Rosa
Member
- Μηνύματα
- 1.635
- Likes
- 1.964
- Ταξίδι-Όνειρο
- Trobriand Islands...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο - Εβδομάδα 1η (ή, αλλιώς, 'Για ποιο λόγο ο σενιόρ Φρανσίσκο ντε Ορεγιάνα δεν έφτασε ποτέ στο Ελ Ντοράντο…')
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο][B]Δεύτερο Ετάπ: Άνδεις (ή, αλλιώς, 'Τι έγινε και 'καρβούνιασε' το στρούντελ της σκληρόκαρδης φροϊλάιν Βίζελ;')[/B
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο][B]Τρίτο Ετάπ: Γκαλάπαγκος (ή, αλλιώς, ʽΤι καλό σιγοβράζει στο πειρατικό καζάνι, Κάρολε;ʼ)[/B
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο][B]Επίλογος (ή, αλλιώς, ʽ…κι αν βγάζαμε το γιώτα απʼ το αλφάβητο…?)[/B
- Video][media=youtube]xM-o1eesn4M[/media
Συνειδητοποιώ, τώρα που γράφω αυτή την ιστορία, πως κινδυνεύει να μείνει ατέλειωτη. Ψάχνω στο στενογραφικά κρατημένο ημερολόγιό μου και τελευταία σελίδα δε βρίσκω. Οι ολοζώντανες αναμνήσεις σταματούν την τελευταία νύχτα στον Ειρηνικό, παρέα με τις ιγκουάνες και τα φλεγόμενα, κοντοπίθαρα ποτήρια του Φρανκ, κάτω από το ολοστρόγγυλο φεγγάρι…Ψάχνω στον πάτο της μνήμης μου να ανασύρω κάτι τι, έστω μηδαμινό, που θα με βοηθήσει να ανασυνθέσω την τελευταία μέρα μας σε αυτή την υπέροχη, περίπλοκη κι ολοζώντανη χώρα, και φως δε βλέπω πουθενά. Ξέρω τι έπαθε αυτή η μέρα. Αντιλαμβάνομαι πού κατέληξε. Όπως όλες οι τελευταίες ημέρες των ʽμακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντωνʼ, οι μέρες εκείνες, οι χορτασμένες μα όχι πλήρως, οι νοσταλγικές μα όχι ακόμα, οι γεμάτες πρώιμη μελαγχολία και λαχτάρα να μείνουν ανεξίτηλες οι στιγμές, όλες αυτές οι τελευταίες μέρες των ταξιδιών, στροβιλίζονται η μια μετά την άλλη, φυγοκεντρίζονται στον μύλο του ʽτώραʼ, και καταλήγουν ντροπαλές και ξεχασμένες στον ʽκύκλο των χαμένων ημερώνʼ, έρμαια της λήθης. Αυτές τις μέρες, οι αισθήσεις οξύνονται καθεμιά προς τη δική της ανερμάτιστη κατεύθυνση, στο δε συγκεκριμένο ταξίδι, η όραση δίνει αγώνα να ξεφύγει από το χείμαρρο των εικόνων και να κρατήσει λάφυρο ένα ξεθωριασμένο γκράφιτι στον ξύλινο φράχτη μιας κεντρικής λεωφόρου, η ακοή κλείνει τʼ αυτιά στους τετριμμένους ήχους κι αγαλλιάζει μονάχα με το γλυκό ήχο του φλάουτου ή τα τσαλίμια μιας ντοπιολαλιάς εξίσου γλυκιάς και τρυφερής, η όσφρηση ξετρυπώνει μυρωδιές από φαγητά, από μπαχαρικά μα κι από χώμα, η γεύση, α, τι πανδαισία, κι όσο για την αφή, την επιλεκτική και ξεχασιάρα, αυτή έχει το πάνω χέρι και προσπαθεί να συγκρατήσει την υφή του ξύλου σʼ ένα μακρόστενο, βαρύ τραπέζι, ή τα χιλιάδες κομπάκια ενός υφαντού που ανακαλύφθηκε σε ένα παζάρι της τελευταίας στιγμής.
Θέλω να πω, με όλα αυτά, πως αναμνήσεις άλλες δεν έχω από αυτό το ταξίδι, οι αισθήσεις μου εκείνη την τελευταία μέρα επικεντρώθηκαν σʼ άλλα ζητήματα, ουσιωδέστερα κατά τη γνώμη μου, και πράγματα που θα θεωρούσα φυσικό να θυμηθώ, τα έχω από καιρό ξεχάσει. Δε θυμάμαι καθόλου την πτήση από το Αρχιπέλαγος ως το Κίτο, δε θυμάμαι ούτε πού περάσαμε το τελευταίο βράδυ μας. Δεν αμφιβάλλω πως θα το περάσαμε στο Άλστον, στο κάτω κάτω ήταν το ξενοδοχείο που μας ήξερε και το ξέραμε και μας φιλοξένησε και τις τρεις φορές που επιστρέψαμε στην πρωτεύουσα, δεν αμφιβάλλω επίσης πως το τελευταίο δείπνο μας το απολαύσαμε στο Λας Ρέδες, είμαστε άνθρωποι του στεκιού κι εύκολα δεν αλλάζουμε, μας αρέσουν τα γνώριμα συνήθεια και τα πρόσωπα, μα σίγουρη δεν είμαι και σας είπα το γιατί. Αν έλειπαν οι φωτογραφίες που χοντραίνουν τα άλμπουμ μου, ίσως και να ʽχα ξεχάσει πως την τελευταία μέρα καταφέραμε να καβαλήσουμε τον κόσμο, με άλλα λόγια, να βρεθούμε με το αριστερό πόδι στο νότιο ημισφαίριο και το δεξί στο βόρειο. Πάντα μαρτυριάρες, οι φωτογραφίες βεβαιώνουν πως βρεθήκαμε στο Μέσον του Κόσμου, Λα Μιτάδ ντελ Μούντο, όπως το λένε, καμιά εικοσιπενταριά χιλιόμετρα από το Κίτο, εκεί απʼ όπου μια δεκάποντη, χαλικόστρωτη λωρίδα καταγής σηματοδοτεί τη γραμμή του ισημερινού, και όλοι πια το έχουνε καμάρι να πατάνε το ένα πόδι απʼ τη μια και το άλλο από την άλλη της γραμμής, τάχα πως στέκονται ταυτόχρονα στα δυο μισά της γης μας. Ένα άχαρο, τριαντάμετρο μνημείο με μια μεταλλική υφήλιο στην κορυφή στολίζει σαν κακόγουστη αγκάφα τη ζώνη στη μέση του κόσμου, τριγύρω διάφορα, εστιατόρια, μαγαζάκια, ένα μουσείο, κόσμος πολύς, μα οι φωτογραφίες μου δε λένε κάτι παραπάνω κι εγώ δυσκολεύομαι να σας πω περισσότερα. Αντί για το μνημείο, εγώ θυμάμαι τη διαδρομή με το λεωφορείο, δημόσιο κι αυτό όπως κι όλα τα προηγούμενα, τα πρόσωπα των ανθρώπων που συνάντησα, κι εκείνο το τόσο τρυφερό γκράφιτι με τα γελαστά προσωπάκια στο φράχτη, κι από κάτω την επιγραφή ʽλος νίνιος νεσεσίταν κουιδάδο υ αμόρʼ, πράγματι, έτσι είναι, καθοδήγηση κι αγάπη έχουν ανάγκη τα παιδιά, ο Σ., με τα φτωχά, τσεβδά ισπανικά του, απομνημόνευσε τη φράση κι ακόμα τη θυμάται και μου την παραθέτει κάθε τόσο, μια άλλη λέξη που ʽμαθε είναι το ʽκοραθόνʼ, καρδιά μου, που άκουγε κατά κόρον καθισμένος στα δεξιά του οδηγού στα τόσα λεωφορεία, κάθε τραγούδι πέντε έξι κοραθόν και βάλε, άσε πια τα παθιασμένα ζευγαράκια του Γκουαγιακίλ που δεν είχαν αφήσει παγκάκι αδειανό, ʽπαθιόν, κοραθόν μου, παθιόν', θυμάμαι που έλεγε γελώντας ο Σ. και άστραφτε ολόκληρος.
Θυμάμαι κι άλλα από την τελευταία μέρα, μα δε μπορώ να σας τα μεταφέρω, κάθε όργανο, ρουθούνια, ακουστικοί πόροι, ίριδες, γευστικοί κάλυκες κι ακροδάχτυλα συγκράτησαν αυτό που ενδιέφερε το καθένα τους εκείνη τη στιγμή, τυχαίνει να περπατάμε σε ένα ελληνικό χωριό και να σκουντάω τον Σ. και να του λέω, ʽνα, εδώ μου μυρίζει Εκουαδόρʼ, μα μου είναι αδύνατο να κλείσω την αίσθηση σε λέξεις και σαφέστερη να την κάνω. Η τελευταία ανάμνηση με ταξιδεύει έξω από το Εκουαδόρ κι ως το Κουρασάο, που σταματήσαμε στην πτήση της επιστροφής, κι αιτία που συγκράτησα τη στάση αυτή είναι η ανάγκη για καθάρισμα του αεροπλάνου, μʼ εμάς ακόμα καθισμένους στις θέσεις μας, το ντόπιο συνεργείο ορμάει στο αεροσκάφος με τις πατσαβούρες και τις σκούπες και ρίχνεται να το κάνει λαμπίκο. Σε απόλυτη αντίθεση με τις ψηλές, λιγνές και ξασπρισμένες ολλανδέζες αεροσυνοδούς με τα βγαλμένα φρύδια, οι γυναίκες του Κουρασάο παρελαύνουν μαυροτσούκαλες, φαρδυκάπουλες, με γενναιόδωρα στήθη, χαμηλό κέντρο βάρους κι αυτοπεποίθηση που βάζει κάτω κι αρχιστράτηγο. Ο Σ. τις απολαμβάνει κι αρχίζει να μου αραδιάζει εικόνες για βουντού, ξεπουπουλιασμένα κοτόπουλα, διονυσιακούς χορούς και ασύλληπτες κραιπάλες, κι όλα εκείνα, εννοείται, που βάζουν το Κουρασάο ψηλά ψηλά στη λίστα των επόμενων και must προορισμών μας. Τελευταία φωτογραφία στο άλμπουμ, ένας χρυσοκόκκινος ήλιος που ξεμυτίζει πίσω από το φτερό της ΚLΜ, ξημερώματα, στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ…
Μʼ αυτά και μʼ αυτά, τρεις βδομάδες αργότερα από την ημέρα που η καλή θεία σταυρώνει το Ζεύγος στην εξώπορτα, επιστρέφουμε στην πατρίδα. Οι λίστες κι οι στατιστικές λένε πως
- περάσαμε από 5 χώρες
- πετάξαμε με τρεις διαφορετικές εταιρίες
- βγάλαμε με επιτυχία 10 απογειώσεις κι άλλες τόσες προσγειώσεις
- κοιμηθήκαμε σε 11 διαφορετικά καταλύματα
- ταξιδέψαμε με μικρά και μεγάλα αεροπλάνα, ποταμόπλοια, μηχανοκίνητες βάρκες, ξύλινες πιρόγες, δημόσια λεωφορεία, ταξί, τρένα, καΐκια, άλλοτε μέσα κι άλλοτε πάνω από αυτά
- γνωρίσαμε τέσσερις διαφορετικές ζώνες, αλλοπρόσαλλους καιρούς, τροπικά μπουρίνια, θύελλες του Ειρηνικού, ζέστες του Αμαζονίου και παγωνιές των Άνδεων
- προσαράξαμε βράδυ με βροχή μες στη ζούγκλα
- κοντέψαμε να χάσουμε τα ματάκια μας από επιθετικές καλαμιές
- για να μην πω ότι παρολίγο να γνωρίσουμε από κοντά τον βυθό των Γκαλάπαγκος..
Αυτά λένε οι λίστες και οι στατιστικές………αν, βεβαίως, κανείς ενδιαφέρεται για λίστες και στατιστικές……
Η επιστροφή, θυμάμαι, των άσωτων νιόπαντρων στην εστία, υπήρξε πανηγυρική, σάμπως κανείς δεν την περίμενε, ή κάπως έτσι…Θυμάμαι τον εαυτό μου να ανοίγω σακίδια και να αραδιάζω πάνω στο τραπέζι την πολύτιμη πραμάτεια μου, τις απτές και βαρύτιμες αναμνήσεις μου. Η καλή θεία όλο δεν έχει κι όλο έχει δουλειά στο σαλόνι, και με περιέργεια, ανάμικτη με απορία χαζεύει τα όσα θαυμαστά κάνουν την εμφάνισή τους από το στόμιο του μπλε, τυχερού, πλαστικού σάκου…Αυθεντικός όσο δεν παίρνει χαρακτήρας η καλή θεία, μανισμένη από γεννησιμιού της με την επιστήμη της Γεωγραφίας, εμπειροτέχνης απʼ τους λίγους στις συντμήσεις, να σου βγάζει παρατσούκλι περιεκτικότατο με δυο λέξεις μονάχα, τα άρθρα κατά τη γνώμη της είναι μονάχα δυο, θηλυκό και ουδέτερο, αρσενικό δεν υπάρχει, έχει γυρίσει κάμποσο, μόλο που τα ταξίδια που έχει κάνει είναι για εκείνη ένα βίρτσουαλ ριάλιτι καταληπτό μόνο απʼ την ίδια, κοντολογίς, χώρες, ήπειροι, ποτάμια και πρωτεύουσες ένας άνευ προηγουμένου αχταρμάς, ξέρει πως κάπου μακριά προς τη μεριά των ινδιάνων ταξιδέψαμε, μα πού ακριβώς, ποτέ δεν το κατάλαβε κι ούτε και πρόκειται. Βλέπει, λοιπόν, τη νύφη που απιθώνει προσεκτικά τα δυο χαλιά της από το Οταβάλο, το ένα μεγάλο, το άλλο μικρότερο για κορνιζάρισμα, τις δυο τραχιές, καλαμένιες φλογέρες των Κοφάν, μαζί με μερικά ʽχαϊμαλιάʼ από καρπούς και σπόρους, έπειτα μια ολοστρόγγυλη κολοκύθα, σκαλισμένη σε κάθε της εκατοστό με απίστευτης φαντασίας παραστάσεις, κάνα δυο πήλινα μπολάκια με καπάκι και γραμμικά μοτίβα, στο τέλος κάτι πήλινα ανθρωπάκια που κρέμονται από σπαγγάκια και τα κρεμάς όλα μαζί απʼ το ταβάνι κι όποτε φυσάει βγάζουν κάτι περίεργους ήχους, τα βλέπει όλα αυτά και μέσα της τραβάει τα μαλλιά της που οι ατμομάγειρες και οι εσπρεσιέρες μετουσιώθηκαν σε όλα ετούτα τα άχρηστα παραφερνάλια, προσπαθεί να κρατηθεί μην και προσβάλλει τη νιόπαντρη, δεν τα καταφέρνει κι ας σφίγγεται, στο τέλος της ξεφεύγει το παράπονο: ʽΚαλά, βρε κορτσέλι μου, ουλάκερος Σημερινός δεν είχε ένα μαγαζί της προκοπής;ʼ Οι δυο ερωτευμένοι κοιτάζονται χαμογελώντας. ʽΌχι, βρε θειά, ο Σημερινός δεν είχε μαγαζιά, ο Αυριανός, όμως…;ʼ, αποκρίνεται με ένα στόμα το Ζεύγος, κι απλώνει το χέρι για να κατεβάσει από το πάνω ράφι τον παγκόσμιο Άτλαντα και να ονειρευτεί το επόμενο ταξίδι………
Θέλω να πω, με όλα αυτά, πως αναμνήσεις άλλες δεν έχω από αυτό το ταξίδι, οι αισθήσεις μου εκείνη την τελευταία μέρα επικεντρώθηκαν σʼ άλλα ζητήματα, ουσιωδέστερα κατά τη γνώμη μου, και πράγματα που θα θεωρούσα φυσικό να θυμηθώ, τα έχω από καιρό ξεχάσει. Δε θυμάμαι καθόλου την πτήση από το Αρχιπέλαγος ως το Κίτο, δε θυμάμαι ούτε πού περάσαμε το τελευταίο βράδυ μας. Δεν αμφιβάλλω πως θα το περάσαμε στο Άλστον, στο κάτω κάτω ήταν το ξενοδοχείο που μας ήξερε και το ξέραμε και μας φιλοξένησε και τις τρεις φορές που επιστρέψαμε στην πρωτεύουσα, δεν αμφιβάλλω επίσης πως το τελευταίο δείπνο μας το απολαύσαμε στο Λας Ρέδες, είμαστε άνθρωποι του στεκιού κι εύκολα δεν αλλάζουμε, μας αρέσουν τα γνώριμα συνήθεια και τα πρόσωπα, μα σίγουρη δεν είμαι και σας είπα το γιατί. Αν έλειπαν οι φωτογραφίες που χοντραίνουν τα άλμπουμ μου, ίσως και να ʽχα ξεχάσει πως την τελευταία μέρα καταφέραμε να καβαλήσουμε τον κόσμο, με άλλα λόγια, να βρεθούμε με το αριστερό πόδι στο νότιο ημισφαίριο και το δεξί στο βόρειο. Πάντα μαρτυριάρες, οι φωτογραφίες βεβαιώνουν πως βρεθήκαμε στο Μέσον του Κόσμου, Λα Μιτάδ ντελ Μούντο, όπως το λένε, καμιά εικοσιπενταριά χιλιόμετρα από το Κίτο, εκεί απʼ όπου μια δεκάποντη, χαλικόστρωτη λωρίδα καταγής σηματοδοτεί τη γραμμή του ισημερινού, και όλοι πια το έχουνε καμάρι να πατάνε το ένα πόδι απʼ τη μια και το άλλο από την άλλη της γραμμής, τάχα πως στέκονται ταυτόχρονα στα δυο μισά της γης μας. Ένα άχαρο, τριαντάμετρο μνημείο με μια μεταλλική υφήλιο στην κορυφή στολίζει σαν κακόγουστη αγκάφα τη ζώνη στη μέση του κόσμου, τριγύρω διάφορα, εστιατόρια, μαγαζάκια, ένα μουσείο, κόσμος πολύς, μα οι φωτογραφίες μου δε λένε κάτι παραπάνω κι εγώ δυσκολεύομαι να σας πω περισσότερα. Αντί για το μνημείο, εγώ θυμάμαι τη διαδρομή με το λεωφορείο, δημόσιο κι αυτό όπως κι όλα τα προηγούμενα, τα πρόσωπα των ανθρώπων που συνάντησα, κι εκείνο το τόσο τρυφερό γκράφιτι με τα γελαστά προσωπάκια στο φράχτη, κι από κάτω την επιγραφή ʽλος νίνιος νεσεσίταν κουιδάδο υ αμόρʼ, πράγματι, έτσι είναι, καθοδήγηση κι αγάπη έχουν ανάγκη τα παιδιά, ο Σ., με τα φτωχά, τσεβδά ισπανικά του, απομνημόνευσε τη φράση κι ακόμα τη θυμάται και μου την παραθέτει κάθε τόσο, μια άλλη λέξη που ʽμαθε είναι το ʽκοραθόνʼ, καρδιά μου, που άκουγε κατά κόρον καθισμένος στα δεξιά του οδηγού στα τόσα λεωφορεία, κάθε τραγούδι πέντε έξι κοραθόν και βάλε, άσε πια τα παθιασμένα ζευγαράκια του Γκουαγιακίλ που δεν είχαν αφήσει παγκάκι αδειανό, ʽπαθιόν, κοραθόν μου, παθιόν', θυμάμαι που έλεγε γελώντας ο Σ. και άστραφτε ολόκληρος.
Θυμάμαι κι άλλα από την τελευταία μέρα, μα δε μπορώ να σας τα μεταφέρω, κάθε όργανο, ρουθούνια, ακουστικοί πόροι, ίριδες, γευστικοί κάλυκες κι ακροδάχτυλα συγκράτησαν αυτό που ενδιέφερε το καθένα τους εκείνη τη στιγμή, τυχαίνει να περπατάμε σε ένα ελληνικό χωριό και να σκουντάω τον Σ. και να του λέω, ʽνα, εδώ μου μυρίζει Εκουαδόρʼ, μα μου είναι αδύνατο να κλείσω την αίσθηση σε λέξεις και σαφέστερη να την κάνω. Η τελευταία ανάμνηση με ταξιδεύει έξω από το Εκουαδόρ κι ως το Κουρασάο, που σταματήσαμε στην πτήση της επιστροφής, κι αιτία που συγκράτησα τη στάση αυτή είναι η ανάγκη για καθάρισμα του αεροπλάνου, μʼ εμάς ακόμα καθισμένους στις θέσεις μας, το ντόπιο συνεργείο ορμάει στο αεροσκάφος με τις πατσαβούρες και τις σκούπες και ρίχνεται να το κάνει λαμπίκο. Σε απόλυτη αντίθεση με τις ψηλές, λιγνές και ξασπρισμένες ολλανδέζες αεροσυνοδούς με τα βγαλμένα φρύδια, οι γυναίκες του Κουρασάο παρελαύνουν μαυροτσούκαλες, φαρδυκάπουλες, με γενναιόδωρα στήθη, χαμηλό κέντρο βάρους κι αυτοπεποίθηση που βάζει κάτω κι αρχιστράτηγο. Ο Σ. τις απολαμβάνει κι αρχίζει να μου αραδιάζει εικόνες για βουντού, ξεπουπουλιασμένα κοτόπουλα, διονυσιακούς χορούς και ασύλληπτες κραιπάλες, κι όλα εκείνα, εννοείται, που βάζουν το Κουρασάο ψηλά ψηλά στη λίστα των επόμενων και must προορισμών μας. Τελευταία φωτογραφία στο άλμπουμ, ένας χρυσοκόκκινος ήλιος που ξεμυτίζει πίσω από το φτερό της ΚLΜ, ξημερώματα, στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ…
Μʼ αυτά και μʼ αυτά, τρεις βδομάδες αργότερα από την ημέρα που η καλή θεία σταυρώνει το Ζεύγος στην εξώπορτα, επιστρέφουμε στην πατρίδα. Οι λίστες κι οι στατιστικές λένε πως
- περάσαμε από 5 χώρες
- πετάξαμε με τρεις διαφορετικές εταιρίες
- βγάλαμε με επιτυχία 10 απογειώσεις κι άλλες τόσες προσγειώσεις
- κοιμηθήκαμε σε 11 διαφορετικά καταλύματα
- ταξιδέψαμε με μικρά και μεγάλα αεροπλάνα, ποταμόπλοια, μηχανοκίνητες βάρκες, ξύλινες πιρόγες, δημόσια λεωφορεία, ταξί, τρένα, καΐκια, άλλοτε μέσα κι άλλοτε πάνω από αυτά
- γνωρίσαμε τέσσερις διαφορετικές ζώνες, αλλοπρόσαλλους καιρούς, τροπικά μπουρίνια, θύελλες του Ειρηνικού, ζέστες του Αμαζονίου και παγωνιές των Άνδεων
- προσαράξαμε βράδυ με βροχή μες στη ζούγκλα
- κοντέψαμε να χάσουμε τα ματάκια μας από επιθετικές καλαμιές
- για να μην πω ότι παρολίγο να γνωρίσουμε από κοντά τον βυθό των Γκαλάπαγκος..
Αυτά λένε οι λίστες και οι στατιστικές………αν, βεβαίως, κανείς ενδιαφέρεται για λίστες και στατιστικές……
Η επιστροφή, θυμάμαι, των άσωτων νιόπαντρων στην εστία, υπήρξε πανηγυρική, σάμπως κανείς δεν την περίμενε, ή κάπως έτσι…Θυμάμαι τον εαυτό μου να ανοίγω σακίδια και να αραδιάζω πάνω στο τραπέζι την πολύτιμη πραμάτεια μου, τις απτές και βαρύτιμες αναμνήσεις μου. Η καλή θεία όλο δεν έχει κι όλο έχει δουλειά στο σαλόνι, και με περιέργεια, ανάμικτη με απορία χαζεύει τα όσα θαυμαστά κάνουν την εμφάνισή τους από το στόμιο του μπλε, τυχερού, πλαστικού σάκου…Αυθεντικός όσο δεν παίρνει χαρακτήρας η καλή θεία, μανισμένη από γεννησιμιού της με την επιστήμη της Γεωγραφίας, εμπειροτέχνης απʼ τους λίγους στις συντμήσεις, να σου βγάζει παρατσούκλι περιεκτικότατο με δυο λέξεις μονάχα, τα άρθρα κατά τη γνώμη της είναι μονάχα δυο, θηλυκό και ουδέτερο, αρσενικό δεν υπάρχει, έχει γυρίσει κάμποσο, μόλο που τα ταξίδια που έχει κάνει είναι για εκείνη ένα βίρτσουαλ ριάλιτι καταληπτό μόνο απʼ την ίδια, κοντολογίς, χώρες, ήπειροι, ποτάμια και πρωτεύουσες ένας άνευ προηγουμένου αχταρμάς, ξέρει πως κάπου μακριά προς τη μεριά των ινδιάνων ταξιδέψαμε, μα πού ακριβώς, ποτέ δεν το κατάλαβε κι ούτε και πρόκειται. Βλέπει, λοιπόν, τη νύφη που απιθώνει προσεκτικά τα δυο χαλιά της από το Οταβάλο, το ένα μεγάλο, το άλλο μικρότερο για κορνιζάρισμα, τις δυο τραχιές, καλαμένιες φλογέρες των Κοφάν, μαζί με μερικά ʽχαϊμαλιάʼ από καρπούς και σπόρους, έπειτα μια ολοστρόγγυλη κολοκύθα, σκαλισμένη σε κάθε της εκατοστό με απίστευτης φαντασίας παραστάσεις, κάνα δυο πήλινα μπολάκια με καπάκι και γραμμικά μοτίβα, στο τέλος κάτι πήλινα ανθρωπάκια που κρέμονται από σπαγγάκια και τα κρεμάς όλα μαζί απʼ το ταβάνι κι όποτε φυσάει βγάζουν κάτι περίεργους ήχους, τα βλέπει όλα αυτά και μέσα της τραβάει τα μαλλιά της που οι ατμομάγειρες και οι εσπρεσιέρες μετουσιώθηκαν σε όλα ετούτα τα άχρηστα παραφερνάλια, προσπαθεί να κρατηθεί μην και προσβάλλει τη νιόπαντρη, δεν τα καταφέρνει κι ας σφίγγεται, στο τέλος της ξεφεύγει το παράπονο: ʽΚαλά, βρε κορτσέλι μου, ουλάκερος Σημερινός δεν είχε ένα μαγαζί της προκοπής;ʼ Οι δυο ερωτευμένοι κοιτάζονται χαμογελώντας. ʽΌχι, βρε θειά, ο Σημερινός δεν είχε μαγαζιά, ο Αυριανός, όμως…;ʼ, αποκρίνεται με ένα στόμα το Ζεύγος, κι απλώνει το χέρι για να κατεβάσει από το πάνω ράφι τον παγκόσμιο Άτλαντα και να ονειρευτεί το επόμενο ταξίδι………
Attachments
Last edited:
