maroulini
Member
- Μηνύματα
- 89
- Likes
- 152
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΚΙΝΑ
Pamukkale-Ayvali
Την επόμενη μέρα φεύγουμε μέσω Σόμα για Αϊβαλί. Διαδρομή γύρω στις 3,5-4 ώρες, αλλά αν πας από χωματόδρομους (όπως συνηθίζουμε εμείς) και πας σημειωτόν λόγω τροχαίου στην Πέργαμο, το κάνεις 5 ώρες και κάτι.
Υπάρχει και η επιλογή μέσω Σμύρνης, αλλά μέσω Σόμα είναι πολύ πιο ωραία διαδρομή και σε εκπλήσσουν οι ατελείωτες εκτάσεις των τόσο προσεγμένων αμπελιών (λες και είναι με χάρακα τοποθετημένα).
Είχαμε κλείσει στα Μοσχονήσια σε ένα που δε θυμάμαι πώς το έλεγαν, παρότι η φίλη και συνάδελφος από το Aϊβαλί Aygul, μας είχε επανειλημμένως πει να μας φιλοξενήσουν σπίτι τους.
Η κυρία που λέτε στα Μοσχονήσια, μας δίνει τα κλειδιά των δωματίων, δε μιλά γρι αγγλικά και δε δείχνει καμία διάθεση να συνεννοηθεί και εξαφανίζεται. Αδίκως ψάχναμε για ώρα, έστω κάποιον άλλον, να ρωτήσουμε τι ώρα είναι το πρωινό (φεύγαμε 9:00 το πρωί) και το πιο σημαντικό να πληρώσουμε. Ουδείς υπήρχε εκεί. Είχαμε συνεννοηθεί με την Aygul να βρισκόμασταν το βράδυ έξω, για φαγητό και μέχρι να ρθει η ώρα και μιας και ο Θέμης ήταν ψόφιος από την κούραση, πήραμε το αμάξι με την Μαρία και κατεβήκαμε κάτω στα Μοσχονήσια (Cunda Island), για βόλτα μέσα στα στενά δρομάκια. Για τα Μοσχονήσια θέλω να γράψω τόσα πολλά, αλλά θα το αφήσω για άλλη φορά. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είναι πανέμορφα, νιώθεις λες και είσαι στον τόπο σου, δεν ξέρω αν είναι η ατμόσφαιρα ή η αρχιτεκτονική των σπιτιών που είναι ίδια ακριβώς με της Μυτιλήνης ή ίσως ακόμη και οι άνθρωποι (τουρκοκρητικοί οι περισσότεροι), που μιλάνε ακόμη ελληνικά. Παρένθεση αλλά θέλω να το πω, πριν κάποιους μήνες παντρεύτηκε εκεί ένας πολύ γνωστός Τούρκος ηθοποιός, από τους πιο διάσημους, δεν ξέρω όνομα, αλλά όσοι βλέπουν Τούρκικα σήριαλ τον ξέρουν σίγουρα, το είπαν και στις ειδήσεις στο Star και θέλω να πω στην κυρία δημοσιογράφο του Star ότι το νησί δεν το λένε Γκούντα (τυρί μας το έκανε), αλλά Τζούντα. Αυτά.
Ο Ταξιάρχης, ο οποίος ανακαινίστηκε αλλά δυστυχώς έγινε μουσείο παιχνιδιών και δίπλα στις αγιογραφίες βλέπεις και μια barbi
Αργότερα βρεθήκαμε με την Aygul και το σύζυγό της στο Αϊβαλί, ξανά μανά να μας φιλοξενήσουν και καβγά γιατί δε μείναμε σπίτι τους, φάγαμε, ήπιαμε τις ρακές μας, κάνανε οι κύριοι τις πολιτικές τους συζητήσεις, είπαμε για τα μαθήματα ελληνικών που κάνει ο Ahmet (σύζυγος) και κατά τις 2 αναχωρήσαμε.
Α... να μην το ξεχάσω, μας κέρασε τον ottoman cafe, ο οποίος είναι ο γνωστός ελληνικός-τούρκικος ανακατεμένος με μαστίχα, σαλέπι και κάτι άλλο που πρέπει να βρω πώς λέγεται στα ελληνικά ή έστω στα αγγλικά. Απ' ότι μας είπε τον πουλάνε σε κάποια λίγα μαγαζιά στο Κεμεράλτι στη Σμύρνη και φτιάχνεται όπως ο ελληνικός. Αφήνει στο τέλος ένα διακριτικό άρωμα μαστίχας και είναι super. Αν ποτέ βρεθείτε στο Κεμεράλτι στη Σμύρνη αναζητήστε τον, εγώ σίγουρα θα πάρω πολλά φακελάκια.
Επόμενη ημέρα εγερτήριο πρωί πρωί με τα χίλια ζόρια και η θέα του πρωινού Αϊβαλιού και των Μοσχονησίων από το μπαλκόνι απλά μοναδική. Ήθελα απεγνωσμένα ένα καφέ εκείνη την ώρα στο μπαλκόνι και ας έχανα το καραβάκι.
Δυστυχώς, προσγειώθηκα στην πραγματικότητα και είχαμε ακόμη την απορία πώς στο καλό θα πληρώσουμε, αφού μέχρι και λίγο πριν μπούμε στο αμάξι να φύγουμε δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Ευτυχώς, εμφανίστηκε ένας κύριος, ο οποίος δόξα το Θεό μιλούσε αγγλικά, μας ρώτησε και αν θέλουμε πρωινό (τώρα το ρωτάς ρε άνθρωπέ μου που έχουμε ήδη μπει στο αμάξι και φεύγουμε?) και αφού πληρώσαμε φύγαμε για το λιμάνι. Χρειαζόμασταν επειγόντως καφέ, το τελωνείο ήταν ακόμη κλειστό (σε 30 λεπτά περίπου έφευγε το καραβάκι και αυτοί τίποτα, για να μη λέμε μόνο τους δικούς μας) όπως και το καφέ που είχε εκεί κλειστό και αυτό, κόσμος αρκετός περίμενε έξω, οπότε είπαμε να πάμε λίγο παραδίπλα σε ένα περίπτερο μπας και παίρναμε έστω και στο χέρι. Ευτυχώς, είχε και τραπεζάκια στην πίσω μεριά και καφέ έκαναν και σιμίτια ζεστά είχε και ελληνικά μιλούσε ο κύριος, οπότε ταμάμ. Και επειδή ο κόσμος είναι πολύ μικρός τελικά, ο κύριος άρχισε σε άπταιστα ελληνικά να μας λέει ότι έχει φίλους στη Μυτιλήνη, ότι έρχεται πάρα πολύ συχνά, ότι παίρνει ποσότητες ούζου από τη Μυτιλήνη και ότι η καταγωγή του ήταν από ένα χωριό της Λέσβου, όπου οι παππούδες του έφυγαν με την ανταλλαγή. Και έχει πάει και στο χωριό, έχει βρει και το μπακάλικο του παππού του και όταν τον ρωτήσαμε ποιο χωριό είναι, με μεγάλη μας έκπληξη ακούσαμε ότι είναι το χωριό μου και όντως για πολλά χρόνια ήταν μπακάλικο, προφανώς ο μετέπειτα ιδιοκτήτης το συνέχισε ως μπακάλικο. Ήταν ομολογώ μια ευχάριστη πρωινή έκπληξη. Το τελωνείο επιτέλους άνοιξε, τυπικός έλεγχος (αμφοτέρων των δύο πλευρών του Αιγαίου) και επιστροφή στην πραγματικότητα και σκέψεις για το επόμενο ταξίδι.
Την επόμενη μέρα φεύγουμε μέσω Σόμα για Αϊβαλί. Διαδρομή γύρω στις 3,5-4 ώρες, αλλά αν πας από χωματόδρομους (όπως συνηθίζουμε εμείς) και πας σημειωτόν λόγω τροχαίου στην Πέργαμο, το κάνεις 5 ώρες και κάτι.
Υπάρχει και η επιλογή μέσω Σμύρνης, αλλά μέσω Σόμα είναι πολύ πιο ωραία διαδρομή και σε εκπλήσσουν οι ατελείωτες εκτάσεις των τόσο προσεγμένων αμπελιών (λες και είναι με χάρακα τοποθετημένα).
Είχαμε κλείσει στα Μοσχονήσια σε ένα που δε θυμάμαι πώς το έλεγαν, παρότι η φίλη και συνάδελφος από το Aϊβαλί Aygul, μας είχε επανειλημμένως πει να μας φιλοξενήσουν σπίτι τους.
Η κυρία που λέτε στα Μοσχονήσια, μας δίνει τα κλειδιά των δωματίων, δε μιλά γρι αγγλικά και δε δείχνει καμία διάθεση να συνεννοηθεί και εξαφανίζεται. Αδίκως ψάχναμε για ώρα, έστω κάποιον άλλον, να ρωτήσουμε τι ώρα είναι το πρωινό (φεύγαμε 9:00 το πρωί) και το πιο σημαντικό να πληρώσουμε. Ουδείς υπήρχε εκεί. Είχαμε συνεννοηθεί με την Aygul να βρισκόμασταν το βράδυ έξω, για φαγητό και μέχρι να ρθει η ώρα και μιας και ο Θέμης ήταν ψόφιος από την κούραση, πήραμε το αμάξι με την Μαρία και κατεβήκαμε κάτω στα Μοσχονήσια (Cunda Island), για βόλτα μέσα στα στενά δρομάκια. Για τα Μοσχονήσια θέλω να γράψω τόσα πολλά, αλλά θα το αφήσω για άλλη φορά. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είναι πανέμορφα, νιώθεις λες και είσαι στον τόπο σου, δεν ξέρω αν είναι η ατμόσφαιρα ή η αρχιτεκτονική των σπιτιών που είναι ίδια ακριβώς με της Μυτιλήνης ή ίσως ακόμη και οι άνθρωποι (τουρκοκρητικοί οι περισσότεροι), που μιλάνε ακόμη ελληνικά. Παρένθεση αλλά θέλω να το πω, πριν κάποιους μήνες παντρεύτηκε εκεί ένας πολύ γνωστός Τούρκος ηθοποιός, από τους πιο διάσημους, δεν ξέρω όνομα, αλλά όσοι βλέπουν Τούρκικα σήριαλ τον ξέρουν σίγουρα, το είπαν και στις ειδήσεις στο Star και θέλω να πω στην κυρία δημοσιογράφο του Star ότι το νησί δεν το λένε Γκούντα (τυρί μας το έκανε), αλλά Τζούντα. Αυτά.
Ο Ταξιάρχης, ο οποίος ανακαινίστηκε αλλά δυστυχώς έγινε μουσείο παιχνιδιών και δίπλα στις αγιογραφίες βλέπεις και μια barbi
Αργότερα βρεθήκαμε με την Aygul και το σύζυγό της στο Αϊβαλί, ξανά μανά να μας φιλοξενήσουν και καβγά γιατί δε μείναμε σπίτι τους, φάγαμε, ήπιαμε τις ρακές μας, κάνανε οι κύριοι τις πολιτικές τους συζητήσεις, είπαμε για τα μαθήματα ελληνικών που κάνει ο Ahmet (σύζυγος) και κατά τις 2 αναχωρήσαμε.
Α... να μην το ξεχάσω, μας κέρασε τον ottoman cafe, ο οποίος είναι ο γνωστός ελληνικός-τούρκικος ανακατεμένος με μαστίχα, σαλέπι και κάτι άλλο που πρέπει να βρω πώς λέγεται στα ελληνικά ή έστω στα αγγλικά. Απ' ότι μας είπε τον πουλάνε σε κάποια λίγα μαγαζιά στο Κεμεράλτι στη Σμύρνη και φτιάχνεται όπως ο ελληνικός. Αφήνει στο τέλος ένα διακριτικό άρωμα μαστίχας και είναι super. Αν ποτέ βρεθείτε στο Κεμεράλτι στη Σμύρνη αναζητήστε τον, εγώ σίγουρα θα πάρω πολλά φακελάκια.
Επόμενη ημέρα εγερτήριο πρωί πρωί με τα χίλια ζόρια και η θέα του πρωινού Αϊβαλιού και των Μοσχονησίων από το μπαλκόνι απλά μοναδική. Ήθελα απεγνωσμένα ένα καφέ εκείνη την ώρα στο μπαλκόνι και ας έχανα το καραβάκι.
Δυστυχώς, προσγειώθηκα στην πραγματικότητα και είχαμε ακόμη την απορία πώς στο καλό θα πληρώσουμε, αφού μέχρι και λίγο πριν μπούμε στο αμάξι να φύγουμε δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Ευτυχώς, εμφανίστηκε ένας κύριος, ο οποίος δόξα το Θεό μιλούσε αγγλικά, μας ρώτησε και αν θέλουμε πρωινό (τώρα το ρωτάς ρε άνθρωπέ μου που έχουμε ήδη μπει στο αμάξι και φεύγουμε?) και αφού πληρώσαμε φύγαμε για το λιμάνι. Χρειαζόμασταν επειγόντως καφέ, το τελωνείο ήταν ακόμη κλειστό (σε 30 λεπτά περίπου έφευγε το καραβάκι και αυτοί τίποτα, για να μη λέμε μόνο τους δικούς μας) όπως και το καφέ που είχε εκεί κλειστό και αυτό, κόσμος αρκετός περίμενε έξω, οπότε είπαμε να πάμε λίγο παραδίπλα σε ένα περίπτερο μπας και παίρναμε έστω και στο χέρι. Ευτυχώς, είχε και τραπεζάκια στην πίσω μεριά και καφέ έκαναν και σιμίτια ζεστά είχε και ελληνικά μιλούσε ο κύριος, οπότε ταμάμ. Και επειδή ο κόσμος είναι πολύ μικρός τελικά, ο κύριος άρχισε σε άπταιστα ελληνικά να μας λέει ότι έχει φίλους στη Μυτιλήνη, ότι έρχεται πάρα πολύ συχνά, ότι παίρνει ποσότητες ούζου από τη Μυτιλήνη και ότι η καταγωγή του ήταν από ένα χωριό της Λέσβου, όπου οι παππούδες του έφυγαν με την ανταλλαγή. Και έχει πάει και στο χωριό, έχει βρει και το μπακάλικο του παππού του και όταν τον ρωτήσαμε ποιο χωριό είναι, με μεγάλη μας έκπληξη ακούσαμε ότι είναι το χωριό μου και όντως για πολλά χρόνια ήταν μπακάλικο, προφανώς ο μετέπειτα ιδιοκτήτης το συνέχισε ως μπακάλικο. Ήταν ομολογώ μια ευχάριστη πρωινή έκπληξη. Το τελωνείο επιτέλους άνοιξε, τυπικός έλεγχος (αμφοτέρων των δύο πλευρών του Αιγαίου) και επιστροφή στην πραγματικότητα και σκέψεις για το επόμενο ταξίδι.
Attachments
-
27,3 KB Προβολές: 0
Last edited: