σιγουρευτεί ότι το καταλάβαμε.
«Τραμ Νο 12, κάθε 12’ και σε 12’». «Όλο το τραμ στην αρένα θα κατέβει».
Κάτι θα ξέρει παραπάνω, σκεφτήκαμε και εμείς και ακολουθήσαμε τη συμβουλή του.
Και πάμε στη στάση. Και περιμένουμε και περιμένουμε, αλλά που το τραμ; Όταν πια αρχίσαμε να μας ζώνουν τα φίδια, κατά τις 8:20 πια, αποφασίζουμε να πάρουμε το αυτοκίνητο (που είχαμε κάνει τόση ώρα νωρίτερα να το παρκάρουμε) και φύγαμε για το Sportpalais. Τώρα φταίει που ήταν αργά; φταίει το ότι το άγχος μας είχε κάνει τούρμπο; Εμείς πάντως φτάσαμε πολύ γρήγορα, προσπεράσαμε και μια ουρά στην είσοδο του parking ελληνοπρεπώς και μπήκαμε γρήγορα μέσα και τελικά 8:45 είμαστε μέσα. Και μόλις μπήκαμε, αμέσως μετά τις τελευταίες νότες του "La Traviata" έκανε διάλειμμα. Διάλειμμα; Τι εννοεί; Κιόλας; Καλά τι ώρα άρχισε; Κοιτάμε το πρόγραμμα και τι να δούμε; Η συναυλία είχε αρχίσει στις 8:00. …Κλαψ. Μεγάλη ήττα. Είμαστε απαράδεκτοι. Ήρθαμε από τόσο μακριά για να τον δούμε και … τον χάσαμε!
Η κίνηση έφταιγε; Τα αξιοθέατα που προηγήθηκαν; Ο ξενοδόχος που μας έπρηξε με τα 12 λεπτά του; Ότι και να ήταν εμείς … πολύ στεναχωρηθήκαμε.
Με τα φώτα του διαλείμματος βρήκαμε τις θέσεις μας, που ήταν πάνω διάζωμα και πλάγια και περιμέναμε το δεύτερο μέρος.

View attachment 229857

View attachment 229858

Δεν ξέρω πως ήταν το πρώτο μέρος (πολύ θα ήθελα να μου έλεγε κάποιος ότι ήταν χάλια, ότι δεν άξιζε, ότι δεν χάσαμε και τίποτα – πράγμα που δεν γίνεται), αλλά το δεύτερο μέρος ήταν ε κ π λ η κ τ ι κ ό! Ο Boccelli ήταν απλά Θεός. Προφανώς το δεύτερο μέρος ήταν σαφώς μεγαλύτερο από το πρώτο, αφού διήρκησε μιάμιση ώρα. Ακούσαμε 19 κομμάτια στη σειρά. Στα 16 τραγούδησε ο “Θεός”. Συγκίνηση, ένταση ρίγος… όλα τα ένιωσα. Μαζί με εμένα και όλο το γήπεδο. Το οποίο γήπεδο ήταν 25 χιλιάδων ατόμων και κατάμεστο!
Όταν μάλιστα έφτασε η ώρα του “Con Te Partiro” το γήπεδο φωτίστηκε πραγματικά από τους αναπτήρες που ανάψανε και κινούνταν ρυθμικά σύμφωνα με τη μουσική. Καλά! 25.000 αναπτήρες; Που βρέθηκαν; Όλοι καπνίζουν;

View attachment 229859

View attachment 229860

View attachment 229861

View attachment 229862

View attachment 229863

Ήταν μια πάρα πολύ όμορφη εμπειρία. Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η φωνή του.
Κατά τις 10:30 τελείωσε η συναυλία. Εμείς κινηθήκαμε πολύ νωχελικά και βγήκαμε έξω από τους τελευταίους. Λες και θα κερδίζαμε το χαμένο χρόνο της αρχής. Βρήκαμε και ένα ξεχασμένο ζευγάρι κιάλια … το οποίο κρατήσαμε για λάφυρο … για την επόμενη συναυλία…

Παρκάραμε κοντά στο κατάλυμά μας και αποφασίσαμε να πάμε μέχρι το σταθμό μήπως και βρούμε κάτι να φάμε. Με σνακ είμαστε από το πρωί και πολύ θα θέλαμε να βρίσκαμε κάπου να φάμε τις περιβόητες πατάτες με σως του Βελγίου. Αλλά τέτοια ώρα … ήταν θαύμα που πετύχαμε ανοιχτά τα Mc Donalds του σταθμού. Του γνωστού πανέμορφου σταθμού της Αμβέρσας που το βράδυ είναι και λίγο κακόφημα στα πέριξ του. Πολύ θα ήθελα να πλησιάσω και να τον δω από λίγο πιο κοντά και να τον αποθανατίσω για μιαν ακόμη φορά, αλλά θυμήθηκα το πάθημά μας την τελευταία φορά που βρέθηκα βράδυ κοντά σε σταθμό, σε πόλη-λιμάνι και … “μαζεύτηκα”. («
Cinque Terre Λιγουρίας και Λίμνες Λομβαρδίας σε ένα.»)

View attachment 229864

View attachment 229865

View attachment 229866

Ντροπή μας ξεντροπή μας φάγαμε στα Mc Donalds. Συνάντησα όμως και κάτι που δεν είχα ξαναπετύχει. Έναν μοντέρνο τρόπο παραγγελίας, την οποία παραγγελία την κάναμε μόνοι μας από τεράστιες touch screen οθόνες, εύκολα και γρήγορα. Αφού "γεμίσαμε" με πατάτες και σάντουιτς, φύγαμε με γοργό βήμα για το κατάλυμα, προσπερνώντας τα καζίνο και κάτι "μπαράκια", γιατί η γειτονιά τέτοια ώρα ήταν και λίγο αγριευτική.

Το βράδυ μας νανούρισε η μουσική της συναυλίας που είχαμε καταγράψει με κινητά και κάμερες ... έως ότου έπεσε η μπαταρία...

Αχ γλυκιά μου @Grerena πόσο θα ήθελα να είμουν μαζί σου.
Με έχεις ξεσηκώσει τόσο.....λοιπόν να οργανθούμε να πάμε μαζί να τον απολαυσουμε
Περιμένω τη συνέχεια της ωραίας ιστορίας σου..

 

[Grerena]

Αχ γλυκιά μου @Grerena πόσο θα ήθελα να είμουν μαζί σου.
Με έχεις ξεσηκώσει τόσο.....λοιπόν να οργανθούμε να πάμε μαζί να τον απολαυσουμε
Περιμένω τη συνέχεια της ωραίας ιστορίας σου..

Καλή μου @ποπινο σε ευχαριστώ πολύ που συμμετέχεις στο ταξίδι μου αυτό. Χαίρομαι και που σε έχω "ξεσηκώσει", αλλά όπου να 'ναι έρχεται και το δικό σου... Και μετά θα το περιγράψεις και εσύ με δική σου ιστορία στο forum και μετά θα "ξεσηκωθώ" και ... εγώ και πάει λέγοντας.... έτσι θα πηγαίνει το πράγμα... Γι' αυτό είναι το forum...
Μακάρι πάντως να μπορούσα να τον ξανάβλεπα ειδικά αυτήν την εποχή που είναι πραγματικά στην ακμή του.

 

[Pel]

Έτσι μου' ρχεται να πάω road trip στο Βέλγιο!!!

 

[Grerena]

Έτσι μου' ρχεται να πάω road trip στο Βέλγιο!!!

Θα σε παροτρύνω να το κάνεις.
Το έχω ξαναπεί ότι το Βέλγιο έχει τη μια πόλη καλύτερη από την άλλη. Έχει πανέμορφα χωριά, μοναστήρια, ζυθοποιίες, αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, beguinages και ιστορικά καμπαναριά, πολλά Unesco sites, πεδία πολέμου και μουσεία, ωραίο φαγητό και σοκολατάκια... Το ιδιαίτερο σε αυτή τη χώρα είναι ότι όλα αυτά βρίσκονται σε πολύ μικρές αποστάσεις μεταξύ τους και μπορείς εύκολα σε λίγες ημέρες να δεις πολλά από αυτά.
Παρόλο που το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι άριστο (κάτι που έχω γευτεί σε δύο προηγούμενα ταξίδια), ύστερα από το τελευταίο ταξίδι θα μπορούσα να προτείνω το road trip σαν πιο οικονομική λύση και πιο γρήγορη. Μέσα σε 3 ημέρες νομίζω ότι είδα και έκανα πράγματα που με τα τρένα (παρόλο που μου αρέσουν πολύ) θα τα έκανα σε διπλάσιο χρόνο.
Γι¨αυτό θα το ξαναπώ..... αξίζει το road trip.

 

[paefstra]

Το έχω ξαναπεί ότι το Βέλγιο έχει τη μια πόλη καλύτερη από την άλλη. Έχει πανέμορφα χωριά, μοναστήρια, ζυθοποιίες, αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, beguinages και ιστορικά καμπαναριά, πολλά Unesco sites, πεδία πολέμου και μουσεία, ωραίο φαγητό και σοκολατάκια...

Και πινακοθηκες. Εκτος απο τους Φλαμανδους 15ου-16ου αιωνα, Μαγκριτ στις Βρυξελλες, Ρουμπενς στην Αμβερσα. Ο απολυτος προορισμος των φιλοτεχνων. Γι αυτο και οι εκκλησιες δεν ειναι διακοσμημενες με τοιχογραφιες, αλλα με εργα τεχνης.
Σχετικα με το οτι κλεινουν ολα νωρις στο Βελγιο, υπάρχει μεγάλος σεβασμός στο ωράριο των εργαζομένων, από ό,τι ειχα διαβάσει. Στο Μεσελεν με αφησε ενας παππουλης να μπω σε μια εκκλησια λιγ λεπτα αφότου ειχε κλείσει γιατί υπέθεσε οτι ήθελα να προσευχηθώ- μου εδωσε και την ευχη του στο τελος. Η μόνη παραβίαση ωραρίου που μου έτυχε.