Ολλανδία Η τριλογία του Σεπτέμβρη (2016) - Δεύτερο μέρος. Στα κανάλια και στα μπαράκια του Άμστερνταμ.

gelf · 20 Δεκεμβρίου 2016

Κεφάλαιο 5

Το τελευταίο πρωινό το Άμστερνταμ.

Όταν ξύπνησα την άλλη ημέρα, γνώριζα ότι ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός του Άμστερνταμ ήταν σε απόσταση αναπνοής. Επίσης θεώρησα ότι το πρωινό του ξενοδοχείου δεν ήταν ιδιαίτερα αξιόλογο, ώστε να με "υποχρεώνει" να καταναλώνω αρκετό χρόνο σ' αυτό. Οπότε σκέφτηκα, σωστά, να κάνω μια γρήγορη τελευταία βόλτα στο κέντρο της πόλης. Βγήκα έξω πολύ νωρίς το πρωί και με γρήγορο βήμα, πέρασα από την πλατεία Dam, περπάτησα κατά μήκος της έρημης - εκείνη την ώρα - Kalverstraat,

δηλαδή του κεντρικού εμπορικού πεζόδρομου της πόλης και έφτασα στο συγκρότημα Begijnhof,

το οποίο κατασκευάστηκε αρχικά ως καταφύγιο για μια λαϊκή καθολική αδελφότητα γυναικών που ζούσαν ως μοναχές, χωρίς να έχουν δώσει το μοναστικό όρκο. Στα σπίτια του Begijnhof, το οποίο είναι παραδοσιακό και πολύ όμορφο, εξακολουθούν να κατοικούν ανύπαντρες γυναίκες, ενώ στο συγκρότημα υπάρχει η αρχαιότερη κατοικία που σώζεται στο Άμστερνταμ.

Συνέχισα να περπατώ στο κέντρο του Άμστερνταμ, ο κόσμος που κυκλοφορούσε ήταν ελάχιστος, έτσι βρήκα την ευκαιρία να απολαμβάνω μόνος μου τα κανάλια, κάποια στιγμή έφτασα στον ποταμό Άμστελ,

πέρασα από τη γέφυρα διάβασης του ποταμού, που συνδέει τις περιοχές Rembrandtplein και Waterlooplein, τη γέφυρα Blauwbrug,

δηλαδή τη μπλε γέφυρα, ονομασία που είχε πάρει από μια παλιά ξύλινη μπλε γέφυρα που υπήρχε γύρω στο έτος 1600. Βέβαια η σημερινή της μορφή είναι εμπνευσμένη από την αρχιτεκτονική πολλών γεφυρών διάβασης του Σηκουάνα στο Παρίσι.
Αφού έκανα ένα δίωρο πρωινό περίπατο στο κέντρο του Άμστερνταμ, άρχισα να παίρνω το δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο μου. Στο δρόμο αυτό, θυμήθηκα το πως ήταν το κέντρο της πόλης, τη χειμερινή περίοδο με τα γυμνά δέντρα. Θυμήθηκα τη Βασιλική του Αγίου Νικολάου με τα γύρω κτίρια,

την Oude Kerk, με τα σπιτάκια με τα κόκκινα παντζούρια στο ισόγειο του κτιρίου,

και τα υπέροχα κανάλια του Άμστερνταμ, με την απόλυτη οπτική χωρίς το φύλλωμα των δέντρων.

Προφανώς είναι πιο όμορφα να βρίσκεσαι κάτω από το πυκνό φύλλωμα των δέντρων, αλλά οι φωτογραφίες (κατά τη γνώμη μου) ευνοούνται χωρίς αυτό, αφού αποτυπώνεις μεγαλύτερη ελεύθερη επιφάνεια.
Ύστερα από τον ολιγόωρο περίπατο επέστρεψα στο ξενοδοχείο και έφαγα ένα πάρα πολύ σύντομο πρωινό.

Σκέφτηκα ότι πολλά δεν πρόφτασα να κάνω αυτή τη φορά στο Άμστερνταμ. Δεν πρόφτασα να περπατήσω στην περιοχή Jordan,

να δω τη δυτική εκκλησία

και τον κόσμο που συνωστίζεται σε ατέλειωτες ουρές προκειμένου να επισκεφτεί το σπίτι της Άννας Φρανκ,

να περπατήσω στο Vondelpark,

να περάσω από όλα τα παλιά μου στέκια, να κάνω και πολλά άλλα, όμως δεν κατάφερα να κάνω τίποτα περισσότερο στο διήμερο που έμεινα αυτή τη φορά στο Άμστερνταμ. Άλλωστε τα χρόνια περνούν και όσο περνούν τα χρόνια θέλω περισσότερη καλοπέραση, έχω σταματήσει να μεταφέρω βαρείς φακούς, θέλω να απολαμβάνω καλύτερα το χρόνο μου, να σταματώ συχνά, κατά προτίμηση εκεί που συχνάζουν οι ντόπιοι, να πίνω τα ποτά μου, έστω κι αν βλέπω κάπως λιγότερα αξιοθέατα απ' ότι στο παρελθόν.

Όπως προανέφερα, μετά από τη μικρή πρωινή βόλτα στο κέντρο της πόλης, επέστρεψα στο ξενοδοχείο, έφαγα κάτι από το υποτυπώδες πρωινό, μάζεψα την αποσκευή μου και σε λιγότερο από τρία λεπτά ήμουν στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Άμστερνταμ.

Ήταν μια ακόμα ηλιόλουστη ημέρα του Σεπτέμβρη, όπως ηλιόλουστες ήταν όλες οι ημέρες του ταξιδιού μου στο Άμστερνταμ και στη Βόρεια Ρηνανία - Βεστφαλία. Στην πλατεία του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού του Άμστερνταμ κυκλοφορούσε πολύς κόσμος.

Το τρένο θα έφευγε στις 10.35 το πρωί και θα με μετέφερε στο μεγαλύτερο μπαρ του κόσμου όπως τουλάχιστον αρέσκονται να το ονομάζουν όχι μόνο οι κάτοικοί του, αλλά και άλλοι, μερικούς από τους οποίους είχα μαζί μου στο ταξίδι αυτό. Αλλά τα σχετικά με το μεγαλύτερο μπαρ του κόσμου είναι αντικείμενο άλλης ιστορίας.

Ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός του Άμστερνταμ είναι πανέμορφο κτίριο, γοτθικής αρχιτεκτονικής με αναγεννησιακά στοιχεία, για την κατασκευή του οποίου, όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενο κεφάλαιο, απαιτήθηκε η δημιουργία τριών τεχνητών νησιών, θεμελιωμένων επί 8.600 ξύλινων πασσάλων. Βρίσκεται σε απόσταση 750 μέτρων περίπου, βόρεια από την κεντρική πλατεία Dam.
Προχώρησα κατά το πλάτος του σταθμού

από την κεντρική του πύλη στο νότο προς την πύλη εξόδου στο βορά, όπου είναι και το λιμάνι.

Βλέποντας ότι πλησίαζε η ώρα της αναχώρησης, ξαναμπήκα στο σταθμό ανέβηκα στην αποβάθρα και μπήκα στο τρένο που θα με μετέφερε στο μεγαλύτερο μπαρ του κόσμου.

tzenipan · 20 Δεκεμβρίου 2016

πολύ ωραία ιστορία και φωτογραφίες! Ωραίο και το Αμστερνταμ....!

fotast · 20 Δεκεμβρίου 2016

"Στεγνό" το πρώτο κεφάλαιο...Πως έτσι;

Φαντάζομαι ότι θα μας καλύψουν τα επόμενα για να δικαιωθεί και ο τίτλος....

gelf · 23 Δεκεμβρίου 2016

Προς: fotast. Ε όχι και στεγνό το πρώτο κεφάλαιο. Είχε ολόκληρο μπουκάλι malt Bushmills irish whiskey. Πάντως με έκανες και γέλασα. Ευχαριστώ.

Προς: tzenipan. Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια (γραπτά).

Κεφάλαιο 2

Rijksmuseum, περίπατοι, μπαράκια.

Το Rijksmuseum, το εθνικό μουσείο της Ολλανδίας, ιδρύθηκε το έτος 1800 στη Χάγη και μεταφέρθηκε το έτος 1808 στο Άμστερνταμ, με εντολή του βασιλιά Λουδοβίκου Βοναπάρτη, αδελφού του Ναπολέοντα. Τότε προστέθηκαν πολλά έργα (κυρίως πίνακες ζωγραφικής) τα οποία ήταν στην κυριότητα της πόλης του Άμστερνταμ, με πιο γνωστό τη "νυχτερινή περίπολο" του μεγάλου Ρέμπραντ.

Το κτίριο στη σημερινή του μορφή της γοτθικής αρχιτεκτονικής με αναγεννησιακά στοιχεία, ξεκίνησε να κατασκευάζεται το έτος 1876 και ολοκληρώθηκε το έτος 1885. Έκτοτε έχουν πραγματοποιηθεί προσθήκες και εργασίες ανακαίνισης, με τελευταία αυτή μεταξύ των ετών 2003 και 2013. Έχει παρόμοιο σχεδιασμό με αυτόν του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού.

Με το τραμ φτάσαμε στο ανακαινισμένο Rijksmuseum.

Μπήκαμε μέσα στον όμορφο ημιυπαίθριο χώρο που έχει διαμορφωθεί με την πρόσφατη ανακαίνιση

και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τον κύριο χώρο του μουσείου. Θαυμάσαμε τα βιτρό, τα οποία είχαν, όλα, αναφορά και στην αρχαία Ελλάδα,

περάσαμε από όλες τις πρόσφατα διαμορφωμένες αίθουσες,

με διάφορα εκθέματα,

αλλά το Rijksmuseum είναι από τα κορυφαία μουσεία του κόσμου λόγω των πινάκων ζωγραφικής. Στο Rijksmuseum υπάρχουν πίνακες του Βαν Γκογκ (οι περισσότεροι βρίσκονται στο μουσείο Βαν Γκογκ, δίπλα στο Rijksmuseum) του Βερμέερ (με πολλούς γνωστούς πίνακες), του Χαλς (με το γνωστό πίνακα ο εύθυμος πότης), του Άσσελιν, του Γιαν Στέιν, αλλά κυρίως βρίσκονται οι πίνακες του Ρέμπραντ. Πίνακες που καταδεικνύουν την εξέλιξη του μεγάλου ζωγράφου από τους πρωτόλειους πίνακες του άπειρου ζωγράφου μέχρι τη στιγμή της μεγάλης δημιουργίας του πίνακα των πινάκων. Το κατά τη γνώμη μου ένα από τα μεγαλύτερα έργα ζωγραφικής όλων των εποχών. Το έργο "νυχτερινή περίπολος".

Τι να γράψω; Ασχολούμαι με την τέχνη, αλλά ερασιτεχνικά. Θα ήταν λάθος να κάνω τον τεχνοκριτικό. Όπως δεν γίνεται να μην μείνεις έκπληκτος στους φωτισμούς των έργων του Ρέμπραντ. Με αποκορύφωμα τους φωτισμούς που δημιουργεί στο κορυφαίο του έργο. Τη νυχτερινή περίπολο.
Μετά τις αίθουσες με τα έργα του Ρέμπραντ, του Βερμέερ και των λοιπών δημιουργών, αισθάνθηκα μια πληρότητα και έπεισα και τους άλλους να προχωρήσουμε. Όταν βγήκαμε από το Rijksmuseum

είχα ανάγκη για μια μπύρα, οπότε κατευθύνθηκα προς το Hard Rock Cafe του Άμστερνταμ ώστε να απολαύσω τη μπύρα μου, παρατηρώντας το κανάλι. Το Hard Rock Cafe του Άμστερνταμ έχει είσοδο από την πλατεία Max Euweplein

και μεγάλη τζαμαρία με θέα προς το εξωτερικό περιφερειακό κανάλι του κέντρου της πόλης.

Αν και αποφεύγω τις αλυσίδες καταστημάτων, μερικά Hard Rock, τα προτιμώ ενίοτε για ολιγόωρη στάση. Ένα απ' αυτά είναι το Hard Rock Cafe του Άμστερνταμ. Οι υπόλοιποι της παρέας έφυγαν για το ξενοδοχείο τους, αφήνοντας εμένα να απολαύσω τη μπύρα μου, με την ησυχία μου. Απίστευτη ευχαρίστηση να βλέπεις τα κανάλια του Άμστερνταμ, πίνοντας τη μπύρα σου. Αφού ήπια τη μπύρα μου, αποφάσισα να επιστρέψω κι εγώ στο ξενοδοχείο μου. Έτσι πήρα τους δρόμους, παρατηρώντας τα κανάλια και σκεπτόμενος τους πίνακες που είχα μόλις δει στο Rijksmuseum.
Πέρασα και από τα τέσσερα ομοειδή βασικά περιφερειακά κανάλια του Άμστερνταμ.

Συγκεκριμένα φεύγοντας από το Hard Rock Cafe, ακολούθησα την οδό Leidsestraat, πέρασα τα κανάλια με τη σειρά από εξωτερικό προς εσωτερικό κανάλι ενός θεωρητικού ημικυκλίου και συγκεκριμένα πέρασα πρώτα το κανάλι Prinsengracht, στη συνέχεια το κανάλι Keizersgracht, στη συνέχεια το κανάλι Herengracht και τέλος το εσωτερικό κανάλι Singel, όπου και η αγορά Bloemenmarkt.

Θυμήθηκα ότι όποτε περνώ από το Άμστερνταμ, η αγορά αυτή είναι γεμάτη. Μετά θυμήθηκα αυτά που είχα διαβάσει για το χρηματιστήριο της τουλίπας. Χαμογέλασα. Κάτι μου θύμιζε η φούσκα της τουλίπας. Από τα εξωτικά είδη που εισήγαγαν οι έμποροι του Άμστερνταμ, λίγα ήταν τόσο ακριβά και τόσο εφήμερα όσο οι βολβοί της τουλίπας. Οι κάτοικοι του Άμστερνταμ έκαναν συλλογές τουλιπών, όπως άλλοι συλλέγουν σπάνια νομίσματα. Οι συλλέκτες είχαν τέτοια μανία για την απόκτηση σπάνιων δειγμάτων, ώστε γινόταν αγοραπωλησία των βολβών της τουλίπας στο χρηματιστήριο του Άμστερνταμ. Όταν τη δεκαετία του 1630, ο χρηματιστηριακός πυρετός για τις τουλίπες είχε φτάσει στο ζενίθ, οι βολβοί τουλίπας κόστιζαν περισσότερο από τα σμαράγδια και από άλλα πολύτιμα αντικείμενα (πολύτιμα μέταλλα, κινέζικα βάζα Μινγκ κλπ). Σπίτια πωλούντο για να αγοραστούν ελάχιστοι βολβοί τουλίπας. Οικογενειακές περιουσίες άλλαζαν χέρια με μεγάλη ταχύτητα. Και όπως όλες οι φούσκες, έτσι και αυτή έσκασε με τρομερό θόρυβο. Σε ελάχιστες ημέρες οι βολβοί τουλίπας έφτασαν στο 1/30 της maximum τιμής και χιλιάδες περιουσίες εξαφανίστηκαν. Αυτό ήταν το πρώτο χρηματιστηριακό κραχ στην ιστορία.

Συνέχισα να κατευθύνομαι προς το ξενοδοχείο μου, προχωρώντας κατά μήκος της Kalverstraat, του κεντρικού εμπορικού πεζόδρομου της πόλης,

περνώντας από την πλατεία Dam

και φτάνοντας τελικά στο ξενοδοχείο μου.

Μετά από λίγη ξεκούραση, βγήκα έξω και μετά από μια μικρή βόλτα

συνάντησα τους συνταξιδιώτες μου στο bar-restaurant Cannibale Royale,

στο οποίο προφανώς φάγαμε κρέατα, όπως άλλωστε φαίνεται και από το σήμα του καταστήματος.

Το φαγητό το συνοδεύσαμε με μερικά μπουκάλια κόκκινο κρασί.

Το μπαρ - ρεστοράν Cannibale Royale, παρά το όνομά του και το σήμα με το χασαπομάχαιρο, είχε όμορφο περιβάλλον. Μείναμε ευχαριστημένοι παρά την τουριστική τοποθεσία του καταστήματος. Όταν φύγαμε κάναμε μια μεγάλη βόλτα στην περιοχή Red Light District. Περπατώντας δίπλα στο κανάλι Oudezijds Voorburgwal και ανεβαίνοντας στις γέφυρες διάβασης του καναλιού,

παρατηρούσαμε φωτισμένη (σε άλλη όψη από το πώς την έβλεπα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου) τη Βασιλική του Αγίου Νικολάου, αφιερωμένη στον πολιούχο του Άμστερνταμ και προστάτη των θαλασσοπόρων, ρωμαιοκαθολική εκκλησία η οποία ξεκίνησε να λειτουργεί το έτος 1887, ενώ αριστερά παρατηρούσαμε τον ύψους 67μέτρων παλαιό ναό (De Oude Kerk), ο οποίος ξεκίνησε να λειτουργεί το έτος 1565, αν και η πρώτη Oude Kerk , ήταν ξύλινη και χρονολογείται από τον 13ο αιώνα. Εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, από την πρώτη φορά που είχα περπατήσει στο Άμστερνταμ, πριν από πολλά χρόνια, ήταν η αρμονική συνύπαρξη της εκκλησίας με τα σπίτια με τα κόκκινα φανάρια. Και μάλιστα σε απόσταση που μερικές φορές είναι μικρότερη των πέντε μέτρων.

Αφού περπατήσαμε αρκετά στην περιοχή Red Light District (ως γνωστό δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίσεις, ζήτημα το οποίο σεβάστηκα) τελικά καταλήξαμε στο μπαρ Cafe Heffer,

στη συμβολή των οδών Oudebrugsteeg και Beursstraat, με θέα στη Damrak.

Αφού ήπιαμε τα ποτά μας (άλλος τις μπύρες του, άλλος τα ουίσκι του, άλλος το κρασί του) και απολαύσαμε το ωραίο περιβάλλον, αποφασίσαμε να φύγουμε. Όλοι ήθελαν να πάνε για ύπνο. Άλλωστε όλοι είχαμε ξυπνήσει πριν από τις 05.00πμ το πρωί. Και η ώρα ήταν περίπου μεσάνυχτα. Έτσι όλοι πήγαν προς το ξενοδοχείο τους. Όλοι τους, εκτός από μένα. Εγώ είχα άλλα σχέδια. Είχα να περάσω από το Άμστερνταμ έξι χρόνια. Για την ακρίβεια έξι χρόνια και έξι μήνες. Μεγάλο χρονικό διάστημα είχα μείνει μακριά, από μια από τις αγαπημένες μου πόλεις. Εκείνη την πρώτη νύχτα, ήθελα να επισκεφτώ διάφορα αγαπημένα μου μπαρ.
Πήρα το τραμ και κατέβηκα στη Leidseplein. Την πλατεία κέντρο της νυχτερινής ζωής του Άμστερνταμ. Από την πλατεία προχώρησα κατά μήκος της Korte Leidsedwarsstraat και πήγα σ' ένα αγαπημένο μου bar. Το bar αυτό, το είχα αγαπήσει από την πρώτη φορά που είχα βρεθεί στο Άμστερνταμ. Είναι το Whiskycafe L&B. Διαθέτει μια τεράστια κάβα malt whisk(e)y. Νομίζω ότι δεν έχω βρει άλλο bar με τέτοια συλλογή από malt. Ήπια μερικά malt whisk(e)y, που μου αρέσουν πολύ και δεν τα βρίσκω εύκολα. Σημειώνω ότι η παρένθεση στο γράμμα e, έχει σχέση με το έως προ διημέρου (από την ημέρα που βρέθηκα στο Άμστερνταμ) ταξίδι στην Ιρλανδία (βλ. σχετική ιστορία "Στις pubs του Δουβλίνου").
Στη συνέχεια αποφάσισα ν' ακούσω live jazz. Προχώρησα μερικά μέτρα κατά μήκος της Korte Leidsedwarsstraat με κατεύθυνση προς τη Leidseplein και μπήκα στο Jazz Cafe Alto. Όταν είμαι στο Άμστερνταμ, οπωσδήποτε μια νύχτα ή και περισσότερες, βρίσκομαι στο Cafe Alto, ακούγοντας live blues και jazz μέχρι τις πρωινές ώρες.
Όταν τελείωσε το πρόγραμμα η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη. Ήμουν σχεδόν 24 ώρες στο πόδι. Επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου.

gelf · 29 Δεκεμβρίου 2016

Κεφάλαιο 3

Η δεύτερη ημέρα στο Άμστερνταμ.

Το πρωί ξύπνησα και μετά το λιτό πρωινό, βγήκα έξω από το ξενοδοχείο και παρατήρησα τον υπέροχο κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Άμστερνταμ.

Περπάτησα προς την κεντρική οδό Damrak,

όπου βρίσκεται το Sexmuseum, σε μια από τις κεντρικότερες περιοχές του Άμστερνταμ.

Μέχρι τώρα παρά τα αρκετά ταξίδια μου στο Άμστερνταμ, δεν είχα μπει στο Sexmuseum, οπότε όπως περνούσα αποφάσισα να το επισκεφτώ. Μπήκα μέσα στο μουσείο και ακούγοντας σε κάθε μικρό δωμάτιο τους υπόκωφους θορύβους, ανάλογα με το θέμα, βλέποντας τους πίνακες, τα κέρινα ομοιώματα, τα κινητικά στοιχεία όπως τον αέρα κάτω από το φόρεμα του κέρινου ομοιώματος της Μέριλιν,

τις κινήσεις του ζωγράφου και του μοντέλου, τη Μάτα Χάρι με τους εραστές της και άλλα στοιχεία, σκέφτηκα ότι η επίσκεψη στο μουσείο άξιζε τον χρόνο που διέθεσα.

Έφυγα χαμογελώντας από το Sexmuseum και προχώρησα κάνοντας ένα μεγάλο περίπατο στο κέντρο της πόλης για να ευχαριστηθώ, για μια ακόμη φορά, από τις εικόνες μιας από τις αγαπημένες μου πόλεις.

Και για όποιον αναρωτιέται γιατί οι οικοδομές στο Άμστερνταμ έχουν στενές προσόψεις,

η απάντηση είναι απλή και προέρχεται από προηγούμενους αιώνες, όπου η φορολογία των κτισμάτων εξαρτώντο από το μέγεθος της πρόσοψης του κτιρίου. Όπως περπατούσα κατά μήκος της οδού Zeedijk, είδα το μπαρ "Oost-West". Ένα μπαρ παραδοσιακό, από το έτος 1731, μικρό και πολύ ατμοσφαιρικό.

Οι αναμνήσεις ξαναγύρισαν και θυμήθηκα ότι την προηγούμενη φορά που ήμουν στο Άμστερνταμ, το ατμοσφαιρικό αυτό μπαρ, είχε γίνει το αγαπημένο μου στέκι. Θυμήθηκα ότι την πρώτη φορά που μπήκα, τότε, στο μπαρ με προκάλεσε η διακόσμηση σε συνδυασμό με το ότι οι θαμώνες του καταστήματος κάπνιζαν. Είχα μπει στο μπαρ και είχα παραγγείλει ένα malt whisky. To μόνο malt whisky, που είχε τότε το μπαρ ήταν το Glenfiddich. Είχα ζητήσει ένα Glenfiddich και όταν το ήπια είχα ζητήσει ένα άλλο. Όπως έπινα το δεύτερο ποτό, μου είχε έρθει η ανάγκη να καπνίσω ένα τσιγάρο. Είχα ζητήσει ένα τασάκι από το μπαρ, βλέποντας τους άλλους, στο μπαρ, να καπνίζουν. Θυμάμαι ότι μου ζήτησαν 2 ευρώ για το τασάκι. Εγώ τα έδωσα, πήρα το τασάκι, κάπνιζα, ήρθαν και οι άλλοι που ήταν τότε μαζί μου, οπότε πίναμε τα ποτά μας και καπνίζαμε. Θυμήθηκα ότι στο τρίτο ποτό που έπινα, ήρθε ένας τύπος, ο οποίος μου συστήθηκε ως μόνιμος θαμώνας του μπαρ και μου εξήγησε ότι το ποσό των 2 ευρώ για τασάκι καπνίσματος, το έχουν επιβάλλει οι μόνιμοι θαμώνες του μπαρ και όχι η ιδιοκτησία. Μας παρακάλεσε να μην θεωρήσουμε ότι το ποσό των 2 ευρώ, ήταν για κέρδος στο μπαρ. Μας εξήγησε ότι εκεί γούσταραν να καπνίζουν και ότι το ποσό των 2 ευρώ για κάθε τασάκι χρησιμοποιείτο για να πληρωθεί το πρόστιμο στις συχνές επισκέψεις της αστυνομίας. Μου είχε αρέσει αυτό και ο άνθρωπος επαληθεύτηκε, όταν είχα πληρώσει το λογαριασμό, όπου τότε (έτος 2010) 6 Glenfiddich, 4 genevers και 6 μπύρες είχαν κοστίσει 40 ευρώ. Μου είχε κάνει εντύπωση η χαμηλή τιμή, την οποία τότε την έβρισκες στην Ελλάδα μόνο στα μπαρ που σύχναζες καθημερινά, είχα κάνει την ερώτηση για την περίπτωση λάθους και η απάντηση ήταν σαφής. Μας είπαν ότι παρατήρησαν ότι πίνουμε αρκετά και ότι το μπαρ μας είχε κεράσει μερικές σειρές ποτών. Είχα μείνει άφωνος, γιατί τότε αυτή τη συμπεριφορά, την είχα συναντήσει για πρώτη φορά στις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Μετά από αυτά, είχαμε πιάσει τη συζήτηση περί ελληνικών νησιών. Είχα πάει για τα ποτά μου και τις άλλες μέρες που ήμουν τότε στο Άμστερνταμ, όμως αυτή τη φορά που περνούσα, ήταν πρωί και το μπαρ ήταν κλειστό. Προχώρησα σκεπτόμενος ότι θα το επισκεφτώ, όταν θα άνοιγε αργότερα και ότι θα έβρισκα τους παλιούς μου φίλους.
Συνέχισα το περπάτημα στην περιοχή, πέρασα από τη Nieuwmarkt, με το γνωστό εντυπωσιακό κτίριο Waag.

Η πλατεία Nieuwmarkt, συνορεύει προς τα δυτικά με την περιοχή Red Light District, ενώ βόρεια αυτής βρίσκεται η μικρή Chinatown του Άμστερνταμ. Η πλατεία Nieuwmarkt, δημιουργήθηκε το έτος 1614 και απέκτησε τη σημερινή της ονομασία και τις σημερινές της διαστάσεις, με την επέκταση της πόλης το 17ο αιώνα. Παλαιότερα στην πλατεία υπήρχε καθημερινή αγορά, αλλά και σήμερα κάθε Κυριακή, κυρίως του καλοκαιριού, λειτουργεί αγορά αντικών. Νότια της πλατείας υπήρχε η παλιά Εβραϊκή συνοικία. Τα χρόνια του Β παγκοσμίου πολέμου, η πλατεία χρησιμοποιήθηκε από τους Ναζί, ως σημείο συγκέντρωσης των Εβραίων, προκειμένου να τους στείλουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κατά τη δεκαετία του 1970, κατεδαφίστηκαν πολλά κτίρια στην περιοχή προκειμένου να κατασκευαστεί το μετρό. Το παραπάνω δημιούργησε μεγάλη διαμάχη μεταξύ πολιτών και κράτους. Οι διαμαρτυρίες των πολιτών υποχρέωσαν τις αρχές σε μια πιο ήπια παρέμβαση, από τον αρχικό σχεδιασμό, ενώ φωτογραφίες από τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κοσμούν το σταθμό μετρό Nieuwmarkt.
Όπως προαναφέρθηκε στην πλατεία δεσπόζει το εντυπωσιακό κτίριο Waag, το οποίο κατασκευάστηκε το έτος 1488 και είναι η αρχαιότερη πύλη που διασώζεται σήμερα στο Άμστερνταμ. Στο Waag γίνονταν δημόσιες εκτελέσεις. Από το έτος 1617, στο κτίριο αυτό οι χωρικοί ζύγιζαν τα εμπορεύματά τους και πλήρωναν τον αντίστοιχο φόρο. Επίσης στους άνω ορόφους του κτιρίου ήταν τα γραφεία διάφορων συντεχνιών. Το ζυγιστήριο σταμάτησε να λειτουργεί από τις αρχές του 19ου αιώνα. Από τότε το κτίριο είχε στεγάσει κατά καιρούς μουσεία, πυροσβεστικό σταθμό, ακαδημία ξιφασκίας κλπ. Σήμερα είναι ένα από τα εμβληματικά κτίρια της πόλης, όπου στο ισόγειο λειτουργεί ως καφέ - μπαρ - ρεστοράν.
Φεύγοντας από την πλατεία Nieuwmarkt, ακολούθησα την οδό Kloveniersburgwal, παράλληλα με το ομώνυμο κανάλι όπου με την οδό Sint Antoniesbreestraat, ήταν παλαιότερα το κέντρο της Εβραϊκής συνοικίας. Προχώρησα κατά μήκος της οδού Kloveniersburgwal, κατευθυνόμενος νότια, ανεβαίνοντας στις γέφυρες και παρατηρώντας είτε προς βορά, προς την πλατεία Nieuwmarkt,

είτε προς νότο.

Σταμάτησα για λίγο, για να ξεκουραστώ σ' ένα παγκάκι στη συμβολή του καναλιού Kloveniersburgwal με τον ποταμό Amstel, παρατηρώντας τα κτίρια του Άμστερνταμ με τις στενές προσόψεις, στενές για φορολογικούς λόγους όπως έχει προαναφερθεί,

οπότε απέναντί μου βλέπω το Cafe de Jaren.

Στο Cafe de Jaren, στο παρελθόν είχα πιει πολλές φορές τα ποτά μου. Τότε συνήθως ήταν χειμερινή περίοδος και επειδή το μπαρ αυτό είναι ιδιαίτερα φωτεινό με θέα στη συμβολή του καναλιού με τον ποταμό Amstel και ως εκ τούτου είναι ιδανικό στέκι για να πίνεις τα ποτά σου, τα απογεύματα του χειμώνα. Βέβαια την ώρα που το παρατηρούσα ήταν καλοκαίρι (σχεδόν), αλλά εγώ αποφάσισα να κάνω ένα μικρό διάλειμμα για να πιω την πρώτη μπύρα της ημέρας.
Όταν έφυγα από το Cafe de Jaren και αφού τη μπύρα μου την είχα συνοδεύσει με ένα malt whisky Glenfiddich (αισθανόμουν άπιστος σχετικά με το προ ολίγων ημερών ταξίδι μου στην Ιρλανδία, όμως είχα το άλλοθι ότι στο Cafe de Jaren δεν βρήκα ιρλανδέζικα malt whiskey), προχώρησα προς τη Rembrandtplein. Η πλατεία Rembrandtplein είναι από τις πιο πολυσύχναστες πλατείες της πόλης με έντονη νυχτερινή ζωή. Στο κέντρο της πλατείας υπάρχει ένα άγαλμα του μεγάλου ζωγράφου Ρέμπραντ,

άγαλμα το οποίο είχα παρατηρήσει και στις προηγούμενες επισκέψεις μου στο Άμστερνταμ. Άλλωστε η ονομασία της πλατείας είναι προς τιμή του μεγάλου δημιουργού. Αυτό που δεν είχα παρατηρήσει, στις προηγούμενες επισκέψεις μου, ήταν ότι τα γλυπτά κάτω από το άγαλμα του Ρέμπραντ αφορούν στους ήρωες του κορυφαίου του έργου. Τα γλυπτά αφορούν στους ήρωες της νυχτερινής περιπόλου.

Σημείωσα στην πλατεία Rembrandtplein τις πινακίδες με το happy hour, μου άρεσε το ότι αυτό ισχύει έως τις δώδεκα τη νύχτα

και προχώρησα

προς τη Leidseplein, πλατεία η οποία είναι το κέντρο της νυχτερινής ζωής της πόλης. Η πλατεία Leidseplein είναι μια πολυσύχναστη πλατεία στο νότιο άκρο του κεντρικού δακτυλίου των καναλιών του Άμστερνταμ. Στην πλατεία διασταυρώνονται αρκετές γραμμές του τραμ του κέντρου της πόλης. Έκανα μια μικρή βόλτα στη Leidseplein,

παρατήρησα ότι κυκλοφορούσε πολύς κόσμος, ενώ τα τραπεζάκια των καφέ - μπαρ ήταν γεμάτα και θυμήθηκα και συνέκρινα με την προηγούμενη φορά που ήμουν στο Άμστερνταμ και την άδεια πλατεία Leidseplein, ως προς τους εξωτερικούς χώρους βέβαια.

Αφού έκανα τις βόλτες μου στην πλατεία, ακολούθησα την οδό Korte Leidsedwarsstraat. εφαπτομενική της πλατείας και γύρισα σε διάφορα στέκια τα οποία επισκέπτομαι όταν είμαι στο Άμστερνταμ, όπως το ρεστοράν με κινέζικη κουζίνα Mr Tongs,

το ρεστοράν με ιταλική κουζίνα Ristorante Pizzeria Piccolino, το ρεστοράν με αργεντίνικη κουζίνα El Rancho και άλλα πολλά, στην ευρύτερη περιοχή.

Όμως κυρίως πέρασα ημέρα, έξω από τα μπαρ που λειτουργούν μόνο τη νύχτα όπως τα δύο στα οποία ήμουν το προηγούμενο βράδυ, δηλαδή το Whiskycafe L&B. με την τεράστια κάβα από malt whisk(e)y

και το Jazz Cafe Alto με τις live blues και jazz μουσικές μέχρι τις πρωινές ώρες.

Μετά από τη μικρή περιήγηση σε μια από τις αγαπημένες μου συνοικίες του Άμστερνταμ, επέστρεψα στην πλατεία Leidseplein.

Είχε φτάσει η ώρα για τη δεύτερη μπύρα της ημέρας.

giannoula · 29 Δεκεμβρίου 2016

Γράφε εσύ σημειώνω εγώ ονόματα από bars restaurants κλπ. Με βοηθάς πολύ για το ταξίδι μου στο Άμστερνταμ...

gelf · 2 Ιανουαρίου 2017

Κεφάλαιο 4

Η συνέχεια της δεύτερης ημέρας στο Άμστερνταμ.

Αφού, σ' ένα μπαρ της πλατείας Leidseplein ήπια τη μπύρα μου, την οποία συνόδευσα με ένα malt whisky Glenfiddich, προχώρησα προς τα δυτικά και άρχισα να περπατώ δίπλα σε ένα από τα αγαπημένα μου κανάλια, το Leidsegracht. Όπως περπατούσα παρατήρησα ότι γυριζόταν μια ταινία (ή ένα διαφημιστικό).

Συνέχισα να περπατώ στο κέντρο της πόλης, πάντα δίπλα σε κανάλια, παρατηρώντας ότι σε κάθε σχεδόν πλάτωμα, το οποίο είχε δημιουργηθεί στη συμβολή του δρόμου δίπλα σε κανάλι (παρακανάλιου δρόμου) με τη γέφυρα διάβασης καναλιού, είχαν βγει πέντε - έξι τραπεζάκια, από τα απέναντι μπαράκια, δίπλα στις γέφυρες και στα κανάλια.

Το χειμώνα αυτές τις εικόνες δεν τις βλέπεις. Έκατσα σ' ένα τραπεζάκι και ήπια ένα ποτό, απολαμβάνοντας τη θέα του καναλιού.
Μετά το ποτό μου συνέχισα την περιήγηση στο κέντρο και στα κανάλια του Άμστερνταμ, έφτασα στο εσωτερικό κανάλι το Singel,

στο ύψος της Raadhuisstraat, όπου το ανατολικό άκρο αυτής είναι η πλατεία Dam και το βασιλικό παλάτι.

Όμως ο στόχος μου ήταν άλλος. Επειδή δεν είχα διάθεση να φτάσω στο Amsterdam Arena, ήθελα να πάρω μια στολή του Ajax, που μου είχε ζητηθεί από αγαπημένο μου πρόσωπο. Και εκεί είχε μπουτίκ με αυθεντικά αθλητικά είδη.

Μετά την αγορά επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου, έκανα ντους, άλλαξα ρούχα και ήπια το - ευρισκόμενο από την προηγούμενη ημέρα σε εκκρεμότητα - ποτό καλωσορίσματος, το οποίο επέλεξα να είναι μπύρα προκειμένου να δροσιστώ.

Αφού ήπια τη μπύρα μου, χαζεύοντας την κίνηση στην πολυσύχναστη Martelaarsgracht, παρατηρώντας και τον υπέροχο κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Άμστερνταμ έφυγα από το μπαρ, το οποίο είναι στο ισόγειο του ξενοδοχείου και προφανώς συνεργάζεται μ' αυτό και προχώρησα προς την πλατεία Dam.
Η πλατεία Dam, βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο του Άμστερνταμ. Εκεί κατασκευάστηκε το πρώτο φράγμα στον ποταμό Άμστελ, το έτος 1270. Κάπως έτσι ξεκίνησε το μεγάλο επίτευγμα της υδραυλικής μηχανικής. Η πόλη του Άμστερνταμ. Δεν θέλω να αναφερθώ σε πολύπλοκα τεχνικά στοιχεία. Όμως το ότι ένα μεγάλο τμήμα της πόλης είναι ασφαλές σε ύψος έως και 5.50 μέτρα κάτω από το επίπεδο της θάλασσας (στο ανατολικό τμήμα της πόλης) ή 2 μέτρα υπό το επίπεδο της θάλασσας (στο δυτικό τμήμα της πόλης), ύστερα από τα απαραίτητα έργα φραγμάτων και διευθετήσεων, αποδεικνύει το ότι η πόλη του Άμστερνταμ (αλλά και άλλες λοιπές μεγάλες σε έκταση περιοχές της Ολλανδίας) είναι το θαύμα της υδραυλικής μηχανικής. Κατά την άποψή μου είναι απαραίτητο, όλα τα πολυτεχνεία που έχουν τμήματα υδραυλικών, να πηγαίνουν τους σπουδαστές τους εκπαιδευτικό ταξίδι στην Ολλανδία.
Πάντως μία από τις ελάχιστες περιοχές του Άμστερνταμ, οι οποίες είναι πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, είναι και το κέντρο του και η πλατεία Dam στην οποία ήμουν, όταν έκανα τις παραπάνω σκέψεις. Συγκεκριμένα η περιοχή της πλατείας Dam είναι σε στάθμη +2,10m πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Η πλατεία Dam έχει ορθογωνικό σχήμα με πλευρά μήκους 200 μέτρων περίπου στη διεύθυνση ανατολή-δύση και με πλευρά μήκους 100 μέτρων περίπου στη διεύθυνση βοράς-νότος.
Στην πλατεία Dam βρίσκεται το Εθνικό Μνημείο (National Monument), ένας πυλώνας ύψους 22 μέτρων, με ανάγλυφα στοιχεία, αφιερωμένο στα θύματα του Β παγκοσμίου πολέμου.

Στην περίμετρο της πλατείας υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα κτίρια.
Στη δυτική πλευρά της πλατείας βρίσκεται το Βασιλικό Παλάτι (Koninklijk Paleis Amsterdam),

από τα κυριότερα ιστορικά και πολιτιστικά μνημεία της χρυσής εποχής του Άμστερνταμ, το οποίο αρχικά είχε κτιστεί ως Δημαρχείο. Η κατασκευή του ανακτόρου ξεκίνησε το έτος 1648 και τα εγκαίνιά του πραγματοποιήθηκαν στις 29 Ιουλίου του έτους 1655.
Στη βορειοδυτική πλευρά της πλατείας, δίπλα στο παλάτι, βρίσκεται η νέα εκκλησία (De Nieuwe Kerk), η οποία κατασκευάστηκε το έτος 1408.

Στη νότια πλευρά της πλατείας βρίσκεται το μουσείο Madame Tussauds,

πάνω από ένα πολυκατάστημα, ενώ στην ανατολική πλευρά της πλατείας, βρίσκεται το εμβληματικό κτίριο του ξενοδοχείου NH Grand Hotel Krasnapolsky,

το οποίο λόγω μεγάλης χωρητικότητας, έχει πολύ καλές τιμές σε περιόδους εκτός season, οπότε και έχω μείνει εκεί αρκετές φορές στο παρελθόν.
Στη γωνία Dam και Damstraat, δίπλα στο ξενοδοχείο NH Grand Hotel Krasnapolsky, υπάρχει ένα bar,

στο οποίο σύχναζα στο παρελθόν, οπότε σταμάτησα για λίγο ώστε να πιω μια μπύρα και να αναπολήσω τα περασμένα. Μετά τη σύντομη στάση, προχώρησα για λίγο ανατολικά, περπάτησα στον πρώτο παρακανάλιο δρόμο Oudezijds Voorburgwal,

όπου κι εκεί σύχναζα στο παρελθόν (κυρίως στο Susie's Saloon) και στη συνέχεια αποφάσισα να επισκεφτώ ένα αγαπημένο μου bar, το Wynand Fockink,

το οποίο είναι κατ' ουσία στο συγκρότημα των κτιρίων του Krasnapolsky. Το bar αυτό, από τα κορυφαία του Άμστερνταμ, έχει μεγάλη ποικιλία από το ολλανδικό ποτό Jenever, το οποίο προσφέρεται σε ποτήρια ιδιόμορφα, έχοντα το σχήμα τουλίπας. Το ποτό το οποίο σου προσφέρεται είναι μέχρι την άνω σημείο του μικρού ποτηριού, οπότε για να πιεις τις πρώτες γουλιές πρέπει να σκύψεις για να μη χυθεί το ποτό.

Το μπαρ ήταν όπως το θυμόμουν, ατμοσφαιρικό

συζήτησα με τα παιδιά στο μπαρ, οι οποίοι με θυμόντουσαν από προηγούμενες επισκέψεις μου και ύστερα από αρκετή ώρα βγήκα έξω. Στόχος μου ήταν να πάω στο αγαπημένο μου μπαρ στο Άμστερνταμ, στο Oost-West. Όμως η παρέα με έπαιρνε συνεχώς τηλέφωνο. Είχαν να με δουν από το προηγούμενο βράδυ. Σκέφτηκα ότι δεν είναι πάντα καλό να ταξιδεύεις με παρέα και πήγα να τους βρω.
Ευτυχώς, ως μπαρογράφοι (κάτι στο οποίο τους είχα εκπαιδεύσει) ήταν σ' ένα
από τα παραδοσιακά και αρχαιότερα μπαρ του Άμστερνταμ,

το Bierproeflokaal In De Wildeman. Μπήκα μέσα στο μπαρ κι εκεί με περίμενε μια χαρούμενη έκπληξη. Υπήρχε το malt irish whiskey Bushmills (10y),

το οποίο είχε γίνει το αγαπημένο μου ποτό ύστερα από το προ διημέρου ταξίδι μου στην Ιρλανδία. Ενώ απολάμβανα το ποτό μου, οι υπόλοιποι της παρέας, μου διηγούντο το πως πέρασαν την προηγούμενη νύχτα παρέα με τους κοριούς και τη μετακίνησή τους σε άλλο ξενοδοχείο. Δεν πειράζει. Ας πρόσεχαν. Συνέχιζα να απολαμβάνω το ποτό μου.
Το μπαρ ήταν υπέροχο,

η τοποθεσία ήταν πολύ καλή

και απόλαυσα τα ποτά μου.
Όταν οι άλλοι έφυγαν για ύπνο, ύστερα από ένα πρόχειρο φαγητό, ακολούθησα το συνηθισμένο δρομολόγιο. Δηλαδή Leidseplein, Jazz Cafe Alto για live blues και jazz και Whiskycafe L&B.
Όταν επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου, η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη. Ακόμα και στο κεντρικότερο σημείο του Άμστερνταμ, υπήρχε ελάχιστη κίνηση.

gelf · 10 Ιανουαρίου 2017

Κεφάλαιο 5

Το τελευταίο πρωινό το Άμστερνταμ.

Όταν ξύπνησα την άλλη ημέρα, γνώριζα ότι ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός του Άμστερνταμ ήταν σε απόσταση αναπνοής. Επίσης θεώρησα ότι το πρωινό του ξενοδοχείου δεν ήταν ιδιαίτερα αξιόλογο, ώστε να με "υποχρεώνει" να καταναλώνω αρκετό χρόνο σ' αυτό. Οπότε σκέφτηκα, σωστά, να κάνω μια γρήγορη τελευταία βόλτα στο κέντρο της πόλης. Βγήκα έξω πολύ νωρίς το πρωί και με γρήγορο βήμα, πέρασα από την πλατεία Dam, περπάτησα κατά μήκος της έρημης - εκείνη την ώρα - Kalverstraat,