Ιταλία Γαστρονομικές περιηγήσεις στην Τοσκάνη

[Ελπίδα Μιχαηλίδου]

ΕΝΑΤΗ ΜΕΡΑ

Ανάμεσα στα αμπέλια και τα φαράγγια
Σπιτικές μαρμελάδες, φρέσκοι χυμοί, αυθεντικό βούτυρο και ζυμωμένο ψωμί. Κι ένα βλέμμα στην κοιλάδα της
Orchia μνημείο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Έτσι καλημερίσαμε αυτή η μεριά της Τοσκάνης και χωρίς να χάσουμε χρόνο αρχίσαμε την εξερεύνηση. Θαυμάζοντας την εξεγερμένη φύση φτάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε
στο Montalcino. Σκαρφαλωμένο σε λόφο και πλημμυρισμένο από ελιές, βελανιδιές και αμέτρητα πολύχρωμα λουλούδια δεσπόζει και καμαρώνει στην κεντρική Τοσκάνη. Καμάρι της όμως είναι το κόκκινο κρασί Brunello που ο μύθος λέει ότι πρωτοκαλλιεργήθηκε τον 14ο αιώνα! Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι ένα ακόμη εκπληκτικό κρασί που μαζί με τα εξαιρετικά μοσχαράκια της περιοχής σε ταξιδεύει σε περίεργα μονοπάτια. Αφήσαμε το μαγευτικό Montalcino και συναντήσαμε την Pienza μια ακόμη ιστορική και πολιτιστική παρακαταθήκη της Τοσκάνης. Στριφογυρίσαμε στους κήπους του Piccolominiστο παλάτι της παλιάς οικογένειας , ισορροπήσαμε στα τείχη του και απολαύσαμε έναν καφέ μπροστά από τον Καθεδρικό ναό πρότυπο της αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής. Συνεχίσαμε για το επίσης διάσημο Montepulciano αλλά λάθος στροφή και η μοίρα μας οδήγησε στο μοναδικό Monticchiello
που από μακρυά θυμίζει πίνακα ζωγραφικής. Ήσυχο, απομονωμένο και προστατευμένο από την τουριστική οχλαγωγία, δεσπόζει στην καρδιά της Τοσκάνης περίπου χίλια χρόνια. Στενά δρομάκια που οδηγούν σε λιθόστρωτες πλατείες, σπίτια τυλιγμένα από μπουκαμβίλιες σε κάνουν να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ένα όνειρο. Δίχως να το καταλάβουμε σχεδόν υπνωτισμένοι φτάσαμε στα ερείπια του Cassero , απ ́ όπου κρυφοκοιτάξαμε μέσα από τις ελιές την πεδιάδα που απλωνόταν μπροστά στα μάτια μας. Εντυπωσιασμένοι από αυτή τη μοναδική εμπειρία, μπήκαμε ξανά στο δρόμο το σωστό και τελικά καταλήξαμε στο Montepulciano. Η ηρεμία που μας είχε προσφέρει απλόχερα το Monticchiello, εξανεμίστηκε από την κόσμο που συναντήσαμε στην είσοδο του χωριού.
Και δικαιολογημένα βέβαια καθώς το Montepulciano φημίζεται πέρα από την ομορφιά του , για το τυρί , τα
pici, ντόπια ζυμαρικά και φυσικά για το Nobile ένα ακόμη εξαίσιο κρασί της περιοχής. Περπατώντας μέσα στα γραφικά σοκάκια ανακαλύπτει κανείς κρυμμένα κελάρια, που αναδύουν μυρωδιά κρασιού και βαρελιού.
Βολτάροντας ανάμεσα σε μικρά παλάτια και μαγαζιά ενός τόπου που ο οίκος Medici ήταν ο απόλυτος άρχοντας, συναντάς την Piazza Grande, τις εκκλησίες του San Baggio και της Santa Maria dei Servi , το πύργο με τη
κωμική και λίγο τρομακτική φιγούρα του Πουλτσινέλα. Η βόλτα και το απόγευμα μας ολοκληρώθηκαν στο Poliziano
ένα καφέ του 1868 από το μπαλκόνι του οποίου ατενίσαμε τη φύση της επαρχίας της Τοσκάνης όπως ο Φελίνι. Ήπιαμε λοιπόν το apperitivo μας , και αφού ο ευγενέστατος σερβιτόρος μας εξήγησε ότι Poliziano είναι το λατινικό
όνομα του Montepulciano, πήραμε το δρόμο για το Seggiano. Το Seggiano όμως είναι μία υπερβολικά ήσυχη κωμόπολη και η πιθανότητα να βρούμε κάτι ανοιχτό για να φάμε ήταν μηδαμινή. Σταματήσαμε λοιπόν στον οικισμό Sant'Angelo in Colle την ώρα που βράδιαζε. Στην τρατορία Il Leccio, του τύπου δηλαδή που έχει καταγωγή από το
Lecce, δοκιμάσαμε τα χειροποίητα pici με φρέσκια ντομάτα και σκόρδο και σπιτικές ταλιατέλες με κόκκορα . Φαινομενικά απλές συνταγές αλλά που απογειώνουν

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Ελπίδα Μιχαηλίδου]

Το ημερολόγιο έδειχνε 12 Μάη του 2017, όταν προσγειωθήκαμε πολύ πρωί στο αεροδρόμιο της αιώνιας πόλης. Ένα αεροδρόμιο που κάθε άλλο παρά θύμιζε τα αρχαία ρωμαϊκά επιτεύγματα.
Αυτό όμως δε σήμαινε ότι δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό και ικανό για να μας μπερδέψει και να χαθούμε στους αχανείς διαδρόμους του.
Αφού λοιπόν τα καταφέραμε και βγήκαμε από τον λαβύρινθο του Λεονάρντο, καβαλήσαμε το ενοικιαζόμενο και ξεκινήσαμε. Χάρτες και οδηγοί πλοήγησης μας πρότειναν μια υπέροχη διαδρομή στο δρόμο για την μοναδική Φλωρεντία. Το μεσημεράκι μας βρήκε να στρίβουμε δεξιά, προς το Orbetello της επαρχίας του Grosseto, τουριστικό θέρετρο με λίμνη, στην οποία όμως δε σταματήσαμε. Συνεχίσαμε προς το Porto S. Stefano κάνοντας μια στάση στο θεόκλειστο σπανιόλικο κάστρο! Έτσι χωρίς πολλά λόγια συνεχίσαμε το γύρο αυτού του κομματιού γης που βρέχεται από θάλασσα και απολαύσαμε τον απογευματινό μας καφέ συνοδεία παγωτού στο Porto Ercole.
Το σούρουπο μας βρήκε να τακτοποιούμε τα μπαγκάζια μας σε ένα δωμάτιο μεσαιωνικής έπαυλης στη γοητευτική Φλωρεντία και να σενιαριζόμαστε για να βολτάρουμε στο πλευρό του Αρνό.

 

[Ελπίδα Μιχαηλίδου]

ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ

ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΣΟΚΑΚΙΑ ΤΗΣ ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ
Το επόμενο πρωί φρέσκοι επιδοθήκαμε στην ανακάλυψη ενός όμορφου και ντελικάτου καφέ για να πάρουμε τα απαραίτητα εφόδια για την εξερεύνηση της εντυπωσιακής πόλης. Το προηγούμενο βράδυ απλώς μυρίσαμε τις απίστευτες ομορφιές της λίγο πριν απλώσουμε τα κουρασμένα κορμιά μας .Το ένστικτο αλλά κυρίως η ωραία του εικόνα μας οδήγησε στο Arigianale, όπου απολαύσαμε ένα εκπληκτικό πρωινό συνοδευόμενο από μυρωδάτο
εσπρέσο , που ίσως μόνο οι Ιταλοί γνωρίζουν την τέχνη του. Γεμάτες ενέργεια λοιπόν δύο φιγούρες ανθρώπινες σκορπίζουν κι ανακαλύπτουν την πόλη του Μακιαβέλι, του Μικελάντζελο και των Μεδίκων έχοντας συμφωνήσει ότι σε αυτό το ταξίδι δεν πάμε σε μουσεία αλλά χανόμαστε και συναντάμε μικρές και μεγάλε πλατείες. Φυσικά ξεκινώντας από την ξακουστή Piazza del Duomo, που μας άφησε άφωνους . Μετά από κάθε στενό δρομάκι ξεπρόβαλαν αίθρια γεμάτα κόσμο, μικροπωλητές, παραγωγοί και φυσικά ταξιδιώτες από όλο το
κόσμο. Στο παζάρι των βιολογικών προϊόντων δεν καταφέραμε να αντισταθούμε σε δοκιμές κρασιών, τυριών και πέστο τρούφας! Η πολύωρη περιήγηση μας, (κάθε απόπειρα περιγραφής είναι λίγη) μας άνοιξε την όρεξη. Κι έτσι επισκεφτήκαμε την περιβόητη Centrale Mercato. Μια αγορά που δε θύμιζε σε τίποτα τη Μοδιάνο της Θεσσαλονίκης.
Πάγκοι με αλλαντικά. Τυριά, ζυμαρικά φρέσκα .....Εμείς όμως θελήσαμε να φάμε κάτι πιο εκλεπτυσμένο. Το φημισμένο φιορεντίνικο lambredotto που θα σας αποκαλύψω ότι πρόκειται για πατσά σε στερεή μορφή
μέσα σε ένα εκπληκτικό ψωμάκι ποτισμένομμε με μια καυτερή σάλτσα. Αφού λοιπόν ξαποστάσαμε και δροσιστήκαμε με δυο παγωμένες μπύρες συνεχίσαμε την όμορφη βόλτα μας. Τα βήματα μας μας οδήγησαν στο Ponte Veccio
όπου και απολαύσαμε από ψηλά τα ήρεμα νερά του Άρνο. Το σούρουπο ανηφορίσαμε στη Piazzale Michelangelo
και θαυμάσαμε τον Δαυίδ και φυσικά τον ήλιο που έδυε ξεχνώντας τις τελευταίες αχτίδες του στο καμπαναριό της
DuomoΤο βράδυ ο ξάδελφος μας πήγε στην Ghiotta ένα λαϊκό , δημοφιλές εστιατόριο πλημμυρισμένο από φοιτητόκοσμο και κλασσικές οικογένειες Ιταλών. Δοκιμάσαμε για πρώτη φορά κι ευτυχώς όχι για τελευταία την
πασίγνωστη Bistecca ala Fiorentina, την ιταλική εκδοχή του T-bone steak, και στα ελληνικά φιλέτο και κόντρα φιλέτο από τη ράχη της διάσημης ράτσας βοδιού, chianina! Οι προσδοκίες μας πολλές είναι η αλήθεια που
όμως δεν επαληθεύτηκαν. Η παρέα ενδιαφέρουσα, το κρασί γευστικότατο
όμως το κρέας δεν μας “μίλησε”.Η νύχτα μας τελείωσε με ένα Spritz στην Piazza della Signoria.

 

[Ελπίδα Μιχαηλίδου]

ΤΡΙΤΗ ΜΕΡΑ
Κυριακάτικο σεργιάνι

Πρωινό Κυριακής και πίνουμε τον καφέ μας σε ένα μικρό γωνιακό καφέ στην ήσυχη περιοχή τουOrltrarno. Ήσυχη μέχρι να ξεκινήσουμε να περπατάμε. Γιατί; Γιατί αυτή την Κυριακή ελάμβανε χώρα ο αστικός ημιμαραθώνιος, Μεγάλη επιτυχία, κόσμος έτρεχε και για ώρα δεν μας επέτρεπαν οι μαραθωνοδρόμοι να διασχίσουμε το δρόμο και να συνεχίσουμε τη βόλτα μας!Αφού ξεφύγαμε από το μένος των αθλητών, ανακαλύψαμε μια υπαίθρια αγορά με αντίκες, ρούχα έπιπλα και μπερδευτήκαμε με τουρίστες και επίδοξους αγοραστές, και μετά αφεθήκαμε στους ρυθμούς της μπάντας που έπαιζε μπροστά στην εντυπωσιακή πρόσοψη της Santa Maria Novella. Μετά τη γνωριμίας μας και με τις εναπομείναντες πλατείες της Φλωρεντίας πήραμε το αυτοκίνητο και τον ξάδερφο και ανεβήκαμε στο
Fiessolle ένα γραφικό πανεπιστημιακό προάστιο κρεμασμένο σε έναν από τους πράσινους λόφους που προστατεύουν την πόλη. Περπατήσαμε , θαυμάσαμε τη θέα και τελικά ήπιαμε το aperittivo μας στο “Σπίτι του λαού”.
Επιστρέψαμε στην πόλη και γευτήκαμε στο μπαλκόνι του ξαδέλφου ένα θεσπέσιο παγωτό Grom με το βλέμμα μας να χάνεται στις στέγες των σπιτιών. Το βράδυ δοκιμάσαμε κάτι ζυμαρικά με θαλασσινά, η μοναδική μέρα που δεν φάγαμε κρέας σε αυτό το ταξίδι, και ήπιαμε το ποτό των “μένοντας Ευρώπη” σε έναν χώρο που φιλοξενεί πολιτιστικά δρώμενα, αλλά δε θυμάμαι το όνομα του.

 

[Ελπίδα Μιχαηλίδου]

ΤΕΤΑΡΤΗ ΜΕΡΑ
Ποδηλατάδα στα τείχη

Το επόμενο πρωινό αποχαιρετήσαμε τον Άρνο, τη μαγευτική Φλωρεντία και τα μουσεία που δεν επισκεφτήκαμε, δίνοντας ιερή υπόσχεση ότι την επόμενη φορά θα αφιερώσουμε το χρόνο μας στις εικαστικές τέχνες και
την ιστορία. Και την υπόσχεση μας αυτή τη σφραγίσαμε τρώγοντας τα πιο ωραία και
τεράστια panini της πόλης από το το All' Antico Vinaio. Επόμενος προορισμός η Lucca μια όμορφη πόλη που ίδρυσαν οι Ετρούσκοι και που το ιστορικό της κέντρο προστατεύεται από αναγεννησιακά τείχη. Εντυπωσιακό το γεγονός ότι ξέφυγε από τους βομβαρδισμούς του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, με αποτέλεσμα να παραμείνουν αναλλοίωτα τα μνημεία της της στο πέρασμα των χρόνων. Μόλις όμως φτάσαμε αφήσαμε την ανάγνωση της ιστορίας και καβάλα στα ποδήλατα , τελευταίας τεχνολογίας, τρομάρα μας, την είδαμε να ξεδιπλώνετε στα μάτια μας. Απολαύσαμε τη βόλτα αλώνοντας με σεβασμό τα τείχη της Lucca και μετά γνωρίσαμε πάντα πάνω στη σέλα
τις πλατείες και τα σοκάκια της. Χρειάστηκε όμως να τα εγκαταλείψουμε και να χρησιμοποιήσουμε τα γυμνασμένα πόδια μας για να ανέβουμε στον πύργο που έχτισαν οι Guinigi, οι άρχοντες της πόλης κατά την Αναγέννηση στολίζοντας την κορυφή του με έναν εντυπωσιακό κήπο από δέντρα. Ανάμεσα στις γέρικες βελανιδιές χάθηκαν οι σκέψεις μαςατενίζοντας τις Απουανές Άλπεις Η βόλτα με το ποδήλατο και η αναρρίχηση στον πύργο μας άνοιξε την
όρεξη. Κλειδώσαμε τα δίτροχα οχήματα με το φόβο μη μας τα κλέψουν, και πήραμε το δείπνο μας στην Osteria Baralla. Μας ενθουσίασαν τα τορτελίνια lucchese , γεμιστά με μοσχαρίσιο κιμά ενώ το αρνί ρόστο μας ικανοποίησε αρκετά.
Επιστρέψαμε για ύπνο μετά από μια γεμάτη μέρα παρέα από άπειρες πυγολαμπίδες που φώτισαν το σκοτεινό μας μονοπάτι.

 

[Ελπίδα Μιχαηλίδου]

ΠΕΜΠΤΗ ΜΕΡΑ
Παρέα με τα βουνά, τα ποτάμια και τη θάλασσα

Ρίξαμε μια τελευταία ματιά στο χίπικο δωμάτιο που φιλοξένησε τα κορμιά και τα όνειρα μας και βάλαμε πλώρη για την κοιλάδα του Έλσα, μέσα από μια περιπετειώδη και ενδιαφέρουσα παράκαμψη!Με τον ποταμό Serchio στο πλευρό μας πήραμε μια γεύση από την πανέμορφη Garfagnana την κοιλάδα βόρεια της Λούκα. Με περισσή χαρά,
όμορφες εικόνες αλλά και πείνα φτάσαμε στο Castelnuovo την πρωτεύουσα της περιοχής . Παρκάραμε σε αυτή την όχι και τόσο γραφική κωμόπολη και ξεχυθήκαμε στις ρούγες για να βρούμε ένα συμπαθές ιταλικό καφέ να πάρουμε το πρωινό μας. Μάταια. Η απογοήτευση μας μεγάλη. Δε λέω είδαμε δυο τρία συμπαθητικά κτίσματα, και άλλε δυο
εκκλησίες αλλά το στομάχι μας έμεινε παραπονεμένο. Εξαπατημένοι και πεινασμένοι εγκαταλείψαμε το Castelnuovo, το χωριό κόμβο της γνωστής κοιλάδας, και συνεχίσαμε αμίλητοι το ταξίδι μας. Θα καταλήγαμε στη Μάσσα μία παραθαλάσσια, βιομηχανική πόλη και από εκεί θα συνεχίζαμε για την Πίζα. Η διαδρομή μέχρι την πόλη της Τυρρηνικής θάλασσας, μας αποζημίωσε για το φιάσκο του ακατονόμαστου χωριού. Οξιές, καστανιές βελανιδιές στο διάβα μας , πλούτισαν τις εικόνες του μυαλού μας τόσο που για μια στιγμή ξεχάσαμε ότι είχαμε να φάμε από χθες. Και ξαφνικά βρισκόμαστε στην Isola Santa, ένα μεσαιωνικό χωριό- φάντασμα. Τα σπίτια άδεια, εγκαταλελειμμένα, τα καλντερίμια αφιλόξενα και η λίμνη βαθιά πράσινη, γαλήνια. Κι εκεί που είμαστε χαμένοι στη μαγεία, αντικρίζουμε έναν ηλικιωμένο κύριο. Είναι ο ψαράς της περιοχής και ιδιοκτήτης της μοναδικής, ταβέρνας
αυτού του χωριού. Μας χαιρέτησε θερμά κι εμείς είπαμε να πιούμε ένα καφεδάκι χαζεύοντας το εκπληκτικό τοπίο
Και πράγματι αφού φάγαμε από μια γερή μερίδα, φρέσκα χειροποίητα ζυμαρικά με τρούφα και πορτσίνι, ήπιαμε και τον εσπρέσο μας για να χωνέψουμε. Χορτασμένοι κυριολεκτικά και μεταφορικά καταλήξαμε στον παραλιακό
δρόμο που ενώνει τη Μασσα με την Πίζα. Τουριστικά θέρετρα με ατέλειωτα beach bar και εστιατόρια δε μας επέτρεπαν να δούμε το χρώμα της τυρρηνικής θάλασσας, αλλά μας αποζημίωσε η κλίση του Πύργου της
Πίζας. Περιπλανηθήκαμε στην Piazza dei Miracoli, τις κλασικές και καθιερωμένες φωτογραφίες με τον Πύργο, χαζολογήσαμε στα ενδιαφέροντα δρομάκια της και πήραμε το δρόμο για την ενδοχώρα. Μια ώρα πριν φτάσουμε στο San Martino, στον οικισμό-ορμητήριο για την ανακάλυψη της περιοχής του Chianti, κάναμε μια στάση στο San
Miniato. To San Miniato λοιπόν,βρίσκεται σε ένα ιστορικά στρατηγικό σημείο,σκαρφαλωμένο πάνω σε τρεις μικρούς λόφους, και από τη Rocca, τον πύργο του, αγναντεύει τις κοιλάδες Εγκόλα και Έλσα. Η περιγραφή
θα ήταν πολύ φτωχή και αδύναμη μπροστά στη θέα που απολαύσαμε. Το σούρουπο μας βρήκε σε έναν επαρχιακό δρόμο για το San Martino, πνιγμένο από αμπέλια και...αμπέλια...και αμπέλια, τόσο που νιώθαμε ήδη
μεθυσμένοι. Κατά τις δέκα το βράδυ φτάσαμε στον προορισμό μας. Μας υποδέχτηκε η
Ραφαέλα , ή τουλάχιστον έμοιαζε με Ραφαέλα, και δύο σκύλοι πρόσχαροι. Βολευτήκαμε στο όμορφα διακοσμημένο δωμάτιο μας,και θαυμάσαμε τα περίεργα μπιμπελό, που κοσμούσαν το σαλόνι μέχρι η ιδιοκτήτρια του
αγροτουριστικής φάρμας να μας επιβεβαιώσει ότι η ταβέρνα της περιοχής ήταν ανοιχτή και μας περίμενε. Είχαν περάσει πάρα πολλές ώρες και είχαμε ήδη χωνέψει τα χειροποίητα ζυμαρικά της Isola Santa. H Sosta di Pio VII
όπως λέγεται επίσημα αυτή η Osteria προκάλεσε ζημιά στους γευστικούς μας κάλυκες. Αν το ριζότο που δοκιμάσαμε σαν πρώτο πιάτο έκανε τις κόρες των ματιών μας να διασταλούν η Bistecca Fiorentina προκάλεσε απανωτούς
γαστριμαργικούς οργασμούς!

 

[katkats]

Χορταστικό ταξίδι κάνατε και ωραία ιστορία μας γράφεις, με πολλές πληροφορίες.

 

[paefstra]

Τι ζουμερη ιστορια!
Θελουμε και φωτογραφίες με τα πιατα...

 

[Ελπίδα Μιχαηλίδου]

Τι ζουμερη ιστορια!
Θελουμε και φωτογραφίες με τα πιατα...

χαχαχα νομίζω δεν έχω θα ψάξω όμως

 

[makisg]

χαχαχα νομίζω δεν έχω θα ψάξω όμως

πλάκα κάνεις ........ το έχουμε γράψει επανειλημμένως ...... πρώτα φωτογραφίζουμε και μετά τρώμε

 

[Ελπίδα Μιχαηλίδου]

ΕΚΤΗ ΜΕΡΑ

Στους δρόμους της Τοσκάνης
Είχαν περάσει κιόλας πέντε μέρες από τότε που ξεκινήσαμε να ανακαλύπτουμε μια από τις πιο όμορφες επαρχίες της Ιταλίας. Το πρωινό της έκτης μέρας το γευτήκαμε στον κήπο της Ραφαέλας. Λιτό, σπαρτιάτικο με αυγά, δημητριακά, τυριά της περιοχής σπιτικό προσούτο και άλλα περίεργα αλλαντικά, χυμούς, κέικ , μηλόπιτα και καφέ.
Αφού λοιπόν τσιμπήσαμε κάτι για τη λιγούρα, πήραμε το αυτοκίνητο και μέσα από δρόμους και δρομάκια που ούτε οι ίδιοι οι κάτοικοι της Τοσκάνης δε γνωρίζουν την ύπαρξη τους φτάσαμε στο San Gimignano, το μεσαιωνικό Μανχάταν. Οι 14 από τους 72 πύργους που έχουν απομείνει και δεσπόζουν περήφανοι στο τουριστικό αυτό χωριό αποτελούσαν σύμβολο δύναμης και πλούτου των κυρίαρχων οίκων του Μεσαίωνα. Στις μέρες μας προσφέρουν
απλόχερα ένα πανόραμα της καταπράσινης πεδιάδας. Περνώντας την κεντρική πύλη του χωριού, που οι ρίζες του χάνονται στην εποχή των Ετρούσκων, σκοντάφτεις σε άπειρους τουρίστες από όλο τον κόσμο. Στην αρχή αποπροσανατολίστηκαμε από τις φωνές και τον κόσμο, το νοστιμότατο παγωτό όμως που χαρακτηρίζεται το καλύτερο στο κόσμο, δρόσισε τα χείλη μας στην Piazza dela cisterna και μας γέμισε φρεσκάδα και ενέργεια.
Χαθήκαμε σε μικρά και μεγάλα δρομάκια, ανεβήκαμε σε έναν από τους τρεις προσβάσιμους πύργους, δοκιμάσαμε και αγοράσαμε το διάσημο κρασί της πόλης το Vernaccia και καταλήξαμε στο Bertelli. Θα μου πείτε τι είναι το
Bertelli. Μια οικογενειακή επιχείρηση που φτιάχνει εκπληκτικά σάντουιτς με τοπικά τυριά και αλλαντικά. Ο κύριος
που μας σέρβιρε μας εκμυστηρεύτηκε ότι οι πρόγονοι του βρίσκονται εδώ από το 1779, και διατηρούσαν στάβλο και όχι ένα καταγώγιο που γέμιζε από γυναίκες ελευθέρων ηθών και άντρες μέθυσους. Αφού λοιπόν φάγαμε το σάντουιτς με τη finocchiona, το κρασάκι και την κουβεντούλα με τον καλό κύριο Bertelli, αποφασίσαμε να
αποχαιρετήσουμε το San Gimigniano. Είχαμε ξοδέψει τρεις ώρες δίχως να το καταλάβουμε και η Volterra
ένα εξίσου αξιόλογο μέρος της περιοχής μας περίμενε που από την εποχή του Χαλκού, ενώ αποτελούσε μια από τις
δώδεκα πόλεις της ετρουσκικής Λίγκας. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι εδώ γυρίστηκε το Twilight, η ερωτική
ιστορία ανάμεσα σε μια έφηβη και έναν βρικόλακα. Η αλήθεια είναι ότι τα χρώματα των κτιρίων, η φαινομενική ησυχία, οι ντόπιοι που σε κοιτούσαν υπομειδιώντας, και το λυκόφως που κατέβαινε αργά σου έδιναν την αίσθηση ότι εδώ ζει κάτι το απόμακρο, το απόκρυφο, το....υποχθόνιο. Κι επειδή η επιθυμία μας ήταν να γνωρίσουμε όλη την
Τοσκάνη κι όχι να παγιδευτούμε στους κυνόδοντες της Volterra, φύγαμε λίγο πριν βραδιάσει για τα καλά και επιστρέψαμε στη βάση μας στο San Martino. Η πρόταση της Ραφαέλας για σήμερα ήταν το Il Fondaccio, ένα εστιατόριο κρυμμένο στο δρόμο για την Castellina in Chianti. Συμπαθητικό φαγητό, χωρίς τίποτε ιδιαίτερο, ενώ το κρασί που μας πρότεινε η τσαχπίνα σερβιτόρα, ήταν αξιόλογο.

 

[Ελπίδα Μιχαηλίδου]

ΕΒΔΟΜΗ ΜΕΡΑ

Στην καρδιά του Chianti
Την επόμενη μέρα αφού τσιμπήσαμε και πάλι κάτι απλό, ξεκινήσαμε την περιήγηση μας στο Chianti, την καρδιά της Τοσκάνης. Ακολουθήσαμε το δρόμο που οδηγούσε στην Castellina in Chianti, το πιο μικρό αλλά χαριτωμένο χωριό της περιοχής. Στην είσοδο του μας καλωσόρισε ένας περήφανος κόκορας, σύμβολο των τοπικών κρασιών που
διεγείρουν τον ουρανίσκο. Εκεί λοιπόν αποφασίσαμε να πιούμε ένα καφεδάκι αλλά..τα σχέδια μας ανατράπηκαν. Βρεθήκαμε μπροστά σε μια κάβα όπου δοκίμαζες τα τοπικά κρασιά της κλασική ποικιλία sangiovese συνοδευόμενα από μικρά, χαριτωμένα σαντουιτσάκια. Ε δεν αντέξαμε στις σειρήνες. Αράξαμε στο καλντερίμι και γευτήκαμε από τέσσερα ποτηράκια κρασί, τσιμπήσαμε για να μη μας χτυπήσει ο οίνος κατακούτελα και τελικά αγοράσαμε κ ένα
μπουκάλι Castellina. Πριν από όλα αυτά βέβαια περπατήσαμε και λίγο στο χωριό. Επόμενος προορισμός η Radda
ένα ακόμη μεσαιωνικό, γραφικό χωριό, με πυργίσκους και στενά δρομάκια που νομίζεις ότι θα ξεμυτίσουν πρόσωπα
από περασμένους αιώνες. Από τη Radda ανεβήκαμε στην Volpaia όπου θαυμάσαμε τη θέα και τα ατέλειωτα αμπέλια που ξεχύνονταν ανεξέλεγκτα στην πεδιάδα. Το sangiovese όμως ήταν πειρασμός. Σαν να μας υπνώτισε με την μαγική του γεύση και μας οδήγησε στο Badiaa Coltibuono, παλιό αβαείο όπου ο θρύλος λέει ότι εδώ καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά η διάσημη ποικιλία sangiovese από κάποιον μοναχό, που μου διαφεύγει τώρα το
όνομα του. Τώρα βέβαια το μοναστήρι έχει περάσει στα χέρια της οικογένειας Prinetti που όμως με συνέπεια και μεράκι συνεχίζει να καλλιεργούν να πειραματίζονται και να εμπορεύονται τα σταφύλια του. Δύο συμπαθέστατες κυρίες μας ξενάγησαν στο υπέροχο κήπο της παλιάς μονής, μας οδήγησαν στα κελάρια με τα δρύινα βαρέλια γεμάτα κρασί και τέλος μας προσέφεραν μερικά ποτηράκια κρασί. Μετά από αυτήν εκπληκτική επίσκεψη κατεβήκαμε στη
Gaiole, ένα ακόμη χωριό της περιοχής. Συνεπαρμένοι όμως από το μοναστήρι και φυσικά τα κρασιά, ίσως δεν του δώσαμε την απαραίτητη σημασία. Έτσι περπατήσαμε ένα πεντάλεπτο και φύγαμε κατευθυνόμενοι προς το
Greve και το Panzano. Στο Panzano αποφασίσαμε να περπατήσουμε λίγο για να ξεθολώσουμε ενώ στο Greve
σταθήκαμε λίγο στην πλατεία, μπερδευτήκαμε σε κάποια δρομάκια κι αφού αποφασίσαμε ότι θυμίζει περισσότερο κωμόπολη παρά χωριό, αναχωρήσαμε. Εν τω μεταξύ λίγο το περπάτημα, λίγο τα κρασιά, λίγο κι ή ώρα η περασμένη, νιώσαμε μια λιγούρα. Τα λόγια περιττά και οι συζητήσεις ανούσιες. Καταλήξαμε στο γνωστό κι αγαπημένο Sosta di Pio VII που ήταν και κοντά στο σπίτι που μέναμε. Και ορθά πράξαμε γιατί εκείνη η ταλιάτα μας ψιθύρισε γλυκά κι ηδονικά.