Βέλγιο Γαλλία Γερμανία Ιρλανδία Ολλανδία Πολωνία Εισαγωγή στην Ταξιδιωτική Γεωμετρία: Η συντομότερη απόσταση μεταξύ δύο σημείων δεν είναι η ευθεία στα θέματα καρδιάς.

[paefstra]

Λονδίνο-Κολωνία- Αθήνα


Αντί της ευθείας Λονδίνο- Αθήνα. Τρίγωνο αμβλυγώνιο και αποτυχημένης κατασκευής





Το 2016 επισκεπτόμαστε το μέρος της οικογένειάς μου στην Αγγλία. Δεν είναι η πρώτη φορά, μάλιστα επειδή κάθε φορά είναι σχεδόν ίδια με την προηγούμενη και παρότι περνάμε πολύ ωραία, έχουμε βάλει σφήνα ένα 2ήμερο στη Γαλλία με το αυτοκίνητο για να μη βαριόμαστε τα ίδια και τα ίδια.


Επειδή τον Ιούλη τα εισιτήρια μετάβασης Αθήνα Λονδίνο είναι στάνταρ κοντά στο 50ρικο, η πρόκληση είναι να βρει κάποιος οικονομικά εισιτήρια επιστροφής στην Ελλάδα, καθώς τελειώνει το 6μηνο στα πανεπιστήμια και αρχίζουν οι θερινές σχολικές διακοπές των Άγγλων οπότε το ρεύμα προς Ελλάδα ανεβάζει δραματικά την τιμή. Τα εισιτήρια με μίλια από Λονδίνο είναι εξαφανισμένα.


Τότε μαθαίνω ότι όλα τα παιδιά κάτω από 14 ετών έχουν επιδότηση 14 λίρες στο εισιτήριό τους, που τότε αντιστοιχούσε στα 17 ευρώ. Πατάω στο skyscanner από Λονδίνο προς οπουδήποτε και μου βγάζει τη φθηνότερη πτήση προς Κολωνία στα 12 ευρώ. Τατόχρονα βλέπω ότι βρίσκω εισιτήρια με μίλια από Ντύσσελντορφ για 2 άτομα με 33 ευρώ μόλις φόροςο καθένας.


Όταν κλείνω το εισιτήριο του παιδιού, το κόστος είναι ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό. Δεν φάγαμε καν την επιδότηση. Το δικό μου κόστισε κανονικά το τεράστιο 12ρι.


Βρήκα και ένα Ibis για ένα βράδυ με 40 ευρώ, έκλεισα και το τρένο Κολωνία-Ντύσελτορφ και αυτό ήταν: θα πηγαίναμε στην Κολωνία για σχεδόν ένα 24ωρο να δουμε τον πολυθρύλητο Dom και να φάμε γερμανικό φαί και -εγώ- να πιω καμια γερμανική μπύρα , να δούμε πως είναι οι γερμανικές μπυραρίες.


Τελικό κόστος σχεδόν 20ωρης παράκαμψης: για μένα 65 ευρώ, για το παιδί 53.


Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καθόλου όπως το περίμενα. Η Ryan με την οποία θα πετούσαμε Γερμανία άλλαξε την ώρα πτήσης και θα φτάναμε νωρίς το απόγευμα αντί για μεσημέρι . Αυτό μείωσε τις ώρες παραμονής λίγο, αλλά εντάξει, αφού ήθελα να δω ένα πράγμα μόνο εκεί, δεν καταστράφηκε το ταξιδάκι.


Φτάσαμε και βρήκαμε ότι το ξενοδοχείο ήταν κάμποσα λεπτά περπάτημα μετά την ωραία γέφυρα της πόλης σε κάπως ερημική ζώνη, γεμάτη με τουριστικά ξενοδοχεία. Αυτό δεν μου άρεσε και τόσο, δεν περίμενα ότι η περιοχή μετά τη γέφυρα δεν είναι γεμάτη από κατοικίες.


Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, τακτοποιηθήκαμε και ρώτησα τη ρεσεψιονίστ αν το βράδυ είναι ασφαλές να επιστρεψω μόνη με ένα 9χρονο στο ξενοδοχείο από το κέντρο.


Και μου λέει “Οχι και τόσο”


Αυτό ήταν. Πάγωσα. Την ρωτάω αν το εννοεί σίγουρα. Μου λέει ναι, και ότι θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.


Και ξαναπάγωσα.


Γιατί πρέπει να σημειώσω ότι δεν ταξιδεύω μόνη με ένα παιδί- που ευτυχώς πια μεγάλωσε- επειδή δεν φοβάμαι αλλά παρότι φοβάμαι. Και μιλάμε για πραγματική φοβία, η οποία είναι απρόβλεπτη και δεν ξέρεις πότε θα σου χτυπήσει την πόρτα και θα παραλύσεις, γιατί φτιάχνεις εικόνες ότι βρίσκεσαι σε φανταστικό κίνδυνο σε ερημικές ζώνες και δεν ξέρεις πώς να προστατέψεις 2 άτομα, δεν ξέρεις πού θα βρεις ταξί να φτάσεις με ασφάλεια στο ξενοδοχείο, μην τρομάξει το παιδί και βρεθείς αδύναμη να το παρέχεις ασφάλεια. Γιατί υπάρχει ένα αλλο είδος φόβου στο solo με παιδί, που αν δεν το ελέγξεις μπορεί να γίνει φοβία, γιατί συνήθως ο κίνδυνος είναι φανταστικός.

Αράξαμε για φαγητό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου και κατά τις 10 ανεβήκαμε στο δωμάτιο για ύπνο. Η υπόσχεση ότι θα φάμε γερμανικό φαγητό και θα πιούμε μπύρα τηρήθηκε, αλλα η διάθεσή μου ήταν στα πατώματα. Γιατί η φοβία μου πυροδοτήθηκε μετά από αγώνα ετών να μη με πιάνει.


Το επόμενο πρωί όντως επισκεφτήκαμε τον Dom, που τον βρήκα κάτι παραπάνω από επιβλητικό, σχεδόν τρομακτικό, χαζέψαμε το εμπορικό κέντρο που το βρήκα τελείως αδιάφορο και αράξαμε για φαί σε ένα ωραίο σημείο, μέχρι να πάρουμε το τρένο γα το Ντύσελντορφ και να πετάξουμε Ελλάδα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πόσο έντονη ήταν η παρουσία μουσουλμάνων μεταναστών στην πόλη και ειδικά στο εμπορικό κέντρο.
Από την άλλη ο στόχος επετεύχθη. Δηλαδή δεν υπήρχε περίπτωση να ξεκινήσω ποτέ από Ελλάδα να πάω Κολωνία και με μια ημερήσια είδα ένα τρομερά ενδιαφέρον και μεγαλειώδες μνημείο γοτθικής αρχιτεκτονικής και τελικά φτάσαμε από το Α στο Β με κόστος μικρότερο και από τους φόρους του αεροδρομίου για εισιτήρια με μίλια (αν θυμάμαι καλά, τότε οι φόροι με την τσουχτερή ισοτιμία κόστιζαν 65 ευρώ και τρώγαμε και έναν σκασμό μίλια).

Έβγαλα τραγικά λίγες φωτογραφίες και οι τελικές σκέψεις αφού πέρασε τόσος καιρός είναι ότι δεν είδαμε τίποτε σχεδόν. Ήταν ένα θλιβερό σχεδόν 20ωρο στην πόλη που δεν ξανανοσταλγήσαμε. Αλλά μπορείς να κάνεις κι αλλιώς όταν η φοβία σου χτυπά την πόρτα; Ο γιος όμως ισχυρίζεται “έχω πάει και Γερμανία”....

Ο Dom απ' έξω

Καλοφάγαμε πάντως

Λεπτομέρειες του Dom. Σάμπως είδαμε και τίποτε άλλο?

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Αθήνα- Κωνσταντινούπολη- Θεσσαλονίκη, 2013. Τρίγωνο ορθογώνιο και ανατολίτικο.


Αντί της ευθείας Αθήνα- Θεσσαλονίκη.





Στην Κωνσταντινούπολη είχα ξαναπάει 2 χρόνια πιο πριν πρώτη φορά. Αλλά ο γιος μου ποτέ. Ετών 7.
Ο βασικός στόχος ήταν να πάω τον γιο μου στον παππού και τη γιαγιά από Αθήνα. Έγινε τριγωνικά, μέσω Κωνσταντινούπολης.

Η ιδέα ήρθε τη μέρα που η Pegasus έβγαλε μια παρανοική προσφορά εισιτηρίων Αθήνα Κωνσταντινούπολη 12 ευρώ με μεγάλη βαλίτσα. Με επιστροφή Αθήνα κόστιζε 35 ευρώ, αλλά εμείς αυτό που που έπρεπε να κάνουμε ήταν η δαδρομή Αθήνα Θεσσαλονίκη στις αρχές Ιούλη. Δεν το σκέφτηκα και πολύ και έκλεισα τα 12ευρα.


Στη συνέχεια έπρεπε να βρούμε πόσες μέρες θα μέναμε και που. Ήταν η καταραμένη περίοδος που η Airfast tickets σκορπούσε κουπόνια έκπτωσης σε πτήσεις και διαμονή και πιστόλιαζε τους προμηθευτές. Έκλεισα ένα 4αστερο με θέα τον Κεράτιο κόλπο με κόστος μόλις 40 ευρώ, δηλαδή 80 ευρώ για 2 βράδια.


Έμενε να οργανώσω τον τρόπο να φτάσουμε από Κωνσταντινούπολη στη Θεσσαλονίκη. Ψάχνοντας τα αεροπορικά της Turkish είδα ότι θα φτάναμε τα 300 ευρώ καλοκαιριάτικα, οπότε δεν είχε νόημα να φτάσουμε τόσο ψηλά το κόστος, αφού το ταξίδι είχε νόημα ως εναλλακτική του να πάμε Αθήνα Θεσσαλονίκη με αμελητέο έξτρα κόστος. Και τότε μου ήρθε η ιδέα να το κάνουμε με λεωφορείο. Ένα βραδινό λεωφορείο κόστισε μόλις 25 ευρώ για μένα και 15 για τον γιο μου. Εννοείται πως με θεώρησαν μουρλή στο περιβάλλον μου που βάζω σε τέτοια ταλαιπωρία το παιδί.


Παρόλα αυτά θυμάται το βράδυ στο λεωφορείο και τα νυχτερινά μας ψώνια τα ξημερώματα στο duty free με ενθουσιασμό ακόμη. Και την Κωνσταντινούπολη, όπως μπήκαμε με καραβάκι από την ασιατική πλευρά, αφού προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Sabiha.


Τελικό κόστος της παρέκκλισης ανά άτομο: 77 ευρώ για μένα, 67 για το ανήλικο. Διάρκεια ταξιδιού :2,5 μέρες.





Φτάσαμε με πολύ άγχος μεσημέρι, αρχές Ιούλη. Γιατί εννοείται ότι ήμουν φορτωμένη σαν γαιδούρι με μια μεγάλη βαλίτσα καθώς θα μέναμε ένα 10ήμερο στη Β. Ελλάδα μετά, αλλα και τα σχόλια που είχα διαβάσει για την Pegasus ότι δεν είναι τόσο κυριλέ στην παράδοση βαλιτσών με έκαναν να σχεδιάσω το να έχουμε τα απαραίτητα για τις 2,5 μέρες σε σακίδια στην πλάτη και έτσι να μην ανησυχούμε για το αν θα αργήσουμε να πάρουμε τις βαλίτσες σε περίπτωση καθυστέρησης. Είδαμε κόσμο με αγωνία στον ιμάντα, αλλά όλα πήγαν μια χαρά.
Φτάνοντας στην Ασιατική πλευρά και λίγο πριν πάρουμε το καραβάκι έγινε η εισαγωγή στην τουρκική κουζίνα. Πεινούσαμε και φάγαμε το πρώτο ψαροσάντουιτς με αυράν και δεν του άρεσε. Ευτυχως όλες τις επόμενες μέρες τσάκισε τα πάντα με όρεξη, και γι αύτο δεν χάνουμε ευκαιρία ε΄κτοτε για τουρκική κουζίνα και στην Αθήνα.


Το δεύτερο αγκάθι του ταξιδιού ήταν οι φήμες ότι οι ταξιδιώτες που είχαν κλείσει δωμάτια με τα κουπόνια της Airfast έτρωγαν ακυρώσεις. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο χωρίς να ξέρω αν θα δεχθουν το voucher που είχα στα χέρια. Εννοείται ότι αν πήγαινε στραβά, θα έκλεινα δωμάτια κανονικά, το κόστος ήταν κάπου στα 80 ευρώ το βράδυ αν πληρωναμε κανονικα. Όλα πήγαν καλά, μας υποδέχθηκαν με χαρά και μας έδωσαν δωμάτιο. Το ξενοδοχείο ήταν φοβερό, κλάσεις πιο πάνω από αυτό που είχα μείνει την προηγούμενη φορά.





Τι προλάβαμε να κάνουμε σε 2,5 μέρες:


Είδαμε την Αγία Σοφία και την Κινστέρνα. Δεν προλάβαμε το Μπλε Τζαμί ανοιχτό ποτέ, όποτε είμασταν δίπλα. Πολλές βόλτες στην Ιστικλάλ, πολλά ψώνια. Αλλά το χαι λαιτ ήταν το ενυδρείο, που μας ταλαιπώρησε το να φτάσουμε με συγκοινωνία καθώς ήταν πολύ έξω από την Πόλη και χάρη στην καλοσύνη των ξένων, των Τούρκων δηλαδή, σχεδόν μας πήραν από το χέρι να μας πάνε από τη στάση του λεωφορείου. Πολύ φαί, πολλά γλυκά, ηλιοβασιλέματα στον Βόσπορο. Βόλτα με το τραμ της Ιστικλαλ. Και ξανά, πολλά ψώνια, που δυστυχώς βάρυναν κι άλλο την ήδη βαρια βαλίτσα μου. Πάντα θα θυμάμαι την φροντίδα του ρεσεψιονίστ που εκείνη την περίοδο έπαιζε κάποιο παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και πολύ λίγα μαγαζιά είχαν συνδρομητική τηλεόραση για να το δει κάποιος, εγώ απεχθάνομαι το ποδόσφαιρο και μπορεί να έχω κάνει πολλές θυσίες από τότε για να εξυπηρετήσω τον μικρό ποδοσφαιρόφιλο, αλλα το να πάω να στηθώ σε τουρκικο καφενείο για να δούμε αγώνα ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Έτσι σε κλίμα συγκίνησης ο ρεσεψιονιστ άνοιξε την τεράστια τηλεόραση στο μεγάλο σαλόνι του ξενοδοχείου και μάζεψε τα παιδιά στους χρυσοποίκιλτους τουρκομπαρόκ καναπέδες και αράξαμε όλοι οι ταλαίπωροι γονείς να βλέπουμε τα καμάρια μας να χοροπηδάνε στις πολυτελείς στόφες των σαλονιών στα γκολ.


Για τον μικρό μου είναι ακόμη ένα από τα αγαπημένα του ταξίδια. Και το πιο παράξενο: η διαδρομή το βράδυ με το λεωφορείο, κάτι που δεν είχε ούτε και έχει ξανακάνει από χώρα σε χώρα από τότε, έχει καταγραφεί μέσα του ως πολύ ιδιαίτερη. Οι θέσεις το λεωφορείου ήταν τρομερά άνετες, χάζευε ταινίες ως αργά που κοιμηθήκαμε και τις 8 το πρωί περίπου είμασταν στη Θεσσαλονίκη, κατάκοποι αλλά χαρούμενοι. Από εκεί μας παρέλαβαν οι γονείς μου σχολιάζοντας ότι είμαι τρελή, αλλά για την Κωνσταντινούπολη άξιζε η τρέλα.

Της Ιστανμπουλ μοναχά της πρέπει το καράβι

Πρώτος καφές

Η στοά των Λουλουδιών

Και στο τραμ, ανεβηκαμε, αμε.

Νυχτερινοί περίπατοι

Είδαμε τα ψάρια στην Κινστέρνα

Μαθήματα Βυζαντινής Ιστορίας

Μυρωδιές

Πατήσαμε στην Ανατολή

Σαλόνι για να δεις ποδόσφαιρο

Η παιδική ηλικία σε άλλους τόπους

Η θέα από το ξενοδοχείο

Τουριστίλα αλλά από τις ωραίες

Τσάι με θέα

Στα Λιμάνια

Αξέχαστες στιγμές με προφιτερόλ

Στο Ενυδρείο

Τσάι με ζάχαρη

Τα πασουμάκια

Οι καρχαρίες στο Ενυδρείο

 

[vasiliss]

Εξαιρετικά πρωτότυπη ιδέα για ταξιδιωτική ιστορία @paefstra .
Υποψιάζομαι ότι θα σπάσεις και το ρεκόρ για την συγγραφή πολλών ταξιδιωτικών ιστοριών σε μία.

 

[paefstra]

Εξαιρετικά πρωτότυπη ιδέα για ταξιδιωτική ιστορία @paefstra .
Υποψιάζομαι ότι θα σπάσεις και το ρεκόρ για την συγγραφή πολλών ταξιδιωτικών ιστοριών σε μία.

Η προηγουμενη ιστορια μου πριν 3 χρονια ηταν 3 ταξίδια σε μια ιστορια, κατω απο την ιδια "ομπρελα". Εδω θα παω 5 ταξίδια.

 

[Sassenach77]

Μπα, θυμήθηκες πως γράφονται οι ιστορίες;;; Επιτέλους!

Εύχομαι τα τρίγωνα να γίνουν και τετράγωνα και πολύγωνα και οτι τραβάει το γούστο σας

 

[paefstra]

Μπα, θυμήθηκες πως γράφονται οι ιστορίες;;; Επιτέλους!

Εύχομαι τα τρίγωνα να γίνουν και τετράγωνα και πολύγωνα και οτι τραβάει το γούστο σας

Η αληθεια ειναι οτι καποια στιγμη ξεφυγε το πραγμα γιατι ξεθαρρεψα. Πολυγωνο .

 

[Sassenach77]

Η αληθεια ειναι οτι καποια στιγμη ξεφυγε το πραγμα γιατι ξεθαρρεψα. Πολυγωνο .

Ήμουν σίγουρη
Άντε γράφε!

 

[Iris_90]

Υπέροχο το τρίγωνο Αθήνα - Κωνσταντινούπολη - Θεσσαλονίκη , με ταξίδεψες ξανά στη Κωνσταντινούπολη με τις πολύ ωραίες φωτογραφίες σου , το 2014 είχα πάει ...

 

[Smaragda53]

αχ τι υπέροχες ιστορίες! εμένα ο γιος μου τελευταία φορά που μου έκανε τη χάρη, ήταν μερικές μέρες στη Νάξο στα 18 του και πάλι καλά να λέω!!! Αλλά το αξέχαστο ταξίδι μας ήταν στην Κρήτη, όταν ήταν 4 χρονών και του διηγόμουν επί 15 μέρες (σα σαπουνόπερα!) το μύθο του Θησέα! Ακόμα το θυμάται όμως!

 

[ANASTAPAP]

Η αληθεια ειναι οτι καποια στιγμη ξεφυγε το πραγμα γιατι ξεθαρρεψα. Πολυγωνο .

Μας άνοιξες την όρεξη!

 

[paefstra]

Λονδίνο-Κολωνία- Αθήνα


Αντί της ευθείας Λονδίνο- Αθήνα. Τρίγωνο αμβλυγώνιο και αποτυχημένης κατασκευής





Το 2016 επισκεπτόμαστε το μέρος της οικογένειάς μου στην Αγγλία. Δεν είναι η πρώτη φορά, μάλιστα επειδή κάθε φορά είναι σχεδόν ίδια με την προηγούμενη και παρότι περνάμε πολύ ωραία, έχουμε βάλει σφήνα ένα 2ήμερο στη Γαλλία με το αυτοκίνητο για να μη βαριόμαστε τα ίδια και τα ίδια.


Επειδή τον Ιούλη τα εισιτήρια μετάβασης Αθήνα Λονδίνο είναι στάνταρ κοντά στο 50ρικο, η πρόκληση είναι να βρει κάποιος οικονομικά εισιτήρια επιστροφής στην Ελλάδα, καθώς τελειώνει το 6μηνο στα πανεπιστήμια και αρχίζουν οι θερινές σχολικές διακοπές των Άγγλων οπότε το ρεύμα προς Ελλάδα ανεβάζει δραματικά την τιμή. Τα εισιτήρια με μίλια από Λονδίνο είναι εξαφανισμένα.


Τότε μαθαίνω ότι όλα τα παιδιά κάτω από 14 ετών έχουν επιδότηση 14 λίρες στο εισιτήριό τους, που τότε αντιστοιχούσε στα 17 ευρώ. Πατάω στο skyscanner από Λονδίνο προς οπουδήποτε και μου βγάζει τη φθηνότερη πτήση προς Κολωνία στα 12 ευρώ. Τατόχρονα βλέπω ότι βρίσκω εισιτήρια με μίλια από Ντύσσελντορφ για 2 άτομα με 33 ευρώ μόλις φόροςο καθένας.


Όταν κλείνω το εισιτήριο του παιδιού, το κόστος είναι ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό. Δεν φάγαμε καν την επιδότηση. Το δικό μου κόστισε κανονικά το τεράστιο 12ρι.


Βρήκα και ένα Ibis για ένα βράδυ με 40 ευρώ, έκλεισα και το τρένο Κολωνία-Ντύσελτορφ και αυτό ήταν: θα πηγαίναμε στην Κολωνία για σχεδόν ένα 24ωρο να δουμε τον πολυθρύλητο Dom και να φάμε γερμανικό φαί και -εγώ- να πιω καμια γερμανική μπύρα , να δούμε πως είναι οι γερμανικές μπυραρίες.


Τελικό κόστος σχεδόν 20ωρης παράκαμψης: για μένα 65 ευρώ, για το παιδί 53.


Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καθόλου όπως το περίμενα. Η Ryan με την οποία θα πετούσαμε Γερμανία άλλαξε την ώρα πτήσης και θα φτάναμε νωρίς το απόγευμα αντί για μεσημέρι . Αυτό μείωσε τις ώρες παραμονής λίγο, αλλά εντάξει, αφού ήθελα να δω ένα πράγμα μόνο εκεί, δεν καταστράφηκε το ταξιδάκι.


Φτάσαμε και βρήκαμε ότι το ξενοδοχείο ήταν κάμποσα λεπτά περπάτημα μετά την ωραία γέφυρα της πόλης σε κάπως ερημική ζώνη, γεμάτη με τουριστικά ξενοδοχεία. Αυτό δεν μου άρεσε και τόσο, δεν περίμενα ότι η περιοχή μετά τη γέφυρα δεν είναι γεμάτη από κατοικίες.


Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, τακτοποιηθήκαμε και ρώτησα τη ρεσεψιονίστ αν το βράδυ είναι ασφαλές να επιστρεψω μόνη με ένα 9χρονο στο ξενοδοχείο από το κέντρο.


Και μου λέει “Οχι και τόσο”


Αυτό ήταν. Πάγωσα. Την ρωτάω αν το εννοεί σίγουρα. Μου λέει ναι, και ότι θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.


Και ξαναπάγωσα.


Γιατί πρέπει να σημειώσω ότι δεν ταξιδεύω μόνη με ένα παιδί- που ευτυχώς πια μεγάλωσε- επειδή δεν φοβάμαι αλλά παρότι φοβάμαι. Και μιλάμε για πραγματική φοβία, η οποία είναι απρόβλεπτη και δεν ξέρεις πότε θα σου χτυπήσει την πόρτα και θα παραλύσεις, γιατί φτιάχνεις εικόνες ότι βρίσκεσαι σε φανταστικό κίνδυνο σε ερημικές ζώνες και δεν ξέρεις πώς να προστατέψεις 2 άτομα, δεν ξέρεις πού θα βρεις ταξί να φτάσεις με ασφάλεια στο ξενοδοχείο, μην τρομάξει το παιδί και βρεθείς αδύναμη να το παρέχεις ασφάλεια. Γιατί υπάρχει ένα αλλο είδος φόβου στο solo με παιδί, που αν δεν το ελέγξεις μπορεί να γίνει φοβία, γιατί συνήθως ο κίνδυνος είναι φανταστικός.

Αράξαμε για φαγητό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου και κατά τις 10 ανεβήκαμε στο δωμάτιο για ύπνο. Η υπόσχεση ότι θα φάμε γερμανικό φαγητό και θα πιούμε μπύρα τηρήθηκε, αλλα η διάθεσή μου ήταν στα πατώματα. Γιατί η φοβία μου πυροδοτήθηκε μετά από αγώνα ετών να μη με πιάνει.


Το επόμενο πρωί όντως επισκεφτήκαμε τον Dom, που τον βρήκα κάτι παραπάνω από επιβλητικό, σχεδόν τρομακτικό, χαζέψαμε το εμπορικό κέντρο που το βρήκα τελείως αδιάφορο και αράξαμε για φαί σε ένα ωραίο σημείο, μέχρι να πάρουμε το τρένο γα το Ντύσελντορφ και να πετάξουμε Ελλάδα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πόσο έντονη ήταν η παρουσία μουσουλμάνων μεταναστών στην πόλη και ειδικά στο εμπορικό κέντρο.
Από την άλλη ο στόχος επετεύχθη. Δηλαδή δεν υπήρχε περίπτωση να ξεκινήσω ποτέ από Ελλάδα να πάω Κολωνία και με μια ημερήσια είδα ένα τρομερά ενδιαφέρον και μεγαλειώδες μνημείο γοτθικής αρχιτεκτονικής και τελικά φτάσαμε από το Α στο Β με κόστος μικρότερο και από τους φόρους του αεροδρομίου για εισιτήρια με μίλια (αν θυμάμαι καλά, τότε οι φόροι με την τσουχτερή ισοτιμία κόστιζαν 65 ευρώ και τρώγαμε και έναν σκασμό μίλια).

Έβγαλα τραγικά λίγες φωτογραφίες και οι τελικές σκέψεις αφού πέρασε τόσος καιρός είναι ότι δεν είδαμε τίποτε σχεδόν. Ήταν ένα θλιβερό σχεδόν 20ωρο στην πόλη που δεν ξανανοσταλγήσαμε. Αλλά μπορείς να κάνεις κι αλλιώς όταν η φοβία σου χτυπά την πόρτα; Ο γιος όμως ισχυρίζεται “έχω πάει και Γερμανία”....

Ο Dom απ' έξω

Καλοφάγαμε πάντως

Λεπτομέρειες του Dom. Σάμπως είδαμε και τίποτε άλλο?

 

[Iris_90]

Πολύ όμορφη η Κολωνία , αχ αυτά τα γλυκά των Γερμανών , αχ ... Εγώ από Γερμανία έχω πάει στη Δρέσδη , στο Πότσνταμ και στο Βερολίνο ... Αναμένουμε και εντυπώσεις-φωτογραφίες από το μελαγχολικό μα πάντα κομψό Λονδίνο ...