Τουρκία Δεύτερη φορά Καππαδοκία, τη χώρα των βράχων και των γεωπυραμίδων

[maroulini]

Καισάρεια

Το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας έλεγε Καισάρεια. Εδώ να κάνω μία μικρή παρένθεση για να αναφέρω τις πρώτες μου εντυπώσεις από αυτήν την πόλη, όταν είχαμε πάει πρώτη φορά το 2012. Τότε, χωρίς να γνωρίζω το γιατί, δεν μου άρεσε καθόλου. Λίγο η αφόρητη ζέστη που είχε, λίγο ότι (κακώς βέβαια) την είχα στο μυαλό μου συνυφασμένη με τον Άγιο Βασίλη και την περίμενα πιο παραμυθένια, λίγο γιατί ήμουν με τρομερό πονοκέφαλο, ο συνδυασμός όλων αυτών ίσως, με έκανε να τη θεωρώ από τις πιο άσχημες πόλεις της Τουρκίας. Αλλά επειδή πάντα θέλω να δίνω δεύτερες ευκαιρίες και για να είμαι ειλικρινής έπρεπε να αγοράσoυμε οπωσδήποτε κάποια πράγματα, που χρειαζόμασταν και δεν βρίσκαμε στο Goreme (διότι αν ξεχνάς το νεσεσέρ σπίτι με τα καλλυντικά σου, αυτά παθαίνεις) ήταν και η φίλη μας η οποία ήθελε να τη δει, ήταν και ο σύζυγος που τη λατρεύει και έτσι και αλλιώς θα πήγαινε και μόνος του, αποφασίσαμε να της αφιερώσουμε όλη τη μέρα. Αυτή τη φορά πήγαμε οργανωμένοι, από το να ψάχνουμε που θα αφήσουμε το αμάξι, από μία σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο βρήκαμε ένα εμπορικό στο κέντρο της πόλης με υπόγειο δωρεάν παρκινγκ. Το προσθέτουμε στο gps και ξεκινάμε.

Καισάρεια

Η απόσταση Goreme Καισάρεια είναι περίπου 70-80 Km και ο δρόμος αρκετά καλός. Ο καιρός συννεφιασμένος αρχικά αλλά όσο προχωράμε χαλάει με δυνατή βροχή, χαλάζι και αέρα. Ο Αργαίος (το βουνό των 4000 μέτρων) επιβλητικός με κάτασπρες τις κορυφές του από το χιόνι.

Βρίσκουμε το εμπορικό και είμαι έτοιμη να δω την Καισάρεια με άλλο μάτι αυτή τη φορά. Ο κύριος της παρέας και σύζυγος, δηλώνει ότι θα βγει για ένα τσιγάρο έξω, θα πάει να πιει ένα καφεδάκι και στο ενδιάμεσο εμείς θα έχουμε πάρει ήδη αυτά που θέλουμε (ένα-δυό πράγματα είναι άλλωστε και ξέρουμε από πού θα τα πάρουμε) για να πάμε στην κλειστή αγορά. Έκανε το λάθος όμως να εμπιστευτεί γυναίκες μόνες σε εμπορικό. Και το τσιγάρο έκανε και καφέ ήπιε και δεύτερο τσιγάρο έκανε και εμείς ακόμη ήμασταν στο πρώτο μαγαζί που μας άφησε και δεν είχαμε πάρει και αυτά για το οποία πήγαμε. Εκεί αρχίζει η μουρμούρα, λίγο το μα τι κάνετε τόσες ώρες και μπλα μπλα μπλα, λίγο να του λέμε εμείς πήγαινε πάνω που έχει mediamarkt να χαζέψεις κανένα γκατζετάκι και εμείς ερχόμαστε σε λίγο, αλλά δε πείστηκε (και ορθώς έκανε), οπότε άρον άρον πήραμε επιτέλους αυτά που θέλαμε και φύγαμε για την κλειστή αγορά. Εδώ ακολουθεί η δεύτερη μεγάλη στάση. Στάση για μαντήλια και πασμίνες. Πάρα πολύ φθηνά (4-10 λίρες το ένα) και ό,τι πρέπει για δωράκια. Κάποια στιγμή αφού είδε και αποείδε ότι δεν είχαμε σκοπό να ξεκολλήσουμε και αφού είχαμε κατεβάσει το μισό μαγαζί (μας θύμισα μια ελληνική ταινία με το Βουτσά που πουλούσε υφάσματα) άρχισε η γκρίνια, οπότε με μισή καρδιά αναγκαστήκαμε να διαλέξουμε τι θέλουμε απ ‘όλα όσα είχαμε κατεβάσει και να φεύγουμε. Πολύ αργότερα διαπιστώσαμε με τη φίλη μου ότι έπρεπε να παίρναμε κι άλλα μιας και δε μας έβγαιναν τα δωράκια που θέλαμε. Η κλειστή αγορά της Καισάρειας είναι πιο μικρή από εκείνη της Κωνσταντινούπολης και κυκλοφορούν κυρίως ντόπιοι, ίσως να ήμασταν και οι μόνοι ξένοι.

Μία αδυναμία, να φωτογραφίζω νυφικά και επίσημες τουαλέτες στην Τουρκία την έχω

Η περιοχή γύρω από την κλειστή αγορά βρίθει καταστημάτων με μπαχαρικά, παστουρμάδες, σουτζούκια, αποξηραμένα φρούτα κ.λπ. Είναι μία πραγματική πανδαισία χρωμάτων και αρωμάτων, που πολύ δύσκολα σε αφήνει ασυγκίνητο. Οπότε, να μην τιμήσουμε και κάτι από αυτά?

Η φίλη μας ήθελε οπωσδήποτε αποξηραμένα βερίκοκα και αφού πήρε λίγα και τα δοκιμάσαμε, διαπιστώσαμε ότι τελικά μας αρέσουν και στάση στο επόμενο μαγαζί. Παίρνουμε βερίκοκα, λουκούμια, διάφορα μπαχαρικά κανέλλες κ.λπ (και πάντα σε συνεννόηση ό,τι να ‘ναι, μιας και το αγγλικό δεν το είχανε καθόλου εκεί) και με ένα σωρό τσάντες φορτωμένοι φεύγουμε. Να αναφέρω εδώ ότι ο κύριος Θέμης δεν γκρίνιαξε καθόλου, παρότι φάγαμε αρκετή ώρα εκεί, γιατί απλά αυτές οι αγορές με μπαχαρικά και τα σχετικά του αρέσουν πάρα πολύ, οπότε το καταχάρηκε.

Και σα να μην έφταναν αυτά τα ολίγα που είχαμε ψωνίσει, βλέπουμε σε άλλα μαγαζιά ότι είχε μεγάλες γυάλες με ταχίνι (το οποίο τρώμε πάρα πολύ), οπότε μεταξύ αστείου και σοβαρού και καθαρά από περιέργεια και μόνο λέω ας ρωτήσω τιμή. Τι το ΄θελα? Η απάντηση με εκπλήσσει: 1 κιλό 10 λίρες, δηλ. γύρω στα 3 ευρώ και χωρίς καν να το σκεφτούμε, απλά κοιταχτήκαμε και πήραμε και από αυτό.
Η εικόνα μας και μόνο με τόσες σακούλες να κουβαλάμε, μας είχε προκαλέσει ένα νευρικό γέλιο, όπου πραγματικά δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε. Κρατηθήκαμε να μην πάρουμε κάτι άλλο από εκεί, γιατί απλά είχαμε συνέχεια και αλλού.

Εκεί κοντά θυμόμουν ότι είχε ένα πολυκατάστημα, που είχε σε απίστευτα χαμηλές τιμές, σε σχέση με το μαγαζί στην Ιστικλάλ της Κωνσταντινούπολης, τα γυαλικά pasabahce. Οπότε έπρεπε οπωσδήποτε να το τιμήσουμε, μιας και σε κάτι τέτοια μπιχλιμπίδια είμαι επιρρεπής (σε πολλά είμαι, αλλά λέμε τώρα). Ευτυχώς, για καλή μας τύχη έπρεπε να αφήσουμε όλη την προίκα μας, σακούλες και σακουλάκια στην είσοδο, γιατί με τόση πραμάτεια ήταν αδύνατον να χαζέψω με την ησυχία μου τα αγαπημένα μου pasabahce, άσε που λόγω της ατσουμπαλίασης που με διακρίνει μπορεί να έκανα και καμία ζημιά. Και φυσικά όταν τα έχεις μπροστά σου όλα αυτά, δεν ξέρεις τι να πρωτοπάρεις και υπό το φόβο ότι στο τέλος δε θα χωράμε ούτε εμείς στο αμάξι, αρχίζουμε τις διαπραγματεύσεις ποιο αρέσει σε σένα περισσότερο, ποιο σε εμένα, ποιο και στους δυο, ποιο θα μας είναι πιο χρήσιμο και κατόπιν αμοιβαίων υποχωρήσεων και από τους δύο καταλήγουμε τι θα πάρουμε. Η δε φίλη μας χαμένη και μπερδεμένη και εκείνη δεν ξέρει τι να πρωτοπάρει. Και επειδή είχαμε αρκετή ώρα να γκρινιάξουμε, ο κύριος Θέμης αρχίζει το άντε τελειώνετε, προφανώς να μας προλάβει γιατί στο ισόγειο είχε φούρνο και ζαχαροπλαστείο, που σου΄σπαγε τημύτη και εγώ ήδη είχα πει ότι ήθελα να τα τιμήσω και αυτά. Και αφού λίγο έλειψε να τσακωθούμε μέσα στο μαγαζί, μας δηλώνει έτσι απλά εγώ φεύγω, ελάτε μόνες σας. Εμείς από τη μία τρέχαμε να τον προλάβουμε και από την άλλη να πάρουμε κάτι μπισκοτάκια, τα οποία ωστόσο τίμησε αργότερα. Φορτωθήκαμε πάλι όλες τις σακούλες και σακουλάκια και επιτέλους για εκείνον παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής για το αμάξι, ενώ έχει ήδη φτάσει απόγευμα. Αλλά για κακή του τύχη, εμείς πεινούσαμε και μας έπιασε σώνει και καλά όχι να φάμε κάτι παραδοσιακό της Καισάρειας (έστω και στο χέρι) αλλά μας είχε κάτσει από το πρωί να φάμε balik ekmek (σάντουιτς με ψάρι). Είχαμε περάσει από την ψαραγορά και ήταν τόσο προκλητικά ωραία, που δηλώσαμε με τη φίλη μας από το πρωί ότι θέλουμε να το δοκιμάσουμε. Νόμιζε ότι το είχαμε ξεχάσει, αμ δε. Παρατάμε τις σακούλες μες τη μέση του δρόμου και τρέχουμε για το balik ekmek. Να πω εδώ ότι απεχθάνεται τα ψάρια και ειδικά τη μυρωδιά των ψαριών. Οπότε το να μας περιμένει έξω από τα ψαράδικα ήταν μαρτύριο και οφείλω να το αναγνωρίσω. Πάντως μας ξεκαθάρισε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να το φάμε εκεί, η επιλογή του αυτοκινήτου (για να μην καθυστερήσουμε) αποκλείστηκε αφού τα αυτοκίνητο θα βρωμοκόπαγε ψαρίλα και με τις σακούλες και τα σάντουσιτς ανά χείρας αναζητούμε παγκάκι, το οποίο βρήκαμε τελικά έξω από το εμπορικό. Η όλη εικόνα μας πάντως να τρέχουμε με τις σακούλες και τα balik ekmek στο χέρι και ο Θέμης μες τα νεύρα να προπορεύεται και εμείς να τον ακολουθούμε, πραγματικά πρέπει να προκαλούσε πολύ γέλιο. Είχε σχεδόν αρχίσει να βραδιάζει και ενώ γενικά τρώω γρήγορα, εκείνη την ημέρα πρέπει να έκανα ρεκόρ ταχύτητας. Σχεδόν αμάσητο το κατέβασα. Και αυτό δεν ήταν ένα απλό σάντουιτς, ολόκληρη φρατζόλα ήταν γεμισμένη με διάφορα καλούδια μέσα. Και επιτέλους ήγκεκεν η ώρα να φύγουμε, αφού μετρήσαμε τις σακουλίτσες μας και δεν είχαμε καμία απώλεια στο δρόμο, προς μεγάλη ανακούφιση του Θέμη επιτέλους φεύγουμε.

Άλλος μετράει τις σακούλες (γιατί έχουμε και μέσα στην τσάντα σακουλάκια), άλλος κανονίζει τις διαδρομές στα gps και εγώ κλασικά φωτογραφίζω

Πραγματικά γελάσαμε πάρα πολύ και φυσικά, άλλαξα γνώμη για την πόλη.

Η μέρα τελείωσε με φαγητό στο Goreme. Από την πολλή κούραση της ημέρας και σε συνδυασμό με τη βροχή, δεν είχαμε και πολλά κουράγια για ψάξιμο, οπότε πήγαμε στο πρώτο που βρήκαμε μπροστά μας, το Pide Salonu. Τελικά αποδείχθηκε μια χαρά και αρκετά οικονομικό. Εμείς οι κυρίες, δηλώσαμε αρχής εξ αρχής ότι δεν πεινάμε, αφού είχαμε καταβροχθίσει ολόκληρη φρατζόλα πριν μια ώρα, οπότε θα τσιμπούσαμε λίγο, δηλ. θα τη βγάζαμε με μια σουπίτσα. Αλλά, όποιος έβγαλε το σοφό «τρώγοντας σου ‘ρχεται η όρεξη» είχε απόλυτο δίκιο, και ως φαγανά που είμαστε σιγά μη μέναμε μόνο στη σούπα. Για να είμαι ειλικρινής είναι αδύνατον να αντισταθείς σε κείνες τις απίστευτες πίτες-πεϊνιρλί που κάνουν, οπότε λίγο από εδώ λίγο από εκεί, σκάσαμε πάλι στο φαγητό.

Και μετά κόβαμε βόλτες στο Goreme (ευτυχώς είχε ελαττωθεί αρκετά η βροχή) μπας και χωνέψουμε.

Το μπαλκονάκι μας στο ξενοδοχείο

Βραδινό Goreme από το μπαλκονάκι μας

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 8
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[greco]

Πολυ μου αρεσει η περιγραφη σου,λιτη με συγκεκριμενες αναφορες.Και οι φωτο σου υπεροχες.Καλη συνεχεια!

 

[vasiliss]

Ωραίος προορισμός και ωραίες φωτογραφίες.
Την Καππαδοκία την είχαμε στα σκαριά να την κάνουμε κι εμείς αλλά δυστυχώς η κατάσταση στην Τουρκία μας απέτρεψε.
Ελπίζω σύντομα να στρώσουν τα πράγματα και να καταφέρουμε να πάμε εκεί και γενικά στην Τουρκία που πολύ μας ενδιαφέρει.

 

[maroulini]

Goreme Open Air Museum και Zelve Open Air Museum.

Επόμενη ημέρα το πρόγραμμα περιελάμβανε επίσκεψη στο Goreme Open Air Museum και Zelve Open Air Museum.

Goreme Open Air Museum

Το Goreme Open Air Museum είναι λίγο έξω από το χωριό, με το αμάξι γύρω στα 5' και από το 1984 αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Είναι μια πολύπλοκη μοναστική κοινότητα, που ήκμασε το 10ο, 11ο και 12ο αιώνα και που αποτελείται από πολλές εκκλησίες λαξευμένες μέσα στους βράχους, ενώ σε πολλές οι τοιχογραφίες διατηρούνται μέχρι και σήμερα, κάποιες σε άριστη κατάσταση και κάποιες όχι. Σχεδόν κάθε βράχος, κάθε τρύπα και μία εκκλησία. Τρύπες σα μάτια που σε περιεργάζονται σα να σε παρακολουθούν. Σύμφωνα με μία ξεναγό από κάποιο διπλανό γκρουπ, οι μοναχοί φεύγοντας από εκεί μετακόμισαν στα Μετέωρα και ουσιαστικά τα Μετέωρα είναι η συνέχεια του Goreme. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει, οπότε το γράφω με κάθε επιφύλαξη.

Οι εκκλησίες είναι οι παρακάτω:
Tokalı Kilise (the Church of the Buckle), η πιο καλοδιατηρημένη εκκλησία με τις απίστευτες τοιχογραφίες. Κάποιο Ιταλικό πανεπιστήμιο έχει αναλάβει τη συντήρηση των αγιογραφιών. Είναι λίγα μέτρα πιο κάτω από το χώρο του open air museum, αλλά συμπεριλαμβάνεται στην τιμή του εισιτηρίου.
Elmalı Kilise (the Apple Church-Rock Chapel Goreme-Εκκλησία του Μήλου)
Azize Barbara Kilisesi, (the Church of Saint Barbara- Εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας)
Yılanlı Kilise (the Snake Church-Εκκλησία του φιδιού)
Karanlık Kilise (the Dark Church-Σκοτεινή Εκκλησία. Εδώ έχει έξτρα είσοδο)
Çarıklı Kilise (the Church with Sandals-Εκκλησία των σανδαλιών)

Η τραπεζαρία του μοναστηριού

Φούρνος

Σχεδόν όλες οι αγιογραφίες συνοδεύονται με κείμενα, τα οποία ωστόσο εκτός από ανορθόγραφα είναι σβησμένα από το χρόνο, κάτι που κάνει την ανάγνωση ακόμη πιο δύσκολη. Ωστόσο, με μεγάλη προσπάθεια (και μιας και είχα κάνει στο πανεπιστήμιο κάποια μαθήματα παλαιογραφίας) και λίγο αφού μας βγήκαν τα μάτια, τα περισσότερα καταφέραμε να τα διαβάσουμε και δεν κρύβω ότι ένιωσα υπερηφάνεια, που ήμασταν οι μόνοι που μπορούσαμε να τα διαβάζουμε και μέχρι και ο φύλακας μας ρώτησε τι γράφει.

Πρέπει να μας πήρε κανένα 3ώρο εκεί και αφού ο ήλιος μας είχε βαρέσει, πήγαμε στο ξενοδοχείο να βάλουμε καλοκαιρινά ρούχα, αλλά ήπιαμε και ένα καφεδάκι τούρκικο μερακλίδικο, κερασμένο από τα παιδιά εκεί.
Επειδή όμως είχαμε και συνέχεια, ήπιαμε γρήγορα τον καφέ, αλλάξαμε ρούχα και στο αμάξι για τη συνέχεια.

Στο δρόμο από Goreme για Zelve, αμέσως μετά το χωριό Çavuşin δε γίνεται να μη σταματήσεις στο Pasapag (Το Αμπέλι του Πασά) ή Monks Valley. Εδώ οι νεραϊδοκαμινάδες (fairy chimneys) έχουν ιδιαίτερο σχήμα, άλλες έχουν δύο και άλλες 3 "κώνους" και είναι μοναδικές στην περιοχή της Καππαδοκίας, ενώ αποκαλούνται και mushroom-shaped fairy chimneys. Λέγεται ότι μοναχοί ζούσαν στους κώνους των πυραμίδων, με ποιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Άγιο Συμεών το Στυλίτη. Περισσότερες πληροφορίες μπορεί κάποιος να αντλήσει από το http://www.goreme.com/pasabag.php

Για τη Zelve τι να πρωτοπείς? Απέχει περίπου 10km από το Goreme. Θυμίζει πόλη φάντασμα. Η πρώτη εικόνα σε συνεπαίρνει. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι πώς ζούσαν και κατάφερναν να επιβιώνουν άνθρωποι εκεί. Αποτελείται από τρεις κοιλάδες, ενώ υπάρχουν και πινακίδες που σε καθοδηγούν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η μια κοιλάδα είναι εντυπωσιακότερη από τη άλλη και όσο πιο πολύ προχωράς τόσο εκστασιασμένος νιώθεις από αυτό που αντικρίζεις και το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι απλά να καθίσεις από ψηλά να χαζεύεις το τοπίο. Στη Zelve περιπλανηθήκαμε γύρω στις 3 ώρες. Σίγουρα απαιτείται σχετικά καλή φυσική κατάσταση και όχι κλειστοφοβία, γιατί σε κάποια σημεία στη μέση της 3ης κοιλάδας είναι λίγο "φοβιστικά", αθλητικό παπούτσι και σίγουρα όχι μεσημέρι να χτυπάει η ήλιος (την προηγούμενη φορά που είχαμε πάει, φύγαμε με ηλίαση). Εννοείται ότι μπουκάλι νερό και καμία καραμελίτσα είναι απαραίτητα.

Λίγες πληροφορίες για τη Zelve: εδώ ζούσε σημαντική χριστιανική κοινότητα και ήταν το θρησκευτικό κέντρο της περιοχής μεταξύ 9ου και 13ου αιώνα. Για αρκετά χρόνια και ως την ανταλλαγή των πληθυσμών χριστιανοί και μουσουλμάνοι ζούσαν αρμονικά ενώ έως το 1952 κατοικούνταν, χρονιά που λόγω επικινδυνότητας οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν και να εγκατασταθούν λίγο πιο μακριά στη Yeni Zelve (New Zelve). Οι εκκλησίες που υπάρχουν εδώ (Balıklı Kilise-Fish Church, Üzümlü Kilise- Grape Church, Geyikli Kilise-Church with Deer και Yazillik Kilise-Church with Scriptures) είναι πολύ πιο λιτές στη διακόσμηση σε σχέση με εκείνες στο Goreme Open Air Museum. Υπάρχουν επίσης, απομεινάρια από ένα μύλο (Κοιλάδα 1), και από ένα τζαμί (Κοιλάδα 3). Αυτό ωστόσο που μας έκανε εντύπωση και είναι λυπηρό, είναι ότι σε σχέση με το 2012 που είχαμε ξαναπάει, είδαμε ότι οι ρωγμές σε πολλά σημεία ήταν έντονες και περισσότερες, ενώ ήδη κάποια τμήματα τα είχανε αποκλείσει με κορδέλες, δυστυχώς.

Μετά από τόσες ώρες ποδαρόδρομο, επιστροφή στο ξενοδοχείο, ξεκούραση και έξοδo για φαγητό. Είπαμε να μην πειραματιστούμε και να πάμε στο Topdeck Cave Restaurant, το γνωρίζαμε από την προηγούμενη φορά και μας άρεσε. Μικρό, σκαλιστό μέσα σε βράχο, φαγητό πεντανόστιμο και σχετικά πολύ κοντά στα δική μας κουζίνα. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το γλυκό, που καθώς διαβάζαμε στον κατάλογο από τι αποτελείται διαπιστώσαμε ότι είναι ίδιο με κάποιο που έφτιαχναν εδώ στη Μυτιλήνη πολύ παλιά, με απλά υλικά. Καβουρντισμένο αλεύρι, πετιμέζι και πασπαλισμένο με καρύδια και κανέλλα. Απλό, γρήγορο και νοστιμότατο.

 

[maroulini]

Ωραίος προορισμός και ωραίες φωτογραφίες.
Την Καππαδοκία την είχαμε στα σκαριά να την κάνουμε κι εμείς αλλά δυστυχώς η κατάσταση στην Τουρκία μας απέτρεψε.
Ελπίζω σύντομα να στρώσουν τα πράγματα και να καταφέρουμε να πάμε εκεί και γενικά στην Τουρκία που πολύ μας ενδιαφέρει.

Να πάτε οπωσδήποτε, αξίζει και με το παραπάνω. Η κατάσταση στην Τουρκία είναι ένα θέμα, αλλά και έτσι όπως το πάει ο Ερντογάν δε βλέπω να καλυτερεύει. Πάντως και εμάς όλοι μας έλεγαν είστε τρελοί, δε βλέπετε τι γίνετε κάθε μέρα εκεί, αλλά παρολ΄αυτά δε νιώσαμε ούτε μία στιγμή κίνδυνο και κάναμε σύνολο γύρω στα 2.500 με 3.000 χιλιόμετρα. Βέβαια, είναι να μη σου κάτσει αλλά και αν το πολυσκεφτόμαστε δε θα πάμε πουθενά στο τέλος, οπότε αρχίστε την οργάνωση... ίσα ίσα τώρα είναι και πιο φθηνά

 

[vasiliss]

Να πάτε οπωσδήποτε, αξίζει και με το παραπάνω. Η κατάσταση στην Τουρκία είναι ένα θέμα, αλλά και έτσι όπως το πάει ο Ερντογάν δε βλέπω να καλυτερεύει. Πάντως και εμάς όλοι μας έλεγαν είστε τρελοί, δε βλέπετε τι γίνετε κάθε μέρα εκεί, αλλά παρολ΄αυτά δε νιώσαμε ούτε μία στιγμή κίνδυνο και κάναμε σύνολο γύρω στα 2.500 με 3.000 χιλιόμετρα. Βέβαια, είναι να μη σου κάτσει αλλά και αν το πολυσκεφτόμαστε δε θα πάμε πουθενά στο τέλος, οπότε αρχίστε την οργάνωση... ίσα ίσα τώρα είναι και πιο φθηνά

Με δύο παιδιά δύσκολα το αποφασίζεις. Αν είναι να είμαστε όλη την ώρα στο άγχος, να μας λείπει το βύσσινο.
Οπότε ταξιδεύουμε με την δική σου ιστορία και περιμένουμε λίγο μπας και γίνουν κάπως καλύτερα τα πράγματα.

 

[maroulini]

Υπόγειες Πόλεις

Την επόμενη μέρα την περίμενα πώς και πώς. Υπόγειες πόλεις. ΣΥΜΒΟΥΛΗ: δεν ενδείκνυνται για κλειστοφοβικούς και άτομα με προβλήματα στη μέση, πίεσης και άσθματος (το γράφουν άλλωστε και σε ταμπέλες στην είσοδο).

Πριν μπούμε, όφειλα να ενημερώσω τη φίλη μας για το τι θα επακολουθούσε, ωστόσο όχι μόνο δεν πτοήθηκε αλλά ήθελε και άλλο. Δεν είναι μόνο η σκέψη ότι βρίσκεσαι πολλά μέτρα κάτω από τη γη αλλά κυρίως το γεγονός ότι πρέπει σε κάποια σημεία να πας σκυφτός, να μη πω έρποντας, ειδικά αν έχεις ένα άλφα ύψος όπως εμείς. Οι σκάλες (όπου υπάρχουν) είναι τόσο μικρές και στενές που ίσα που χωράει κάποιος να περάσει. Γλιστράει σε αρκετά σημεία και φυσικά το έδαφος είναι εντελώς ανώμαλο και εγώ αυτή τη φορά μπορεί να μη σκόνταφτα συνεχώς, όπως την προηγούμενη φορά, μιας και πρόσεχα, αλλά είχα την ατυχία να πιαστεί η κοτσίδα μου κάπου στην οροφή.... Οπωσδήποτε αθλητικό ή τελοσπάντων σταθερό παπούτσι και επ'ουδενί παντόφλα. Ευτυχώς, δεν είχε πολύ κόσμο, οπότε μπορούσαμε με την ησυχία μας να απολαύσουμε το όλο θέαμα.

Μετά το πλούσιο πρωινό, τον ελληνο-τούρκικο καφέ κερασμένο πάλι από τα παιδιά του ξενοδοχείου και μία σύντομη παρτίδα τάβλι με τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου, πρώτη στάση στο Kaymakli Underground City, το οποίο άνοιξε για το κοινό το 1964.

Το παλιό, προφανώς ελληνικό όνομα, ήταν Enegup. Από τα οκτώ πατώματα, τα τέσσερα είναι μόνο ανοιχτά για το κοινό. Είναι πραγματικά εκπληκτικό το πώς είχαν οργανώσει τη ζωή τους οι άνθρωποι μέσα σε αυτές τις πόλεις, αφού υπήρχαν από στάβλοι (πρώτο πάτωμα) μέχρι εκκλησίες, κρεβατοκάμαρες, αποθήκες τροφίμων, οινοποιία, κελάρια και νεκροταφεία. Ενώ εντύπωση προκαλεί τόσο το άρτιο σύστημα αεραγωγών που είχαν φτιάξει όσο και οι πόρτες ασφαλείας (stone door).

Ακολουθεί το Derinkuyu underground city (ελληνική ονομασία Μαλακοπή).
Αρχικά κτίστηκε από τους Φρύγες, μεταξύ 8ου και 7ου αιώνα π.Χ. σύμφωνα με το τουρκικό τμήμα πολιτισμού. Σε βάθος φτάνει τα 60 m και μπορούσε να φιλοξενήσει γύρω στους 20.000 ανθρώπους με όλα τους τα υπάρχοντα και τα τρόφιμα. Είναι η μεγαλύτερη από τις μέχρι τώρα υπόγειες πόλεις της Τουρκίας. Άνοιξε για το κοινό το 1969, ενώ είναι περίπου η μισή προσβάσιμη για τους επισκέπτες. Περισσότερες πληροφορίες μπορεί κάποιος να βρει στη Wikipedia.

Λίγα μέτρα από την υπόγεια πόλη, στέκει ακόμη μεγαλοπρεπέστατη, χωρίς το σταυρό στο καμπαναριό ωστόσο, η Εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων. Σύμφωνα με το site Αλησμόνητες Πατρίδες η αρχική εκκλησία χτίστηκε κατ' εντολή του Αυτοκράτορα Ιωάννη Τσιμισκή κατά τη διάρκεια της βασιλείας του κάπου μεταξύ 969 και 976, η οποία ωστόσο κατεδαφίστηκε δυστυχώς, για να οικοδομηθεί στο ίδιο σημείο το 1858 ο ναός που βλέπουμε σήμερα. Στο παραπάνω site υπάρχουν αρκετές πληροφορίες για την ιστορία της εκκλησίας.

Παρότι, λειτουργείται απ' όσο γνωρίζω από τον Πατριάρχη μία φορά το χρόνο, τα σημάδια εγκατάλειψης και βανδαλισμού είναι εμφανέστατα, ενώ η κυρία που σώνει και καλά ήθελε να μας πουλήσει διάφορα μπιχλιμπίδια και είχε γίνει κολλιτσίδα, ήταν τόσο ενοχλητική που κόντεψα να τη βρίσω.

Μετά από τόσο υπόγειο περπάτημα μία βόλτα στη Σινασό (τουρκ. ονομασία Mustafapasa) για καφεδάκι ήταν απαραίτητη. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις αυτήν την πανέμορφη πόλη. Πριν την ανταλλαγή των πληθυσμών, ήταν ένα από τα καθαρά ελληνόφωνα χωριά της περιοχής. Η παρουσία του ελληνικού στοιχείου είναι διάχυτη παντού, από την αρχιτεκτονική των σπιτιών, τις καραμανλίδικες και ελληνικές επιγραφές σε κάποια σπίτια έως τον αέρα που αποπνέει ο τόπος, νιώθεις παντού Ελλάδα.

Άγιος Νικόλαος

Άγιος Στέφανος

Μπαίνοντας στο χωριό σε καλωσορίζει το cafe restaurant Eleni, ο Ναός των Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης παραδίπλα και ένας κύριος λίγο παραπέρα, ακούγοντας μας να μιλάμε ελληνικά άρχισε με επίμονο ύφος να μας καλεί. Ελάτε-ελάτε να σας δείξω κάτι, φώναζε από την άλλη πλευρά του δρόμου.

Μας είπε το όνομά του, το οποίο δε θυμάμαι και άρχισε να μας αφηγείται την ιστορία της οικογένειας του, αφού πρώτα μας πέρασε από μία αυλή να μας δείξει την πόρτα του σπιτιού της γιαγιάς Ζηνοβίας που έγραφε πάνω: Η υπομονή άριστον φάρμακον τις υποφέρουσιν. Εικονοστάσιον 1914.

Η γιαγιά Ζηνοβία λοιπόν, με την ανταλλαγή δεν ήθελε να φύγει, έμεινε και παντρεύτηκε εκεί, έκανε οικογένεια και τώρα ο εγγονός της μας εξέφραζε τη χαρά και τη συγκίνησή του που βρήκε Έλληνες. Το δε σπίτι της κόρης της Ζηνοβίας και μαμάς του κυρίου, της Μαρίκας ετοιμάζεται να γίνει pansion με το όνομα Marika. Αν μπορέσουμε και ξαναπάμε, πολύ θα ήθελα να μείνουμε εκεί. Ο τρόπος που μας μιλούσε ο άνθρωπος αυτός και το πόσες φορές μας είπε ότι η χαρά που πήρε εκείνη την ημέρα δεν περιγράφεται, μας συγκίνησε όλους και προτού αρχίσουμε να κλαίμε ομαδικώς είπαμε να φύγουμε. Σίγουρα αυτός ο κύριος θα έχει συγγενείς στην Ελλάδα, που να βρίσκονται όμως???? Μεγάλη συζήτηση, που δεν είναι της παρούσης. Φυσικά, υπάρχουν και αντίστοιχες ιστορίες με Οθωμανούς που έμειναν εδώ στη Λέσβο με την ανταλλαγή και τώρα οι συγγενείς τους από Τουρκία αναζητούν τις ρίζες τους. Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζω. Πάμε στης Elenis (που νομίζω ίδια ιστορία είναι και αυτή) για καφέ, ο οποίος συνοδεύτηκε με κερασμένο τσάι από το μαγαζί.

Ο καιρός είχε αρχίσει να χαλάει και άρχισε να ψιχαλίζει. Αφού ευχαριστήσαμε τους ανθρώπους για το κέρασμα, πήγαμε να δούμε την Εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Τι μεγαλοπρέπεια είναι αυτή. Παρότι κλειδωμένη, σου αρκεί και μόνο που τη βλέπεις απ' έξω και μιας και ήταν ημέρες Πάσχα χωρίς να το θέλω προσπαθούσα να φανταστώ τα μεγαλεία που θα ζούσε τέτοιες μέρες η εκκλησιά, στολισμένη και γεμάτη κόσμο. Η βροχή άρχισε να δυναμώνει και εμείς είχαμε κολλήσει εκεί, ώσπου κάποια στιγμή αποφασίσαμε με μισή καρδιά να φύγουμε.

Στην επιστροφή πάλι τζανταρμάδες, πάλι τα γνωστά χαμόγελα και φεύγουμε κύριοι.

Κάπου στο δρόμο μεταξύ Σινασσού και Γκιόρεμε

Κάπου στο δρόμο μεταξύ Σινασσού και Γκιόρεμε

Κάπου στο δρόμο μεταξύ Σινασσού και Γκιόρεμε

 

[greco]

Τον Απριλιο του 15 η εκκλησια των Αγιων Κωνσταντινου και Ελενης ηταν ανοιχτη με εισιτηριο που ισχυε και για τον Αγιο Νικολαο.

 

[maroulini]

Τον Απριλιο του 15 η εκκλησια των Αγιων Κωνσταντινου και Ελενης ηταν ανοιχτη με εισιτηριο που ισχυε και για τον Αγιο Νικολαο.

Ο Άγιος Νικόλαος ήταν ανοιχτά και είχε εισιτήριο, των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης δυστυχώς όχι. Από ένα παράθυρο που μπορέσαμε να δούμε μέσα είχαν κάποια στάντ, προφανώς για κάποια έκθεση (?), αλλά είχε αρχίσει να βρέχει οπότε φύγαμε άρον άρον. Νομίζω όμως ότι και εκεί ο Πατριάρχης κάνει κάποια λειτουργία. Ελπίζω την επόμενη φορά να την πετύχουμε ανοιχτή

 

[maroulini]

Καισάρεια

Το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας έλεγε Καισάρεια. Εδώ να κάνω μία μικρή παρένθεση για να αναφέρω τις πρώτες μου εντυπώσεις από αυτήν την πόλη, όταν είχαμε πάει πρώτη φορά το 2012. Τότε, χωρίς να γνωρίζω το γιατί, δεν μου άρεσε καθόλου. Λίγο η αφόρητη ζέστη που είχε, λίγο ότι (κακώς βέβαια) την είχα στο μυαλό μου συνυφασμένη με τον Άγιο Βασίλη και την περίμενα πιο παραμυθένια, λίγο γιατί ήμουν με τρομερό πονοκέφαλο, ο συνδυασμός όλων αυτών ίσως, με έκανε να τη θεωρώ από τις πιο άσχημες πόλεις της Τουρκίας. Αλλά επειδή πάντα θέλω να δίνω δεύτερες ευκαιρίες και για να είμαι ειλικρινής έπρεπε να αγοράσoυμε οπωσδήποτε κάποια πράγματα, που χρειαζόμασταν και δεν βρίσκαμε στο Goreme (διότι αν ξεχνάς το νεσεσέρ σπίτι με τα καλλυντικά σου, αυτά παθαίνεις) ήταν και η φίλη μας η οποία ήθελε να τη δει, ήταν και ο σύζυγος που τη λατρεύει και έτσι και αλλιώς θα πήγαινε και μόνος του, αποφασίσαμε να της αφιερώσουμε όλη τη μέρα. Αυτή τη φορά πήγαμε οργανωμένοι, από το να ψάχνουμε που θα αφήσουμε το αμάξι, από μία σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο βρήκαμε ένα εμπορικό στο κέντρο της πόλης με υπόγειο δωρεάν παρκινγκ. Το προσθέτουμε στο gps και ξεκινάμε.

Καισάρεια

Η απόσταση Goreme Καισάρεια είναι περίπου 70-80 Km και ο δρόμος αρκετά καλός. Ο καιρός συννεφιασμένος αρχικά αλλά όσο προχωράμε χαλάει με δυνατή βροχή, χαλάζι και αέρα. Ο Αργαίος (το βουνό των 4000 μέτρων) επιβλητικός με κάτασπρες τις κορυφές του από το χιόνι.

Βρίσκουμε το εμπορικό και είμαι έτοιμη να δω την Καισάρεια με άλλο μάτι αυτή τη φορά. Ο κύριος της παρέας και σύζυγος, δηλώνει ότι θα βγει για ένα τσιγάρο έξω, θα πάει να πιει ένα καφεδάκι και στο ενδιάμεσο εμείς θα έχουμε πάρει ήδη αυτά που θέλουμε (ένα-δυό πράγματα είναι άλλωστε και ξέρουμε από πού θα τα πάρουμε) για να πάμε στην κλειστή αγορά. Έκανε το λάθος όμως να εμπιστευτεί γυναίκες μόνες σε εμπορικό. Και το τσιγάρο έκανε και καφέ ήπιε και δεύτερο τσιγάρο έκανε και εμείς ακόμη ήμασταν στο πρώτο μαγαζί που μας άφησε και δεν είχαμε πάρει και αυτά για το οποία πήγαμε. Εκεί αρχίζει η μουρμούρα, λίγο το μα τι κάνετε τόσες ώρες και μπλα μπλα μπλα, λίγο να του λέμε εμείς πήγαινε πάνω που έχει mediamarkt να χαζέψεις κανένα γκατζετάκι και εμείς ερχόμαστε σε λίγο, αλλά δε πείστηκε (και ορθώς έκανε), οπότε άρον άρον πήραμε επιτέλους αυτά που θέλαμε και φύγαμε για την κλειστή αγορά. Εδώ ακολουθεί η δεύτερη μεγάλη στάση. Στάση για μαντήλια και πασμίνες. Πάρα πολύ φθηνά (4-10 λίρες το ένα) και ό,τι πρέπει για δωράκια. Κάποια στιγμή αφού είδε και αποείδε ότι δεν είχαμε σκοπό να ξεκολλήσουμε και αφού είχαμε κατεβάσει το μισό μαγαζί (μας θύμισα μια ελληνική ταινία με το Βουτσά που πουλούσε υφάσματα) άρχισε η γκρίνια, οπότε με μισή καρδιά αναγκαστήκαμε να διαλέξουμε τι θέλουμε απ ‘όλα όσα είχαμε κατεβάσει και να φεύγουμε. Πολύ αργότερα διαπιστώσαμε με τη φίλη μου ότι έπρεπε να παίρναμε κι άλλα μιας και δε μας έβγαιναν τα δωράκια που θέλαμε. Η κλειστή αγορά της Καισάρειας είναι πιο μικρή από εκείνη της Κωνσταντινούπολης και κυκλοφορούν κυρίως ντόπιοι, ίσως να ήμασταν και οι μόνοι ξένοι.

Μία αδυναμία, να φωτογραφίζω νυφικά και επίσημες τουαλέτες στην Τουρκία την έχω

Η περιοχή γύρω από την κλειστή αγορά βρίθει καταστημάτων με μπαχαρικά, παστουρμάδες, σουτζούκια, αποξηραμένα φρούτα κ.λπ. Είναι μία πραγματική πανδαισία χρωμάτων και αρωμάτων, που πολύ δύσκολα σε αφήνει ασυγκίνητο. Οπότε, να μην τιμήσουμε και κάτι από αυτά?

Η φίλη μας ήθελε οπωσδήποτε αποξηραμένα βερίκοκα και αφού πήρε λίγα και τα δοκιμάσαμε, διαπιστώσαμε ότι τελικά μας αρέσουν και στάση στο επόμενο μαγαζί. Παίρνουμε βερίκοκα, λουκούμια, διάφορα μπαχαρικά κανέλλες κ.λπ (και πάντα σε συνεννόηση ό,τι να ‘ναι, μιας και το αγγλικό δεν το είχανε καθόλου εκεί) και με ένα σωρό τσάντες φορτωμένοι φεύγουμε. Να αναφέρω εδώ ότι ο κύριος Θέμης δεν γκρίνιαξε καθόλου, παρότι φάγαμε αρκετή ώρα εκεί, γιατί απλά αυτές οι αγορές με μπαχαρικά και τα σχετικά του αρέσουν πάρα πολύ, οπότε το καταχάρηκε.

Και σα να μην έφταναν αυτά τα ολίγα που είχαμε ψωνίσει, βλέπουμε σε άλλα μαγαζιά ότι είχε μεγάλες γυάλες με ταχίνι (το οποίο τρώμε πάρα πολύ), οπότε μεταξύ αστείου και σοβαρού και καθαρά από περιέργεια και μόνο λέω ας ρωτήσω τιμή. Τι το ΄θελα? Η απάντηση με εκπλήσσει: 1 κιλό 10 λίρες, δηλ. γύρω στα 3 ευρώ και χωρίς καν να το σκεφτούμε, απλά κοιταχτήκαμε και πήραμε και από αυτό.
Η εικόνα μας και μόνο με τόσες σακούλες να κουβαλάμε, μας είχε προκαλέσει ένα νευρικό γέλιο, όπου πραγματικά δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε. Κρατηθήκαμε να μην πάρουμε κάτι άλλο από εκεί, γιατί απλά είχαμε συνέχεια και αλλού.

Εκεί κοντά θυμόμουν ότι είχε ένα πολυκατάστημα, που είχε σε απίστευτα χαμηλές τιμές, σε σχέση με το μαγαζί στην Ιστικλάλ της Κωνσταντινούπολης, τα γυαλικά pasabahce. Οπότε έπρεπε οπωσδήποτε να το τιμήσουμε, μιας και σε κάτι τέτοια μπιχλιμπίδια είμαι επιρρεπής (σε πολλά είμαι, αλλά λέμε τώρα). Ευτυχώς, για καλή μας τύχη έπρεπε να αφήσουμε όλη την προίκα μας, σακούλες και σακουλάκια στην είσοδο, γιατί με τόση πραμάτεια ήταν αδύνατον να χαζέψω με την ησυχία μου τα αγαπημένα μου pasabahce, άσε που λόγω της ατσουμπαλίασης που με διακρίνει μπορεί να έκανα και καμία ζημιά. Και φυσικά όταν τα έχεις μπροστά σου όλα αυτά, δεν ξέρεις τι να πρωτοπάρεις και υπό το φόβο ότι στο τέλος δε θα χωράμε ούτε εμείς στο αμάξι, αρχίζουμε τις διαπραγματεύσεις ποιο αρέσει σε σένα περισσότερο, ποιο σε εμένα, ποιο και στους δυο, ποιο θα μας είναι πιο χρήσιμο και κατόπιν αμοιβαίων υποχωρήσεων και από τους δύο καταλήγουμε τι θα πάρουμε. Η δε φίλη μας χαμένη και μπερδεμένη και εκείνη δεν ξέρει τι να πρωτοπάρει. Και επειδή είχαμε αρκετή ώρα να γκρινιάξουμε, ο κύριος Θέμης αρχίζει το άντε τελειώνετε, προφανώς να μας προλάβει γιατί στο ισόγειο είχε φούρνο και ζαχαροπλαστείο, που σου΄σπαγε τημύτη και εγώ ήδη είχα πει ότι ήθελα να τα τιμήσω και αυτά. Και αφού λίγο έλειψε να τσακωθούμε μέσα στο μαγαζί, μας δηλώνει έτσι απλά εγώ φεύγω, ελάτε μόνες σας. Εμείς από τη μία τρέχαμε να τον προλάβουμε και από την άλλη να πάρουμε κάτι μπισκοτάκια, τα οποία ωστόσο τίμησε αργότερα. Φορτωθήκαμε πάλι όλες τις σακούλες και σακουλάκια και επιτέλους για εκείνον παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής για το αμάξι, ενώ έχει ήδη φτάσει απόγευμα. Αλλά για κακή του τύχη, εμείς πεινούσαμε και μας έπιασε σώνει και καλά όχι να φάμε κάτι παραδοσιακό της Καισάρειας (έστω και στο χέρι) αλλά μας είχε κάτσει από το πρωί να φάμε balik ekmek (σάντουιτς με ψάρι). Είχαμε περάσει από την ψαραγορά και ήταν τόσο προκλητικά ωραία, που δηλώσαμε με τη φίλη μας από το πρωί ότι θέλουμε να το δοκιμάσουμε. Νόμιζε ότι το είχαμε ξεχάσει, αμ δε. Παρατάμε τις σακούλες μες τη μέση του δρόμου και τρέχουμε για το balik ekmek. Να πω εδώ ότι απεχθάνεται τα ψάρια και ειδικά τη μυρωδιά των ψαριών. Οπότε το να μας περιμένει έξω από τα ψαράδικα ήταν μαρτύριο και οφείλω να το αναγνωρίσω. Πάντως μας ξεκαθάρισε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να το φάμε εκεί, η επιλογή του αυτοκινήτου (για να μην καθυστερήσουμε) αποκλείστηκε αφού τα αυτοκίνητο θα βρωμοκόπαγε ψαρίλα και με τις σακούλες και τα σάντουσιτς ανά χείρας αναζητούμε παγκάκι, το οποίο βρήκαμε τελικά έξω από το εμπορικό. Η όλη εικόνα μας πάντως να τρέχουμε με τις σακούλες και τα balik ekmek στο χέρι και ο Θέμης μες τα νεύρα να προπορεύεται και εμείς να τον ακολουθούμε, πραγματικά πρέπει να προκαλούσε πολύ γέλιο. Είχε σχεδόν αρχίσει να βραδιάζει και ενώ γενικά τρώω γρήγορα, εκείνη την ημέρα πρέπει να έκανα ρεκόρ ταχύτητας. Σχεδόν αμάσητο το κατέβασα. Και αυτό δεν ήταν ένα απλό σάντουιτς, ολόκληρη φρατζόλα ήταν γεμισμένη με διάφορα καλούδια μέσα. Και επιτέλους ήγκεκεν η ώρα να φύγουμε, αφού μετρήσαμε τις σακουλίτσες μας και δεν είχαμε καμία απώλεια στο δρόμο, προς μεγάλη ανακούφιση του Θέμη επιτέλους φεύγουμε.

Άλλος μετράει τις σακούλες (γιατί έχουμε και μέσα στην τσάντα σακουλάκια), άλλος κανονίζει τις διαδρομές στα gps και εγώ κλασικά φωτογραφίζω

Πραγματικά γελάσαμε πάρα πολύ και φυσικά, άλλαξα γνώμη για την πόλη.

Η μέρα τελείωσε με φαγητό στο Goreme. Από την πολλή κούραση της ημέρας και σε συνδυασμό με τη βροχή, δεν είχαμε και πολλά κουράγια για ψάξιμο, οπότε πήγαμε στο πρώτο που βρήκαμε μπροστά μας, το Pide Salonu. Τελικά αποδείχθηκε μια χαρά και αρκετά οικονομικό. Εμείς οι κυρίες, δηλώσαμε αρχής εξ αρχής ότι δεν πεινάμε, αφού είχαμε καταβροχθίσει ολόκληρη φρατζόλα πριν μια ώρα, οπότε θα τσιμπούσαμε λίγο, δηλ. θα τη βγάζαμε με μια σουπίτσα. Αλλά, όποιος έβγαλε το σοφό «τρώγοντας σου ‘ρχεται η όρεξη» είχε απόλυτο δίκιο, και ως φαγανά που είμαστε σιγά μη μέναμε μόνο στη σούπα. Για να είμαι ειλικρινής είναι αδύνατον να αντισταθείς σε κείνες τις απίστευτες πίτες-πεϊνιρλί που κάνουν, οπότε λίγο από εδώ λίγο από εκεί, σκάσαμε πάλι στο φαγητό.

Και μετά κόβαμε βόλτες στο Goreme (ευτυχώς είχε ελαττωθεί αρκετά η βροχή) μπας και χωνέψουμε.

Το μπαλκονάκι μας στο ξενοδοχείο

Βραδινό Goreme από το μπαλκονάκι μας

 

[DRAKFIREMAN]

Εκπληκτικό ταξίδι και εκπληκτικές φωτογραφίες.Να είστε πάντα καλά και να ταξιδεύετε!!

 

[maroulini]

Keslik Monastery

Προτελευταία μέρα στην Καππαδοκία και υπό κανονικές συνθήκες το πρόγραμμα έλεγε επίσκεψη στην Κοιλάδα του Περιστρέμματος, Bellisirma σημερινή ονομασία. Δυστυχώς ο καιρός δε μας το επέτρεψε, οπότε λόγω καταρρακτώδους βροχής, που τη βλέπαμε να έρχεται, έπρεπε να αλλάξουμε το πρόγραμμα και μιας και την επόμενη ημέρα είχαμε γύρω στις 8 ώρες δρόμο, είπαμε να είμαστε χαλαροί. Αποφασίσαμε να πάμε στην αγαπημένη μας Σινασό (Mustafapasa) για καφέ και μετά στο Προκόπι. Λίγο έξω από το Goreme σταματάμε για μια γρήγορα φωτογράφηση, αφού η μπόρα ήταν προ των πυλών, σε κάποιες επίσης πανέμορφες νεραϊδοκαμινάδες.

Λίγα λεπτά αφότου μπαίνουμε στο αμάξι, αρχίζει να ρίχνει πραγματικά καρέκλες, με μπουμπουνητά και αστραπές. Μέσα σ'αυτό το χαμό βλέπω μία πινακίδα που γράφει Keslik Monastery 12 km και αφού με τόση βροχή ήταν αδύνατον να βγούμε από το αμάξι, είπαμε ας πάμε να δούμε τι είναι αυτό μπας και κοπάσει λίγο και η βροχή. Για καλή μας τύχη η βροχή όχι μόνο σταμάτησε μέχρι να φτάσουμε, αλλά έβγαλε και δυνατό ήλιο. Η μέρα εκείνη πραγματικά ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη του ταξιδιού. Δεν περιμέναμε με τίποτα αυτό που θα αντικρίζαμε.

Είναι λίγο πιο μέσα από το δρόμο, ενώ το ζευγάρι οι φύλακες που είναι εκεί, γλυκύτατοι, παρότι δε μιλάγανε αγγλικά, ειδικά η κυρία. Μόνο οι φύλακες, 5-6 Γερμανοί που ευτυχώς έφευγαν εκείνη την ώρα και εμείς κυκλοφορούσαμε εκεί. Δυστυχώς, πήγαμε αδιάβαστοι οπότε δεν ξέραμε τι ακριβώς ήταν όλα αυτά που βλέπαμε.

Τεράστια έκταση, παντού αμέτρητα σκόρπια βράχια σκαλισμένα, αλλού η κουζίνα, αλλού αποθήκες, αλλού το αγίασμα (ήταν στεγνό όμως) και μια εκκλησία ο Άγιος Στέφανος, όπου ακόμη σώζονται αν και σε όχι καλή κατάσταση κάποιες τοιχογραφίες.

Όταν έχεις το ύψος της Μαρίας μια χαρά περνάς, όταν είσαι 1.80, όπως εμείς, εκεί να δεις ακροβατικά. Κατεβαίνοντας για την αποθήκη, διακρίνονται τα ράφια

Ράφια της αποθήκης

Άγιος Στέφανος

Άγιος Στέφανος

Άγιος Στέφανος

Άγιος Στέφανος

Άγιος Στέφανος


Το τοπίο εκεί σου βγάζει τέτοια ηρεμία και γαλήνη, όπου απλά μπορείς να φανταστείς πώς είναι η πραγματική ασκητική ζωή. Έχω την εντύπωση ότι αν κάποιος με ρωτήσει τι είναι ασκητισμός θα απαντήσω αυθόρμητα ότι είναι αυτό το μέρος. Όλη την περιοχή την είχαν πολύ περιποιημένη, λουλούδια παντού, φύτευαν τους μπαξέδες τους και φυτέψαμε και μια ντοματιά για το καλό.

Από μία αναζήτηση μετά που έκανα στο διαδίκτυο είδα ότι ήταν το Μοναστήρι των Αρχαγγέλων και είχε και άλλη εκκλησία, την οποία δεν είδαμε, οπότε το έχουμε στα υπόψιν για την επόμενη φορά.

Η όλη κατάσταση απαιτούσε τσάι, είχαν οι άνθρωποι εκεί ένα μικρό τραπεζάκι με τα απαραίτητα και ενώ κανόνες υγιεινής ούτε οι στοιχειώδεις, δεν μπορούσες να μην καθίσεις να απολαύσεις το τσάι σου . Οι πιο χλιδάτες καφετέριες δε λένε μία μπροστά στην ηρεμία και στη γαλήνη που αποπνέει εκείνο το μέρος και φυσικά στη νοστιμιά που είχε εκείνο το τσάι. Η δε κυρία ήταν τόσο γλυκιά, δε μιλούσε γρι αγγλικά αλλά συνεννοηθήκαμε τόσο καλά στη γλώσσα του σώματος και φεύγοντας μας έκοψε και λουλουδάκια για δώρο.

Το δώρο της κυρίας

Ο Θεός μάλλον μας αγαπούσε και αφού μας έκανε τη χάρη να βγάλει ήλιο για όση ώρα γυρίζαμε εκεί (που δεν ήταν και λίγη), να πιούμε και τα τσάγια μας... ε μετά ήταν σα να μας έλεγε, άντε τώρα, ώρα είναι να την κάνετε και άρχισε πάλι να ψιχαλίζει. Οπότε, αφού χαιρετίσαμε το ζευγάρι, βγάλαμε και τις απαραίτητες ομαδικές φωτογραφίες και κατηφορίσαμε προς το αμάξι. Αν ποτέ βρεθείτε κατά εκεί, πραγματικά αξίζει την επίσκεψη. Δε νομίζω να υπάρχει πιο γαλήνιο μέρος.
Και η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: με τη φίλη Μαρία λιμπιστήκαμε τους πανέμορφους δυόσμους και ξεριζώσαμε δύο φύτρες, τις οποίες έπρεπε πάση θυσία να φέρουμε σώους στη Μυτιλήνη. Βρεγμένο χαρτομάντηλο, λαστιχάκι λεπτό για τα μαλλιά να το συγκρατεί (γιατί σε μία γυναικεία τσάντα μπορείς να βρεις ό,τι χρειαστείς) και οι δυόσμοι μετά από περίπου 1.250 km και αφού διέσχισαν και λίγο Αιγαίο, έχουν ήδη φυτευτεί.

Περιποιώντας τους δυόσμους

Στα 2 km από το Keslik Monastery, στο δρόμο για Προκόπι, υπάρχει ένα χωριό το Cemilkoy. Το χωριό αυτό βγάζει κάτι ελληνικό και είμαι σίγουρη ότι τα εγκαταλελειμμένα σπίτια, που φαίνονται από το δρόμο πρέπει να είναι Ελλήνων που έφυγαν με την ανταλλαγή. Δυστυχώς βρήκα ελάχιστες πληροφορίες στο ιντερνετ και καθόλου διαφωτιστικές, ενώ η βροχή που όλο και δυνάμωνε δεν επέτρεψε να κάνουμε στάση, οπότε από το δρόμο μόνο κάποιες φωτογραφίες. Πάντως, υπήρχε ταμπέλα στην είσοδο του χωριού για ύπαρξη εκκλησίας εντός του χωριού, αλλά ας όψεται η ριμάδα η βροχή. Αν κάποιος γνωρίζει κάτι παραπάνω, ας μας διαφωτίσει.

Cemilkoy

Cemilkoy

Μία σύντομη βόλτα στη Σινασό, είπαμε αγαπάμε Σινασό, και μιας και η βροχή όλο και δυνάμωνε, κατεύθυνση για Προκόπι για καφέ.

Είχαμε την ελπίδα ότι ο καιρός θα μας έκανε πάλι τη χάρη (που θα το θέλαμε πάρα πολύ) και θα μπορούσαμε να κάναμε βόλτα και επίσκεψη σε κάποιες εκκλησίες που είχαμε σημειώσει. Δυστυχώς, αυτή τη φορά δε μας έκανε τη χάρη, οπότε στο πρώτο καφέ που βρήκαμε μπροστά μας καθίσαμε, μιας και όχι μόνο έβρεχε αλλά μας υποδέχτηκε και με χαλάζι. Όνομα δε θυμάμαι, αλλά ήταν σε ένα στενό δρομάκι, ένα απίστευτα προσεγμένο μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια-αν και μικρό- μαγαζί.

Ο καιρός όσο πήγαινε και χειροτέρευε, το χαλάζι δυνάμωνε και εμείς απλά απολαμβάναμε τον καφέ μας σε 'κείνο το χουχουλιάρικο καφέ. Μόλις έκοψε λίγο, είπαμε να την κάνουμε, αλλά μέχρι να πάμε στο αμάξι ξανάρχισε πάλι τα ίδια και γίναμε μούσκεμα. Το βράδυ θα πηγαίναμε για φαγητό στην Άβανο.

Η βροχή δυνάμωνε και εγώ έβγαζα selfie

Βροχερό Προκόπι

Βροχερό Προκόπι

Η Άβανος (παλιά ονομασία Βάνεσα) μαζί με τη Σινασσό και το Γκιόρεμε για μένα είναι από τα ωραιότερα χωριά-πόλεις μάλλον- της περιοχής. Είναι κτισμένη στις όχθες του Κόκκινου ποταμού (Kizilirmak) και είναι διάσημη για τα κεραμικά της και για τα προσεγμένα σπίτια της θα πρόσθετα εγώ. Δεν μπορώ να ξέρω αν φταίει το ποτάμι ή κάτι άλλο, αλλά σίγουρα σου θυμίζει πόλη κεντρικής Ευρώπης, ενώ οι εκατοντάδες πάπιες που ζουν στο ποτάμι σου παίρνουν τα αυτιά με τα παπαπαπα!!!!! Εκτός από τη βροχή, ο αέρας και το κρύο που είχε βγάλει σε συνδυασμό με την πείνα (είπαμε είμαστε φαγανά) δεν μας επέτρεπαν και πολλές βόλτες στην πόλη, οπότε βουρ για μάσα. Το εστιατόριο, μας το είχαν προτείνει από το ξενοδοχείο, ήταν το Dayinin Yeri και είχε από τα πιο νόστιμα φαγητά που έχουμε φάει στην περιοχή, αν και δε σερβίρει αλκοόλ.

Το ύφος της Μαρίας τα λέει όλα


Και εκεί έχουμε φάει επίσης, τον πιο νόστιμο κιουνεφέ στην Τουρκία (και έχουμε δοκιμάσει σε πολλά μέρη). Το θέμα βέβαια είναι, όταν έχεις φάει του σκασμού πώς τρως μετά έναν ολόκληρο λαχταριστό κιουνεφέ. Αυτό το ξεροψημένο κριτσανιστό κανταΐφι, με το τυρί το πεντανόστιμο και το σιρόπι το τόσο όσο ακριβώς χρειάζεται, δε σου άφηναν άλλα περιθώρια από το να τον καταβροχθίσεις. Αφού δε σκάσαμε εκείνη την ημέρα, σημαίνει ότι έχουμε γερό στομάχι.

Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού, βλέποντας ότι κοντεύουμε να εκραγούμε από το φαγητό, αλλά συνεχίζουμε να τρώμε μας κέρασε και από ένα τσάι, για τη χώνεψη. Για ύπνο μετά από τόσο φαί ήταν αδύνατον να πάμε, οπότε είπαμε να κάνουμε μία βόλτα μέχρι το κέντρο. Ήμασταν οι μόνοι τρελοί που τριγυρίζαμε μες τη βροχή βραδιάτικα και κάναμε τις βαρυσήμαντες δηλώσεις ότι δεν πρόκειται να ξαναφάμε τόσο πολύ σε όλο το υπόλοιπο ταξίδι. Που να ξέραμε όμως τι θα επακολουθούσε τις επόμενες δύο μέρες στο Παμούκαλε.

Οι μόνοι τρελοί πουκυκλοφορούσαμε μες τη βροχή

Αποχαιρετάμε την πανέμορφη Άβανο, της δίνουμε την υπόσχεση ότι θα ξανάρθουμε και φεύγουμε. Οι τζανταρμάδες στη θέση τους, αυτή τη φορά μας σταμάτησαν, μας ρώτησε με λίγο ανακριτικό αλλά όχι επιθετικό ύφος ο κύριος από που είμαστε και μας άφησε να φύγουμε.

Τελευταίο βράδυ στο Goreme και ύπνο, όσο μπορείς να κοιμηθείς με τόσο που έχεις φάει, μιας και αύριο έχουμε πρωινό ξύπνημα και 8 ώρες δρόμο μέχρι το Παμούκαλε.