Περιεχόμενα
7. Ica - Huacachina - Paracas
Έχοντας κλείσει μια εβδομάδα στο Περού, Δευτέρα πρωί αναχωρούμε από το πανέμορφο Κούσκο, αεροπορικώς,με προορισμό την Λίμα. Από την Λίμα, επιβίβαση στο λεωφορείο και προορισμός μας η Ικα. Βγάλαμε λοιπόν τα καλοκαιρινά ρούχα από την βαλίτσα και καταχωνιάσαμε τα χειμωνιάτικα.
Τα εισιτήρια λεωφορείου κλείστηκαν μέσω Red Bus και κόστισε 22€ το άτομο μετ´επιστροφής. Οι θέσεις του λεωφορείου πολύ άνετες με ατομική οθόνη για προβολή ταινιών που έκαναν το τετράωρο ταξίδι να περάσει γρήγορα και ευχάριστα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την άφιξη μας στην Ικα και την τρέλα που επικρατούσε στο κέντρο της πόλης αυτής. Περπατώντας από τον σταθμό λεωφορείων ως το κέντρο, διαδρομή περίπου 5 λεπτών, ο ήχος από τις κόρνες ήταν συνεχής και εξαιρετικά ενοχλητικός. Οι κόρνες δεν σταματούσαν να χτυπάνε ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Γενικά η Ικα δεν είχε τίποτα να κάνει με το γραφικό και ήσυχο Κούσκο και όλοι οι άνθρωποι βρίσκονταν σε έναν συνεχή αναβρασμό. Τα αυτοκίνητα ήταν πολλά και στην προσπάθεια μας να βρούμε ένα κατάστημα για να ανανεώσουμε τα mb στην κάρτα sim, η επικοινωνία ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Αφού το καταφέραμε, έπρεπε να βρούμε ταξί για το ξενοδοχείο. Αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στην Ικα και όχι στην όαση Huacachina, αφού τα ξενοδοχεία δεν μας φάνηκαν ιδιαίτερα αξιόλογα εκεί. Το ξενοδοχείο μας κόστισε 30€ το δίκλινο και ήταν ομορφο και καθαρό. Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, πήραμε ταξί για την Huacachina που απείχε μόλις 10 λεπτά από την Ικα.
Στη διάρκεια της διαδρομής δυστυχώς οι εικόνες δεν ήταν αυτές που περιμέναμε. Όσο πλησιάζαμε στην όαση και μπαίναμε στην έρημο, τα σκουπίδια αριστερά και δεξιά του δρόμου αλλά και πάνω στους αμμόλοφους ήταν ιδιαίτερα αισθητά. Φτάσαμε λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα και με το που αποβιβαστήκαμε από το ταξί εννοείται μας προσέγγισαν διάφοροι για βόλτα με τα buggy και sandboard στην έρημο. Σκεφτείτε ότι η προσφορά τους ήταν 25€/το άτομο. Αφού κάναμε μια βόλτα γύρω από την λίμνη, που ήταν πολύ όμορφα και περιποιημένα και ευτυχώς τα σκουπίδια δεν υπήρχαν εδώ, περπατήσαμε στην είσοδο της ερήμου και πληρώσαμε ένα μικρό αντίτιμο, ρωτήσαμε έναν άλλον ιδιοκτήτη baggy cars και μας είπε πως η βόλτα και το sandboard θα μας κόστιζε 12,5 € για τα δυο άτομα. Good deal! Επιβιβαστήκαμε στα buggy, καθίσαμε δίπλα στον οδηγό και ζήσαμε μια από τις πιο όμορφες και γεμάτη αδρεναλίνη στιγμές στο Περού!
Η κατάβαση των αμμόλοφων με buggy car ήταν απίστευτη εμπειρία η οποία με έκανε να ουρλιάζω από τον φόβο και την αδρεναλίνη! Ήταν αντίστοιχο συναίσθημα με το να είσαι σε ένα roller coaster αλλά μικρότερης έντασης. Μετά την βόλτα αυτή, σταματήσαμε στην κορυφή ενός αμμόλοφου, βγάλαμε τις φωτογραφίες με το ηλιοβασίλεμα και τα όμορφα χρώματα που χάριζε στην άμμο και συνεχίσαμε με sandboard. Άλλη μια απίστευτη εμπειρία, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μπορούσες να αναπτύξεις τόσο μεγάλη ταχύτητα με σανίδα πάνω στην άμμο. Γυρνώντας πίσω, ο ήλιος ειχε κρυφτεί και περπατήσαμε μέχρι την κορυφή ενός αμμόλοφου για να θαυμάσουμε την Huacachina από ψηλά, στολισμένη αυτή την φορά με τα φώτα της. Το περπάτημα δεν ήταν πολύ εύκολη υπόθεση αλλά η θέα μας αντάμειψε! Η έρημος, η όαση, τα αστέρια ήταν μια εικόνα που θα μου μείνει αξέχαστη!
Κατηφορίσαμε για την όαση και αφού κάναμε μια βόλτα συνειδητοποιήσαμε ότι οι επιλογές για φαγητό και ποτό ήταν πολύ περιορισμένες. Καθίσαμε σε μια πιτσαρία και φάγαμε αγναντεύοντας την όαση.
Το επόμενο πρωί είχαμε κλείσει μια ημερήσια εκδρομή η οποία είχε επίσκεψη στο Εθνικό Πάρκο Παράκας και κρουαζιέρα στα νησιά Μπαγέστας. Κάναμε την κράτηση μέσω του ξενοδοχείου κατα την άφιξη μας και δεν το ψάξαμε πολύ καθώς είχαμε απογοητευτεί λίγο από την εμπειρία μας με το πρακτορείο που κάναμε την ημερήσια εκδρομή στην Ιερή Κοιλάδα. Ήρθε λοιπόν το λεωφορειάκι του πρακτορείου να μας πάρει και όπως καταλάβαμε ο οδηγός εκτελούσε και χρέη ξεναγού. Μετά από μια ώρα οδήγησης, φτάσαμε στη παραθαλάσσια μικρή πόλη του Παράκας με σκοπό να επιβιβαστούμε στο καράβι για την κρουαζιέρα στα νησία Μπαγέστας. Ο παραλιακός δρόμος του Παρακας ήταν όμορφος, με μαγαζιά για σουβενίρ και καφετέριες. Δυστυχώς, ο οδηγός μας ενημέρωσε ότι λόγω της χαμηλής ορατότητας και της ομίχλης προς το παρόν δεν θα εκτελούνταν κρουαζιέρες. Έτσι ξεκινήσαμε για το εθνικό πάρκο Παρακας και στην επιστροφή το μεσημέρι, θα κάναμε την κρουαζιέρα.
Πληρώσαμε την είσοδο στο Εθνικό Πάρκο και ξαφνικά βρεθήκαμε σε ένα πανέμορφο τοπίο! Ήταν απέραντο, άνυδρο και συγκλονιστικό. Τα χρώματα άλλαζαν από κίτρινο σε βαθύ κόκκινο και μπορουσες να δεις πολλά είδη πτηνών, από φλαμίνγκο έως όρνια. Επίσης, περάσαμε από πολλές παραλίες κάθε μια με το δικο της χρώμα και τα ωκεάνια κύματα του Ειρηνικού να τις σμιλεύουν με διαφορετικό τρόπο. La Catedral, Playa Supay, Playa Roja είναι παραλίες που διαθέτουν η κάθε μια σημεία θέασης και κάναμε στάσεις. Τελευταία στάση ,η οποία ήταν για μπάνιο και δυστυχώς εμείς δεν το καταλάβαμε αφού όπως σας είπα δεν είχαμε δει καν το αναλυτικό πρόγραμμα της εκδρομής, ήταν μια μικρή παραλία η Playa La Mina Pisco, όπου οι Περουβιανοί απολάμβαναν τον Ειρηνικό και τα γαλανά νερα του. Μου θύμισε έντονα παραλίες της Σαντορίνης. Κρίμα που δεν μπορούσαμε να βουτήξουμε!
Αφού οι συνταξιδιώτες μας απόλαυσαν το μπάνιο τους, ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό όπου και θα τρώγαμε, ονόματι Lagunilla, όπου υπήρχαν δυο τρια τουριστικά εστιατόρια και ένα μικρό λιμανάκι. Όταν τα αντικρίσαμε, απογοητευτήκαμε λίγο είναι η αλήθεια αλλά το όλο περιβάλλον ήταν ιδιαίτερο, και αποφασίσαμε να το απολαύσουμε! Το εστιατόριο ηταν ξύλινης κατασκευής με μπαλκονάκια πάνω στην θάλασσα, πλαστικές καρέκλες και θέα τις χρωματιστές βάρκες των ψαράδων. Διαφόρων ειδών πτηνά πετούσαν δίπλα μας και είπαμε να δοκιμάσουμε τα θαλασσινά του Παρακας, με μεγάλη επιφύλαξη βέβαια. Τα φαγητά σερβιρίστηκαν, ο σεφ από το παράθυρο έκανε κάθε τρεις και λίγο ερωτική εξομολόγηση στην σερβιτόρα η οποία τον έβριζε αλλά του έσκαγε και από κανένα χαμόγελο,η διπλανή παρέα με την οποία ξεκινήσαμε να μιλάμε ηταν τρεις γλυκύτατες κυρίες από την Κοστα Ρίκα και αφού ηπιαμε και τα καθιερωμένα Pisco Sour, και φάγαμε τα νοστιμότατα πιάτα καταλήξαμε ότι στην θεία Pily-το όποιο ήταν και το όνομα του εστιατορίου και αν δείτε στο Google έχει βαθμολογία 1,7 στα 5-(
) είχαμε μια από τις πιο ωραίες εμπειρίες στο Περού!
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι όταν ζητήσαμε να πληρώσουμε με κάρτα, η θεία Pily αυτοπροσώπως φώναξε τον γιο της για να πάει τον σύζυγο μια …βόλτα με την μηχανή! Η βόλτα θα γινόταν έως ένα πιο ψηλό σημείο για να πιάσει σήμα το pos! Ο σύζυγος εννοείται ξενέρωσε που θα έπρεπε να ανεβεί σε μια μηχανή με οδηγό έναν Περουβιανό αλλά δεν υπήρχε άλλη λύση
Μετά από δέκα λεπτά -και ενώ ένα άγχος το είχα για το αν θα επιστρέψει σώος και αβλαβής- η μηχανή φάνηκε και μαζί το χαμόγελο στο πρόσωπο του. Άλλη μια μοναδική εμπειρία στο Περού!
Είχε φτάσει η ώρα για την επιστροφή στη μικρή πόλη του Παρακας και για κρουαζιέρα στα νησιά Μπαγέστας. Περίμενα πως και πως αφού ήθελα να δω τους πιγκουινους και τους θαλάσσιους λέοντες στο φυσικό τους περιβάλλον! Καθώς πλησιάζαμε, ο οδηγός πήρε τηλέφωνο τον «καπετάνιο» και μαντέψτε… τον ενημέρωσε ότι δεν μπορεί να γίνει ούτε τώρα η κρουαζιέρα λόγω της χαμηλής ορατότητας. Απογοητευμένη και στενοχωρημένη, δεν ήθελα να μπω πάλι στην διαδικασία να ψάξω αν μας έλεγε αλήθεια ή ψέματα. Ένας από τους λόγους που ήθελα να επισκεφτούμε την επαρχία Ικα ήταν τα νησιά Μπαγέστας, τα οποία ονομάζονται και «Γκαλαπάγκος των Φτωχών» λόγω της πλούσιας πανίδας τους, και δυστυχώς δεν τα καταφέραμε. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας και ετοιμαστήκαμε για την επιστροφή μας στην Λίμα, η οποία θα ήταν και ο τελευταίος μας προορισμός σε αυτή την μοναδική χώρα!
Έχοντας κλείσει μια εβδομάδα στο Περού, Δευτέρα πρωί αναχωρούμε από το πανέμορφο Κούσκο, αεροπορικώς,με προορισμό την Λίμα. Από την Λίμα, επιβίβαση στο λεωφορείο και προορισμός μας η Ικα. Βγάλαμε λοιπόν τα καλοκαιρινά ρούχα από την βαλίτσα και καταχωνιάσαμε τα χειμωνιάτικα.
Τα εισιτήρια λεωφορείου κλείστηκαν μέσω Red Bus και κόστισε 22€ το άτομο μετ´επιστροφής. Οι θέσεις του λεωφορείου πολύ άνετες με ατομική οθόνη για προβολή ταινιών που έκαναν το τετράωρο ταξίδι να περάσει γρήγορα και ευχάριστα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την άφιξη μας στην Ικα και την τρέλα που επικρατούσε στο κέντρο της πόλης αυτής. Περπατώντας από τον σταθμό λεωφορείων ως το κέντρο, διαδρομή περίπου 5 λεπτών, ο ήχος από τις κόρνες ήταν συνεχής και εξαιρετικά ενοχλητικός. Οι κόρνες δεν σταματούσαν να χτυπάνε ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Γενικά η Ικα δεν είχε τίποτα να κάνει με το γραφικό και ήσυχο Κούσκο και όλοι οι άνθρωποι βρίσκονταν σε έναν συνεχή αναβρασμό. Τα αυτοκίνητα ήταν πολλά και στην προσπάθεια μας να βρούμε ένα κατάστημα για να ανανεώσουμε τα mb στην κάρτα sim, η επικοινωνία ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Αφού το καταφέραμε, έπρεπε να βρούμε ταξί για το ξενοδοχείο. Αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στην Ικα και όχι στην όαση Huacachina, αφού τα ξενοδοχεία δεν μας φάνηκαν ιδιαίτερα αξιόλογα εκεί. Το ξενοδοχείο μας κόστισε 30€ το δίκλινο και ήταν ομορφο και καθαρό. Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, πήραμε ταξί για την Huacachina που απείχε μόλις 10 λεπτά από την Ικα.
Στη διάρκεια της διαδρομής δυστυχώς οι εικόνες δεν ήταν αυτές που περιμέναμε. Όσο πλησιάζαμε στην όαση και μπαίναμε στην έρημο, τα σκουπίδια αριστερά και δεξιά του δρόμου αλλά και πάνω στους αμμόλοφους ήταν ιδιαίτερα αισθητά. Φτάσαμε λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα και με το που αποβιβαστήκαμε από το ταξί εννοείται μας προσέγγισαν διάφοροι για βόλτα με τα buggy και sandboard στην έρημο. Σκεφτείτε ότι η προσφορά τους ήταν 25€/το άτομο. Αφού κάναμε μια βόλτα γύρω από την λίμνη, που ήταν πολύ όμορφα και περιποιημένα και ευτυχώς τα σκουπίδια δεν υπήρχαν εδώ, περπατήσαμε στην είσοδο της ερήμου και πληρώσαμε ένα μικρό αντίτιμο, ρωτήσαμε έναν άλλον ιδιοκτήτη baggy cars και μας είπε πως η βόλτα και το sandboard θα μας κόστιζε 12,5 € για τα δυο άτομα. Good deal! Επιβιβαστήκαμε στα buggy, καθίσαμε δίπλα στον οδηγό και ζήσαμε μια από τις πιο όμορφες και γεμάτη αδρεναλίνη στιγμές στο Περού!
Η κατάβαση των αμμόλοφων με buggy car ήταν απίστευτη εμπειρία η οποία με έκανε να ουρλιάζω από τον φόβο και την αδρεναλίνη! Ήταν αντίστοιχο συναίσθημα με το να είσαι σε ένα roller coaster αλλά μικρότερης έντασης. Μετά την βόλτα αυτή, σταματήσαμε στην κορυφή ενός αμμόλοφου, βγάλαμε τις φωτογραφίες με το ηλιοβασίλεμα και τα όμορφα χρώματα που χάριζε στην άμμο και συνεχίσαμε με sandboard. Άλλη μια απίστευτη εμπειρία, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μπορούσες να αναπτύξεις τόσο μεγάλη ταχύτητα με σανίδα πάνω στην άμμο. Γυρνώντας πίσω, ο ήλιος ειχε κρυφτεί και περπατήσαμε μέχρι την κορυφή ενός αμμόλοφου για να θαυμάσουμε την Huacachina από ψηλά, στολισμένη αυτή την φορά με τα φώτα της. Το περπάτημα δεν ήταν πολύ εύκολη υπόθεση αλλά η θέα μας αντάμειψε! Η έρημος, η όαση, τα αστέρια ήταν μια εικόνα που θα μου μείνει αξέχαστη!
Κατηφορίσαμε για την όαση και αφού κάναμε μια βόλτα συνειδητοποιήσαμε ότι οι επιλογές για φαγητό και ποτό ήταν πολύ περιορισμένες. Καθίσαμε σε μια πιτσαρία και φάγαμε αγναντεύοντας την όαση.
Το επόμενο πρωί είχαμε κλείσει μια ημερήσια εκδρομή η οποία είχε επίσκεψη στο Εθνικό Πάρκο Παράκας και κρουαζιέρα στα νησιά Μπαγέστας. Κάναμε την κράτηση μέσω του ξενοδοχείου κατα την άφιξη μας και δεν το ψάξαμε πολύ καθώς είχαμε απογοητευτεί λίγο από την εμπειρία μας με το πρακτορείο που κάναμε την ημερήσια εκδρομή στην Ιερή Κοιλάδα. Ήρθε λοιπόν το λεωφορειάκι του πρακτορείου να μας πάρει και όπως καταλάβαμε ο οδηγός εκτελούσε και χρέη ξεναγού. Μετά από μια ώρα οδήγησης, φτάσαμε στη παραθαλάσσια μικρή πόλη του Παράκας με σκοπό να επιβιβαστούμε στο καράβι για την κρουαζιέρα στα νησία Μπαγέστας. Ο παραλιακός δρόμος του Παρακας ήταν όμορφος, με μαγαζιά για σουβενίρ και καφετέριες. Δυστυχώς, ο οδηγός μας ενημέρωσε ότι λόγω της χαμηλής ορατότητας και της ομίχλης προς το παρόν δεν θα εκτελούνταν κρουαζιέρες. Έτσι ξεκινήσαμε για το εθνικό πάρκο Παρακας και στην επιστροφή το μεσημέρι, θα κάναμε την κρουαζιέρα.
Πληρώσαμε την είσοδο στο Εθνικό Πάρκο και ξαφνικά βρεθήκαμε σε ένα πανέμορφο τοπίο! Ήταν απέραντο, άνυδρο και συγκλονιστικό. Τα χρώματα άλλαζαν από κίτρινο σε βαθύ κόκκινο και μπορουσες να δεις πολλά είδη πτηνών, από φλαμίνγκο έως όρνια. Επίσης, περάσαμε από πολλές παραλίες κάθε μια με το δικο της χρώμα και τα ωκεάνια κύματα του Ειρηνικού να τις σμιλεύουν με διαφορετικό τρόπο. La Catedral, Playa Supay, Playa Roja είναι παραλίες που διαθέτουν η κάθε μια σημεία θέασης και κάναμε στάσεις. Τελευταία στάση ,η οποία ήταν για μπάνιο και δυστυχώς εμείς δεν το καταλάβαμε αφού όπως σας είπα δεν είχαμε δει καν το αναλυτικό πρόγραμμα της εκδρομής, ήταν μια μικρή παραλία η Playa La Mina Pisco, όπου οι Περουβιανοί απολάμβαναν τον Ειρηνικό και τα γαλανά νερα του. Μου θύμισε έντονα παραλίες της Σαντορίνης. Κρίμα που δεν μπορούσαμε να βουτήξουμε!
Αφού οι συνταξιδιώτες μας απόλαυσαν το μπάνιο τους, ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό όπου και θα τρώγαμε, ονόματι Lagunilla, όπου υπήρχαν δυο τρια τουριστικά εστιατόρια και ένα μικρό λιμανάκι. Όταν τα αντικρίσαμε, απογοητευτήκαμε λίγο είναι η αλήθεια αλλά το όλο περιβάλλον ήταν ιδιαίτερο, και αποφασίσαμε να το απολαύσουμε! Το εστιατόριο ηταν ξύλινης κατασκευής με μπαλκονάκια πάνω στην θάλασσα, πλαστικές καρέκλες και θέα τις χρωματιστές βάρκες των ψαράδων. Διαφόρων ειδών πτηνά πετούσαν δίπλα μας και είπαμε να δοκιμάσουμε τα θαλασσινά του Παρακας, με μεγάλη επιφύλαξη βέβαια. Τα φαγητά σερβιρίστηκαν, ο σεφ από το παράθυρο έκανε κάθε τρεις και λίγο ερωτική εξομολόγηση στην σερβιτόρα η οποία τον έβριζε αλλά του έσκαγε και από κανένα χαμόγελο,η διπλανή παρέα με την οποία ξεκινήσαμε να μιλάμε ηταν τρεις γλυκύτατες κυρίες από την Κοστα Ρίκα και αφού ηπιαμε και τα καθιερωμένα Pisco Sour, και φάγαμε τα νοστιμότατα πιάτα καταλήξαμε ότι στην θεία Pily-το όποιο ήταν και το όνομα του εστιατορίου και αν δείτε στο Google έχει βαθμολογία 1,7 στα 5-(
) είχαμε μια από τις πιο ωραίες εμπειρίες στο Περού!Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι όταν ζητήσαμε να πληρώσουμε με κάρτα, η θεία Pily αυτοπροσώπως φώναξε τον γιο της για να πάει τον σύζυγο μια …βόλτα με την μηχανή! Η βόλτα θα γινόταν έως ένα πιο ψηλό σημείο για να πιάσει σήμα το pos! Ο σύζυγος εννοείται ξενέρωσε που θα έπρεπε να ανεβεί σε μια μηχανή με οδηγό έναν Περουβιανό αλλά δεν υπήρχε άλλη λύση
Μετά από δέκα λεπτά -και ενώ ένα άγχος το είχα για το αν θα επιστρέψει σώος και αβλαβής- η μηχανή φάνηκε και μαζί το χαμόγελο στο πρόσωπο του. Άλλη μια μοναδική εμπειρία στο Περού!
Είχε φτάσει η ώρα για την επιστροφή στη μικρή πόλη του Παρακας και για κρουαζιέρα στα νησιά Μπαγέστας. Περίμενα πως και πως αφού ήθελα να δω τους πιγκουινους και τους θαλάσσιους λέοντες στο φυσικό τους περιβάλλον! Καθώς πλησιάζαμε, ο οδηγός πήρε τηλέφωνο τον «καπετάνιο» και μαντέψτε… τον ενημέρωσε ότι δεν μπορεί να γίνει ούτε τώρα η κρουαζιέρα λόγω της χαμηλής ορατότητας. Απογοητευμένη και στενοχωρημένη, δεν ήθελα να μπω πάλι στην διαδικασία να ψάξω αν μας έλεγε αλήθεια ή ψέματα. Ένας από τους λόγους που ήθελα να επισκεφτούμε την επαρχία Ικα ήταν τα νησιά Μπαγέστας, τα οποία ονομάζονται και «Γκαλαπάγκος των Φτωχών» λόγω της πλούσιας πανίδας τους, και δυστυχώς δεν τα καταφέραμε. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας και ετοιμαστήκαμε για την επιστροφή μας στην Λίμα, η οποία θα ήταν και ο τελευταίος μας προορισμός σε αυτή την μοναδική χώρα!
Attachments
Last edited:
