Ιαπωνία ΙΑΠΩΝΙΑ - Big in Japan

[chris7]

Φαγητό - Ποτό - Τσάι στο Κιότο

Αν και λατρεύω το σούσι είναι ζήτημα αν έφαγα περισσότερες από 2 φορές όσο ήμουν στην Ιαπωνία. Ο λόγος είναι ότι η κουζίνα τους είναι ανεξάντλητη σε γεύσεις και επιλογές με αποτέλεσμα να τρως κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό και πάλι δεν θα προλάβεις να τα δοκιμάσεις όλα. Παρόλο που στην φεουδαρχική εποχή η διατροφή τους βασιζόταν κυρίως στο ψάρι, τα τελευταία 150 χρόνια οι Ιάπωνες έχουν αναπτύξει ισχυρή παράδοση και στο κρέας με πιο φημισμένο το wagyu (κρέας που οπτικά θυμίζει μάρμαρο) το οποίο συμπεριλαμβάνει και το επίσης γνωστό kobe.
Οι Ιάπωνες, διαπίστωσα ότι, τρώνε πολύ κρέας κι όταν λέω πολύ δεν εννοώ σε ποσότητα (άλλωστε είναι συλφίδες, ούτε για δείγμα δεν είδα υπέρβαρο άτομο) αλλά σε συχνότητα. Μάλιστα, ειδικά στο Κιότο και την Οσάκα θα βρεις πιο πολλά παραδοσιακά κρεατάδικα yakiniku (από αυτά που ψήνεις μόνος σου) παρά σουσάδικα.

Η φάση στα yakiniku είναι η εξής: κάθεσαι στο τραπέζι το οποίο έχει στην μέση μια ψησταριά, παραγγέλνεις τα κρέατα που θέλεις και έρχεται ο σερβιτόρος -σου ανάβει την ψησταριά, φέρνει τα ώμα κρέατα που παρήγγειλες με τα αντίστοιχα συνοδευτικά και ξεκινάει το γλέντι! Τσίκνα, φρεσκοψημένο κρεατάκι και μπύρα μέχρι τελικής πτώσεως.
Έχεις μάλιστα τη δυνατότητα, κάθε φορά που τελειώνει το ένα κρέας, να παραγγέλνεις κατευθείαν το επόμενο μέσω του iPad που υπάρχει στο τραπέζι. Άλλος ένας λόγος που χωρίς wifi δεν πας πουθενά στην Ιαπωνία: η συντριπτική πλειοψηφία των μαγαζιών -ακόμα και τα πιο ταπεινά ταβερνεία- αντί για κατάλογο, έχουν iPad στο τραπέζι. Σκανάρεις, κατεβάζεις τον κατάλογο και παραγγέλνεις ανά πάσα στιγμή, χωρίς να ψάχνεις για σερβιτόρο.
Και, εμείς ως Έλληνες, γνωρίζουμε πολύ καλά τι γίνεται όταν μια παρέα φίλων μαζεύεται γύρω από μια ψησταριά… το κέφι ανάβει! Το ίδιο ισχύει και για τους κατά τα άλλα ήσυχους Ιάπωνες: όταν βρίσκονταν με την παρέα τους γύρω από το τραπέζι να ψήνουν και να πίνουν, τους έβλεπες να “μεταμορφώνονται” και να γίνονται πιο χαλαροί και πιο εξωστρεφείς.
Στο Κιότο φάγαμε 2 φορές σε yakiniku και η θύμησή τους ακόμα μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.

View attachment 509459

Μια άλλη φορά πετύχαμε ένα sushi bar στην Gion. Είδαμε κοστουμαρισμένους ντόπιους να μπαίνουν για after work έξοδο και τους ακολουθήσαμε. Ήμασταν τυχεροί γιατί μας έδωσαν το τελευταίο σεπαρέ. Πάρα πολλά εστιατόρια στην Ιαπωνία έχουν σεπαρέ είτε ημίκλειστα (χωρίζονται μεταξύ τους με ένα απλό παραβάν) είτε τελείως κλειστά (κανονικά δωματιάκια με τοίχους και πόρτα) για να απολαμβάνουν οι θαμώνες ιδιωτικότητα μέχρι πλήρη απομόνωση. Συχνά πάντως όταν βλέπουν δυτικούς -και ειδικά αμερικανούς- τους οδηγούν απευθείας σε πριβέ δωμάτιο για να είναι σίγουροι ότι δεν θα ενοχλούν με τις φωνές τους. Η ησυχία σε δημόσιους χώρους -μετρό, εστιατόρια κ.λ.π.- εκτιμάται πολύ στην Ιαπωνία και ένας λόγος που συχνά “τρώμε” πόρτα εμείς οι δυτικοί από μικρά izikayas που δεν έχουν πριβέ χώρο είναι ακριβώς αυτός: γιατί το 90% από εμάς τους τουρίστες φωνάζει αντί να μιλάει. Και κάπως έτσι πλανάται μια εντύπωση ότι οι Ιάπωνες είναι ρατσιστές με τους δυτικούς. Είναι? Δεν είναι? Δεν ξέρω... κι εγώ είμαι διχασμένη....
Στο συγκεκριμένο σουσάδικο η ιδιαιτερότητα -σε σχέση με αυτά που ήξερα από την Ελλάδα- ήταν ότι τα πιάτα που παραγγείλαμε δεν ερχόντουσαν με 7-10 κομμάτια αλλά μόνο με 1 κομμάτι. Αυτή η πρακτική θυμίζει το omakase (δηλαδή “το αφήνω πάνω σου” που δεν παραγγέλνεις αλλά ο σεφ σου σερβίρει απευθείας ό,τι ετοιμάζει εκείνη τη στιγμή... όμως το omakase αποτελεί fine dining εμπειρία και γι’ αυτό είναι πανάκριβο), στην πραγματικότητα όμως αυτό που φάγαμε εμείς λέγεται ikkan-zutsu -δηλαδή ένα κομμάτι τη φορά- που συνηθίζεται πολύ. Έτσι έχεις τη δυνατότητα να δοκιμάσεις πολλές και διαφορετικές γεύσεις, προσωπικά έφαγα σούσι που δεν είχα ήξερα καν ότι υπάρχουν π.χ. σούσι με κρέας, σούσι με ομελέτα κ.λ.π.

View attachment 509461 View attachment 509460
(τα σεπαρέ)
View attachment 509462
(και ο καλλιτέχνης).

Άλλη επιλογή για φαγητό είναι φυσικά τα izikayas -μια σταλιά μαγαζάκια που συχνά χωράνε μόνο 6 ως 10 άτομα που τρώνε σε σκαμπό στο μπαρ- όμως δυστυχώς εμείς δεν σταθήκαμε τυχεροί στο Κιότο και αυτό όπου φάγαμε ήταν ψιλομάπα οπότε δεν θα αναφερθώ περισσότερο πόσω μάλλον να το προτείνω (ευτυχώς στα izikayas του Τόκυο ξετρελάθηκα).

Επίσης, μην παραλείψετε την αγορά Nishiki όπου μπορείς να βρεις και να δοκιμάσεις τα πάντα από street food και όλα πεντακάθαρα. Προσοχή, τις Κυριακές είναι σχεδόν όλα τα μαγαζάκιa της αγοράς κλειστά.
View attachment 509463 View attachment 509464
Γενικά, οι τιμές για το φαγητό στην Ιαπωνία μου φάνηκαν -σε σχέση με Ελλάδα- φθηνές. Μάλιστα για κάποια γεύματα μπορείς να ρίξεις κι άλλο το budget τρώγωντας από 7-Εleven που έχει φρεσκότατα φαγητά και τα επιλέγουν κατά κόρον και οι ντόπιοι.

Κάτι άλλο που ευχαριστήθηκα σε όλη την Ιαπωνία αλλά ειδικότερα στο Κιότο είναι το matcha σε όλες τις εκδοχές του: matcha ζεστό, matcha κρύο, matcha latte, matcha παγωτό μηχανής, matcha γλυκά, matcha κέηκ, matcha μπισκότα... ουφ... Το matcha στην Ιαπωνία έχει ενσωματωθεί παντού σε σημείο να μου θυμίζει την υπερβολή με το dubai chocolate στην Ελλάδα. Όμως ευτυχώς το matcha το λατρεύω και επειδή στην Ελλάδα δεν έχω βρει πουθενά να το φτιάχνουν ωραία, εκεί το ευχαριστήθηκα σε καθημερινή βάση είτε ήταν σε παραδοσιακά τεοποιεία, είτε σε μοντέρνα μινιμαλιστικά matcha houses. Η περιοχή Kiyomizu σφύζει και από τα μεν και από τα δε. Επίσης, ένα πολύ καλό matcha house που προτείνω είναι το “Chavaty” στην Arashiyama (που το ανέφερα και στο αντίστοιχο κεφάλαιο της ιστορίας μου). Οι ντόπιοι ωστόσο φαίνεται να απολαμβάνουν το τσάι τους περισσότερο στην γνωστή αμερικανική αλυσίδα παρά σε μικρά μαγαζάκια...χωρίς υπερβολή έβλεπα 2 Starbucks σε κάθε τετράγωνο ... ούτε στην Αμερική τέτοιος παροξυσμός.
Επίσης, ανακάλυψα και ένα καινούριο τσάι, το hojicha, το οποίο δεν είναι πράσινο σαν το matcha αλλά καφέ και λόγω του ότι είναι καβουρδισμένο θυμίζει κάτι μεταξύ κακάο-φουντούκι-καραμέλα, δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς.
View attachment 509468
View attachment 509469
(παραδοσιακό tea ceremony vs μοντέρνο matcha latte)


Για ποτό προτείνω το “Κ36” στην Higashiyama και συγκεκριμένα στην περιοχή Kiyomizu (και σε αυτό αναφέρθηκα στο αντίστοιχο κεφάλαιο της ιστορίας μου). Είναι το rooftop πολυτελούς ξενοδοχείου (με τιμές Αθήνας όμως) και κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ή θέα! Και όταν αναρωτήθηκα πώς στο καλό βρέθηκε τόσο μεγάλη έκταση μέσα στην πυκνοκτισμένη παραδοσιακή συνοικία για να χτιστεί ξενοδοχείο με κήπους κλπ κλπ, ανακάλυψα πώς πριν ήταν δημοτικό σχολείο το οποίο έπαψε να λειτουργεί πριν καμιά 15αρια χρόνια λόγω δραματικής μείωσης των μαθητών... κοινώς οι μόνιμοι κάτοικοι εγκαταλείπουν σταδιακά και η ιστορική αυτή περιοχή μετατρέπεται σιγά-σιγά σε τουριστικό λούνα πάρκ. View attachment 509467

Αν και η Ιαπωνία είναι μια χώρα που δεν έχω σκοπό να πάω (είναι πολύ μακριά για μένα), διαβάζω πολύ ευχάριστα την καταπληκτική σου ιστορία.
Περιμένω τη συνέχεια.

 

[annoula]

Συνέχεια Kyoto part III

Last but not least (επειδή για κάποιο λόγο μου ξέφυγε το προηγούμενο ποστ πριν προλάβω να τον συμπεριλάβω) τον Ναό Kinkaku-ji δηλ. τον Χρυσό Ναό. Οι δύο του όροφοι είναι επενδυμένοι με χρυσό, ωστόσο δεν είναι ο αυθεντικός αλλά πιστό αντίγραφο καθώς τον αρχικό τον έκαψε το 1950 ένας μοναχός που είχε εμμονή μαζί του. Τόσο ο ίδιος ο ναός, όσο και η λίμνη στην οποία καθρεφτίζεται αλλά και οι κήποι που τον περιβάλλουν είναι ό,τι ακριβώς είχα στο μυαλό μου σκεφτόμενη την παραδοσιακή Ιαπωνία. Η απόλυτα japanese καρτ ποστάλ. Αν κάποιος πρέπει να πάει μόνο σε έναν ναό στο Κιότο πρέπει να είναι αυτός.
View attachment 509372

Και μιας και μιλάμε για ναούς, κάποια στιγμή στο Κιότο παρατηρήσα στο Google Maps ότι όπου είχε ναούς είχε σήμανση με αγκυλωτό σταυρό:
View attachment 509369
Όπως επίσης στα ιερά που βρίσκονταν έξω απο τα σπίτια επίσης έβλεπα αγκυλωτούς σταυρούς.
View attachment 509373
«Τι φάση ακριβώς τα ναζιστικά σύμβολα σε όλους τους ναούς;». Αναλογιζόμενη και την θέση της χώρας κατά τον Β´Π.Π. πραγματικά είχα μείνει να αναρωτιέμαι.
Τελικά με την βοήθεια του φίλου μας του ChatGPT είδα ότι το 卍 που σηματοδοτεί τους βουδιστικούς ναούς, είναι το λεγόμενο μάντζι που συμβολίζει την αρμονία και την αιωνιότητα και είναι αριστερόστροφο, αντίθετα η ναζιστική σβάστικα είναι δεξιόστροφη 卐.


Κάτι για το οποίο είναι πολύ γνωστό το Κιότο είναι ότι αποτελεί το κέντρο του τελετουργικού του τσαγιού. Αν κάπου πρέπει να παρακολουθήσεις αυτό το τελετουργικό, θα είναι στο Κιότο.
Ένα αυθεντικό “tea ceremony” διαρκεί τουλάχιστον 3 ώρες και είναι πολύ ακριβό, ωστόσο υπάρχουν και τα τουριστικά πακέτα που είναι πολύ πιο οικονομικά αλλά και πολύ μικρότερης διάρκειας. Αν και άκρως τουριστικό, ήθελα να το κάνω γιατί μου είχε μείνει απωθημένο από τότε που έβλεπα μικρή το «Σογκούν», επιπλέον τα 2 τελευταία χρόνια έχω γίνει φανατική του τσάι matcha, το λατρεύω. Με ανέλαβαν πρώτα κάτι κυρίες που μου έφτιαξαν μαλλί και με έντυσαν γκέισα. Το έζησα λίγο παραπάνω με την περιβολή και την κόμμωση της γκέισας.
Και μετά μας έδειξαν το τελετουργικό: πώς μας υποδέχονται, πώς ετοιμάζεται το τσάι, πώς γίνεται το σερβίρισμα, πώς το πίνουμε, με τι γλυκά συνοδεύεται. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα ηρεμίας και σιωπής χωρίς τα συνήθη χαχανητά από τους τουρίστες όπως συμβαίνει σε άλλες φολκλορικές δραστηριότητες.

View attachment 509374

Χαχαχα! Κ εγώ το έκανα το tea ceremony! Τουριστικά ξετουριστικά κάτι τέτοια μ' αρέσουν πάρα πολύ! Άσε που ήταν και πολύ νόστιμο το τσάι! Απόλαυσα και τις δροσερές πετσέτες που μας έδωσαν να βάλουμε στον λαιμό για την ζέστη! Επίσης, κάτσαμε σε yakiniku για την εμπειρία. Ο γιος μου ξετρελάθηκε, εγώ τα ωμά κρέατα δεν άντεχα ούτε να τα βλέπω! Ευτυχώς είχε πολύ ωραία εστιατόρια στο ξενοδοχείο και έφαγα μετά εκεί!

 

[varioAthens]

Αν και η Ιαπωνία είναι μια χώρα που δεν έχω σκοπό να πάω (είναι πολύ μακριά για μένα), διαβάζω πολύ ευχάριστα την καταπληκτική σου ιστορία.
Περιμένω τη συνέχεια.

Σε ευχαριστω παρα πολυ που εισαι παντα υποστηρικτικος!!

 

[varioAthens]

Χαχαχα! Κ εγώ το έκανα το tea ceremony! Τουριστικά ξετουριστικά κάτι τέτοια μ' αρέσουν πάρα πολύ! Άσε που ήταν και πολύ νόστιμο το τσάι! Απόλαυσα και τις δροσερές πετσέτες που μας έδωσαν να βάλουμε στον λαιμό για την ζέστη! Επίσης, κάτσαμε σε yakiniku για την εμπειρία. Ο γιος μου ξετρελάθηκε, εγώ τα ωμά κρέατα δεν άντεχα ούτε να τα βλέπω! Ευτυχώς είχε πολύ ωραία εστιατόρια στο ξενοδοχείο και έφαγα μετά εκεί!

Και το τσαι ηταν τελειο και το περιβαλον και ολα... σαν αποδραση σε αλλη εποχη για λιγο...
Ο γιος να φανυταστω παραγγελνε ξανα και ξανα? Γιατι που να χορτασει το παιδι με τις ιαπωνικες μεριδες?

 

[annoula]

Και το τσαι ηταν τελειο και το περιβαλον και ολα... σαν αποδραση σε αλλη εποχη για λιγο...
Ο γιος να φανυταστω παραγγελνε ξανα και ξανα? Γιατι που να χορτασει το παιδι με τις ιαπωνικες μεριδες?

Τρελάθηκε με την φάση! Που έψηνε μόνος του το κρέας! Παρατήρησες ότι το σούσι τους είναι κατά βάση nigiri? Maki κλπ κατά βάση σε 7eleven έβρισκες.

 

[varioAthens]

Παρατήρησες ότι το σούσι τους είναι κατά βάση nigiri? Maki κλπ κατά βάση σε 7eleven έβρισκες.

Ναι!! Ισχυει!!

 

[varioAthens]

Η κλασική εκδρομή που κάνουν όλοι από το Κιότο ή από την Οσάκα είναι αυτή στη Νάρα. Αυτή κάναμε κι εμείς. Ξεκινήσαμε από το Κιότο και με το shinkasen ήμασταν εκεί σε 45’. Το πρώτο σοκ ήταν ότι βγαίνοντας από τον σταθμό και έχοντας κάνει ούτε 10 βήματα να σου τα ελάφια! Ήξερα ότι στη Νάρα έχει ελάφια αλλά ότι θα τα δω να μας περιμένουν έξω από τον σταθμό ομολογώ δεν το περίμενα. Οι περισσότεροι δε τουρίστες να αλαλάζουν, να αγοράζουν κράκερς και να τα ταϊζουν μανιωδώς, στα πεζοδρόμια, στα υπαίθρια πάρκινγκ ανάμεσα στα πούλμαν, παντού... δεν περίμεναν ούτε να φτάσουν μέσα στο πάρκο για να τα ταϊσουν... δηλαδή συν τοις άλλοις είναι και κακόγουστοι αφού αντί να φωτογραφηθούν με τα ελάφια μέσα στο πάρκο, καθόντουσαν και φωτογραφιζόντουσαν ανάμεσα σε τουριστικά λεωφορεία, ταμπέλες και σκουπιδοτενεκέδες... Τάιζαν-τάιζαν-τάιζαν δίχως αύριο... μέχρι και το πλαστικό περιτύλιγμα των κράκερς τους άρπαζαν τα ελάφια και το κατάπιναν και αντί να τρομοκρατηθούν που τα ελάφια έτρωγαν πλαστικό αυτοί λύνονταν στα γέλια, ούρλιαζαν... είχαν μετατρέψει την πόλη σε τσίρκο. Ειδικά οι γερμανοί και οι αμερικανοί -όπως είχα διαπιστώσει και τις προηγούμενες μέρες- δεν σέβονται τίποτα... όπως στους ναούς βαράγανε καμπάνες, χτύπαγαν κάτι ιερά ξύλα και γκάριζαν ενώ δίπλα τους προσεύχονταν οι γιαπωνέζοι, έτσι κι εδώ έκαναν σαν κανίβαλλοι.

Ανοίξαμε βήμα για να απομακρυνθούμε από όλο αυτό το συφερτό... Περπατήσαμε για λίγο ακόμα μέσα στην πόλη μέχρι να φτάσουμε στο Πάρκο. Τα ελάφια ήταν πλήρως εξοικειωμένα με τους ανθρώπους και την κίνηση, περιφέρονταν χαλαρά μέσα στους δρόμους και περνούσαν και τα φανάρια στις λεωφόρους με τρομερή άνεση...βέβαια και οι οδηγοί είναι ιδιαιτέρως προσεκτικοί και με το που βλέπουν ελάφι αμέσως κοκκαλώνουν το αυτοκίνητο, όχι μόνο γιατί τα ελάφια θεωρούνται ιερά αλλά και γιατί θα φάνε τσουχτερό πρόστιμο αν τα χτυπήσουν. Άλλωστε είναι καταμετρημένα, καταγεγγραμένα και παρακολουθούνται στενά. Μάλιστα το 2025 έχουν καταγραφεί 1.465 ελάφια, αριθμός-ρεκόρ σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.

Μπαίνοντας πια στο Πάρκο, παρόλο που βρίσκεται μέσα στον αστικό ιστό, νιώθεις σα να διακτινίζεσαι κάπου πολύ μακρυά από την πόλη και τον θόρυβο. Το περιβάλλον είναι καταπράσινο και γαλήνιο και επιτέλους βλέπεις τα ελάφια να κινούνται σε ένα πιο φυσικό τοπίο.

Στο Πάρκο της Νάρα, εκτός από την αλληλεπίδραση με τα ελαφάκια, έχει πολλά ακόμα πράγματα να δεις (κήπους, ναούς κ.λ.π.). Οι ναοί που ξεχώρισα είναι:

• Ο Tōdai-ji που είναι βουδιστικός. Είναι το μεγαλύτερο ξύλινο κτίριο του κόσμου και μέσα φιλοξενεί τον μεγαλύτερο χάλκινο Βούδα του κόσμου. Πολύ επιβλητικά και το κτίριο και ο Βούδας.

Στην τελευταία φώτο βλέπουμε ένα άνοιγμα στη βάση μιας κολώνας που λέγεται ότι όποιος καταφέρει να περάσει από αυτό θα έχει τύχη. Οι διαστάσεις είναι για Γιαπωνέζους και περιττό να πω ότι και εδώ ούρλιαζαν κάτι ιταλοί και ισπανοί ή λατινοαμερικανοί τουρίστες, σφήνωσαν και τους έσπρωχναν οι υπάλληλοι να περάσουν.

• Ο Kasuga-taisha που είναι σιντοϊστικός. Αυτός, αν και πιο λιτός συγκριτικά με τον Todai-ji, με μάγεψε. Βρίσκεται “φωλιασμένος” μέσα στο δάσος, διανύσαμε μια ονειρική διαδρομή μέχρι να φτάσουμε, έχει χιλιάδες φανάρια (πέτρινα και χάλκινα) που δημιουργούν μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα και είχε πολύ λιγότερους επισκέπτες.

Μετά από τόσους ναούς συνειδητοποίησα ότι ένας εύκολος τρόπος να ξεχωρίζεις εάν ένας ναός είναι βουδιστικός ή σιντοιστικός είναι η κατάληξη. Τόσο απλά! Αν η κατάληξη είναι -ji ή -dera ο ναός είναι βουδιστικός (π.χ. Kinkaku-ji, Todai-ji, Kiyomizu-dera κ.λ.π.), ενώ αν η κατάληξη είναι -taisha πρόκειται για σιντοϊστικό ναό (π.χ. Fushimi InariTaisha, Kasuga Taisha κ.λ.π.). Ομοίως, για να το πάω παρακάτω, έψαξα και βρήκα κι άλλες καταλήξεις τοπωνύμιων που σου δείχνουν περί τίνος πρόκειται:
-bori: οδός, παλιότερα σήμαινε κανάλι (π.χ. Dotonbori)
-dori: λεωφόρος (π.χ. Takeshita-dori)
-machi: γειτονιά (π.χ. Naramachi)
-zaka: ανηφόρα-κατηφόρα (π.χ. Sannenzaka, Ninenzaka).
Mα είναι πανεύκολα τελικά τα γιαπωνέζικα!!

Η Θεία Δίκη που όταν έβλεπα τα ελάφια να χτυπάνε τους κανίβαλλους έλεγα “Μπράβο!” ήρθε και με βρήκε με την μορφή αφηνιασμένου ελαφιού την ώρα που έφευγα από το Πάρκο… το σκασμένο ήρθε πισώπλατα και με κουτούλησε στην μέση με τέτοια δύναμη που τραντάχτηκα, είδα αστεράκια και μετά κούτσαινα την υπόλοιπη μέρα .Ότι θα την γλύτωνα από τις μαϊμούδες και θα την έβρισκα από τον Bambi το Ελαφάκι δεν το φανταζόμουν. Παρά το πισώπλατο χτύπημα όμως δεν μπορώ να κρατήσω κακία σε αυτά τα πανέμορφα και χαριτωμένα πλάσματα! Άλλωστε αυτά φταίνε ή εμείς οι άνθρωποι που τα αντιμετωπίζουμε σαν να είναι παιχνίδια στο λούνα πάρκ; Είναι τόσο ενοχλητική, επιθετική και εισβολική η παρουσία του τουρίστα εδώ που αντί τα ζώα μέσα από την συνύπαρξή τους με τον άνθρωπο να “εξημέρωνονται” αυτά φαίνεται να “εξαγριώνονται”.

Έχοντας λίγη ακόμα ώρα στη διάθεσή μας μέχρι να αναχωρήσει το τραίνο μας για το Κιότο, περιηγηθήκαμε στην παραδοσιακή συνοικία της Νάρα, την Naramachi. Πολύ αυθεντική και ήρεμη ατμόσφαιρα χάρη στο ότι δεν φτάνουν μέχρι εδώ οι περισσότεροι τουρίστες που επισκέπτονται τη Νάρα για ημερήσια εκδρομή. Σε ένα από τα στενά υπάρχει και ένα αντίγραφο παραδοσιακού σπιτιού της εποχής Edo που μπορείς να δεις πώς ζούσαν τότε οι άνθρωποι. Εμείς δυστυχώς ελλείψει χρόνου μόνο μια ματιά στα πεταχτά προλάβαμε να ρίξουμε.

Και κάπως έτσι, με αυτή την εκδρομή κατάφερα να «τικάρω» τις 2 από τις 3 πόλεις που έχουν υπάρξει πρωτεύουσες της Ιαπωνίας -αρχικά ήταν η Νάρα, στη συνέχεια το Κιότο και από το 1868 ως σήμερα το Τόκυο-.
Σειρά, λοιπον, είχε το Τόκυο... Η πόλη των πόλεων!!

 

[annoula]

Η κλασική εκδρομή που κάνουν όλοι από το Κιότο ή από την Οσάκα είναι αυτή στη Νάρα. Αυτή κάναμε κι εμείς. Ξεκινήσαμε από το Κιότο και με το shinkasen ήμασταν εκεί σε 45’. Το πρώτο σοκ ήταν ότι βγαίνοντας από τον σταθμό και έχοντας κάνει ούτε 10 βήματα να σου τα ελάφια! Ήξερα ότι στη Νάρα έχει ελάφια αλλά ότι θα τα δω να μας περιμένουν έξω από τον σταθμό ομολογώ δεν το περίμενα. Οι περισσότεροι δε τουρίστες να αλαλάζουν, να αγοράζουν κράκερς και να τα ταϊζουν μανιωδώς, στα πεζοδρόμια, στα υπαίθρια πάρκινγκ ανάμεσα στα πούλμαν, παντού... δεν περίμεναν ούτε να φτάσουν μέσα στο πάρκο για να τα ταϊσουν... δηλαδή συν τοις άλλοις είναι και κακόγουστοι αφού αντί να φωτογραφηθούν με τα ελάφια μέσα στο πάρκο, καθόντουσαν και φωτογραφιζόντουσαν ανάμεσα σε τουριστικά λεωφορεία, ταμπέλες και σκουπιδοτενεκέδες... Τάιζαν-τάιζαν-τάιζαν δίχως αύριο... μέχρι και το πλαστικό περιτύλιγμα των κράκερς τους άρπαζαν τα ελάφια και το κατάπιναν και αντί να τρομοκρατηθούν που τα ελάφια έτρωγαν πλαστικό αυτοί λύνονταν στα γέλια, ούρλιαζαν... είχαν μετατρέψει την πόλη σε τσίρκο. Ειδικά οι γερμανοί και οι αμερικανοί -όπως είχα διαπιστώσει και τις προηγούμενες μέρες- δεν σέβονται τίποτα... όπως στους ναούς βαράγανε καμπάνες, χτύπαγαν κάτι ιερά ξύλα και γκάριζαν ενώ δίπλα τους προσεύχονταν οι γιαπωνέζοι, έτσι κι εδώ έκαναν σαν κανίβαλλοι.

Ανοίξαμε βήμα για να απομακρυνθούμε από όλο αυτό το συφερτό... Περπατήσαμε για λίγο ακόμα μέσα στην πόλη μέχρι να φτάσουμε στο Πάρκο. Τα ελάφια ήταν πλήρως εξοικειωμένα με τους ανθρώπους και την κίνηση, περιφέρονταν χαλαρά μέσα στους δρόμους και περνούσαν και τα φανάρια στις λεωφόρους με τρομερή άνεση...βέβαια και οι οδηγοί είναι ιδιαιτέρως προσεκτικοί και με το που βλέπουν ελάφι αμέσως κοκκαλώνουν το αυτοκίνητο, όχι μόνο γιατί τα ελάφια θεωρούνται ιερά αλλά και γιατί θα φάνε τσουχτερό πρόστιμο αν τα χτυπήσουν. Άλλωστε είναι καταμετρημένα, καταγεγγραμένα και παρακολουθούνται στενά. Μάλιστα το 2025 έχουν καταγραφεί 1.465 ελάφια, αριθμός-ρεκόρ σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.

Μπαίνοντας πια στο Πάρκο, παρόλο που βρίσκεται μέσα στον αστικό ιστό, νιώθεις σα να διακτινίζεσαι κάπου πολύ μακρυά από την πόλη και τον θόρυβο. Το περιβάλλον είναι καταπράσινο και γαλήνιο και επιτέλους βλέπεις τα ελάφια να κινούνται σε ένα πιο φυσικό τοπίο.

Στο Πάρκο της Νάρα, εκτός από την αλληλεπίδραση με τα ελαφάκια, έχει πολλά ακόμα πράγματα να δεις (κήπους, ναούς κ.λ.π.). Οι ναοί που ξεχώρισα είναι:

• Ο Tōdai-ji που είναι βουδιστικός. Είναι το μεγαλύτερο ξύλινο κτίριο του κόσμου και μέσα φιλοξενεί τον μεγαλύτερο χάλκινο Βούδα του κόσμου. Πολύ επιβλητικά και το κτίριο και ο Βούδας.
View attachment 509689
View attachment 509691
View attachment 509692
View attachment 509693

View attachment 509690
Στην τελευταία φώτο βλέπουμε ένα άνοιγμα στη βάση μιας κολώνας που λέγεται ότι όποιος καταφέρει να περάσει από αυτό θα έχει τύχη. Οι διαστάσεις είναι για Γιαπωνέζους και περιττό να πω ότι και εδώ ούρλιαζαν κάτι ιταλοί και ισπανοί ή λατινοαμερικανοί τουρίστες, σφήνωσαν και τους έσπρωχναν οι υπάλληλοι να περάσουν.

• Ο Kasuga-taisha που είναι σιντοϊστικός. Αυτός, αν και πιο λιτός συγκριτικά με τον Todai-ji, με μάγεψε. Βρίσκεται “φωλιασμένος” μέσα στο δάσος, διανύσαμε μια ονειρική διαδρομή μέχρι να φτάσουμε, έχει χιλιάδες φανάρια (πέτρινα και χάλκινα) που δημιουργούν μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα και είχε πολύ λιγότερους επισκέπτες. View attachment 509686
View attachment 509688 View attachment 509685 View attachment 509687 View attachment 509694
View attachment 509682
View attachment 509684 View attachment 509683

Μετά από τόσους ναούς συνειδητοποίησα ότι ένας εύκολος τρόπος να ξεχωρίζεις εάν ένας ναός είναι βουδιστικός ή σιντοιστικός είναι η κατάληξη. Τόσο απλά! Αν η κατάληξη είναι -ji ή -dera ο ναός είναι βουδιστικός (π.χ. Kinkaku-ji, Todai-ji, Kiyomizu-dera κ.λ.π.), ενώ αν η κατάληξη είναι -taisha πρόκειται για σιντοϊστικό ναό (π.χ. Fushimi InariTaisha, Kasuga Taisha κ.λ.π.). Ομοίως, για να το πάω παρακάτω, έψαξα και βρήκα κι άλλες καταλήξεις τοπωνύμιων που σου δείχνουν περί τίνος πρόκειται:
-bori: οδός, παλιότερα σήμαινε κανάλι (π.χ. Dotonbori)
-dori: λεωφόρος (π.χ. Takeshita-dori)
-machi: γειτονιά (π.χ. Naramachi)
-zaka: ανηφόρα-κατηφόρα (π.χ. Sannenzaka, Ninenzaka).
Mα είναι πανεύκολα τελικά τα γιαπωνέζικα!!

Η Θεία Δίκη που όταν έβλεπα τα ελάφια να χτυπάνε τους κανίβαλλους έλεγα “Μπράβο!” ήρθε και με βρήκε με την μορφή αφηνιασμένου ελαφιού την ώρα που έφευγα από το Πάρκο… το σκασμένο ήρθε πισώπλατα και με κουτούλησε στην μέση με τέτοια δύναμη που τραντάχτηκα, είδα αστεράκια και μετά κούτσαινα την υπόλοιπη μέρα .Ότι θα την γλύτωνα από τις μαϊμούδες και θα την έβρισκα από τον Bambi το Ελαφάκι δεν το φανταζόμουν. Παρά το πισώπλατο χτύπημα όμως δεν μπορώ να κρατήσω κακία σε αυτά τα πανέμορφα και χαριτωμένα πλάσματα! Άλλωστε αυτά φταίνε ή εμείς οι άνθρωποι που τα αντιμετωπίζουμε σαν να είναι παιχνίδια στο λούνα πάρκ; Είναι τόσο ενοχλητική, επιθετική και εισβολική η παρουσία του τουρίστα εδώ που αντί τα ζώα μέσα από την συνύπαρξή τους με τον άνθρωπο να “εξημέρωνονται” αυτά φαίνεται να “εξαγριώνονται”.

Έχοντας λίγη ακόμα ώρα στη διάθεσή μας μέχρι να αναχωρήσει το τραίνο μας για το Κιότο, περιηγηθήκαμε στην παραδοσιακή συνοικία της Νάρα, την Naramachi. Πολύ αυθεντική και ήρεμη ατμόσφαιρα χάρη στο ότι δεν φτάνουν μέχρι εδώ οι περισσότεροι τουρίστες που επισκέπτονται τη Νάρα για ημερήσια εκδρομή. Σε ένα από τα στενά υπάρχει και ένα αντίγραφο παραδοσιακού σπιτιού της εποχής Edo που μπορείς να δεις πώς ζούσαν τότε οι άνθρωποι. Εμείς δυστυχώς ελλείψει χρόνου μόνο μια ματιά στα πεταχτά προλάβαμε να ρίξουμε.

View attachment 509680
View attachment 509681
Και κάπως έτσι, με αυτή την εκδρομή κατάφερα να «τικάρω» τις 2 από τις 3 πόλεις που έχουν υπάρξει πρωτεύουσες της Ιαπωνίας -αρχικά ήταν η Νάρα, στη συνέχεια το Κιότο και από το 1868 ως σήμερα το Τόκυο-.
Σειρά, λοιπον, είχε το Τόκυο... Η πόλη των πόλεων!!

Επιβεβαιώνω ότι το Τόκυο είναι η πόλη των πόλεων! Νο1 πια για μένα στην λίστα μου. Εμένα ένα ελάφι με δάγκωσε στη μέση επειδή αργούσα να βγάλω τα μπισκότα! Με τα παιδιά μου δεν θέλεις να ξέρεις τι έγινε! Μας άκουσε όλο το πάρκο!

 

[varioAthens]

Επιβεβαιώνω ότι το Τόκυο είναι η πόλη των πόλεων! Νο1 πια για μένα στην λίστα μου. Εμένα ένα ελάφι με δάγκωσε στη μέση επειδή αργούσα να βγάλω τα μπισκότα! Με τα παιδιά μου δεν θέλεις να ξέρεις τι έγινε! Μας άκουσε όλο το πάρκο!

Α εσεις ησασταν που φωναζατε και τοση ωρα «θαβω»;;;

 

[annoula]

Α εσεις ησασταν που φωναζατε και τοση ωρα «θαβω»;;;

Χαχαχα! Εμείς! Ξεκινήσαμε απ το τι τέλεια ειναι τα ελαφάκια και καταλήξαμε στο ότι "μόνο ένα ελάφι στο πάρκο ήταν καλό".

 

[varioAthens]

Χαχαχα! Εμείς! Ξεκινήσαμε απ το τι τέλεια ειναι τα ελαφάκια και καταλήξαμε στο ότι "μόνο ένα ελάφι στο πάρκο ήταν καλό".

 

[varioAthens]

Μετά από 4,5 μέρες στο καυτό αλλά πανέμορφο Κιότο -μισή εκ των οποίων αφιερωμένη στη Νάρα- είχε έρθει η ώρα να το αποχαιρετήσουμε. Η τελευταία έκπληξη που μας επεφύλασσε το Κιότο ήταν μια ομάδα από καμιά 10αριά γκέισες που περίμεναν στον σταθμό για να ταξιδέψουν:

Ο επόμενος προορισμός μας ήταν το Τόκυο και δεν μπορώ να περιγράψω πόσο τεράστια ήταν η προσμονή μου γι’ αυτό. Εσκεμμένα το είχα προγραμματίσει στο τέλος του ταξιδιού γιατί ήθελα να υπάρχει μια κλιμάκωση εικόνων και συναισθημάτων και ήμουν σίγουρη ότι αυτή θα την προσέφερε το Τόκυο… και δεν έπεσα έξω.

Εφοδιαστήκαμε με σνακ από το “7-Eleven” όπως κάνουν οι ντόπιοι, έτσι για να ζήσουμε ολοκληρωμένα την εμπειρία του ταξιδιού με τραίνο όπως την ζουν οι Ιάπωνες, και επιβιβαστήκαμε στο shinkashen που για άλλη μια φορά αναχώρησε με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού. Ή μάλλον μετά από το ταξίδι μου στην Ιαπωνία θα πρέπει να λέω “με την ακρίβεια ιαπωνικού τραίνου”. Οι επιλογές shinkashen που έχεις για το συγκεκριμένο ταξίδι είναι: Το nozomi (που φτάνει σε 2 ώρες και 15 λεπτά), το hikari (που φτάνει σε 2 ώρες και 40 λεπτά) και το kodama (που φτάνει σε 4 ώρες). Οι τιμές είναι πάνω-κάτω οι ίδιες, η διαφορά είναι ότι το ταχύτερο δεν συμπεριλαμβάνεται στο Japan RP. Εμείς που δεν είχαμε JapanRP κλείσαμε φυσικά με το γρηγορότερο, δηλαδή το nozomi. Όταν κλείναμε τα εισητήρια μας δόθηκε και η δυνατότητα να επιλέξουμε θέσεις από την πλευρά του τραίνου που “βλέπει”Φούτζι πληρώνοντας μεγαλύτερο αντίτιμο. Έχοντας όμως διαβάσει ότι το Φούτζι τα 2/3 του χρόνου δεν είναι ορατό λόγω ομίχλης και υγρασίας, επιλέξαμε τα πιο φθηνά εισητήρια. Όταν πλησιάζαμε στο σημείο που θεωρητικά μπορείς να δεις το Φούτζι -εφόσον οι καιρικές συνθήκες το επιτρέψουν- μου ήρθε η φαεινή ιδέα και πήγα στον χώρο μεταξύ των βαγονιών όπου έχεις ανεμπόδιστη θέα.

Άρα σας δίνω ένα extra tip: αν δεν θέλετε να πληρώσετε περισσότερα χρήματα για τις “προνομιακές” θέσεις προς το Φούτζι, να πάτε στον χώρο ενδιάμεσα των βαγονιών. Αλλά να πάτε την σωστή στιγμή για να παραμείνετε 1-2 λεπτά διαφορετικά θα έρθει υπάλληλος να σας διώξει... αλλά πάντα με ευγένεια και υπόκλιση. Πραγματικά αυτό με τις υποκλίσεις είναι μοναδικό στην Ιαπωνία: περνούσε ο ελεγκτής και όταν έφτανε στο σημείο να μετακινηθεί στο επόμενο βαγόνι, προκειμένου να μην μας έχει γυρισμένη την πλάτη ως ένδειξη αγένειας, γυρνούσε προς το μέρος μας, υποκλινόταν και έφευγε με την όπισθεν προς το επόμενο βαγόνι. Απίστευτο!

Παρά την πατέντα που βρήκα όμως, πλησιάζοντας προς το σημείο που αν είσαι τυχερός θα δεις το Φούτζι, πυκνή ομίχλη κάλυπτε όχι μόνο το ίδιο το βουνό αλλά και την πόλη που περνούσαμε. Και αφού το προσπεράσαμε ξαναβγήκε ο ήλιος. Τι στο καλό? Έχει ένα μόνιμο σύννεφο πάνω του? “Αχ με τον καημό θα φύγω από την χώρα ότι δεν είδα το Ιερό Βουνό” σκεφτόμουν.

Νερό πέρασαν οι 2 ωρίτσες και φτάσαμε τελικά στο Tokyo Station. Φτάνοντας στον σταθμό το μόνο που θυμάμαι είναι μια ατελείωτη λαοθάλασσα... άπειρος κόσμος που όλοι έτρεχαν βιαστικοί και δυσανασχετούσαν που μπλεκόμουν στα πόδια τους. Καμία σχέση με τους χαλαρούς, φιλικούς και πρόθυμους να μας βοηθήσουν συμπατριώτες τους στην Οσάκα, στο Κιότο και γενικά στις επαρχιακές πόλεις. Θυμάμαι ακόμα ότι ο σταθμός ήταν σαν μια τεράστια πόλη κάτω από την κανονική πόλη με άπειρα καταστήματα και εστιατόρια, όλα ασφυκτικά γεμάτα από κόσμο.

Και μετά κενό... Έσβησαν τα πάντα.... Έπαθα κρίση πανικού λόγω της πολυκοσμίας... Δεν λιποθύμησα αλλά λειτουργούσα μηχανικά... Δεν θυμάμαι ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα: Ούτε ότι ψάχναμε επί μία ώρα να βγάλουμε άκρη με την σήμανση και το google maps, ούτε ότι τελικά μας βοήθησαν υπάλληλοι να βρούμε τον δρόμο μας, ούτε ότι ΕΠΙΒΙΒΑΣΤΗΚΑΜΕ σε άλλη γραμμή μετρό, ούτε ότι ΚΑΝΑΜΕ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΑΛΛΩΝ ΔΥΟ ΣΤΑΣΕΩΝ. Η μνήμη επανήλθε με το που ανέβηκα στην επιφάνεια της γης και βγήκα στην πόλη .... τότε μόνο ανάσανα με ανακούφιση.

H περιοχή στην οποία βγήκαμε και βρισκόταν το ξενοδοχείο μας ήταν η Shiodome και ήταν ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου για το Τόκυο: το απόλυτα φουτουριστικό σκηνικό! Τεράστιοι γυαλιστεροί ουρανοξύστες και το υπέργειο τραίνο να περνάει ανάμεσα τους! Χάζευα γεμάτη ενθουσιασμό μα δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω και τους ανθρώπους γύρω μου... αυστηρά παραταγμένοι στις ουρές των λεωφορείων με απόλυτη πειθαρχία, χωρίς αλληλεπίδραση με τους γύρω τους και απορροφημένοι από το κινητό τους σε τέτοιο βαθμό που μου θύμισαν άψυχα ρομπότ. Νόμιζα ότι βρίσκομαι σε sci-fi ταινία!

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, αφήσαμε τα πράγματα και φύγαμε κατευθείαν να δούμε την πόλη και να βρούμε κάπου να φάμε. Μιας και δεν ήμουν ακόμα ψυχολογικά έτοιμη να ξαναμπώ στο μετρό αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια στην Ginza, γύρω στα 20’ περπάτημα. Ευτυχώς εδώ δεν είχε την αποπνικτική ζέστη του Κιότο, φύσαγε ένα ευεργετικό αεράκι. Φτάσαμε στην Ginza και μπήκαμε επιτέλους κι εμείς στα περιβόητα “Uniqlo” και “GU” σαν να λέμε τα ιαπωνικά zara. Και να μην θες να ψωνίσεις είναι εμπειρία να πας ειδικά στο Uniqlo και ειδικά στην Ginza που είναι 12όροφο και σου χαρίζει και ωραία θέα όσο ανεβαίνεις τους ορόφους. Εδώ ανακάλυψα και την μπλούζα κατά του καύσωνα και της θερμοπληξίας.

Η Ginza είναι η απόλυτα hi-end περιοχή με καταστήματα όλων των ακριβών οίκων μόδας, πολυτελή εστιατόρια και designάτα καφέ. Και όσο νυχτώνει “γράφει” υπέροχα στον φωτογραφικό φακό.

Όμως το να φάμε εδώ δεν ήταν για το πορτοφόλι μας... Από την άλλη τα πιο mid range εστιατόρια βρισκόντουσαν μέσα σε εμπορικά κέντρα. Αυτό είναι ένα θέμα στην Ιαπωνία: η πλειοψηφία των εστιατορίων στις πόλεις βρίσκονται μέσα σε κτίρια -στην καλύτερη περίπτωση σε malls στην χειρότερη σε λιγδιασμένες πολυκατοικίες και εννοείται και σε σταθμούς μετρό-. Προσωπικά δεν τρελαίνομαι να τρώω σε εμπορικά κέντρα αλλά πάνω που το πήρα απόφαση κι αυτά είχαν αρχίσει να κλείνουν μαζί με τα καταστήματα στις 21.00. Το δε μετρό της Ginza που κατεβήκαμε να τσεκάρουμε δεν είχε εστιατόρια όπως στον Tokyo Station.

Τώρα, τι κάνουμε; Πεινούσαμε πάρα πολύ για να ξαναγυρίσουμε πίσω με τα πόδια νηστικοί, ακόμα και για να μπούμε σε μετρό... έπρεπε κάτι να βρούμε εκεί αλλιώς θα πέφταμε κάτω... σε μια αναζήτηση στους Χάρτες “εστιατόρια κοντά μου” αποκλείσαμε όλα τα πολυτελή που ήθελες ένα νεφρό για να φας και έμεινε ένα burgerάδικο... Mα καλά burgerάδικο στο Τόκυο? Τουλάχιστον έλεγε ότι έχει και burger με μπιφτέκι wagyu. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια και μην έχοντας άλλες επιλογές πήγαμε εκεί...

Το εν λόγω burgerάδικο άνοιγε στις 21.00 -περίεργο για Ιαπωνία να ανοίγει το εστιατόριο τόσο αργά- βρισκόταν στο 2ο υπόγειο μιας αμφιβόλου χρήσης πολυκατοικίας, σε ένα στενάκι παντελώς άσχετο με την χλιδή που επικρατούσε στην Ginza, ωστόσο απέξω υπήρχε παρκαρισμένο αυτό το “τέρας”:

Κι ενώ όλα φώναζαν “φύγετε”, εμείς κατεβήκαμε τους 2 ορόφους κάτω από τη γη και βρεθήκαμε σε ένα δωματιάκι 2x3 που ακόμα δεν είχε ψυχή και ουσιαστικά ήταν μπαρ: μαύροι δερμάτινοι καναπέδες με χαμηλά τραπεζάκια, στρομπόλι στο ταβάνι, το μισό μαγαζί καταλάμβανε η μπάρα όπου ο μπάρμαν ακόμα καθάριζε ποτήρια για τη νύχτα που ξεκινούσε, μια μεγάλη οθόνη που έπαιζε anime και ένας σερβιτόρος τίγκα στα tatoo και τα piercing -που σημειωτέον στην Ιαπωνία tatoo έχει μόνο η yakuza-. Πριν προλάβουμε να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε 2 υπόγες κάτω από την επιφάνεια, μόνοι μας, σε ένα μπαρ που κατά τα φαινόμενα δεν σύχναζε και η ανφάν γκατέ, έρχεται ο σερβιτόρος με άπταιστα αγγλικά και πολύ φιλικό στυλάκι -καμία σχέση με τους ντροπαλούς γιαπωνέζους- να μας εξυπηρετήσει. Μην τα πολυλογώ: κάτσαμε. Και φάγαμε από τα καλύτερα burger που έχουμε φάει ποτέ και περάσαμε και τέλεια γιατί μετά έβαλαν δυνατά μουσική, ήρθαν κι άλλοι θαμώνες, μας κέρασαν μπύρες και γενικά ήταν από τις πιο σουρεαλιστικές αλλά αξέχαστες στιγμές του ταξιδιού.

Φεύγοντας από το μαγαζί, διαπιστώσαμε ότι η Ginza είχε αλλάξει “πρόσωπο”. Τα καταστήματα και τα εμπορικά κέντρα είχαν κλείσει, ωστόσο σε κάποια σημεία συνωστίζονταν διπλοπαρκαρισμένες λιμουζίνες με τους οδηγούς και τους σωματοφύλακες σε ετοιμότητα, οι κοστουμαρισμένοι κύριοι και οι καλοντυμένες κυρίες που κατέβαιναν από τιςλιμουζίνες κατεύθυνονταν προς κάποιους χώρους που απ’ ότι είδα ήταν πριβέ λέσχες. Στις εισόδους αυτών των πριβέ λεσχών είδα και κανά 2-3 “γκέισες” που συνόδευαν ένα τσούρμο κοπελίτσες και τις παρέδιδαν σε κυρίους. Άρα κατά πάσα πιθανότητα δεν ήταν πραγματικές γκέισες αλλά escorts (για να το πω ευγενικά) γιατί οι αυθεντικές γκέισες ούτε χαχανίζουν τόσο δυνατά όσο αυτές, ούτε συνοδεύουν άλλες κοπελίτσες που δεν φοράνε κιμονό αλλά κανονικά και ελαφρώς προκλητικά ρούχα.

Το Τόκυο ήταν ήδη από τις πρώτες μας ώρες εκεί ένας καταιγισμός εικόνων. Επιστροφή στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε και να “αφομοιώσουμε” όλα όσα είδαμε.