Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Μαυροβούνιο Ουγγαρία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Βαλκανικές ασκήσεις επί χάρτου... με ολίγη Βουδαπέστη.

vasiliss · 1 Σεπτεμβρίου 2017

Ημέρα 3η Zabljiak – Μαύρη λίμνη – Trebinje – Stolac – Blagaj Tekke - Mostar

Ξυπνάμε και αντικρίζουμε αυτό το θέαμα.

Η περιοχή είναι πανέμορφη και σου χαρίζει πολλές διαφορετικές εικόνες: ορεινά λιβάδια με αγελάδες που βόσκουν, πυκνά δάση με αιωνόβια έλατα και λίμνες, και γυμνές βραχώδης κορυφές βουνών. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Πρώτη στάση, μετά το πρωινό, η μαύρη λίμνη. «Μαύρη» από την σκιά των πανύψηλων δέντρων που την περιτριγυρίζουν, μέσα σε ένα πανέμορφο δάσος και στο βάθος να ξεπροβάλει η γυμνή κορυφή του Durmitor.

Για να μπούμε στο πάρκο για μία ημέρα, όλοι πάνω από 6 ετών πληρώσαμε 3€ το άτομο και επίσης 2€ πάρκινγκ για κάθε αυτοκίνητο.

Η λίμνη και το τοπίο είναι εκπληκτικά. Πολλά μονοπάτια σε οδηγούν στα ενδότερα του δάσους. Εμείς αρκεστήκαμε σε ένα κομμάτι της περιμετρικής διαδρομής της λίμνης. Φαντάζομαι ότι μπορείς να κάνεις και βαρκάδα μέσα στην λίμνη, όμως δεν βρήκαμε κάποιον στις βάρκες που ήταν αραγμένες στην άκρη της λίμνης για να ρωτήσουμε.

Αφού περπατήσαμε και χαζέψαμε για κανένα 2ωρο, βάλαμε πλώρη για τα επόμενα, δηλαδή τα σύνορα με τη Βoσνία και την πόλη Trebinje. Στον δρόμο εναλλάσσονται τα τοπία που περιέγραψα και πιο πριν, δηλαδή λιβάδια, δάση και γυμνά βουνά. Χάρμα ιδέσθαι δηλαδή.

Μια αδικαιολόγητη – τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα – καθυστέρηση στα σύνορα, μας τρώει πολύτιμο χρόνο. Σε λίγο κινούμαστε σε γνώριμους δρόμους. Την διαδρομή Trebinje – Mostar την είχαμε κάνει και πέρυσι αλλά με αντίθετη φορά.

Μικρή στάση πλάι στον ποταμό Trebisnjica για ξεκούραση και φαγητό.

Μια βουτιά στα παγωμένα νερά του ποταμού, επίδοξου ισορροπιστή, μας κάνει όλους να σκάσουμε στα γέλια, όχι και τον ίδιο βέβαια.

Μας κάνει εντύπωση πόσα καμένα είδαμε στην διαδρομή προς το Mostar. Πλησιάζοντας το Stolac οι πλαγιές των βουνών γύρω από τον δρόμο καίγονταν και κανείς δεν φαίνεται να δίνει σημασία, να υπάρχει μια κινητοποίηση βρε αδερφέ.

Παρακάτω βρίσκουμε στην άκρη του δρόμου μια υδροφόρα, 3 αμέριμνους πυροσβέστες να κάθονται και να έχουν πιάσει κουβέντα και πιο δίπλα πέντε 10λιτρα δοχεία νερό. :shock:

Για γέλια και για κλάματα.

Περνάμε μέσα από καπνούς και φλόγες που καίνε χαμόκλαδα και φτάνουμε στο Stolac.

Αυτή την φορά επιλέγουμε για καφέ το Old Mile δίπλα στο ποτάμι, το οποίο δυστυχώς είναι απογοητευτικά άδειο φέτος και δεν έχει σχέση με τις όμορφες εικόνες που είχα δει στο διαδίκτυο.

Αυτό περιμέναμε να δούμε: (από το διαδίκτυο)

και τελικά είδαμε αυτό το απογοητευτικό θέαμα :

Μάλλον ήρθαμε λάθος εποχή, αλλά δεν πειράζει.

Εξερευνήσαμε την άδεια κοίτη του ποταμού,

απολαύσαμε τον καφέ και τις σπιτικές λεμονάδες

και βάλαμε στο τραπέζι το δίλημμα εάν θα πάμε στον Blagaj Tekke σήμερα ή αύριο το πρωί.
Τελικά, ευτυχώς, τον βάζουμε στο σημερινό πρόγραμμα, γιατί ως γνωστό «μην αφήνεις για αύριο ότι μπορείς να κάνεις σήμερα».

Αν και αργά το απόγευμα, ο χώρος του Tekke είναι ανοιχτός και γεμάτος, κυρίως μουσουλμανικό, κόσμο.

Για πάρκινγκ πληρώσαμε 1€ την ώρα – εναλλακτικά 2€ για όση ώρα θέλεις – και περπατήσαμε 5 λεπτά για την είσοδο όπου πληρώσαμε ακόμη 2€;; ο κάθε ενήλικας.

Εντυπωσιακός κυρίως είναι ο περιβάλλον χώρος και όχι τόσο το κτίριο του Tekke, στον οποίο κινείσαι χωρίς παπούτσια και με την ανάλογη σεμνότητα που προστάζει η θρησκεία τους (μαντήλι, μακριά ρούχα κτλ)

Τριγύρω από το ποτάμι είχε χώρο για καφέ ή φαγητό και το σχετικό πανηγύρι με σουβενίρ κτλ, ενώ στο ποτάμι μπορείς να κάνεις κανό ή βαρκάδα μέχρι την σπηλιά από όπου πηγάζει ο ποταμός.

Μετά από εκεί κατευθυνόμαστε στο γνώριμο από πέρυσι Μόσταρ. Νομίζω ότι όσες φορές κι αν το επισκεφτείς ποτέ δεν το βαριέσαι. Ευτυχώς αυτή την φορά βρήκαμε πολύ εύκολα και χωρίς περιπέτειες τα καταλύματά μας – είπαμε είμαστε παλιοί πια στην πόλη.

Μετά από τηλεφωνήματα και αναζήτηση καταφέραμε να κλείσουμε τραπέζι για 17 στο Sadrivan στο οποίο δεν είχαμε καταφέρει να κάτσουμε πέρυσι και μας είχε μείνει απωθημένο, τελικά όμως δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μας, χωρίς να είναι κακό.

Σημείωση: Γενικότερα στις περιοχές που κινηθήκαμε πέρυσι και φέτος, το «τουριστικό» φαγητό επαναλαμβάνεται σε όλες τις χώρες της Γιουγκοσλαβίας, οπότε όσο και νόστιμο να είναι, αρχίζεις να το βαριέσαι. Σε κάποια φάση του ταξιδιού, όλα τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, άρχισαν να αναπολούν και να λιγουρεύονται φαγητά όπως τα φασολάκια και τις φακές, που στην Ελλάδα με δυσκολία και γκρίνια έτρωγαν.

(Βέβαια μετά την επιστροφή δυστυχώς το ξέχασαν)

Ακολουθεί μικρή νυχτερινή βόλτα με παγωτό ανά χείρας στη σχεδόν άδεια πόλη και επιστροφή στα δωμάτια.
Μια νέα, κουραστική ημέρα μας περιμένει.

vasiliss · 3 Σεπτεμβρίου 2017

Ημέρα 0

Συνήθως αυτή η ημέρα είναι διαδικαστική για εμάς, καθώς ξεκινώντας από την Πελοπόννησο, πρέπει να διασχίσουμε ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας μέχρι να φτάσουμε στα βόρεια σύνορά της. Αυτή την φορά είπαμε να μην “φορτωθούμε” σε συγγενείς και φίλους, και έτσι επιλέξαμε να διανυκτερεύσουμε οικονομικά, στην Δοϊράνη, από την πλευρά της ΠΓΔΜ. Εκεί θα μαζευόμαστε οι τρεις από τις 4 οικογένειες, ενώ την 4η θα την βρίσκαμε την επόμενη ημέρα κάπου στον αυτοκινητόδρομο των Σκοπίων.

Αφού λοιπόν περάσαμε την γέφυρα

και την ολοκληρωμένη -επιτέλους- Ιόνια οδό, κάναμε μία στάση στο Μέτσοβο για φαγητό και καφέ

και έπειτα συναντηθήκαμε, η πλειοψηφία του γκρουπ, στα σύνορα. Γρήγορο πέρασμα και σε 20 λεπτά είμαστε στην Star Doiran. Ανασύνταξη δυνάμεων και βόλτα στην παραλιακή ζώνη της λίμνης,

την οποία οι γείτονες προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τουριστικά και το έχουν εν μέρη καταφέρει.

Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιαστήκαμε από την πόλη και το όλο περιβάλλον, χωρίς να είναι άσχημη, αλλά δεν μας πείραξε, καθότι για εμάς δεν ήταν παρά ένας ενδιάμεσος σταθμός για την ουσιαστική αφετηρία του ταξιδιού μας.

Πολύ όμως ευχαριστηθήκαμε το φαγητό στο εστιατόριο Φυκ - Τακ.

Ημέρα 1η: Star Dojran - Devil's Town - Κοπαονίκ

Σήμερα ξεκινά ουσιαστικά το ταξίδι μας. Προβλέπονται αρκετές ώρες ταξιδιού μέχρι το Κοπαονικ όπου θα διανυκτερεύσουμε, με ενδιάμεση στάση στο Devil’s Town. Οι πληροφορίες μου, λαθεμένα έλεγαν ότι στις 17.00 ο χώρος κλείνει, αντί του σωστού 18.30, οπότε βιαστικά ξεκινάμε.

Στον δρόμο συναντάμε και το 4ο αυτοκίνητο οπότε το γκρουπ συμπληρώθηκε.

Δυστυχώς όμως, στα σύνορα ΠΓΔΜ - Σερβίας, συναντάμε μία μεγάλη ουρά αυτοκινήτων. Έτσι χάνουμε τουλάχιστον 2 πολύτιμες ώρες, περιμένοντας να περάσουμε τα σύνορα.

Επόμενη έκπληξη, το κομμάτι του δρόμου όπου γίνονται έργα και κινούμαστε σημειωτόν μέχρι να βγούμε πάλι στον αυτοκινητόδρομο. Άλλη μία ώρα χαμένη και ο προγραμματισμός πάει για φούντο. Το GPS λέει ότι θα φτάσουμε στις 16:45 στο Devil’s. Κάνουμε μία μίνι σύσκεψη μέσω walkie talkie και αποφασίζουμε - ευτυχώς - να το ρισκάρουμε. Ο δρόμος είναι επαρχιακός με στροφές, τα χωριά που συναντάμε δεν τα λες και όμορφα, καθώς τα μισά σπίτια είναι ασοβάτιστα. Κάποια λεωφορεία κατευθύνονται προς την Πρίστινα προερχόμενα από την Γερμανία (πιθανώς με μετανάστες) οπότε γενικά είναι δύσκολο να κινηθούμε γρήγορα.

Τελικά όταν φτάνουμε, με ανακούφιση διαπιστώνουμε ότι ο χώρος θα είναι ανοιχτός για τουλάχιστον 1,5 ώρα ακόμη.

Μπροστά από την είσοδο του πάρκου, υπάρχουν λίγοι πάγκοι με τοπικά προϊόντα και σουβενίρ. Μπορεί και να είμαστε οι μόνοι επισκέπτες εκείνη τη στιγμή.

Ο υπάλληλος στην είσοδο δέχεται τελικά να πάρει €, καθώς ούτε εμείς έχουμε συνάλλαγμα, ούτε αυτοί δέχονται κάρτα. Όλες οι συνεννοήσεις γίνονται στην διεθνή νοηματική γλώσσα καθώς αγγλικά δεν γνωρίζει.

Οι ενήλικες πληρώνουν 350 δηνάρια, ενώ τα παιδιά μέχρι 12 ετών δεν πληρώνουν. Αφού έκανε κάμποση ώρα να βρει σε ποια ισοτιμία θα μας αλλάξει τα €, μας δίνει τα εισιτήρια και τα ρέστα σε δηνάρια.

Εδώ να σημειώσω, ότι γυρίζοντας, με περίμενε με 60 δηνάρια στο χέρι και με ένα κομπιουτεράκι μου έδωσε να καταλάβω ότι με είχε ‘’ρίξει’’ πριν και ότι έπρεπε να μου δώσει ακόμη 60 δηνάρια (περίπου μισό €) ρέστα. Το γεγονός αυτό πρόσθεσε ακόμη έναν πόντο στην θετική εικόνα που έχουμε ήδη σχηματίσει αυτά τα 2 χρόνια για τους Σέρβους.

Πάμε τώρα στο πάρκο. Για να το γυρίσεις, πρέπει να περπατήσεις μια διαδρομή 30 με 40 λεπτά - χώρια το χάζεμα. Οπότε καλό θα ήταν όποιος το επισκεφτεί να βάλει ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Η διαδρομή είναι κυκλική και στην αρχή είναι ανηφορική ενώ μετά κατηφορική, ενώ ένα μεγάλο μέρος της είναι εκτεθειμένο στον ήλιο.

Το πρώτο σημείο ενδιαφέροντος είναι η πηγή Red Well πλούσια σε σίδηρο, που δίνει το κόκκινο χρώμα στην περιοχή γύρω.

Έπειτα πλησιάζουμε στο κυρίως σημείο ενδιαφέροντος, τις 200 περίπου πυραμίδες με το πέτρινο καπέλο από ανδεσίτη, που έχουν σχηματιστεί από την διάβρωση του εδάφους. Το ύψος τους κυμαίνεται από 2 έως 15 μέτρα και όπως είναι φυσικό έχουν εξάψει την φαντασία των ντόπιων, οι οποίοι έχουν πολλούς μύθους σχετικά με την δημιουργία των πυραμίδων. Δύο είναι οι επικρατέστεροι.

Ο πρώτος λέει ότι στην περιοχή αυτή ζούσαν ευγενικοί και γενναιόδωροι άνθρωποι. Ο διάβολος ζήλεψε την καλοσύνη και την ευτυχία τους, γι αυτό πρόσταξε τους ντόπιους να παντρέψουν τον αδελφό με την αδελφή. Οι πομπή των χωρικών πήγαινε προς την εκκλησία, όμως η νεράιδα ήθελε να αποτρέψει την αιμομιξία. Γι αυτό προσευχήθηκε στον Θεό, ο οποίος άκουσε τις προσευχές της, έστειλε τον δυνατό άνεμο και την καταιγίδα και τους μετέτρεψε όλους σε βράχους.

Στη χαράδρα που σχηματίζεται δίπλα από την 2η ξύλινη πλατφόρμα παρατήρησης, υπάρχει ταμπέλα για την πηγή του διαβόλου, Devil’s Water, οπότε οι περισσότεροι μικροί και μερικοί μεγάλοι ξεκινούν την ανάβαση για να την βρουν. Στα μισά της διαδρομής, συναντήσαμε μία νέα κοπέλα (Κροάτισσα μας είπε ότι είναι) η οποία κουβαλούσε με κόπο αρκετά μεγάλα δοχεία νερό που είχε πιάσει από την πηγή. Όταν την ρωτήσαμε τι τα ήθελε, μας είπε ότι συγγενικό της πρόσωπο θεραπεύτηκε από τον καρκίνο (μάλλον του στομάχου) πίνοντας μικρές ποσότητες από αυτό το νερό, κι από τότε ταξιδεύει κάθε χρόνο και παίρνει νερό. :shock:

Πηγή με την έννοια που όλοι ξέρουμε, εμείς δεν βρήκαμε, παρά μία μικρή λακουβίτσα με ελάχιστο τρεχούμενο νερό, κι έτσι επιστρέψαμε στους υπόλοιπους που είχαν πάει σε μία τρίτη πλατφόρμα παρατήρησης από όπου είχες πανοραμική θέα στην περιοχή.

Από εκεί και πέρα αρχίζει το κατηφορικό κομμάτι της διαδρομής, που καταλήγει πρώτα στον ξύλινο ναό της Αγ. Πέτκα, που έχει χτιστεί στα ερείπια παλιότερου ναού.

Εδώ λοιπόν πρέπει να σας πω τον δεύτερο μύθο σχετικά με την περιοχή. Ο μύθος αυτός λέει ότι οι διάβολοι ήταν αυτοί που μετατράπηκαν σε πέτρες. Οι διάβολοι συνήθιζαν να γαντζώνονται στην πλάτη των ανθρώπων, που τους έφερναν προβλήματα. Οι φτωχοί άνθρωποι δεν ήξεραν τι να κάνουν, γι' αυτό ζήτησαν βοήθεια από τον Θεό. Προσεύχονταν και παρέμεναν όλη τη νύχτα στην εκκλησία της Αγίας Πετκα. Το πρωί, όλοι οι διάβολοι ξεγαντζώθηκαν και έγιναν πέτρες.

Μια άλλη παράδοση που έχει να κάνει με την εκκλησία και την Αγία Πετκα, λέει ότι αν σκουπίσεις με ένα μαντίλι την αρρώστια σου και το δέσεις σε ένα κλαδί, (του χώρου φαντάζομαι), η αρρώστια σου θα εξαφανιστεί. Πρέπει βέβαια μετά από 7 ημέρες να έρθεις και να θάψεις το μαντίλι. Αυτά περίπου κατάλαβα διαβάστε τα κι εσείς στην επεξηγηματική ταμπέλα.

Αφού λοιπόν σκουπίσαμε κι εμείς τις όποιες αρρώστιες μας με ένα χαρτομάντιλο, το δέσαμε, όπως είχαν κάνει και πολλοί άλλοι, σε ένα κλαδί, αλλά κανένας μας δεν βρέθηκε στην περιοχή έπειτα από 7 ημέρες για να το θάψει, οπότε ίαση δεν βρήκαμε.

Επιστροφή στα αυτοκίνητα και βάζουμε πλώρη για το Κοπαονικ. Το τοπίο αλλάζει ευχάριστα, όμως εμάς σιγά σιγά μας πιάνει το σκοτάδι και ελάχιστα μπορούμε να δούμε,

Άφιξη στο ξενοδοχείο, το οποίο για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω, ενθουσιάζει τα παιδιά τα οποία το θεωρούν σούπερ πολυτελές!! και από εδώ και πέρα είναι σημείο αναφοράς στις όποιες επόμενες συγκρίσεις καταλυμάτων.

Σύντομη ανασυγκρότηση - ξεκούραση και έπειτα φαγητό στην πολύ καλή παραδοσιακή ταβέρνα Komita και ύπνος.

vasiliss · 9 Σεπτεμβρίου 2017

Ημέρα 2η Κοπαόνικ - Semeteško jezero - Sopocani Monastery - Đurđevića Tara Bridge – Žabljak

Πρωινό ξύπνημα και από το παράθυρό μας αντικρίζουμε αυτό το όμορφο βουνίσιο θέαμα.

Εγώ εν τω μεταξύ, έχω αρχίσει να νιώθω πλέον στο πετσί μου (αν και το φανταζόμουν) ότι το σχέδιό μου ήταν πολύ φιλόδοξο και πρέπει να υποστεί δραστικές περικοπές. Κοινώς, πολλά από όσα σχεδίαζα να κάνουμε και να δούμε πρέπει να περιμένουν ένα επόμενο ταξίδι.

Αναδιοργάνωση λοιπόν προγράμματος, και ξεκινάμε με μικρή βόλτα στο δάσος γύρω από το ξενοδοχείο όπου μαζέψαμε και μύρτιλα.

Έπειτα ακολουθεί περιήγηση στο Κοπαονικ στο φως της ημέρας, το οποίο με εξέπληξε με τον κόσμο που είχε, καθώς το θεωρούσα μόνο χειμερινό προορισμό και πίστευα πως θα είναι άδειο.

Στο σημείο αυτό βρέθηκα σε ένα δίλημμα. Χαζεύοντας στο διαδίκτυο τα αξιοθέατα γύρω από το Κοπαονικ, έπεσα πάνω στα παρακάτω video για τη λίμνη Semeteško και τα κινούμενα νησιά.

δείτε μετά το 2:10

Φυσικό ήταν να μου εξάψει την περιέργεια και να θέλω να την επισκεφτώ, καθότι δεν φαινόταν να κάνουμε μεγάλη παράκαμψη από την κύρια διαδρομή μας. Όμως στον χάρτη του Google φαινόταν να μην υπάρχει δρόμος που να οδηγεί εκεί, ( η περιοχή είναι αχαρτογράφητη μου έλεγε χαρακτηριστικά μέχρι και πριν λίγες μέρες, όχι όμως σήμερα που το ξαναπροσπάθησα), ενώ στον χάρτη του Navigon υπάρχει δρόμος και μάλιστα μας δίνει σύντομη άφιξη εκεί. Μετά από διαβούλευση, αποφασίζουμε να το ρισκάρουμε και ξεκινάμε προς τα εκεί.

Στην αρχή ο δρόμος ήταν στενός αλλά ασφάλτινος, ενώ σύντομα γίνεται βατός χωματόδρομος. Όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν, βρήκαμε στην άκρη του δρόμου ένα μικρό καφέ, με φοβερή θέα στα βουνά και την κοιλάδα, (δείγμα πολιτισμού σκεφτήκαμε) και σε άψογη νοηματική ο μεσήλικας ιδιοκτήτης;; μας είπε πως ο δρόμος είναι καλός για τα επιβατικά αυτοκίνητά μας.

Τελικά οι απόψεις για το τι είναι «βατός» δρόμος δεν είναι ίδιες για όλους τους ανθρώπους. Αφού λυπηθήκαμε τα αυτοκίνητά μας αλλά και τον κόπο που είχαμε κάνει να φτάσουμε έως εκεί, με βαριά καρδιά αποφασίσαμε να συνεχίσουμε και τελικά μετά από 5-6 δύσκολα χιλιόμετρα φτάσαμε στον προορισμό μας και είπαμε ότι τελικά άξιζε η όποια ταλαιπωρία.

Σημείωση: Όπως διαπιστώσαμε αργότερα, κάνοντας έναν μικρό κύκλο και περνώντας από το χωριό Raska, θα φτάναμε άνετα, κινούμενοι αποκλειστικά σε ασφάλτινο δρόμο, τον οποίο και φυσικά ακολουθήσαμε φεύγοντας. Επομένως αν κάποιος θέλει να επισκεφτεί την λίμνη - ερχόμενος από Κοπαονίκ - και δεν θέλει να κάνει off road διαδρομή, πρέπει να ακολουθήσεις το κόκκινο βελάκι στο παρακάτω χάρτη και όχι το μπλε, όπως δυστυχώς κάναμε εμείς.

Η λίμνη είναι μικρούλα, σε μόλις 5 λεπτά την έχεις γυρίσει όλη, σε σχήμα χωνιού, όπως δείχνει η επεξηγηματική ταμπέλα,

με ξενώνα, καφέ, εστιατόριο, όπου ήδη ψηνόταν το αρνί στη σούβλα για το μεσημέρι, μια λιλιπούτεια πλαζ με ξαπλώστρες και το κυρίως κινούμενο νησί δεμένο με σκοινί για να μην κάνει του κεφαλιού του και φύγει.

Αφού κάναμε τις βόλτες μας, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, συνεννοηθήκαμε με τον ψήστη του αρνιού - πάντα στην διεθνή νοηματική γλώσσα – για το πώς θα φύγουμε ομαλά από εκεί, πήραμε θάρρος και αρχίσαμε να κουνάμε δεξιά αριστερά το νησί, το οποίο όντως κινείται, όσο βέβαια το αφήνει το σκοινί, από το οποίο το έχουν δεμένο σαν αρνί.

Πολύ θα θέλαμε να κάτσουμε για έναν καφέ στον όμορφο αυτό χώρο, αλλά δυστυχώς, όπως είπαμε το πρόγραμμα είναι πιεστικό και ο αρχηγός του ταξιδιού ακόμη πιο πιεστικός. :rolleyes-80:

Συνεχίζεται...

vasiliss · 10 Σεπτεμβρίου 2017

Έτσι λοιπόν αναχωρήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας, το μοναστήρι Sopocani, μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco.

Αναστενάξαμε με ανακούφιση όταν διαπιστώσαμε ότι ο δρόμος για να φύγουμε ήταν όντως ασφάλτινος, μετά από κάμποση ώρα περάσαμε από την άχαρη έως άσχημη πόλη Novi Pazar

και βρεθήκαμε στη μονή.

Η μονή βρίσκεται κοντά στην πρώτη πρωτεύουσα της Σερβίας, την πόλη Stari Ras και είναι αφιερωμένη στην Αγία Τριάδα. Από την μονή κυρίως έχει διασωθεί το καθολικό της το οποίο κοσμούν εξαιρετικές αγιογραφίες. Την εποχή των Οθωμανών κάηκε και η οροφή της εκκλησίας καταστράφηκε, με αποτέλεσμα οι ερειπωμένη μονή να μείνει έτσι για πάνω από δύο αιώνες, παρ’ όλα αυτά οι τοιχογραφίες διατηρούν την φωτεινότητα και την ζωντάνια τους.

Επόμενος στόχος - πολύ κοντά στον τελικό προορισμό μας το Zabljak – είναι η γέφυρα Durdevica του ποταμού Tara.

Αφού περάσαμε σύντομα τα σύνορα, μπήκαμε στο Μαυροβούνιο. Η διαδρομή είναι εκπληκτική. Παντού βουνά, απότομα φαράγγια, δάση, ποτάμια, πράσινο. Όμως το «ξεχωριστό» κομμάτι της διαδρομής, αρχίζει όταν περνάμε την πόλη Mojkovac και πλέον κινούμαστε πλάι στον ποταμό Tara με κατεύθυνση την ομώνυμη γέφυρα. Ο δρόμος είναι στενός και είναι επικίνδυνο να σταματήσουν 4 αυτοκίνητα για φωτογραφίες, οπότε αρκούμαστε σε ότι μπορούμε να βγάλουμε εν κινήση μέσα από το αυτοκίνητο και σε ότι μπορούν να ρουφήξουν τα μάτια μας.

Μερικές φωτογραφίες από το διαδίκτυο.

Η γέφυρα είναι εξίσου εντυπωσιακή και αρκετός κόσμος έρχεται για να την θαυμάσει έτσι όπως στέκει αγέρωχη 172 μέτρα πάνω από τον ποταμό Tara.
Χτίστηκε μεταξύ 1937 -1940 και την εποχή της ήταν η μεγαλύτερη γέφυρα από οπλισμένο σκυρόδεμα στην Ευρώπη. Το 1942 ανατινάχτηκε από τους παρτιζάνους το μεγαλύτερο τόξο της για να ανακόψει την Ιταλική προέλαση, ενώ η ανακατασκευή της τελείωσε το 1946.

Υπήρξε πάντα μια μεγάλη έμπνευση για πολλούς καλλιτέχνες και κινηματογραφιστές. Κάποιες ταινίες αλλά και μυθιστορήματα την έχουν ως κύριο θέμα.

Στο διαδίκτυο είχα δει φωτογραφίες με Bungee jumping το οποίο όμως δεν υπήρχε όταν πήγαμε εμείς, υπήρχαν όμως αρκετές γραμμές Zip line για τους τολμηρούς.

Σημείωση: Στην ευρύτερη περιοχή του ποταμού Tara, από την πλευρά του Μαυροβουνίου αλλά και απέναντι στην πλευρά της Βοσνίας – καθώς ο ποταμός είναι για κάποια χιλιόμετρα και το φυσικό σύνορο μεταξύ των δύο χωρών – δραστηριοποιούνται πολλές ομάδες με ράφτινγκ, πεζοπορίες και πάρα πολλές άλλες φυσιολατρικές δραστηριότητες, υπάρχουν επίσης κάμπινγκ δίπλα στο ποτάμι και άλλα τέτοια ωραία.

Στον αρχικό λοιπόν σχεδιασμό του ταξιδιού μας, υπήρχε πρόβλεψη για μία ημέρα αφιερωμένη σε ράφτινγκ στον ποταμό και διαμονή σε παραποτάμιο κάμπινγκ. Όμως δυστυχώς, υπήρξαν γενικότερες αντιρρήσεις από την ομάδα, οπότε άλλαξα τον σχεδιασμό και περιέκοψα την συγκεκριμένη ημέρα, που νομίζω ότι κι εμείς, αλλά κυρίως τα παιδιά μας, πολύ θα χαίρονταν.

Ίσως τώρα που είδαν από κοντά τον ποταμό, τις λίμνες και το υπέροχο αυτό φυσικό τοπίο, να κατάλαβαν το λάθος τους, γιατί ποτέ δεν είναι αργά και το μέλλον δεν είναι τόσο μακριά.

Η ευρύτερη περιοχή του Durmitor National Park σίγουρα θα μας ξαναδεί, γιατί αξίζει κάποιος να της αφιερώσει περισσότερο χρόνο.

Σχεδόν βράδυ φτάνουμε στα διαμερίσματά μας στην πόλη Zabljiak, που σφίζει από τουρισμό, άρα δεν είναι κι αυτή μόνο χειμερινός προορισμός όπως λαθεμένα πίστευα.
Ακόμη πιο βράδυ ψάχνουμε για φαγητό, μάταια όμως καθώς οι κουζίνες των εστιατορίων έκλειναν στις 22.00 οπότε καταλήξαμε στην πιτσαρία Balkan για να κατευνάσουμε την πείνα μας και έπειτα βέβαια στα διαμερίσματά μας για να οριζοντιώσουμε τα κουρασμένα κορμιά μας.

vasiliss · 22 Σεπτεμβρίου 2017