mikrh tsopana
Member
- Μηνύματα
- 1.715
- Likes
- 7.789
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα-Παλέρμο-Μπιλμπάο
- Ταξίδι-Όνειρο
- θα το αποφασίσω αύριο
ΗΣΥΧΙΑ...
Πρωί πρωί Δευτεριάτικα σηκώθηκα,δεν πήρα πρωινό,ετοιμάστηκα και φύγαμε σα μια ωραία οικογένεια για το σχολείο.Ναι!Σχολείο καταμεσής του Ιούλη.Στο δρόμο πρόσεξα την τάση που είχαν οι Γερμανοί να περιμένουν στα φανάρια και να περνάνε απέναντι πεζή μόνο από τις διαβάσεις σε αυτά,καθώς και το ότι όλα τα ποδήλατα περιοριζόταν στον ποδηλατόδρομο και δεν έβγαιναν από αυτόν.Τί να πω!Στα Τρίκαλα,ο μισός δρόμος -που λέει ο λόγος-είναι γεμάτος ποδήλατα.
Στο Gymnasium,όπου πήγαιναν τα παιδιά,θα περνούσαμε τη μισή μας μέρα κάθε πρωί σχεδόν.Αν αυτό ήταν σαν το δικό μας Γυμνάσιο δε θα μου άρεσε καθόλου αυτή η προοπτική,το σχολείο τους όμως με εξέπληξε ευχάριστα.
Ξεκινώντας από τις υποδομές,που δε συγκρίνονται ούτε κατα διάνοια με τις αντίστοιχες των ελληνικών σχολείων.Το κτίριο ήταν διόροφο,αρκετά μεγάλο με μπρος και πίσω προαύλιο,που σίγουρα κάποιος είχε αναλάβει τη φροντίδα του.Οι αίθουσες ήταν καλοδιατηρημένες,τα καθίσματα αν θυμάμαι καλά ήταν σε μορφή αμφιθεάτρου και ο πίνακας υπερμεγέθης,με δεύτερο πίνακα συρόμενο για να ενισχύσει τον πρώτο.Τα βραβεία του σχολείου εκτεθιμένα σε ραφιέρα με τζαμαρία-που δεν είναι σπασμένη-,τα όργανα για τα εργαστήρια ολοκαίνουρια και η νησίδα είχε αρκετούς υπολογιστές ώστε να χωρούν όλοι οι μαθητές του χ τμήματος.
Οι καθηγητές είχαν άψογη σχέση με τους μαθητές,κάτι που σίγουρα οφείλεται και στις δύο πλευρές.Θυμάμαι καλά έναν καθηγητή ονόματι Schultz που δεν ξέρω πώς το έκανε,αλλά ήταν πανταχού παρόν.Όπου και αν πήγαινα,τον έβρισκα μπροστά μου.
Εκτός από μας,στο πρόγραμμα συμμετείχαν και κάμποσα ιταλάκια και πορτογαλάκια,με τα οποία αποκτήσαμε από την αρχή πολύ καλή σχέση.Χαρακτηριστικό ήταν το σχόλιο των καθηγητών ότι για πρώτη φορά οι Ιταλοί ξεπέρασαν σε φασαρία ακόμη και τους Έλληνες.Καταλαβαίνετε...Μια ήσυχη επαρχιακή πόλη κάπου στο νότο της Γερμανίας τρανταζόταν από το σεισμό που ονομάζεται Μεσόγειος.Τί λέω πάλι βραδιάτικα!
Εμείς,μαζί με τους Ιταλούς και τους Πορτογάλους μπορούσαμε να κάνουμε ότι θέλουμε,όσο οι Γερμανοί έκαναν μάθημα:να παρακολουθήσουμε το μάθημα,να σουλατσάρουμε στους διαδρόμους ή οτιδήποτε άλλο.
Την περισσότερη ώρα την περνούσαμε στο κυλικείο.Το μηχάνημα με 50 λεπτά σου έδινε ζεστή σοκολάτα(γιάμι γιάμι) ενώ με ένα ευρώ ζεστή σούπα σε πλαστικό(ιαχ!).Τα φαγητά στο κυλικείο ήταν πάμφθηνα σε σχέση με τα ελληνικά χρυσοπληρωμένα κολατσιόζ.Παρ'όλα αυτά και προς μεγάλη μου έκπληξη ομολογώ,οι Γερμανοί δεν το τιμούσαν καθόλου το κυλικείο τους.Αντ'αυτού έπαιρναν απ το σπίτι τοστάκι και μηλαράκι.Εγώ πάλι την έβγαζα με milka απ το μίνι μάρκετ όλη τη μέρα και ενίοτε το μήλο ενός παιδιού που δεν το ήθελε(χοχοχο!).
Για να τελειώσω με το σχολείο θα πω ένα περιστατικό που μου έκανε εντύπωση:στο Gymnasium γνώρισα ένα παιδί που έφτιαχνε κόμικς και γενικά ζωγράφιζε και σχεδίαζε φοβερά.Ο Herr Schultz λοιπόν,ζήτησε από εμένα και αυτό το παιδί να φτιάξουμε από ένα trivial σε μεγάλο μέγεθος,δίνοντάς μας χαρτόνι,ψαλίδι και χρωματιστούς μαρκαδόρους.Ούτε χάρακας ούτε τίποτα.Εγώ να λέω δεν μπορώ και ο μίστερ να επιμένει και να μου λέει ότι αποκλείεται να μη μπορώ γιατί έχω το ελληνικό πνεύμα και οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν μεγάλοι αρχιτέκτονες.Με τα πολλά κάνουμε εγώ και ο φίλος Γερμανός τα trivial μας.Βλέπωντας το δικό του λέω εντάξει ο τυπάς το χει.Ολόισιο,ολόισιο όμως,τέλεια σχεδιασμένο τα πάντα όλα.Το δικό μου πάλι...Θεόστραβο,πιο στραβό πεθαίνεις,που αν δεν έγραφε πάνω trivial pursuit ούτε που θα το καταλάβαινες.Έρχεται λοιπόν ο σενιόρ Schultz,κοιτάει το μικρό θαύμα του παιδιού και δεν το σχολιάζει.Κοιτάει το δικό μου και τάχα έκθαμβος φωνάζει:το ήξερα ότι θα τα καταφέρεις!Είναι υπέροχο!Μετά σου λέει γερμανική αμεροληψία.Φευ!
Αφού κατα το απογευματάκι γυρίσαμε σπίτι,λίγη ξεκούραση και πάλι έξω.Αυτή τη φορά για βόλτα στην πόλη.Γενικά αυτό που μου άρεσε στη Γερμανία ήταν τα σπίτια με απότομες σκεπές,για να φεύγει το χιόνι.Στην πόλη τα κτίρια είχαν εν γένει χρώμα,με το πετρόλ,το έντονο κίτρινο και το κοραλορόζ να κυριαρχούν.Ήταν χτισμένα σε γοτθικούς ρυθμούς,επηρεασμένα σύμφωνα με τον ξεναγό από τον ελληνορωμαικό πολιτισμό.Θυμάμαι μία εκκλησία,η πρώτη καθολική στην οποία μπήκα,πανύψηλη,στην οποία οι Ιταλοί και οι Πορτογάλοι έπλυναν τα χέρια τους πριν μπουν και ανάψουν κερί.
Το βραδάκι πήγαμε σε μια ήσυχη μπυραρία.Εδώ να επισημάνω πως στη Γερμανία απαγορεύεται να πίνεις αλκόολ αν είσαι κάτω από 16(?),κάτι που εφαρμόζουν.Τότε ήμουν 15 αλλά μπορούσα να πιω καθώς συνοδευόμουν από κάποιον μεγαλύτερο απο 16(?).Βέβαια πήρα χυμούλι.Μετά έκανα μια βόλτα με τη Γ. και πήγαμε να φάω.Τί ήταν αυτό;Απελπισία σκέτη.Δέκα η ώρα δεν κυκλοφορούσε ψυχή.Και ήταν Ιούλιος.Ι-ο-ύ-λ-ι-ο-ς!Ακόμα το σκέφτομαι και ταράζομαι.Αντίστοιχα με τα δικά μας γυράδικα είναι τα δικά τους τούρκικα,στα οποία βρίσκεις ένα είδος σουβλακιού(πολλές πληροφορίες δε συγκράτησα μιας και ακόμη μια φορά απέρριψα το κρέας)με λαχανικά.Την ώρα που πήγαμε ετοιμαζόταν αν κλείσει(10 η ώρα!!!).Η συννενόησή μου ήταν εξαιρετικά δύσκολη.Ο Τούρκος δε μιλούσε αγγλικά και τα γερμανικά του,όπως και τα δικά μου,δεν ήταν και τα καλύτερα.Μετά από κάμποση ώρα κατάφερα να παραγγείλω σε αραβική πίτα ένα mix λαχανικών.
Κατα τις 11 φύγαμε για το σπίτι.Όταν οι Γερμανοί ήταν στην Ελλάδα, τουλάχιστον σε αυτόν που φιλοξενούσα εγώ,δεν είχα βάλει time limit.Εν ολίγοις γυρνούσαμε κάθε μέρα μετά τις 3 και με δική του πρωτοβουλία πάντα.Οι γερμανικές οικογένειες βέβαια είναι πιο αυστηρές,κάτι που διαπίστωσα και από τις εκκλήσεις για ησυχία που μου γινόταν σχεδόν καθημερινά μετά τις 9.Με το που γυρίσαμε σπίτι μπαίνω για ντουζ.Το τηλέφωνο του ντουζ βαλμένο στην πιο ψηλή του θέση κι εγώ που μετα βίας έφτανα τον καθρέφτη να προσπαθώ να το κατεβάσω.Σκαρφαλώνω λοιπόν στη βρύση,γλιστράω και μπαμ! πέφτω με δύναμη στη τζαμαρία που βρισκόταν περιμετρικά(κυκλικά) της ντουζιέρας.Ευτυχώς δεν έσπασε τίποτα,ούτε το τζάμι ούτε κανένα κόκκαλο, μονάχα η γερμανίδα μάνα που τρόμαξε και με ρώτησε αν είμαι εντάξει.Μετά από αυτό κοιμήθηκα σαν πουλάκι...
Πρωί πρωί Δευτεριάτικα σηκώθηκα,δεν πήρα πρωινό,ετοιμάστηκα και φύγαμε σα μια ωραία οικογένεια για το σχολείο.Ναι!Σχολείο καταμεσής του Ιούλη.Στο δρόμο πρόσεξα την τάση που είχαν οι Γερμανοί να περιμένουν στα φανάρια και να περνάνε απέναντι πεζή μόνο από τις διαβάσεις σε αυτά,καθώς και το ότι όλα τα ποδήλατα περιοριζόταν στον ποδηλατόδρομο και δεν έβγαιναν από αυτόν.Τί να πω!Στα Τρίκαλα,ο μισός δρόμος -που λέει ο λόγος-είναι γεμάτος ποδήλατα.
Στο Gymnasium,όπου πήγαιναν τα παιδιά,θα περνούσαμε τη μισή μας μέρα κάθε πρωί σχεδόν.Αν αυτό ήταν σαν το δικό μας Γυμνάσιο δε θα μου άρεσε καθόλου αυτή η προοπτική,το σχολείο τους όμως με εξέπληξε ευχάριστα.
Ξεκινώντας από τις υποδομές,που δε συγκρίνονται ούτε κατα διάνοια με τις αντίστοιχες των ελληνικών σχολείων.Το κτίριο ήταν διόροφο,αρκετά μεγάλο με μπρος και πίσω προαύλιο,που σίγουρα κάποιος είχε αναλάβει τη φροντίδα του.Οι αίθουσες ήταν καλοδιατηρημένες,τα καθίσματα αν θυμάμαι καλά ήταν σε μορφή αμφιθεάτρου και ο πίνακας υπερμεγέθης,με δεύτερο πίνακα συρόμενο για να ενισχύσει τον πρώτο.Τα βραβεία του σχολείου εκτεθιμένα σε ραφιέρα με τζαμαρία-που δεν είναι σπασμένη-,τα όργανα για τα εργαστήρια ολοκαίνουρια και η νησίδα είχε αρκετούς υπολογιστές ώστε να χωρούν όλοι οι μαθητές του χ τμήματος.
Οι καθηγητές είχαν άψογη σχέση με τους μαθητές,κάτι που σίγουρα οφείλεται και στις δύο πλευρές.Θυμάμαι καλά έναν καθηγητή ονόματι Schultz που δεν ξέρω πώς το έκανε,αλλά ήταν πανταχού παρόν.Όπου και αν πήγαινα,τον έβρισκα μπροστά μου.
Εκτός από μας,στο πρόγραμμα συμμετείχαν και κάμποσα ιταλάκια και πορτογαλάκια,με τα οποία αποκτήσαμε από την αρχή πολύ καλή σχέση.Χαρακτηριστικό ήταν το σχόλιο των καθηγητών ότι για πρώτη φορά οι Ιταλοί ξεπέρασαν σε φασαρία ακόμη και τους Έλληνες.Καταλαβαίνετε...Μια ήσυχη επαρχιακή πόλη κάπου στο νότο της Γερμανίας τρανταζόταν από το σεισμό που ονομάζεται Μεσόγειος.Τί λέω πάλι βραδιάτικα!
Εμείς,μαζί με τους Ιταλούς και τους Πορτογάλους μπορούσαμε να κάνουμε ότι θέλουμε,όσο οι Γερμανοί έκαναν μάθημα:να παρακολουθήσουμε το μάθημα,να σουλατσάρουμε στους διαδρόμους ή οτιδήποτε άλλο.
Την περισσότερη ώρα την περνούσαμε στο κυλικείο.Το μηχάνημα με 50 λεπτά σου έδινε ζεστή σοκολάτα(γιάμι γιάμι) ενώ με ένα ευρώ ζεστή σούπα σε πλαστικό(ιαχ!).Τα φαγητά στο κυλικείο ήταν πάμφθηνα σε σχέση με τα ελληνικά χρυσοπληρωμένα κολατσιόζ.Παρ'όλα αυτά και προς μεγάλη μου έκπληξη ομολογώ,οι Γερμανοί δεν το τιμούσαν καθόλου το κυλικείο τους.Αντ'αυτού έπαιρναν απ το σπίτι τοστάκι και μηλαράκι.Εγώ πάλι την έβγαζα με milka απ το μίνι μάρκετ όλη τη μέρα και ενίοτε το μήλο ενός παιδιού που δεν το ήθελε(χοχοχο!).
Για να τελειώσω με το σχολείο θα πω ένα περιστατικό που μου έκανε εντύπωση:στο Gymnasium γνώρισα ένα παιδί που έφτιαχνε κόμικς και γενικά ζωγράφιζε και σχεδίαζε φοβερά.Ο Herr Schultz λοιπόν,ζήτησε από εμένα και αυτό το παιδί να φτιάξουμε από ένα trivial σε μεγάλο μέγεθος,δίνοντάς μας χαρτόνι,ψαλίδι και χρωματιστούς μαρκαδόρους.Ούτε χάρακας ούτε τίποτα.Εγώ να λέω δεν μπορώ και ο μίστερ να επιμένει και να μου λέει ότι αποκλείεται να μη μπορώ γιατί έχω το ελληνικό πνεύμα και οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν μεγάλοι αρχιτέκτονες.Με τα πολλά κάνουμε εγώ και ο φίλος Γερμανός τα trivial μας.Βλέπωντας το δικό του λέω εντάξει ο τυπάς το χει.Ολόισιο,ολόισιο όμως,τέλεια σχεδιασμένο τα πάντα όλα.Το δικό μου πάλι...Θεόστραβο,πιο στραβό πεθαίνεις,που αν δεν έγραφε πάνω trivial pursuit ούτε που θα το καταλάβαινες.Έρχεται λοιπόν ο σενιόρ Schultz,κοιτάει το μικρό θαύμα του παιδιού και δεν το σχολιάζει.Κοιτάει το δικό μου και τάχα έκθαμβος φωνάζει:το ήξερα ότι θα τα καταφέρεις!Είναι υπέροχο!Μετά σου λέει γερμανική αμεροληψία.Φευ!
Αφού κατα το απογευματάκι γυρίσαμε σπίτι,λίγη ξεκούραση και πάλι έξω.Αυτή τη φορά για βόλτα στην πόλη.Γενικά αυτό που μου άρεσε στη Γερμανία ήταν τα σπίτια με απότομες σκεπές,για να φεύγει το χιόνι.Στην πόλη τα κτίρια είχαν εν γένει χρώμα,με το πετρόλ,το έντονο κίτρινο και το κοραλορόζ να κυριαρχούν.Ήταν χτισμένα σε γοτθικούς ρυθμούς,επηρεασμένα σύμφωνα με τον ξεναγό από τον ελληνορωμαικό πολιτισμό.Θυμάμαι μία εκκλησία,η πρώτη καθολική στην οποία μπήκα,πανύψηλη,στην οποία οι Ιταλοί και οι Πορτογάλοι έπλυναν τα χέρια τους πριν μπουν και ανάψουν κερί.
Το βραδάκι πήγαμε σε μια ήσυχη μπυραρία.Εδώ να επισημάνω πως στη Γερμανία απαγορεύεται να πίνεις αλκόολ αν είσαι κάτω από 16(?),κάτι που εφαρμόζουν.Τότε ήμουν 15 αλλά μπορούσα να πιω καθώς συνοδευόμουν από κάποιον μεγαλύτερο απο 16(?).Βέβαια πήρα χυμούλι.Μετά έκανα μια βόλτα με τη Γ. και πήγαμε να φάω.Τί ήταν αυτό;Απελπισία σκέτη.Δέκα η ώρα δεν κυκλοφορούσε ψυχή.Και ήταν Ιούλιος.Ι-ο-ύ-λ-ι-ο-ς!Ακόμα το σκέφτομαι και ταράζομαι.Αντίστοιχα με τα δικά μας γυράδικα είναι τα δικά τους τούρκικα,στα οποία βρίσκεις ένα είδος σουβλακιού(πολλές πληροφορίες δε συγκράτησα μιας και ακόμη μια φορά απέρριψα το κρέας)με λαχανικά.Την ώρα που πήγαμε ετοιμαζόταν αν κλείσει(10 η ώρα!!!).Η συννενόησή μου ήταν εξαιρετικά δύσκολη.Ο Τούρκος δε μιλούσε αγγλικά και τα γερμανικά του,όπως και τα δικά μου,δεν ήταν και τα καλύτερα.Μετά από κάμποση ώρα κατάφερα να παραγγείλω σε αραβική πίτα ένα mix λαχανικών.
Κατα τις 11 φύγαμε για το σπίτι.Όταν οι Γερμανοί ήταν στην Ελλάδα, τουλάχιστον σε αυτόν που φιλοξενούσα εγώ,δεν είχα βάλει time limit.Εν ολίγοις γυρνούσαμε κάθε μέρα μετά τις 3 και με δική του πρωτοβουλία πάντα.Οι γερμανικές οικογένειες βέβαια είναι πιο αυστηρές,κάτι που διαπίστωσα και από τις εκκλήσεις για ησυχία που μου γινόταν σχεδόν καθημερινά μετά τις 9.Με το που γυρίσαμε σπίτι μπαίνω για ντουζ.Το τηλέφωνο του ντουζ βαλμένο στην πιο ψηλή του θέση κι εγώ που μετα βίας έφτανα τον καθρέφτη να προσπαθώ να το κατεβάσω.Σκαρφαλώνω λοιπόν στη βρύση,γλιστράω και μπαμ! πέφτω με δύναμη στη τζαμαρία που βρισκόταν περιμετρικά(κυκλικά) της ντουζιέρας.Ευτυχώς δεν έσπασε τίποτα,ούτε το τζάμι ούτε κανένα κόκκαλο, μονάχα η γερμανίδα μάνα που τρόμαξε και με ρώτησε αν είμαι εντάξει.Μετά από αυτό κοιμήθηκα σαν πουλάκι...
Last edited by a moderator:
Ωραια αρχη και απο μενα.....αλλα πιο πολυ μ`αρεσει η αντιστροφη μετρηση που εχεις!!!
