Κύπρος Ελλάδα-Κύπρος

travelbreak · 5 Νοεμβρίου 2021

Τρίτη, 5/10/2021

Η προ τελευταία μας μέρα στο νησί ήταν αφιερωμένη στο δυτικό του μέρος, ξεκινώντας φυσικά από την Πάφο. Φύγαμε πριν τις οκτώ για τη Μονή Νεοφύτου. Ήταν σχετικά κοντά και φτάσαμε βρίσκοντάς την έρημη από κόσμο. Έτσι απολαύσαμε το τοπίο. Είναι χτισμένη σε ένα λόφο με μικρή όμως θέα προς τη θάλασσα. Ως κτήριο δε λέει πολλά, αν εξαιρέσουμε το τμήμα που είναι χτισμένο σε ένα βράχο.

Επόμενος στόχος η διαφημισμένη παραλία των κοραλλιών (Coral Bay). Τρεις φωτογραφίες σχεδόν πανομοιότυπες ήταν αρκετές για μας που δε κολυμπάμε εκεί. Η παραλία θεωρείται περιοχή του χωριού Πέγεια, το οποίο ήταν και η επόμενη στάση μας. Φαντάζομαι πριν πενήντα χρόνια θα ήταν ένα χωριό με 100 σπίτια. Σήμερα έχει αμέτρητα και δεν μπορείς να καταλάβεις που αρχίζει, που τελειώνει, αλλά κυρίως που είναι το κέντρο του. Ούτε καν η εκκλησία του χωριού δε φαινόταν πουθενά. Ρωτήσαμε μια κυρία που πήγε να πετάξει τα σκουπίδια της και εννοείται πως ήταν ξένη. Μας είπε πάντως προς τα πού να πάμε.

Παραλία Κοραλλιών:

Πέγεια:

Όντως βρήκαμε την πλατεία με την εκκλησία και κυρίως τη διάσημη βρύση των Πεγειώτισσων. Είναι ένα ωραίο παλιό κτίσμα με βρύσες. Και η εκκλησία ήταν όμορφη, αλλά δεν ασχοληθήκαμε περισσότερο με το χωριό.

Κατεβήκαμε πάλι στην παραλία να δούμε το ναυάγιο και τις γνωστές σπηλιές. Εκεί ήταν όμορφα. Υπήρχε ένα πλοίο ναυαγισμένο πριν χρόνια και είναι πολύ κοντά στην ακτή. Ουσιαστικά είναι στην ακτή. Ναυάγησε το 2011. Όμως από την αρχαιολογική περιοχή της Πάφου φαίνεται και άλλο ένα ναυάγιο λίγο ανοιχτά της ακτής που εξόκειλε το 1998. Αυτό σφήνωσε 200 μέτρα από την ακτή σε ένα ύφαλο. Το άλλο στην Πέγεια έπεσε στα βράχια της ακτής. Και τα δυο φαίνονται ολόκληρα γιατί είναι έξω από το νερό.

Οι θαλασσινές σπηλιές:

Μείναμε μισή ώρα στην περιοχή του ναυαγίου, κυρίως για τις σπηλιές που βρίσκονται στην ακτή. Έχουν δημιουργηθεί από το νερό της θάλασσας και είναι όμορφες αφού φαίνονται πολύ καλά στους μικρούς κολπίσκους της περιοχής.

Λίγο πιο βόρεια πήγαμε να δούμε το λιμανάκι και την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

Μικρό το ενδιαφέρον και φύγαμε βάζοντας στον πλοηγό το μέρος Ακάμας. Ούτε ήξερα τι είναι. Πίστευα ότι είναι ένα χωριό στην περιοχή βέβαια της χερσονήσου Ακάμα. Ο πλοηγός μας οδηγούσε από ένα παραλιακό δρόμο στο βορρά, αλλά για 15 χλμ έλεγε ότι θέλαμε μια ώρα. Δεν το πρόσεξα αρχικά και προχωρήσαμε στο δρόμο. Πολύ σύντομα έγινε κακός χωματόδρομος. Μετά από αρκετή σκέψη γυρίσαμε πίσω. Θυμήθηκε η Ντίνα ότι η σπιτονοικοκυρά μας είχε πει να μην πάρουμε τον παραλιακό δρόμο αλλά ένα άλλο από τα μεσόγεια. Εμείς τότε δε δώσαμε σημασία, γιατί λέμε ότι θα μας οδηγήσει ο πλοηγός, έτσι κι αλλιώς. Τελικά πήγαμε στη χερσόνησο αλλά από ένα καλό δρόμο και φυσικά δεν είδαμε τις δυτικές παραλίες της βόρειας Πάφου.

Αρχικά πήγαμε στο χωριό Λατσί. Από τη Χρυσοχού που είναι δίπλα περάσαμε αλλά δεν σταματήσαμε. Δεν γνωρίζω αν έχει κάτι ενδιαφέρον. Εντάξει, όπου και να πας κάτι θα υπάρχει. Δε μπορείς να τα δεις όλα σε ένα σύντομο ταξίδι. Το Λατσί ήταν πολύ τουριστικό και δεν άξιζε. Ένα κτήριο στην παραλία μου άρεσε, αλλά είχε τόσα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που δεν βγήκε καλή η φωτογραφία. Και από την άλλη μεριά είχε κάποιες λαμαρίνες που εμπόδιζαν την εικόνα.

Γι αυτό προχωρήσαμε στα Λουτρά της Αφροδίτης. Τον πληθυντικό δεν τον κατάλαβα. Μια μικρή λιμνούλα με λίγο νερό που έπεφτε από ένα χαμηλό βράχο. Αυτό ήταν όλο. Ο χώρος όμως με κάτι που έμοιαζε με βοτανικό κήπο ήταν καλός. Όμως στην Κύπρο δεν πήγαμε για περιήγηση στη φύση. Έτσι αποχωρήσαμε με καινούργιο προορισμό.

Από ένα παραλιακό κυρίως δρόμο και μετά από 30 χλμ φτάσαμε στο χωριό Παχύαμμος. Μας είχαν πει ότι έχει υπέροχη παραλία. ΟΚ, καλή ήταν, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Για μας τουλάχιστον που ξέρουμε από παραλίες. Είναι και γούστα όλα αυτά. Στο βάθος φαινόταν ένα φυλάκιο και υποθέσαμε ότι από εκεί άρχιζε η κατεχόμενη Κύπρος. Όμως μας παραξένεψε μια πινακίδα που έλεγε ότι στα επόμενα 23 χλμ ήταν το χωριό Κάτω Πύργος. Το ψάχνω αργότερα και ανακαλύπτω ότι στο φυλάκιο ήταν το χωριό Κόκκινα, που το κατέχουν οι Τούρκοι. Είναι ένας μικρός κατεχόμενος θύλακας. Μετά συνεχίζεται η ελεύθερη Κύπρος μέχρι τον Πάνω και Κάτω Πύργο. Μέχρι εκεί δεν φτάσαμε πάντως.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Στο χωριό Πωμός, που είναι λίγο πιο κάτω από την Παχύαμμο, σταματήσαμε για φωτογραφία σε ωραία βράχια στη θάλασσα. Και για ένα μνημείο με αγιογραφίες στην άκρη του δρόμου.

Η ώρα ήταν λίγο πριν τις 15:00 και είχαμε χρόνο να δούμε ένα καταρράκτη ακόμα. Ήταν ο λεγόμενος Κρεμιώτης. Βρίσκεται κοντά στο χωριό Κρίτου Τέρα, δέκα χλμ νότια της Χρυσοχούς. Είχα διαβάσει ότι για να τον δεις πρέπει να γίνεις μούσκεμα αλλά δεν είχα διάθεση να κρατώ μαγιό και πετσέτα, γιατί δεν ήταν και σίγουρο ότι θα κάναμε την επίσκεψη. Την κάναμε όμως. Έχει ένα χώρο για πάρκιν με δυο ευρώ και είσοδο ένα ευρώ κατ’ άτομο. Προχωράς μια κατηφόρα και βρίσκεσαι σε ένα χώρο με τον πρώτο μικρό καταρράκτη. Δεν θέλω να τον μειώσω αλλά είναι μια μικρή λιμνούλα με ελάχιστο νερό να τρέχει από ένα ύψος 4-5 μέτρων. Έχει παγκάκια για να κάτσουν μερικές παρέες. Ο χώρος θα μπορούσε να είναι πιο καθαρός.

Προχωρήσαμε άλλα δέκα λεπτά για να φτάσουμε στον κυρίως καταρράκτη. Η διαδρομή στην φύση είναι καλή αλλά αυτό που βλέπεις εκεί δεν είναι καταρράκτης αλλά πάλι λίγο νερό. Για να δεις τον καταρράκτη πρέπει να περάσεις σκυφτός από μια τρύπα στο βράχο για 7-8 μέτρα. Εγώ αποφάσισα να το δω. Έδωσα τη φωτογραφική μηχανή και το τσαντάκι μου στην Ντίνα και προχώρησα. Με το που μπήκα στην τρύπα έγιναν μούσκεμα τα παπούτσια μου. Έπεφτε λίγο νερό από πάνω. Όμως στην έξοδο προς τον καταρράκτη σε υποδεχόταν το νερό που έπεφτε από ψηλά και σε έκανε μούσκεμα. Όμως το θέαμα ήταν υπέροχο. Κρίμα που δεν είχα αδιάβροχη μηχανή για να τραβήξω και δική μου φωτογραφία. Δεν πειράζει, ας θυμηθούμε τα παλιά, που όλα καταγράφονταν μόνο στην μνήμη.

Κάπου στα δεξιά φαίνεται με δυσκολία η τρύπα που πρέπει να περάσεις για να δεις τον καταράκτη:

Μέχρι να επιστρέψουμε στο αυτοκίνητο είχα στεγνώσει, εκτός από τα παπούτσια. Είχα όμως δεύτερο ζευγάρι και άλλαξα.

Πήραμε το δρόμο για την Πάφο χωρίς κάτι άλλο στο πρόγραμμα. Σταματήσαμε όμως για να φωτογραφήσουμε πλαγιές με πολύχρωμα πετρώματα. Οι στάσεις είναι λίγο δύσκολες μερικές φορές στην Κύπρο, γιατί δεν έχεις χώρο. Όμως αυτή την εποχή δεν είχε πολλή κίνηση και κάποια αυτοκίνητα σταματούσαν χωρίς να βάζουν σε κίνδυνο τους άλλους διερχόμενους.

Είδαμε και μια πινακίδα για ένα φράγμα στο δρόμο μας και λοξοδρομήσαμε για να το δούμε. Είχαμε δει και άλλα, αλλά άλλο ένα δεν πειράζει.

Το βράδυ κάναμε βόλτα στην καινούργια πόλη της Πάφου, δηλαδή στην παραλία.

travelbreak · 6 Νοεμβρίου 2021

Ο τίτλος της ιστορίας μας (ΕΛΛΑΔΑ-ΚΥΠΡΟΣ) δεν είναι τυχαίος. Τον έβαλα για να δείξω πως η Κύπρος είναι Ελλάδα, αλλά μου φάινεται πως αυτό το αντιλαμβάνονται μόνο οι κάτοικοι της Κύπρου. Γι αυτό και παντού σχεδόν, δίπλα στην Κυπριακή σημαία έχουν και την Ελληνική. Θα μου άρεσε να έβλεπα και στην Ελλάδα, δίπλα στην Ελληνική σημαία την Κυπριακή.
Πάμε τώρα στο ταξίδι μας.

Πέμπτη 30/9/2021
Η πτήση μας ήταν στις 08:00 και φτάσαμε στη Λάρνακα λίγο πριν τις 10:00. Κρατούσαμε από μια χειραποσκευή και έτσι βγήκαμε γρήγορα για να παραλάβουμε το αυτοκίνητο που είχαμε κανονίσει. Ο τύπος που θα μας το παρέδιδε άργησε μισή ώρα να έρθει και εμείς είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε. Δεν απαντούσαν και τα τηλέφωνα του γραφείου που είχαμε. Μέχρι να ολοκληρωθεί η παραλαβή του Ford Focus πήγε η ώρα 11:00.

Επειδή για να παραλάβουμε το διαμέρισμα θα έπρεπε να περάσει αρκετή ώρα ακόμα, αποφασίσαμε να κάνουμε τις πρώτες βόλτες στο νησί. Ξεκινήσαμε για βορειοανατολικά. Έβαλα στον πλοηγό το Παραλίμνι, αλλά την πρώτη στάση κάναμε στην Άχνα, και συγκεκριμένα στο Δασάκι. Εκτός από ένα ωραίο μνημείο δεν είδαμε κάτι άλλο ενδιαφέρον.

Συνεχίσαμε για την Αγία Νάπα όπου κάναμε μια μικρή βόλτα στην παραλία με τα ξενοδοχεία και στην εκκλησία δεν πήγαμε.

Συνεχίσαμε για το Παραλίμνι, όπου δεν είδαμε κάτι ενδιαφέρον για να σταματήσουμε και συνεχίσαμε για Δερύνεια. Πήγαμε στο σημείο που βλέπεις την εγκαταλειμμένη Αμμόχωστο. Μια πίκρα όλο αυτό. Φυλάκια και τέτοια λυπηρά.

Η συνέχεια ήταν στον Άγιο Κενδέα το μοναστήρι, αλλά και εκεί δεν είδαμε κάτι ενδιαφέρον.

Φύγαμε γρήγορα και επιστρέψαμε στη Λάρνακα για να παραλάβουμε το μικρό μας διαμέρισμα. Πήγαμε και σε ένα κοντινό σούπερ μάρκετ για ψώνια δυο ημερών, τα βάλαμε στο ψυγείο και βγήκαμε την πρώτη μας βόλτα στην πόλη. Ήμασταν τελείως κέντρο και κάναμε την πρώτη μας επίσκεψη στην υπέροχη εκκλησία του Αγίου Λαζάρου. Εκεί κοντά ήταν και το μικρό κάστρο, το οποίο είδαμε απ’ έξω. Μετά κάναμε αρκετή ώρα βόλτα στην παραλιακή της πόλης. Δεν καθίσαμε κάπου γιατί ήμασταν κουρασμένοι και στις 21:00 περίπου πήγαμε στο δωμάτιο για χαλάρωση και ύπνο.

Αυτή ήταν εν συντομία η πρώτη μέρα του ταξιδιού. Ήταν μια σκέτη απογοήτευση. Δεν είχαμε δει σχεδόν τίποτα ενδιαφέρον. Είχα τραβήξει κάπου 120 φωτογραφίες από τις οποίες το ¼ ήταν η εκκλησία του Αγίου Λαζάρου. Αν μια μέρα σε ένα ταξίδι δεν τραβήξω πάνω από 300 φωτογραφίες, σημαίνει ότι δεν έχουμε δει πολλά πράγματα. Τελικά σε όλο το ταξίδι τράβηξα λίγο πάνω από 2000 φωτογραφίες, που είναι ένας αξιοπρεπής αριθμός, με μέσο όρο κάπου 300 τη μέρα. Φυσικά την τιμητική τους είχαν οι αρχαιολογικοί χώροι.

travelbreak · 7 Νοεμβρίου 2021

Παρασκευή 1/10/2021, ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς και κάναμε τους υπέροχους καφέδες μας όπως και στο σπίτι μας. Στις 07:20 ήμασταν στους δρόμους της Λάρνακας για να δούμε την πόλη και με το φως του ήλιου. Ήταν πρώτη Οκτωβρίου και στην Κύπρο γιορτάζουν τη μέρα της ανεξαρτησίας από τους Άγγλους. Δεν ξέραμε τι εκδηλώσεις θα γινόταν στην Λάρνακα αλλά από τις ειδήσεις μάθαμε ότι μια μεγάλη παρέλαση θα γινόταν στις 11:00 στην περιοχή Στρόβολος της Λευκωσίας. Είχε σημασία, γιατί θέλαμε αυτή τη μέρα να επισκεφτούμε την πρωτεύουσα του νησιού.

Από τις πρωινές βόλτες στην Λάρνακα:

Μέχρι όμως να φύγουμε για Λευκωσία θέλαμε να δούμε μερικά σημεία στη Λάρνακα. Και κυρίως το αρχαίο Κίτιον. Διάβασα ότι άνοιγε στις 08:30 και πήγαμε με τα πόδια αφού ήταν κοντά στο κέντρο της πόλης. Όμως ποτέ δεν άνοιξε και απλά βγάλαμε μερικές φωτογραφίες από τον περίβολο.

Στην επιστροφή για το διαμέρισμά μας περάσαμε από το άγαλμα του Μακάριου και το φωτογραφήσαμε.

Πήραμε το αυτοκίνητο με προορισμό τις Καμάρες (για μεταφορά νερού) κοντά στην Αλυκή. Όμορφες ήταν.

Μιας και ήμασταν κοντά στην Αλυκή πήγαμε να τη δούμε. Δεν έχει σχεδόν καθόλου νερό, αλλά αλάτι ανακατεμένο με χώματα. Έχει ένα ωραίο «παραλιακό» δρόμο για να πάμε στο τζαμί Hala Sultan Tekke (Χαλά Σουλτάν Τεκκέ). Για να το δούμε μας ζητήσανε αυτό που εκεί ονόμαζαν safe pass, δηλαδή πιστοποιητικό εμβολιασμού (ή αρνητικό τεστ) και να φοράς μάσκα. Αυτό το ζητάνε σχεδόν παντού. Όμως σε εμάς μόλις έβλεπαν ότι ήμασταν τουρίστες δεν ήταν αυστηροί στον έλεγχο του πιστοποιητικού, αφού ήξεραν ότι πήγαμε αεροπορικά και θα είχαμε όλα τα έγγραφα. Κάναμε τη βόλτα μας στο τζαμί και λίγο μακρύτερα στην Αλυκή για ωραίες φωτογραφίες.

Σε λιγότερο από μια ώρα ήμασταν στο κέντρο της Λευκωσίας, χωρίς να συναντήσουμε ιδιαίτερη κίνηση. Συνεχώς έλεγχα τον πλοηγό να δω αν μου βγάζει κίτρινα ή κόκκινα στους δρόμους. Ήταν ελάχιστα και προχωρούσα χωρίς να έχουμε πρόβλημα. Στον ουρανό βλέπαμε μόνο κάποια ελικόπτερα να περνάνε από την παρέλαση που γινόταν στα δυτικά μας. Παρκάραμε κοντά στην Πύλη της Αμμοχώστου και για αρκετές ώρες κάναμε βόλτα στην πόλη.

Είδαμε τα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης, την πράσινη γραμμή και κάποια στιγμή στην οδό Λήδρας κάτσαμε και για να πιούμε κάτι. Η Λευκωσία μας άρεσε πολύ και ιδιαίτερα η πλατεία Ελευθερίας.

Η αρχιεπισκοπή:

Η Ελληνική σημαία παντού:

Τα «σύνορα» στην Λευκωσία:

Οδός Λήδρας:

Στην οδό Λήδρας μπορείς να περάσεις με τα πόδια στην κατεχόμενη Λευκωσία, δείχνοντας διαβατήριο ή ταυτότητα. Είπαμε να περάσουμε για λίγο, αλλά εμένα δε με άφησαν, ίσως γιατί η ταυτότητά μου ήταν παλιά. Η Ντίνα πέρασε για 15 λεπτά με το διαβατήριο που είχε μαζί. Η διάβαση είναι πολύ εύκολη και πολλοί περνούν μόνο για να πάνε να φάνε ή να πιουν κάτι. Δε με χάλασε που δεν πέρασα γιατί δεν ήταν κάτι που είχα σκοπό.

Φεύγοντας από την πόλη, ύστερα από 3,5 ώρες, περάσαμε να δούμε τα «Φυλακισμένα Μνήματα», τα οποία όμως ήταν κλειστά. Βρίσκονται μέσα στο χώρο των φυλακών της Λευκωσίας και σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσαμε να τα δούμε την επομένη που είχαμε σκοπό να περάσουμε πάλι κοντά από τη Λευκωσία. Τελικά την επομένη που περάσαμε δεν τα επισκεφτήκαμε γιατί θα στενοχωριόταν Ντίνα. Έτσι δεν τα είδαμε τελικά.

Επόμενη και τελευταία στάση στην πρωτεύουσα ήταν ο Τύμβος της Μακεδονίτισσας, που βρίσκεται λίγο έξω από την πόλη. Ένα μέρος που σε γεμίζει συγκίνηση, αφού βλέπεις δεκάδες λευκούς τάφους νέων ανθρώπων. Έχει και το άγαλμα της Μακεδονίτισσας να περιστρέφεται 360 μοίρες το 24ωρο ψάχνοντας τους αγνοούμενους. Αν συμπαθούσα απλά την Κύπρο πριν πάω, ειδικά με την επίσκεψη στον Τύμβο, την αγάπησα.

Η Μακεδονίτισσα:

Όταν έστριβα για να παρκάρω στο χώρο εκεί, με ακούμπησε ελαφρά μια κοπέλα με το αυτοκίνητό της, στον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου. Του έκανε 2-3 μικρές και ανεπαίσθητες γρατζουνιές. Ούτε εκείνης το μικρό αυτοκίνητο έπαθε κάτι. Όμως για να μην με χρεώσει η εταιρία ενοικίασης είπα να την πάρω τηλέφωνο και να αναφέρω το γεγονός. Δυστυχώς ο ιδιοκτήτης έστειλε την ασφαλιστική του εταιρία και κατέγραψε το γεγονός. Δεν ξέρω αν τελικά θα επιδιορθώσει τη μικρή βλάβη και θα χρεώσει την άλλη ασφαλιστική. Αυτό πιο πολύ με στεναχώρησε γιατί η κοπέλα είχε τρομάξει και δεν ήθελε να το μάθουν οι γονείς της. Δεν ξέρω τι απέγινε τελικά.

Επιστρέψαμε στη Λάρνακα για να κάνουμε μια βραδινή βόλτα στην πόλη και να κοιμηθούμε νωρίς κουρασμένοι.

travelbreak · 9 Νοεμβρίου 2021

Σάββατο 2/10/2021, Τρόοδος

Ξυπνήσαμε νωρίς και εγκαταλείψαμε την πόλη με τελικό προορισμό τη Λεμεσό. Όμως για να φτάσουμε εκεί είχαμε σκοπό να περάσουμε ξυστά από τη Λευκωσία και να επισκεφτούμε το χωριό Σκουριώτισσα, που είχε ένα ιδιωτικό μουσείο σχετικό με τα μεταλλεία χαλκού της περιοχής. Το χωριό βρίσκεται δυτικά της Λευκωσίας. Χωρίς καμιά στάση ενδιάμεσα φτάσαμε στη Σκουριώτισσα στις 09:00. Το μουσείο ήταν κλειστό, αν και ουσιαστικά δεν ξέραμε τι θα δούμε. Το προηγούμενο βράδυ έψαξα στο διαδίκτυο να βρω κάποιο τηλέφωνο επικοινωνίας, αλλά δεν είχα καταφέρει σχεδόν τίποτα. Μόνο μια κοπέλα μου απάντησε ότι δεν έχει ιδέα για το τι γίνεται, αλλά μου έδωσε ένα τηλέφωνο ενός ντόπιου κοινοτικού υπαλλήλου, το οποίο ποτέ δεν απάντησε.

Το μουσείο κλειστό:

Το μουσείο ανοιχτό:

Απογοητευμένοι πήγαμε στην πολύ όμορφη εκκλησία εκεί δίπλα και τραβούσαμε φωτογραφίες. Ξαφνικά βλέπω μια κυρία να βγαίνει από το σπίτι της και τη ρωτώ αν ξέρει κάτι για το μουσείο. Μα ήταν το σωστό πρόσωπο στο σωστό χρόνο και στη σωστή θέση. Ήταν εξαδέλφη του κλειδοκράτορα. Ήταν ο κύριος Ανδρέας, συνταξιούχος δάσκαλος, που όταν τον πήρα τηλέφωνο πότιζε το χωράφι του και μου είπε ότι θα έρθει σε ένα τέταρτο. Ήταν απόλυτα ακριβής. Είδαμε το μουσείο των 20 τετραγωνικών μέτρων, σχεδόν γκρεμισμένο, αλλά αρκετά συμπαθές. Ο κύριος Ανδρέας μας προσκάλεσε για καφέ στο σπίτι του αλλά δεν δεχτήκαμε. Μας έδωσε πληροφορίες για να πάμε να δούμε μια Βυζαντινή εκκλησία μέσα σε ένα στρατόπεδο των Ηνωμένων Εθνών.

Πήγαμε λοιπόν στο Αργεντίνικο στρατόπεδο, λίγο πιο κάτω και είδαμε την εκκλησία της Παναγίας της Σκουριώτισσας. Δεν ήταν κάτι εντυπωσιακό αλλά το να μπαίνεις σε στρατόπεδο των ΗΕ ήταν για μας κάτι πρωτόγνωρο. Μόλις είπαμε στο φρουρό της εισόδου ότι θέλουμε να επισκεφτούμε την εκκλησία, μας είπε να περάσουμε, χωρίς άλλες διατυπώσεις. Αργεντινοί παιδί μου! Η εκκλησούλα δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο αλλά εμείς νιώσαμε σαν στο σπίτι μας. Για να μπείτε στην εκκλησία, μας είπε ο κύριος Ανδρέας, θα βάλετε το δάκτυλό σας στην τρύπα στο επάνω μέρος της πόρτας, και εκείνη θα ανοίξει. Έτσι κι έγινε.
Η εκκλησούλα:

Το εσωτερικό:

Το στρατόπεδο:

Αποχωρώντας από την περιοχή φωτογραφίσαμε τους λόφους με τα υπέροχα χρώματα των πετρωμάτων. Οι φρουροί των μεταλλείων δεν μας άφησαν να περάσουμε μέσα γιατί τέτοιες οδηγίες είχαν. Την περιοχή την επισκεφτήκαμε τυχαία. Η Ντίνα είχε δει στην τηλεόραση (YouTube) ότι υπάρχει ένα μουσείο χαλκού. Εγώ ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκα την Σκουριώτισσα και όχι εκείνο που είχε δει η Ντίνα, το οποίο βρίσκεται στην Πάφο και δεν είδαμε ποτέ. Όμως αυτά που είδαμε ήταν πολύ ενδιαφέροντα.

Ο επόμενος σταθμός που έβαλα στον πλοηγό ήταν η μονή Κύκκου. Κάναμε μόνο μια στάση για να δούμε το φράγμα στο χωριό Καλοπαναγιώτης.

Η Μονή ήταν καταπληκτική, χτισμένη στο βουνό μέσα στο πράσινο από πεύκα τοπίο. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι οι τοιχογραφίες. Έντονα χρώματα και ζωγραφισμένοι πολλοί εξωτερικοί τοίχοι και τα θολωτά ταβάνια, στους λεγόμενους ημιυπαίθριους χώρους. Δεν μιλώ φυσικά μόνο για το ναό αλλά για τα κτίσματα πέριξ με τις υπέροχες καμάρες. Οι καμάρες είναι παντού στα κτήρια του νησιού. Παλιά και καινούρια. Εμείς έχουμε μερικές στην Κέρκυρα και τις δείχνουμε σαν υπερθέαμα. Έχοντας πάει σε πολλά μοναστήρια, πιστεύω ότι είναι το πλουσιότερο που έχω δει. Να σημειώσω ότι πολλές από τις τοιχογραφίες είναι ψηφιδωτά. Γενικά τα ψηφιδωτά είναι διαδεδομένα στην Κύπρο. Από τα βυζαντινά χρόνια μέχρι και σήμερα. Τα βλέπεις παντού.

Μετά την επίσκεψη σε όσους χώρους θέλαμε, ανηφορίσαμε με το αυτοκίνητο για το Θρονί, να δούμε τον τάφο και το άγαλμα του Μακάριου. Πρώτα συναντάς το επιβλητικό άγαλμα, με ύψος κοντά στα δέκα μέτρα. Ανηφορίζοντας, λίγο ακόμα με τα πόδια, φτάνεις στην κορφή ενός λόφου που είναι ο τάφος και μια μικρή εκκλησία της Παναγίας. Το φαρδύ μονοπάτι με τα πλακάκια στο δάπεδο έχει στις άκρες του διάφορες μεγάλες εικόνες με ψηφίδες. Από την κορφή βέβαια αντικρίζεις μεγάλο μέρος του καταπράσινου βουνού. Παντού μόνο πεύκα. Και στο βάθος βέβαια προς το βορρά τα κατεχόμενα, ο Κόλπος του Μόρφου. Όμως και εδώ οι Κύπριοι ως Έλληνες, μαζί με τη δική τους σημαία τοποθετούν δίπλα και την Ελληνική. Εμείς εδώ δε θα έπρεπε να βάζουμε που και που την Κυπριακή;

Ο τάφος:

Λίγο πιο κάτω:

Αρχίσαμε την αποχώρηση από την περιοχή του Μοναστηριού. Είχαμε προορισμό τη Λεμεσό, αλλά στο δρόμο θα βλέπαμε όσα περισσότερα μπορούσαμε, αν και είχαμε στο μυαλό μας ότι θα ερχόμασταν και την επόμενη μέρα, για να δούμε κι άλλα από τα μέρη του Τρόοδου. Πρώτη στάση στον Τίμιο Σταυρό δίπλα στο χωριό Πεδουλάς. Ωραίος ο λόφος αλλά λίγο εγκαταλειμμένος. Στο χωριό δεν κατεβήκαμε γιατί μας είχε κολλήσει στο μυαλό το χωριό Πρόδρομος. Περιμέναμε να δούμε κάτι όμορφο αλλά τίποτα. Ταλαιπωρηθήκαμε να κατέβουμε μέχρι την εκκλησία, ελπίζοντας να δούμε κάτι ενδιαφέρον. Όμως τα χωριά εδώ δεν είναι αξιοποιημένα, αν δεν έχουνε μερικές ταβέρνες. Τότε τα επισκέπτονται οι Κύπριοι. Οπότε τα περιποιούνται και οι χωριανοί.

Τίμιος Σταυρός:

Πρόδρομος:

Ο επόμενος προορισμός μας ήταν το χωριό Πλάτρες. Δεν είχαμε ιδέα για το τι μας περίμενε κι εκεί. Όμως είχαμε διαβάσει ότι τα τουριστικά πρακτορεία κάνουν στάση για φαγητό εκεί, άρα κάτι θα είχε. Και πράγματι, ήταν ένα όμορφο και αξιοποιημένο χωριό. Δύσκολα εύρισκες να παρκάρεις. Είναι χτισμένο, όπως και τα περισσότερα χωριά του Τρόοδου, σε απότομες πλαγιές, και είναι καταπράσινο. Είναι γεμάτο ταβέρνες και επειδή ήταν πια η ώρα τρεις είχαν πολύ κόσμο. Εμείς φυσικά δεν καθίσαμε για φαγητό αλλά σε ένα καφέ, στον «Αντώνη», για λουκουμάδες. Τους έχουν περί πολλού στο νησί.

Δεν θυμάμαι ποια έμπνευση είχαμε και αντί να πάμε από τον πιο σύντομο δρόμο στη Λεμεσό, πήραμε ένα δρόμο δυτικότερο και βρεθήκαμε στο πολύ όμορφο χωριό Όμοδος. Νομίζω όμως ότι πήγαμε αποκλειστικά για το Μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού. Όμως είδαμε άλλο ένα όμορφο και πλούσιο χωριό του βουνού. Είχε μερικά ωραία σπίτια και στενάκια. Το μοναστήρι ήταν στο κέντρο του χωριού. Παλιό και με πανέμορφες καμάρες σε δυο επίπεδα, γύρω από την εκκλησία που ήταν στο κέντρο. Βρίσκεται σε χαμηλό υψόμετρο και πλέον το τοπίο δεν έχει τόσο πράσινο. Έχει βέβαια πολλά αμπέλια. Και γενικά στο νησί έχουν πολλά χωράφια με αμπέλια και επίσης πολλά οινοποιεία. Τα διαφημίζουν παντού και ως μουσεία.

Το μοναστήρι:

Τα στενά του χωριού:

Λίγο πριν βραδιάσει φτάσαμε στη Λεμεσό. Μέχρι να τακτοποιηθούμε στο διαμέρισμα νύχτωσε, αλλά βγήκαμε να κάνουμε μια βόλτα στη θάλασσα που βρισκόταν κάτω από το δωμάτιό μας. Το καλό είναι ότι στην Κύπρο έχουν στις παραλίες των πόλεων μονοπάτια και μπορείς και κάνεις τη βόλτα σου. Πήγαμε και ψωνίσαμε από ένα σούπερ μάρκετ εκεί κοντά και κάτσαμε στο διαμέρισμα να φάμε και να πιούμε, το βασικότερο. Ήταν ώρα για ξεκούραση. Είχαμε κάνει αρκετά χιλιόμετρα όλη τη μέρα.

travelbreak · 11 Νοεμβρίου 2021

Κυριακή, 3/10/2021, Λεμεσός, Κούριον, Καληδόνης

Ξημέρωσε η Κυριακή και θέλαμε να κάνουμε αρχικά μια βόλτα στην Λεμεσό για να δούμε την πόλη και μετά να κατευθυνθούμε πάλι στην περιοχή του Τρόοδου για να δούμε κι άλλα σημεία που θέλαμε. Υποτίθεται ότι η Λεμεσός δεν είχε πολλά να δεις και θα τελειώναμε γρήγορα. Και έτσι ήταν. Δεν εντόπισα στο διαδίκτυο πολλά αξιοθέατα. Βέβαια πιστεύω ότι σίγουρα θα είχε κι άλλα μέρη αξιόλογα που όμως δεν τα λένε οι επισκέπτες που γράφουν. Το καλύτερο θα ήταν να έπαιρνα ένα τουριστικό οδηγό. Όμως δεν το είχα κάνει. Είναι πολύ κουραστικό να ψάχνω κάθε γωνιά σε μια πόλη επιπέδου Λεμεσού. Δεν είναι δα και Μπογκοτά!

Τα μέρη που είδα στο διαδίκτυο ήταν η παλιά πόλη, το μέγαρο Πιλαβάκη που σήμερα είναι η Δημοτική βιβλιοθήκη, το μικρό κάστρο της πόλης και το άλλο κάστρο Κολοσσίου. Στο τελευταίο δεν πήγαμε γιατί εκ παραδρομής το ξεχάσαμε. Το πρωί λοιπόν πήραμε το αυτοκίνητο και οδήγησα δυτικά τα τέσσερα χιλιόμετρα ως την παλιά πόλη. Κάναμε τη βόλτα μας και ήταν εύκολο γιατί λόγω Κυριακής δεν είχε κίνηση. Θέλαμε να περάσει και η ώρα για να ανοίξει και ο επόμενος χώρος που είχαμε στο πρόγραμμα.

Δεν ήταν άλλος από τον αρχαιολογικό χώρο στο Κούριον. Είναι μια μεγάλη παλιά αρχαιοελληνική πόλη λίγο έξω από την Λεμεσό. Είναι τεράστιος και με πολύ ενδιαφέρον. Δεν είναι όμως εύκολο να τον γυρίσεις ολόκληρο. Και ο λόγος είναι ότι τα σημεία που έχουν ανασκαφεί είναι σχετικά μακριά το ένα από το άλλο και ενδιάμεσα είσαι κάτω από τον δυνατό ήλιο της Κύπρου. Πήγαμε στα κυριότερα (όπως νομίζαμε αφού δεν ξέραμε) που ήταν και μαζεμένα. Δηλαδή είδαμε το θέατρο και την οικία του Ευστολίου. Τώρα που κοιτάζω το χάρτη του χώρου βλέπω ότι είχαν ενδιαφέρον το σπίτι του Μονομάχου, το Ρωμαϊκό Νυμφαίο και η Παλαιοχριστιανική εκκλησία. Όμως η ώρα περνούσε και θέλαμε να προχωρήσουμε στο Τρόοδος.

Φεύγοντας από εκεί βλέπαμε πολύ κόσμο να πηγαίνει προς την παραλία που ήταν κοντά και αποφασίσαμε να δούμε τι γινόταν από εκεί. Όμως πριν φτάσουμε στην παραλία είδαμε ένα μικρό παλιό εκκλησάκι και το επισκεφτήκαμε. Ήταν του Αγίου Ερμογένη και ήταν πανέμορφο.

Έτσι δεν προχωρήσαμε στην παραλία γιατί θέλαμε να πάμε στον καταρράκτη των Καληδονίων, πού βρίσκεται κοντά στις Πλάτρες. Είναι νομίζω ο πιο διάσημος καταρράκτης του νησιού. Κοντά στο Κούριον βρίσκεται και το χωριό Επισκοπή, αλλά δεν μπήκαμε μέσα γιατί μας πίεζε ο χρόνος.

Ο πλοηγός μας οδήγησε σε ένα πάρκιν με πολλά οχήματα παρκαρισμένα για να πάνε οι επιβάτες τους στον μικρό καταρράκτη του Καληδόνη. Πήγαμε κι εμείς. Στην αρχή της πορείας βλέπαμε αυτούς που κατέβαιναν και ρώτησα έναν σαραντάρη και μου είπε ότι έκανε περίπου 50 λεπτά. Εγώ υπέθεσα ότι θα κάναμε μια ώρα. Όμως τελικά ήταν πιο κοντά. Με πολλές στάσεις για φωτογραφίες δεν ξεπεράσαμε τα 40 λεπτά. Και το μονοπάτι ήταν εύκολο. Λόγω Κυριακής είχε βέβαια κόσμο. Όμως όταν φτάσαμε στο τελικό σημείο δεν ήταν και τόσοι πολλοί. Με άνεση βγάλαμε όσες φωτογραφίες θέλαμε. Η διαδρομή ήταν καλή και τα νερά του καταρράκτη αξιόλογα.

Δεν είναι αυτός:

Αυτός είναι:

Νάμαι κι εγώ:

Η επιστροφή ήτα πιο γρήγορη και βάλαμε τον πλοηγό για το χωριό Τρόοδος. Όλη η Κύπρος έχει καλή σήμανση και αν δεν πας σε εξεζητημένα μέρη δεν χρειάζεται ο πλοηγός. Εμείς τον είχαμε συνέχεια ανοιχτό για σιγουριά. Το χωριό δεν μας εντυπωσίασε. Εκεί προσέξαμε και τα πεύκα που δεν έχουν κορυφή. Γενικά τα κλαδιά τους πέφτουν προς τα κάτω.

Φεύγοντας από το χωριό Τρόοδος σταματήσαμε στο δρόμο μας αφού είδαμε υπέροχα πετρώματα στις πλαγιές του βουνού. Πολλά και όμορφα χρώματα, με κυρίαρχο το κίτρινο. Επίσης είδαμε εκεί τον τρόπο που κάνουν την αναδάσωση στην Κύπρο: κάνουν πεζούλες στο βουνό και φυτεύουν δέντρα.

Ο επόμενος σταθμός ήταν η εκκλησία Άγιος Νικόλαος της Στέγης. Περάσαμε πρώτα από το χωριό Κακοπετριά, που όμως δε σταματήσαμε. Το κάναμε αργότερα, αφού καταλάβαμε ότι πρόκειται για ένα όμορφο μέρος. Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου ήταν εξαιρετική. Έκλεινε στις 16:00 και φτάσαμε μισή ώρα πριν φύγουν δυο νωχελικοί τύποι που κρατούσαν το κλειδί. Μέσα είχε καταπληκτικές αγιογραφίες, αλλά απαγορευόταν η φωτογράφησή τους. Ρωτήσαμε αν έχουν καμιά καρτ ποστάλ με αυτές αλλά δεν είχαν. Τελικά πήραμε μερικές φωτογραφίες και βίντεο.

Φύγαμε στα γρήγορα για να προλάβουμε να δούμε την Παναγιά του Ποδίθου και το μικρό εκκλησάκι του Αρχάγγελου Μιχαήλ, κοντά στο χωριό Γαλάτα, δίπλα στην Κακοπετριά. Παρκάραμε το αυτοκίνητο και πήραμε ένα δρομάκι 150 μέτρων μέχρι την εκκλησία. Όταν ξεκινούσαμε είδαμε ένα αγροτικό αυτοκίνητο να έρχεται προς το μέρος μας. Όμως αμέσως έκανε όπισθεν και δεν καταλάβαμε γιατί, μέχρι να φτάσουμε εκεί. Ήταν ο «κλειδοκράτορας», ένας νεαρός άνδρας από τη Γαλάτα. Μας είπε ότι μας είδε και γύρισε πίσω να μας ανοίξει την εκκλησία. Έμεινε φυσικά μαζί μας όσο μείναμε εκεί.

Μετά μας άνοιξε και τον Αρχάγγελο, που ήταν 100 μέτρα πιο πάνω στο δρομάκι και δεν θα τον βλέπαμε. Πιάσαμε την κουβέντα για σχεδόν μια ώρα.

Είχε όρεξη, αν και είχε τελειώσει η βάρδια του. Όταν τον αποχαιρετούσαμε είδα δυο νεαρά ζευγάρια να κατηφορίζουν προς την πρώτη εκκλησία, την Παναγιά του Ποδίθου. Εκείνος δεν τους είδε, ούτε εκείνοι εμάς.
Του λέω:
─Κάνε πως δεν σου είπα τίποτα, αλλά κατέβηκαν στην Παναγιά τέσσερις άνθρωποι.
─Δε γίνεται, πρέπει να πάω.
Πήρε το αγροτικό του και επέστρεψε να ανοίξει στους ανθρώπους κι ας ήταν η ώρα πέντε. Καλό παλικάρι!

Εμείς πλέον δεν είχαμε άλλη επιλογή, αφού ήμασταν δίπλα, παρά να επισκεφτούμε και την Κακοπετριά. Και δεν χάσαμε. Ωραίο χωριό. Με το ποταμάκι του και τις πολλές ταβέρνες του. Καλά συντηρημένο και καθαρό. Στην Κύπρο είναι φανερό πως χρησιμοποιούν τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί έχει από δρόμους καλούς μέχρι αναπαλαιωμένα και ανακαινισμένα τα περισσότερα χωριά. Αλλά και οι πόλεις έχουν συντηρήσει τα παλιά κτίσματα. Μόνο οι Έλληνες κοιμόμαστε.

Να και η πέτρα του σκανδάλου:

Σκεφτήκαμε να κάτσουμε για ένα καφέ στην Κακοπετριά, αλλά θα καθυστερούσαμε να φτάσουμε στην Λεμεσό και θέλαμε να κάνουμε εκεί μια βραδινή βόλτα. Και την κάναμε στο λιμάνι, στην προμενάντε αλλά και στην παλιά πόλη και στο κάστρο. Είναι καλοφτιαγμένη. Ειδικά η παραλιακή μας άρεσε πολύ.

travelbreak · 13 Νοεμβρίου 2021

Δευτέρα 4/10/2021, η πιο ωραία μέρα του ταξιδιού. Πάφος κλπ

Και σήμερα το πρωί κάναμε μια μικρή βόλτα στην περιοχή του ξενοδοχείου μας πριν φύγουμε. Η Λεμεσός είναι η μόνη πόλη στην Κύπρο που είδαμε μεγάλα κτήρια, με τριάντα ίσως και σαράντα ορόφους. Μάλιστα τα πιο ψηλά χτίζονται τώρα. Και μερικά που ήδη υπάρχουν είναι πολύ όμορφα που δεν τα βλέπεις παρά μόνο σε μεγάλης πόλεις του δυτικού κόσμου, αλλά όχι φυσικά στην Αθήνα.

Μετά τη βόλτα μας πήραμε τα πράγματά μας και φύγαμε για την τελευταία πόλη του ταξιδιού μας, την Πάφο. Όμως στη διαδρομή είχαμε μερικές ενδιαφέρουσες στάσεις. Η πρώτη ήταν στην Πέτρα του Ρωμιού. Μια ωραία παραλία με βράχια στη θάλασσα, που στην Κρήτη και σε άλλα νησιά έχουμε δεκάδες. Όμως για Κύπρο είναι υπέροχη. Εννοείται πολύς κόσμος κατηφόριζε από το άνετο και δωρεάν πάρκιν για να κολυμπήσει ή για φωτογραφίες. Εμείς βέβαια δεν είχαμε χρόνο για μπάνιο. Φεύγοντας θέλαμε να σταματήσουμε σε ένα εικαστικό που είχαμε δει, λίγο ψηλά στην ακτή, αλλά δεν το πετύχαμε. Ευτυχώς στη επιστροφή για Λάρνακα μετά από δυο μέρες δεν το χάσαμε. Ήταν πολύ ιδιαίτερο με λεπτά σίδερα που δημιουργούσαν ορθογώνια που μοιάζουν με πλαίσια για να βάλεις μεγάλες φωτογραφίες.

Βάζω τώρα και τις φωτογραφίες από το εικαστικό:

Φύγαμε και λίγο πιο κάτω στρίψαμε για να επισκεφτούμε το Ιερό της Αφροδίτης στην Παλέπαφο. Ωραίος και μεγάλος αρχαιολογικός χώρος, με πολύ ωραίο κτήριο για το μουσείο, που είχε μεγάλο ενδιαφέρον, κι ας είχε λίγα εκθέματα. Αν και μεσημέρι κάναμε τις βόλτες μας κάτω από τον ήλιο. Μιλήσαμε και με ένα υπάλληλο και του παραπονεθήκαμε που δε βλέπουμε πολλές αναστηλώσεις. Μας εξήγησε ότι για να γίνει αυτό πρέπει να έχουν το 80% των οικοδομικών στοιχείων της αναστήλωσης και συνήθως δεν τα βρίσκουν. Δίπλα στον χώρο ήταν η παλιά εκκλησία της Παναγίας Οδηγήτριας. Πολύ όμορφη!

Η επόμενη στάση ήταν η πόλη της Πάφου, όπου πήγαμε στο λιμάνι, που βρίσκεται η νέα πόλη. Ήταν φυσικά μεσημέρι, κάπου 12:30. Παρκάραμε εύκολα και δωρεάν στο πάρκιν του λιμανιού και κάναμε βόλτα στο παλιό κάστρο. Δεν μπήκαμε μέσα γιατί φέτος έχουμε πήξει στα κάστρα μετά την επίσκεψη στην Ουκρανία.
Από τη βόλτα στο λιμάνι πριν μπούμε στον αρχαιολογικό χώρο:

Είχα και τα τυχερά μου:

Δίπλα όμως βρισκόταν ο Αρχαιολογικός χώρος της Πάφου και έκλεινε στις 17:00, οπότε αποφασίσαμε παρά τη ζέστη να τον δούμε εκείνη την ώρα.

Πολλές φορές τα αρχαία της περιοχής αυτής τα αποκαλούν σπίτι του Διονύσου, επειδή εκεί υπάρχει το σπίτι με τα ψηφιδωτά. Όμως ο χώρος είναι ενδιαφέρων και τεράστιος. Πάντως εμείς κάναμε βόλτα μια ώρα και πιστεύω είδαμε τα περισσότερα, αν όχι όλα. Ο φάρος που υπήρχε εκεί έδινε μια ιδιαίτερη ομορφιά.

Ήταν πια 14:00 η ώρα όταν βγήκαμε, αλλά είχαμε όρεξη να συνεχίσουμε την περιήγηση, αφού στο Google maps φαινόταν ότι ο λόφος της Φάμπρικας με διάφορα αρχαία ήταν κοντά. Στο δρόμο με τα πόδια που πηγαίναμε συναντήσαμε τυχαία τον εξαίσιο χώρο της Αγίας Κυριακής της Χρυσοπολίτισσας. Ήταν μια εκκλησία παλιά με αρχαία τριγύρω. Μάλλον χτίστηκε από τους Χριστιανούς πάνω σε αρχαιοελληνικά κτήρια. Τα έχουμε δει και αλλού αυτά.

Προχωρήσαμε από την ανατολική πλευρά για το Λόφο της Φάμπρικας, αλλά η είσοδος ήταν από τα δυτικά. Εμείς σκαρφαλώσαμε και μπήκαμε από εκεί και είδαμε το αρχαίο θέατρο και ανεβήκαμε στο λόφο. Το λένε Φάμπρικά επειδή μάλλον ήταν εκεί λατομείο. Λίγο εγκαταλειμμένο ήταν το μέρος αυτό. Βγήκαμε ομαλά από την επίσημη είσοδο.

Το αρχαίο θέατρο:

Κουρασμένοι γυρίσαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο για να πάμε στο διαμέρισμα που είχαμε κλείσει. Απλά το παραλάβαμε, αφήσαμε τα πράγματα και φύγαμε για τους τάφους των Βασιλέων. Ήταν πολύ κοντά στο διαμέρισμα αλλά ούτε αυτά τα 800 μέτρα δεν θέλαμε να περπατήσουμε στη ζέστη. Βιαζόμασταν όμως κιόλας γιατί ήταν η ώρα 16:00 και θα έκλειναν σε μια ώρα. Αρχίσαμε την περιήγηση χαλαρά και μετά καταλάβαμε το μέγεθος του χώρου και τρέχαμε να προλάβουμε. Το πιο ενδιαφέρον αρχαιολογικό μέρος που είδαμε στην Κύπρο!!! Υπέροχοι λαξευτοί τάφοι στους βράχους. Μάλιστα ένας από αυτούς θύμιζε έντονα Λαλιμπέλα, αφού είχαν σκάψει ένα μεγάλο τετράγωνο βάθους 3-4 μέτρα και με πλευρά στα δέκα μέτρα. Στο κέντρο του υπήρχε ο απείραχτος βράχος σε τετράγωνο σχήμα με πλευρά κάπου 7 μέτρα. Αυτός ήταν και ο τάφος. Υπέροχο!

Η «Λαλιμπέλα»:

Στο τέλος τρέχαμε να προλάβουμε να τα δούμε όλα μη μας κλείσουν μέσα. Έτσι τα είδαμε στα γρήγορα. Όμως βλέπαμε 3-4 άτομα ακόμα και προχωρούσαν χαλαρά. Έτσι βρεθήκαμε στην έξοδο κατά τις 17:20. Πράγματι ήταν κλειστά αλλά είχε μια περιστρεφόμενη μεταλλική πόρτα από όπου έβγαινες, αλλά δεν μπορούσες να μπεις. Κρίμα που είχαμε βιαστεί, αφού μπορούσες να μείνεις όσο ήθελες.

Το βράδυ πήγαμε στην παλιά πόλη της Πάφου, που η αρχή της απείχε λιγότερο από χιλιόμετρο από το διαμέρισμά μας. Κάναμε τη βραδινή βόλτα και είδαμε τα υπέροχα κτήρια ωραία φωτισμένα.
Από τη βόλτα μας:

Έξω από το Δημοτικό μέγαρο είχε τη φιλαρμονική της πόλης και έπαιζαν διάφορα τραγούδια. Παρατήρησα ότι όλα ήταν του Σαββόπουλου και μάλλον έκαναν πρόβα. Μπροστά τους είχε εκατοντάδες καρέκλες, σημάδι ότι επρόκειτο να γίνει αργότερα συναυλία. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας υπό τους ήχους της «συννεφούλας» και άλλων. Κάποια στιγμή ακούμε και τη φωνή του Σαββόπουλου να τραγουδά. Ήταν φανερό ότι ήταν ζωντανό και όχι ηχογραφημένο. Πήγαμε και πράγματι ήταν ο Διονύσης που έκανε πρόβα. Ρωτήσαμε και μας είπαν ότι στις 20:30 είχε συναυλία. Κάναμε λίγη βόλτα ακόμα και γυρίσαμε για να ακούσουμε λίγο. Ήταν ευτύχημα που ακούσαμε λίγα τραγούδια με τον ίδιο το Σαββόπουλο. Νομίζω ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα ζωντανά. Μάλιστα επειδή πήγαμε στην αρχή βρήκαμε καρέκλα πολύ μπροστά. Κρίμα που ήμασταν κουρασμένοι και πεινασμένοι και έπρεπε να αποχωρήσουμε κατά τις 21:30 περίπου που αποχώρησε (για λίγο φαντάζομαι) ο τραγουδοποιός. Όταν φεύγαμε ο χώρος ήταν γεμάτος κόσμο και δυο άτομα από πιο πίσω που ήταν, έτρεξαν να πιάσουν τις θέσεις μας.

Και τα σχετικά βίντεο (είναι πολλά σήμερα αλλά η μέρα είχε τεράστιο ενδιαφέρον):

travelbreak · 19 Νοεμβρίου 2021