Ισλανδία Ισλανδία - Ταξίδι σαν ντοκιμαντέρ...

[antouan28]

5η ημέρα


Αφού ξεκουραστήκαμε και ανακτήσαμε δυνάμεις, ξεκινήσαμε με πορεία ανατολική, με καιρό σχετικά βροχερό. Πολύ κοντά στο κατάλυμά μας είναι ο καταρράκτης Foss a Sidu, τον οποίο τιμήσαμε με μια στάση.

20’ αργότερα, αντικρίσαμε τον πελώριο βράχο-λόφο με το όνομα Lómagnúpur. Ο θρύλος λέει ότι ο Lómagnúpur ήταν ένας γίγαντας ο οποίος κατά το παρελθόν προστάτευε το νησί. Η πραγματικότητα λέει ότι έχει ύψος 688μ. και λόγω της σαθρής επιφάνειάς του, κανείς από όσους επιχείρησαν να σκαρφαλώσουν στην κορυφή του δεν τα έχει καταφέρει.

Για την επόμενη μισή ώρα διασχίζουμε πάλι εκτάσεις ερήμου από μαύρη λάβα, ώσπου αρχίζει να αχνοφαίνεται στα αριστερά μια άκρη του παγετώνα Vatnajokull, ονόματι Skeiðarárjökull. Ο Vatnajokull είναι ο μεγαλύτερος παγετώνας στην Ευρώπη καλύπτοντας έκταση ίση με 8100km² (που αντιστοιχεί στο 8% της συνολικής έκτασης του νησιού), με πολλές ‘γλώσσες’ από κινούμενο πάγο περιμετρικά του παγετώνα να συντρίβουν στην κυριολεξία τα πάντα στο πέρασμά τους. Μια από τις ‘γλώσσες’ αυτές είναι o Skeiðarárjökull, τον οποίο χαζεύουμε από μακριά κινούμενοι στον εθνικό δρόμο με προορισμό το Εθνικό πάρκο Skaftafell.

Το πάρκο Skaftafell είναι σχεδόν μια όαση για την περιοχή, καθώς ενώ τριγύρω κυριαρχούν οι έρημοι, τα νεκρά βουνά και οι πάγοι, στην έκταση αυτή ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει πανέμορφες διαδρομές σε δεντρόφυτες πλαγιές, κρυμμένους καταρράκτες, ποτάμια και βέβαια να προσεγγίσει τον παγετώνα Vatnajokull, μέσω της ‘γλώσσας’ από πάγο που ονομάζεται Skaftafellsjökull. Ο βασικός λόγος που η περιοχή παρουσιάζει αυτή την ‘φιλική’ γεωγραφία, είναι ο πολύ ήπιος καιρός που επικρατεί, δίχως την αστάθεια που εμφανίζεται στο υπόλοιπο νησί. Όντως, το διάστημα που περάσαμε στο πάρκο Skaftafell ο καιρός ήταν πολύ καλός, κάτι σαν ελληνικό φθινόπωρο...

Στάση λοιπόν στο πάρκινγκ του πάρκου και πρώτο μονοπάτι που θα ακολουθήσουμε είναι αυτό που οδηγεί στον παγετώνα Skaftafellsjökull. Μετά από 50’ περίπου, ήμασταν μπροστά στον επιβλητικό, τεράστιο παγετώνα Skaftafellsjökull. Τα λόγια μας στέρεψαν μπροστά σ’ αυτό το μεγαλειώδες θέαμα! Οι διαστάσεις του κάνουν τον άνθρωπο να φαίνεται τόσο μικροσκοπικός μπροστά του... Κατεβήκαμε προς την λιμνούλα που σχημάτιζε ο παγετώνας και καταφέραμε και πατήσαμε για λίγα μέτρα την άκρη του παγετώνα στο σημείο που ενώνεται με το χερσαίο έδαφος, ήταν όμως πολύ γλιστερά και δεν ρισκάραμε να προχωρήσουμε παραπάνω. Η αίσθηση όμως να πατάς σε παγετώνα σε γεμίζει δέος!

Επιστροφή, ανασύνταξη και έτοιμοι για την επόμενη πεζοπορία. Ανηφορίσαμε το λοφάκι πίσω από τον κεντρικό σταθμό του πάρκου και σε 10’ συναντήσαμε τον πρώτο καταρράκτη στη χαράδρα αριστερά μας και σχεδόν αμέσως, και τον δεύτερο, πιο καλά κρυμμένο αυτή τη φορά. Σε μισή ώρα από την εκκίνηση, φάνηκε μπροστά μας ο πανέμορφος καταρράκτης Svartifoss. Η εικόνα του καταρράκτη με φόντο τους κρεμάμενους βασάλτες είναι λες και είναι βγαλμένη από ταινία! Κατηφορίσαμε προς το ποτάμι και κάναμε στάση για ξεκούραση ακριβώς κάτω από τον Svartifoss. Όταν η φύση έχει φαντασία...

Συνεχίσαμε την πορεία μας ανηφορίζοντας την πλαγιά από την άλλη όχθη του ποταμού και σε ένα τέταρτο φτάσαμε στην κορυφή του λόφου, απ’ όπου η θέα ήταν μαγική. Μπροστά μας απλωνόταν η έρημος λάβας με χαρακιές από το ποτάμι που εισχωρούσε μέσα της. Δεξιά μας δέσποζε ο παγετώνας Skeiðarárjökull. Το θέαμα καθηλωτικό, το κρύο όμως καθώς ήμασταν ψηλά, άρχισε να γίνεται έντονο, οπότε ξεκινήσαμε την κάθοδο προς τη φάρμα Sel. Σε 20’ λεπτά είδαμε τα χαρακτηριστικά σπιτάκια της φάρμας, η οποία ήταν εγκαταλελειμμένη. Μπήκαμε στο εσωτερικό ενός από τα σπίτια, στο οποίο έχει γίνει μια προσπάθεια αναπαράστασης του τρόπου που ζούσαν οι παλιοί Ισλανδοί.

Συνεχίσαμε την κάθοδό μας και είδαμε τους καταρράκτες που πετύχαμε κατά την άνοδο, αλλά από την άλλη όχθη πια του ποταμού.

[ Ώρα για μια μικρή παρένθεση στην ιστορία, με μια μικρή- απαραίτητη-αναδρομή… Είμαστε λοιπόν την πρώτη μας βραδιά στο Ρέυκιαβικ και χαζεύουμε σ’ ένα μαγαζί με αναμνηστικά είδη, ώσπου ακούγεται μια φωνή … ‘’ όχι ρε π@@@@ μου, Έλληνες!!! ‘’. Ήταν μια παρέα από 3 κοπέλες και ένα παληκάρι, Σαλονικιοί, οι οποίοι, όπως κι εμείς βέβαια, χαρήκανε που ακόμα και στην άκρη του κόσμου, είδανε Έλληνες! Μετά από την πρώτη συνάντηση αυτή, ξανασμίξαμε το επόμενο πρωί σε ένα φούρνο και ανταλλάζοντας πληροφορίες, φάνηκε ότι θα ακολουθούσαμε παρόμοια διαδρομή.]


Φτάσαμε λοιπόν στον σταθμό του πάρκου και καθώς ετοιμαζόμασταν για να συνεχίσουμε την πορεία μας, συναντάμε τον Σαλονικιό να βολτάρει στον χώρο του πάρκινγκ… Χαιρετηθήκαμε, αποκαλύψαμε τις διαδρομές μας και μας είπε ότι οι φίλες του ήταν στο μονοπάτι που οδηγούσε στον παγετώνα ενώ εκείνος τις ανέμενε καρτερικά. Τόλμησα και τον φωτογράφισα καθώς περίμενε τις φίλες του… Τελικά δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω…

Αναχωρήσαμε για τον επόμενο σταθμό ο οποίος ήταν πάλι παγετώνας. Μόλις βγαίνεις στον ασφαλτόδρομο με κατεύθυνση ανατολικά, στα 800μ υπάρχει ένας χωματόδρομος αριστερά, ο οποίος οδηγεί στην άκρη μιας άλλης ‘γλώσσας’ του παγετώνα, στο κομμάτι που ονομάζεται Svinafelsjokul . Μικρότερος σε μέγεθος από τον Skaftafellsjökull, άλλα με πολύ λιγότερο κόσμο και δίχως περπάτημα, μιας και το αυτοκίνητο φτάνει πολύ κοντά στον παγετώνα. Περιηγηθήκαμε κάτω στη λίμνη του και, παρά την αντίδραση της κοπέλας μου καθώς γλιστρούσε, επιχείρησα να περπατήσω λίγο σε μονοπάτι που ανέβαινε επάνω στον παγετώνα. Κατάφερα να προχωρήσω λίγο και να δω μάλιστα και μια ομάδα από τουρίστες που περπατούσαν με εξειδικευμένους οδηγούς επάνω στον παγετώνα. Αν κάποιος επιθυμεί, υπάρχουν εταιρίες οι οποίες έχουν στο πρόγραμμά τους τέτοιες εξορμήσεις στον παγετώνα. Λόγω κόστος όμως (ξεκινάνε από 60 ευρώ το άτομο) κόπηκε από τον προϋπολογισμό του ταξιδιού. Φεύγοντας, αποχαιρετήσαμε το μέρος με μια μικρή χιονοθύελλα που τόσο μας είχε λείψει!

Η επόμενη στάση θα ήταν φυσιολογικά η λίμνη Jokulsarlon, όμως είχα διαβάσει στο φόρουμ, στην ιστορία του χρήστη Hydronetta για μια άλλη, μικρότερη λίμνη με όνομα Fjallsárlón. Σε απόσταση μιας ώρας από τον παγετώνα συναντήσαμε την πινακίδα που μας καθοδηγούσε αριστερά σε χωματόδρομο προς τη λίμνη Fjallsárlón . Ο δρόμος ήταν βατός και φτάσαμε εύκολα. Μπροστά μας αποκαλύφθηκε μια εικόνα βγαλμένη από καρτ ποστάλ. Στο βάθος ο παγετώνας Vatnajokull και ανάμεσά μας μια λίμνη γεμάτη με κομμένα κομμάτια πάγου, κάποια από τα οποία είχαν ξεβραστεί στην όχθη εμπρός μας. Στο φόντο υποβλητικά, παγωμένα βουνά. Εντελώς μόνοι μας στο μέρος, κατεβήκαμε αμέσως από το αυτοκίνητο και κατηφορίσαμε την πλαγιά προς την όχθη. Το τοπίο ήταν καθηλωτικό… η εικόνα μπροστά μας τόσο μαγική που η φύση είχε σωπάσει τελείως, ώστε τα μάτια μας να απορροφήσουν κάθε ίχνος φυσικής ομορφιάς. Μονάχα ένα ελαφρό αεράκι χάιδευε τα’ αυτιά μας . Κερασάκι στην πεντανόστιμη ‘τούρτα’ που αποκαλύφθηκε μπροστά μας ήταν ο ήλιος, ο οποίος ξεπρόβαλλε πίσω από τα σύννεφα και έκανε την στιγμή που ζούσαμε ακόμα πιο μοναδική. Απολαμβάναμε κάθε λεπτό που βρισκόμασταν εκεί, ώσπου ακούστηκε ένας παράξενος ήχος από τη λίμνη και αριστερά. Σαν κραυγές ζώων να κλαίνε υπόκωφα. Η Άρτεμις έφυγε να πάει να αποκαλύψει το μυστικό, ενώ εγώ βίωνα μια από τις πιο ‘θεϊκές ‘ στιγμές του ταξιδιού μας. Η αίσθηση μεγαλείου που ένιωσα θα μείνει πιστεύω για πάντα στη μνήμη μου. Οι ήχοι σταμάτησαν, ο ήλιος κρύφτηκε, η Άρτεμις δεν μπορούσε να προσεγγίσει τον χώρο όπου ακούγονταν οι κραυγές, οπότε αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την πορεία μας. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον χρήστη Hydronetta του φόρουμ για την πληροφορία για τη λίμνη αυτή και την ευκαιρία που μου έδωσε να ζήσω τόσο έντονη εμπειρία .

Η λίμνη Jokulsarlon είναι πολύ κοντά και φτάσαμε γρήγορα. Κόσμος πολύς βέβαια, καθώς η λίμνη αποτελεί ένα από τα βασικά τουριστικά αξιοθέατα της χώρας. Την περίοδο που την επισκεφθήκαμε εμείς δεν είχαν αρχίσει ακόμα οι περιηγήσεις με σκάφος μέσα στη λίμνη, οι οποίες μάθαμε ότι ξεκινάνε κατά τον Μάιο. Θα αρκούμασταν στα ποδαράκια μας λοιπόν. Η λίμνη είναι κατά πολύ μεγαλύτερη της προηγούμενης που επισκεφθήκαμε και είναι εξίσου μεγαλειώδης και όμορφη, οι σχηματισμοί ειδικά των πάγων που λιάζονταν στην όχθη είναι αληθινά γλυπτά! Πάπιες, χήνες, γλάροι και άλλα αρκτικά πουλιά βόλταραν στον αέρα και στα παγωμένα νερά μπροστά μας. Η Άρτεμις βέβαια τρελάθηκε όταν αντιλήφθηκε 2 χαριτωμένα κεφαλάκια να μας κοιτάζουν μέσα από τα παγωμένα νερά… ήταν 2 φώκιες, οι οποίες μάλλον ήταν εξοικειωμένες με την ανθρώπινη παρουσία και δεν φοβόντουσαν να ποζάρουν κάθε τόσο προς τη ακτή. Δυστυχώς όμως δεν τόλμησαν να βγουν έξω. Αμέσως βέβαια συνειδητοποιήσαμε ότι οι φωνές που ακούγαμε στην προηγούμενη λίμνη, πιθανότατα να ήταν κρυμμένες φώκιες.

Πέρασε σχεδόν μια ώρα όταν ο αέρας άρχισε να γίνεται δυνατός, παγωμένος κι ενοχλητικός. Κάναμε μια μικρή στάση όμως και στο σημείο όπου τα γλυκά νερά της λίμνης και το ποτάμι που σχηματίζει ρέει και συναντάει τη θάλασσα, παρασύροντας και κομμάτια πάγου στην ακτή.

Το φως έπεφτε καθώς ξεκινούσαμε την επιστροφή μας στο δωμάτιο. Κόντευε 9 όταν φτάναμε στο ξενοδοχείο, αποφασίσαμε όμως να μην κλειστούμε μέσα από τέτοια ώρα. Ο ουρανός ήταν καθαρός από σύννεφα, γιατί να μην δοκιμάσουμε να δούμε το βόρειο σέλας; Βρήκαμε λοιπόν ένα όμορφο μέρος, αράξαμε και ακούγοντας όμορφη μουσική( είχα φροντίσει να φέρω ένα φλασάκι γεμάτο mp3 για να μας συντροφεύει στο πολύωρο οδικό ταξίδι μας) περιμέναμε κοιτώντας προς τον βορρά. Μόνο κατά τα μεσάνυχτα έκανε την εμφάνισή του το σέλας, στο βάθος του ορίζοντα, δεν ήταν όμως τόσο δυνατό. Νιώθαμε όμως πολύ τυχεροί που καταφέραμε έστω και έτσι, να το δούμε να φωτίζει τον ουρανό με το έντονο κρυσταλοπράσινο φως του.

Γύρω στη 1 ξεκινήσαμε για την επιστροφή στο δωμάτιο, προσπερνώντας και τον φωτισμένο καταρράκτη Foss a Sidu.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[antouan28]

1η ημέρα

3 ώρες από Θεσσαλονίκη μέχρι Λονδίνο και άλλες 3 περίπου μέχρι το Ρέυκιαβικ και γύρω στις 20,30 τοπική ώρα πατούσαμε Ισλανδία.

Το πρώτο ευχάριστο σοκ μας ήρθε όταν επισκεφθήκαμε τις τουαλέτες του αεροδρομίου… τοίχοι ντυμένοι με ισλανδικά τοπία και hightech λεκάνες και νιπτήρες! Το σκηνικό έξω υγρό, με ανεκτό κρύο. Πήραμε το shuttle και σε 45’ περίπου ήμασταν στο δωμάτιο, πολύ κοντά στην μεγαλοπρεπή λουθηρανική εκκλησία Halgrimskirkjia. Το πρώτο βράδυ περπατήσαμε λίγο στην πόλη. Εντύπωση μας έκαναν το καλό γούστο των καταστημάτων, τα όμορφα χρώματα στα κτίρια, οι χαμογελαστοί, παρά τον μουντό καιρό, Ισλανδοί και το γεγονός ότι με το που πατούσαμε τον δρόμο, τα διερχόμενα αυτοκίνητα σταματούσαν αμέσως ώστε να περάσουμε απέναντι!

 

[giannismits]

Επειδή είμαστε πολλοί οι λάτρεις της Ισλανδίας και επειδή είμαστε ολίγον τι απαιτητικοί σ'αυτό το φόρουμ αν γίνεται να ανεβάζεις πιο μεγάλα κεφάλαια.
Μη μας δίνεις Ισλανδία με το σταγονόμετρο!Διψάμε

Αν σε δυσκολεύει να τα γράφεις επι τόπου εδώ, είναι πιο εύχρηστο να γράφεις πρώτα στο word τα κεφάλαια σου και να τα μεταφέρεις μετά εδώ προσθέτωντας τις φωτό.

 

[antouan28]

2η ημέρα

Η επόμενη μέρα περιελάμβανε Whale watching, είχαμε όμως κανένα 3ωρο το πρωί πριν των βόλτα στον Ατλαντικό, οπότε επισκεφθήκαμε το εσωτερικό της Halgrimskirkjia (λιτή εσωτερικά, αλλά όμορφη αισθητικά)

και την κοντινή λίμνη Tjörnin, στην οποία παρατηρήσαμε πουλιά που δεν είχαμε ξαναδεί και τους ντόπιους να απολαμβάνουν με τα παιδιά τους την χαλάρωση που προσφέρει το μέρος.

Ακολούθησε επίσκεψη στο μέγαρο της πόλης, το Harpa, με τις πολύ μοντέρνες γραμμές, σχεδιαστικά εμπνευσμένο από τους χαρακτηριστικούς εξάγωνους βασάλτες που θα συναντούσαμε τις επόμενες ημέρες στο ταξίδι μας.

Είχε φτάσει η ώρα να επιβιβαστούμε στο πλοίο της εταιρίας Elding που θα μας έβγαζε στον ωκεανό, οπότε εξαργυρώσαμε τα εισιτήρια που είχα βγάλει μέσω ίντερνετ και μπήκαμε στο πρώτο πλοίο το οποίο λειτουργεί κάτι σαν μουσείο φαλαινών και παράλληλα αίθουσα αναμονής πριν την επιβίβαση στο κυρίως πλοίο.

Όλοι βέβαια φόρεσαν τις ειδικές στολές που προσέφερε η εταιρία, οι οποίες κακά τα ψέματα, μας έσωσαν από το φοβερό κρύο που θα ακολουθούσε. Το πλοίο βγήκε στα ανοιχτά και έχοντας από κοντά και το πλοίο μιας άλλης εταιρίας, αναζητούσαμε τις φάλαινες, μάταια όμως. 3 ώρες ήμασταν στα ανοιχτά, το μόνο που είδαμε όμως ήταν μερικά δελφίνια. Ψιλοαπογοητευτήκαμε, αλλά ζήσαμε την εμπειρία μιας ‘κρουαζιέρας’ στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού.

Το πρώτο πράγμα που αναζητήσαμε μετά το κρύο που φάγαμε ήταν βέβαια ένας ζεστός καφές ώστε να έρθουμε στα ίσια μας. Επίσκεψη λοιπόν σε ένα όμορφο καφέ και έπειτα να δούμε και μερικά άλλα αξιοθέατα της πόλης, όπως το πλοίο των Βίκινγκς που δεσπόζει στον παραλιακό, κάποιες χαρακτηριστικές εκκλησίες και το υπόλοιπο του περίγυρου της λίμνης που είχαμε αφήσει. Ξεκούραση λοιπόν το βράδυ γιατί από αύριο θα ξεκινούσαμε το τουρ στο δρόμο.

 

[antouan28]

Επειδή είμαστε πολλοί οι λάτρεις της Ισλανδίας και επειδή είμαστε ολίγον τι απαιτητικοί σ'αυτό το φόρουμ αν γίνεται να ανεβάζεις πιο μεγάλα κεφάλαια.
Μη μας δίνεις Ισλανδία με το σταγονόμετρο!Διψάμε

Αν σε δυσκολεύει να τα γράφεις επι τόπου εδώ, είναι πιο εύχρηστο να γράφεις πρώτα στο word τα κεφάλαια σου και να τα μεταφέρεις μετά εδώ προσθέτωντας τις φωτό.

Είναι η πρώτη απόπειρα περιγραφής ενός ταξιδιού και τελικά ανακαλύπτω κι εγώ ότι δεν είναι και τόσο piece of cake.
Οι πρώτες ημέρες είχαν τα λιγότερα αξιοσημείωτα, οπότε δικαιολόγησε με για το ότι είναι λιγάκι συνοπτικά...θα επανορθώσω στις επόμενες ημέρες.
Τα κείμενα τα γράφω στο word όπως είπες. Και για να μην ανεβάζω μπουκιές μπουκιές, μάλλον θα τα τελειώσω πρώτα εκεί και μετά θα τα ανεβάσω όλα μαζί μες τις φώτο στο σάιτ.
Λίγη κατανόηση παρακαλώ, ψάρι είμαι ακόμα...

 

[echo2011]

Πολύ ωραία αρχή antouan! Περιμένω και γω την συνέχεια! Κρίμα που δεν είδατε φάλαινες, έπρεπε τουλάχιστον να προσφέρουν και μια δεύτερη προσπάθεια άλλη μέρα..

 

[antouan28]

3η ημέρα

Από το ίντερνετ είχα κλείσει και το αυτοκίνητο, μέσω της Budget. Αφήσαμε λοιπόν το πρωί ξενοδοχείο με πολύ καλές εντυπώσεις από την πρωτεύουσα και σε μια ώρα ήμασταν με το αυτοκίνητο έτοιμο για να βγούμε στους δρόμους. Είχαμε επίσης αποφασίσει να μην σπαταλήσουμε χρήματα σε εστιατόρια και ‘ταβέρνες’, οπότε ξεκινήσαμε αρχικά να εφοδιαστούμε με προμήθειες από τα ντόπια σούπερ μάρκετ. Προτιμήσαμε το ‘Bonus’, το οποίο όντως έχει τις καλύτερες τιμές από διάφορα άλλα συνοικιακά. Εκεί είχαμε και την πρώτη περιπέτειά μας! Φορτωμένοι με 3 καρότσια πράγματα, ήμασταν έτοιμοι να πληρώσουμε με την πιστωτική, όταν συνειδητοποιώ ότι δεν θυμόμουν το pin! (είχα βγάλει την κάρτα λίγο πριν το ταξίδι, δεν την είχα χρησιμοποιήσει πριν και ο βλάκας αμέλησα να το σημειώσω κάπου!) Όσο η ταμίας αφαιρούσε προϊόντα ώστε να μας φτάσουν τα μετρητά τουλάχιστον, η ουρά του ταμείου μεγάλωνε, κανείς όμως δεν έδειξε να δυσφορεί και να γκρινιάζει. Είχε περάσει σίγουρα 10 λεπτά και είχα πραγματικά αγχωθεί διότι οι περισσότερες αγορές μας θα γίνονταν με πιστωτική. Τελικά, μετά την 3η απόπειρά μου να δοκιμάσω pin, το πέτυχα και αποφύγαμε ταλαιπωρία με τηλέφωνα Ελλάδα και την τράπεζα. Χαρακτηριστικό πάντως της ευγένειας και του επιπέδου των Ισλανδών ήταν η αντίδραση της κυρίας που ήταν αμέσως μετά από εμάς στην ουρά, η οποία μόλις βρήκα το pin, σχεδόν ζητωκραύγασε «Welldone!” και μου έκανε και highfive! Δεν θέλω να φανταστώ τι θα γινόταν σε αντίστοιχο ελληνικό σουπερ μάρκετ!

Είχε μεσημεριάσει πια και ξεκινήσαμε για την διαδρομή της σημερινής ημέρας η οποία περιελάμβανε κατά κύριο λόγο το GoldenCircle, με διαμονή κοντά στην μικρή πόλη Hvolsvöllur, στο νότο. Κατευθυνθήκαμε λοιπόν βόρεια και σιγά σιγά το ισλανδικό τοπίο άρχισε να μας δείχνει τα πρώτα δείγματα… μικροί καταρράκτες, χρωματιστοί λόφοι και το αραιό χιόνι στο τοπίο μας συνόδεψαν τα πρώτα χιλιόμετρα. Πρώτη στάση σε άλλη μια ιδιόμορφη, μοντέρνα εκκλησία.

Δυόμιση ώρες περίπου μετά φτάσαμε στο πάρκο Þingvellir, ή Thingvellir, στο νότιο κομμάτι του για την ακρίβεια. Το συγκεκριμένο πάρκο έχει κηρυχθεί από την UNESCO μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, τόσο για την πολιτιστική και ιστορική σημασία του, καθώς και για τη φυσική και γεωλογική μοναδικότητά του. Είναι από τα must see αξιοθέατα της Ισλανδίας, αφού σε μια μεγάλη έκταση θα δει κανείς εκτάσεις δασών (σπάνιο για την ξερή Ισλανδία), ποτάμια, καταρράκτες, φαράγγια και όμορφα μονοπάτια για περπάτημα. Επίσης, είναι και το μέρος όπου τον 9ο αιώνα, οι πρώτοι Ισλανδοί συνεδρίαζαν και εγκαθίδρυσαν το πρώτο κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησης στην Ευρώπη. Εντυπωσιακοί οι Βίκινγκς!

Σταματήσαμε λοιπόν στο κέντρο πληροφοριών που συναντήσαμε και φύγαμε για περιήγηση στο χώρο. Αρχικά κατευθυνθήκαμε μέσα στο φαράγγι που ξεκινάει κάτω από το μέρος που σταματήσαμε. Ο καιρός κρύος, με ψιχάλισμα το οποίο γίνεται πολύ εκνευριστικό μιας και είχε και παγωμένο αέρα να μας ‘χαϊδεύει’! Συναντήσαμε ένα ποτάμι και το μέρος που λέγεται Drekkingarhylur στο οποίο, κατά το θρύλο, οι πρώτοι Ισλανδοί έπνιγαν τις αμαρτάνουσες γυναίκες τους! Βολεύει είναι η αλήθεια!!!

Συνεχίσαμε και συναντήσαμε τον πρώτο μεγαλούτσικο καταρράκτη του ταξιδιού μας, τον Öxaráfoss. Οκ, συμπαθητικός…

Σιγά σιγά το φαράγγι μας πλησίαζε στενά και η αίσθηση ότι περπατούσαμε ανάμεσα στις δυο μεγάλες τεκτονικές πλάκες (την Αμερικανική και την Ευρασιατική) μας γέμιζε δέος. Δέος το οποίο ανά στιγμές το νικούσε αυτό το εκνευριστικό σπρέι βροχής και αέρα που συνέχιζε να μας συνοδεύει. Περπατήσαμε για 30 λεπτά ακόμα, το έδαφος όμως άρχισε να γίνεται γλιστερό και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε για να προλάβουμε να δούμε και όλα τα άλλα αξιοθέατα. ‘168’ Με το αυτοκίνητο λοιπόν αναζητήσαμε την φυσική λίμνη Silfra, η οποία σχηματίζεται ανάμεσα στις δυο τεκτονικές πλάκες που προανέφερα και η οποία φημίζεται για τα κρυστάλλινα νερά της ( από τα πιο διαυγή νερά στον κόσμο) και την ευκαιρία για snorkeling, κατάδυση δηλαδή με μπουκάλα. Ρωτώντας κάποιους με καταδυτικό εξοπλισμό που πετύχαμε παρακάτω, μας είπαν ότι η λίμνη είναι κλειστή, λόγω του χιονιού. Ξεκινήσαμε λοιπόν για τον επόμενο προορισμό.

Στο δρόμο ο καιρός άρχισε να μας επιβεβαιώνει το πόσο αλλοπρόσαλλος είναι. Η βροχή, ο ήλιος, το χαλάζι και ο αέρας εναλλασσόταν και συνδυάζονταν σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Τα τοπία όμως συνέχιζαν να είναι μαγευτικά.

Σε λιγότερο από μια ώρα φτάσαμε στο Geysir, το μέρος με τους θερμοπίδακες. Εκεί βρίσκεται ο μεγαλύτερος θερμοπίδακας στον κόσμο, ο ομώνυμος Geysir, ο οποίος όμως εκρήγνυται πολύ σπάνια πια, οπότε δεν τον είδαμε κι εμείς να πετάει το νερό στα 60μ όπως αναφέρουν. Κάπου διάβασα ότι βούλωσε από τις πολλές πέτρες που το πετούσαν για πλάκα παλιά οι τουρίστες…άγνωστο. Ακριβώς δίπλα όμως έχει 4-5 ακόμα θερμοπίδακες από τους οποίους νερό πετάει μόνο ο Stokkur. Το ύψος που εκσφενδονίζει το νερό είναι περίπου 20 μ., η συχνότητα του είναι κάθε περίπου 4 λεπτά και έχει φάση να βλέπεις όλους τους τουρίστες με τις φωτογραφικές μηχανές σε θέση μάχης ώστε να μην χάσουν την έκρηξη. Λόγω του θολού και άστατου καιρού πάντως, δεν θα έλεγα ότι με εντυπωσίασαν οι εκρήξεις. Δεν ξέρω, ίσως με άλλο καιρό να το απολάμβανα περισσότερο. Η όλη περιοχή πάντως είναι γεμάτη από ατμούς και μυρωδιές από τα θειώδη αέρια που βγαίνουν από το έδαφος.

Επόμενος σταθμός ο καταρράκτης Gulfoss, στον οποίο φτάσαμε σε 15’ περίπου. Η περιοχή ήταν καλυμμένη από χιόνια, ο γιγάντιος όμως καταρράκτης δέσποζε στο τοπίο και απορροφούσε κάθε αίσθησή μας με την απίστευτη δύναμή του. Πραγματικά επιβλητικό τοπίο. Η κάθοδος σε μονοπάτι που οδηγούσε πολύ κοντά στον καταρράκτη ήταν κλειστή λόγω χιονιού, οπότε ανεβήκαμε τα σκαλιά ώστε να τον απολαύσουμε από ψηλά. Η θέα από το λοφάκι πλάι στον καταρράκτη μας αποκαλύπτει μια διαφορετική οπτική του καταρράκτη.

Πορείας συνέχεια, με στάση για καφέ. Η ώρα ήταν ήδη 8 παρά και το φως έπεφτε, οπότε αποφασίσαμε να αφήσουμε τον κρατήρα Keridπου ήταν στην πορεία μας, για την τελευταία μέρα που θα είχαμε περισσότερο χρόνο. Με μια διαδρομή 90’ περίπου φτάσαμε στους κοιτώνες όπου θα κοιμόμασταν την βραδιά αυτή. Πρόκειται για ένα συγκρότημα καμιά εικοσαριά ξύλινων, γραφικών κοιτώνων, αραδιασμένους σε μια ιδιόκτητη έκταση πολλών στρεμμάτων μέσα στον ισλανδικό κάμπο. Στα θετικά τους, η αίσθηση διαμονής σε ξύλινο σπιτάκι, η καθαριότητα και η προσιτή τιμή (50 ευρώ το 2κλινο). Στα μείον, η έλλειψη μπάνιου (έχει τουαλέτα ιδιωτική, το μπάνιο όμως είναι κοινό σε άλλο χώρο κοντά στην ρεσεψιόν) και πρωινού. Ήταν πάντως ίσως η πιο όμορφη διαμονή που κάναμε στην Ισλανδία. Όταν έφτασα στην ρεσεψιόν για να παραλάβω τα κλειδιά του κοιτώνα μας, πέτυχα και μια παρέα από 30 περίπου έφηβα Αγγλάκια τα οποία χόρευαν και τραγουδούσαν καραόκε στον ενιαίο χώρο της σαλοτραπεζαρίας. Μια ευχάριστη ατμόσφαιρά λοιπόν!

Το βράδυ βγήκαμε και προς αναζήτηση του Βόρειου σέλατος. Περιφερθήκαμε λίγο στους δρόμους μέχρι να βρούμε καλό σημείο παρατήρησης προς τον Βορρά, η προσπάθεια όμως δεν στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία. Ίσα που αχνοφάνηκε στον ορίζοντα και για μικρό διάστημα. Θα δοκιμάζαμε τις επόμενες μέρες…

 

[demie]

Ευχαριστούμε για την όμορφη ιστορία!
Εμένα μια χαρά μού φαίνεται η φωτό με το βόρειο Σέλας!

Περιμένουμε συνέχεια!

 

[giannismits]

Ελπίζω να πετύχατε το σέλας σε όλο του το μεγαλείο!
Πάντως το βόρειο σέλας βρίσκεται στην έξαρση του κυρίως από Οκτώβρη μέχρι Μάρτη.

Κάθε φορά που βλέπω εικόνες από Ισλανδία επιβεβαιώνεται πόσο διακαής πόθος είναι για μένα αυτή η χώρα.Θα με ενδιέφερε στο τέλος να μας πεις περίπου γα το συνολικό μπάτζετ του ταξιδιού πέρα από τα αεροπορικά που ήδη ανέφερες.

 

[antouan28]

4η ημέρα

Το πρωί η Ισλανδία μας υποδέχτηκε με μια όμορφη στρώση χαλάζι στρωμένο στα πόδια μας. Ο ήλιος έκανε πότε πότε δειλά την εμφάνισή του και με πολύ όμορφη διάθεση ξεκινήσαμε για την σημερινή μας εξερεύνηση. Κατευθυνθήκαμε νότια και το πρώτο αξιοθέατο που συναντήσαμε ήταν άλλος ένας καταρράκτης, ο Seljalandsfoss. Με ύψος 60μ., ο συγκεκριμένος καταρράκτης δεν είναι από τους πιο μεγαλοπρεπείς της Ισλανδίας, έχει όμως την ιδιαιτερότητα να μπορείς, μέσω ενός μονοπατιού να περάσεις και πίσω από τον καταρράκτη. Ο αέρας όμως που φυσούσε εκείνη τη μέρα έκανε το νερό που έπεφτε από τον καταρράκτη να διαχέεται στον αέρα και να κάνει μούσκεμα όποιον προσπάθησε να περάσει από την πίσω μεριά του. Επειδή θα ξαναπερνούσαμε στην επιστροφή από την στάση αυτή, αποφασίσαμε να μην γίνουμε λούτσα, βγάλαμε μερικές φώτο και φύγαμε για τον γειτονικό Gljúfrabúi.

Αν συνεχίσεις το δρομάκι που είναι ο Seljalandsfoss, σε 200μ. δεξιά είναι κρυμμένος ανάμεσα σε βράχους ένας άλλος καταρράκτης, ο Gljúfrabúi. Κλασικά όμως, την στιγμή που εμείς φτάσαμε στο μέρος και παρκάραμε, ξεκίνησε μια φοβερή χαλαζοθύελλα, η οποία μας ανάγκασε να το αναβάλλουμε για τον δρόμο της επιστροφής. Στην φώτο φαίνονται κάποιοι θαρραλέοι Γάλλοι που αψήφησαν τον καιρό και επιχείρησαν να προσεγγίσουν τον καταρράκτη.

Η συνέχεια της πορείας μας είχε λιακάδα (!) και φόντο πανέμορφα ισλανδικά τοπία. Στο βάθος αριστερά μας, στην ενδοχώρα, αφήναμε πίσω το ηφαίστειο Eyjafjallajökull, το ηφαίστειο που αναστάτωσε τα αεροδρόμια της Β.Ευρώπης τον Απρίλιο του 2010. Ομώνυμος είναι και ο παγετώνας που σκεπάζει τον ορεινό όγκο και που σε ορισμένα σημεία της διαδρομής βλέπαμε στο εσωτερικό των βουνών.

Σε λιγότερο από μια ώρα φτάσαμε στον επιβλητικό Skogafoss. Είναι ο χαρακτηριστικός, ορθογώνιος καταρράκτης-κουρτίνα, με ύψος 60μ. και δύναμη που την νιώθεις στα πόδια σου και στον χώρο καθώς τον προσεγγίζεις! Εδώ ήμασταν τυχεροί και πετύχαμε και ένα μικρό ουράνιο τόξο δίπλα του. Εντυπωσιακό το θέαμα, δεν τον χορταίναμε να τον βλέπουμε!

Στο πλάι δεξιά του καταρράκτη έχει καμιά 300αριά σκαλοπάτια που σε προσκαλούν ν’ ανέβεις για να δεις τι κρύβεται εκεί πάνω! Με προσωρινό σύμμαχο τον καιρό, τα ανεβήκαμε (μας βγήκε η γλώσσα βέβαια) και απολαύσαμε τον Skogafoss από ψηλά.

Μόλις όμως φτάσαμε στην κορυφή, και για να μην βαριόμαστε, ο καιρός φρόντισε να μας ‘ξυπνήσει’ με μια 3λεπτη χαλαζοθύελλα με απίστευτο αέρα, που κόντεψε να μας πετάξει κάτω στον γκρεμό! Μόνο κρατημένος από κάτι ή σκυφτός στεκόσουν στα πόδια σου! Ήταν τόσο δυνατός ο αέρας που σήκωσε τα νερά του καταρράκτη και έκανε όλους όσους ήταν τριγύρω πραγματικά μούσκεμα! Φοβερή εμπειρία! Πάντως αξίζει η άνοδος, καθώς αν προχωρήσετε 100μ. πιο πέρα στο μονοπάτι, πέρα από το ποτάμι που χύνεται στον Skogafoss, θα απολαύσετε και έναν άλλο, πιο ήπιο καταρράκτη, αλλά σε αποκλειστικά φυσικό τοπίο, δίχως την ανθρώπινη παρουσία.

Αναχώρηση για συνέχεια και επόμενος προορισμός θα ήταν να προσεγγίσουμε τον παγετώνα Eyjafjallajökull, από τον χωματόδρομο με αριθμό 221 (όλοι οι εθνικοί και περιφερειακοί δρόμοι στην Ισλανδία ονοματίζονται με αριθμούς). Ο συγκεκριμένος παγετώνας που θα πηγαίναμε λέγεται Sólheimajökull. Οδηγώντας όμως στον χωματόδρομο, μας πιάνει πάλι μια από τις φοβερές και τρομερές χαλαζοθύελλες, η διάρκεια της οποίας όμως μας τρόμαξε και καθώς ήμασταν στην ερημιά, κρίναμε ότι εφόσον θα βλέπαμε μετέπειτα στην πορεία μας παγετώνα, να το αφήσουμε. Αναστροφή λοιπόν και συνέχιση της πορείας. Για να μας τη σπάσει βέβαια ο καιρός, μόλις φτάναμε στον ασφαλτόδρομο, βγήκε πάλι ο ήλιος (με ειρωνικό χαμόγελο φαντάζομαι!)

Είχαμε φτάσει πια στην νότια ακτή της Ισλανδίας και κατευθυνόμασταν προς τις παραλίες Dyrholaey και kirkjufjara. Αρχικά πήγαμε προς την kirkjufjara. Φτάνουμε λοιπόν, παρκάρουμε σ΄ ένα χώρο εκεί και πάω ν’ ανοίξω την πόρτα …’Νομίζεις!’, μου λέει ο αέρας και μου την επιστρέφει πίσω με μανία! Με τα χίλια ζόρια βγαίνω έξω, με την φωτογραφική κρατημένη αγκαλιά και σκυφτός, ανηφορίζω σ΄ ένα κοντινό λοφάκι δεξιά που βλέπει προς την πλευρά της ακτής Dyrholaey. Δεν έχω ξαναζήσει τόσο δυνατό αέρα στη ζωή μου! Τα 127 μποφώρ του σε συνδυασμό με τον μανιασμένο Ατλαντικό από κάτω, έφτιαχναν ένα από τα πιο άγρια τοπία που έχω δει ποτέ!
Οι φώτο παρακάτω δεν μπορούν να αποτυπώσουν βέβαια την δύναμη του τοπίου. Η αριστερή πλευρά του λόφου που ήμασταν έδειχνε πιο ήρεμη, με τον χαρακτηριστικό βράχο της ακτής kirkjufjara να δεσπόζει στο τοπίο.

Στροφή προς την παραλία Dyrholaey και χρειάστηκε ν’ ανέβουμε κι ένα λόφο για να φτάσουμε κοντά και να δούμε τον χαρακτηριστικό βράχο με την καμάρα. Παρκάραμε κοντά σ’ ένα φάρο και κατευθυνθήκαμε με τα πόδια προς τον γκρεμό απ΄ όπου βλέπεις τη θέα. Ο αέρας στην προσπάθεια μας αυτή ήταν απίστευτα δυνατός, αλλά μας έσπρωχνε προς τον γκρεμό. Κατεβήκαμε μια μικρή πλαγιά, όταν όμως φτάσαμε 10 μέτρα από τον γκρεμό που κοίταζε προς τη παραλία, ένας υδροστρόβιλος ύψους 40 μέτρων ξεπρόβαλλε από την θάλασσα! Η Άρτεμις σχεδόν ούρλιαξε και με τράβηξε με το ζόρι να γυρίσουμε πίσω, είχε φοβηθεί πραγματικά! Με κόντρα τον άνεμο τώρα και σχεδόν μπουσουλώντας για να μην μας παρασύρει ο αέρας, ανεβήκαμε τον λόφο, μπήκαμε στ’ αμάξι και την κάναμε …θα ξαναγυρίζαμε με καλύτερο καιρό ίσως στο ταξίδι της επιστροφής. Δυστυχώς δεν κατάφερα να βγάλω καμία φωτογραφία από εδώ, από φόβο μην μου πάρει ο αέρας την φωτογραφική μηχανή!

Φοβόμουν ότι ο αέρας θα μας έκανε δύσκολη την προσέγγιση και στην παραλία με τους βασάλτες, την Reynisfjara , όμως ευτυχώς η Άρτεμις επέμεινε και πήγαμε. Η παραλία είχε μεν αέρα, όχι όμως τόσο ενοχλητικό, οπότε απολαύσαμε το εξωτικό τοπίο στο φούλ. Οι βασάλτες δημιουργούνται από τηγμένη λάβα η οποία όταν πήζει γρήγορα, συμπιέζεται προς τα μέσα και σχηματίζει αυτές τις χαρακτηριστικές εξάπλευρες κολώνες. Οι κολώνες από βασάλτη σε συνδυασμό με τους κάθετους, απότομους βράχους που αναδύονται μέσα από την θάλασσα κάνουν την συγκεκριμένη παραλία πανέμορφη!

Μετά τα αξιοθέατα αυτά, κάναμε μια στάση στο γραφικό χωριό Vik. Δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, διαθέτει όμως ένα μικρό σούπερ μάρκετ, για ανεφοδιασμό, καθώς και βενζινάδικο.

Πορείας συνέχεια και ακολουθούσε η διάσχιση της ερήμου Skeiðarársandur. Πρόκειται για μια αχανή έκταση κατά την οποία για μισή ώρα περίπου οδήγησης, το μόνο που αντικρίζεις τριγύρω είναι μαύρη, ηφαιστειογενής άμμος. Απόκοσμο αλλά και ενδιαφέρον τοπίο. Η μονοτονία του τοπίου σπάει μονάχα από πετρώδεις σχηματισμούς, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το μέρος που ονομάζεται Laufskálavarða. Στο μέρος αυτό κατά τον Μεσαίωνα υπήρχαν στάβλοι και ο σημαντικότερος ονομαζόταν Laufskálavarða. Μετά όμως από την έκρηξη του ηφαιστείου Katla, η περιοχή νέκρωσε και από τότε, τιμής ένεκεν, όποιος διάβαινε από το μέρος αυτό άφηνε και μια πέτρα τιμώντας τους νεκρούς και για να έχει καλοτυχία στο δρόμο του. Μάλιστα μάθαμε ότι η κυβέρνηση, επειδή η περιοχή δεν έχει και πολλές πέτρες, έχει εφοδιάσει επίτηδες την περιοχή με πέτρες από αλλού, ώστε να συνεχιστεί η εθιμοτυπία αυτή.

Σε λιγότερο από μια ώρα φάνηκαν τα πρώτα σημάδια ζωής στο τοπίο, με θάμνους και μετέπειτα και λίγα δέντρα. Επόμενος σταθμός θα ήταν το φαράγγι Fjaðrárgljufur , το οποίο θα προσεγγίζαμε από τον χωματόδρομο 206. Δυστυχώς όμως το λιώσιμο του χιονιού είχε σκάψει τον χωματόδρομο σε πολλά σημεία, τα οποία με το ταπεινό Hyundai i10 μας δεν θα μπορούσαμε τίποτα να περάσουμε. Αναστροφή λοιπόν και μια μικρή στάση σ’ ένα δασάκι εκεί κοντά με ένα όμορφο ποταμάκι με την χαρακτηριστική μαύρη άμμο να το περιτριγυρίζει.

Ακολουθούσε η πόλη Kirkjubæjarklaustur, ή απλά Klaustur. Μάλλον χωριό το λες, δεν έχει και κάτι το εξαιρετικό, πέρα από μια μοντέρνα εκκλησία. Εντύπωση μας έκανε μονάχα ένας διπλός καταρράκτης στα όρια της πόλης, στον οποίο κάναμε και μια μικρή βόλτα στο λοφάκι πλάι του.

Τελευταίος σταθμός πριν το ξενοδοχείο ήταν το Kirkjugólf, ακριβώς στην έξοδο της μικρής πόλης, αριστερά, μετά από 200μ περίπου. Πρόκειται για έναν σχηματισμό από βασάλτες, στο έδαφος, μέρος το οποίο ίσως και να χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν ως χώρος τελετών.

Κατά τις 19,00 και μετά από πολλές ώρες οδήγηση και αρκετή κούραση, φτάσαμε στα δωμάτια τα οποία βρίσκονταν 10 χλμ μετά το Klaustur, σε ένα συγκρότημα ξενώνων κάτω από ένα λόφο. Στο συγκεκριμένο κατάλυμα θα μέναμε 2 βράδια, μιας και αύριο στόχος ήταν να κάνουμε την διαδρομή μέχρι την παγωμένη λίμνη Jokulsarlon και πίσω. Ικανοποιητικά, καθαρά δωμάτια, όχι τίποτα το εξαιρετικό όμως και με προβληματικό wifi. Στα συν και το πρωινό το οποίο τιμήσαμε δεόντως. Ο καιρός πιο βράδυ ήταν φουλ στα σύννεφα, η πρόβλεψη για το Aurora Borealis έλεγε χαμηλή δραστηριότητα, οπότε προτιμήσαμε να ξεκουραστούμε εκείνη τη βραδιά.

 

[antouan28]

5η ημέρα


Αφού ξεκουραστήκαμε και ανακτήσαμε δυνάμεις, ξεκινήσαμε με πορεία ανατολική, με καιρό σχετικά βροχερό. Πολύ κοντά στο κατάλυμά μας είναι ο καταρράκτης Foss a Sidu, τον οποίο τιμήσαμε με μια στάση.

20’ αργότερα, αντικρίσαμε τον πελώριο βράχο-λόφο με το όνομα Lómagnúpur. Ο θρύλος λέει ότι ο Lómagnúpur ήταν ένας γίγαντας ο οποίος κατά το παρελθόν προστάτευε το νησί. Η πραγματικότητα λέει ότι έχει ύψος 688μ. και λόγω της σαθρής επιφάνειάς του, κανείς από όσους επιχείρησαν να σκαρφαλώσουν στην κορυφή του δεν τα έχει καταφέρει.

Για την επόμενη μισή ώρα διασχίζουμε πάλι εκτάσεις ερήμου από μαύρη λάβα, ώσπου αρχίζει να αχνοφαίνεται στα αριστερά μια άκρη του παγετώνα Vatnajokull, ονόματι Skeiðarárjökull. Ο Vatnajokull είναι ο μεγαλύτερος παγετώνας στην Ευρώπη καλύπτοντας έκταση ίση με 8100km² (που αντιστοιχεί στο 8% της συνολικής έκτασης του νησιού), με πολλές ‘γλώσσες’ από κινούμενο πάγο περιμετρικά του παγετώνα να συντρίβουν στην κυριολεξία τα πάντα στο πέρασμά τους. Μια από τις ‘γλώσσες’ αυτές είναι o Skeiðarárjökull, τον οποίο χαζεύουμε από μακριά κινούμενοι στον εθνικό δρόμο με προορισμό το Εθνικό πάρκο Skaftafell.

Το πάρκο Skaftafell είναι σχεδόν μια όαση για την περιοχή, καθώς ενώ τριγύρω κυριαρχούν οι έρημοι, τα νεκρά βουνά και οι πάγοι, στην έκταση αυτή ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει πανέμορφες διαδρομές σε δεντρόφυτες πλαγιές, κρυμμένους καταρράκτες, ποτάμια και βέβαια να προσεγγίσει τον παγετώνα Vatnajokull, μέσω της ‘γλώσσας’ από πάγο που ονομάζεται Skaftafellsjökull. Ο βασικός λόγος που η περιοχή παρουσιάζει αυτή την ‘φιλική’ γεωγραφία, είναι ο πολύ ήπιος καιρός που επικρατεί, δίχως την αστάθεια που εμφανίζεται στο υπόλοιπο νησί. Όντως, το διάστημα που περάσαμε στο πάρκο Skaftafell ο καιρός ήταν πολύ καλός, κάτι σαν ελληνικό φθινόπωρο...

Στάση λοιπόν στο πάρκινγκ του πάρκου και πρώτο μονοπάτι που θα ακολουθήσουμε είναι αυτό που οδηγεί στον παγετώνα Skaftafellsjökull. Μετά από 50’ περίπου, ήμασταν μπροστά στον επιβλητικό, τεράστιο παγετώνα Skaftafellsjökull. Τα λόγια μας στέρεψαν μπροστά σ’ αυτό το μεγαλειώδες θέαμα! Οι διαστάσεις του κάνουν τον άνθρωπο να φαίνεται τόσο μικροσκοπικός μπροστά του... Κατεβήκαμε προς την λιμνούλα που σχημάτιζε ο παγετώνας και καταφέραμε και πατήσαμε για λίγα μέτρα την άκρη του παγετώνα στο σημείο που ενώνεται με το χερσαίο έδαφος, ήταν όμως πολύ γλιστερά και δεν ρισκάραμε να προχωρήσουμε παραπάνω. Η αίσθηση όμως να πατάς σε παγετώνα σε γεμίζει δέος!

Επιστροφή, ανασύνταξη και έτοιμοι για την επόμενη πεζοπορία. Ανηφορίσαμε το λοφάκι πίσω από τον κεντρικό σταθμό του πάρκου και σε 10’ συναντήσαμε τον πρώτο καταρράκτη στη χαράδρα αριστερά μας και σχεδόν αμέσως, και τον δεύτερο, πιο καλά κρυμμένο αυτή τη φορά. Σε μισή ώρα από την εκκίνηση, φάνηκε μπροστά μας ο πανέμορφος καταρράκτης Svartifoss. Η εικόνα του καταρράκτη με φόντο τους κρεμάμενους βασάλτες είναι λες και είναι βγαλμένη από ταινία! Κατηφορίσαμε προς το ποτάμι και κάναμε στάση για ξεκούραση ακριβώς κάτω από τον Svartifoss. Όταν η φύση έχει φαντασία...

Συνεχίσαμε την πορεία μας ανηφορίζοντας την πλαγιά από την άλλη όχθη του ποταμού και σε ένα τέταρτο φτάσαμε στην κορυφή του λόφου, απ’ όπου η θέα ήταν μαγική. Μπροστά μας απλωνόταν η έρημος λάβας με χαρακιές από το ποτάμι που εισχωρούσε μέσα της. Δεξιά μας δέσποζε ο παγετώνας Skeiðarárjökull. Το θέαμα καθηλωτικό, το κρύο όμως καθώς ήμασταν ψηλά, άρχισε να γίνεται έντονο, οπότε ξεκινήσαμε την κάθοδο προς τη φάρμα Sel. Σε 20’ λεπτά είδαμε τα χαρακτηριστικά σπιτάκια της φάρμας, η οποία ήταν εγκαταλελειμμένη. Μπήκαμε στο εσωτερικό ενός από τα σπίτια, στο οποίο έχει γίνει μια προσπάθεια αναπαράστασης του τρόπου που ζούσαν οι παλιοί Ισλανδοί.

Συνεχίσαμε την κάθοδό μας και είδαμε τους καταρράκτες που πετύχαμε κατά την άνοδο, αλλά από την άλλη όχθη πια του ποταμού.

[ Ώρα για μια μικρή παρένθεση στην ιστορία, με μια μικρή- απαραίτητη-αναδρομή… Είμαστε λοιπόν την πρώτη μας βραδιά στο Ρέυκιαβικ και χαζεύουμε σ’ ένα μαγαζί με αναμνηστικά είδη, ώσπου ακούγεται μια φωνή … ‘’ όχι ρε π@@@@ μου, Έλληνες!!! ‘’. Ήταν μια παρέα από 3 κοπέλες και ένα παληκάρι, Σαλονικιοί, οι οποίοι, όπως κι εμείς βέβαια, χαρήκανε που ακόμα και στην άκρη του κόσμου, είδανε Έλληνες! Μετά από την πρώτη συνάντηση αυτή, ξανασμίξαμε το επόμενο πρωί σε ένα φούρνο και ανταλλάζοντας πληροφορίες, φάνηκε ότι θα ακολουθούσαμε παρόμοια διαδρομή.]


Φτάσαμε λοιπόν στον σταθμό του πάρκου και καθώς ετοιμαζόμασταν για να συνεχίσουμε την πορεία μας, συναντάμε τον Σαλονικιό να βολτάρει στον χώρο του πάρκινγκ… Χαιρετηθήκαμε, αποκαλύψαμε τις διαδρομές μας και μας είπε ότι οι φίλες του ήταν στο μονοπάτι που οδηγούσε στον παγετώνα ενώ εκείνος τις ανέμενε καρτερικά. Τόλμησα και τον φωτογράφισα καθώς περίμενε τις φίλες του… Τελικά δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω…

Αναχωρήσαμε για τον επόμενο σταθμό ο οποίος ήταν πάλι παγετώνας. Μόλις βγαίνεις στον ασφαλτόδρομο με κατεύθυνση ανατολικά, στα 800μ υπάρχει ένας χωματόδρομος αριστερά, ο οποίος οδηγεί στην άκρη μιας άλλης ‘γλώσσας’ του παγετώνα, στο κομμάτι που ονομάζεται Svinafelsjokul . Μικρότερος σε μέγεθος από τον Skaftafellsjökull, άλλα με πολύ λιγότερο κόσμο και δίχως περπάτημα, μιας και το αυτοκίνητο φτάνει πολύ κοντά στον παγετώνα. Περιηγηθήκαμε κάτω στη λίμνη του και, παρά την αντίδραση της κοπέλας μου καθώς γλιστρούσε, επιχείρησα να περπατήσω λίγο σε μονοπάτι που ανέβαινε επάνω στον παγετώνα. Κατάφερα να προχωρήσω λίγο και να δω μάλιστα και μια ομάδα από τουρίστες που περπατούσαν με εξειδικευμένους οδηγούς επάνω στον παγετώνα. Αν κάποιος επιθυμεί, υπάρχουν εταιρίες οι οποίες έχουν στο πρόγραμμά τους τέτοιες εξορμήσεις στον παγετώνα. Λόγω κόστος όμως (ξεκινάνε από 60 ευρώ το άτομο) κόπηκε από τον προϋπολογισμό του ταξιδιού. Φεύγοντας, αποχαιρετήσαμε το μέρος με μια μικρή χιονοθύελλα που τόσο μας είχε λείψει!

Η επόμενη στάση θα ήταν φυσιολογικά η λίμνη Jokulsarlon, όμως είχα διαβάσει στο φόρουμ, στην ιστορία του χρήστη Hydronetta για μια άλλη, μικρότερη λίμνη με όνομα Fjallsárlón. Σε απόσταση μιας ώρας από τον παγετώνα συναντήσαμε την πινακίδα που μας καθοδηγούσε αριστερά σε χωματόδρομο προς τη λίμνη Fjallsárlón . Ο δρόμος ήταν βατός και φτάσαμε εύκολα. Μπροστά μας αποκαλύφθηκε μια εικόνα βγαλμένη από καρτ ποστάλ. Στο βάθος ο παγετώνας Vatnajokull και ανάμεσά μας μια λίμνη γεμάτη με κομμένα κομμάτια πάγου, κάποια από τα οποία είχαν ξεβραστεί στην όχθη εμπρός μας. Στο φόντο υποβλητικά, παγωμένα βουνά. Εντελώς μόνοι μας στο μέρος, κατεβήκαμε αμέσως από το αυτοκίνητο και κατηφορίσαμε την πλαγιά προς την όχθη. Το τοπίο ήταν καθηλωτικό… η εικόνα μπροστά μας τόσο μαγική που η φύση είχε σωπάσει τελείως, ώστε τα μάτια μας να απορροφήσουν κάθε ίχνος φυσικής ομορφιάς. Μονάχα ένα ελαφρό αεράκι χάιδευε τα’ αυτιά μας . Κερασάκι στην πεντανόστιμη ‘τούρτα’ που αποκαλύφθηκε μπροστά μας ήταν ο ήλιος, ο οποίος ξεπρόβαλλε πίσω από τα σύννεφα και έκανε την στιγμή που ζούσαμε ακόμα πιο μοναδική. Απολαμβάναμε κάθε λεπτό που βρισκόμασταν εκεί, ώσπου ακούστηκε ένας παράξενος ήχος από τη λίμνη και αριστερά. Σαν κραυγές ζώων να κλαίνε υπόκωφα. Η Άρτεμις έφυγε να πάει να αποκαλύψει το μυστικό, ενώ εγώ βίωνα μια από τις πιο ‘θεϊκές ‘ στιγμές του ταξιδιού μας. Η αίσθηση μεγαλείου που ένιωσα θα μείνει πιστεύω για πάντα στη μνήμη μου. Οι ήχοι σταμάτησαν, ο ήλιος κρύφτηκε, η Άρτεμις δεν μπορούσε να προσεγγίσει τον χώρο όπου ακούγονταν οι κραυγές, οπότε αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την πορεία μας. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον χρήστη Hydronetta του φόρουμ για την πληροφορία για τη λίμνη αυτή και την ευκαιρία που μου έδωσε να ζήσω τόσο έντονη εμπειρία .

Η λίμνη Jokulsarlon είναι πολύ κοντά και φτάσαμε γρήγορα. Κόσμος πολύς βέβαια, καθώς η λίμνη αποτελεί ένα από τα βασικά τουριστικά αξιοθέατα της χώρας. Την περίοδο που την επισκεφθήκαμε εμείς δεν είχαν αρχίσει ακόμα οι περιηγήσεις με σκάφος μέσα στη λίμνη, οι οποίες μάθαμε ότι ξεκινάνε κατά τον Μάιο. Θα αρκούμασταν στα ποδαράκια μας λοιπόν. Η λίμνη είναι κατά πολύ μεγαλύτερη της προηγούμενης που επισκεφθήκαμε και είναι εξίσου μεγαλειώδης και όμορφη, οι σχηματισμοί ειδικά των πάγων που λιάζονταν στην όχθη είναι αληθινά γλυπτά! Πάπιες, χήνες, γλάροι και άλλα αρκτικά πουλιά βόλταραν στον αέρα και στα παγωμένα νερά μπροστά μας. Η Άρτεμις βέβαια τρελάθηκε όταν αντιλήφθηκε 2 χαριτωμένα κεφαλάκια να μας κοιτάζουν μέσα από τα παγωμένα νερά… ήταν 2 φώκιες, οι οποίες μάλλον ήταν εξοικειωμένες με την ανθρώπινη παρουσία και δεν φοβόντουσαν να ποζάρουν κάθε τόσο προς τη ακτή. Δυστυχώς όμως δεν τόλμησαν να βγουν έξω. Αμέσως βέβαια συνειδητοποιήσαμε ότι οι φωνές που ακούγαμε στην προηγούμενη λίμνη, πιθανότατα να ήταν κρυμμένες φώκιες.

Πέρασε σχεδόν μια ώρα όταν ο αέρας άρχισε να γίνεται δυνατός, παγωμένος κι ενοχλητικός. Κάναμε μια μικρή στάση όμως και στο σημείο όπου τα γλυκά νερά της λίμνης και το ποτάμι που σχηματίζει ρέει και συναντάει τη θάλασσα, παρασύροντας και κομμάτια πάγου στην ακτή.

Το φως έπεφτε καθώς ξεκινούσαμε την επιστροφή μας στο δωμάτιο. Κόντευε 9 όταν φτάναμε στο ξενοδοχείο, αποφασίσαμε όμως να μην κλειστούμε μέσα από τέτοια ώρα. Ο ουρανός ήταν καθαρός από σύννεφα, γιατί να μην δοκιμάσουμε να δούμε το βόρειο σέλας; Βρήκαμε λοιπόν ένα όμορφο μέρος, αράξαμε και ακούγοντας όμορφη μουσική( είχα φροντίσει να φέρω ένα φλασάκι γεμάτο mp3 για να μας συντροφεύει στο πολύωρο οδικό ταξίδι μας) περιμέναμε κοιτώντας προς τον βορρά. Μόνο κατά τα μεσάνυχτα έκανε την εμφάνισή του το σέλας, στο βάθος του ορίζοντα, δεν ήταν όμως τόσο δυνατό. Νιώθαμε όμως πολύ τυχεροί που καταφέραμε έστω και έτσι, να το δούμε να φωτίζει τον ουρανό με το έντονο κρυσταλοπράσινο φως του.

Γύρω στη 1 ξεκινήσαμε για την επιστροφή στο δωμάτιο, προσπερνώντας και τον φωτισμένο καταρράκτη Foss a Sidu.

 

[Menia21]

Καταπληκτικο οδοιπορικο και ονειρεμενες φωτογραφιες!! Το εχω τοσο μαραζι που εμεις χασαμε την νοτια πλευρα! Παντα τετοια παιδια!