Rosa
Member
- Μηνύματα
- 1.635
- Likes
- 1.964
- Ταξίδι-Όνειρο
- Trobriand Islands...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο - Εβδομάδα 1η (ή, αλλιώς, 'Για ποιο λόγο ο σενιόρ Φρανσίσκο ντε Ορεγιάνα δεν έφτασε ποτέ στο Ελ Ντοράντο…')
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο][B]Δεύτερο Ετάπ: Άνδεις (ή, αλλιώς, 'Τι έγινε και 'καρβούνιασε' το στρούντελ της σκληρόκαρδης φροϊλάιν Βίζελ;')[/B
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο][B]Τρίτο Ετάπ: Γκαλάπαγκος (ή, αλλιώς, ʽΤι καλό σιγοβράζει στο πειρατικό καζάνι, Κάρολε;ʼ)[/B
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο][B]Επίλογος (ή, αλλιώς, ʽ…κι αν βγάζαμε το γιώτα απʼ το αλφάβητο…?)[/B
- Video][media=youtube]xM-o1eesn4M[/media
'Πράξη Πρώτη
Σκηνή πρώτη: εσωτερικό ενός τυπικού βερολινέζικου σπιτιού στις αρχές του 19ου αιώνα. Ένας καφετής, ταλαιπωρημένος ταξιδιωτικός σάκος κείτεται ριγμένος στην είσοδο του σαλονιού, πλάι στο κομό με τις κιτρινισμένες φωτογραφίες και ένα ξεραμένο μπουκέτο από μη-με-λησμόνει. Εσωτερικό σαλονιού χαρακτηριστικό, με κεντητά σεμέν σε καναπέ και πολυθρόνες. Δύο άνθρωποι στέκονται βιζαβί και κοιτάζονται αμίλητοι. Εκείνη, η φροϊλάιν Πολίν Βίζελ, καλοκάμωτη κι ευγενής, αλλά κακότυχη στις επιλογές της. Εκείνος, ο φυσιοδίφης και εξερευνητής Αλεξάντερ φον Χούμπολτ, άρτι αφιχθής από τις πολυετείς περιπλανήσεις του ανά τη νότιο Αμερική.
Πολίν (ενώ ένα δάκρυ ετοιμάζεται να κυλήσει στις βελούδινες παρειές της): Ήρθες, λοιπόν! Κι ενώ σε είχαμε όλοι για χαμένο!
Αλεξάντερ (απολογητικά): Ήρθα, καρδούλα μου! Για σένα και μόνο για σένα άφησα λειψή την έρευνα και γύρισα στην αγκαλιά σου!
Πολίν (με αμφιβολία): Για ποια έρευνα μιλάς, Αλέξανδρε; 'Έρευνα' λες εσύ τα θηλυκά με τις φαρδιές περιφέρειες, τα κωνικά στήθη και τη φλόγα στα σωθικά τους; Ηφαίστεια τις περιέγραφες, στις επιστολές σου…
Αλεξάντερ (με έμφαση): Μα ηφαίστεια ήτανε, μάινε λίμπε! Στην Κορδιλιέρα περιπλανήθηκα, σε ηφαίστεια αναρριχήθηκα, χωρίς κανένα ορειβατικό εξοπλισμό, χωρίς σχοινιά, γάντζους και οξυγόνα. Πεζός διένυσα πάνω από 9500 χιλιόμετρα, με τα πόδια, με άλογα και με κανό, κι ήμουνα απ' τους πρώτους που σκαρφάλωσαν σε όλα τα ηφαίστεια γύρω απ' το Κίτο! Στα 5.800 έφτασα, στον αραιό αέρα, μα γύρισα για σένα, μαυρομάτα μου!
Πολίν (ξανά βουρκωμένη): Ηφαίστεια, ξηφαίστεια, τόσα χρόνια μακριά μου, λυπάμαι, Αλέξανδρε, θα βρεις κλειστή την πόρτα της καρδιάς μου…
Ακολουθεί σιωπή. Ο άντρας στέκει βουβός με γουρλωμένα μάτια, ενώ ένα ανάριο, μαυρουλό συννεφάκι κάνει την εμφάνισή του από την πόρτα όπου θα πρέπει να βρίσκεται η κουζίνα. Η φροϊλάιν Βίζελ σφουγγίζει τις παλάμες στην ατσαλάκωτη, λευκή ποδιά με τα κεντήματα, ώσπου αναφωνεί:
Πολίν (με τρόμο): Μάιν Γκοτ, μου καίγεται το στρούντελ!
Και τρέχει αλλόφρων προς την κουζίνα.
Ο άντρας στέκει δύσπιστος. Κάνει μεταβολή, αρπάζει τον ταξιδιωτικό σάκο του και ανοίγει την πόρτα μονολογώντας:
Αλεξάντερ (αποφασιστικά): Από τόσο ψυχρή υποδοχή, κάλλιο η παγωμένη Σιβηρία!
Βγαίνει. Σιωπή.
Exit.
Αυλαία.'
Αυλαία.'
Δεν είμαστε σίγουροι αν έτσι ακριβώς ήταν που εκτυλίχτηκε η σκηνή ανάμεσα στον γερμανό εξερευνητή και την καλή του, αφού δε γνωρίζουμε καν αν η κακότροπη φροϊλάιν ήταν ή όχι μαυρομάτα, κι είναι αλήθεια πως η συνάντησή τους έγινε μάλλον στο Παρίσι. Το μόνο, πιστοποιημένο γεγονός είναι πως κάποιο στρούντελ όντως ξεροψήθηκε εκείνο το πρωινό του 1804 κάπου στο Βερολίνο. Όσο για τον φον Χούμπολτ, τον άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή του στις εξερευνήσεις, στη νότιο Αμερική και εν πολλοίς στο Εκουαδόρ, κι επέστρεψε στη γενέτειρα φορτωμένος πληροφορίες, συλλογές νέων φυτών, προσδιορισμούς γεωγραφικών πλατών και μηκών, μετρήσεις των συνισταμένων του μαγνητικού πεδίου της Γης, παρατηρήσεις θερμοκρασιών και βαρομετρικής πίεσης, αλλά και στατιστικά δεδομένα, η αλήθεια είναι πως τα κατάφερε πολύ καλύτερα ως επιστήμων παρά ως εραστής, γι αυτό και κατέληξε να περάσει το υπόλοιπο του βίου του μαγκούφης και μόνος. Μπορεί να υπήρξε η 'μεγαλύτερη μορφή της κλασικής περιόδου της φυσικής γεωγραφίας και βιογεωγραφίας', μπορεί να συγκέντρωσε στοιχεία που βοήθησαν στη θεμελίωση της επιστήμης της συγκριτικής κλιματολογίας, και τα συμπεράσματά του για το ρόλο που παίζουν οι ηφαιστειακές εκρήξεις και οι διεργασίες τους να φώτισαν τις απορίες για την εξέλιξη του στερεού φλοιού της γης, σ' όλα αυτά κανείς δεν αντιλέγει, πώς τα κατάφερε όμως, κι ο άνθρωπος αυτός, που λάτρεψε όσο κανείς τα φλογερά ηφαίστεια των Άνδεων, κατέληξε να δώσει το όνομά του μονάχα σ' ένα ψυχρό και άραχνο, θαλάσσιο ρεύμα που γεννιέται στην Ανταρκτική, όπως και σ' ένα, μοναδικό, κανείς δε διαφωνεί, αλλά ουδόλως εντυπωσιακό, είδος πιγκουίνου, ε, αυτό πια κανείς δεν ξέρει να το πει…..
Εν πάση περιπτώσει, το Ζεύγος διόλου δε χάλαγε τη ζαχαρένια του με τα προσωπικά βατερλώ του ακούραστου περιηγητή. Αυτό που είχε κατά νου, εκείνο το και πάλι ανέφελο πρωινό του Ιουλίου, ήταν να ακολουθήσει την οδό που ο φον Χούμπολτ είχε βαφτίσει 'Λεωφόρο των Ηφαιστείων', κατά μήκος των εκουαδοριανών Άνδεων. Πιντσίντσα, ακριβώς πάνω απ' τα κεφάλια μας, Κοτοπάξι, το περισσότερο γνωστό μα και ενεργό, Τσιμποράτσο, ανενεργό μα η ψηλότερη κορυφή της χώρας, Ιμπαμπούρα, σιωπηλό εδώ και 140 αιώνες, μα ακόμα υπολογίσιμο, Αντισάνα, μια από τις δυσκολότερες τεχνικά διαδρομές για ορειβάτες, Ρεβενταδόρ, που δεν το 'χει σε τίποτα να ξερνάει στάχτες, Σανγκάι, το νοτιότερο και πιο κακιωμένο, κι άλλα πολλά, σχωράτε με αν κάποιο το ξεχάσω.
Έγερση έξι το πρωί, πού καιρός για πρωινό, και δρόμο με το τρόλεϊ για Τέρμιναλ Τερέστρε. Έτσι ξεκινάει η βδομάδα που θα διανυθεί σε λεωφορεία και σε τρένα, κατά μήκος της ραχοκοκαλιάς των Άνδεων, από πόλη σε πόλη κι από χωριό σε χωριό, πάντα με δημόσια συγκοινωνία, άλλοτε μέσα κι άλλοτε πάνω από το μέσο μετακίνησης, μια εβδομάδα ευλογημένη για τον Σ., που επιτέλους συναντά την προσωπική του Ντίσνεϊλαντ…Τα λεωφορεία στο Εκουαδόρ είναι κάθε λογής και χαρακτήρα, πολύχρωμα, μονόχρωμα, φορτωμένα ανθρώπους και ζώα, με τους εισπράκτορες να κρέμονται σαν τα τσαμπιά από τις ανοιχτές τις πόρτες και τις οροφές, τη μουσική στη διαπασών, τα καθίσματα συνήθως ξεχαρβαλωμένα, μια πανδαισία ήχων και εικόνων, μα πάνω απ' όλα, με επιβάτες πάντα πρόθυμους να σου ανοίξουν την κουβέντα, συνήθως για πολιτική, κι εκεί, να επιμένουν, η καλύτερη σχολή εξάσκησης ισπανικών στον κόσμο, μετά από δυο τρεις βδομάδες απορείς κι εσύ πώς τα μιλάς φαρσί τα άτιμα, και παιδευόσουν τόσο με τα διαολεμένα τα αυγά όταν πρωτόρθες…
Άπειρους χαρακτηρισμούς μπορεί κανείς να δώσει για τα τροχοφόρα στο Εκουαδόρ, μα αδιάφορα αδύνατο να τα χαρακτηρίσει. Βήχουν, ξεροβήχουν, τραμπαλίζονται, τραντάζονται, γέρνουν, κλωτσάνε, και κάθε τόσο, τι ευτυχία για τον Σ., χαλάνε και κλατάρουνε και το καπό ανοίγει, όλοι κάτω, άντε ξανά, κι ο Σ. κρεμασμένος πάνω από τη μηχανή, να συνεννοείται άπταιστα στη νοηματική με τον οδηγό, να καταλαβαίνονται κιόλας, κι άντε ξανά όλοι επάνω κι ο δρόμος, πάντα δύσκολος, πώς τα καταφέρνουν οι δρόμοι σ' αυτή τη χώρα και κρατιούνται τόσο καλά σε τόσο άσχημη κατάσταση, όλο λακούβες, χώμα, με φρεάτια ανοιχτά και φιλόξενα, στροφιλίκια απερίγραπτα κι όλο εξογκώματα, μανούβρες, και ποτέ τα φρένα ή το γκάζι τη στιγμή που ο δυτικοθρεμμένος νους θεωρεί πως είναι απαραίτητα….
Attachments
Last edited:
