psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.103
- Likes
- 56.149
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία και σχεδιασμός
- Ήρθε η μέρα
- Απ’ τα χαμηλά στα ψηλά
- Παλάτια και σπηλιές
- Sacromonte, Albaicín, Miradores και άλλα ωραία της πόλης!
- Κυριακή στη Γρανάδα, ή αλλιώς όπως πρέπει να 'ναι οι Κυριακές
- Αυτό ήταν όλο κι όλο;
- Ξανά από πόλη σε πόλη
- Τα τελευταία βήματα στη Βαρκελώνη
- Απολογισμός & συμπεράσματα
Ήρθε η μέρα
Ο χρόνος, αυτό το αναθεματισμένο μέγεθος που όσο μεγαλώνεις τόσο πιο γρήγορα περνάει από μπροστά σου… Για πότε το ημερολόγιο έγραψε 7 Φλεβάρη του 2025 ούτε που το κατάλαβα, σκεφτόμουν καθώς οδηγούσα στρεσαρισμένος μιας κι έπρεπε να περάσω όλο τον σιχαμένο περιφερειακό με τα έργα και την κίνηση του, από τα δυτικά ως τ’ ανατολικά στο αεροδρόμιο.
Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Εκτός από τα απαραίτητα και την οργάνωση μου κουβαλούσα μαζί κάτι ακόμη, μιας και τα ταξιδάκια του 2025 έχουν τον ίδιο κακό παρονομαστή έως τώρα, λες και μ’ έχει καταραστεί κάποιος ή με κατούρησε μαύρη χελώνα. Μιλάω για το θερμόμετρο, καθώς ένας ύπουλος πυρετός μια μέρα πριν φύγω έκανε -πάλι- την εμφάνιση του, σπάζοντας μου τα νεύρα αλλά όχι την αισιοδοξία μου.
Ευτυχώς μετά από μερικά ουϊσκάκια στο lounge του αεροδρομίου όπου έχουν ακόμα πέραση τα κουπόνια των silver όλα έδειχναν καλύτερα, μαζί με το χαμόγελο που επανήλθε:
Μια πτήση εξαιρετική και συνάμα ξεκούραστη, χωρίς την παραμικρή ανατάραξη, όπως ακριβώς έπρεπε, δίνοντας μου φανταστικές εικόνες από το παράθυρο. Ψηλά πάνω απ’ τα σύννεφα:
Δυόμισι ώρες και κάτι αργότερα ήμασταν κιόλας σε θέση προσγείωσης στο El Prat, απέναντι από τη φωτισμένη Βαρκελώνη:
Το συμπαθώ αυτό το αεροδρόμιο, σας το έχω πει από πέρυσι, εν αντιθέσει με τα περισσότερα του είδους που μου αφήνουν κακή εντύπωση. Το άγχος μου απομακρύνθηκε όταν διαπίστωσα πως έχω τελικά περισσότερο χρόνο απ’ ότι υπολόγιζα, πιάνοντας ένα κάθισμα και διαβάζοντας το βιβλίο μου μέχρι να εκκινήσει η διαδικασία της επιβίβασης στην επόμενη πτήση:
Χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση ούτε εκεί και με την Vueling να διεξάγει το δρομολόγιο σε μία ώρα και είκοσι περίπου λεπτά, βρέθηκα και πάλι στην αγαπημένη ανδαλουσιανή γη. Μ’ ένα ταξάκι (είχα διαβάσει ότι δεν έχει λεωφορείο μετά τις δέκα, ήμουν και πολύ κομμάτια για να το ψάξω επιτόπου) βρέθηκα στο ξενοδοχείο μου ώρα 22:30 τοπική.
Αφού διαπίστωσα πως δεν υφίσταται κανένας πυρετός, έκανα αυτό που ήταν σωστότερο:Να ξαπλώσω για να είμαι καλύτερα την επομένη Να ετοιμαστώ με συνοπτικές διαδικασίες και να βγω την πρώτη μου βόλτα στην πόλη:
Έκανα ένα περίπατο στους δρόμους γειτονικά του ξενοδοχείου και πιο συγκεκριμένα σ’ ένα πεζόδρομο που μου είχε υποδείξει ο ταξιτζής, βλέποντας την τεράστια Ισπανική σημαία και το μνημείο του στρατηγού «Gonzalo Fernández»
Αρκετά κοντά μου ήταν και η πύλη του 11ου αιώνα «Puerta de Elvira» ή καλύτερα ότι σώζεται απ’ αυτήν και την ανακατασκευή της το 14ο όπου και αποτέλεσε μέρος των τειχών της πόλης:
Έθιμο το ‘χει αυτή η Ανδαλουσία να με υποδέχεται με ψιλή βροχή, σκέφτηκα χωρίς να πτοηθώ φυσικά μιας και δεν ήταν αυτό το πρόβλημα μου, φτάνοντας έξω απ’ την ιστορική εκκλησία του 19ου αιώνα «Parroquial de San Andrés» που βρίσκεται και αυτή στην οδό Elvira όπως και η πύλη, ένας εξαιρετικά όμορφος δρόμος όπως διαπίστωσα:
Έχετε νιώσει το συναίσθημα πως ένα μέρος σε κερδίζει απ’ την αρχή; Ευτυχώς εγώ πολλές φορές έως τώρα, διαισθανόμενος πως το ίδιο θα συνέβαινε με τη Γρανάδα…
Με αυτή την ανεξήγητη χαρά λοιπόν και τη δέουσα προσοχή λόγω της γλιστερής ανηφόρας, συνέχισα το βηματισμό μου προς τη «Cervecería Chaplin» ,ένα μπαράκι που είχα βεβαίως στις σημειώσεις μου εκ των προτέρων:
Η γωνιά στο μπαρ με πλήρη θέαση του μαγαζιού κι άμεση πρόσβαση στα βαρέλια ήταν ιδανική για να κάνω το ξεκίνημα μου στην εκδρομή με μερικές λαχταριστές ΙΡΑ που μου γυάλισαν έχοντα το όνομα της διπλανής οροσειράς της «Sierra Nevada» παγωμένες όπως κι αυτή:
Δε το παράκανα όντας καταβεβλημένος περπατώντας στην άδεια σχεδόν Gran Vía de Colón γύρω στη μία, με την όρεξη μου να επανέρχεται και την ασθένεια να πηγαίνει εκεί που πρέπει.
Στα τσακίδια…
Ο χρόνος, αυτό το αναθεματισμένο μέγεθος που όσο μεγαλώνεις τόσο πιο γρήγορα περνάει από μπροστά σου… Για πότε το ημερολόγιο έγραψε 7 Φλεβάρη του 2025 ούτε που το κατάλαβα, σκεφτόμουν καθώς οδηγούσα στρεσαρισμένος μιας κι έπρεπε να περάσω όλο τον σιχαμένο περιφερειακό με τα έργα και την κίνηση του, από τα δυτικά ως τ’ ανατολικά στο αεροδρόμιο.
Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Εκτός από τα απαραίτητα και την οργάνωση μου κουβαλούσα μαζί κάτι ακόμη, μιας και τα ταξιδάκια του 2025 έχουν τον ίδιο κακό παρονομαστή έως τώρα, λες και μ’ έχει καταραστεί κάποιος ή με κατούρησε μαύρη χελώνα. Μιλάω για το θερμόμετρο, καθώς ένας ύπουλος πυρετός μια μέρα πριν φύγω έκανε -πάλι- την εμφάνιση του, σπάζοντας μου τα νεύρα αλλά όχι την αισιοδοξία μου.
Ευτυχώς μετά από μερικά ουϊσκάκια στο lounge του αεροδρομίου όπου έχουν ακόμα πέραση τα κουπόνια των silver όλα έδειχναν καλύτερα, μαζί με το χαμόγελο που επανήλθε:
Μια πτήση εξαιρετική και συνάμα ξεκούραστη, χωρίς την παραμικρή ανατάραξη, όπως ακριβώς έπρεπε, δίνοντας μου φανταστικές εικόνες από το παράθυρο. Ψηλά πάνω απ’ τα σύννεφα:
Δυόμισι ώρες και κάτι αργότερα ήμασταν κιόλας σε θέση προσγείωσης στο El Prat, απέναντι από τη φωτισμένη Βαρκελώνη:
Το συμπαθώ αυτό το αεροδρόμιο, σας το έχω πει από πέρυσι, εν αντιθέσει με τα περισσότερα του είδους που μου αφήνουν κακή εντύπωση. Το άγχος μου απομακρύνθηκε όταν διαπίστωσα πως έχω τελικά περισσότερο χρόνο απ’ ότι υπολόγιζα, πιάνοντας ένα κάθισμα και διαβάζοντας το βιβλίο μου μέχρι να εκκινήσει η διαδικασία της επιβίβασης στην επόμενη πτήση:
Χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση ούτε εκεί και με την Vueling να διεξάγει το δρομολόγιο σε μία ώρα και είκοσι περίπου λεπτά, βρέθηκα και πάλι στην αγαπημένη ανδαλουσιανή γη. Μ’ ένα ταξάκι (είχα διαβάσει ότι δεν έχει λεωφορείο μετά τις δέκα, ήμουν και πολύ κομμάτια για να το ψάξω επιτόπου) βρέθηκα στο ξενοδοχείο μου ώρα 22:30 τοπική.
Αφού διαπίστωσα πως δεν υφίσταται κανένας πυρετός, έκανα αυτό που ήταν σωστότερο:
Έκανα ένα περίπατο στους δρόμους γειτονικά του ξενοδοχείου και πιο συγκεκριμένα σ’ ένα πεζόδρομο που μου είχε υποδείξει ο ταξιτζής, βλέποντας την τεράστια Ισπανική σημαία και το μνημείο του στρατηγού «Gonzalo Fernández»
Αρκετά κοντά μου ήταν και η πύλη του 11ου αιώνα «Puerta de Elvira» ή καλύτερα ότι σώζεται απ’ αυτήν και την ανακατασκευή της το 14ο όπου και αποτέλεσε μέρος των τειχών της πόλης:
Έθιμο το ‘χει αυτή η Ανδαλουσία να με υποδέχεται με ψιλή βροχή, σκέφτηκα χωρίς να πτοηθώ φυσικά μιας και δεν ήταν αυτό το πρόβλημα μου, φτάνοντας έξω απ’ την ιστορική εκκλησία του 19ου αιώνα «Parroquial de San Andrés» που βρίσκεται και αυτή στην οδό Elvira όπως και η πύλη, ένας εξαιρετικά όμορφος δρόμος όπως διαπίστωσα:
Έχετε νιώσει το συναίσθημα πως ένα μέρος σε κερδίζει απ’ την αρχή; Ευτυχώς εγώ πολλές φορές έως τώρα, διαισθανόμενος πως το ίδιο θα συνέβαινε με τη Γρανάδα…
Με αυτή την ανεξήγητη χαρά λοιπόν και τη δέουσα προσοχή λόγω της γλιστερής ανηφόρας, συνέχισα το βηματισμό μου προς τη «Cervecería Chaplin» ,ένα μπαράκι που είχα βεβαίως στις σημειώσεις μου εκ των προτέρων:
Η γωνιά στο μπαρ με πλήρη θέαση του μαγαζιού κι άμεση πρόσβαση στα βαρέλια ήταν ιδανική για να κάνω το ξεκίνημα μου στην εκδρομή με μερικές λαχταριστές ΙΡΑ που μου γυάλισαν έχοντα το όνομα της διπλανής οροσειράς της «Sierra Nevada» παγωμένες όπως κι αυτή:
Δε το παράκανα όντας καταβεβλημένος περπατώντας στην άδεια σχεδόν Gran Vía de Colón γύρω στη μία, με την όρεξη μου να επανέρχεται και την ασθένεια να πηγαίνει εκεί που πρέπει.
Στα τσακίδια…
