mikrh tsopana
Member
- Μηνύματα
- 1.794
- Likes
- 8.438
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα-Παλέρμο-Μπιλμπάο
- Ταξίδι-Όνειρο
- θα το αποφασίσω αύριο
THE UP IS DOWN
Τρίτη πρωί κι εμείς στο σχολείο.Φορώντας μαγιό κάτω από τα ρούχα μας και βγάζοντας φωτογραφίες σε γελοίες πόζες,περιμένουμε σε αναστάτωση να συγκεντρωθούμε οι μαθητές όλων των εθνικοτήτων για να ξεκινήσουμε για το ποτάμι.
Στα λεωφορεία επικρατεί ψιλοπανικός με τις φωνές μας να καλύπτουν οποιονδήποτε άλλο θόρυβο.Ανάμεσά μας και μια γερμανίδα καθηγήτρια η οποία τονίζει την ευφράδειά μου εις την γερμανικήν(!) σε σχέση με τα άλλα παιδιά,κάτι που με κάνει να παίρνω θάρρος και να μιλώ όλο και περισσότερο,για κακή τους τύχη.
Στον ποταμό μας περιμένουν δύο κύριοι,και ο Ηerr Schultz φυσικά, γύρω στα 50-60 και πάρα πολλά,σχεδόν άπειρα κανό. Αφού βάλαμε τα σωσίβιά μας και δίχως να μας εξηγήσει σχεδόν τίποτα για τα κανό,ένα παιδί μας βοηθάει να μπούμε χωρίς να τα αναποδογυρίσουμε.Ήμουν με τη Γ. Η Σ. ήταν με την Ζ. και την Ε.
Με έναν αυτοσχέδιο τρόπο ξεκινάμε να κάνουμε κουπί.Προσπερνάμε αρκετά κανό των οποίων οι επιβάτες πάσχιζαν ακόμη να βρουν πώς να τα κουμαντάρουν.Με ένα χαιρέκακο χαμόγελο που τα καταφέρνουμε καλύτερα απ τους άλλους και χωρίς να ξέρουμε τί θα επακολουθήσει,συνεχίζουμε.
Καθώς προχωρούσαμε με τα κανό η διαδρομή γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα,όλο και πιο όμορφη ώσπου από ένα σημείο κι έπειτα είχε ξεπεράσει τα όρια που είχα θέσει στον εαυτό μου για την τελειότητα.Τί να πώ τώρα γι αυτό το μοναδικό σε ομορφιά τοπίο που ίσως όμοιό του και μόνο ως ένα βαθμό είδα ξανά στη Σαμοθράκη!
Τα δέντρα, με τα ζωηρά πράσινα φύλλα τους μας ακολουθούσαν σε όλο το μήκος του ποταμού.Ήταν αρκετά πυκνά ώστε να έχουμε ίσκιο,εκτός από μερικές τρυπούλες απ τις οποίες τρύπωνε όποτε έβρισκε ευκαιρία ο ήλιος,δημιουργώντας έτσι τις κατάλληλες συνθήκες για να γίνει η διαδρομή απολαυστική και η θερμοκρασία ιδανική.Ανάμεσα στις φυλλωσιές μπορούσε κανείς να διακρίνει το απαλό ασπρογαλάζιο χρώμα που είχε πάρει ο ουρανός μόνο για μας εκείνη τη μέρα.Αυτά τα χρώματα μαζί με το βαθύ καφεπράσινο του ίδιου του ποταμού,ήταν τα χρώματα που συνέθεταν τον μικρό αυτό παράδεισο.
Για να είμαι ειλικρινής δε ξέρω τί απ τα δύο κυριαρχούσε.Ίσως να ήταν τα μάτια που έβλεπαν αυτήν την πανδαισία χρωμάτων, ίσως πάλι να ήταν τα αυτιά που άκουγαν τη συναυλιά που έδινε η πανίδα σ εκείνο το σημείο του ποταμού.Το γεγονός ότι εκείνο το κομμάτι ήταν αποκομμένο και δεν ακουγόταν καθόλου φασαρία έδινε έδαφος στα πουλιά και στα τζιτζίκια και σε ό,τι άλλο ευλογημένο ζωντανό υπήρχε να ακουστεί το μαγικό τραγούδι τους,εκείνο που τα έκανε να φαίνονται στα μάτια μας σα σύγχρονες Σειρήνες,εκείνο που με έκανε να νιώσω πως είμαι σε κάποιο τροπικό μέρος,εκείνο που φυλάκισε το πιο όμορφο κομμάτι του εαυτού μου.Ω,ειν ωραία στον παράδεισο!
Τη διαδρομή αυτή είχε την τύχη
η Γ. να απολάυσει περισσότερο από μένα.Εκμεταλλευόμενη το προνόμιο που είχε να κάθεται μπροστά,άφησε το κουπί της και επέτρεψε στον εαυτό της να απολαύσει στο έπακρο τη γλυκιά χαλάρωση που προκαλούσε το όλο σκηνικό.Εγώ από πίσω τράβαγα με παράπονο κουπί.Σήμερα που το ξανασκέφτομαι,ίσως εκείνη να μην είχε την τιμή να νιώσει όλα αυτά που ένιωσα εγώ.Ίσως εγώ να ήμουν η τυχερή.
Όταν φτάσαμε στο τέρμα που είχε ορίσει ο υπεύθυνος,το χαμογελαστό παιδί απ την Πορτογαλία που μας βοήθησε πριν να ανεβούμε,μας βοήθησε να βγούμε και έβγαλε και τη βάρκα μας.Είχαμε τερματίσει δεύτερες.Όχι ότι έβαζε κανείς αγώνα,έτσι να 'χουμε να λέμε.Έφτασαν όλοι,μας είπαν δυό λόγια και ξανά στα κανό για να συνεχίσουμε στο υπόλοιπο τμήμα του ποταμού.
Οι οδηγίες του υπεύθυνου ήταν σαφείς:όχι στην αριστερή μεριά του ποταμού.Κι αυτό γιατί έχει ρεύματα που θα μπορούσαν να μας τραβήξουν.Αυτή τη φορά είχαμε προηγηθεί κατά πολύ και άθελά μας από τους υπόλοιπους. Είχαμε βρει έναν τρόπο να προχωράμε και να στρίβουμε,μα όχι να σταματάμε.Έτσι αποφασίσαμε να στρίψουμε και να γυρίσουμε πίσω να βρούμε τους υπόλοιπους.Μόνο που ο τρόπος να στρίβουμε ήταν ο εξής:κάνουμε κουπί μόνο από τα αριστερά του κανό έτσι ώστε να γυρίσει σιγά σιγά προς τα πίσω,κάτι που περιελάμβανε το να πάμε στην αριστερή μεριά του ποταμού,όπως κι έγινε.
Τα ρεύματα του ποταμού μας τραβούσαν όλο και προς τα μπροστά.Μέσα σε δευτερόλεπτα είχαμε αλλάξει έργο κι από πρωταγωνιστές της Γαλάζιας Λίμνης(μιλώ γαι το τοπίο) γίναμε πρωταγωνιστές του Τιτανικού!Άπειρες και ανήμπορες να χειριστούμε την κατάσταση πιαστήκαμε από ένα κλαδί ενός δέντρου που χωνόταν μες στον ποταμό κια αρχίσαμε να φωνάζουμε βοήθεια σε όποια γλώσσα ξέραμε.Στον ορίζοντα φάνηκε η Σ. με το παρεάκι οι οποίες,παρά τις προειδοποιήσεις μας να μην έρθουν προς τα κει γιατί θα τις τραβήξει,κινήθηκαν προς τα εμάς.Όπως ήταν αναμενόμενο τα ρεύματα παρέσυραν κι αυτές με αποτέλεσμα τα κανό μας να συγκρουστούν...
Τρίτη πρωί κι εμείς στο σχολείο.Φορώντας μαγιό κάτω από τα ρούχα μας και βγάζοντας φωτογραφίες σε γελοίες πόζες,περιμένουμε σε αναστάτωση να συγκεντρωθούμε οι μαθητές όλων των εθνικοτήτων για να ξεκινήσουμε για το ποτάμι.
Στα λεωφορεία επικρατεί ψιλοπανικός με τις φωνές μας να καλύπτουν οποιονδήποτε άλλο θόρυβο.Ανάμεσά μας και μια γερμανίδα καθηγήτρια η οποία τονίζει την ευφράδειά μου εις την γερμανικήν(!) σε σχέση με τα άλλα παιδιά,κάτι που με κάνει να παίρνω θάρρος και να μιλώ όλο και περισσότερο,για κακή τους τύχη.
Στον ποταμό μας περιμένουν δύο κύριοι,και ο Ηerr Schultz φυσικά, γύρω στα 50-60 και πάρα πολλά,σχεδόν άπειρα κανό. Αφού βάλαμε τα σωσίβιά μας και δίχως να μας εξηγήσει σχεδόν τίποτα για τα κανό,ένα παιδί μας βοηθάει να μπούμε χωρίς να τα αναποδογυρίσουμε.Ήμουν με τη Γ. Η Σ. ήταν με την Ζ. και την Ε.
Με έναν αυτοσχέδιο τρόπο ξεκινάμε να κάνουμε κουπί.Προσπερνάμε αρκετά κανό των οποίων οι επιβάτες πάσχιζαν ακόμη να βρουν πώς να τα κουμαντάρουν.Με ένα χαιρέκακο χαμόγελο που τα καταφέρνουμε καλύτερα απ τους άλλους και χωρίς να ξέρουμε τί θα επακολουθήσει,συνεχίζουμε.
Καθώς προχωρούσαμε με τα κανό η διαδρομή γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα,όλο και πιο όμορφη ώσπου από ένα σημείο κι έπειτα είχε ξεπεράσει τα όρια που είχα θέσει στον εαυτό μου για την τελειότητα.Τί να πώ τώρα γι αυτό το μοναδικό σε ομορφιά τοπίο που ίσως όμοιό του και μόνο ως ένα βαθμό είδα ξανά στη Σαμοθράκη!
Τα δέντρα, με τα ζωηρά πράσινα φύλλα τους μας ακολουθούσαν σε όλο το μήκος του ποταμού.Ήταν αρκετά πυκνά ώστε να έχουμε ίσκιο,εκτός από μερικές τρυπούλες απ τις οποίες τρύπωνε όποτε έβρισκε ευκαιρία ο ήλιος,δημιουργώντας έτσι τις κατάλληλες συνθήκες για να γίνει η διαδρομή απολαυστική και η θερμοκρασία ιδανική.Ανάμεσα στις φυλλωσιές μπορούσε κανείς να διακρίνει το απαλό ασπρογαλάζιο χρώμα που είχε πάρει ο ουρανός μόνο για μας εκείνη τη μέρα.Αυτά τα χρώματα μαζί με το βαθύ καφεπράσινο του ίδιου του ποταμού,ήταν τα χρώματα που συνέθεταν τον μικρό αυτό παράδεισο.
Για να είμαι ειλικρινής δε ξέρω τί απ τα δύο κυριαρχούσε.Ίσως να ήταν τα μάτια που έβλεπαν αυτήν την πανδαισία χρωμάτων, ίσως πάλι να ήταν τα αυτιά που άκουγαν τη συναυλιά που έδινε η πανίδα σ εκείνο το σημείο του ποταμού.Το γεγονός ότι εκείνο το κομμάτι ήταν αποκομμένο και δεν ακουγόταν καθόλου φασαρία έδινε έδαφος στα πουλιά και στα τζιτζίκια και σε ό,τι άλλο ευλογημένο ζωντανό υπήρχε να ακουστεί το μαγικό τραγούδι τους,εκείνο που τα έκανε να φαίνονται στα μάτια μας σα σύγχρονες Σειρήνες,εκείνο που με έκανε να νιώσω πως είμαι σε κάποιο τροπικό μέρος,εκείνο που φυλάκισε το πιο όμορφο κομμάτι του εαυτού μου.Ω,ειν ωραία στον παράδεισο!
Τη διαδρομή αυτή είχε την τύχη
η Γ. να απολάυσει περισσότερο από μένα.Εκμεταλλευόμενη το προνόμιο που είχε να κάθεται μπροστά,άφησε το κουπί της και επέτρεψε στον εαυτό της να απολαύσει στο έπακρο τη γλυκιά χαλάρωση που προκαλούσε το όλο σκηνικό.Εγώ από πίσω τράβαγα με παράπονο κουπί.Σήμερα που το ξανασκέφτομαι,ίσως εκείνη να μην είχε την τιμή να νιώσει όλα αυτά που ένιωσα εγώ.Ίσως εγώ να ήμουν η τυχερή.
Όταν φτάσαμε στο τέρμα που είχε ορίσει ο υπεύθυνος,το χαμογελαστό παιδί απ την Πορτογαλία που μας βοήθησε πριν να ανεβούμε,μας βοήθησε να βγούμε και έβγαλε και τη βάρκα μας.Είχαμε τερματίσει δεύτερες.Όχι ότι έβαζε κανείς αγώνα,έτσι να 'χουμε να λέμε.Έφτασαν όλοι,μας είπαν δυό λόγια και ξανά στα κανό για να συνεχίσουμε στο υπόλοιπο τμήμα του ποταμού.
Οι οδηγίες του υπεύθυνου ήταν σαφείς:όχι στην αριστερή μεριά του ποταμού.Κι αυτό γιατί έχει ρεύματα που θα μπορούσαν να μας τραβήξουν.Αυτή τη φορά είχαμε προηγηθεί κατά πολύ και άθελά μας από τους υπόλοιπους. Είχαμε βρει έναν τρόπο να προχωράμε και να στρίβουμε,μα όχι να σταματάμε.Έτσι αποφασίσαμε να στρίψουμε και να γυρίσουμε πίσω να βρούμε τους υπόλοιπους.Μόνο που ο τρόπος να στρίβουμε ήταν ο εξής:κάνουμε κουπί μόνο από τα αριστερά του κανό έτσι ώστε να γυρίσει σιγά σιγά προς τα πίσω,κάτι που περιελάμβανε το να πάμε στην αριστερή μεριά του ποταμού,όπως κι έγινε.
Τα ρεύματα του ποταμού μας τραβούσαν όλο και προς τα μπροστά.Μέσα σε δευτερόλεπτα είχαμε αλλάξει έργο κι από πρωταγωνιστές της Γαλάζιας Λίμνης(μιλώ γαι το τοπίο) γίναμε πρωταγωνιστές του Τιτανικού!Άπειρες και ανήμπορες να χειριστούμε την κατάσταση πιαστήκαμε από ένα κλαδί ενός δέντρου που χωνόταν μες στον ποταμό κια αρχίσαμε να φωνάζουμε βοήθεια σε όποια γλώσσα ξέραμε.Στον ορίζοντα φάνηκε η Σ. με το παρεάκι οι οποίες,παρά τις προειδοποιήσεις μας να μην έρθουν προς τα κει γιατί θα τις τραβήξει,κινήθηκαν προς τα εμάς.Όπως ήταν αναμενόμενο τα ρεύματα παρέσυραν κι αυτές με αποτέλεσμα τα κανό μας να συγκρουστούν...
Last edited by a moderator:
Ωραια αρχη και απο μενα.....αλλα πιο πολυ μ`αρεσει η αντιστροφη μετρηση που εχεις!!!
