renata
Member
- Μηνύματα
- 5.544
- Likes
- 1.972
- Επόμενο Ταξίδι
- μαλαισία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by xenos
- Κεφάλαιο 5ο (Vietnam--Hue old and new city) - renata+xenos
- Κεφάλαιο 6ο (Hoi An) - renata+xenos
- Κεφάλαιο 7ο (Hoi An- DaNang- Nha Trang) - renata+xenos
- Κεφάλαιο 8ο (Hon Mieu Ιsland) - renata+xenos
- Κεφάλαιο 9ο (Ηo Chi Minh City) - renata+xenos
- Κεφάλαιο 10ο (Mekong River) - renata+xenos
- Κεφάλαιο 11ο (ΜΕΚΟΝΓΚ ΔΕΛΤΑ) - renata+xenos
- Κεφάλαιο 12ο (Το πέρασμα Βιετνάμ - Καμπότζη) - renata+xenos
- Κεφάλαιο 13ο (Tonle Sap lake) - renata+xenos
- Κεφάλαιο 14ο (Καμπότζη-Siem Reap - Ankgor Wat - renata+xenos][B]Αngkor Wat.[/B
Eiμαστε στην 16ή μέρα του ταξιδιού μας.
Βρισκόμαστε στο Δέλτα του Μεκόνγκ στη συνοριακή πόλη του Βιετνάμ με την Καμπότζη το CHAU DOC.
Από δω θα ταξιδέψουμε μέσω του Μεκόνγκ για τον επόμενο σταθμό του ταξιδιού μας την πρωτεύουσα της Καμπότζης Πνομ Πενχ.
Το πέρασμα είχε κανονιστεί με ταχύπλοο.
Ένα μικρό σκάφος λίγο μεγαλύτερο από τις κλασσικές βάρκες τους, σκεπαστό στο μεγαλύτερο μέρος του μας παρέλαβε πρωί πρωί.
Έχουμετα διαβατήρια μας πρόχειρα και μια φωτογραφία μαζί που θα χρειαστεί για την visa της Καμπότζης.
Όλα αυτά τα διαδικαστικά των επιβατών του σκάφους τα αναλαμβάνει ένας τύπος που είναι μαζί μας σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Όλοι οι επιβαίνοντες είναι περίπου 20 άτομα διαφόρων εθνικοτήτων με πιο σπάνιους ένα νεαρό ζευγάρι που είναι από τη Νικαράγουα!!!
Τα πράγματα φορτώθηκαν στην κοιλιά του σκάφους μας και ενθουσιασμένοι την αράξαμε στην πρύμνη κατάχαμα,με τις μηχανές μας έτοιμες για τις εικόνες που μας περίμεναν...
Κανείς δεν γνώριζε την διάρκεια αυτού του ταξιδιού..που όπως αποκαλύφτηκε στο τέλος ήταν 7 ώρες συνολικά και η μια και κάτι απ`αυτές ήταν για τις διαδικασίες στα σύνορα.
Το ταχύπλοο άρχισε να σχίζει τα νερά του ποταμού,αλλάζοντας συχνά πορεία ανάλογα με τα ρεύματα.δεξιά και αριστερά χαζεύαμε τις όχθες που απείχαν μεταξύ τους 4-5 χιλιόμετρα βέβαια μερικές φορές ήταν πολύ μακρυά από εμάς και άλλοτε πολύ κοντά σε σημείο να βλέπουμε πεντακάθαρα τα καταπράσινα λιβάδια,ορυζώνες,βόδια που βόσκαγαν αμέριμνα,άνθρωποι που δούλευαν στα χωράφια,και συνέθεταν μοναδικές βουκολικές σκηνές!!
Δύο καπετάνιοι άλλαζαν θέση στο τιμόνι κοιτάζοντας μπροστά,και εγώ αναρωτιόμουνα πως ξέρουν να κινούνται τόσο εύκολα στο δρόμο του πουθενά!
ο δυνατός αέρας που δημιουργούσε η ταχύτητα,έσβηνε συνέχεια το στριφτό μου,και μάλλον έπρεπε να προφυλαχτεί για να καπνίσω…ένα μπουκάλι νερό χωρίς φαγητό ήταν αρκετό για την διαδρομή.
Κάποια στιγμη το σκάφος σταματά,είμαστε στο παραποτάμιο συνοριακό φυλάκιο του Βιετνάμ,και πρέπει να μπει στο διαβατήριο η σφραγίδα εξόδου από τη χώρα.
Κάνουμε κοντινές βόλτες εκεί γύρω μέχρι να τελειώσουν οι διαδικασίες που ειχε αναλαβει ο τύπος με τα διαβατήρια και μετά από λίγο ξαναεπιβιβαζομαστε…όχι όμως για πολύ.
Σε λίγο φάνηκε το καλαμένιο φυλάκιο των συνόρων με την σημαία της Καμπότζης να ανεμίζει απο μακρυά.
Ξανακατεβήκαμε για έλεγχο διαβατηρίων,σφραγίδες 25 δολάρια για τη visa κλπ.
Ηταν η πρώτη φορά που περνούσα έναν τέτοιο έλεγχο!
Μιά μικρή πλατεία με παγκάκια,την απαραίτητη παγόδα,μια γεννημένη σκύλα με τα μικρά της,και μερικοί καμποτζιανοί φύλακες αραχτοί στις αιώρες,μας υποδέχτηκαν!!
οι διαδικασίες συνοπτικές.ξεμουδιάσαμε λίγο κάνοντας μιά βόλτα τριγύρω,παίξαμε με τα πανέμορφα κουτάβια,πήραμε φωτογραφίες,και αναχωρήσαμε με το πλοιάριο μας προς το διαμάντι της Ασίας (Πνόμ Πένχ).
Η χώρα μπορεί να άλλαξε από τη μια στιγμή στην άλλη αλλά στα χαρτιά μόνο.
Οι ίδιες βουκολικές εικόνες μας συντροφεύουν στις όχθες,ενώ η κίνηση στο ποτάμι συνεχίζεται από μικρά βαρκάκια σαν καρυδότσουφλα μέχρι μεγάλα φορτηγά πλοία που κουβαλούν κοντεινερς.
Ο θόρυβος της μηχανής, ο αέρας και το νερό που πεταγόταν μας κρατούσαν ξύπνιους,προσηλωμένους στον υδάτινο δρόμο,αλλά κάπου κάπου κοιτούσαμε και το ρολόι μας θέλοντας να προβλέψουμε την ώρα..
Πλησιάζοντας στην πρωτεύουσα που βρίσκεται στις όχθες του Μεκόνγκ ξέσπασε μιά καταιγίδα,που δυσκόλεψε λίγο την απόβαση μας και την μεταφορά των πραγμάτων μας στο βανάκι που περίμενε..
κόντευε να σουρουπώσει και συζητώντας γρήγορα αποφασίσαμε να επισκεφτούμε αμέσως τα βασιλικά ανάκτορα και την ασημένια παγόδα,πρίν φύγει το φώς της μέρας.
Εδώ είχαμε ορίσει μόνο μιά διανυκτέρευση,και την επομένη το πρωί θα πετάγαμε για siem reap.
H βροχή συνεχίστηκε με πιο ήπιο ρυθμό και αναγκαστικά κάναμε την περιήγηση των ανακτόρων με ομπρέλα!
Tα βασιλικά ανάκτορα ήταν περικυκλωμένα με ένα τεράστιο τείχος.μπήκαμε στον περίβολο και μείναμε άναυδοι από την ομορφιά της αρχιτεκτονικής,τα αετώματα των κτιρίων,τους φροντισμένους κήπους τα φυτά bonsai ,τις πήλινες γλάστρες.και τα αγάλματα!
Μέσα εκεί και η ασημένια παγόδα που πήρε το όνομά της από τα 5000 ασημένια πλακάκια βαρους ενός κιλού το καθένα κάλυπταν το πάτωμά της..η παγόδα είναι γεμάτη πολύτιμους θησαυρούς,αντικείμενα,θρησκευτικά σκεύη, όλα από πανάκριβα μέταλλα και πέτρες ..
Φύγαμε εντυπωσιασμένοι από την ομορφιά των βασιλικών ανακτόρων ενώ φέρνουν στο νου τα βασιλικά ανάκτορα της Μπανγκόκ.
Μας είχε μείνει λίγος ελεύθερος χρόνος που θέλαμε να εκμεταλευτουμε οσο βρισκόμαστε στην Πνομ Πενχ έτσι αποφασίσαμε να δούμε το σχολείο-φυλακή-στρατόπεδο και σημερινό μουσείο γενοκτονίας της Καμπότζης.
Μια επίσκεψη που μόνο θλίψη και πόνο προκαλεί παρακολουθώντας την ανατομία ενός εφιάλτη να ξετυλίγεται στις αίθουσες βασανιστηρίων και σε πολλές φωτογραφίες από τα αθώα θύματα του Πολ Ποτ πολλά από τα οποία ήταν παιδιά.
Εδώ είναι άλλη μια γωνιά του κόσμου να θυμίζει στον επισκέπτη ότι η παραφροσύνη ενός ηγέτη
Το μονο που μπορεί να κάνει είναι να στείλει τη χωρά του στην κόλαση πλημμυρισμένη από αγγέλους.
H επόμενη μέρα μας βρίσκει στο αεροδρόμιο να περιμένουμε το πολύχρωμο αεροπλάνο της bangkok air με προορισμό το Seam Reap.
Μια μικρή αναφορά για την Πνόμ Πένχ με πληροφορίες απο το internet.
Η Πνομ Πενχ είναι χτισμένη στη συμβολή των ποταμών Τονλέ Σαπ και Μεκόνγκ, στη νότια κεντρική Καμπότζη.
Γνωστή ως το “Διαμάντι της Ασίας” , ιδίως κατά τη δεκαετία του 1920, η Πνομ Πενχ αποτελεί ένα σημαντικό προορισμό για τον παγκόσμιο και εσωτερικό τουρισμό στην Καμπότζη, και είναι γνωστή για την παραδοσιακή της αρχιτεκτονική, με επιδράσεις των Χμερ και των Γάλλων.
Στον Πόλεμο του Βιετνάμ, η Καμπότζη χρησιμοποιήθηκε ως βάση του στρατού του Βόρειου Βιετνάμ και των Βιετκόνγκ, και χιλιάδες πρόσφυγες από όλη τη χώρα πλημμύρισαν την Πνομ Πενχ για να διαφύγουν τις συγκρούσεις ανάμεσα στον καμποτζιανό στρατό, τους βόρειους και νότιους Βιετναμέζους και τους Ερυθρούς Χμερ.
Το 1975 ο πληθυσμός είχε αυξηθεί σε 2.000.000, με το μεγαλύτερο μέρος να αποτελείται από πρόσφυγες. Η πόλη καταλήφθηκε από τους Ερυθρούς Χμερ στις 17 Απριλίου. Πολλοί από τους κατοίκους της, ιδίως οι πλουσιότεροι, υποχρεώθηκαν να εργασθούν σε αγροκτήματα ως “καινούργιοι άνθρωποι”. Το Γυμνάσιο Tuol Svay Prey μετατράπηκε σε φυλακή-στρατόπεδο από τις δυνάμεις του Πολ Ποτ, το S-21 (σήμερα “Μουσείο Γενοκτονίας Tuol Sleng”), όπου οι Καμποτζιανοί κρατούνταν και βασανίζονταν. Ο Πολ Ποτ επιθυμούσε την επιστροφή σε μία αγροτική οικονομία και για αυτό προχώρησε στην εκκαθάριση των μορφωμένων, σκοτώνοντας ακόμα και όποιον φορούσε γυαλιά, ώστε να αποκαθάρει τον πληθυσμό από τους δυτικότροπους.
Οι Ερυθροί Χμερ διώχθηκαν από την Πνομ Πενχ από τους Βιετναμέζους το 1979 και πολλοί άνθρωποι που είχαν διαφύγει στην ύπαιθρο άρχισαν να επιστρέφουν στην πόλη.
Aπομένει το τελευταίο μέρος της ιστορίας.
θα σας το προσφέρομε σύντομα..
Μείνετε συντονισμένοι στο travelstories.gr
Βρισκόμαστε στο Δέλτα του Μεκόνγκ στη συνοριακή πόλη του Βιετνάμ με την Καμπότζη το CHAU DOC.
Από δω θα ταξιδέψουμε μέσω του Μεκόνγκ για τον επόμενο σταθμό του ταξιδιού μας την πρωτεύουσα της Καμπότζης Πνομ Πενχ.
Το πέρασμα είχε κανονιστεί με ταχύπλοο.
Ένα μικρό σκάφος λίγο μεγαλύτερο από τις κλασσικές βάρκες τους, σκεπαστό στο μεγαλύτερο μέρος του μας παρέλαβε πρωί πρωί.
Έχουμετα διαβατήρια μας πρόχειρα και μια φωτογραφία μαζί που θα χρειαστεί για την visa της Καμπότζης.
Όλα αυτά τα διαδικαστικά των επιβατών του σκάφους τα αναλαμβάνει ένας τύπος που είναι μαζί μας σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Όλοι οι επιβαίνοντες είναι περίπου 20 άτομα διαφόρων εθνικοτήτων με πιο σπάνιους ένα νεαρό ζευγάρι που είναι από τη Νικαράγουα!!!
Τα πράγματα φορτώθηκαν στην κοιλιά του σκάφους μας και ενθουσιασμένοι την αράξαμε στην πρύμνη κατάχαμα,με τις μηχανές μας έτοιμες για τις εικόνες που μας περίμεναν...
Κανείς δεν γνώριζε την διάρκεια αυτού του ταξιδιού..που όπως αποκαλύφτηκε στο τέλος ήταν 7 ώρες συνολικά και η μια και κάτι απ`αυτές ήταν για τις διαδικασίες στα σύνορα.
Το ταχύπλοο άρχισε να σχίζει τα νερά του ποταμού,αλλάζοντας συχνά πορεία ανάλογα με τα ρεύματα.δεξιά και αριστερά χαζεύαμε τις όχθες που απείχαν μεταξύ τους 4-5 χιλιόμετρα βέβαια μερικές φορές ήταν πολύ μακρυά από εμάς και άλλοτε πολύ κοντά σε σημείο να βλέπουμε πεντακάθαρα τα καταπράσινα λιβάδια,ορυζώνες,βόδια που βόσκαγαν αμέριμνα,άνθρωποι που δούλευαν στα χωράφια,και συνέθεταν μοναδικές βουκολικές σκηνές!!
Δύο καπετάνιοι άλλαζαν θέση στο τιμόνι κοιτάζοντας μπροστά,και εγώ αναρωτιόμουνα πως ξέρουν να κινούνται τόσο εύκολα στο δρόμο του πουθενά!
ο δυνατός αέρας που δημιουργούσε η ταχύτητα,έσβηνε συνέχεια το στριφτό μου,και μάλλον έπρεπε να προφυλαχτεί για να καπνίσω…ένα μπουκάλι νερό χωρίς φαγητό ήταν αρκετό για την διαδρομή.
Κάποια στιγμη το σκάφος σταματά,είμαστε στο παραποτάμιο συνοριακό φυλάκιο του Βιετνάμ,και πρέπει να μπει στο διαβατήριο η σφραγίδα εξόδου από τη χώρα.
Κάνουμε κοντινές βόλτες εκεί γύρω μέχρι να τελειώσουν οι διαδικασίες που ειχε αναλαβει ο τύπος με τα διαβατήρια και μετά από λίγο ξαναεπιβιβαζομαστε…όχι όμως για πολύ.
Σε λίγο φάνηκε το καλαμένιο φυλάκιο των συνόρων με την σημαία της Καμπότζης να ανεμίζει απο μακρυά.
Ξανακατεβήκαμε για έλεγχο διαβατηρίων,σφραγίδες 25 δολάρια για τη visa κλπ.
Ηταν η πρώτη φορά που περνούσα έναν τέτοιο έλεγχο!
Μιά μικρή πλατεία με παγκάκια,την απαραίτητη παγόδα,μια γεννημένη σκύλα με τα μικρά της,και μερικοί καμποτζιανοί φύλακες αραχτοί στις αιώρες,μας υποδέχτηκαν!!
οι διαδικασίες συνοπτικές.ξεμουδιάσαμε λίγο κάνοντας μιά βόλτα τριγύρω,παίξαμε με τα πανέμορφα κουτάβια,πήραμε φωτογραφίες,και αναχωρήσαμε με το πλοιάριο μας προς το διαμάντι της Ασίας (Πνόμ Πένχ).
Η χώρα μπορεί να άλλαξε από τη μια στιγμή στην άλλη αλλά στα χαρτιά μόνο.
Οι ίδιες βουκολικές εικόνες μας συντροφεύουν στις όχθες,ενώ η κίνηση στο ποτάμι συνεχίζεται από μικρά βαρκάκια σαν καρυδότσουφλα μέχρι μεγάλα φορτηγά πλοία που κουβαλούν κοντεινερς.
Ο θόρυβος της μηχανής, ο αέρας και το νερό που πεταγόταν μας κρατούσαν ξύπνιους,προσηλωμένους στον υδάτινο δρόμο,αλλά κάπου κάπου κοιτούσαμε και το ρολόι μας θέλοντας να προβλέψουμε την ώρα..
Πλησιάζοντας στην πρωτεύουσα που βρίσκεται στις όχθες του Μεκόνγκ ξέσπασε μιά καταιγίδα,που δυσκόλεψε λίγο την απόβαση μας και την μεταφορά των πραγμάτων μας στο βανάκι που περίμενε..
κόντευε να σουρουπώσει και συζητώντας γρήγορα αποφασίσαμε να επισκεφτούμε αμέσως τα βασιλικά ανάκτορα και την ασημένια παγόδα,πρίν φύγει το φώς της μέρας.
Εδώ είχαμε ορίσει μόνο μιά διανυκτέρευση,και την επομένη το πρωί θα πετάγαμε για siem reap.
H βροχή συνεχίστηκε με πιο ήπιο ρυθμό και αναγκαστικά κάναμε την περιήγηση των ανακτόρων με ομπρέλα!
Tα βασιλικά ανάκτορα ήταν περικυκλωμένα με ένα τεράστιο τείχος.μπήκαμε στον περίβολο και μείναμε άναυδοι από την ομορφιά της αρχιτεκτονικής,τα αετώματα των κτιρίων,τους φροντισμένους κήπους τα φυτά bonsai ,τις πήλινες γλάστρες.και τα αγάλματα!
Μέσα εκεί και η ασημένια παγόδα που πήρε το όνομά της από τα 5000 ασημένια πλακάκια βαρους ενός κιλού το καθένα κάλυπταν το πάτωμά της..η παγόδα είναι γεμάτη πολύτιμους θησαυρούς,αντικείμενα,θρησκευτικά σκεύη, όλα από πανάκριβα μέταλλα και πέτρες ..
Φύγαμε εντυπωσιασμένοι από την ομορφιά των βασιλικών ανακτόρων ενώ φέρνουν στο νου τα βασιλικά ανάκτορα της Μπανγκόκ.
Μας είχε μείνει λίγος ελεύθερος χρόνος που θέλαμε να εκμεταλευτουμε οσο βρισκόμαστε στην Πνομ Πενχ έτσι αποφασίσαμε να δούμε το σχολείο-φυλακή-στρατόπεδο και σημερινό μουσείο γενοκτονίας της Καμπότζης.
Μια επίσκεψη που μόνο θλίψη και πόνο προκαλεί παρακολουθώντας την ανατομία ενός εφιάλτη να ξετυλίγεται στις αίθουσες βασανιστηρίων και σε πολλές φωτογραφίες από τα αθώα θύματα του Πολ Ποτ πολλά από τα οποία ήταν παιδιά.
Εδώ είναι άλλη μια γωνιά του κόσμου να θυμίζει στον επισκέπτη ότι η παραφροσύνη ενός ηγέτη
Το μονο που μπορεί να κάνει είναι να στείλει τη χωρά του στην κόλαση πλημμυρισμένη από αγγέλους.
H επόμενη μέρα μας βρίσκει στο αεροδρόμιο να περιμένουμε το πολύχρωμο αεροπλάνο της bangkok air με προορισμό το Seam Reap.
Μια μικρή αναφορά για την Πνόμ Πένχ με πληροφορίες απο το internet.
Η Πνομ Πενχ είναι χτισμένη στη συμβολή των ποταμών Τονλέ Σαπ και Μεκόνγκ, στη νότια κεντρική Καμπότζη.
Γνωστή ως το “Διαμάντι της Ασίας” , ιδίως κατά τη δεκαετία του 1920, η Πνομ Πενχ αποτελεί ένα σημαντικό προορισμό για τον παγκόσμιο και εσωτερικό τουρισμό στην Καμπότζη, και είναι γνωστή για την παραδοσιακή της αρχιτεκτονική, με επιδράσεις των Χμερ και των Γάλλων.
Στον Πόλεμο του Βιετνάμ, η Καμπότζη χρησιμοποιήθηκε ως βάση του στρατού του Βόρειου Βιετνάμ και των Βιετκόνγκ, και χιλιάδες πρόσφυγες από όλη τη χώρα πλημμύρισαν την Πνομ Πενχ για να διαφύγουν τις συγκρούσεις ανάμεσα στον καμποτζιανό στρατό, τους βόρειους και νότιους Βιετναμέζους και τους Ερυθρούς Χμερ.
Το 1975 ο πληθυσμός είχε αυξηθεί σε 2.000.000, με το μεγαλύτερο μέρος να αποτελείται από πρόσφυγες. Η πόλη καταλήφθηκε από τους Ερυθρούς Χμερ στις 17 Απριλίου. Πολλοί από τους κατοίκους της, ιδίως οι πλουσιότεροι, υποχρεώθηκαν να εργασθούν σε αγροκτήματα ως “καινούργιοι άνθρωποι”. Το Γυμνάσιο Tuol Svay Prey μετατράπηκε σε φυλακή-στρατόπεδο από τις δυνάμεις του Πολ Ποτ, το S-21 (σήμερα “Μουσείο Γενοκτονίας Tuol Sleng”), όπου οι Καμποτζιανοί κρατούνταν και βασανίζονταν. Ο Πολ Ποτ επιθυμούσε την επιστροφή σε μία αγροτική οικονομία και για αυτό προχώρησε στην εκκαθάριση των μορφωμένων, σκοτώνοντας ακόμα και όποιον φορούσε γυαλιά, ώστε να αποκαθάρει τον πληθυσμό από τους δυτικότροπους.
Οι Ερυθροί Χμερ διώχθηκαν από την Πνομ Πενχ από τους Βιετναμέζους το 1979 και πολλοί άνθρωποι που είχαν διαφύγει στην ύπαιθρο άρχισαν να επιστρέφουν στην πόλη.
Aπομένει το τελευταίο μέρος της ιστορίας.
θα σας το προσφέρομε σύντομα..
Μείνετε συντονισμένοι στο travelstories.gr
παει και ο καφες μου βαφτησε το πληκτρολογιοτσιν...............γμττσιν
