Ελπίδα Μιχαηλίδου
Member
- Μηνύματα
- 19
- Likes
- 74
- Ταξίδι-Όνειρο
- Παντού
ΕΚΤΗ ΜΕΡΑ
Στους δρόμους της Τοσκάνης
Είχαν περάσει κιόλας πέντε μέρες από τότε που ξεκινήσαμε να ανακαλύπτουμε μια από τις πιο όμορφες επαρχίες της Ιταλίας. Το πρωινό της έκτης μέρας το γευτήκαμε στον κήπο της Ραφαέλας. Λιτό, σπαρτιάτικο με αυγά, δημητριακά, τυριά της περιοχής σπιτικό προσούτο και άλλα περίεργα αλλαντικά, χυμούς, κέικ , μηλόπιτα και καφέ.
Αφού λοιπόν τσιμπήσαμε κάτι για τη λιγούρα, πήραμε το αυτοκίνητο και μέσα από δρόμους και δρομάκια που ούτε οι ίδιοι οι κάτοικοι της Τοσκάνης δε γνωρίζουν την ύπαρξη τους φτάσαμε στο San Gimignano, το μεσαιωνικό Μανχάταν. Οι 14 από τους 72 πύργους που έχουν απομείνει και δεσπόζουν περήφανοι στο τουριστικό αυτό χωριό αποτελούσαν σύμβολο δύναμης και πλούτου των κυρίαρχων οίκων του Μεσαίωνα. Στις μέρες μας προσφέρουν
απλόχερα ένα πανόραμα της καταπράσινης πεδιάδας. Περνώντας την κεντρική πύλη του χωριού, που οι ρίζες του χάνονται στην εποχή των Ετρούσκων, σκοντάφτεις σε άπειρους τουρίστες από όλο τον κόσμο. Στην αρχή αποπροσανατολίστηκαμε από τις φωνές και τον κόσμο, το νοστιμότατο παγωτό όμως που χαρακτηρίζεται το καλύτερο στο κόσμο, δρόσισε τα χείλη μας στην Piazza dela cisterna και μας γέμισε φρεσκάδα και ενέργεια.
Χαθήκαμε σε μικρά και μεγάλα δρομάκια, ανεβήκαμε σε έναν από τους τρεις προσβάσιμους πύργους, δοκιμάσαμε και αγοράσαμε το διάσημο κρασί της πόλης το Vernaccia και καταλήξαμε στο Bertelli. Θα μου πείτε τι είναι το
Bertelli. Μια οικογενειακή επιχείρηση που φτιάχνει εκπληκτικά σάντουιτς με τοπικά τυριά και αλλαντικά. Ο κύριος
που μας σέρβιρε μας εκμυστηρεύτηκε ότι οι πρόγονοι του βρίσκονται εδώ από το 1779, και διατηρούσαν στάβλο και όχι ένα καταγώγιο που γέμιζε από γυναίκες ελευθέρων ηθών και άντρες μέθυσους. Αφού λοιπόν φάγαμε το σάντουιτς με τη finocchiona, το κρασάκι και την κουβεντούλα με τον καλό κύριο Bertelli, αποφασίσαμε να
αποχαιρετήσουμε το San Gimigniano. Είχαμε ξοδέψει τρεις ώρες δίχως να το καταλάβουμε και η Volterra
ένα εξίσου αξιόλογο μέρος της περιοχής μας περίμενε που από την εποχή του Χαλκού, ενώ αποτελούσε μια από τις
δώδεκα πόλεις της ετρουσκικής Λίγκας. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι εδώ γυρίστηκε το Twilight, η ερωτική
ιστορία ανάμεσα σε μια έφηβη και έναν βρικόλακα. Η αλήθεια είναι ότι τα χρώματα των κτιρίων, η φαινομενική ησυχία, οι ντόπιοι που σε κοιτούσαν υπομειδιώντας, και το λυκόφως που κατέβαινε αργά σου έδιναν την αίσθηση ότι εδώ ζει κάτι το απόμακρο, το απόκρυφο, το....υποχθόνιο. Κι επειδή η επιθυμία μας ήταν να γνωρίσουμε όλη την
Τοσκάνη κι όχι να παγιδευτούμε στους κυνόδοντες της Volterra, φύγαμε λίγο πριν βραδιάσει για τα καλά και επιστρέψαμε στη βάση μας στο San Martino. Η πρόταση της Ραφαέλας για σήμερα ήταν το Il Fondaccio, ένα εστιατόριο κρυμμένο στο δρόμο για την Castellina in Chianti. Συμπαθητικό φαγητό, χωρίς τίποτε ιδιαίτερο, ενώ το κρασί που μας πρότεινε η τσαχπίνα σερβιτόρα, ήταν αξιόλογο.
Στους δρόμους της Τοσκάνης
Είχαν περάσει κιόλας πέντε μέρες από τότε που ξεκινήσαμε να ανακαλύπτουμε μια από τις πιο όμορφες επαρχίες της Ιταλίας. Το πρωινό της έκτης μέρας το γευτήκαμε στον κήπο της Ραφαέλας. Λιτό, σπαρτιάτικο με αυγά, δημητριακά, τυριά της περιοχής σπιτικό προσούτο και άλλα περίεργα αλλαντικά, χυμούς, κέικ , μηλόπιτα και καφέ.
Αφού λοιπόν τσιμπήσαμε κάτι για τη λιγούρα, πήραμε το αυτοκίνητο και μέσα από δρόμους και δρομάκια που ούτε οι ίδιοι οι κάτοικοι της Τοσκάνης δε γνωρίζουν την ύπαρξη τους φτάσαμε στο San Gimignano, το μεσαιωνικό Μανχάταν. Οι 14 από τους 72 πύργους που έχουν απομείνει και δεσπόζουν περήφανοι στο τουριστικό αυτό χωριό αποτελούσαν σύμβολο δύναμης και πλούτου των κυρίαρχων οίκων του Μεσαίωνα. Στις μέρες μας προσφέρουν
απλόχερα ένα πανόραμα της καταπράσινης πεδιάδας. Περνώντας την κεντρική πύλη του χωριού, που οι ρίζες του χάνονται στην εποχή των Ετρούσκων, σκοντάφτεις σε άπειρους τουρίστες από όλο τον κόσμο. Στην αρχή αποπροσανατολίστηκαμε από τις φωνές και τον κόσμο, το νοστιμότατο παγωτό όμως που χαρακτηρίζεται το καλύτερο στο κόσμο, δρόσισε τα χείλη μας στην Piazza dela cisterna και μας γέμισε φρεσκάδα και ενέργεια.
Χαθήκαμε σε μικρά και μεγάλα δρομάκια, ανεβήκαμε σε έναν από τους τρεις προσβάσιμους πύργους, δοκιμάσαμε και αγοράσαμε το διάσημο κρασί της πόλης το Vernaccia και καταλήξαμε στο Bertelli. Θα μου πείτε τι είναι το
Bertelli. Μια οικογενειακή επιχείρηση που φτιάχνει εκπληκτικά σάντουιτς με τοπικά τυριά και αλλαντικά. Ο κύριος
που μας σέρβιρε μας εκμυστηρεύτηκε ότι οι πρόγονοι του βρίσκονται εδώ από το 1779, και διατηρούσαν στάβλο και όχι ένα καταγώγιο που γέμιζε από γυναίκες ελευθέρων ηθών και άντρες μέθυσους. Αφού λοιπόν φάγαμε το σάντουιτς με τη finocchiona, το κρασάκι και την κουβεντούλα με τον καλό κύριο Bertelli, αποφασίσαμε να
αποχαιρετήσουμε το San Gimigniano. Είχαμε ξοδέψει τρεις ώρες δίχως να το καταλάβουμε και η Volterra
ένα εξίσου αξιόλογο μέρος της περιοχής μας περίμενε που από την εποχή του Χαλκού, ενώ αποτελούσε μια από τις
δώδεκα πόλεις της ετρουσκικής Λίγκας. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι εδώ γυρίστηκε το Twilight, η ερωτική
ιστορία ανάμεσα σε μια έφηβη και έναν βρικόλακα. Η αλήθεια είναι ότι τα χρώματα των κτιρίων, η φαινομενική ησυχία, οι ντόπιοι που σε κοιτούσαν υπομειδιώντας, και το λυκόφως που κατέβαινε αργά σου έδιναν την αίσθηση ότι εδώ ζει κάτι το απόμακρο, το απόκρυφο, το....υποχθόνιο. Κι επειδή η επιθυμία μας ήταν να γνωρίσουμε όλη την
Τοσκάνη κι όχι να παγιδευτούμε στους κυνόδοντες της Volterra, φύγαμε λίγο πριν βραδιάσει για τα καλά και επιστρέψαμε στη βάση μας στο San Martino. Η πρόταση της Ραφαέλας για σήμερα ήταν το Il Fondaccio, ένα εστιατόριο κρυμμένο στο δρόμο για την Castellina in Chianti. Συμπαθητικό φαγητό, χωρίς τίποτε ιδιαίτερο, ενώ το κρασί που μας πρότεινε η τσαχπίνα σερβιτόρα, ήταν αξιόλογο.