Περιεχόμενα
6. Vinicunca (Montaña de Siete Colores)
Προγραμματίσαμε την συγκεκριμένη εκδρομή την τελευταία μέρα της παραμονής μας στην περιοχή του Κούσκο καθώς θέλαμε αφενός μεν να έχουμε συνηθίσει στο υψόμετρο και αφετέρου να ταξιδεύουμε την επόμενη μέρα χωρίς να έχουμε προγραμματίσει κάτι που θα απέβαινε δύσκολο λόγω κούρασης. Η μέρα ξεκίνησε πολυ νωρίς, ξαναπήραμε το χάπι για την αντιμετώπιση του υψομέτρου και με λίγη αγωνία αλλά χωρίς πολλές προσδοκίες λόγω κακοκαιρίας, επιβιβαστήκαμε στο λεωφορειάκι. Στην τελευταία στάση για να να παραλάβουμε και τους τελευταίους συμμετέχοντες, με μεγάλη μας έκπληξη συνειδητοποιήσαμε ότι στην εκδρομή αυτή θα συμμετείχε και ένα μωράκι 4 μηνών,το οποίο μετέφεραν οι γονείς του. Πραγματικά, κοιταζόμασταν με τον σύζυγο και δεν ξέραμε τι να πούμε.
Τουλάχιστον σκεφτήκαμε ότι αφού θα καταφέρει το βρεφος να επισκεφτεί το Vinicunca, ίσως να τα καταφέρναμε και εμείς 
.
Δυο ώρες περίπου μετά το Κουσκο, κάναμε στάση για πρωινό. Φάγαμε ελαφρυά και ήπιαμε πολύ τσάι. Στη συνέχεια, διασχίσαμε έναν αρκετά κακοτράχαλο δρόμο, στενό, ανηφορικό, γεμάτο στροφές και με μια υπέροχη θέα σε γκρεμούς. Η οδήγηση δεν θα χαρακτηριζόταν προσεχτική και ένα αίσθημα φόβου άρχισε να μας επισκέπτεται. Το βρέφος παρόλα αυτά, δεν ακούγονταν καθόλου. Τυχερό, δεν έβλεπε τους γκρεμούς
.
Μετά από περίπου άλλη μια ώρα φτάσαμε στο σημείο αποβίβασης, όπου στάθμευαν όλα τα οχήματα και θα ξεκινούσε η πεζοπορία. Ο καιρός ήταν άσχημος,τα σύννεφα και η ομίχλη ήταν έντονη και ανά διαστήματα ενα ψιλόβροχο που γινόταν και χιονόνερο, έκανε το δρομάκι πολύ λασπωμένο και λίγο πιο δύσκολο να το διασχίσεις. Ντόπιοι κάτοικοι ντυμένοι με τις χρωματιστές τους στολές,είχαν άλογα τα οποία διέθεταν με το αντίτιμο των 20$ -αν θυμάμαι καλά -σε όποιον δεν ήθελε να περπατήσει. Ο ξεναγός μας ενημέρωσε ότι το περπάτημα έως την κορυφή των 5.036m θα διαρκούσε περίπου 1,5 με 2 ώρες και ότι δεν θα έπρεπε να μείνουμε εκεί για διάστημα πάνω από μισή ώρα λόγω του υψομέτρου. Αλπάκας και λαμας βοσκούσαν γύρω μας, ρυάκια και ποτάμια διέσχιζαν τις καταπράσινες πλαγιές και οι ντόπιοι έκαναν αγώνα δρόμου για να προλάβουν να κάνουν την διαδρομή παραπάνω από μια φορά και να μεταφέρουν όσο τον δυνατόν περισσότερους επισκέπτες που δεν θέλησαν να περπατήσουν.
Τελικά, με έναν γρήγορο ρυθμό αλλά σταματώντας και ανά διαστήματα για φωτογραφίες αφού το σκηνικό ήταν ονειρικό -παρά την κακοκαιρία- καταφέραμε να είμαστε από τους πρώτους που φτάσαμε στην κορυφή μετά από μια ώρα περίπου (την γενική φυσική μας κατάσταση θα την χαρακτήριζα μέτρια.) Το κομμάτι που μας δυσκόλεψε ήταν το τελευταίο εικοσάλεπτο το οποίο ηταν και το πιο ανηφορικό αφού όλο το υπόλοιπο δεν χαρακτηριζόταν από μεγάλη κλίση. Προς το τέλος λοιπόν της διαδρομής άρχισε να διακρίνεται και η Κόκκινη Κοιλάδα την οποία όπως μας είπε ο ξεναγός μας όταν τον βρήκαμε μετά από αρκετή ώρα, θα έπρεπε να είχαμε συνδυάσει με το Vinicunca μιας που η διαδρομή δεν μας φάνηκε ιδιαίτερα δύσκολη.
Φτάνοντας νωρίς είχαμε την δυνατότητα να φωτογραφίσουμε το βουνό χωρίς πολύ κόσμο. Μετά από λίγη ώρα όμως οι ορδές των επισκεπτών κατέφθασαν και μαζί και η ομίχλη! Το βουνό καλύφτηκε και μόνο για ελάχιστα διαστήματα κάποιων δευτερολέπτων μας έκανε την χάρη να εμφανιστεί ξανά.
Τα χρώματα σίγουρα δεν ήταν όπως αυτά στις φωτογραφίες, φαντάζομαι ότι η κατάλληλη εποχή για να το επισκεφτεί κανεις είναι κατα τους μήνες Ιούνιο-Αύγουστο. Ωστόσο, η όλη εμπειρία, η αίσθηση του να περπατάς σε τέτοιο υψόμετρο και το ιδιαίτερο αυτό θέαμα των χρωμάτων, πιστεύω πως αξίζει την επίσκεψη.
Η επιστροφή ήταν το ίδιο τρομακτική όπως και η μετάβαση και αφού φάγαμε μεσημεριανό στο ίδιο εστιατόριο που πήραμε και πρωινό, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο κατάκοποι και με έναν μικρό πονοκέφαλο.
Να αναφέρω επίσης ότι γνωρίσαμε και το όμορφο, γλυκύτατο, ξανθό μωράκι και τους γονείς του, κάτοικοι της Φλοριντα και μας είπανε οτι το τόσο ήσυχο μωράκι τους,αν και τεσσάρων μηνών έχει ταξιδέψει ήδη σε τρεις χώρες!!! Μέχρι την εφηβεία του πιστεύω θα έχει ταξιδέψει στην μισή υφήλιο
Προγραμματίσαμε την συγκεκριμένη εκδρομή την τελευταία μέρα της παραμονής μας στην περιοχή του Κούσκο καθώς θέλαμε αφενός μεν να έχουμε συνηθίσει στο υψόμετρο και αφετέρου να ταξιδεύουμε την επόμενη μέρα χωρίς να έχουμε προγραμματίσει κάτι που θα απέβαινε δύσκολο λόγω κούρασης. Η μέρα ξεκίνησε πολυ νωρίς, ξαναπήραμε το χάπι για την αντιμετώπιση του υψομέτρου και με λίγη αγωνία αλλά χωρίς πολλές προσδοκίες λόγω κακοκαιρίας, επιβιβαστήκαμε στο λεωφορειάκι. Στην τελευταία στάση για να να παραλάβουμε και τους τελευταίους συμμετέχοντες, με μεγάλη μας έκπληξη συνειδητοποιήσαμε ότι στην εκδρομή αυτή θα συμμετείχε και ένα μωράκι 4 μηνών,το οποίο μετέφεραν οι γονείς του. Πραγματικά, κοιταζόμασταν με τον σύζυγο και δεν ξέραμε τι να πούμε.
Τουλάχιστον σκεφτήκαμε ότι αφού θα καταφέρει το βρεφος να επισκεφτεί το Vinicunca, ίσως να τα καταφέρναμε και εμείς .Δυο ώρες περίπου μετά το Κουσκο, κάναμε στάση για πρωινό. Φάγαμε ελαφρυά και ήπιαμε πολύ τσάι. Στη συνέχεια, διασχίσαμε έναν αρκετά κακοτράχαλο δρόμο, στενό, ανηφορικό, γεμάτο στροφές και με μια υπέροχη θέα σε γκρεμούς. Η οδήγηση δεν θα χαρακτηριζόταν προσεχτική και ένα αίσθημα φόβου άρχισε να μας επισκέπτεται. Το βρέφος παρόλα αυτά, δεν ακούγονταν καθόλου. Τυχερό, δεν έβλεπε τους γκρεμούς
.Μετά από περίπου άλλη μια ώρα φτάσαμε στο σημείο αποβίβασης, όπου στάθμευαν όλα τα οχήματα και θα ξεκινούσε η πεζοπορία. Ο καιρός ήταν άσχημος,τα σύννεφα και η ομίχλη ήταν έντονη και ανά διαστήματα ενα ψιλόβροχο που γινόταν και χιονόνερο, έκανε το δρομάκι πολύ λασπωμένο και λίγο πιο δύσκολο να το διασχίσεις. Ντόπιοι κάτοικοι ντυμένοι με τις χρωματιστές τους στολές,είχαν άλογα τα οποία διέθεταν με το αντίτιμο των 20$ -αν θυμάμαι καλά -σε όποιον δεν ήθελε να περπατήσει. Ο ξεναγός μας ενημέρωσε ότι το περπάτημα έως την κορυφή των 5.036m θα διαρκούσε περίπου 1,5 με 2 ώρες και ότι δεν θα έπρεπε να μείνουμε εκεί για διάστημα πάνω από μισή ώρα λόγω του υψομέτρου. Αλπάκας και λαμας βοσκούσαν γύρω μας, ρυάκια και ποτάμια διέσχιζαν τις καταπράσινες πλαγιές και οι ντόπιοι έκαναν αγώνα δρόμου για να προλάβουν να κάνουν την διαδρομή παραπάνω από μια φορά και να μεταφέρουν όσο τον δυνατόν περισσότερους επισκέπτες που δεν θέλησαν να περπατήσουν.
Τελικά, με έναν γρήγορο ρυθμό αλλά σταματώντας και ανά διαστήματα για φωτογραφίες αφού το σκηνικό ήταν ονειρικό -παρά την κακοκαιρία- καταφέραμε να είμαστε από τους πρώτους που φτάσαμε στην κορυφή μετά από μια ώρα περίπου (την γενική φυσική μας κατάσταση θα την χαρακτήριζα μέτρια.) Το κομμάτι που μας δυσκόλεψε ήταν το τελευταίο εικοσάλεπτο το οποίο ηταν και το πιο ανηφορικό αφού όλο το υπόλοιπο δεν χαρακτηριζόταν από μεγάλη κλίση. Προς το τέλος λοιπόν της διαδρομής άρχισε να διακρίνεται και η Κόκκινη Κοιλάδα την οποία όπως μας είπε ο ξεναγός μας όταν τον βρήκαμε μετά από αρκετή ώρα, θα έπρεπε να είχαμε συνδυάσει με το Vinicunca μιας που η διαδρομή δεν μας φάνηκε ιδιαίτερα δύσκολη.
Φτάνοντας νωρίς είχαμε την δυνατότητα να φωτογραφίσουμε το βουνό χωρίς πολύ κόσμο. Μετά από λίγη ώρα όμως οι ορδές των επισκεπτών κατέφθασαν και μαζί και η ομίχλη! Το βουνό καλύφτηκε και μόνο για ελάχιστα διαστήματα κάποιων δευτερολέπτων μας έκανε την χάρη να εμφανιστεί ξανά.
Τα χρώματα σίγουρα δεν ήταν όπως αυτά στις φωτογραφίες, φαντάζομαι ότι η κατάλληλη εποχή για να το επισκεφτεί κανεις είναι κατα τους μήνες Ιούνιο-Αύγουστο. Ωστόσο, η όλη εμπειρία, η αίσθηση του να περπατάς σε τέτοιο υψόμετρο και το ιδιαίτερο αυτό θέαμα των χρωμάτων, πιστεύω πως αξίζει την επίσκεψη.
Η επιστροφή ήταν το ίδιο τρομακτική όπως και η μετάβαση και αφού φάγαμε μεσημεριανό στο ίδιο εστιατόριο που πήραμε και πρωινό, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο κατάκοποι και με έναν μικρό πονοκέφαλο
.Να αναφέρω επίσης ότι γνωρίσαμε και το όμορφο, γλυκύτατο, ξανθό μωράκι και τους γονείς του, κάτοικοι της Φλοριντα και μας είπανε οτι το τόσο ήσυχο μωράκι τους,αν και τεσσάρων μηνών έχει ταξιδέψει ήδη σε τρεις χώρες!!! Μέχρι την εφηβεία του πιστεύω θα έχει ταξιδέψει στην μισή υφήλιο
Attachments
Last edited:
