ΗΠΑ Η.Π.Α: Υπερατλαντικό και grande σε 4 πολιτείες (NY, NJ, MA, TX)

[georgeant]

Κεφάλαιο 1: Η προετοιμασία

Ποιο είναι το 1ο πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος που δεν έχει ταξιδέψει ποτέ εκτός Ευρώπης; Να βγάλει διαβατήριο. Πριν καν κλειστούν τα αεροπορικά, η έκδοση του διαβατηρίου είναι απαραίτητη εφόσον για να κλείσεις τα εισιτήρια θα χρειαστείς τον αριθμό διαβατηρίου. 80 ευρώ λοιπόν για την έκδοση διαβατηρίου (το οποίο έχει ισχύ για 5 έτη).

Αφού είχαμε τα διαβατήρια στα χέρια μας, το επόμενο βήμα ήταν η αίτηση ESTA. Είναι μία ηλεκτρονική αίτηση η οποία έχει αντικαταστήσει την έκδοση VISA από την πρεσβεία για να δεις αν σου επιτρέπεται η είσοδος στη χώρα. Κοστίζει 14 δολάρια και γίνεται εύκολα και γρήγορα μέσω της επίσημης σελίδας η οποία είναι η εξής: https://esta.cbp.dhs.gov/esta/ Μπορείτε να αλλάξετε τη γλώσσα στα ελληνικά αν θέλετε από το μενού. Προσοχή μόνο γιατί υπάρχουν πολλές παρόμοιες σελίδες που αναφέρουν ότι μπορείτε να συμπληρώσετε την αίτηση, μην ασχοληθείτε καν. Μπείτε στην επίσημη, που ανέφερα παραπάνω. Αφού απαντήσετε σε ότι ερώτηση μπορείτε να φανταστείτε ("Είστε τρομοκράτης;" "Σκοπεύετε να ταξιδέψετε με πυρομαχικά;") το πολύ μέσα σε 24 ώρες θα σας αποσταλεί στο e-mail σας η έγκριση ή η μη έγκριση της αίτησής σας. Φροντίστε να εκτυπώσετε την αίτηση και να την έχετε μαζί σας καλού κακού. Δεν μας τη ζήτησαν ποτέ γιατί προφανώς την ελέγχουν ηλεκτρονικά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Και τώρα που έχουμε τα απαραίτητα έγγραφα στη διάθεσή μας, μπορούμε να κλείσουμε τα αεροπορικά. Βρήκαμε απευθείας πτήση Αθήνα - Νέα Υόρκη με Emirates για τις 15 Οκτωβρίου και επιστροφή στις 28 του ίδιου μήνα στην εκπληκτική τιμή των 433 ευρώ/άτομο μέσω της σελίδας airshop.gr (στην οποία μας έκανε redirect το Skyscanner). Στην τιμή συμπεριλαμβάνεται μία βαλίτσα και μία χειραποσκευή. Υπήρχαν εισιτήρια με ανταπόκριση ακόμα και με 350 ευρώ πήγαινε-έλα αλλά δε θέλαμε να ξοδέψουμε σχεδόν ένα 24ωρο για να πάμε και να γυρίσουμε. Ειδικά όταν μία από τις καλύτερες αεροπορικές εταιρείες του κόσμου (μιλάμε για απίστευτη χλιδή ακόμα και στην economy, θα δείτε παρακάτω) προσφέρει αυτήν την τιμή. Στην τιμή προσθέσαμε και ταξιδιωτική ασφάλεια με κόστος 46 ευρώ η οποία μεταξύ άλλων σε αποζημιώνει με το 85% της δαπάνης στην περίπτωση που δεν ταξιδέψεις (δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται). Οπότε έχουμε σύνολο 907 ευρώ για 2 άτομα με απευθείας πτήση και με ταξιδιωτική ασφάλεια. Καθόλου άσχημα νομίζω.


Τα υπόλοιπα κόστη μετακίνησης μεταξύ πόλεων:
Νέα Υόρκη - Βοστόνη με τις λεωφορειακές γραμμές Greyhound, 15.50 ευρώ/άτομο

Για το Βοστόνη - Σάλεμ και Σάλεμ - Βοστόνη χρησιμοποιήσαμε Uber και κόστισε περίπου 65 δολάρια πήγαινε-έλα. Ήμασταν 2 επιβάτες οπότε το κόστος μοιράστηκε δια δύο. Φυσικά υπάρχει λεωφορείο που πηγαίνει στο Σάλεμ αλλά έβρεχε πολύ και δε θέλαμε να ταλαιπωρηθούμε. Γενικά χρησιμοποιήσαμε αρκετά την Uber στο ταξίδι. Ίσως περισσότερο από όσο είχαμε υπολογίσει.

Βοστόνη - Ντάλας με την American Airlines, 91.27 ευρώ/άτομο (συν 30 ευρώ/άτομο για τη βαλίτσα την οποία πληρώνεις στο check in στο αεροδρόμιο)

Ντάλας - Νέα Υόρκη με την Spirit Airlines, 123 ευρώ/άτομο με 1 βαλίτσα και 1 χειραποσκευή κατά άτομο.

Και περνάμε τώρα στην καυτή πατάτα.


Διαμονή

Θα σας το πω όσο πιο απλά γίνεται. Η διαμονή στην Νέα Υόρκη κοστίζει ΠΟΛΥ. Σε κάποιες περιπτώσεις το κόστος για ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο στο Μανχάταν για 1 βδομάδα μπορεί να ξεπεράσει εύκολα τα 1.000 ευρώ και δε μιλάω για τίποτα 4άστερα. Εκεί ας μην αναφερθούμε καθόλου καλύτερα. Αφού τρόμαξα κοιτάζοντας το booking πήγα κατευθείαν στο airbnb όπου κι εκεί η κατάσταση δεν ήταν πολύ διαφορετική. Στην καλύτερη βρίσκαμε δωμάτιο στο Μανχάταν με 100 ευρώ τη βραδιά. Η λύση ήταν μία, να ψάξουμε για διαμονή εκτός Μανχάταν. Ευτυχώς, βρήκαμε κατάλυμα με 300 ευρώ για 6 βράδια στο Jersey City. Με 150 ευρώ ο καθένας μας λοιπόν είχαμε ξεμπερδέψει με τη διαμονή στην πανάκριβη Νέα Υόρκη. Και μπορεί το New Jersey να θεωρείται διαφορετική πολιτεία από την Νέα Υόρκη, αλλά με τις συγκοινωνίες είσαι σε 20 λεπτά από το Jersey City στο Μανχάταν. Επίσης, δεν είχαμε κανένα απολύτως πρόβλημα με το κοινό μπάνιο. Για την ακρίβεια δεν πέτυχα ποτέ κανέναν στο κοινό μπάνιο του διαδρόμου, παρόλο που υπήρχαν κι άλλοι ένοικοι στα δωμάτια του χώρου. Γενικότερα, δεν είχα καθόλου άγχος με αυτό το θέμα. Αν είστε διατεθειμένοι να κάνετε μια μικρή παραχώρηση με το θέμα του μπάνιου και της περιοχής νομίζω μπορείτε να βρείτε πολύ οικονομικές λύσεις.

Το ιδιωτικό δωμάτιο σε σπίτι στη Βοστόνη κόστισε 220 ευρώ για 3 διανυκτερεύσεις και στο Ντάλας 180 ευρώ για 3 διανυκτερεύσεις. Στο δε Ντάλας, στο δωμάτιο που μέναμε στον κάτω όροφο του σπιτιού είχε και δικό του μπάνιο. Εξαιρετικά!

Σημείωση: Αν κλείνετε διαμερίσματα μέσω airbnb θα σας πρότεινα να ελέγχετε αν ο ιδιοκτήτης έχει χαρακτηριστικό "super host". Αυτό σημαίνει ότι έχει πάρει πολλές και θετικές κριτικές.


Μετακινήσεις

Δεν υπάρχει μέρος στη Νέα Υόρκη που να μην μπορείτε να πάτε με το μετρό (subway). Οπότε θα σας πρότεινα να βγάλετε την εβδομαδιαία MetroCard με 30 δολάρια. Στην περίπτωση που χρησιμοποιείτε παραπάνω από 1 φορές τη μέρα το μετρό δε σας συμφέρει τίποτα άλλο. Το απλό εισιτήριο για μία διαδρομή κοστίζει 3 δολάρια. Το μόνο αρνητικό με την επιλογή μας να μείνουμε στο Jersey City αντί για το Μανχάταν (ή κάπου αλλού στη Νέα Υόρκη) είναι ότι το δίκτυο που συνδέει το Jersey City με το Manhattan και έχει την ονομασία PATH (Port Authority Trans-Hudson) δεν ανήκει στο δίκτυο του μετρό της Νέας Υόρκης. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να βγάλουμε μια ξεχωριστή εβδομαδιαία κάρτα απεριορίστων διαδρομών (την path smartlink) με κόστος άλλα 30 δολάρια. 60 δολάρια λοιπόν για τις μετακινήσεις στην πόλη, τα οποία μπορεί να ακούγονται πολλά, αλλά τι είναι 30 δολάρια παραπάνω από τα (τουλάχιστον) 700 ευρώ που θα ξοδεύαμε επιπλέον για μείνουμε στο Μανχάταν;


Καθημερινά έξοδα

Αν για τη διαμονή υπάρχουν λύσεις δυστυχώς δεν μπορείτε να κάνετε πολλά για τα κόστη σε εισόδους μουσείων και δραστηριοτήτων ή για το φαγητό. Πανάκριβα όλα. Ενδεικτικά, για να ανέβεις στο top of the rock του Rockefeller να θαυμάσεις τη θέα θα σου κοστίσει 35 δολάρια. Θες μήπως να ανέβεις την ώρα που δύει ο ήλιος; Τότε θα δώσεις 15 δολάρια επιπλέον. Οι είσοδοι στα μουσεία κυμαίνονται κατά βάση από 20 έως 30 δολάρια, ανάλογα το μουσείο. Ένα σάντουιτς από τα Subway κοστίζει 8 δολάρια, ο καφές γύρω στα 4-5 ενώ αν θες να κάτσεις για φαγητό σε εστιατόριο θα δώσεις περίπου 30 δολάρια για μια απλή μακαρονάδα. Υπολογίστε και 30% του συνολικού ποσού για tips που πρέπει να αφήσετε στον σερβιτόρο. Εμείς για να περιορίσουμε το κόστος τρώγαμε κατά βάση street food. Falafel από τις (πάμπολλες) καντίνες στο δρόμο, σάντουιτς, πίτσα κλπ. Βλακείες δηλαδή. Δεν καθίσαμε ούτε μία φορά σε εστιατόριο. Πρωινό τρώγαμε στο δωμάτιο αφού είχα φροντίσει να πάρω μαζί μου στη βαλίτσα δύο πακέτα βρώμης. Από το super market της γειτονιάς πήραμε γάλα και φρούτα, γιαούρτια για το βράδυ κλπ. Η λύση του σούπερ μάρκετ είναι αρκετά καλή και θα περιορίσει κατά πολύ τα έξοδά σας. Μη φανταστείτε τιμές ελληνικών σούπερ μάρκετ βέβαια. $0.50 η μία μπανάνα, αν αυτό σας λέει κάτι.

Σημ.: Το 1 δολάριο ισούται περίπου με 0,91 ευρώ, οπότε για να μη σπάτε το κεφάλι σας με υπολογισμούς, να υπολογίζετε πως αυτό που βλέπετε είναι σαν να το βλέπετε σε ευρώ, άντε λιγάκι παραπάνω.


Άνθρωποι

Η πλειοψηφία των Αμερικανών είναι πάρα πολύ ευγενικοί. Δεν ξέρω αν έχω δει κάπου αλλού στην Ευρώπη τόση ευγένεια. Ίσως στη Σκωτία, τώρα που το σκέφτομαι. Αλλά σε γενικές γραμμές ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Εντάξει, υπήρχε ένας εργάτης στο Μανχάταν που λίγο έλειψε να μας διαολοστείλει καθώς περνούσαμε κάτω από κάτι σκαλωσιές αλλά φαντάζομαι ήταν η εξαίρεση. Άψογη εξυπηρέτηση όπου κι αν βρεθήκαμε, πάντα πρόθυμοι, με χαμόγελο να βοηθήσουν και πάντα με το σεις και με το σας. Στη Βοστόνη σταμάτησε μόνη της μια κυρία στο δρόμο να μας βοηθήσει ενώ ψάχναμε στο χάρτη ενώ οι περισσότεροι οδηγοί Uber ήταν ευγενέστατοι και συζητήσιμοι. Στο μετρό της Βοστόνης μια κοπέλα με δική της πρωτοβουλία μας έδωσε 1 χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου για να βγάλουμε εισιτήριο από το μηχάνημα που δεχόταν μόνο χαρτονομίσματα ενώ εμείς είχαμε μόνο κέρματα. Δε δέχτηκε να της το επιστρέψουμε. Και πολλά άλλα παραδείγματα που τώρα μου διαφεύγουν.

Οι Αμερικανοί γενικότερα είναι πολύ εκφραστικοί και η ευγένεια είναι κομμάτι αυτής της εκφραστικότητάς τους. Επίσης, μιλάνε έντονα και με χειρονομίες. Όλη αυτή η ευγένεια και η εκφραστικότητα πέρασε στην κουλτούρα τους ως ένας τρόπος για να μπορούν να συνεννοηθούν και να ζήσουν μαζί αρμονικά όλες αυτές οι διαφορετικές κουλτούρες και εθνότητες που μαζεύτηκαν στην Αμερική τους προηγούμενους αιώνες. Αυτή τουλάχιστον είναι η εξήγηση ενός Τεξανού γνωστού φίλης μου. Όσον αφορά την ευγένεια λοιπόν, δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι Αμερικανοί θεωρούν τους Ευρωπαίους λιγάκι...αγενείς.

Βέβαια για να μη γενικεύουμε, όλα εξαρτώνται κι από την πολιτεία. Οι Η.Π.Α είναι μια πολύ μεγάλη χώρα. Μερικές πολιτείες είναι μεγαλύτερες από την Ελλάδα. Συναντάμε λοιπόν μεγάλες διαφορές στο θέμα της κουλτούρας ειδικά μεταξύ βορρά και νότου. Στο Τέξας για παράδειγμα ο κόσμος είναι πιο συντηρητικός, πολύ πιο θρησκευόμενος και αρκετά πατριώτες. Το "μοναχικό αστέρι" του Τέξας το είδαμε να ανεμίζει ουκ ολίγες φορές στο Ντάλας δίπλα από τη σημαία των Η.Π.Α.


Φαγητό

Οι Αμερικανοί καταναλώνουν πολλή ζάχαρη. Υπερβολικά πολλή θα έλεγε κανείς. Περνώντας 2 βδομάδες στις Η.Π.Α συνειδητοποιήσαμε πόσο εύκολο είναι να πάρεις βάρος τρώγοντας βλακείες αφού σου τα πασάρουν χωρίς μέτρο κυριολεκτικά παντού. Η ζάχαρη έχει γίνει μέρος της κουλτούρας τους εδώ και δεκαετίες (κάτι που προσπάθησε βέβαια να αλλάξει η Michelle Obama ξεκινώντας από τα σχολεία). Φάγαμε donuts και γλυκά με το κιλό και παρατηρήσαμε ότι τα donuts είναι στην καθημερινότητα των περισσότερων Αμερικανών. Αν νομίζετε πως ο Αμερικανός αστυνομικός που τρώει donuts στο περιπολικό είναι απλά ένα στερεότυπο που βλέπουμε στις ταινίες, θα εκπλαγείτε. Όλα είναι βγαλμένα από τη ζωή! Όπως ανέφερα και πριν δεν κάτσαμε ούτε μία φορά σε εστιατόριο οπότε το μόνο που μπορώ να σας πω είναι για το street food τους, το οποίο είναι μια χαρά. Νοστιμότατο, αλλά δεν παύει να είναι street food. Τα γλυκά τους βέβαια είναι φανταστικά. Είπαμε, είναι ειδικοί στη ζάχαρη. Θα πάτε στη Νέα Υόρκη και δε θα φάτε το original New York Cheesecake; Δε γίνεται! Δωσ'τε τα $8, μην τα λυπηθείτε! Αξίζει!


Εργαλεία για τη διευκόλυνσή σας

Θα σας πρότεινα να προμηθευτείτε μία κάρτα sim για το κινητό σας. Ξεχάστε το internet ή την ομιλία μέσω του παρόχου σας, απλά ξεχάστε το. Θα έχετε χρεώσεις περιαγωγής, δηλαδή περίπου 5 ευρώ/λεπτό για εξερχόμενες κλήσεις. Για Internet δεν το συζητάμε καν. Μπορείτε να προμηθευτείτε κάποια sim από κάποιο σχετικό κατάστημα στις ΗΠΑ. Εμείς προτιμήσαμε να αγοράσουμε από την Ελλάδα μία ώστε να είμαστε έτοιμοι αμέσως μόλις προσγειωθούμε. Έτσι, μετά από μια μικρή έρευνα αγοράς καταλήξαμε στην Planet Sim την οποία αγοράσαμε από το Πλαίσιο στην τιμή των 30 ευρώ. Από κει και πέρα με το αντίστοιχο αντίτιμο βάζετε χρόνο ομιλίας και data ανάλογα με τις ανάγκες σας. Το καλό είναι ότι η κάρτα σου μένει και ο αριθμός δεν λήγει ποτέ. Περισσότερα μπορείτε να δείτε εδώ: planetsim.gr


Μετά θα σας πρότεινα να κατεβάσετε offline maps για το κινητό σας γιατί ακόμα κι αν έχετε πρόσβαση στο internet μέσω της sim δεν ξέρεις πού μπορεί να μην πιάνει το κινητό. Επίσης με βοήθησε πολύ η εφαρμογή Moovit για τις μετακινήσεις και τα δρομολόγια του μετρό και των λεωφορείων (ακριβέστατο και σούπερ χρήσιμο) αλλά και οι εφαρμογές των αεροπορικών εταιρειών για τα κινητά.

Βέβαια σε πολλά σημεία στην Νέα Υόρκη μπορείτε να έχετε δωρεάν Wi-Fi αν είστε κοντά σε wi-fi spots που έχει η πόλη με την ονομασία LinkNYC. Είναι κάτι μεγάλες οθόνες στα πεζοδρόμια που γράφουν με μεγάλα γράμματα LinkNYC και συνήθως παίζουν και διαφημίσεις. Συνδέεστε δωρεάν και μετά κάθε φόρα που θα περνάτε από σημείο με LinkNYC το κινητό σας θα συνδέεται αυτόματα. Έχουν εμβέλεια για ένα τετράγωνο περίπου. Εδώ είναι ο χάρτης με τα σημεία πρόσβασης τα οποία όπως θα δείτε μόνο λίγα δεν τα λες: https://www.link.nyc/find-a-link.html


Πρόγραμμα ταξιδιού

Δεν έχω δυσκολευτεί περισσότερο να βγάλω πρόγραμμα σε ταξίδι απ’ ότι αυτή τη φορά. Παρόλο που είχαμε κλείσει τα εισιτήρια μήνες πριν, κάθε φορά που καθόμουν να ασχοληθώ με το τι θα κάνουμε και ποια μέρα, πελάγωνα. Όχι μόνο γιατί το Μανχάταν είναι τεράστιο αλλά γιατί εκτός από το αυτό είχαμε άλλες 3 πόλεις στο πρόγραμμα. Οπότε έπρεπε να βγει ένα πρόγραμμα για κάθε μέρα των 2 εβδομάδων. Βουνό! Τελικά κατέληξα ότι το πιο εύκολο είναι να χωρίσεις το Μανχάταν σε "γειτονιές" και κάθε μέρα να εξερευνούμε κι από μία. Έτσι, έβαλα στην πρώτη μέρα το Lower Manhattan, την επόμενη Midtown Manhattan και Greenwitch Village κλπ. Θα σας πρότεινα να κάνετε το ίδιο γιατί οι αποστάσεις μεταξύ των σημείων ενδιαφέροντος είναι τεράστιες.


Κεφάλαιο 2: Η αναχώρηση και η άφιξη

Φτάσαμε 2 ώρες πριν στο Ελ. Βενιζέλος για να παραδώσουμε τις αποσκευές αλλά και να βγάλουμε τα boarding passes. Παρά το γεγονός ότι είχα κάνει ηλεκτρονικό check in, είναι απαραίτητο να περάσεις από τον γκισέ. Στην ουρά πριν το γκισέ μας έκαναν κάποιες τυπικές ερωτήσεις, τύπου "για ποιο λόγο ταξιδεύετε στις ΗΠΑ", "πόσο θα μείνετε" κλπ". Αφού έλεγξαν τα διαβατήρια (είχα ένα άγχος για την ESTA) και ήταν όλα οκ, προχωρήσαμε προς τον έλεγχο. Μετά τον έλεγχο μου λένε ότι “έχω επιλεχθεί για έναν περαιτέρω έλεγχο”. Έτσι όπως μου το είπαν νόμιζα ότι κέρδισα κάτι. Τελικά με πήγαν λίγο πιο πέρα, άνοιξαν την τσάντα με την κάμερά μου και την έψαξαν λίγο καλύτερα, ενώ την πέρασαν και με ένα ειδικό πανάκι. Παραδίπλα στις καρεκλίτσες είδα ότι περίμεναν κι άλλοι "επιλαχόντες" να ελεγχθούν και να πάρουν πίσω το διαβατήριό τους το οποίο επίσης μας είχαν πάρει και τσεκάρανε στον υπολογιστή. Σε 10' η διαδικασία τελείωσε και επέστρεψα στην παρέα μου, αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιο είναι το κριτήριο που επιλέγουν για περαιτέρω έλεγχο κάποιους επιβάτες.

Η μικρή αναστάτωση του επιπλέον ελέγχου κατευνάστηκε αμέσως μόλις μπήκαμε στο αεροσκάφος. Με είχαν προετοιμάσει για την Emirates αλλά είναι άλλο να σου το λένε και άλλο να το ζεις. Από το μέγεθος του αεροσκάφους (3 σειρές με καθίσματα αντί για 2) μέχρι το μενού που σου φέρνουν για να δεις τι θα σερβίρουν. Μας σέρβιραν δύο φορές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Στο κάθισμα επίσης βρίσκεις ένα μικρό μαξιλαράκι, κουβερτούλα, ακουστικά για να δεις ταινίες ή να ακούσεις μουσική στην οθόνη ακριβώς μπροστά σου κι ένα μικρό τσαντάκι που μέσα είχε οδοντόβουρτσα, οδοντόπαστα, μάσκα ύπνου, ωτοασπίδες και κάλτσες! Στην οθόνη μπροστά σου μπορείς να δεις ταινίες, σειρές, να παίξεις παιχνίδια, να δεις πού βρίσκεσαι στο χάρτη, να διαβάσεις ειδήσεις κ.α. Με διαφορά είναι η καλύτερη εμπειρία που είχα ποτέ από αεροπορική εταιρεία. Παρά τις ανέσεις βέβαια, να πω ότι σχεδόν 11 ώρες πτήσεις δεν παλεύονται εύκολα. Από ένα σημείο και μετά η ώρα δεν περνάει, η νύστα έρχεται (αναχωρήσαμε στις 17:30 από την Αθήνα οπότε η άφιξη στην Νέα Υόρκη ήταν 4:30 τα ξημερώματα με ώρα Ελλάδας) και επειδή εγώ δεν μπορώ με τίποτα να κοιμηθώ στο αεροπλάνο απλά υπέφερα σιωπηλά.


Η οθόνη στο μπροστινό κάθισμα

"Ναι, ναι, δεν έχω καλό σήμα"! Όχι, δεν είναι τηλέφωνο. Χειριστήριο είναι!

Το τσαντάκι που ανέφερα παραπάνω.

Ώρα για φαγητό.

Στο αεροδρόμιο Liberty του Newark πρέπει να περάσεις ξανά από έλεγχο διαβατηρίου. Ενώ μας είχαν προετοιμάσει ότι θα συναντούσαμε άπειρες ουρές στα customs και θα καθυστερούσαμε τουλάχιστον 1 ώρα, τελικά δεν υπήρχε ψυχή. Ήμασταν οι πρώτοι. Ευτυχώς γιατί η κούραση και η νύστα ήταν απερίγραπτες. Η χαρά μου κράτησε λίγο γιατί ο κυριούλης στον γκισέ μετά τις ερωτήσεις που μου έκανε ("Γιατί ήρθες; Πού θα μείνεις; Για πόσο καιρό;") αποφάσισε πως πρέπει να πάω στην αίθουσα του αστυνομικού τμήματος του αεροδρομίου να ελέγξουν ΞΑΝΑ το διαβατήριό μου. Εδώ να σας πω ότι άρχισα να ανησυχώ στα σοβαρά γιατί έτσι και τύχαινε το παραμικρό, έτσι και μου έλεγαν ότι μου απαγορεύουν τη διαμονή στη χώρα (τραβηγμένο, το ξέρω) είχα απλά καταστραφεί! Όχι μόνο είχαμε ήδη ξοδέψει ένα σωρό λεφτά σε προκρατήσεις και εισιτήρια αλλά το σημαντικότερο, είχαμε έρθει για δουλειά η οποία με τίποτα δεν μπορούσε να ακυρωθεί. Τελικά αφού περίμενα στην ειδική αίθουσα μέχρι να ελέγξουν το διαβατήριό μου (και της συμπαθέστατης Κινέζας δίπλα μου), μου το έδωσαν πίσω λέγοντάς μου ότι είναι όλα εντάξει. Βγήκα από την αίθουσα βρίσκοντας τον Βασίλη (ο οποίος δεν συνάντησε κανένα απολύτως κόλλημα με το διαβατήριό του ούτε στην Ελλάδα ούτε στις ΗΠΑ) και έφυγα από το αεροδρόμιο νιώθοντας σαν τον πρωταγωνιστή του Shawshank Redemption.

Όμως δεν είχα σκοπό να αφήσω αυτά τα περιστατικά να μου χαλάσουν τη διάθεση. Ήμουν στην Αμερική και η μικρή μας ταξιδιωτική περιπέτεια μόλις ξεκινούσε.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• …

  Go to chapter

  Go
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[echo2011]

Περιμένω πως και πως! Θέλω πολύ υλικό και από τη Βοστώνη γιατί όλο λέμε να πάμε και όλο δε μας κάθεται..

 

[georgeant]

Περιμένω πως και πως! Θέλω πολύ υλικό και από τη Βοστώνη γιατί όλο λέμε να πάμε και όλο δε μας κάθεται..

Εννοείται! Λατρεμένη Βοστόνη

 

[PhysioDuck]

Ωραίος! Μπράβο συνονόματε! Σας έκατσε πολύ ωραία η φάση!!!
Ο ενθουσιασμός σου μου θυμίζει το δικό μου όνειρο, που πραγματοποιήθηκε Οκτώβριο 2013 (η απίστευτη εποχή με κόκκινα φύλλα κτλ) και πήγαμε 1 εβδομάδα ΝΥ και 2 εβδομάδες Καλιφόρνια-Νεβάδα.
Δώσε μαγικές φώτο και τη φοβερή περιγραφή σου!

 

[georgeant]

Ωραίος! Μπράβο συνονόματε! Σας έκατσε πολύ ωραία η φάση!!!
Ο ενθουσιασμός σου μου θυμίζει το δικό μου όνειρο, που πραγματοποιήθηκε Οκτώβριο 2013 (η απίστευτη εποχή με κόκκινα φύλλα κτλ) και πήγαμε 1 εβδομάδα ΝΥ και 2 εβδομάδες Καλιφόρνια-Νεβάδα.
Δώσε μαγικές φώτο και τη φοβερή περιγραφή σου!

Σε ζηλεύω (και σε μισώ λιγάκι) για την Καλιφόρνια-Νεβάδα! Τι ταξιδάρα κι αυτή! Έχεις γράψει για αυτό το ταξίδι;

 

[georgeant]

Κεφάλαιο 1: Η προετοιμασία

Ποιο είναι το 1ο πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος που δεν έχει ταξιδέψει ποτέ εκτός Ευρώπης; Να βγάλει διαβατήριο. Πριν καν κλειστούν τα αεροπορικά, η έκδοση του διαβατηρίου είναι απαραίτητη εφόσον για να κλείσεις τα εισιτήρια θα χρειαστείς τον αριθμό διαβατηρίου. 80 ευρώ λοιπόν για την έκδοση διαβατηρίου (το οποίο έχει ισχύ για 5 έτη).

Αφού είχαμε τα διαβατήρια στα χέρια μας, το επόμενο βήμα ήταν η αίτηση ESTA. Είναι μία ηλεκτρονική αίτηση η οποία έχει αντικαταστήσει την έκδοση VISA από την πρεσβεία για να δεις αν σου επιτρέπεται η είσοδος στη χώρα. Κοστίζει 14 δολάρια και γίνεται εύκολα και γρήγορα μέσω της επίσημης σελίδας η οποία είναι η εξής: https://esta.cbp.dhs.gov/esta/ Μπορείτε να αλλάξετε τη γλώσσα στα ελληνικά αν θέλετε από το μενού. Προσοχή μόνο γιατί υπάρχουν πολλές παρόμοιες σελίδες που αναφέρουν ότι μπορείτε να συμπληρώσετε την αίτηση, μην ασχοληθείτε καν. Μπείτε στην επίσημη, που ανέφερα παραπάνω. Αφού απαντήσετε σε ότι ερώτηση μπορείτε να φανταστείτε ("Είστε τρομοκράτης;" "Σκοπεύετε να ταξιδέψετε με πυρομαχικά;") το πολύ μέσα σε 24 ώρες θα σας αποσταλεί στο e-mail σας η έγκριση ή η μη έγκριση της αίτησής σας. Φροντίστε να εκτυπώσετε την αίτηση και να την έχετε μαζί σας καλού κακού. Δεν μας τη ζήτησαν ποτέ γιατί προφανώς την ελέγχουν ηλεκτρονικά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Και τώρα που έχουμε τα απαραίτητα έγγραφα στη διάθεσή μας, μπορούμε να κλείσουμε τα αεροπορικά. Βρήκαμε απευθείας πτήση Αθήνα - Νέα Υόρκη με Emirates για τις 15 Οκτωβρίου και επιστροφή στις 28 του ίδιου μήνα στην εκπληκτική τιμή των 433 ευρώ/άτομο μέσω της σελίδας airshop.gr (στην οποία μας έκανε redirect το Skyscanner). Στην τιμή συμπεριλαμβάνεται μία βαλίτσα και μία χειραποσκευή. Υπήρχαν εισιτήρια με ανταπόκριση ακόμα και με 350 ευρώ πήγαινε-έλα αλλά δε θέλαμε να ξοδέψουμε σχεδόν ένα 24ωρο για να πάμε και να γυρίσουμε. Ειδικά όταν μία από τις καλύτερες αεροπορικές εταιρείες του κόσμου (μιλάμε για απίστευτη χλιδή ακόμα και στην economy, θα δείτε παρακάτω) προσφέρει αυτήν την τιμή. Στην τιμή προσθέσαμε και ταξιδιωτική ασφάλεια με κόστος 46 ευρώ η οποία μεταξύ άλλων σε αποζημιώνει με το 85% της δαπάνης στην περίπτωση που δεν ταξιδέψεις (δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται). Οπότε έχουμε σύνολο 907 ευρώ για 2 άτομα με απευθείας πτήση και με ταξιδιωτική ασφάλεια. Καθόλου άσχημα νομίζω.


Τα υπόλοιπα κόστη μετακίνησης μεταξύ πόλεων:
Νέα Υόρκη - Βοστόνη με τις λεωφορειακές γραμμές Greyhound, 15.50 ευρώ/άτομο

Για το Βοστόνη - Σάλεμ και Σάλεμ - Βοστόνη χρησιμοποιήσαμε Uber και κόστισε περίπου 65 δολάρια πήγαινε-έλα. Ήμασταν 2 επιβάτες οπότε το κόστος μοιράστηκε δια δύο. Φυσικά υπάρχει λεωφορείο που πηγαίνει στο Σάλεμ αλλά έβρεχε πολύ και δε θέλαμε να ταλαιπωρηθούμε. Γενικά χρησιμοποιήσαμε αρκετά την Uber στο ταξίδι. Ίσως περισσότερο από όσο είχαμε υπολογίσει.

Βοστόνη - Ντάλας με την American Airlines, 91.27 ευρώ/άτομο (συν 30 ευρώ/άτομο για τη βαλίτσα την οποία πληρώνεις στο check in στο αεροδρόμιο)

Ντάλας - Νέα Υόρκη με την Spirit Airlines, 123 ευρώ/άτομο με 1 βαλίτσα και 1 χειραποσκευή κατά άτομο.

Και περνάμε τώρα στην καυτή πατάτα.


Διαμονή

Θα σας το πω όσο πιο απλά γίνεται. Η διαμονή στην Νέα Υόρκη κοστίζει ΠΟΛΥ. Σε κάποιες περιπτώσεις το κόστος για ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο στο Μανχάταν για 1 βδομάδα μπορεί να ξεπεράσει εύκολα τα 1.000 ευρώ και δε μιλάω για τίποτα 4άστερα. Εκεί ας μην αναφερθούμε καθόλου καλύτερα. Αφού τρόμαξα κοιτάζοντας το booking πήγα κατευθείαν στο airbnb όπου κι εκεί η κατάσταση δεν ήταν πολύ διαφορετική. Στην καλύτερη βρίσκαμε δωμάτιο στο Μανχάταν με 100 ευρώ τη βραδιά. Η λύση ήταν μία, να ψάξουμε για διαμονή εκτός Μανχάταν. Ευτυχώς, βρήκαμε κατάλυμα με 300 ευρώ για 6 βράδια στο Jersey City. Με 150 ευρώ ο καθένας μας λοιπόν είχαμε ξεμπερδέψει με τη διαμονή στην πανάκριβη Νέα Υόρκη. Και μπορεί το New Jersey να θεωρείται διαφορετική πολιτεία από την Νέα Υόρκη, αλλά με τις συγκοινωνίες είσαι σε 20 λεπτά από το Jersey City στο Μανχάταν. Επίσης, δεν είχαμε κανένα απολύτως πρόβλημα με το κοινό μπάνιο. Για την ακρίβεια δεν πέτυχα ποτέ κανέναν στο κοινό μπάνιο του διαδρόμου, παρόλο που υπήρχαν κι άλλοι ένοικοι στα δωμάτια του χώρου. Γενικότερα, δεν είχα καθόλου άγχος με αυτό το θέμα. Αν είστε διατεθειμένοι να κάνετε μια μικρή παραχώρηση με το θέμα του μπάνιου και της περιοχής νομίζω μπορείτε να βρείτε πολύ οικονομικές λύσεις.

Το ιδιωτικό δωμάτιο σε σπίτι στη Βοστόνη κόστισε 220 ευρώ για 3 διανυκτερεύσεις και στο Ντάλας 180 ευρώ για 3 διανυκτερεύσεις. Στο δε Ντάλας, στο δωμάτιο που μέναμε στον κάτω όροφο του σπιτιού είχε και δικό του μπάνιο. Εξαιρετικά!

Σημείωση: Αν κλείνετε διαμερίσματα μέσω airbnb θα σας πρότεινα να ελέγχετε αν ο ιδιοκτήτης έχει χαρακτηριστικό "super host". Αυτό σημαίνει ότι έχει πάρει πολλές και θετικές κριτικές.


Μετακινήσεις

Δεν υπάρχει μέρος στη Νέα Υόρκη που να μην μπορείτε να πάτε με το μετρό (subway). Οπότε θα σας πρότεινα να βγάλετε την εβδομαδιαία MetroCard με 30 δολάρια. Στην περίπτωση που χρησιμοποιείτε παραπάνω από 1 φορές τη μέρα το μετρό δε σας συμφέρει τίποτα άλλο. Το απλό εισιτήριο για μία διαδρομή κοστίζει 3 δολάρια. Το μόνο αρνητικό με την επιλογή μας να μείνουμε στο Jersey City αντί για το Μανχάταν (ή κάπου αλλού στη Νέα Υόρκη) είναι ότι το δίκτυο που συνδέει το Jersey City με το Manhattan και έχει την ονομασία PATH (Port Authority Trans-Hudson) δεν ανήκει στο δίκτυο του μετρό της Νέας Υόρκης. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να βγάλουμε μια ξεχωριστή εβδομαδιαία κάρτα απεριορίστων διαδρομών (την path smartlink) με κόστος άλλα 30 δολάρια. 60 δολάρια λοιπόν για τις μετακινήσεις στην πόλη, τα οποία μπορεί να ακούγονται πολλά, αλλά τι είναι 30 δολάρια παραπάνω από τα (τουλάχιστον) 700 ευρώ που θα ξοδεύαμε επιπλέον για μείνουμε στο Μανχάταν;


Καθημερινά έξοδα

Αν για τη διαμονή υπάρχουν λύσεις δυστυχώς δεν μπορείτε να κάνετε πολλά για τα κόστη σε εισόδους μουσείων και δραστηριοτήτων ή για το φαγητό. Πανάκριβα όλα. Ενδεικτικά, για να ανέβεις στο top of the rock του Rockefeller να θαυμάσεις τη θέα θα σου κοστίσει 35 δολάρια. Θες μήπως να ανέβεις την ώρα που δύει ο ήλιος; Τότε θα δώσεις 15 δολάρια επιπλέον. Οι είσοδοι στα μουσεία κυμαίνονται κατά βάση από 20 έως 30 δολάρια, ανάλογα το μουσείο. Ένα σάντουιτς από τα Subway κοστίζει 8 δολάρια, ο καφές γύρω στα 4-5 ενώ αν θες να κάτσεις για φαγητό σε εστιατόριο θα δώσεις περίπου 30 δολάρια για μια απλή μακαρονάδα. Υπολογίστε και 30% του συνολικού ποσού για tips που πρέπει να αφήσετε στον σερβιτόρο. Εμείς για να περιορίσουμε το κόστος τρώγαμε κατά βάση street food. Falafel από τις (πάμπολλες) καντίνες στο δρόμο, σάντουιτς, πίτσα κλπ. Βλακείες δηλαδή. Δεν καθίσαμε ούτε μία φορά σε εστιατόριο. Πρωινό τρώγαμε στο δωμάτιο αφού είχα φροντίσει να πάρω μαζί μου στη βαλίτσα δύο πακέτα βρώμης. Από το super market της γειτονιάς πήραμε γάλα και φρούτα, γιαούρτια για το βράδυ κλπ. Η λύση του σούπερ μάρκετ είναι αρκετά καλή και θα περιορίσει κατά πολύ τα έξοδά σας. Μη φανταστείτε τιμές ελληνικών σούπερ μάρκετ βέβαια. $0.50 η μία μπανάνα, αν αυτό σας λέει κάτι.

Σημ.: Το 1 δολάριο ισούται περίπου με 0,91 ευρώ, οπότε για να μη σπάτε το κεφάλι σας με υπολογισμούς, να υπολογίζετε πως αυτό που βλέπετε είναι σαν να το βλέπετε σε ευρώ, άντε λιγάκι παραπάνω.


Άνθρωποι

Η πλειοψηφία των Αμερικανών είναι πάρα πολύ ευγενικοί. Δεν ξέρω αν έχω δει κάπου αλλού στην Ευρώπη τόση ευγένεια. Ίσως στη Σκωτία, τώρα που το σκέφτομαι. Αλλά σε γενικές γραμμές ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Εντάξει, υπήρχε ένας εργάτης στο Μανχάταν που λίγο έλειψε να μας διαολοστείλει καθώς περνούσαμε κάτω από κάτι σκαλωσιές αλλά φαντάζομαι ήταν η εξαίρεση. Άψογη εξυπηρέτηση όπου κι αν βρεθήκαμε, πάντα πρόθυμοι, με χαμόγελο να βοηθήσουν και πάντα με το σεις και με το σας. Στη Βοστόνη σταμάτησε μόνη της μια κυρία στο δρόμο να μας βοηθήσει ενώ ψάχναμε στο χάρτη ενώ οι περισσότεροι οδηγοί Uber ήταν ευγενέστατοι και συζητήσιμοι. Στο μετρό της Βοστόνης μια κοπέλα με δική της πρωτοβουλία μας έδωσε 1 χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου για να βγάλουμε εισιτήριο από το μηχάνημα που δεχόταν μόνο χαρτονομίσματα ενώ εμείς είχαμε μόνο κέρματα. Δε δέχτηκε να της το επιστρέψουμε. Και πολλά άλλα παραδείγματα που τώρα μου διαφεύγουν.

Οι Αμερικανοί γενικότερα είναι πολύ εκφραστικοί και η ευγένεια είναι κομμάτι αυτής της εκφραστικότητάς τους. Επίσης, μιλάνε έντονα και με χειρονομίες. Όλη αυτή η ευγένεια και η εκφραστικότητα πέρασε στην κουλτούρα τους ως ένας τρόπος για να μπορούν να συνεννοηθούν και να ζήσουν μαζί αρμονικά όλες αυτές οι διαφορετικές κουλτούρες και εθνότητες που μαζεύτηκαν στην Αμερική τους προηγούμενους αιώνες. Αυτή τουλάχιστον είναι η εξήγηση ενός Τεξανού γνωστού φίλης μου. Όσον αφορά την ευγένεια λοιπόν, δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι Αμερικανοί θεωρούν τους Ευρωπαίους λιγάκι...αγενείς.

Βέβαια για να μη γενικεύουμε, όλα εξαρτώνται κι από την πολιτεία. Οι Η.Π.Α είναι μια πολύ μεγάλη χώρα. Μερικές πολιτείες είναι μεγαλύτερες από την Ελλάδα. Συναντάμε λοιπόν μεγάλες διαφορές στο θέμα της κουλτούρας ειδικά μεταξύ βορρά και νότου. Στο Τέξας για παράδειγμα ο κόσμος είναι πιο συντηρητικός, πολύ πιο θρησκευόμενος και αρκετά πατριώτες. Το "μοναχικό αστέρι" του Τέξας το είδαμε να ανεμίζει ουκ ολίγες φορές στο Ντάλας δίπλα από τη σημαία των Η.Π.Α.


Φαγητό

Οι Αμερικανοί καταναλώνουν πολλή ζάχαρη. Υπερβολικά πολλή θα έλεγε κανείς. Περνώντας 2 βδομάδες στις Η.Π.Α συνειδητοποιήσαμε πόσο εύκολο είναι να πάρεις βάρος τρώγοντας βλακείες αφού σου τα πασάρουν χωρίς μέτρο κυριολεκτικά παντού. Η ζάχαρη έχει γίνει μέρος της κουλτούρας τους εδώ και δεκαετίες (κάτι που προσπάθησε βέβαια να αλλάξει η Michelle Obama ξεκινώντας από τα σχολεία). Φάγαμε donuts και γλυκά με το κιλό και παρατηρήσαμε ότι τα donuts είναι στην καθημερινότητα των περισσότερων Αμερικανών. Αν νομίζετε πως ο Αμερικανός αστυνομικός που τρώει donuts στο περιπολικό είναι απλά ένα στερεότυπο που βλέπουμε στις ταινίες, θα εκπλαγείτε. Όλα είναι βγαλμένα από τη ζωή! Όπως ανέφερα και πριν δεν κάτσαμε ούτε μία φορά σε εστιατόριο οπότε το μόνο που μπορώ να σας πω είναι για το street food τους, το οποίο είναι μια χαρά. Νοστιμότατο, αλλά δεν παύει να είναι street food. Τα γλυκά τους βέβαια είναι φανταστικά. Είπαμε, είναι ειδικοί στη ζάχαρη. Θα πάτε στη Νέα Υόρκη και δε θα φάτε το original New York Cheesecake; Δε γίνεται! Δωσ'τε τα $8, μην τα λυπηθείτε! Αξίζει!


Εργαλεία για τη διευκόλυνσή σας

Θα σας πρότεινα να προμηθευτείτε μία κάρτα sim για το κινητό σας. Ξεχάστε το internet ή την ομιλία μέσω του παρόχου σας, απλά ξεχάστε το. Θα έχετε χρεώσεις περιαγωγής, δηλαδή περίπου 5 ευρώ/λεπτό για εξερχόμενες κλήσεις. Για Internet δεν το συζητάμε καν. Μπορείτε να προμηθευτείτε κάποια sim από κάποιο σχετικό κατάστημα στις ΗΠΑ. Εμείς προτιμήσαμε να αγοράσουμε από την Ελλάδα μία ώστε να είμαστε έτοιμοι αμέσως μόλις προσγειωθούμε. Έτσι, μετά από μια μικρή έρευνα αγοράς καταλήξαμε στην Planet Sim την οποία αγοράσαμε από το Πλαίσιο στην τιμή των 30 ευρώ. Από κει και πέρα με το αντίστοιχο αντίτιμο βάζετε χρόνο ομιλίας και data ανάλογα με τις ανάγκες σας. Το καλό είναι ότι η κάρτα σου μένει και ο αριθμός δεν λήγει ποτέ. Περισσότερα μπορείτε να δείτε εδώ: planetsim.gr


Μετά θα σας πρότεινα να κατεβάσετε offline maps για το κινητό σας γιατί ακόμα κι αν έχετε πρόσβαση στο internet μέσω της sim δεν ξέρεις πού μπορεί να μην πιάνει το κινητό. Επίσης με βοήθησε πολύ η εφαρμογή Moovit για τις μετακινήσεις και τα δρομολόγια του μετρό και των λεωφορείων (ακριβέστατο και σούπερ χρήσιμο) αλλά και οι εφαρμογές των αεροπορικών εταιρειών για τα κινητά.

Βέβαια σε πολλά σημεία στην Νέα Υόρκη μπορείτε να έχετε δωρεάν Wi-Fi αν είστε κοντά σε wi-fi spots που έχει η πόλη με την ονομασία LinkNYC. Είναι κάτι μεγάλες οθόνες στα πεζοδρόμια που γράφουν με μεγάλα γράμματα LinkNYC και συνήθως παίζουν και διαφημίσεις. Συνδέεστε δωρεάν και μετά κάθε φόρα που θα περνάτε από σημείο με LinkNYC το κινητό σας θα συνδέεται αυτόματα. Έχουν εμβέλεια για ένα τετράγωνο περίπου. Εδώ είναι ο χάρτης με τα σημεία πρόσβασης τα οποία όπως θα δείτε μόνο λίγα δεν τα λες: https://www.link.nyc/find-a-link.html


Πρόγραμμα ταξιδιού

Δεν έχω δυσκολευτεί περισσότερο να βγάλω πρόγραμμα σε ταξίδι απ’ ότι αυτή τη φορά. Παρόλο που είχαμε κλείσει τα εισιτήρια μήνες πριν, κάθε φορά που καθόμουν να ασχοληθώ με το τι θα κάνουμε και ποια μέρα, πελάγωνα. Όχι μόνο γιατί το Μανχάταν είναι τεράστιο αλλά γιατί εκτός από το αυτό είχαμε άλλες 3 πόλεις στο πρόγραμμα. Οπότε έπρεπε να βγει ένα πρόγραμμα για κάθε μέρα των 2 εβδομάδων. Βουνό! Τελικά κατέληξα ότι το πιο εύκολο είναι να χωρίσεις το Μανχάταν σε "γειτονιές" και κάθε μέρα να εξερευνούμε κι από μία. Έτσι, έβαλα στην πρώτη μέρα το Lower Manhattan, την επόμενη Midtown Manhattan και Greenwitch Village κλπ. Θα σας πρότεινα να κάνετε το ίδιο γιατί οι αποστάσεις μεταξύ των σημείων ενδιαφέροντος είναι τεράστιες.


Κεφάλαιο 2: Η αναχώρηση και η άφιξη

Φτάσαμε 2 ώρες πριν στο Ελ. Βενιζέλος για να παραδώσουμε τις αποσκευές αλλά και να βγάλουμε τα boarding passes. Παρά το γεγονός ότι είχα κάνει ηλεκτρονικό check in, είναι απαραίτητο να περάσεις από τον γκισέ. Στην ουρά πριν το γκισέ μας έκαναν κάποιες τυπικές ερωτήσεις, τύπου "για ποιο λόγο ταξιδεύετε στις ΗΠΑ", "πόσο θα μείνετε" κλπ". Αφού έλεγξαν τα διαβατήρια (είχα ένα άγχος για την ESTA) και ήταν όλα οκ, προχωρήσαμε προς τον έλεγχο. Μετά τον έλεγχο μου λένε ότι “έχω επιλεχθεί για έναν περαιτέρω έλεγχο”. Έτσι όπως μου το είπαν νόμιζα ότι κέρδισα κάτι. Τελικά με πήγαν λίγο πιο πέρα, άνοιξαν την τσάντα με την κάμερά μου και την έψαξαν λίγο καλύτερα, ενώ την πέρασαν και με ένα ειδικό πανάκι. Παραδίπλα στις καρεκλίτσες είδα ότι περίμεναν κι άλλοι "επιλαχόντες" να ελεγχθούν και να πάρουν πίσω το διαβατήριό τους το οποίο επίσης μας είχαν πάρει και τσεκάρανε στον υπολογιστή. Σε 10' η διαδικασία τελείωσε και επέστρεψα στην παρέα μου, αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιο είναι το κριτήριο που επιλέγουν για περαιτέρω έλεγχο κάποιους επιβάτες.

Η μικρή αναστάτωση του επιπλέον ελέγχου κατευνάστηκε αμέσως μόλις μπήκαμε στο αεροσκάφος. Με είχαν προετοιμάσει για την Emirates αλλά είναι άλλο να σου το λένε και άλλο να το ζεις. Από το μέγεθος του αεροσκάφους (3 σειρές με καθίσματα αντί για 2) μέχρι το μενού που σου φέρνουν για να δεις τι θα σερβίρουν. Μας σέρβιραν δύο φορές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Στο κάθισμα επίσης βρίσκεις ένα μικρό μαξιλαράκι, κουβερτούλα, ακουστικά για να δεις ταινίες ή να ακούσεις μουσική στην οθόνη ακριβώς μπροστά σου κι ένα μικρό τσαντάκι που μέσα είχε οδοντόβουρτσα, οδοντόπαστα, μάσκα ύπνου, ωτοασπίδες και κάλτσες! Στην οθόνη μπροστά σου μπορείς να δεις ταινίες, σειρές, να παίξεις παιχνίδια, να δεις πού βρίσκεσαι στο χάρτη, να διαβάσεις ειδήσεις κ.α. Με διαφορά είναι η καλύτερη εμπειρία που είχα ποτέ από αεροπορική εταιρεία. Παρά τις ανέσεις βέβαια, να πω ότι σχεδόν 11 ώρες πτήσεις δεν παλεύονται εύκολα. Από ένα σημείο και μετά η ώρα δεν περνάει, η νύστα έρχεται (αναχωρήσαμε στις 17:30 από την Αθήνα οπότε η άφιξη στην Νέα Υόρκη ήταν 4:30 τα ξημερώματα με ώρα Ελλάδας) και επειδή εγώ δεν μπορώ με τίποτα να κοιμηθώ στο αεροπλάνο απλά υπέφερα σιωπηλά.


Η οθόνη στο μπροστινό κάθισμα

"Ναι, ναι, δεν έχω καλό σήμα"! Όχι, δεν είναι τηλέφωνο. Χειριστήριο είναι!

Το τσαντάκι που ανέφερα παραπάνω.

Ώρα για φαγητό.

Στο αεροδρόμιο Liberty του Newark πρέπει να περάσεις ξανά από έλεγχο διαβατηρίου. Ενώ μας είχαν προετοιμάσει ότι θα συναντούσαμε άπειρες ουρές στα customs και θα καθυστερούσαμε τουλάχιστον 1 ώρα, τελικά δεν υπήρχε ψυχή. Ήμασταν οι πρώτοι. Ευτυχώς γιατί η κούραση και η νύστα ήταν απερίγραπτες. Η χαρά μου κράτησε λίγο γιατί ο κυριούλης στον γκισέ μετά τις ερωτήσεις που μου έκανε ("Γιατί ήρθες; Πού θα μείνεις; Για πόσο καιρό;") αποφάσισε πως πρέπει να πάω στην αίθουσα του αστυνομικού τμήματος του αεροδρομίου να ελέγξουν ΞΑΝΑ το διαβατήριό μου. Εδώ να σας πω ότι άρχισα να ανησυχώ στα σοβαρά γιατί έτσι και τύχαινε το παραμικρό, έτσι και μου έλεγαν ότι μου απαγορεύουν τη διαμονή στη χώρα (τραβηγμένο, το ξέρω) είχα απλά καταστραφεί! Όχι μόνο είχαμε ήδη ξοδέψει ένα σωρό λεφτά σε προκρατήσεις και εισιτήρια αλλά το σημαντικότερο, είχαμε έρθει για δουλειά η οποία με τίποτα δεν μπορούσε να ακυρωθεί. Τελικά αφού περίμενα στην ειδική αίθουσα μέχρι να ελέγξουν το διαβατήριό μου (και της συμπαθέστατης Κινέζας δίπλα μου), μου το έδωσαν πίσω λέγοντάς μου ότι είναι όλα εντάξει. Βγήκα από την αίθουσα βρίσκοντας τον Βασίλη (ο οποίος δεν συνάντησε κανένα απολύτως κόλλημα με το διαβατήριό του ούτε στην Ελλάδα ούτε στις ΗΠΑ) και έφυγα από το αεροδρόμιο νιώθοντας σαν τον πρωταγωνιστή του Shawshank Redemption.

Όμως δεν είχα σκοπό να αφήσω αυτά τα περιστατικά να μου χαλάσουν τη διάθεση. Ήμουν στην Αμερική και η μικρή μας ταξιδιωτική περιπέτεια μόλις ξεκινούσε.


Κεφάλαιο 3: Το Μεγάλο Μήλο

"Η πρωτεύουσα του κόσμου". "Το κέντρο του σύμπαντος". "Η πόλη που ποτέ δεν κοιμάται". "The Empire City". "The Big Apple". " Χωνευτήρι λαών". Ποια άλλη πόλη έχει τόσα προσωνύμια; Η πόλη που αρχικά ονομάστηκε "Νέο Άμστερνταμ" (από τους πρώτους άποικους που ήταν Ολλανδοί και το 1624 αγόρασαν το Νησί Μανχάταν από τους Ινδιάνους για 24(!!) δολάρια) και αργότερα "Νέα Υόρκη (το 1664 η εξουσία πέρασε από τους Ολλανδούς στους Άγγλους και μετονομάστηκε σε Νέα Υόρκη προς τιμήν του δούκα της Υόρκης, αδελφό του τότε Βασιλέα της Αγγλίας) είναι όντως η πρωτεύουσα του κόσμου. Όχι μόνο γιατί αποτελεί το επιχειρηματικό, χρηματιστηριακό, πολιτιστικό, διπλωματικό, οικονομικό και τεχνολογικό κέντρο του κόσμου αλλά κυρίως γιατί όντως είναι ένα χωνευτήρι λαών, μια πόλη που ουσιαστικά είναι "λιγότερο Αμερική" από οποιαδήποτε άλλη πόλη της Αμερικής.
Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα η μετανάστευση των Ευρωπαίων στην Νέα Υόρκη αυξήθηκε κατά πολύ. Κυρίως μετανάστευαν Ιρλανδοί, Ιταλοί και Γερμανοί με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Πλέον στην Νέα Υόρκη ζουν άνθρωποι κυριολεκτικά από όλες τις γωνιές του πλανήτη και το σημαντικότερο, ζουν όλοι αρμονικά. Δεν ήταν πάντα έτσι βέβαια. Η Νέα Υόρκη έχει κι αυτή τη δική της ματωμένη ιστορία και έχουν λάβει χώρα ουκ ολίγες σφαγές τον 19ο αιώνα μεταξύ διαφόρων εθνικοτήτων. Έχετε δει τις "Συμμορίες της Νέας Υόρκης";

Οι περισσότεροι από εμάς όταν αναφερόμαστε στην Νέα Υόρκη συνήθως εννοούμε το Manhattan. Αυτό δεν είναι τελείως σωστό γιατί η Πόλη της Νέας Υόρκης, η New York City-NYC (Νέα Υόρκη ονομάζεται ουσιαστικά η πολιτεία) αποτελείται από 4 ακόμα διαμερίσματα. Το Bronx, Το Brooklyn, το Queens και το Staten Island. Γιατί όμως ο νους μας πάει μόνο στο Μανχάταν; Γιατί πολύ απλά όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα συμβαίνουν εκεί. Κι εμείς κατά βάση εκεί θα κινηθούμε.


Ημέρα 1η

Αφού πήραμε την κόκκινη γραμμή του PATH από την Journal Square του Jersey City σε 20 λεπτά περίπου ήμασταν στο σταθμό του World Trade Center. Από εκεί, θα κατηφορίζαμε νότια με προορισμό το Battery Park. Από εκεί θα παίρναμε το ferry της εταιρείας Statue Cruises που θα μας πήγαινε στο Liberty Island και στο Ellis Island και μετά θα μας επέστρεφε στο Battery Park. Το εισιτήριο για αυτή τη διαδρομή κοστίζει $18.50 και τα είχαμε κλείσει από πριν οnline (statuecruises.com).

Ακόμα κι αν δεν έχει βρεθεί κάποιος ποτέ στη Νέα Υόρκη ότι δει εκεί θα του φανεί παράξενα οικείο. Και πώς να μην του φανεί, έχει δει τις γωνιές της και τα κτίριά της αναρίθμητες φορές σε σειρές και ταινίες. Ωστόσο, τίποτα δε σε προετοιμάζει για το δέος που θα νιώσεις περπατώντας κάτω από τους ουρανοξύστες και μέσα στα πάρκα της.

Από τις πρώτες εικόνες που αντίκρισα όταν βγήκα από το σταθμό του WTC. Το κτίριο με τους μικρούς πυργίσκους και τον πράσινο τρούλο είναι το Woolworth Building, ένα από τα ομορφότερα κτίρια της Νέας Υόρκης. Από το 1913 έως το 1930 ήταν το ψηλότερο κτίριο του κόσμου.

Αυτό είναι το Oculus, το οποίο σχεδίασε ο Santiago Calatrava. Αποτελεί μεταφορικό κόμβο που συνδέει το New Jersey με το Manhattan και το δίκτυο του μετρό της Νέας Υόρκης. Σχεδιάστηκε μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11 Σεπτεμβρίου 2001 ώστε να μοιάζει με "ένα περιστέρι που ανοίγει τα φτερά του φεύγοντας από τα χέρια ενός παιδιού". Κατά τα άλλα στην εικόνα βλέπετε grafity, κόσμο να πηγαίνει στις δουλειές του, ουρανοξύστες και ατμούς από τους υπονόμους. Τυπική εικόνα της Νέας Υόρκης δηλαδή!

Oculus

Ο ουρανοξύστης One World ο οποίος αποτελεί πλέον το ψηλότερο κτίριο στην Νέα Υόρκη αυτή τη στιγμή (541,30 μέτρα). Μέχρι κάποιο άλλο κτίριο να τον ξεπεράσει. Θα τον δείτε και καλύτερα σε επόμενες φωτογραφίες.

Ένα από τα πολλά "I love NY" καταστήματα που υπάρχουν στο Μανχάταν.

Φτάνοντας στο Battery Park και ακολουθώντας τις πινακίδες για το Statue Cruises επιβιβαστήκαμε στο πλοίο με προορισμό το Liberty Island, αφού βέβαια περάσαμε πρώτα από έλεγχο τύπου αεροδρομίου.

Στο κατάστρωμα του πλοίου, κοιτώντας το Μανχάταν να απομακρύνεται.

Το Staten Island Ferry, που σε μεταφέρει (δωρεάν) από το Μανχάταν στο Staten Island. Πολλοί επιλέγουν αυτόν τον τρόπο για να δουν το Άγαλμα της Ελευθερίας αφού περνάει σχετικά κοντά του. Δεν είναι το ίδιο φυσικά με το να πας στο νησί. Αλλά είναι μια κάποια λύση για όποιον δε θέλει να δώσει τα 18 δολάρια.

Η πρώτη εικόνα που αντίκρισα από το άγαλμα. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο χαρούμενος ήμουν! Άρχισα να συνειδητοποιώ πού βρίσκομαι και ότι επιτέλους κατάφερα να έρθω στη Νέα Υόρκη, κάτι που πάντα θεωρούσα ακατόρθωτο.

Βγήκαμε από το πλοίο. Παρ'όλο που ήταν πολύ νωρίς το πρωί (9:00) ο κόσμος ήταν αρκετός. Όχι τόσος όμως ώστε να είναι ενοχλητικός.

Η πίσω μεριά του αγάλματος. Η μπροστινή είναι στην άκρη του νησιού, για να υποδέχεται τους μετανάστες που κατέφθαναν με πλοίο στο νησί από την Ευρώπη.

Το μουσείο για το άγαλμα της Ελευθερίας. Θα έρθουμε σε λίγο.

Το Μανχάταν κάτω από ένα γκρίζο και συννεφιασμένο ουρανό, όπως φαίνεται από το Liberty Island. Και ένα ελικόπτερο να πετάει από πάνω. Πολλά ελικόπτερα γενικά πετούσαν πάνω από την πόλη κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Με τον Bill!

Yesss! I did it!

Η κυρία Ελευθερία αξίζει μερικά κοντινά νομίζω για να φανεί η ομορφιά της!

Η Manhattan Bridge.

Ο Βασίλης και τα πλοία που φεύγουν (ωπ, ποιητικό ακούστηκε αυτό).

Η επόμενη παρτίδα επισκεπτών καταφθάνει.

Ε νομίζω αξίζω κι εγώ μια φωτογραφία με αυτό το φόντο!

Καναπέδες και καρέκλες για την ανάπαυσή σας!

Στο μουσείο πήραμε αρκετές πληροφορίες για την ιστορία του αγάλματος. Όπως για παράδειγμα πόσους πυρσούς έχει αλλάξει (παρακάτω βλέπετε έναν από τους προηγούμενους).

Λίγες πληροφορίες για το άγαλμα:

Η ιδέα του αγάλματος ανήκει στον Γάλλο ιστορικό Εντουάρ ντε Λαμπουλέ, ο οποίος πρότεινε να κατασκευαστεί ένα μνημείο προς τιμήν της γαλλοαμερικανικής φιλίας. Τη στατική δομή του μελέτησε ο μηχανικός Γκυστάβ Άιφελ (ναι, ο γνωστός). Ο σκελετός του αγάλματος καλύφθηκε με φύλλα χαλκού σφυρηλατημένα στο χέρι για να δώσουν στο άγαλμα την μορφή που βλέπετε. Το κολοσσιαίο άγαλμα αποσυναρμολογήθηκε σε 350 κομμάτια και μεταφέρθηκε στις ΗΠΑ το 1885, όπου συναρμολογήθηκε ξανά. Το άγαλμα εικονίζει την Ελευθερία ως γυναικεία μορφή, να κρατά στο υψωμένο δεξί της χέρι πυρσό και στο αριστερό μια πλάκα στην οποία αναγράφεται η ημερομηνία «4 Ιουλίου 1776», ημέρα ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μαζί με τη βάση έχει ύψος 93 μέτρα. Ο πυρσός το 1986 καλύφθηκε με λεπτά φύλλα χρυσού 24 καρατίων.
Από το 1986 αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Όπως ανέφερα παραπάνω το άγαλμα ήταν η πρώτη εικόνα που έβλεπαν οι μετανάστες που κατέφθαναν από την Ευρώπη με πλοίο κι έτσι έχει συνδεθεί με σύμβολο αισιοδοξίας και ελπίδας για μια καλύτερη ζωή.

Βγαίνοντας από το μουσείο ανεβήκαμε τα σκαλιά στα αριστερά της εισόδου κι έτσι είχαμε μία πολύ όμορφη άποψη του αγάλματος ακριβώς μπροστά μας.

Αφού διαβάσαμε ό,τι πληροφορία υπήρχε στο μουσείο (να πάτε, περιλαμβάνεται στο εισιτήριο του πλοίου και είναι μικρό) πήραμε και πάλι το ferry με προορισμό το Ellis Island. Το νησί ήταν από το 1892 ο χώρος υποδοχής των μεταναστών που θα περνούσαν στο Μανχάταν. Εδώ θα επισκεφτούμε το Μουσείο Μεταναστών.

Μέσα στο μουσείο.

Από το 1811 έως το 1892 υπολογίζεται ότι το Μανχάταν υποδέχτηκε περισσότερους από 8.000.000 μετανάστες, (με πιθανότερο νούμερο το 12.000.000). Αστρονομικοί αριθμοί.


Εδώ βρισκόμαστε στην αίθουσα καταγραφής του κεντρικού κτιρίου.

Ένα από τα πολλά σκίτσα που θα δει κάποιος στο μουσείο. The Melting Pot (το χωνευτήρι).

Αυτά είναι τα άσχημα.

Στις τηλεφωνικές συσκευές μπορείς να ακούσεις πραγματικές μαρτυρίες μεταναστών από τον 20ο αιώνα.

1.456.000-2.000.000 υπολογίζονται οι Έλληνες που ζουν στις Η.Π.Α. ενώ στη Νέα Υόρκη ζουν 127.268 με τα στοιχεία της απογραφής του 2010.

Βαλίτσες, στην είσοδο του μουσείου.

Φεύγοντας από το Ellis Island.

Μανχάταν, ερχόμαστε!

Επιστροφή στο Battery Park. Σε αυτούς τους μεγάλους πυλώνες αναγράφονται ονόματα περισσότερων από 4,600 ναυτικών του Αμερικανικού Ναυτικού που έχασαν τη ζωή τους στον Β' παγκόσμιο πόλεμο. Είμαστε στο East Coast War Memorial.

Ο χάλκινο αετός. Κρατάει ένα δάφνινο στεφάνι και κάθεται πάνω σε κύμα ωκεανού. Συμβολίζει το πένθος στη θάλασσα.

Συνεχίζουμε βόρεια. Το ιερό της Αγίας Ελισάβετ Άντε Σετόν στην Εκκλησία της Παναγίας του Αγίου Ροδαρίου (αριστερά) δίπλα στο σπίτι του Τζέιμς Γουάτσον (δεξιά).

Συνεχίζουμε τον περίπατό μας βόρεια, αφού πήραμε έναν ζεστό καφέ από τα Starbucks.

Αυτό που παρατηρήσαμε και που μας έκανε μεγάλη έκπληξη γιατί δεν το περιμέναμε είναι το πόσο ωραία κτίρια έχει η Νέα Υόρκη. Ενώ περιμέναμε να δούμε απλά γυάλινους ουρανοξύστες που θα νιώθεις ότι σε καταπλακώνουν και σου κρύβουν το φως αυτό που είδαμε ήταν κτίρια-κοσμήματα, αρχιτεκτονικά αριστουργήματα πραγματικά. Υπάρχουν ουρανοξύστες και κτίρια που έχουν Gargoyles! Είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό! Ειδικά το Lower Manhattan που βρισκόμασταν τη σημερινή ημέρα έχει μερικά από τα ομορφότερα κτίρια της Νέας Υόρκης.

Καφέ ή ντόνατ κανείς; Τα βρίσκεις παντού στο δρόμο!

Δωσ'του καφέ και θα είναι χαρούμενος. Μιλάμε για πραγματική μεταμόρφωση.

Είμαστε έξω από το μουσείο των Ινδιάνων. Θα σας πρότεινα να μπείτε και να το δείτε. Είναι μικρό, θα το δείτε γρήγορα και είναι δωρεάν. Και πολύ πολύ ενδιαφέρον.

Μπροστά ακριβώς από το μουσείο βρίσκεται το Bowling Green, το τριγωνικό πάρκο που οι αριστοκράτες έπαιζαν παλιά bowling. Στην μύτη αυτού του τριγώνου βρίσκεται το σήμα κατατεθέν του οικονομικού κέντρου της πόλης (είμαστε πολύ κοντά στην Wall Street) o μεγάλος μεταλλικός ταύρος (The Charging Bull).

Για κάποιο λόγο οι τουρίστες κάνουν ουρά για να φωτογραφηθούν κρατώντας τα @@ του ταύρου. Μου φάνηκε τόσο αστείο.

Από εδώ ξεκινάει και η οδός Broadway, ο δρόμος που καταλήγει στην Theater district με τα πολλά θέατρα.

Όμως μην ξεχάσουμε την επίσκεψή μας στο μουσείο των Ινδιάνων. Εκτός των άλλων, στεγάζεται και σε ένα πολύ εντυπωσιακό κτίριο.

Στο μουσείο θα δείτε την ιστορία των αυτοχθόνων Αμερικανών. Τις διαφορετικές φυλές που υπήρχαν στην Ήπειρο, κομμάτια των παραδόσεών τους αλλά και της κουλτούρας τους. Πραγματικά πολύ ενδιαφέρον.

Βγαίνοντας από το μουσείο. Η ουρά για τα @@ του ταύρου καλά κρατεί!

Κατευθυνόμαστε προς τη financial district και την Wall street.

Στις αρχές της Wall Street θα συναντήσουμε την επιβλητική γοτθική εκκλησία Trinity Church

Προχωράμε στη Wall St.

Προχωρώντας την Wall Street θα δούμε το Federal Hall που ήταν το πρώτο δημαρχείο της Νέας Υόρκης. Στην πραγματικότητα το πραγματικό Federal Hall κατεδαφίστηκε το 1812. Αυτό είναι απλά ένα μνημείο που βρίσκεται στη θέση του.

Στο Federal Hall είχε ορκιστεί ο George Washington ως ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ. Εδώ βλέπουμε λοιπόν το άγαλμά του.

To Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Μπορείτε να φανταστείτε τι θα έγινε εδώ στο κραχ του '29...

Είναι το μεγαλύτερο χρηματιστήριο στον κόσμο από την κεφαλαιοποίηση των εισηγμένων εταιρειών, καθώς η μέση ημερήσια αξία συναλλαγών ήταν περίπου 169 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, το 2013.

Στο Νο 23 της Wall St. θα δούμε τα σημάδια από την τρομοκρατική επίθεση του 1920.

Το μεσημέρι στις 16 Σεπτεμβρίου 1920, μια άμαξα βρέθηκε στο 23 νούμερο της Wall Street, στα κεντρικά της J.P. Morgan. Ένα λεπτό αργότερα, ένας χρονομετρητής πυροδότησε τα εκατό κιλά δυναμίτη που ήταν κρυμμένα μέσα, προκαλώντας μια τεράστια έκρηξη που κυριολεκτικά ταρακούνησε τη Wall Street για πολλά τετράγωνα προς όλες τις κατευθύνσεις.

Τριάντα οκτώ άτομα σκοτώθηκαν (κυρίως υπάλληλοι) και τετρακόσια τραυματίστηκαν, εν μέρει λόγω των 500 λιρών από χυτοσίδηρο που είχαν αναμειχθεί με τα εκρηκτικά.

Ο Λύκος της Wall Street! Λέμε τώρα...

Επόμενος σταθμός μας είναι το μνημείο της 11ης Σεπτεμβρίου (9/11 Memorial).

Κατευθυνόμενοι προς τα εκεί, θα ρίξουμε μια ματιά στο μικρό νεκροταφείο δίπλα από την Trinity Church.

Και αυτή ακριβώς την ώρα θα ξεκινήσει να βρέχει. Καλά την είχαμε γλιτώσει ως τώρα.

Το μνημείο για την 11 Σεπτεμβρίου βρίσκεται στην περιοχή του πρώην συγκροτήματος του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου και καταλαμβάνει περίπου το ήμισυ του χώρου των 16 στρεμμάτων. Το μνημείο διαθέτει δύο τεράστιους καταρράκτες και αντανακλαστικές πισίνες, 4.000 τ.μ. ο καθένας σε μέγεθος, στη θέση των αρχικών δίδυμων πύργων.

Στο πλαίσιο γύρω από τους καταρράκτες αναγράφονται τα ονόματα των 3.000 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους την ημέρα εκείνη.

Μικρή στάση σε σούπερ μάρκετ για κολατσιό και για προμήθειες του πρωινού.

Μετά είχα βάλει στο πρόγραμμα να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα παραλιακά με τον ποταμό Hudson στα αριστερά μας και κατευθυνόμενοι βόρεια. Θα ξεκινούσαμε από το South Cove με προορισμό το North Cove. Ο περίπατος αυτός είναι από τους ωραιότερους που μπορεί να κάνει κάποιος στο Μανχάταν αλλά δυστυχώς ο καιρός μας τα χάλασε. Έβρεχε καταρρακτωδώς! Πέρα από τη μουντάδα που δεν κολάκευε καθόλου το τοπίο, κρατούσα την ομπρέλα με αποτέλεσμα να μην μπορώ να βγάλω τις φωτογραφίες που ήθελα.

Παρ'όλα αυτά περπατήσαμε στην εντελώς άδεια από κόσμο (δεν υπήρχε ψυχή!) Battery Park City Esplanade με σκοπό να φτάσουμε μέχρι το Brookfield Place. Εδώ βλέπουμε τους ουρανοξύστες του Jersey City δυτικά του ποταμού Hudson.

Στο βάθος διακρίνεται μέσα από την ομίχλη το άγαλμα της Ελευθερίας στο Liberty Island και δίπλα ακριβώς το Ellis Island.

Το παρακάτω γλυπτό που συναντήσαμε στα δεξιά μας ονομάζεται "the upper room".

Φτάσαμε στο North Cove και στο Brookfield Place (συγκρότημα γραφείων με καταστήματα, φαγητό και παγοδρόμιο και ειδικές εκδηλώσεις).

Επειδή έχουμε πολύ πράμα ακόμα να δούμε θα συνεχίσουμε το πρόγραμμά μας χωρίς να κάνουμε στάση στο Brookfield Place.

Είμαστε στην περιοχή Tribeca (σημαίνει Triangle Below Canal street) και είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει. Ένα νοητό τρίγωνο που σχηματίζεται από την Canal Street, την Broadway και την West St. Σας το μαρκάρω στον χάρτη:

Η περιοχή είναι από τις πιο ωραίες του Μανχάταν με άπειρα μπαρ, εστιατόρια και όμορφα κτίρια. Βέβαια αυτό το "από τις ωραιότερες περιοχές της Ν.Υ." θα με ακούσετε να το λέω συχνά για πάρα πολλές γειτονιές. Γίνομαι γραφικός αλλά τι να κάνω, αφού είναι απίστευτη η Νέα Υόρκη.

Αυτή είναι Staple Street Skybridge.

Η Staple Street είναι ένας από τους μικρότερους δρόμους της πόλης, μόλις δύο τετράγωνα. Μια γέφυρα από χυτοσίδηρο συνδέει τα δύο κτίρια. Η ιστορία της είναι εξής:

Τα κτίρια που συνδέονται με αυτή τη γέφυρα κάποτε ανήκαν στο νοσοκομείο της Νέας Υόρκης. Το κτίριο στα αριστερά χτίστηκε το 1893 ως "οίκος ανακούφισης" του νοσοκομείου, γνωστό και ως αίθουσα έκτακτης ανάγκης. Στα δεξιά στο κτίριο που χτίστηκε το 1907 στεγαζόταν η αίθουσα πλυντηρίων του νοσοκομείου. Η γέφυρα δημιουργήθηκε για να συνδέει τους τρίτους ορόφους και των δύο κτιρίων.

Τελικά το νοσοκομείο μετακόμισε, αλλά η γέφυρα παραμένει εκεί 100 χρόνια αργότερα.

Η βροχή μπορεί να σε εμποδίζει να κάνεις κάποια πράγματα και να ευχαριστηθείς το περπάτημα αλλά η άτιμη τα κάνει όλα και φαίνονται υπέροχα με τις αντανακλάσεις της! Ειδικά τώρα που ψιλοσταμάτησε να βρέχει, του έδωσα και κατάλαβε!

Αυτό το πανύψηλο και κακάσχημο κτίριο που μοιάζει με πύργο από τουβλάκια Jenga είναι το Christian de Portzamparc και είναι τόσο άσχημο που καταντά ενδιαφέρον! Είπαμε, η Νέα Υόρκη είναι όμορφη, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε θα συναντήσεις τα πάντα.

Επιμένω ότι αυτή είναι η καλύτερη φωτογραφία που τον έβγαλα στο ταξίδι. Ακόμα δε μου έχει αποδώσει τα εύσημα.

Κάνε στην άκρη λοιπόν να βγάλω τα όμορφα κτίρια πίσω, η αχαριστία έχει και τα όριά της.

To One World και πάλι στο οπτικό μας πεδίο. Λατρεύω τις αντανακλάσεις των φώτων των αυτοκινήτων στο βρεγμένο δρόμο!

Έχουμε μπει πλέον στην περιοχή της China Town. Δυστυχώς η βροχή δυνάμωσε ξανά, αλλά δεν πτοούμαστε.

Περπατήσαμε ελάχιστα στην China Town (θα την επισκεφτούμε μια από τις επόμενες ημέρες πιο διεξοδικά με καλύτερο καιρό).

Αφού περάσαμε τα όρια της China Town μπήκαμε στην Little Italy. H Μικρή Ιταλία ήταν γνωστή για τον μεγάλο πληθυσμό της σε Ιταλο-αμερικανούς που εγκαταστάθηκαν εδώ στα τέλη του 19ου αιώνα. Πλέον υπάρχουν μόνο μερικά ιταλικά καταστήματα και εστιατόρια. Η περιοχή έχει συρρικνωθεί αρκετά λόγω της..."επεκτατικής πολιτικής" της γειτονικής China Town.

Συμβουλή 1η: Να φάτε pizza σε κάποια από τα πάμπολλα εστιατόρια της περιοχής!
Συμβουλή 2η: Να δείτε τον "Νονό"! Αφενός γιατί το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι γυρισμένο εδώ αφετέρου γιατί δεν γίνεται απλά να μην έχετε δει αυτό το αριστούργημα.

Και παρ'όλο που η περιοχή είναι άκρως ενδιαφέρουσα, η βροχή λίγο μας κούρασε ενώ είχαμε γίνει και λίγο μούσκεμα. Θέλαμε να κάτσουμε κάπου για έναν ζεστό καφέ! Τελικά καταλήξαμε στα χαζά mc donald's γιατί ήταν το πρώτο που βρήκαμε μπροστά μας. Προφανώς και ο καφές τους ήταν σαν ξέπλυμα αλλά τουλάχιστον ξεκουραστήκαμε λίγο.

Αφού φύγαμε μετά από 1 ώρα περίπου από τα mac συνεχίσαμε να ψάχνουμε τριγύρω για να φάμε κάτι για βράδυ. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ότι είχε αρχίσει να βρέχει τόσο πολύ και δυνατά που είχαμε κάτσει κάτω από ένα υπόστεγο και είχαμε απλώς παραλύσει! Μπόρεσα να βγάλω μόνο την παρακάτω φωτογραφία (για να καταλάβετε τι εννοώ).

Τελικά περπατήσαμε λίγο ακόμη και μπήκαμε άρον-άρον σε μια μικρή πιτσαρία και παρόλο που χρυσοπληρώσαμε τα -ομολογουμένως τεράστια-slices καταφέραμε να στριμωχτούμε και να τα φάμε στο μπαρ. Ο χώρος ήταν τόσο μικρός που ένιωθες σα να είσαι σε λεωφορείο αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση οτιδήποτε ήταν καλύτερο από τον κατακλυσμό εκεί έξω.

Αυτό επίσης που θυμάμαι εξίσου έντονα είναι πώς όταν τελικά καταφέραμε και γυρίσαμε στο Jersey City μόλις βγήκαμε από το σταθμό του PATH έβρεχε ακόμα περισσότερο (κι όμως γίνεται!) και είχε τόσο αέρα που η ταπεινή μου ομπρέλα έγινε φύλλο και φτερό μέσα σε ένα λεπτό. Μέσα σε όλα αυτά χάσαμε το δρόμο για το σπίτι, σταματήσαμε δυο κοπέλες και τις ρωτούσαμε πού στο καλό είναι η ριμάδα η Magnolia Ave και οι οποίες κοπέλες παρότι ευγενέστατες είμαι σίγουρος ότι σιχτίριζαν γιατί είχαν γίνει κι αυτές μουσκίδι, αλλά τελικά καταφέραμε να φτάσουμε στον προορισμό μας.

Ευτυχώς τόσο ακραία καιρικά φαινόμενα δεν ξαναείχαμε στο ταξίδι μας. Καλή η βροχή για να βγάλεις ωραίες φωτογραφίες αλλά όχι για πολύ παιδιά.


Τέλος 1ης ημέρας.

Τι είδαμε-πού πήγαμε: Liberty Island, Elis island, Battery Park, Μουσείο Ινδιάνων, Charging Bull, Financial District & Wall St, South Cove έως North Cove, 9/11 Memorial & World Trade Center, Tribeca neighborhood και Staple Street Skybridge, China Town, Little Italy.

 

[jimkGR]

από τις καλύτερες φωτογραφίες που έχω δει σε ιστορία. Μπράβο!

 

[giannismits]

Τι να πρωτοσχολιάσω!
Κατ'αρχην επιτέλους την ξεκίνησες την ιστορία. Δεν μπορώ να φανταστώ τι δουλειά έχεις ρίξει και πόσο χρόνο διέθεσες για να γράψεις αυτή την ιστορία που είμαι σίγουρος πως θα είναι η καλύτερη ιστορία για τη Νεα Υόρκη (και όχι μόνο), όπως και οι υπόλοιπες που έχεις γράψει. Πολλά μπράβο Γιώργο.

Εξαιρετικός ακόμα μια φορά, με τις χρηστικές λεπτομέρειες και πληροφορίες κατ'αρχην και φυσικά για τις απίστευτες φωτογραφίες που κι αυτές θα είναι οι καλύτερες που έχουμε δει από τη Νέα Υόρκη. Πως τα καταφέρνεις και πάντα δίνεις άλλο αέρα σε ''λιωμένους'' προορισμούς που έχουν εξαντληθεί. Ξέρεις τι γίνεται? Δεν είναι μόνο οι εκπληκτικές φωτογραφίες που απολαμβάνουμε, αλλά και ο ανεπιτήδευτος απλός τρόπος που γράφεις που δεν κουράζει με ατελείωτες λεπτομέρειες, με το προσωπικό σου στίγμα που κάνει την ιστορία ενδιαφέρουσα καθώς και το ίδιο το μέρος που περιγράφεις. Δεν μπορώ να πω πως η ΝΥ είναι η αγαπημένη μου για ταξιδιωτικές ιστορίες, αλλά αυτή εδώ θα γίνει η κορυφαία και θα περιμένω να διαβάζω κάθε νέο κεφάλαιο που ανεβάζεις.

Θα συμφωνήσω, κορυφαία η φωτογραφία του Βασίλη. Ξέρω τι θα πει αχαριστία άσε σε καταλαβαίνω.
Η βροχή σε έκανε να ''ζωγραφίσεις'' με τις φωτογραφίες, αλλά για μένα η βροχή είναι εφιάλτης στα ταξίδια. Ευτυχώς όπως είπες δεν σας έκανε άλλη μέρα τόσο άσχημο καιρό.

 

[georgeant]

από τις καλύτερες φωτογραφίες που έχω δει σε ιστορία. Μπράβο!

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ φίλε μου για τα καλά σου λόγια!

Τι να πρωτοσχολιάσω!
Κατ'αρχην επιτέλους την ξεκίνησες την ιστορία. Δεν μπορώ να φανταστώ τι δουλειά έχεις ρίξει και πόσο χρόνο διέθεσες για να γράψεις αυτή την ιστορία που είμαι σίγουρος πως θα είναι η καλύτερη ιστορία για τη Νεα Υόρκη (και όχι μόνο), όπως και οι υπόλοιπες που έχεις γράψει. Πολλά μπράβο Γιώργο.

Εξαιρετικός ακόμα μια φορά, με τις χρηστικές λεπτομέρειες και πληροφορίες κατ'αρχην και φυσικά για τις απίστευτες φωτογραφίες που κι αυτές θα είναι οι καλύτερες που έχουμε δει από τη Νέα Υόρκη. Πως τα καταφέρνεις και πάντα δίνεις άλλο αέρα σε ''λιωμένους'' προορισμούς που έχουν εξαντληθεί. Ξέρεις τι γίνεται? Δεν είναι μόνο οι εκπληκτικές φωτογραφίες που απολαμβάνουμε, αλλά και ο ανεπιτήδευτος απλός τρόπος που γράφεις που δεν κουράζει με ατελείωτες λεπτομέρειες, με το προσωπικό σου στίγμα που κάνει την ιστορία ενδιαφέρουσα καθώς και το ίδιο το μέρος που περιγράφεις. Δεν μπορώ να πω πως η ΝΥ είναι η αγαπημένη μου για ταξιδιωτικές ιστορίες, αλλά αυτή εδώ θα γίνει η κορυφαία και θα περιμένω να διαβάζω κάθε νέο κεφάλαιο που ανεβάζεις.

Θα συμφωνήσω, κορυφαία η φωτογραφία του Βασίλη. Ξέρω τι θα πει αχαριστία άσε σε καταλαβαίνω.
Η βροχή σε έκανε να ''ζωγραφίσεις'' με τις φωτογραφίες, αλλά για μένα η βροχή είναι εφιάλτης στα ταξίδια. Ευτυχώς όπως είπες δεν σας έκανε άλλη μέρα τόσο άσχημο καιρό.

Σε ευχαριστώ πολύ βρε Γιάννη! Δεν έχω λόγια! Ναι, άργησα λίγο, αλλά τελικά η ιστορία βγήκε μεγάλη. Ήταν 2 βδομάδες ταξίδι με πολλά πράγματα σχεδόν καθημερινά. Είχα να φτιάξω και τις φωτογραφίες και το βίντεο, έπεσαν και κάτι δουλειές μέσα στο Δεκέμβρη οπότε τώρα κατάφερα να την τελειώσω. Είχε πολλή δουλειά πάντως.

Καλά και για εμένα η βροχή εφιάλτης είναι. Δε γίνεται να κρατάς και την ομπρέλα και τη μηχανή, άσε που σιχαίνομαι να περπατάω με βρεγμένα παπούτσια. Άσε που το συγκεκριμένο απόγευμα δεν είχε απλά καταιγίδα, είχε και μανιασμένο αέρα. Για αυτό λέω ότι σε κάποια φάση είχαμε απλά παραλύσει! Αλλά αφού βρέχει που βρέχει, προσπαθώ κάπως να το εκμεταλλευτώ. Προφανώς θα προτιμούσα να έχει απλά μια ωραία συννεφιά. Όσο για την "αχαριστία" των άλλων ήμουν σίγουρος ότι θα με καταλάβεις. Παθών κι εσύ!

Γιάννη πρέπει να πας στη Νέα Υόρκη! Αν έχεις ψηλά το Λονδίνο (που ξέρω ότι ξετρελάθηκες) με τη Νέα Υόρκη θα πάθεις φρενίτιδα.

 

[georgeant]

Ημέρα 2η:


Ευτυχώς η μέρα ήταν καλή, χωρίς βροχή. Σήμερα το πρόγραμμα ξεκινούσε με Greenwich Village και West Village και ολίγον τι από East! Γενικά πιάσαμε τα “χωριά”, τα οποία προσωπικά θεωρώ ότι είναι οι ομορφότερες περιοχές σε όλο το Manhattan.

Λίγα λόγια για να ξεδιαλύνουμε το θέμα με τα Villages γιατί πραγματικά πιστεύω πως έχει ενδιαφέρον ακριβώς επειδή είναι το ομορφότερο κομμάτι του Manhattan κατά την άποψή μου.

Το Greenwich Village περιλαμβάνει το μεγαλύτερο σύνολο, ξεκινώντας λίγο πιο ανατολικά από το Washington Square Park (συγκεκριμένα από την Broadway) μέχρι την δυτική όχθη και από την 14th St μέχρι την Huston St.

Το West Village είναι, περιέργως, από την 6η Λεωφόρο μέχρι τη δυτική ακτή, όπου οι δρόμοι δεν βρίσκονται πλέον σε πλέγμα. Είναι περίπου το μισό του μεγέθους του Greenwich Village και ουσιαστικά αποτελεί το μισό κομμάτι του προς τα δυτικά.

Το East Village ξεκινάει από την 4th Ave / Bowery μέχρι την Ανατολική όχθη.

Κάποιοι αποκαλούν όλη την περιοχή που διασχίζει το Μανχάταν από την ανατολική ως τη δυτική όχθη απλώς “The Village” και που περιλαμβάνει και τα τρία “χωριά”, αν και πολλοί χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο αναφερόμενοι στο Greenwich Village.
Η περιοχή Noho χωρίζει το East από το West.



Εδώ βλέπουμε την Jefferson Market Library, η οποία περισσότερο με κάστρο μοιάζει παρά με βιβλιοθήκη. Υπέροχο, πανέμορφο κτίριο! Χτίστηκε αρχικά ως δικαστήριο τον 19ο αιώνα και παραλίγο να το κατεδαφίσουν το 1958. Ευτυχώς, αποφάσισαν να το επαναχρησιμοποιήσουν ως παράρτημα της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Νέας Υόρκης.

Μια μικρή στάση για τον απαραίτητο καφέ στα Starbucks ενώ όπως βλέπετε η πόλη ετοιμάζεται για το Halloween. Κάθε χρόνο το βράδυ της 31ης Οκτωβρίου στο Village γίνεται η μεγαλύτερη παρέλαση της πόλης για το Halloween. Πόσο κρίμα που δε θα ήμασταν εκεί να το δούμε! Αγαπάμε Halloween. Γιατί ΝΑΙ, είχαμε και στο χωριό μας.

Ένα περίεργο, τριγωνικό κτίριο στην 6th Avenue.

Και εδώ αρχίζει το καλό! Ξεκινάμε να σουλατσάρουμε στην Macdougal St., στο Greenwich Village. Φανταστικός πολύχρωμος δρόμος με όμορφα κτίρια με κόκκινα τούβλα και γουστόζικα μικρά καφέ!

Κρίμα που δεν καταφέραμε να έρθουμε μια βόλτα εδώ το βράδυ, είμαι σίγουρος ότι θα έσφυζε από ζωή.


Dumbo είναι γειτονιά στο Brooklyn. Στην αρχή εγώ έψαχνα να βρω το ελεφαντάκι για σήμα!

Το Olive Tree Café, ένα από τα καφέ που τραβάει τα βλέμματα στην Macdougal St.

Και θέατρα βεβαίως βεβαίως!

Και μπεργκεράδικα, και μαγαζιά και ότι βάζει ο νους.

Προχωρώντας προς το Washington Square Park.

Ωπ! Να και το Empire State Building στο βάθος! Σε λίγες ώρες θα βρεθούμε ακριβώς από κάτω του, δεν υπάρχει λόγος για βιασύνες!

Φτάσαμε στο Washington Square Park με τη χαρακτηριστική αψίδα.

Έχετε δει το “Όταν ο Χάρυ γνώρισε τη Σάλυ”; Τι; Όχι; Για βάλ’τε τη κι αυτή στη λίστα δίπλα από το Νονό!

Σκηνή από την ταινία:

Βέβαια εγώ την έχω συνδυάσει και με αυτό το βιβλίο:

Αν σας αρέσει να διαβάζετε σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!


Χτίστηκε το 1892. Γιορτάζει την επέτειο των εγκαινίων του Τζορτζ Ουάσιγκτον ως Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών το 1789 και αποτελεί το μεγάλο νότιο άκρο της Πέμπτης Λεωφόρου.

Άποψη της αψίδας από τη Νότια πλευρά της.

Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες κατευθυνόμαστε δυτικά και χανόμαστε στους δρόμους του Greenwich Village με τα χαρακτηριστικά σπίτια με τα σκαλιά στις εισόδους τους.

Στη διασταύρωση της Gay St.

Ποια θήρα να πρωτοθαυμάσεις;

Φτάσαμε αισίως στο ιστορικό Stonewall Inn το οποίο αποτελεί πλέον Εθνικό Ιστορικό Μνημείο των ΗΠΑ.

Η Εξέγερση του Stonewall ήταν μια σειρά από αυθόρμητες, βίαιες διαδηλώσεις από τα μέλη της LGBT κοινότητας εναντίον μιας επιδρομής της αστυνομίας, που πραγματοποιήθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 28 Ιουνίου 1969, στο εν λόγω μπαρ. Αυτές οι διαδηλώσεις θεωρούνται ευρέως ότι αποτελούν το πιο σημαντικό γεγονός που οδήγησε στο απελευθερωτικό κίνημα των γκέι και το σύγχρονο αγώνα για τα ΛΟΑΤ δικαιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με αφορμή τα γεγονότα του 1969 ένα χρόνο αργότερα τον Ιούνιο του 1970 διοργανώθηκε το πρώτο gay pride στον κόσμο και έλαβε χώρα στη Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες, το Σαν Φρανσίσκο και στο Σικάγο, για τον εορτασμό της επετείου της εξέγερσης. Σήμερα, εκδηλώσεις ΛΟΑΤ υπερηφάνειας πραγματοποιούνται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο, προς το τέλος του Ιουνίου, για να τιμήσουν τα γεγονότα του Stonewall.

To Christopher Park, ακριβώς απέναντι από το Stonewall Inn.

Στο πάρκο, το Εθνικό Μνημείο του Stonewall.

Ο Βασίλης που, τώρα που τον παρατηρώ στη φωτογραφία κάτι πρέπει να μασουλάει. Νομίζω κάτι cookies από ένα σουπερ μάρκετ. Τι σκατολοΐδια φάγαμε σε αυτό το ταξίδι. Φυσικά και δεν μετανιώνουμε

Τι εννοείτε “δε σας θυμίζει κάτι;” “Friends” δεν έχετε δει;

Αυτό είναι το κτίριο με το διάσημο διαμέρισμα στη σειρά, στη συμβολή των οδών Bedford St και Grove St.

“Monica να ανέβω για καφέ; Θα σκουπίσω πόδια στο χαλάκι.”

Ωστόσο εγώ ο αφελής νόμιζα πως θα ήμουν ο μόνος που θα ήξερε που είναι, άντε μωρέ λέω ποιος θα έκατσε να προσέξει στη σειρά τι γράφουν οι πινακίδες των οδών για να πάει να το βρει.

Ναι καλά! Όλοι αυτοί που βλέπετε περιμένουν να βγάλουν φωτογραφία το διάσημο διαμέρισμα.

Ωστόσο τα “Φιλαράκια” γυρίστηκαν σε στούντιο στο L.A…


Συνεχίζουμε την περιήγησή μας στο Greenwich Village και τώρα θα περάσουμε από το Hess Triangle, το οποίο είναι ουσιαστικά ένα κομμάτι του πεζοδρομίου στη γωνία της 7th Avenue με Christopher St. Το ιδιαίτερο με αυτό το κομμάτι είναι ότι αποτελεί το μικρότερο κομμάτι ιδιωτικής κατοικίας στην Νέα Υόρκη. Το μπέρδεμα αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας διαμάχης μεταξύ της κυβέρνησης της πόλης και του κτήματος του David Hess, ιδιοκτήτη από τη Φιλαδέλφεια, που του ανήκε το κτίριο Voorhis.

Στην οξεία γωνία μεταξύ 7th Ave και Waverly Pl.

Ακριβώς εδώ θα μπούμε στην Perry St. και στο νούμερο 66 της οδού θα δούμε το σπίτι μιας άλλης διάσημης τηλεοπτικής ΝεοΥορκέζας, της Carrie Bradshaw από το Sex and the City.

Φυσικά και αυτό είναι γνωστό στον κόσμο οπότε κι εδώ ήταν μαζεμένα 3-4 άτομα βγάζοντας φωτογραφίες. Είχαν βάλει από τη διοίκηση του κτιρίου μάλιστα και μια μικρή αλυσιδίτσα που απαγόρευε την είσοδο στα σκαλιά λέγοντας να σεβαστούν το γεγονός ότι πρόκειται για ιδιωτική κατοικία.

Εγώ βέβαια προτιμούσα να βγάλω στα παραδίπλα σκαλοπάτια μαζί με μερικές κολοκύθες μια φωτογραφία.

Το Highlight βέβαια ήταν ΑΥΤΟ το σπίτι με ΑΥΤΗ τη διακόσμηση!

Θα το ξαναπώ ελπίζοντας να μη γίνω κουραστικός. Αυτή η περιοχή είναι η ομορφότερη του Μανχάταν! Όχι μόνο αρχιτεκτονικά αλλά έχει και μια ησυχία και ηρεμία που μοιάζει όντως σα να είσαι σε κάποιο προάστιο και όχι σε κάποια μεγαλούπολη.

«Βγάλε με σε παρακαλώ μια φωτογραφία με φόντο τα σκαλιά».
Μετά την 8η προσπάθεια (παραδέχομαι ότι είμαι και δύσκολος άνθρωπος) κάπως ικανοποιήθηκα.

Πάμε προς East Village! Περνάμε έξω από αυτή την όμορφη εκκλησία.

Και φτάνουμε σε ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα σημεία του East Village και του «χωριού» γενικότερα (ας είναι καλά το instagram που το ανακάλυψα), το Renwick Triangle στη συμβολή των οδών Stuyvensant St και Ε 10th St. Το κτίριο πίσω ονομάζεται The Stuyvesant Fish House.

Μα δεν είναι φανταστικό;

To Renwick Triangle είναι το ανατολικότερο σημείο που θα φτάσουμε από το East Village γιατί το πρόγραμμα έχει πολλά να δούμε ακόμα.

Φύγαμε για 5th Avenue!

Μια ακόμα τέλεια αυλίτσα στο Village.

Φτάσαμε στην 5η λεωφόρο, τη διασημότερη λεωφόρο της Νέας Υόρκης και ήδη ανηφορίζουμε. Στο βάθος βλέπουμε ήδη το Empire State Building.

Ένας τεράστιος αρουραίος! Και μιας και ανέφερα τους αρουραίους να σημειώσω εδώ ότι ο δήμος έχει κάνει μια τεράστια προσπάθεια να παρακινήσει τους κατοίκους να μην πετάνε φαγητό εκτός των κάδων γιατί έχουν μεγάλο πρόβλημα με τους αρουραίους. Βλέπαμε διαφημίσεις σε τεράστιες αφίσες ακριβώς με αυτό το θέμα. Το αποτέλεσμα είναι το Μανχάταν να είναι πεντακάθαρο, σε βαθμό που δεν το πιστεύαμε. Δεν βλέπαμε το παραμικρό σκουπιδάκι στο δρόμο κι αυτό δεν είναι υπερβολή. Πηγαίνοντας σε μια πόλη 10.000.000 ανθρώπων και ουσιαστικά τη μητρόπολη του κόσμου, περιμέναμε κυριολεκτικά να ζέχνει! Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη αυτό.

Συνεχίζουμε…

Φτάσαμε στην Madison Square. Γύρω από αυτήν την πλατεία θα δούμε μερικά από τα ομορφότερα κτίρια του Μανχάταν!

Πρωταγωνιστής φυσικά είναι με διαφορά το Flatiron Building, το κομψό και ιδιαίτερο κτίριο που δυστυχώς το πετύχαμε να φτιασιδώνεται… Γκαντεμιά! Αλλά οκ, συμβαίνει πάντα σε κάθε ταξίδι μου!

Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1902 και πλέον από το 1989 ανήκει κι αυτό στην λίστα των National Historic Landmarks των ΗΠΑ.

Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά από εκείνη την ημέρα και από αυτό το μέρος είναι ότι πήραμε στο χέρι ένα falafel από τις γνωστές καντίνες, καθίσαμε στα τραπεζάκια της Madison Square και φάγαμε παρατηρώντας τον κόσμο και τα κτίρια τριγύρω. Ήταν μια απλή στιγμή αλλά μου έχει μείνει ως μια πολύ όμορφη και ζωντανή ανάμνηση.

Παίρνοντας ιδέες για σουβενίρ

Ανηφορίζουμε κι άλλο…

Και τώρα βρισκόμαστε ακριβώς μπροστά από το Empire State Building το οποίο είναι τε-ρα-στι-ο!

Το εντυπωσιακό art deco κτίριο των 102 ορόφων υπήρξε ο υψηλότερος ουρανοξύστης στον κόσμο για 41 χρόνια (381m, ψηλότερο κι από τον πύργο του Άιφελ-300m!), από την ολοκλήρωσή του το 1931 ως το χτίσιμο του Βόρειου Πύργου του Παγκόσμιου Εμπορικού Κέντρου το 1972. Μετά την καταστροφή των πύργων του Κέντρου αυτού από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, το Empire State ξανάγινε και παρέμεινε το υψηλότερο κτήριο σε ολόκληρη τη Νέα Υόρκη μέχρι τις 30 Απριλίου 2012, όταν το ξεπέρασε το υπό κατασκευή One World Trade Center (541m).

Δε χρειάζεται να αναφέρω κι εδώ βέβαια σε πόσες ταινίες έχει “πρωταγωνιστήσει” Το Empire State Building, από το «King Kong» μέχρι το «Άγρυπνος στο Σιατλ».


Κι εμείς συνεχίζουμε να διασχίζουμε την πολύβουη 5η λεωφόρο χαζεύοντας βιτρίνες και πανύψηλους ουρανοξύστες σα χαμένοι. Στη Νέα Υόρκη νιώθεις πάρα μα πάρα πολύ μικρός! Όλα γύρω σου είναι μεγάλα!

Bryant Park. Ένα από τα ομορφότερα και διασημότερα Πάρκα της πόλης. Τριγύρω μπορείς να θαυμάσεις υπέροχα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα. Το πετύχαμε κλειστό γιατί το ετοίμαζαν για την περίοδο των Χριστουγέννων. Παγοδρόμιο εν όψει!

To Bryan Park Hotel στο οποίο μπορείς να μείνεις μόνο με 300 ευρώ/βραδιά, τιμή ευκαιρίας.

Το προσωπικό μου αγαπημένο κτίριο, το Chrysler Building. Θα το δούμε καλύτερα τις επόμενες μέρες κι από πιο κοντά.

Φτάσαμε στο Rockefeller Center ένα σύμπλεγμα 19 κτιρίων. Στον χώρο μπροστά από το κτίριο 30 στη Rockefeller Plaza που βλέπετε παρακάτω στήνεται το μεγάλο Χριστουγεννιάτικο δέντρο την περίοδο των γιορτών. Η φωταγώγισή του αποτελεί μεγάλο event και για να το καταφέρεις να το παρακολουθήσεις πρέπει να πιάσεις θέση από πολύ νωρίς! Επίσης, και εδώ, φτιάχνουν παγοδρόμιο.

Κι άλλες κολοκύθες στο πνεύμα του Halloween!

Τώρα αυτό γιατί το έβγαλα και κυρίως γιατί σας το δείχνω δεν ξέρω. Για κάποιο λόγο μου τράβηξε την προσοχή!

Ένα ακόμη τοπόσημο της 5ης λεωφόρου αλλά και του Μανχάταν γενικότερα. O λευκός Καθεδρικός Ναός του Αγίου Πατρικίου (St. Patrick’s Cathedral).

Ενώ ακριβώς απέναντι από τον καθεδρικό βρίσκεται το άγαλμα του Άτλαντα, μπροστά από το International Building.

Ανεβαίνουμε κι άλλα νούμερα στην 5η λεωφόρο.

Ο Trump Tower. Του γνωστού, ναι.

Κατάστημα Louis Vuitton και λίγο πιο κάτω ένα ακόμα συγκλονιστικό κτίριο.

Το ξενοδοχείο Sherry-Netherland.

Θυμάστε που σας έλεγα για κτίρια με Gargoyles?

Ε, ορίστε.

Το Gotham City δεν είναι τυχαία εμπνευσμένο από την Νέα Υόρκη…

Σε αυτό το ύψος της 5th Avenue θα σταματήσουμε. Βρισκόμαστε στην Pulitzer Fountain. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το -μάλλον- διασημότερο ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης, το The Plaza Hotel (θα το δείτε καλύτερα σε επόμενες φωτογραφίες επόμενων ημερών).

Σε αυτό το σημείο επίσης ξεκινάει η νοτιοανατολική πλευρά του Central Park.

Το Central Park θα το εξερευνήσουμε τις επόμενες μέρες όμως. Οπότε γυρνάμε σιγά σιγά προς τα πίσω.

Έξω από κατάστημα της Apple.

Συμβολή τον οδών Central Park South, Grand Army Plaza και 5th Ave.

Και συνεχίζοντας τις αναφορές σε γνωστές ταινίες, Breakfast at Tiffany’s έχουμε δει;;

Για βαλ’τε τη στη λίστα!

Εδώ, έξω από το “Tiffany & Co”.

Περνώντας τη διάβαση με αέρα Νέο-Υορκέζου!

Το θρυλικό Radio City Music Hall στο Rockefeller Center. Έχει φιλοξενήσει άπειρα διάσημα shows, Grammy Awards, Tony Awards, Daytime Emmy Awards, MTV Video Music Awards και πολλά άλλα.

Βιτρίνα με χάρτη του Μανχάταν, card postals και ένα μικρό Χριστουγεννιάτικο δέντρο στα μέσα του Οκτώβρη. Οι ετοιμασίες ξεκινούν νωρίς…

Και ένα εκπληκτικό ζαχαροπλαστείο με θεματικά γλυκά για το Halloween.

Επιστρέψαμε στο Rockefeller Center. Στις 18:10 είχαμε κλείσει εισιτήριο για να ανεβούμε στο Top of the Rock. Και λέω 18:10 γιατί μέχρι τις 18:00 τα slots στο site του Top of the Rock πιανόντουσαν ως "sunset hours" οπότε το εισιτήριο ήταν 50 δολάρια, αντί για 35. Χαζομάρες, εμείς πήγαμε ακριβώς στην ώρα μας αλλά κανείς δεν κοίταξε την ώρα επάνω στο εισιτήριο. Θεωρώ ότι και νωρίτερα να πηγαίναμε θα ανεβαίναμε χωρίς πρόβλημα. Αυτό που κάνουν αρκετοί είναι να κλείνουν το τελευταίο slot πριν ξεκινήσουν τα εισιτήρια των 50 ευρώ και ανεβαίνουν περιμένουν 2 ώρες (δεν υπάρχει περιορισμός στο πόση ώρα μπορείς να παραμείνεις) ώστε να πετύχουν και το ηλιοβασίλεμα. Οκ, σκεφτήκαμε να το κάνουμε αλλά τελικά δε θέλαμε να ξοδέψουμε 2 ώρες από την ημέρα μας εκεί. Όχι ότι δεν αξίζει. Και το λέω αυτό γιατί με το που ανεβαίνουμε στο τελευταίο επίπεδο και είδα την παρακάτω θέα από τα τζάμια ανατρίχιασα ολόκληρος:

Μη γελάτε, δεν είμαι υπερβολικός. Μου κόπηκαν τα πόδια σας λέω! Όσα πανοραμικά πλάνα κι αν έχετε δει του Manhattan, όσα πλάνα από ελικόπτερα ή αεροφωτογραφίες, τίποτα δε συγκρίνεται με το να βλέπεις με τα μάτια σου αυτή τη θέα! Όσο κι αν λυπόμουν τα 35 δολάρια θα σας πω ότι αξίζει να τα δώσετε γιατί αυτό που θα δείτε μάλλον δε θα το δείτε σε καμία άλλη πόλη. Ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα απλώνεται στα πόδια σας! Νομίζω η καλύτερη ώρα είναι αυτή που πήγα. Μόλις έχει δύσει ο ήλιος και αρχίζουν και ανάβουν δειλά δειλά τα φώτα της πόλης. Είναι απλά μαγεία. Ακόμα κι αν είσαι ψηλότερα από τα περισσότερα κτίρια της πόλης εξακολουθείς να αισθάνεσαι πολύ μικρός...

Δυστυχώς, η είσοδος με τα σκαλιά που σε ανέβαζαν ένα επίπεδο ακόμα πιο πάνω για να δεις τη θέα χωρίς τζάμια μπροστά σου ήταν κλειστή, μάλλον γιατί φύσαγε μανιασμένα.

Το Chrysler Building που φαίνεται το μισό. Ανεβαίνοντας στο Empire State Building (ίδιες τιμές) θα έχετε μια καλύτερη θέα προς το Chrysler Building και γενικότερα στο Μανχάταν, τουλάχιστον από αυτά που έχω διαβάσει. Αλλά από το top of the rock θα έχετε ακριβώς μπροστά σας το Empire State Building. Διαλέγετε και παίρνετε

Εγώ, προσπαθώντας να βγω κάπως ανθρώπινος ανάμεσα στο στριμωξίδι και χωρίς να φαίνεται στη μούρη μου η κούραση της ημέρας. Totally failed.

Μετά από αυτή τη τη φοβερή θέα κατεβήκαμε και χαζέψαμε λίγο στο gift shop του NBC, που στεγάζεται στο ισόγειο του ίδιου κτιρίου.

Η Times Square απείχε μόνο 7 λεπτά με τα πόδια οπότε είπαμε να περάσουμε κι από εκεί.

Στην Times Square, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει γίνει παραπάνω τουριστική απ’ όσο της αξίζει, θα βρεθείτε κυριολεκτικά στο κέντρο του καταναλωτισμού και του καπιταλισμού, την επιτομή της Δύσης. Αυτό δεν το λέω ούτε ειρωνικά, ούτε μειονεκτικά, απλά έτσι είναι. Δεκάδες φωτεινές πινακίδες και νέον με διαφημίσεις τριγύρω σας ενώ δεν πέφτει ούτε καρφίτσα στα κόκκινα σκαλιά που έχει μαζευτεί ο κόσμος για να βγάλει φωτογραφίες. Αν και στην αρχή νιώθεις ωραία γιατί βρίσκεις όλο αυτό το σκηνικό αρκετά φαντασμαγορικό (εκεί ακριβώς ξεκινάει και η Theater District), από ένα σημείο και μετά νιώθεις κάπως αποπνικτικά. Πολλή πληροφορία, πολύς κόσμος, πολλά τεχνητά φώτα, πολλή φασαρία. Είναι κι αυτό μια μεριά της Νέας Υόρκης.

Και strip shows

Το καλύτερο πράγμα που υπάρχει στην Times Square είναι το Junior's Cheesecake. Εδώ θα φάτε το καλύτερο, αυθεντικό cheesecake της πόλης. Προτείνω να πάρετε το original, μην μπλέξετε με σοκολάτες κι άλλα τέτοια. Είναι γευστικότατο και τελικά ναι, αξίζει τη φήμη που το συνοδεύει!

Καθίσαμε και το φάγαμε δίπλα από τον Batman, ο οποίος είχε πάρει μερικά κιλάκια βέβαια (πολλοί σούπερ ήρωες της Marvel κυκλοφορούν εκεί για να φωτογραφηθείς μαζί τους, αλλά μην περιμένετε τις εκδοχές των ηθοποιών που βλέπετε στις ταινίες ). Ο πιο διάσημος performer βέβαια, που τελευταία έχουν χαθεί τα ίχνη του, ήταν ο Naked Cowboy, ένας ημίγυμνος τύπος με καουμπόικο καπέλο και κιθάρα που προκαλούσε ένα μικρό χαμό.
https://www.google.com/search?q=tim...sFA1YQ_AUoAXoECBMQAw&biw=1247&bih=635#imgrc=_


Κλείνω με μερικές φωτογραφίες από την Times Square.

Τέλος 2ης ημέρας:

Τι είδαμε-πού πήγαμε: Greenwitch/West Village, Washington Square Park, East Village-Renwick Triangle, 5th Avenue, Flatiron Building, Madison Square Park, Empire State Building, Bryant Park, Rockefeller Center και Top of the Rock, St. Patrick's Cathedral, Trump Tower, Pulitzer Fountain, Times Square.




Ημέρα 3η

Δε σας έχω δείξει πού μέναμε στο Jersey City. Αυτό είναι λοιπόν. Το πρώτο κτίριο από τα αριστερά με την πρασινομπλε πόρτα που φαίνεται μισή. Έχει δωμάτια σε δυο ορόφους. Εμείς μέναμε στον κάτω όροφο. Η γειτονιά είναι πολύ όμορφη και πολύ ήσυχη και μόλις 5 λεπτά με τα πόδια από τον σταθμό Journal Square.

Σήμερα η ημέρα είχε Central Park και επειδή το πάρκο είναι τεράστιο, στο πρόγραμμα της ημέρας δεν είχα βάλει κάτι άλλο παρά μόνο αυτό. Τελικά να πω ότι δύσκολα θα το δείτε ολόκληρο μέσα σε μια μέρα γιατί είναι πραγματικά μεγάλο, δείτε απλά στο χάρτη πόσα τετράγωνα καταλαμβάνει από το Μανχάταν. Εμείς καταφέραμε και είδαμε σχεδόν το μισό, αλλά την τελευταία μέρα που επιστρέψαμε Νέα Υόρκη από Ντάλας είδαμε και κάποια πράγματα επιπλέον.


Στην έξοδο του μετρό “Columbus Circle” θα δείτε ένα γλυπτό της υδρογείου αμέσως μόλις ανεβείτε τις σκάλες.

Λίγα μέτρα πιο δίπλα θα δείτε το Maine Monument, το μνημείο του Maine που τιμά τους 260 Αμερικανούς ναυτικούς που έχασαν τη ζωή τους στις 15 Φεβρουαρίου 1898, όταν το USS Maine εξερράγη στο λιμάνι της Αβάνας στην Κούβα.

Και στο κέντρο του κυκλικού κόμβου θα δούμε το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου το οποίο σήμερα αποτελεί σημείο μέτρησης όλων των αποστάσεων από τη Νέα Υόρκη.

Όμορφος πρωινός ουρανός με θέα το κτίριο Woolworth.

Το Σέντραλ Παρκ είναι το μεγαλύτερο δημόσιο πάρκο (3,41 km²) στη διοικητική περιφέρεια του Μανχάταν. Δέχεται 25 περίπου εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο και είναι με διαφορά το πιο πολυσύχναστο πάρκο στις Η.Π.Α. Οι αμέτρητες εμφανίσεις του σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές το κατατάσσουν στα πλέον διάσημα πάρκα του κόσμου.

Καλωσ’τον! Το Central Park αποτελεί καταφύγιο για εκατοντάδες σκίουρους οι οποίοι έχουν συνηθίσει τους επισκέπτες που τους ταΐζουν και μπορούν να έρθουν πολύ κοντά σας.

Το Μανχάταν εξακολουθεί να επεκτείνεται… προς τα πάνω! Πριν κάποια χρόνια κανένας από αυτούς τους άχαρους και άσχημους ουρανοξύστες δεν υπήρχε ενώ τώρα κατασκευάζονται γύρω από το πάρκο τουλάχιστον καμιά δεκαριά. Τραγικό. Αφήστε τους επισκέπτες του πάρκου να βλέπουν λίγο ουρανό!

Οι συγκεκριμένοι ουρανοξύστες κατά τη γνώμη μου αποτελούν ύστατη παραφωνία γιατί περπατώντας μέσα στο πάρκο πραγματικά νιώθεις ότι βρίσκεσαι κάπου αλλού μακριά από μια πολύβουη πόλη.

Ένα από τα πολλά γραφικά γεφυράκια του πάρκου.

Και άμαξες για βόλτα.

Αυτό είναι το «The Dairy Visitor Center and Gift Shop», γιατί προφανώς και θα υπήρχε ένα girft shop μέσα στο Central Park.

Από τις ομορφότερες διαδρομές του πάρκου, το μονοπάτι με το όνομα «The Mall» (μια ευθεία που ξεκινάει από το άγαλμα του Σαίξπηρ και φτάνει μέχρι το σιντριβάνι Bethesda) σκεπασμένο από το φύλλωμα των δέντρων.

Στο «The Mall».

Σχεδόν φτάσαμε στην Bethesda Fountain, περνώντας κάτω από την Bethesda Terrace.

Το χάλκινο άγαλμα του σιντριβανιού απεικονίζει έναν θηλυκό φτερωτό άγγελο που αγγίζει την κορυφή του σιντριβανιού, όπου το νερό ρέει στην γύρω πισίνα. Ήταν το μοναδικό άγαλμα στο πάρκο που είχε ζητηθεί στο αρχικό σχέδιο. Κάτω από αυτήν είναι τέσσερα τετράπλευρα χερουβίμ που αντιπροσωπεύουν την Εμμονή, την Καθαρότητα, την Υγεία και την Ειρήνη. Ονομάζεται επίσης Άγγελος των Υδάτων, μια ιστορία από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη για έναν άγγελο που ευλογεί τη Δεξαμενή της Βηθεσδά στην Ιερουσαλήμ, δίνοντάς της θεραπευτικές ιδιότητες.

Η ομορφότερη και διασημότερη γέφυρα του πάρκου, η Bow Bridge.

Η Bow Bridge με ένα ακόμα τοπόσημο του Central Park, το κτίριο Eldorado με τους δίδυμους πυργίσκους του.

Πολυκοσμία στη γέφυρα αλλά χώθηκα κι εγώ!

Βαρκάδα στη λίμνη

Λίγο πριν επιστρέψουμε στη λίμνη που βρισκόμαστε τώρα για τη βαρκάδα μας θα πάμε μέχρι το Strawberry Fields, το μνημείο που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του John Lenon. Ονομάστηκε έτσι από το τραγούδι του Lenon “Strawberry Fields Forever”. Λίγο πιο δίπλα από το μνημείο ο Λένον δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του, το «The Dakota».

Επιστρέφουμε στη λίμνη και νοικιάζουμε βαρκούλα από το The Loeb Boathouse. Το κόστος είναι $15 για μία ώρα και δίνεις ένα 20άρικο επιπλέον για εγγύηση, το οποίο σου επιστρέφουν μόλις παραδώσεις τη βάρκα, αν δεν της έχεις βγάλει τα μάτια.

Σαλπάρουμε! Καταλαβαίνετε τώρα γιατί έχω λυσάξει για τους ουρανοξύστες-αγγούρια; Μα δείτε πόσο άσχημο είναι το θέαμα μέσα σε αυτό το κατά τ’άλλα πανέμορφο τοπίο.

Περνάμε δίπλα από την Bethesda Terrace and Fountain που ήμασταν πριν κάποια ώρα.

Τράβα κουπί λέμε!

Μα όσο κουπί κι αν τράβηξα μέχρι εδώ καταφέραμε να πάμε. Τα ρεύματα αέρα δε σε άφηναν να πας παραπέρα γιατί φυσούσε κόντρα. 20 λεπτά προσπαθούσα, ο Βασίλης είχε ξεραθεί στα γέλια, εγώ είχα ιδρώσει, όλα καλά.

The Beresford Building.

Η βαρκάδα ήταν υπέροχη και ήταν κάτι που δεν είχαμε ξανακάνει. Αν ο καιρός το επιτρέπει θα σας το πρότεινα ανεπιφύλακτα, θα περάσετε πολύ καλά και είναι πολύ εύκολο.


Συνεχίζουμε μετά τη βαρκάδα την εξερεύνηση του πάρκου και ο δρόμος θα μας βγάλει στο Κάστρο Belvedere. Το κάστρο είναι ένα διακοσμητικό κτίριο, που σχεδιάστηκε το 1869. Περιλαμβάνει αίθουσες εκθέσεων και παρατηρητήριο και από το 1919 στεγάζεται επίσης ο επίσημος μετεωρολογικός σταθμός του Central Park. Το όνομα του βγαίνει από το ιταλικό ‘belvedere” που σημαίνει “όμορφη θέα”.

Και έχει όντως πολύ όμορφη θέα.

Μετά το κάστρο θα κατευθυνθούμε βορειοανατολικά…

…για να φτάσουμε στον αιγυπτιακό Οβελίσκο με το όνομα «Cleopatra's Needle» (η βελόνα της Κλεοπάτρας).

Δόθηκε ως δώρο το 1877 από τον δικαστή Elbert E. Farman, τον Γενικό Πρόξενο των Ηνωμένων Πολιτειών στο Κάιρο, στις Ηνωμένες Πολιτείες, επειδή παρέμεινε ως χώρα φιλικά ουδέτερη, όταν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις - η Γαλλία και η Βρετανία - ήθελαν να εξασφαλίσουν τον πολιτικό έλεγχο της αιγυπτιακής κυβέρνησης.

Λοιπόν ακούστε τώρα τι συμβαίνει με τα παγκάκια στο Central Park.

Ο καθένας που διαθέτει ένα γερό κομπόδεμα μπορεί να «υιοθετήσει» ένα παγκάκι στο Central Park. Με $10.000 βάζετε μια πλακέτα σε ένα παγκάκι, γράφοντας σχεδόν ό,τι θέλετε (εντός ορίων ευπρέπειας πάντα), μέχρι τις προτεινόμενες μέγιστες τέσσερις γραμμές από 30 χαρακτήρες η καθεμία. Και θα είναι εκεί για πάντα.

Μέχρι στιγμής, περισσότερα από 4.100 παγκάκια έχουν «υιοθετηθεί» από το 1986 όπου ξεκίνησε το πρόγραμμα «Adopt-A-Bench».

Το Ένα δέντρο που αρχίζει και κοκκινίζει. Το Peak Season άργησε φέτος λίγο στην Νέα Υόρκη και τα περισσότερα δέντρα είναι ακόμα κιτρινοπράσινα.

Ως Peak Season αναφέρεται η περίοδος εκείνη όπου το φύλλωμα των δέντρων φτάνει στο μέγιστο κόκκινο χρώμα του πριν πέσει τελείως από τα δέντρα. Οι Αμερικανοί έχουν μια μικρή εμμονή με αυτό και κάθε χρόνο διάφορα τουριστικά πρακτορεία εκδίδουν έναν online χάρτη με τις προβλέψεις για το το Peak Season για κάθε πολιτεία. Δείτε:

https://smokymountains.com/fall-foliage-map/



Πόση πλάκα έχουν τα σκιουράκια!

Και φτάσαμε αισίως στο Great Lawn, τη μεγάλη έκταση με γρασίδι των 222,577(!) τμ.

Τέλειο σημείο για πικνικ και δραστηριότητες. Κρίμα που δεν φροντίσαμε να πάρουμε μαζί φαγητό!

Μέχρι εδώ θα περπατήσουμε το Central Park, καλύπτοντας το μισό του σχεδόν μέγεθος από τη νότια πλευρά. Καλά είναι.


Άγαλμα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, νοτιοδυτικά του Great Lawn.

Ακριβώς απέναντι από τη δυτική έξοδο του Central Park, στην 81 Street, βρίσκεται το Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Αν και έχουμε δει αρκετά μουσεία Φυσικής Ιστορίας στην Ευρώπη, αυτό είναι αρκετά διάσημο, είναι δίπλα μας και για εισιτήριο εσόδου δίνεις ότι έχεις ευχαρίστηση.


Το Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (American Museum of Natural History) είναι ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία φυσικής ιστορίας του κόσμου. Το συγκρότημα του μουσείου αποτελείται από 28 ενωμένα μεταξύ τους κτίρια, που στεγάζουν 45 αίθουσες μόνιμων εκθεμάτων, ένα πλανητάριο και μία βιβλιοθήκη. Οι συλλογές του περιέχουν περισσότερα από 33 εκατομμύρια δείγματα φυτών, ζώων, απολιθωμάτων, ορυκτών και πετρωμάτων, μετεωριτών, ανθρώπινων οστών, αλλά και ανθρώπινων πολιτισμικών τέχνεργων. Από αυτά μόνο ένα μικρό μέρος μπορεί να εκτίθεται σε κάθε δεδομένη στιγμή, στα περισσότερα από 190.000 τετραγωνικά μέτρα των χώρων του. Το μουσείο απασχολεί μόνιμο επιστημονικό προσωπικό 225 ανθρώπων, χρηματοδοτεί περισσότερες από 120 ειδικές αποστολές έρευνας πεδίου κάθε έτος και έχει περίπου 5 εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο, κάτι που το καθιστά το δωδέκατο περίπου σε αριθμό επισκεπτών μουσείο οποιουδήποτε είδους στον κόσμο.

https://www.amnh.org/


Αφού δώσαμε στον γκισέ των εισιτηρίων ότι είχαμε ευχαρίστηση ξεκινήσαμε την περιήγησή μας. Το μουσείο είναι πολύ μεγάλο και φυσικά δεν καταφέραμε να το δούμε όλο. Θέλει αρκετές ώρες κι εμείς είχαμε περπατήσει ήδη αρκετά χιλιόμετρα στο Central Park. Όμως ρίξαμε μια ικανοποιητική ματιά. Είναι όντως ένα φανταστικό μουσείο που αξίζει να αφιερώσετε μία μέρα από το πρόγραμμά σας, αν σας περισσεύει και αν φυσικά σας αρέσουν τα μουσεία.


Αστρονομία, ιστορία του διαστήματος, πλανήτες, πετρώματα, μαύρες τρύπες. Όλα αυτά και πολλά άλλα στον τομέα για τη Γη και την Πλανητική Επιστήμη (Earth and planetary science).

Η ιστορία της Γης, από το Big Bang μέχρι σήμερα.

Μοντέλο Μπλε Φάλαινας στον τομέα για τη ζωή στον Ωκεανό. Το μεγαλύτερο ζώο στη Γη.

Εξερευνήστε βουνά, λίμνες, δάση και γεωργικές εκτάσεις στον τομέα για το περιβάλλον της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Αναπαράσταση του φθινοπώρου σε ένα δάσος στο Νότιο New Hampshire.

O τομέας των δεινοσαύρων είναι πάντα εντυπωσιακός.

Ειδικά όταν δε χωράνε στην αίθουσα!

Ή όταν κοντεύουν να ακουμπήσουν το -καθόλου χαμηλό- ταβάνι.

Μετά από περίπου ένα δίωρο στο μουσείο πήραμε το μετρό και πήγαμε πάλι στο Rockefellere Center. Πριν βγείτε από το μετρό (εντός του σταθμού δηλαδή) θα βρείτε διάφορα εστιατόρια γρήγορου φαγητού και καφέ. Εμείς πήραμε μια εξάδα donuts από τα -γνωστά μας πλέον- Dunkin Donuts και καθίσαμε να τα φάμε στην μικρή πισίνα απέναντι από το Radio City.

Όταν έχεις όρεξη για παιχνίδια με τη φωτογραφική πριν ανεβάσεις το σάκχαρό σου στα ύψη.

Μιας και είμαστε πάλι κοντά στην Times Square, δεν περνάμε μια βόλτα να δούμε πώς είναι την ημέρα, μήπως και αλλάξουμε άποψη;

Μπα, το ίδιο χάος είναι...

Στα 15 λεπτά περίπου με τα πόδια είναι το κτίριο Chrysler. Πάμε προς τα εκεί.

Κάτι ακόμα που συνειδητοποιήσαμε στην Νέα Υόρκη είναι ότι για να καταφέρεις να δεις ολόκληρους τους ουρανοξύστες δεν αρκεί απλά να στρέψεις τα μάτια σου προς τα πάνω. Δεν χωράνε στο οπτικό σου πεδίο! Πρέπει να πας το κεφάλι σου προς τα πίσω!

Το κτίριο βρίσκεται στη γωνία 42 St. και Lexington Ave. Και να'το!

Το πανέμορφο art deco κτίριο κατασκευάστηκε το 1930 για να φιλοξενήσει τα γραφεία της αυτοκινητοβιομηχανίας Chrysler. Για μόλις 11 μήνες, το κτίριο ήταν το υψηλότερο κτίριο στο κόσμο, αλλά τότε τον τίτλο κατέλαβε το Empire State Building το 1931. Θεωρείται από μεγάλους αρχιτέκτονες ως το ωραιότερο κτίριο της πόλης. Αρχιτέκτονας δεν είμαι, αλλά θα συμφωνήσω με τους επαγγελματίες του είδους.

Την εποχή που θεμελιώθηκε το κτίσμα (29 Σεπτεμβρίου 1928) υπήρχε έντονος ανταγωνισμός στην Νέα Υόρκη σχετικά με το ποιος θα έκτιζε τον υψηλότερο ουρανοξύστη. Ο ρυθμός κατασκευής του ήταν πραγματικά φρενιτιώδης, καθώς κατασκευάζονταν συνήθως τέσσερις όροφοι ανά εβδομάδα. Παρόλα αυτά, δεν συνέβη κανένα θανατηφόρο ατύχημα κατά την κατασκευή του, πραγματικός άθλος για την εποχή και την κατασκευή.

Σήμερα το κτίριο είναι το 11o σε ύψος στην Νέα Υόρκη, αφού μετά την ανέγερση των ουρανοξυστών γύρω από το Central Park έπεσε αρκετές θέσεις.

Και με τη θέα του φωταγωγημένου κτιρίου Chrysler θα κλείσει και η σημερινή μας μέρα.

Τέλος 3ης ημέρας


Τι είδαμε-πού πήγαμε: Άγαλμα Χριστόφορου Κολόμβου στο Columbus Circle, Central Park (Strawberry fields, The Mall and Liberty walk, Bethesda Fountain and Terrace, Bow Bridge, Βαρκάδα στο The Loeb boathouse, Belvedere Castle, The Obelisk, The Great Lawn), Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, κτίριο Chrysler.

 

[dimaq]

Πολλα μπραβο για την αναλυτικη περιγραφη,συνοδευομενη με υπεροχες φωτογραφιες.Ειδα τη Νεα Υορκη πλεον με διαφορετικη ματια,νομιζοντας οτι ειναι μονο το χαος της Τimes new square

 

[georgeant]

Πολλα μπραβο για την αναλυτικη περιγραφη,συνοδευομενη με υπεροχες φωτογραφιες.Ειδα τη Νεα Υορκη πλεον με διαφορετικη ματια,νομιζοντας οτι ειναι μονο το χαος της Τimes new square

Ευχαριστώ! Ακριβώς κι εγώ αυτό νόμιζα πριν πάω, ότι όλη η πόλη θα ήταν όπως στην Times Square.