Βέλγιο Λουξεμβούργο Βέλγιο ξανά, με αφορμή … μια συναυλία!

Grerena

Member
Μηνύματα
1.286
Likes
16.824
Επόμενο Ταξίδι
Πορτογαλία
Ονειρεμένο Ταξίδι
Tromso, Las Vegas

ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ...
Αποχαιρετίσαμε τελικά την Αμβέρσα και πήραμε κατεύθυνση πια προς τις Βρυξέλλες. Η ώρα ήταν 4:00 το απόγευμα και επόμενος στόχος ήταν το μουσείο του Victor Horta στις Βρυξέλλες, το οποίο έκλεινε στις 5:30 και σύμφωνα με το επίσημο site του μουσείου, η τελευταία είσοδος ήταν μέχρι τις 5:00. Είναι ένα μικρό μουσείο, που σε μισή ώρα μπορούσες να το δεις. Λογικά προλαβαίναμε να φτάσουμε πριν τις 5:00.

Μπαίνοντας στις Βρυξέλλες…


Φτάσαμε όμως στις 5:03 και η πόρτα … ήταν κλειστή. Χτύπησα το κουδούνι και ένας έκπληκτος Βέλγος άνοιξε την πόρτα και μας είπε ότι το μουσείο έκλεισε.
«Μα! Είναι 5:00 η ώρα και κλείνετε στις 5:30»!
«Όχι» μας λέει. «Είναι περασμένες 5:00 και τελευταία είσοδος είναι στις 5:00». Βλέποντας από την ανοιχτή πόρτα τον κόσμο που ήταν μέσα εγώ συνέχισα να μιλάω δείχνοντας τον κόσμο. «Μα για 3 λεπτά; Μέχρι τις 5:30 θα έχουμε βγει έξω, μαζί με τους υπόλοιπους».
«Δεν γίνεται» μου λέει, «αλλά άμα επιμένετε μπορώ να σας αφήσω να μπείτε μόνο για το giftshop»!
Παρόλη την απογοήτευση, που ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου … δεν φαινόταν να πτοείται καθόλου. Κατάλαβα λοιπόν ότι “έπεσα σε τοίχο”. Εγκατέλειψα κάθε περαιτέρω προσπάθεια και απογοητευμένη έφυγα.

Και νόμιζα ότι είμαστε και τυχεροί που φτάσαμε έστω και οριακά και βρήκαμε και παρκάραμε ακριβώς απ’ έξω…:rolleyes-80:




Πάντως νομίζω ότι “πόρτα” σε μουσείο δεν έχω ξαναφάει. Έχει τύχει στο παρελθόν να πάω σε μουσεία κοντά στην ώρα του κλεισίματος (που επισήμως τουλάχιστον ακόμα μπαίνεις μέσα) και να μπω χωρίς κανένα θέμα. Πρόχειρα μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή και στην Κροατία (δύο φορές) και στην Ολλανδία, αλλά και στην Βρετανία που υποτίθεται έχει τη φήμη της πλέον τυπικής χώρας.
Τελικά, θα θυμάμαι ότι στο Βέλγιο συνάντησα την Αγγλική … συνέπεια! :confused:

Μετά από αυτό ήρθε η ώρα να πάμε για καφέ στο σπίτι της … κόρης της φίλης μας, που μένει μόνιμα στις Βρυξέλλες τα τελευταία χρόνια. Η συγκεκριμένη «κόρη» με είχε φιλοξενήσει κατά την προηγούμενη επίσκεψή μου στην πόλη πριν τρία χρόνια. Τώρα είχε μετακομίσει σε άλλο σπίτι, στην περιοχή του Schaerbeek, το οποίο ψιλοζοριστήκαμε μέχρι να το βρούμε. Μας καθυστέρησαν και μας μπέρδεψαν (εμάς και το gps) οι πολλές εργασίες οδοποιίας που συναντήσαμε. Όλες οι Βρυξέλλες ήταν γεμάτο παρακάμψεις. Νομίζω ότι αυτές σε οφείλεται ότι χάσαμε και τον Horta. :(

Λίγο πριν χαθούμε στις υπόγειες διαβάσεις διακρίναμε το Parc du Cinquantenaire.


Εκτός από τα έργα στους δρόμους και οι υπόγειοι δρόμοι έπαιξαν το ρόλο τους στο να χαθούμε για λίγο. Και ο λόγος; Κάτω από το έδαφος δεν σε “πιάνει” ο δορυφόρος και το υπόγειο δίκτυο είναι δαιδαλώδες με αρκετές διασταυρώσεις, με αποτέλεσμα μια στροφή να πάρεις λάθος από τις πολλές που συναντάς και αρκεί για να χαθείς. Ύστερα από πολλά… καταφέραμε φτάσαμε λίγο πριν τις 6:00.

Το σπίτι της φίλης μας ήταν σε έναν εξαιρετικό δρόμο. Όλα τα σπίτια ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο. Ύστερα από μια τόσο “αρχιτεκτονική ημέρα” το μάτι μου έπεφτε συνεχώς στα όμορφα σπίτια, αλλά και στα αδιάφορα (γιατί ύστερα από το Maison Guiette … ποτέ δεν ξέρεις). :p:p

Ήπιαμε το καφεδάκι μας, χαρήκαμε πολύ που ειδωθήκαμε και είπαμε τα νέα μας και μετά ήρθε η ώρα για το check in μας στο ξενοδοχείο που είχα κλείσει.

Η “ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ” ΤΟΥ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΥ
Είχα κλείσει ένα δίκλινο δωμάτιο με πρωινό και δικό του μπάνιο σε ένα hostel στη γειτονιά Sablon. Παρκάραμε άνετα απ’ έξω από την πόρτα του Hostel και μπήκαμε στην αυλή – αίθριο του Hostel. Μέχρι στιγμής όλα καλά. Είχε έναν όμορφο χώρο, με ωραίο lobby και μπαρ.






Όταν όμως πήγαμε για check in δεχτήκαμε την πρώτη ψυχρολουσία.
«Για ένα βράδυ έχω κράτηση» μου λέει ο receptionist.
«Αποκλείεται» του λέω. «Εγώ δύο βράδια έκλεισα».
«Εγώ για ένα έχω. Δεν έχω δωμάτιο για δύο βράδια. Θα πρέπει να αλλάξετε δωμάτιο αύριο».
«Γιατί» του λέω; «αφού για δύο έκλεισα;»
Κάτι έψαξε στον υπολογιστή του, κάτι «μαγείρεψε» και σε λίγο μου λέει: «Εντάξει. Τακτοποιήθηκε το θέμα».
Αφού τακτοποιήθηκε έτσι εύκολα ανακουφίστηκα και εγώ. Θα χαλιόμουν με τις μετακομίσεις. Άσε που θα λείπαμε αύριο όλη την ημέρα. Πληρώσαμε λοιπόν και ανεβήκαμε στο δωμάτιο. Μόλις όμως ανοίξαμε την πόρτα του… πάθαμε ένα ψιλοσόκ. Τι ήταν αυτό που είδαμε; Αντί για το δίκλινο δωμάτιο με το διπλό κρεβάτι και το μπάνιο του, είδαμε ένα τετράκλινο με μεταλλικές κουκέτες και ένα μπάνιο τύπου “στρατώνα”. Καμία σχέση με τις φωτογραφίες που είχα δει στο Internet και είχα κλείσει. Ο άνδρας μου μόλις το είδε … “φούντωσε”. Ο γνωστός άνδρας μου … που δεν του αρέσουν τα ταξίδια, αλλά αφήνεται να τον «τραβολογάω» όπως λέει … για να μου κάνει τα χατίρια. Αλίμονό μου. Δεν νομίζω καν να με άκουγε όταν του απολογιόμουν: «μα …εγώ δεν έκλεισα αυτό»! :cry::cry:
«Αποκλείεται να μείνουμε εδώ», μου λέει.
Κατεβαίνουμε κάτω ψιλοεκνευρισμένοι για να κάνουμε προφανώς “θέμα” στον receptionist, που νόμιζε ότι είχε «τακτοποιήσει» το θέμα.
«Αυτό δεν είναι δίκλινο» του λέω.
«Ναι» μου λέει. «Σας έβαλα σε τετράκλινο, για να μην αλλάζετε δωμάτιο αύριο».
«Δεν θυμάμαι να συμφώνησα σε αυτό. Ούτε θυμάμαι να έκλεισα τετράκλινη κουκέτα».
Και μετά μου είπε το εξής φοβερό: «Μα δεν φταίω εγώ»!
Το «κόψε το λαιμό σου», που μου “έβγαινε” αβίαστα, μάλλον δεν υπάρχει σε σωστή μετάφραση στα Αγγλικά, οπότε δεν θα το καταλάβαινε αν του το έλεγα.
Τον παρατάμε για λίγο και πάμε στο λόμπυ και αρχίσαμε να ψάχνουμε στα κινητά για άλλο ξενοδοχείο εκεί κοντά. Φοβερός … ο δορυφόρος και το booking. Σχεδόν αμέσως μας βρήκε ένα στον αμέσως παράλληλο δρόμο με αυτόν που είμαστε. Αφήσαμε τη φίλη μας να μας προσέχει τα πράγματα και φύγαμε με τον άνδρα μου για να δούμε το νέο επίδοξο κατάλυμα.

Ήταν ένα ξενοδοχείο διαμερισμάτων. Δεν είχε λόμπι, αλλά κουδούνι και εξώπορτα.




«Έχετε δωμάτιο για δύο βράδια;»
«Έχουμε» μου λέει.
«Nα το δούμε πρώτα;» «Έχει πετσέτες;» «Έχει διπλό κρεβάτι;» «Έχει μπάνιο;»
Είχαμε τρομάξει και ρωτούσαμε τα αυτονόητα. Όποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι. Όταν μας διαβεβαίωσε ότι τα είχε όλα τα προφανή, τότε αρχίσαμε και τις προκλητικές ερωτήσεις… :lol:
«Έχει και κουζίνα;» «Έχει και βραστήρα;» «Έχει» μας απαντούσε. Σε όλα «ναι» μας απαντούσε. Και είχε τα ίδια χρήματα με το άλλο; Μα ακουγόταν τόσο καλό, … θα ήταν και αληθινό;
Οκ! Ερχόμαστε σε 10’.
Πάμε καρφί στον «δεν φταίω εγώ» και του λέμε cancel!!!
«Α! Δεν γίνεται» μας λέει.
«Γίνεται» του λέω, «γιατί άλλα έκλεισα και άλλα μου ‘δωσες».
«Μα σας το είπα ότι δεν είχα δωμάτιο» μου λέει.
«Δηλαδή; Αμαρτία εξομολογουμένη δεν είναι αμαρτία»;
Και εκεί που του ‘λεγα τα δικά μου και αυτός μου ‘λεγε τα δικά του μπήκε στη μέση ο άνδρας μου και με ύφος του λέει:
«Έπρεπε να μας το πεις πριν πληρώσουμεεεεεεε». :mad: Η ατάκα αυτή σε συνδυασμό με μια καθησυχαστική κίνηση που έκανα προς τον άνδρα μου λέγοντάς του «Ησύχασε» νομίζω ότι φάνηκε στα μάτια του «δεν φταίω εγώ» σαν να προσπαθούσα να ημερώσω το θηρίο, που όπου να ‘ναι θα ορμήσει και μάλλον πήρε το μήνυμα που θέλαμε, με αποτέλεσμα να ανοίξει το συρτάρι του και να μας δώσει πίσω τα χρήματα!
Άντε γεια!
Το αστείο είναι ότι πλήρωσα με χρεωστική κάρτα και μου επέστρεψε μετρητά. :innocent: Δηλαδή … σαν να έκανα ανάληψη. :lol:

Ρίξαμε μαύρη πέτρα πίσω μας και τρέχοντας πήγαμε στο νέο κατάλυμα. Και κάνουμε check in και πληρώνουμε και ανοίγουμε την πόρτα και τι να δούμε; ένα μικρό παλατάκι (σε σχέση με το άλλο).









Αντικρίσαμε ένα μεγάλο ψηλοτάβανο δωμάτιο με σαλονάκι, κουζίνα, τραπεζαρία και μια σκάλα που οδηγούσε στο ευρύχωρο πατάρι-ημιόροφο, που είχε ένα διπλό κρεβάτι με μια ντουλάπα. Ότι θέλαμε δηλαδή. Υπέροχο!
Απλωθήκαμε και …. με τον βραστήρα που όντως είχε, φτιάξαμε ένα τσάι και … αράξαμε για να μας φύγει η ένταση.

ΤΑ ΜΥΔΙΑ…
Με αυτά και μ’ αυτά είχε πια περάσει η ώρα. Κάπου έπρεπε να πάμε για φαγητό, αλλά και να πάμε και μια μικρή βόλτα στις Βρυξέλλες, αφού αύριο λόγω της ημερήσιας στο Λουξεμβούργο δεν θα βλέπαμε καθόλου την πόλη.
Η ψαγμένη φίλη μας (που είχε έρθει πολλές φορές στην πόλη), χρησιμοποίησε τα "κονέ" της και άρχισε να ψάχνει που να πάμε να φάμε. Για ψάρι ή για μύδια; Η ψαροταβέρνα που ήξερε σήμερα θα έκλεινε νωρίς, οπότε κλείσαμε τραπέζι για μύδια.

Συγκεκριμένα κλείσαμε να φάμε στο Chez Leon που σύμφωνα με τη φίλη μας είχε τα καλύτερα μύδια στις Βρυξέλλες. Το «μυδάδικο» λοιπόν αυτό βρίσκεται δίπλα στην εμπορική στοά Galeries St Hubert , στο γνωστό και αρκετά τουριστικό δρόμο Rue des Bouchers, πίσω στην Grand Place. Από τη μία πολύ μου άρεσε που θα πηγαίναμε στο κέντρο, αλλά από την άλλη μάλλον θα ήταν δύσκολο να πάμε εκεί με το αυτοκίνητο. Αν και όλες τις διαδρομές μέσα στις πόλεις μέχρι στιγμής τις είχαμε κάνει με το αυτοκίνητο, (με εξαίρεση το βράδυ της συναυλίας, που το μετανιώσαμε, γιατί χάσαμε πολύτιμο χρόνο), αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια. Και ήταν από τις ελάχιστες στιγμές του τριημέρου που έβρεχε!!!
Μετά από ένα δεκάλεπτο περπάτημα στη λεωφόρο Royal και αφού περάσαμε δίπλα από τον όμορφα φωταγωγημένο καθεδρικό ναό των Βρυξελλών, φτάσαμε στην γκαλερία St Hubert αρκετά …..βρεγμένοι.
Τις προηγούμενες φορές που είχα δει και την γκαλερία, αλλά και την Rue des Bouchers έσφυζαν από ζωή.


Τώρα ήταν τρομερά ήσυχα. Όχι όμως καταθλιπτικά ήσυχα, αλλά ρομαντικά ήσυχα θα έλεγα.

Το μαγαζί με τα μύδια ήταν μέσα στην φωταγωγία. Έλαμπε από μακριά με τα εκατοντάδες λαμπιόνια του.




Το Chez Leon είχε ένα ωραίο και προσεγμένο περιβάλλον. Ο χώρος της κουζίνας του είναι κάτασπρος με κάτασπρο πλακάκι, άσπρους πάγκους και σε κοινή θέα, κάτι που σε προδιαθέτει για την καθαριότητα που κυριαρχεί. Ο χώρος των τραπεζιών είναι όλος με ξύλινη επένδυση, φωτογραφίες στους τοίχους και καρό τραπεζομάντηλα που παρέπεμπε σε μια “ζεστή” ταβερνούλα.






Εμείς καθίσαμε δίπλα σε παράθυρο ρεμβάζοντας το φωταγωγημένο και έρημο στενάκι και φάγαμε … καταπληκτικά μύδια. Μας χρειαζόταν ένα καλό γεύμα ύστερα από την “ένταση του δωματίου” που περάσαμε. Το γεύμα μας ήταν αχνιστά μύδια σερβιρισμένα κλασικά στο κατσαρολάκι, μύδια “ογκραντέν” και φυσικά πατάτες τηγανιτές. Νόμιζα ότι στη Μπριζ είχα φάει τα καλύτερα μύδια, αλλά ύστερα και από αυτό το γεύμα κατέληξα ότι οι Βέλγοι γενικά είναι μάστορες με τα … μύδια. Ειδικά η σούπα που μένει στην κατσαρόλα στο τέλος μαζί με τις πατάτες είναι μμμμμ! Δεν έχω καλύτερο!! Και νόμιζα ότι δεν μου αρέσουν και πολύ τα μύδια. Μάλλον δεν είχε τύχει….







Μετά το Leon κάναμε μια μικρή βόλτα στην Grand Place. Τόσο κοντά της φτάσαμε, ένα δρομάκι των 50μ. μακριά, να μην τη δούμε λίγο;
Ήταν αργά μιας βροχερής Κυριακής και η πλατεία ήταν …. έρημη. Είχε όμως και αυτό τη γοητεία του! Την είδα και έτσι…






Ο ποδαράτος γυρισμός μας στο ξενοδοχείο δεν θα ήταν ενδεδειγμένος πάλι μέσα στη βροχή. Πήραμε ένα ταξί, το οποίο άφησε εμάς στο ξενοδοχείο μας και μετά συνέχισε αφήνοντας τη φίλη μας στο σπίτι της.
Κατά την επιστροφή μας θυμήθηκα το δωμάτιο που “μας περίμενε”. Γίνεται ύστερα από την τόσο όμορφη βραδιά να επιστρέφαμε σε κατάλυμα τύπου “στρατώνα”; Ε! δεν γίνεται. Η μεζονετούλα μας ήταν ότι έπρεπε για μας ύστερα από την τόσο έντονη ημέρα και το τόσο ρομαντικό φινάλε…
 
Last edited:

Grerena

Member
Μηνύματα
1.286
Likes
16.824
Επόμενο Ταξίδι
Πορτογαλία
Ονειρεμένο Ταξίδι
Tromso, Las Vegas
1η ημέρα.
ΤΑ ΔΥΟ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ
Η προσγείωση στο αεροδρόμιο Charleroi έγινε γύρω στις 12:30. “Χάσαμε” περί τη μια ώρα μέχρι να παραλάβουμε τις βαλίτσες μας από τον ιμάντα (σύμφωνα με τη νέα πολιτική της ryan) και μέχρι να παραλάβουμε το αυτοκίνητο από την Budget, το οποίο είχα κλείσει μόλις το προηγούμενο βράδυ.

Πρώτη μας στάση ήταν η «πόλη» Bois du luc.
Εδώ θα ήθελα λίγο να δικαιολογήσω το γιατί επέλεξα την πόλη αυτή για πρώτη μας στάση.

Το μοναδικό πράγμα που μου ερχόταν στο μυαλό από τα παιδικά μου χρόνια όταν άκουγα τη λέξη “Βέλγιο” ήταν η φράση: «Θα πάω ανθρακωρύχος στο Βέλγιο». Τότε που δεν γνώριζα τίποτα άλλο για αυτή τη χώρα. Ούτε για τα μύδια, ούτε για τα σοκολατάκια και τις βάφλες, ούτε για το atomium, ούτε για τη φοβερή πλατεία των Βρυξελλών, την Grand Place, ούτε καν για τον Ηρακλή Πουαρώ... :lol:. Το μόνο που ήξερα είναι ότι το Βέλγιο είχε ανθρακωρυχεία και ότι μάζευε εργάτες από όλο τον κόσμο.
Τώρα που μεγάλωσα και οι γνώσεις μου για τα αξιοθέατα των διαφόρων χωρών εμπλουτίστηκαν αναρωτήθηκα αν υπάρχουν τα περιβόητα ανθρακωρυχεία του Βελγίου και αν είναι επισκέψιμα. Μεταξύ άλλων έχω μεγάλη αδυναμία και στον βιομηχανικό τουρισμό…..
Και ψάχνοντας … τα βρήκα. Όχι μόνο υπάρχουν, αλλά τέσσερα από αυτά ανήκουν και στη λίστα της Unesco. Τα τρία από αυτά μάλιστα βρίσκονται αρκετά κοντά στο αεροδρόμιο του Charleroi, από το οποίο πετάει η ryan.
Η ενοικίαση αυτοκινήτου ήταν πλέον επιβεβλημένη. Θα κερδίζαμε χρόνο, χρήμα και άνεση. :cool: Γιατί εκτός από πολύ καλό σιδηροδρομικό δίκτυο, το Βέλγιο έχει και εξαίρετους δρόμους και μάλιστα χωρίς διόδια.

Επέλεξα να επισκεφτούμε το Bois du Luc. Το ιδιαίτερο με το Bois du luc είναι ότι γύρω από την εγκατάσταση των ορυχείων βρίσκεται ένα ολόκληρο μεταλλευτικό χωριό, το οποίο χτίστηκε αποκλειστικά και μόνο για να στεγάσει τους ανθρακωρύχους. Αυτό λοιπόν θα πηγαίναμε να επισκεφτούμε και το μεταλλευτικό μουσείο του χώρου. Σε μόλις 30’ από το αεροδρόμιο είμαστε εκεί.

Διασχίσαμε πρώτα το σύγχρονο Bois du luc....
IMG_6780.JPG


Και στη συνέχεια μπήκαμε στην καρδιά του μεταλλευτικού χωριού... που μου φάνηκε πιο όμορφο από το σύγχρονο...
IMG_6781.JPG


IMG_6782.JPG


IMG_6786.JPG


Είναι ένα υπέροχο χωριό «εποχής».Ήταν γνωστό σαν “cité ouvrièr”, δηλαδή σαν «πόλη εργατών», το οποίο μόνο για εργατοχωριό δεν έμοιαζε. Μακάρι όλες οι εργατικές κατοικίες ανά τον κόσμο να ήταν έτσι. :oops::oops:

IMG_6791.JPG


IMG_6792.JPG


IMG_6797.JPG


IMG_6798.JPG


Το Bois-du-Luc ήταν ένα ανθρακωρυχείο, κοντά στην πόλη La Louvière, το οποίο σήμερα διατηρείται ως χώρος βιομηχανικής κληρονομιάς. Το ορυχείο αυτό ήταν ένα από τα παλαιότερα ορυχεία στο Βέλγιο, με δραστηριότητα που χρονολογείται από το 1685. Η εταιρεία σταμάτησε να εξορύσσει το 1973.
Το Bois-du-Luc είναι ένα αξιοθαύμαστο οικιστικό παράδειγμα που περιλαμβάνει μια πόλη και ένα σύνολο βιομηχανικών, κοινωνικών, πολιτιστικών, εορταστικών και θρησκευτικών κτιρίων, που χτίστηκαν από το 1838 έως το 1923. Σήμερα είναι ένα από τα πιο αξιοσημείωτα υπολείμματα βιομηχανικού πατερναλισμού στο Βέλγιο, που πλαισίωνε τον εργαζόμενο και την οικογένειά του σε ένα λεπτό παιχνίδι ισορροπίας μεταξύ κερδοφορίας και κοινωνικού ελέγχου ... Αυτός ο μικρόκοσμος “έχει δει” εργάτες από όλο τον κόσμο, από τη Φλάνδρα μέχρι το Αφγανιστάν.

Η είσοδος του εργοστασίου - σημερινού μεταλλευτικού μουσείου.....
IMG_6784.JPG


IMG_6787.JPG


Το κόκκινο τουβλάκι είναι ένα οικοδομικό υλικό που συναντάται συχνά και χαρακτηρίζει τα κτίρια της Φλάνδρας...
IMG_6790.JPG


Για να μην ξεχνιόμαστε... το παρόν αποτελεί Πολιτιστική Κληρονομιά...
IMG_6788.JPG


Το μουσείο το βρήκαμε κλειστό … λόγω χειμώνα. Είχαμε φτάσει μέσα στο ωράριό του όχι όμως στην εποχή του. Αυτό δεν το έγραφε το site που είχα κοιτάξει. Παρόλα αυτά δεν στενοχωρήθηκα ιδιαίτερα γιατί είχαμε τη δυνατότητα να περιεργαστούμε αρκετά το χώρο και να γευτούμε πολλά από την ατμόσφαιρα της εποχής. Σε μια μεγάλη έκταση υπήρχαν τέσσερα “τετράγωνα” σπιτιών, στις γωνίες των οποίων υπήρχαν χώροι διασκέδασης… οι οποίοι τώρα ήταν άδειοι. Οι κάνουλες της μπύρας που έβλεπα από τα μεγάλα παράθυρα φαντάζομαι ότι κάποτε θα είχαν «μεγάλες δόξες», αφού μετά το «καρβούνιασμα» της ημέρας, η μπύρα θα ήταν και η μοναδική διασκέδαση των εργατών. Όπως διασκέδαση θα ήταν και οι μαζώξεις των Κυριακών στο κιόσκι του δάσους που περικύκλωνε την πόλη…

IMG_6800.JPG


IMG_6801.JPG


Μερικά από τα σπίτια κατοικούνταν κιόλας. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρούσαν τα αναμμένα φώτα, τα κουρτινάκια στα παράθυρα και τα λιγοστά παρκαρισμένα αυτοκίνητα απ’ έξω. Και γιατί να μην κατοικούνται άλλωστε; Είναι ένας όμορφος και οργανωμένος οικισμός που είναι γνωστός και σαν «η πόλη μέσα στην πόλη».

IMG_6803.JPG


Δεν ξέρω πόση ώρα «φάγαμε» στο να βολτάρουμε στην πόλη της πόλης, αλλά όταν είδαμε πια ότι είχαμε να δούμε αναχωρήσαμε για το επόμενο αξιοθέατο. Η επόμενη προγραμματισμένη μας στάση ήταν κανονικά η πόλη Mechelen, η οποία βρισκόταν σχεδόν πάνω στο δρόμο μας για την Αμβέρσα. Όμως βρισκόμασταν πάρα πολύ κοντά στο Canal du Centre της πόλης Thieu.
Το Canal du Centre είναι ένα κανάλι που τα διάφορα τμήματά του βρίσκονται σε διαφορετικό υψόμετρο!! Η διαφορά του υψομέτρου καλύπτεται με ασανσέρ… πλοίων!!!

Υπάρχουν 4 boat lifts του 1880, τα οποία λειτουργούν για τουριστικούς λόγους και ένα σύγχρονο, τεράστιο και εντυπωσιακό boat lift που καλύπτει συνολικά μια υψομετρική διαφορά (καναλιών) 70 περίπου μέτρων και λειτουργεί για εμπορικούς λόγους.
Σε αυτό το κανάλι σε προηγούμενο ταξίδι μου είχα κάνει μια μίνι «κρουαζιέρα» την οποία και περιγράφω αναλυτικά στο "Βέλγιο…..δεν είναι μόνο οι Βρυξέλλες!"
Επειδή όμως είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακό και το κανάλι και τα «αρχαία» ασανσέρ και πολύ περισσότερο το σύγχρονο και μεγάλο ασανσέρ Strepy Thieu, δεν μου ερχόταν καλά αφού είμαστε τόσο κοντά του να μην πάμε να το δει και η παρέα μου ή μάλλον για να ακριβολογώ … να … ξεναγήσω την παρέα μου.:cool::cool:

Ούτε δέκα λεπτά δεν κάναμε μέχρι να φτάσουμε. Στα οποία δέκα λεπτά δεν χρειαστήκαμε και gps γιατί είναι τόσο μεγάλο και επιβλητικό το ασανσέρ του Strepy Thieu, που το βλέπαμε από μακριά και μας καθοδηγούσε έτσι προς αυτό. Περάσαμε μέσα από την πόλη Thieu, που την προηγούμενη φορά δεν είχα δει και πολύ (αφού πήγα με το τρένο) και εντυπωσιάστηκα από τα σπίτια του ή μάλλον από τις βίλες του...

IMG_6808.JPG


IMG_6811.JPG


Μιλάμε για πανέμορφα σπίτια και παραδοσιακά, αλλά και μοντέρνα. Έχω την αίσθηση ότι οι Βέλγοι «το ‘χουν» με την Αρχιτεκτονική.
IMG_6813.JPG

Η παρέα μου νομίζω ότι εντυπωσιάστηκε όμως πιο πολύ από τις τεράστιες δεξαμενές του γιγαντιαίου ασανσέρ, αλλά και εγώ που το ξαναείδα. Νομίζω ότι οι Βέλγοι «το ‘χουν» και με τη Μηχανική. :eek::eek:

Το σύγχρονο ασανσέρ Strepy Thieu.....
IMG_20180120_151255.jpg


IMG_6826.JPG


117μ. ύψος...!!!
IMG_7509.JPG


Γιγάντια δεξαμενή... που περιμένει το καράβι για να το ανεβάσει στο ψηλότερο κανάλι... !!!
IMG_7503.JPG


Αρκεστήκαμε σε λίγες φωτογραφίες, αφού μέσα στο χειμώνα δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε και τίποτα άλλο. Τα tour δεν λειτουργούσαν, αλλά ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσαμε να τα ακολουθήσουμε, αφού είχα άλλα προγραμματίσει και η ματιά αυτή ήταν μια “σφήνα” στο πρόγραμμά μας.

Δεν μπορώ όμως σε αυτό το σημείο να μην κάνω μια μικρή φωτογραφική αναφορά στα "αρχαία" ασανσέρ που βρίσκονται στο διπλανό κανάλι με αυτό του τεράστιου Strepy Thieu. Θα αναγκαστώ μαζί με τις λίγες φωτο αυτού του ταξιδιού να ποστάρω και μερικές του προηγούμενού μου ταξιδιού για να μπορέσω να μεταφέρω την εικόνα αλλά και το μεγαλείο αυτού του έργου που ανήκει στη λίστα της παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco!

¨Αρχαίο" ασανσέρ Νο 3 Thieu... με το μηχανοστάσιό του...
IMG_7493.JPG


Διασχίζοντας το κανάλι Canal du Centre...
IMG_7597.JPG


Πλησιάζοντας στην άκρη του καναλιού...
IMG_7603.JPG


Φτάνοντας στο χείλος του καναλιού...
IMG_7613.JPG


Το ασανσέρ μόλις κατέβηκε...
IMG_7628.JPG


Χρησιμοποιώντας σαν αντίβαρο τη δεξαμενή της ανόδου...
IMG_7636.JPG


Το κανάλι του κάτω επιπέδου ... φτάνει στο μεγάλο Strepy Thieu...
IMG_7696.JPG

Γινόταν να μην κάνω αυτήν την αναφορά; :lol::lol:

Ακολούθησε μια μικρή στάση σε τοπικό Super Market για ανεφοδιασμό με snack, φρούτα και νερά και στη συνέχεια πήραμε το δρόμο μας για το Mechelen.
IMG_6830.JPG


Ακόμα είμαστε στην πρώτη ημέρα του ταξιδιού. Έχουμε και άλλα να δούμε πριν τη συναυλία...
 

Attachments

Last edited:

Sassenach77

Member
Μηνύματα
7.077
Likes
20.118
Επόμενο Ταξίδι
Τατζικιστάν
Ονειρεμένο Ταξίδι
Γη του Πυρός
Αφού αποφασίσαμε να νοικιάσουμε αυτοκίνητο… είπαμε και να το εκμεταλλευτούμε στο έπακρο. Αφού θα είχαμε αμάξι επιβαλλόταν να “εμπλουτίσουμε” τις διαδρομές μας και με πράγματα που δεν θα μπορούσαμε να δούμε αν δεν … είχαμε αμάξι. Έτσι, στριμώχθηκε λίγο το πρόγραμμα.
Πολύ μου αρέσει ο τρόπος που κάνεις πρόγραμμα ταξιδιού...Αυτο το "στρίμωγμα" σου είναι όλα τα λεφτά!!!! :)
 

Sassenach77

Member
Μηνύματα
7.077
Likes
20.118
Επόμενο Ταξίδι
Τατζικιστάν
Ονειρεμένο Ταξίδι
Γη του Πυρός
@Grerena μη με μαλώσεις για τις φώτο, απλά θέλω να σε πείσω να φτάσεις πιο γρήγορα στη Σκωτία :p
Όχι οτι έχεις και πολύ ανάγκη απο πειθώ :icon_redface:

 

Grerena

Member
Μηνύματα
1.286
Likes
16.824
Επόμενο Ταξίδι
Πορτογαλία
Ονειρεμένο Ταξίδι
Tromso, Las Vegas
Πολύ μου αρέσει ο τρόπος που κάνεις πρόγραμμα ταξιδιού...Αυτο το "στρίμωγμα" σου είναι όλα τα λεφτά!!!! :)
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν αντέχω τα "χαλαρά" προγράμματα.
Βέβαια αυτό έχει και τα καλά του, έχει και τα κακά του.
Τα καλά είναι ότι πραγματικά στα ταξίδια μου βλέπω και κάνω πολλά, μα πολλά πράγματα, αλλά από την άλλη ... η παρέα μου γκρινιάζει για αυτά τα πολλά. ... εκείνη τη στιγμή. Γιατί όταν γυρίζει πίσω και αναπολεί ... καμαρώνει. Και εγώ σπανίως παίρνω τα εύσημα, αλλά δεν με πειράζει, γιατί ξέρω ότι και αυτή γουστάρει, αλλιώς δεν θα με ακολουθούσε. :rolleyes::rolleyes::rolleyes:

@Grerena μη με μαλώσεις για τις φώτο, απλά θέλω να σε πείσω να φτάσεις πιο γρήγορα στη Σκωτία :p
Όχι οτι έχεις και πολύ ανάγκη απο πειθώ :icon_redface:
Πως θα μπορούσα να σε μαλώσω; Επειδή ανέφερες ένα παρόμοιο έργο Μηχανικής (με αυτό του Βελγίου) που βρίσκεται στη Σκωτία; Είναι κάτι που δεν ήξερα και σίγουρα με ενδιαφέρει και αυτός ο τουρισμός... :)
Η αλήθεια είναι ότι για τη Σκωτία δεν έχω ανάγκη να με πείσει κάποιος. Είναι ήδη στο πενταετές. Αλλά νομίζω ότι θα πρέπει να την "στριμώξω" στο πιο άμεσο διετές. :lol::lol::lol: Κι άλλο "στρίμωγμα". :lol::lol:
 

Grerena

Member
Μηνύματα
1.286
Likes
16.824
Επόμενο Ταξίδι
Πορτογαλία
Ονειρεμένο Ταξίδι
Tromso, Las Vegas
MECHELEN
Τώρα θα πρέπει να “δικαιολογήσω” και την τρίτη μας στάση, αυτή του Mechelen. Η στάση αυτή στην πρώτη πρωτεύουσα της χώρας έγινε για … πολλούς λόγους. Οι δύο σημαντικότεροι ήταν το beguinage και ο πύργος του καθεδρικού ναού Saint Rumbold. Και τα δύο ανήκουν στην κληρονομιά της Unesco.

Ο καθεδρικός ναός του Saint Rumbold στο Mechelen είναι η έδρα της Αρχιεπισκοπής του Βελγίου ή, με άλλα λόγια, η πιο σημαντική εκκλησία σε ολόκληρη τη χώρα. Ο πύργος της εκκλησίας είναι 97 μέτρα ψηλός και χρησιμεύει ως πύργος εκκλησίας και καμπαναριό. Η ανάβασή προς την κορυφή του πύργου είναι πολύ δημοφιλής. Η μεγάλη σημασία αυτού του πύργου φαίνεται και από το ότι υπάρχουν 98 καμπάνες και οι άνθρωποι όπως ο Louis XV, ο Napoléon Bonaparte και μερικοί Βέλγοι βασιλιάδες και βασίλισσες έχουν αναρριχηθεί μέχρι την κορυφή του. Τώρα είχε έρθει και η δική μας η σειρά! ;)

IMG_1026.JPG


Με το που παρκάραμε στο κεντρικότατο υπόγειο parking της πόλης, το πρώτο μας μέλημα ήταν να τρέξουμε προς τον καθεδρικό προκειμένου να προλάβουμε ανοιχτή την είσοδο του καμπαναριού. Η ώρα ήταν πέντε παρά ένα και κάτι μου έλεγε ότι δεν θα έχει επιτυχία το εγχείρημα. Οι πόρτες της εκκλησίας ήταν ορθάνοιχτες όχι όμως και του πύργου. Δεν υπήρχε πουθενά ούτε γκισέ, ούτε άνθρωπος για να ρωτήσω. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε ούτε και πόρτα για τον πύργο. Εννοώ κλασική πόρτα που να μπορείς να παραβιάσεις. Υπήρχε μόνο μια γυάλινη διπλή θυρίδα που άνοιγε με την εισαγωγή μιας κάρτας – εισιτηρίου σε μια συγκεκριμένη υποδοχή. Πολύ διάσημος και προχωρημένος πύργος. Που είναι οι κλασικές πόρτες των εκκλησιών της Ρουμανίας που και κλειστά που ήταν έσπρωχνες λίγο την πορτούλα ή έβρισκες τον "κλειδοκράτορα" και έμπαινες μέσα. Το θέμα είναι ότι δεν έβρισκα και έναν άνθρωπο για να ρωτήσω ή έστω να πιέσω για να μου ανοίξει. Μπορεί και γι' αυτό να μην υπήρχε κανένας ... Για να αποφύγει τις πιέσεις από ανθρώπους σαν και μένα. :(Μεγάλη απογοήτευση που δεν πρόλαβα να ανέβω. Όχι ότι δεν μπορείς να θαυμάσεις την ομορφιά αυτού του πύργου από κάτω. Ειδικά αργότερα που το είδαμε και φωταγωγημένο … ήταν υπέροχο. Αλλά να είναι που είχα διαβάσει ότι στην κορυφή του είχε ένα γυάλινο πρόβολο τύπου skywalker και από εκεί έβλεπες το Mechelen από ψηλά. Κρίμα!

Το εσωτερικό της εκκλησίας....
IMG_6832.JPG


και το πάρκο ακριβώς έξω από τον Saint Rumbold. Το κίτρινο ανθρωπάκι μόλις έπεσε από το καμπαναριό...! o_O
IMG_1023.JPG


Σειρά είχε τώρα το beguinage (Begijnhof) της πόλης.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρω μερικά στοιχεία για τα beguinage του Βελγίου.
Το beguinages ήταν μικρά χωριά μέσα στην πόλη. Είχαν δικό τους φούρνο, ζυθοποιείο, γηροκομείο και εκκλησία. Τα beguinages ιδρύθηκαν κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών, προκειμένου να στεγάσουν τις γυναίκες των σταυροφόρων, οι οποίοι δεν επέστρεφαν ποτέ πίσω. Τα μοναστήρια δεν δέχονταν παρά μόνο αριστοκράτισσες, πλούσιες ή υγιείς γυναίκες. Οι υπόλοιπες ζούσαν όλες μαζί στο beguinage και μάλιστα χωρίς να δίνουν τους διαρκείς όρκους της υπακοής και της αγνότητας, όπως στα μοναστήρια. Έτσι ξεκίνησαν τα beguinge στην Φλάνδρα.
Οι κάτοικοι του beguinage έπρεπε να εργαστούν για να ζήσουν, γεγονός που αποτελεί έναν από τους λόγους για τους οποίους η δαντέλα έγινε μια από τις σημαντικότερες δραστηριότητες του 17αι. Έτσι το beguinage διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη βιομηχανία δαντέλας του Mechelen, αλλά και σε άλλες πόλεις του Βελγίου.
Στην πραγματικότητα, δεκατρείς από αυτές τις ζωντανές κοινότητες για τις Φλαμανδικές Beguines έχουν προστεθεί στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και η ιστορική πόλη του Mechelen έχει ακόμη δύο, το μεγάλο και το μικρό Begijnhof.

Έτσι και εμείς χωθήκαμε μέσα στα στενά ψάχνοντας το beguinage. Το beguinage ήταν προς την αντίθετη κατεύθυνση από την Grotte Markt, στην οποία ήθελε να κατευθυνθεί η παρέα μου. Ένιωσα ότι την …έσερνα για λίγο. Προχωρώντας μπροστά σε κάποια απόσταση ψάχνοντας, άκουγα από πίσω μου κάτι μουρμούρες του τύπου: «που πάμε από εδώ; τι θα συναντήσουμε τώρα; δεν είναι καλύτερα να πάμε για κανένα καφέ;»

Ψάχνoντας το beguinage...
IMG_6834.JPG


Η ιδιαιτερότητα του Begijnhof του Mechelen είναι ότι δεν είναι ένα οριοθετημένο οικιστικό συγκρότημα μέσα στην πόλη, αλλά πολλά σπιτάκια σε μια γειτονιά που καλύπτει περίπου δυο – τρεις δρόμους. Στη μέση ενός από αυτούς τους δρόμους βρίσκεται η εκκλησία των beguinages. Μιλάμε όμως για δυο υπέροχους δρόμους με πανέμορφα σπιτάκια σε κόκκινο τούβλο και ψαμμίτη, περιτυλιγμένα με στενάκια, μικρές πλατείες, κήπους και πολλά λουλούδια. Έξω από τις περίτεχνες ξύλινες πόρτες τους ήταν κρεμασμένα μπουκέτα με λουλούδια και πολύ συχνά είχαν και υπέρθυρα στρογγυλά παράθυρα που “χάριζαν” πολύ στην εξωτερική τους εμφάνιση.

IMG_6837.JPG


IMG_6868.JPG


IMG_6866.JPG


IMG_6865.JPG


IMG_6864.JPG


IMG_6861.JPG


Πολλά από αυτά (όπως το παρακάτω) είχαν και το χαρακτηριστικό σήμα του παραδοσιακού σπιτιού...
IMG_6860.JPG


IMG_6859.JPG


Κάπου ανάμεσα στα στενά συναντήσαμε και μια ζυθοποιεία. The Anker brewery είναι ένα από τα αξιοθέατα του Mechelen, την οποία μπορείς να επισκεφτείς για ξενάγηση κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τέτοια ώρα που είμαστε εμείς εκεί, μόνο για μπύρα θα μπορούσαμε να σταματήσουμε, στην κατάμεστη από κόσμο μπυραρία της … αλλά μας περίμενε και ο Bocelli...

IMG_6840.JPG


IMG_6852.JPG


IMG_6853.JPG


IMG_6854.JPG


Το Mechelen έχει δύο beguinage. Το μικρό και το μεγάλο. Δεν ξέρω σε ποιο από τα δύο βρεθήκαμε εμείς, αλλά ξέρω ότι είδαμε μια πανέμορφη γειτονιά, πολλά σπίτια της οποίας κατοικούνταν, γιατί έβλεπα φως πίσω από τα κουρτινάκια και ποδήλατα παρκαρισμένα απ’ έξω.
Η ικανοποίηση μου ότι είδαμε κάτι σημαντικό ενισχύθηκε όταν βγαίνοντας από τα σοκάκια, μας σταμάτησαν για να μας ρωτήσουν κάποιοι (Ολλανδοί ή Σκανδιναβοί) αν ξέρουμε που είναι τα beguinage. Και φυσικά και ξέραμε … και έτσι δώσαμε και τις τουριστικές πληροφορίες, ως "παλιοί" στο Βέλγιο. :lol::lol: Μετά από αυτό … η παρέα μου μάλλον κατάλαβε ότι άξιζε τον κόπο η βόλτα αυτή, αφού και άλλοι έψαχναν τα beguinage που έψαχνα και εγώ.

IMG_6870.JPG


Με τη νύχτα που ήρθε ... ανάψανε και τα φώτα του πύργου...
IMG_6877.JPG


Σειρά είχε η βόλτα στην Grotte Markt. Η κεντρική πλατεία ήταν τριγυρισμένη από τα χαρακτηριστικά σπίτια της Φλάνδρας και στο κέντρο της δέσποζε ένα πολυφωταγωγημένο δεντράκι, για το οποίο το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι ξέμεινε από τις γιορτές των Χριστουγέννων.:oops:
Όλο αυτό το σκηνικό το απολαύσαμε με μουσική υπόκρουση. Καθ’ όλη τη διάρκεια της βόλτας μας ακούγονταν από το καμπαναριό (belfry) μελωδίες από τις καμπάνες. Όχι το γνωστό ντινγκ – ντονγκ που έχουμε εμείς. Μιλάμε για μ ο υ σ ι κ ή ! Δεν έχω ξανακούσει κάτι παρόμοιο. Ήταν μια μελωδία σαν αυτήν που ακούμε από τα εκκλησιαστικά όργανα, μόνο που εδώ τα όργανα ήταν … καμπάνες. :eek::eek::eek:

IMG_6880.JPG


IMG_1027.JPG


IMG_6887.JPG


Και τότε ήταν που θυμήθηκα την ύπαρξη της σχολής καμπανολογίας του Mechelen. Ήταν κάτι που είχα μάθει για το Mechelen ψάχνοντας, αλλά το ξέχασα γρήγορα, αφού δεν ήταν κάτι που μπορούσα να επισκεφτώ. Εκείνη όμως (η μουσική) μπορούσε να επισκεφτεί … τα αυτιά μου! o_O

Η τέχνη της παραγωγής της μουσικής με καμπάνες, η «καμπανολογία» δηλαδή, διδάσκεται παραδοσιακά στην πόλη του Mechelen. Η πόλη φιλοξενεί μια παγκοσμίου φήμης σχολή «καμπανολογίας». Ιδρύθηκε το 1922 από τον Carillonneur Jef Denyn και η τεχνική αυτή ονομάστηκε Carillon. Προσελκύει φοιτητές από όλο τον κόσμο για να μάθουν την τέχνη του carillon. Η Σχολή Carillon είναι ένα πρόγραμμα καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, η οποία αναγνωρίζεται από το Υπουργείο Παιδείας της Φλαμανδικής Κοινότητας. Το πρόγραμμα σπουδών περιλαμβάνει θεωρία, τεχνική, σύνθεση, καμπαναλογία, πιάνο αρμονία και φωνητικά. Η τεχνική της καμπανολογίας της συγκεκριμένης σχολής ανήκει στην άυλη κληρονομιά της Unesco.
Και να που η ίδια η Carillon μας επισκέφτηκε απρόσμενα. Σαν άυλη κληρονομιά που είναι … αντήχησε στα αυτιά μας απλά και μόνο επειδή βρεθήκαμε στην πόλη του Mechelen.
Τώρα που το σκέπτομαι, οι καμπάνες άρχισαν να ηχούν αφού έκλεισε η είσοδος για το καμπαναριό. Προφανώς νωρίτερα που ο πύργος θα είχε επισκέπτες δεν θα μπορούσαν να παίξουν γιατί απλά θα «κουφαίνονταν» οι επισκέπτες. Άρχισαν τώρα να παίζουν που δεν είχαν κόσμο. Δηλαδή ή το ένα ή το άλλο θα πετυχαίναμε. Αν ερχόμασταν νωρίτερα δεν θα τις ακούγαμε. Πάλι βρήκα δικαιολογία για να μου χρυσώσω το χάπι (που δεν πρόλαβα ανοιχτό το καμπαναριό). :icon_redface:

Μια μικρή στάση για καφέ ήταν επιβεβλημένη. Μπήκαμε στο καφέ 5:50 το απόγευμα. Με το που μας σερβίρανε το τσάι μας στις 6:00 ακριβώς έβαλε πινακίδα: “closed”.
«Μην ανησυχείτε» μας λέει. «Πιείτε το τσάι σας. Δεν σας διώχνουμε».
Είναι πάντως λίγο τρομαχτικό το ότι όλα κλείνουν τόσο νωρίς.

Η Βελγική βάφλα συνόδεψε το τσάι μας...
IMG_6883.JPG


Ήπιαμε το τσάι μας, πήρα και μερικές φωτογραφίες το νυχτερινό και φωταγωγημένο με πράσινο φως καμπαναριό, πήραμε τέλος και το αυτοκίνητό μας και φύγαμε πια για Αμβέρσα, η οποία ήταν πλέον πολύ κοντά μας.


Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Είμαστε εντάξει και στους χρόνους μας, οπότε τώρα μας είχε αρχίσει να μας διακατέχει ο ενθουσιασμός της επερχόμενης συναυλίας.
Όμως λογαριάζαμε "χωρίς τον ξενοδόχο", για μιαν ακόμη φορά.

Συναντήσαμε πολύ κίνηση στην είσοδο της πόλης. Λόγω του ότι είναι μεγάλη πόλη και λιμάνι; λόγω του ότι ήταν Σάββατο; λόγω του ότι είχε συναυλία ο Boccelli; Εμείς στο κατάλυμά μας φτάσαμε στις 7:00. Μέχρι να κάνουμε check in, να φτιάξουμε ένα ρόφημα να πιούμε, να παρκάρουμε το αυτοκίνητο… δεν καταλάβαμε για πότε πέρασε η ώρα και έφτασε οκτώ παρά πέντε. Έπρεπε πια να βιαστούμε. Η συναυλία δινόταν στο Sportpalais, το οποίο βρισκόταν σε μιαν απόσταση που δεν γινόταν να την κάνουμε με τα πόδια. Ο ξενοδόχος μας συμβούλεψε να πάμε με το τραμ.
«Θα πάρετε το τραμ Νο 12. Περνάει κάθε 12’ και κάνει 12’ να φτάσει.»
«Μη διανοηθείτε να πάτε με το αυτοκίνητο. Θα φτάσετε σε τρεις ώρες». Τρεις φορές μας το είπε. Όσα και τα 12άρια. Ήθελε να σιγουρευτεί ότι το καταλάβαμε.
«Τραμ Νο 12, κάθε 12’ και σε 12’». «Όλο το τραμ στην αρένα θα κατέβει».
Κάτι θα ξέρει παραπάνω, σκεφτήκαμε και εμείς και ακολουθήσαμε τη συμβουλή του.
Και πάμε στη στάση. Και περιμένουμε και περιμένουμε, αλλά που το τραμ; Όταν πια αρχίσαμε να μας ζώνουν τα φίδια, κατά τις 8:20 πια, αποφασίζουμε να πάρουμε το αυτοκίνητο (που είχαμε κάνει τόση ώρα νωρίτερα να το παρκάρουμε) και φύγαμε για το Sportpalais. Τώρα φταίει που ήταν αργά; φταίει το ότι το άγχος μας είχε κάνει τούρμπο; Εμείς πάντως φτάσαμε πολύ γρήγορα, προσπεράσαμε και μια ουρά στην είσοδο του parking ελληνοπρεπώς και μπήκαμε γρήγορα μέσα και τελικά 8:45 είμαστε μέσα. Και μόλις μπήκαμε, αμέσως μετά τις τελευταίες νότες του "La Traviata" έκανε διάλειμμα. Διάλειμμα; Τι εννοεί; Κιόλας; Καλά τι ώρα άρχισε; Κοιτάμε το πρόγραμμα και τι να δούμε; Η συναυλία είχε αρχίσει στις 8:00. …Κλαψ. Μεγάλη ήττα. Είμαστε απαράδεκτοι. Ήρθαμε από τόσο μακριά για να τον δούμε και … τον χάσαμε! :(:(:(:(:(
Η κίνηση έφταιγε; Τα αξιοθέατα που προηγήθηκαν; Ο ξενοδόχος που μας έπρηξε με τα 12 λεπτά του; Ότι και να ήταν εμείς … πολύ στεναχωρηθήκαμε.
Με τα φώτα του διαλείμματος βρήκαμε τις θέσεις μας, που ήταν πάνω διάζωμα και πλάγια και περιμέναμε το δεύτερο μέρος.

IMG_6891.JPG


IMG_6892.JPG


Δεν ξέρω πως ήταν το πρώτο μέρος (πολύ θα ήθελα να μου έλεγε κάποιος ότι ήταν χάλια, ότι δεν άξιζε, ότι δεν χάσαμε και τίποτα – πράγμα που δεν γίνεται), αλλά το δεύτερο μέρος ήταν ε κ π λ η κ τ ι κ ό! Ο Boccelli ήταν απλά Θεός. Προφανώς το δεύτερο μέρος ήταν σαφώς μεγαλύτερο από το πρώτο, αφού διήρκησε μιάμιση ώρα. Ακούσαμε 19 κομμάτια στη σειρά. Στα 16 τραγούδησε ο “Θεός”. Συγκίνηση, ένταση ρίγος… όλα τα ένιωσα. Μαζί με εμένα και όλο το γήπεδο. Το οποίο γήπεδο ήταν 25 χιλιάδων ατόμων και κατάμεστο!
Όταν μάλιστα έφτασε η ώρα του “Con Te Partiro” το γήπεδο φωτίστηκε πραγματικά από τους αναπτήρες που ανάψανε και κινούνταν ρυθμικά σύμφωνα με τη μουσική. Καλά! 25.000 αναπτήρες; Που βρέθηκαν; Όλοι καπνίζουν; o_Oo_Oo_O

IMG_6900.JPG


IMG_6905.JPG


IMG_6906.JPG


IMG_6907.JPG


IMG_6908.JPG


Ήταν μια πάρα πολύ όμορφη εμπειρία. Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η φωνή του.
Κατά τις 10:30 τελείωσε η συναυλία. Εμείς κινηθήκαμε πολύ νωχελικά και βγήκαμε έξω από τους τελευταίους. Λες και θα κερδίζαμε το χαμένο χρόνο της αρχής. Βρήκαμε και ένα ξεχασμένο ζευγάρι κιάλια … το οποίο κρατήσαμε για λάφυρο … για την επόμενη συναυλία…:rolleyes-80::rolleyes-80:

Παρκάραμε κοντά στο κατάλυμά μας και αποφασίσαμε να πάμε μέχρι το σταθμό μήπως και βρούμε κάτι να φάμε. Με σνακ είμαστε από το πρωί και πολύ θα θέλαμε να βρίσκαμε κάπου να φάμε τις περιβόητες πατάτες με σως του Βελγίου. Αλλά τέτοια ώρα … ήταν θαύμα που πετύχαμε ανοιχτά τα Mc Donalds του σταθμού. Του γνωστού πανέμορφου σταθμού της Αμβέρσας που το βράδυ είναι και λίγο κακόφημα στα πέριξ του. Πολύ θα ήθελα να πλησιάσω και να τον δω από λίγο πιο κοντά και να τον αποθανατίσω για μιαν ακόμη φορά, αλλά θυμήθηκα το πάθημά μας την τελευταία φορά που βρέθηκα βράδυ κοντά σε σταθμό, σε πόλη-λιμάνι και … “μαζεύτηκα”. («
Cinque Terre Λιγουρίας και Λίμνες Λομβαρδίας σε ένα.»)

IMG_6913.JPG


IMG_6915.JPG


IMG_6917.JPG


Ντροπή μας ξεντροπή μας φάγαμε στα Mc Donalds. Συνάντησα όμως και κάτι που δεν είχα ξαναπετύχει. Έναν μοντέρνο τρόπο παραγγελίας, την οποία παραγγελία την κάναμε μόνοι μας από τεράστιες touch screen οθόνες, εύκολα και γρήγορα. Αφού "γεμίσαμε" με πατάτες και σάντουιτς, φύγαμε με γοργό βήμα για το κατάλυμα, προσπερνώντας τα καζίνο και κάτι "μπαράκια", γιατί η γειτονιά τέτοια ώρα ήταν και λίγο αγριευτική.

Το βράδυ μας νανούρισε η μουσική της συναυλίας που είχαμε καταγράψει με κινητά και κάμερες ... έως ότου έπεσε η μπαταρία... :oops::oops:
 
Last edited:

ποπινο

Member
Μηνύματα
205
Likes
198
Επόμενο Ταξίδι
ΝΑΠΟΛΗ -ΑΜΑΛΦΙ
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ
MECHELEN
Τώρα θα πρέπει να “δικαιολογήσω” και την τρίτη μας στάση, αυτή του Mechelen. Η στάση αυτή στην πρώτη πρωτεύουσα της χώρας έγινε για … πολλούς λόγους. Οι δύο σημαντικότεροι ήταν το beguinage και ο πύργος του καθεδρικού ναού Saint Rumbold. Και τα δύο ανήκουν στην κληρονομιά της Unesco.

Ο καθεδρικός ναός του Saint Rumbold στο Mechelen είναι η έδρα της Αρχιεπισκοπής του Βελγίου ή, με άλλα λόγια, η πιο σημαντική εκκλησία σε ολόκληρη τη χώρα. Ο πύργος της εκκλησίας είναι 97 μέτρα ψηλός και χρησιμεύει ως πύργος εκκλησίας και καμπαναριό. Η ανάβασή προς την κορυφή του πύργου είναι πολύ δημοφιλής. Η μεγάλη σημασία αυτού του πύργου φαίνεται και από το ότι υπάρχουν 98 καμπάνες και οι άνθρωποι όπως ο Louis XV, ο Napoléon Bonaparte και μερικοί Βέλγοι βασιλιάδες και βασίλισσες έχουν αναρριχηθεί μέχρι την κορυφή του. Τώρα είχε έρθει και η δική μας η σειρά! ;)

View attachment 229849

Με το που παρκάραμε στο κεντρικότατο υπόγειο parking της πόλης, το πρώτο μας μέλημα ήταν να τρέξουμε προς τον καθεδρικό προκειμένου να προλάβουμε ανοιχτή την είσοδο του καμπαναριού. Η ώρα ήταν πέντε παρά ένα και κάτι μου έλεγε ότι δεν θα έχει επιτυχία το εγχείρημα. Οι πόρτες της εκκλησίας ήταν ορθάνοιχτες όχι όμως και του πύργου. Δεν υπήρχε πουθενά ούτε γκισέ, ούτε άνθρωπος για να ρωτήσω. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε ούτε και πόρτα για τον πύργο. Εννοώ κλασική πόρτα που να μπορείς να παραβιάσεις. Υπήρχε μόνο μια γυάλινη διπλή θυρίδα που άνοιγε με την εισαγωγή μιας κάρτας – εισιτηρίου σε μια συγκεκριμένη υποδοχή. Πολύ διάσημος και προχωρημένος πύργος. Που είναι οι κλασικές πόρτες των εκκλησιών της Ρουμανίας που και κλειστά που ήταν έσπρωχνες λίγο την πορτούλα ή έβρισκες τον "κλειδοκράτορα" και έμπαινες μέσα. Το θέμα είναι ότι δεν έβρισκα και έναν άνθρωπο για να ρωτήσω ή έστω να πιέσω για να μου ανοίξει. Μπορεί και γι' αυτό να μην υπήρχε κανένας ... Για να αποφύγει τις πιέσεις από ανθρώπους σαν και μένα. :(Μεγάλη απογοήτευση που δεν πρόλαβα να ανέβω. Όχι ότι δεν μπορείς να θαυμάσεις την ομορφιά αυτού του πύργου από κάτω. Ειδικά αργότερα που το είδαμε και φωταγωγημένο … ήταν υπέροχο. Αλλά να είναι που είχα διαβάσει ότι στην κορυφή του είχε ένα γυάλινο πρόβολο τύπου skywalker και από εκεί έβλεπες το Mechelen από ψηλά. Κρίμα!

Το εσωτερικό της εκκλησίας....
View attachment 229851

και το πάρκο ακριβώς έξω από τον Saint Rumbold. Το κίτρινο ανθρωπάκι μόλις έπεσε από το καμπαναριό...! o_O
View attachment 229848

Σειρά είχε τώρα το beguinage (Begijnhof) της πόλης.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρω μερικά στοιχεία για τα beguinage του Βελγίου.
Το beguinages ήταν μικρά χωριά μέσα στην πόλη. Είχαν δικό τους φούρνο, ζυθοποιείο, γηροκομείο και εκκλησία. Τα beguinages ιδρύθηκαν κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών, προκειμένου να στεγάσουν τις γυναίκες των σταυροφόρων, οι οποίοι δεν επέστρεφαν ποτέ πίσω. Τα μοναστήρια δεν δέχονταν παρά μόνο αριστοκράτισσες, πλούσιες ή υγιείς γυναίκες. Οι υπόλοιπες ζούσαν όλες μαζί στο beguinage και μάλιστα χωρίς να δίνουν τους διαρκείς όρκους της υπακοής και της αγνότητας, όπως στα μοναστήρια. Έτσι ξεκίνησαν τα beguinge στην Φλάνδρα.
Οι κάτοικοι του beguinage έπρεπε να εργαστούν για να ζήσουν, γεγονός που αποτελεί έναν από τους λόγους για τους οποίους η δαντέλα έγινε μια από τις σημαντικότερες δραστηριότητες του 17αι. Έτσι το beguinage διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη βιομηχανία δαντέλας του Mechelen, αλλά και σε άλλες πόλεις του Βελγίου.
Στην πραγματικότητα, δεκατρείς από αυτές τις ζωντανές κοινότητες για τις Φλαμανδικές Beguines έχουν προστεθεί στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και η ιστορική πόλη του Mechelen έχει ακόμη δύο, το μεγάλο και το μικρό Begijnhof.

Έτσι και εμείς χωθήκαμε μέσα στα στενά ψάχνοντας το beguinage. Το beguinage ήταν προς την αντίθετη κατεύθυνση από την Grotte Markt, στην οποία ήθελε να κατευθυνθεί η παρέα μου. Ένιωσα ότι την …έσερνα για λίγο. Προχωρώντας μπροστά σε κάποια απόσταση ψάχνοντας, άκουγα από πίσω μου κάτι μουρμούρες του τύπου: «που πάμε από εδώ; τι θα συναντήσουμε τώρα; δεν είναι καλύτερα να πάμε για κανένα καφέ;»

Ψάχνoντας το beguinage...
View attachment 229852

Η ιδιαιτερότητα του Begijnhof του Mechelen είναι ότι δεν είναι ένα οριοθετημένο οικιστικό συγκρότημα μέσα στην πόλη, αλλά πολλά σπιτάκια σε μια γειτονιά που καλύπτει περίπου δυο – τρεις δρόμους. Στη μέση ενός από αυτούς τους δρόμους βρίσκεται η εκκλησία των beguinages. Μιλάμε όμως για δυο υπέροχους δρόμους με πανέμορφα σπιτάκια σε κόκκινο τούβλο και ψαμμίτη, περιτυλιγμένα με στενάκια, μικρές πλατείες, κήπους και πολλά λουλούδια. Έξω από τις περίτεχνες ξύλινες πόρτες τους ήταν κρεμασμένα μπουκέτα με λουλούδια και πολύ συχνά είχαν και υπέρθυρα στρογγυλά παράθυρα που “χάριζαν” πολύ στην εξωτερική τους εμφάνιση.

View attachment 229853

View attachment 229845

View attachment 229844

View attachment 229843

View attachment 229842

View attachment 229841

Πολλά από αυτά (όπως το παρακάτω) είχαν και το χαρακτηριστικό σήμα του παραδοσιακού σπιτιού...
View attachment 229840

View attachment 229839

Κάπου ανάμεσα στα στενά συναντήσαμε και μια ζυθοποιεία. The Anker brewery είναι ένα από τα αξιοθέατα του Mechelen, την οποία μπορείς να επισκεφτείς για ξενάγηση κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τέτοια ώρα που είμαστε εμείς εκεί, μόνο για μπύρα θα μπορούσαμε να σταματήσουμε, στην κατάμεστη από κόσμο μπυραρία της … αλλά μας περίμενε και ο Bocelli...

View attachment 229834

View attachment 229835

View attachment 229836

View attachment 229837

Το Mechelen έχει δύο beguinage. Το μικρό και το μεγάλο. Δεν ξέρω σε ποιο από τα δύο βρεθήκαμε εμείς, αλλά ξέρω ότι είδαμε μια πανέμορφη γειτονιά, πολλά σπίτια της οποίας κατοικούνταν, γιατί έβλεπα φως πίσω από τα κουρτινάκια και ποδήλατα παρκαρισμένα απ’ έξω.
Η ικανοποίηση μου ότι είδαμε κάτι σημαντικό ενισχύθηκε όταν βγαίνοντας από τα σοκάκια, μας σταμάτησαν για να μας ρωτήσουν κάποιοι (Ολλανδοί ή Σκανδιναβοί) αν ξέρουμε που είναι τα beguinage. Και φυσικά και ξέραμε … και έτσι δώσαμε και τις τουριστικές πληροφορίες, ως "παλιοί" στο Βέλγιο. :lol::lol: Μετά από αυτό … η παρέα μου μάλλον κατάλαβε ότι άξιζε τον κόπο η βόλτα αυτή, αφού και άλλοι έψαχναν τα beguinage που έψαχνα και εγώ.

View attachment 229846

Με τη νύχτα που ήρθε ... ανάψανε και τα φώτα του πύργου...
View attachment 229847

Σειρά είχε η βόλτα στην Grotte Markt. Η κεντρική πλατεία ήταν τριγυρισμένη από τα χαρακτηριστικά σπίτια της Φλάνδρας και στο κέντρο της δέσποζε ένα πολυφωταγωγημένο δεντράκι, για το οποίο το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι ξέμεινε από τις γιορτές των Χριστουγέννων.:oops:
Όλο αυτό το σκηνικό το απολαύσαμε με μουσική υπόκρουση. Καθ’ όλη τη διάρκεια της βόλτας μας ακούγονταν από το καμπαναριό (belfry) μελωδίες από τις καμπάνες. Όχι το γνωστό ντινγκ – ντονγκ που έχουμε εμείς. Μιλάμε για
μ ο υ σ ι κ ή ! Δεν έχω ξανακούσει κάτι παρόμοιο. Ήταν μια μελωδία σαν αυτήν που ακούμε από τα εκκλησιαστικά όργανα, μόνο που εδώ τα όργανα ήταν … καμπάνες. :eek::eek::eek:

View attachment 229854

View attachment 229850

View attachment 229856

Και τότε ήταν που θυμήθηκα την ύπαρξη της σχολής καμπανολογίας του Mechelen. Ήταν κάτι που είχα μάθει για το Mechelen ψάχνοντας, αλλά το ξέχασα γρήγορα, αφού δεν ήταν κάτι που μπορούσα να επισκεφτώ. Εκείνη όμως (η μουσική) μπορούσε να επισκεφτεί … τα αυτιά μου! o_O

Η τέχνη της παραγωγής της μουσικής με καμπάνες, η «καμπανολογία» δηλαδή, διδάσκεται παραδοσιακά στην πόλη του Mechelen. Η πόλη φιλοξενεί μια παγκοσμίου φήμης σχολή «καμπανολογίας». Ιδρύθηκε το 1922 από τον Carillonneur Jef Denyn και η τεχνική αυτή ονομάστηκε Carillon. Προσελκύει φοιτητές από όλο τον κόσμο για να μάθουν την τέχνη του carillon. Η Σχολή Carillon είναι ένα πρόγραμμα καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, η οποία αναγνωρίζεται από το Υπουργείο Παιδείας της Φλαμανδικής Κοινότητας. Το πρόγραμμα σπουδών περιλαμβάνει θεωρία, τεχνική, σύνθεση, καμπαναλογία, πιάνο αρμονία και φωνητικά. Η τεχνική της καμπανολογίας της συγκεκριμένης σχολής ανήκει στην άυλη κληρονομιά της Unesco.
Και να που η ίδια η Carillon μας επισκέφτηκε απρόσμενα. Σαν άυλη κληρονομιά που είναι … αντήχησε στα αυτιά μας απλά και μόνο επειδή βρεθήκαμε στην πόλη του Mechelen.
Τώρα που το σκέπτομαι, οι καμπάνες άρχισαν να ηχούν αφού έκλεισε η είσοδος για το καμπαναριό. Προφανώς νωρίτερα που ο πύργος θα είχε επισκέπτες δεν θα μπορούσαν να παίξουν γιατί απλά θα «κουφαίνονταν» οι επισκέπτες. Άρχισαν τώρα να παίζουν που δεν είχαν κόσμο. Δηλαδή ή το ένα ή το άλλο θα πετυχαίναμε. Αν ερχόμασταν νωρίτερα δεν θα τις ακούγαμε. Πάλι βρήκα δικαιολογία για να μου χρυσώσω το χάπι (που δεν πρόλαβα ανοιχτό το καμπαναριό). :icon_redface:

Μια μικρή στάση για καφέ ήταν επιβεβλημένη. Μπήκαμε στο καφέ 5:50 το απόγευμα. Με το που μας σερβίρανε το τσάι μας στις 6:00 ακριβώς έβαλε πινακίδα: “closed”.
«Μην ανησυχείτε» μας λέει. «Πιείτε το τσάι σας. Δεν σας διώχνουμε».
Είναι πάντως λίγο τρομαχτικό το ότι όλα κλείνουν τόσο νωρίς.

Η Βελγική βάφλα συνόδεψε το τσάι μας...
View attachment 229855

Ήπιαμε το τσάι μας, πήρα και μερικές φωτογραφίες το νυχτερινό και φωταγωγημένο με πράσινο φως καμπαναριό, πήραμε τέλος και το αυτοκίνητό μας και φύγαμε πια για Αμβέρσα, η οποία ήταν πλέον πολύ κοντά μας.


Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Είμαστε εντάξει και στους χρόνους μας, οπότε τώρα μας είχε αρχίσει να μας διακατέχει ο ενθουσιασμός της επερχόμενης συναυλίας.
Όμως λογαριάζαμε "χωρίς τον ξενοδόχο", για μιαν ακόμη φορά.

Συναντήσαμε πολύ κίνηση στην είσοδο της πόλης. Λόγω του ότι είναι μεγάλη πόλη και λιμάνι; λόγω του ότι ήταν Σάββατο; λόγω του ότι είχε συναυλία ο Boccelli; Εμείς στο κατάλυμά μας φτάσαμε στις 7:00. Μέχρι να κάνουμε check in, να φτιάξουμε ένα ρόφημα να πιούμε, να παρκάρουμε το αυτοκίνητο… δεν καταλάβαμε για πότε πέρασε η ώρα και έφτασε οκτώ παρά πέντε. Έπρεπε πια να βιαστούμε. Η συναυλία δινόταν στο Sportpalais, το οποίο βρισκόταν σε μιαν απόσταση που δεν γινόταν να την κάνουμε με τα πόδια. Ο ξενοδόχος μας συμβούλεψε να πάμε με το τραμ.
«Θα πάρετε το τραμ Νο 12. Περνάει κάθε 12’ και κάνει 12’ να φτάσει.»
«Μη διανοηθείτε να πάτε με το αυτοκίνητο. Θα φτάσετε σε τρεις ώρες». Τρεις φορές μας το είπε. Όσα και τα 12άρια. Ήθελε να σιγουρευτεί ότι το καταλάβαμε.
«Τραμ Νο 12, κάθε 12’ και σε 12’». «Όλο το τραμ στην αρένα θα κατέβει».
Κάτι θα ξέρει παραπάνω, σκεφτήκαμε και εμείς και ακολουθήσαμε τη συμβουλή του.
Και πάμε στη στάση. Και περιμένουμε και περιμένουμε, αλλά που το τραμ; Όταν πια αρχίσαμε να μας ζώνουν τα φίδια, κατά τις 8:20 πια, αποφασίζουμε να πάρουμε το αυτοκίνητο (που είχαμε κάνει τόση ώρα νωρίτερα να το παρκάρουμε) και φύγαμε για το Sportpalais. Τώρα φταίει που ήταν αργά; φταίει το ότι το άγχος μας είχε κάνει τούρμπο; Εμείς πάντως φτάσαμε πολύ γρήγορα, προσπεράσαμε και μια ουρά στην είσοδο του parking ελληνοπρεπώς και μπήκαμε γρήγορα μέσα και τελικά 8:45 είμαστε μέσα. Και μόλις μπήκαμε, αμέσως μετά τις τελευταίες νότες του "La Traviata" έκανε διάλειμμα. Διάλειμμα; Τι εννοεί; Κιόλας; Καλά τι ώρα άρχισε; Κοιτάμε το πρόγραμμα και τι να δούμε; Η συναυλία είχε αρχίσει στις 8:00. …Κλαψ. Μεγάλη ήττα. Είμαστε απαράδεκτοι. Ήρθαμε από τόσο μακριά για να τον δούμε και … τον χάσαμε! :(:(:(:(:(
Η κίνηση έφταιγε; Τα αξιοθέατα που προηγήθηκαν; Ο ξενοδόχος που μας έπρηξε με τα 12 λεπτά του; Ότι και να ήταν εμείς … πολύ στεναχωρηθήκαμε.
Με τα φώτα του διαλείμματος βρήκαμε τις θέσεις μας, που ήταν πάνω διάζωμα και πλάγια και περιμέναμε το δεύτερο μέρος.

View attachment 229857

View attachment 229858

Δεν ξέρω πως ήταν το πρώτο μέρος (πολύ θα ήθελα να μου έλεγε κάποιος ότι ήταν χάλια, ότι δεν άξιζε, ότι δεν χάσαμε και τίποτα – πράγμα που δεν γίνεται), αλλά το δεύτερο μέρος ήταν ε κ π λ η κ τ ι κ ό! Ο Boccelli ήταν απλά Θεός. Προφανώς το δεύτερο μέρος ήταν σαφώς μεγαλύτερο από το πρώτο, αφού διήρκησε μιάμιση ώρα. Ακούσαμε 19 κομμάτια στη σειρά. Στα 16 τραγούδησε ο “Θεός”. Συγκίνηση, ένταση ρίγος… όλα τα ένιωσα. Μαζί με εμένα και όλο το γήπεδο. Το οποίο γήπεδο ήταν 25 χιλιάδων ατόμων και κατάμεστο!
Όταν μάλιστα έφτασε η ώρα του “Con Te Partiro” το γήπεδο φωτίστηκε πραγματικά από τους αναπτήρες που ανάψανε και κινούνταν ρυθμικά σύμφωνα με τη μουσική. Καλά! 25.000 αναπτήρες; Που βρέθηκαν; Όλοι καπνίζουν; o_Oo_Oo_O

View attachment 229859

View attachment 229860

View attachment 229861

View attachment 229862

View attachment 229863

Ήταν μια πάρα πολύ όμορφη εμπειρία. Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η φωνή του.
Κατά τις 10:30 τελείωσε η συναυλία. Εμείς κινηθήκαμε πολύ νωχελικά και βγήκαμε έξω από τους τελευταίους. Λες και θα κερδίζαμε το χαμένο χρόνο της αρχής. Βρήκαμε και ένα ξεχασμένο ζευγάρι κιάλια … το οποίο κρατήσαμε για λάφυρο … για την επόμενη συναυλία…:rolleyes-80::rolleyes-80:

Παρκάραμε κοντά στο κατάλυμά μας και αποφασίσαμε να πάμε μέχρι το σταθμό μήπως και βρούμε κάτι να φάμε. Με σνακ είμαστε από το πρωί και πολύ θα θέλαμε να βρίσκαμε κάπου να φάμε τις περιβόητες πατάτες με σως του Βελγίου. Αλλά τέτοια ώρα … ήταν θαύμα που πετύχαμε ανοιχτά τα Mc Donalds του σταθμού. Του γνωστού πανέμορφου σταθμού της Αμβέρσας που το βράδυ είναι και λίγο κακόφημα στα πέριξ του. Πολύ θα ήθελα να πλησιάσω και να τον δω από λίγο πιο κοντά και να τον αποθανατίσω για μιαν ακόμη φορά, αλλά θυμήθηκα το πάθημά μας την τελευταία φορά που βρέθηκα βράδυ κοντά σε σταθμό, σε πόλη-λιμάνι και … “μαζεύτηκα”. («
Cinque Terre Λιγουρίας και Λίμνες Λομβαρδίας σε ένα.»)

View attachment 229864

View attachment 229865

View attachment 229866

Ντροπή μας ξεντροπή μας φάγαμε στα Mc Donalds. Συνάντησα όμως και κάτι που δεν είχα ξαναπετύχει. Έναν μοντέρνο τρόπο παραγγελίας, την οποία παραγγελία την κάναμε μόνοι μας από τεράστιες touch screen οθόνες, εύκολα και γρήγορα. Αφού "γεμίσαμε" με πατάτες και σάντουιτς, φύγαμε με γοργό βήμα για το κατάλυμα, προσπερνώντας τα καζίνο και κάτι "μπαράκια", γιατί η γειτονιά τέτοια ώρα ήταν και λίγο αγριευτική.

Το βράδυ μας νανούρισε η μουσική της συναυλίας που είχαμε καταγράψει με κινητά και κάμερες ... έως ότου έπεσε η μπαταρία... :oops::oops:
Αχ γλυκιά μου @Grerena πόσο θα ήθελα να είμουν μαζί σου.
Με έχεις ξεσηκώσει τόσο.....λοιπόν να οργανθούμε να πάμε μαζί να τον απολαυσουμε
Περιμένω τη συνέχεια της ωραίας ιστορίας σου..
 

Grerena

Member
Μηνύματα
1.286
Likes
16.824
Επόμενο Ταξίδι
Πορτογαλία
Ονειρεμένο Ταξίδι
Tromso, Las Vegas
Αχ γλυκιά μου @Grerena πόσο θα ήθελα να είμουν μαζί σου.
Με έχεις ξεσηκώσει τόσο.....λοιπόν να οργανθούμε να πάμε μαζί να τον απολαυσουμε
Περιμένω τη συνέχεια της ωραίας ιστορίας σου..
Καλή μου @ποπινο σε ευχαριστώ πολύ που συμμετέχεις στο ταξίδι μου αυτό. Χαίρομαι και που σε έχω "ξεσηκώσει", αλλά όπου να 'ναι έρχεται και το δικό σου... :):) Και μετά θα το περιγράψεις και εσύ με δική σου ιστορία στο forum και μετά θα "ξεσηκωθώ" και ... εγώ και πάει λέγοντας.... έτσι θα πηγαίνει το πράγμα... ;);) Γι' αυτό είναι το forum...
Μακάρι πάντως να μπορούσα να τον ξανάβλεπα ειδικά αυτήν την εποχή που είναι πραγματικά στην ακμή του.
 

Grerena

Member
Μηνύματα
1.286
Likes
16.824
Επόμενο Ταξίδι
Πορτογαλία
Ονειρεμένο Ταξίδι
Tromso, Las Vegas
Έτσι μου' ρχεται να πάω road trip στο Βέλγιο!!!
Θα σε παροτρύνω να το κάνεις.
Το έχω ξαναπεί ότι το Βέλγιο έχει τη μια πόλη καλύτερη από την άλλη. Έχει πανέμορφα χωριά, μοναστήρια, ζυθοποιίες, αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, beguinages και ιστορικά καμπαναριά, πολλά Unesco sites, πεδία πολέμου και μουσεία, ωραίο φαγητό και σοκολατάκια... Το ιδιαίτερο σε αυτή τη χώρα είναι ότι όλα αυτά βρίσκονται σε πολύ μικρές αποστάσεις μεταξύ τους και μπορείς εύκολα σε λίγες ημέρες να δεις πολλά από αυτά.
Παρόλο που το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι άριστο (κάτι που έχω γευτεί σε δύο προηγούμενα ταξίδια), ύστερα από το τελευταίο ταξίδι θα μπορούσα να προτείνω το road trip σαν πιο οικονομική λύση και πιο γρήγορη. Μέσα σε 3 ημέρες νομίζω ότι είδα και έκανα πράγματα που με τα τρένα (παρόλο που μου αρέσουν πολύ) θα τα έκανα σε διπλάσιο χρόνο.
Γι¨αυτό θα το ξαναπώ..... αξίζει το road trip.
 

paefstra

Member
Μηνύματα
12.934
Likes
40.783
Το έχω ξαναπεί ότι το Βέλγιο έχει τη μια πόλη καλύτερη από την άλλη. Έχει πανέμορφα χωριά, μοναστήρια, ζυθοποιίες, αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, beguinages και ιστορικά καμπαναριά, πολλά Unesco sites, πεδία πολέμου και μουσεία, ωραίο φαγητό και σοκολατάκια...
Και πινακοθηκες. Εκτος απο τους Φλαμανδους 15ου-16ου αιωνα, Μαγκριτ στις Βρυξελλες, Ρουμπενς στην Αμβερσα. Ο απολυτος προορισμος των φιλοτεχνων. Γι αυτο και οι εκκλησιες δεν ειναι διακοσμημενες με τοιχογραφιες, αλλα με εργα τεχνης.
Σχετικα με το οτι κλεινουν ολα νωρις στο Βελγιο, υπάρχει μεγάλος σεβασμός στο ωράριο των εργαζομένων, από ό,τι ειχα διαβάσει. Στο Μεσελεν με αφησε ενας παππουλης να μπω σε μια εκκλησια λιγ λεπτα αφότου ειχε κλείσει γιατί υπέθεσε οτι ήθελα να προσευχηθώ- μου εδωσε και την ευχη του στο τελος. Η μόνη παραβίαση ωραρίου που μου έτυχε.
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.115
Μηνύματα
880.700
Μέλη
38.839
Νεότερο μέλος
mgian

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom