psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.103
- Likes
- 56.150
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία και σχεδιασμός
- Ήρθε η μέρα
- Απ’ τα χαμηλά στα ψηλά
- Παλάτια και σπηλιές
- Sacromonte, Albaicín, Miradores και άλλα ωραία της πόλης!
- Κυριακή στη Γρανάδα, ή αλλιώς όπως πρέπει να 'ναι οι Κυριακές
- Αυτό ήταν όλο κι όλο;
- Ξανά από πόλη σε πόλη
- Τα τελευταία βήματα στη Βαρκελώνη
- Απολογισμός & συμπεράσματα
Αυτό ήταν όλο κι όλο;
Σας είπα πόσο μου άρεσε η διαδικασία με τα τάπας; Τόσο που θα μπορούσα να το κάνω όλη μέρα. Τι λέω μέρα, καλύτερα μέρες, ή μήνες και βάλε. Θα μπορούσα να ζω έτσι, τι να το κάνεις το φαΐ όταν έχεις όλα αυτά τα καλούδια μπροστά σου;
Ο χρόνος όμως είναι αμείλικτος, οπότε με βαριά καρδιά αποφάσισα να συνεχίσω νωρίς το απόγευμα περνώντας αρχικά από την Αράβικη γειτονιά για έρευνα, προκειμένου να πάρω τελικά ένα ωραίο δωράκι:
Η έμφυτη περιέργεια μου και η κλασσική ερώτηση «που λες να βγάζει αυτή η ανηφόρα;» προς τον εαυτό μου με οδήγησε για άλλη μια φορά σε τούτη δω την εκδρομή στο να ανακαλύψω μία εξίσου πολύ όμορφη γειτονιά της πόλης σε λίγα μόνο μέτρα:
Από κει που λίγα λεπτά πριν βρισκόμουν μες το χαμό, βρέθηκα να προχωράω μόνος μου στα ψηλά μπαλκόνια του κέντρου, αντικρύζοντας κλασσικές Ανδαλουσιανές εικόνες:
Ένας εξ αυτών των δρόμων, ο πιο παρακμιακός με το συνεχόμενο ντουβάρι, είχε μεταμορφωθεί πλέον σε ανοιχτό χώρο έκφρασης μέσω γραφίτυ. Όχι πως μου άρεσε αλλά εντάξει. Άφηνα άλλωστε κατά μέρος την παράκαμψη καθώς ήθελα να επιστρέψω μέχρι το ξενοδοχείο ν’ αφήσω τα ψώνια γιανα μη τα ξεχάσω σε κανένα μπαρ να μη τα κουβαλάω πέρα δώθε χωρίς λόγο.
Όταν ξαναβγήκα στο δρόμο μετά από λίγα λεπτά η ώρα κόντευε έξι τοπική και καταλαβαίνοντας πως δε θα είχα πολύ χρόνο με το φως του ήλιου στη διάθεση μου αποφάσισα να βιαστώ περισσότερο, κάνοντας στάσεις για φωτογράφιση σημείων του ιστορικού κέντρου όπως η εκκλησία «de los Santos Justo y Pastor», που ξεκίνησε να χτίζεται από Ιησουίτες μοναχούς μεταξύ 1575 και 1621:
Έχω άδικο όταν μίλησα για την ομορφιά της Γρανάδας; Όχι πείτε μου σας παρακαλώ, είναι δυνατόν να περάσει κανείς από εδώ και να μη τον συνεπάρουν αυτές οι εικόνες;
Μέσω μιας μικρής ανοικτής αγοράς χωρίς κάτι το ενδιαφέρον έφτασα πάλι στον καθεδρικό, χωρίς όμως ν’ αφιερώσω χρόνο μιας και είχα σκοπό να επανέλθω αργότερα:
Αφενός γιατί έπρεπε να περάσω πρώτα από δύο πλατείες με κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα τα σιντριβάνια τους, πιάνοντας με τη σειρά τις «Plaza de Bib Rambla» και «Plaza de la Trinidad» που βρίσκονταν εξάλλου κοντά η μία στην άλλη:
Αφετέρου γιατί είχε περάσει η ώρα και διψούσα, με τη νύχτα να πέφτει παράλληλα και τον Άρη να παίζει στο Χαριλάου με τον Παναθηναϊκό δε χωρούσαν άλλες δικαιολογίες. Σκαμπό στη φιλόξενη μπάρα του «Café Pub Amsterdam» για το οποίο είχα επίσης συστάσεις, 1-2 Estrella για ζέσταμα και πράσινη Alhambra για τη συνέχεια, ματσάκι στο κινητό πάνω στο μπαρ, 2-0 η ομάδα στο χαλαρό (πάντα τέτοια παιδιά, ευχαριστούμε) οπότε όλα καλά:
Αυτή είναι η καλύτερη μπύρα της Ισπανίας ίσως και της Ευρώπης ολόκληρης κύριε, μου είπε ο ευγενικός πιτσιρικάς πίσω απ’ το μπαρ που φάνηκε από την ατάκα του πόσο νουμπάς είναι. Δε πειράζει, εξάλλου τις ίδιες μαλακίες μου λέγανε και στην Κοπεγχάγη για το παραδοσιακό τους μπουγαδόνερο που πουλάνε για μπύρα. Ας είναι, θα μάθουν τα παιδιά κάποια στιγμή που θα βγουν παραέξω ελπίζοντας να μη λένε τα ίδια γιατί θα γελάει ο κόσμος…
Το καλό με την οδό C. Pedro Antonio de Alarcón όπου βρισκόμουν ήταν πως φιλοξενούσε πληθώρα αράβικων καταστημάτων με ντονέρ κεμπάπ, κάτι που θα βοηθούσε να κορεστεί η πείνα που ξαφνικά με βρήκε. «Απ’ όλα;» με ρώτησε το παλικάρι που τα έφτιαχνε σχεδόν με απόρία, «απ’ όλα» του απαντώ με βεβαιότητα, και μόνο γαλέο σκορδαλιά που δεν έβαλε μες το σάντουιτς. Από καρότο και μαρούλι, μέχρι ελιά και τηγανιτό αυγό (!) πλάι στο γύρο σε μια πανδαισία χοληστερίνης, αυτές είναι καινοτομίες!
Έτσι χορτάτος καθώς ήμουν πια ξεκίνησα με χαλαρό βηματισμό την επιστροφή μου. Τι σας είπα πριν για τον καθεδρικό; Ότι θέλω να επιστρέψω, μιας και παραδόξως μου έκοψε να τον δω και με νυχτερινό φωτισμό και βεβαίως να τον φωτογραφίσω, σκέψη που με δικαίωσε από τα πρώτα κιόλας βήματα στο στενάκι φτάνοντας ως εκεί:
Ήταν γλυκιά η βραδιά του Φλεβάρη στη Γρανάδα:
Δίπλα, ακριβώς κολλητά βρίσκεται και το «La Capilla Real» της Γρανάδας, το βασιλικό παρεκκλήσι δηλαδή, που χτίστηκε από καθολικούς μονάρχες στα τέλη του 15ου αιώνα, ως σύμβολο του τέλους της μουσουλμανικής κυριαρχίας και φυσικά ως μόνιμη βασιλική έδρα:
Βόλτα στη βόλτα και φωτογραφία στη φωτογραφία βρέθηκα να κάνω το γύρο του συγκροτήματος, πέφτοντας αρχικά πάνω σ’ ένα γκρουπ Ασιατών που με πρήξανε αλλά και σε δύο πλανόδιους μουσικούς που ομορφαίνανε περισσότερο με τους ήχους των κιθαρών τους την περιοχή. Δε ξέρω τι έπαιζαν, προφανώς κάτι σπανιόλικο, το μόνο που ξέρω είναι τι άκουγα εγώ…
Το ομορφότερο κορίτσι της Γρανάδας
θα εξημερώσει αυτή τη νύχτα άλλο ένα κτήνος.
Ποιάς Ισπανίας ουρανός και ποιάς Ελλάδας;
Σε πολυθρόνα σαν κι αυτή τώρα ίσως κάθεται και `κείνος.
Και βλέπει από μπροστά του να περνάει
το καραβάνι που ξεκίνησε και πάλι.
Αυτό το βέλος απ’ την καρδιά του
ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να το βγάλει.
Με αυτή την πολύ ωραία αίσθηση άφησα πίσω μου την πύλη του καθεδρικού και βγήκα στην «Plaza Isabel la Católica» με το ομώνυμο μνημείο – σιντριβάνι του 1892 που αναπαριστά που τη συνάντηση μεταξύ της Ισαβέλλας Α' της Καστίλης και του Χριστόφορου Κολόμβου.
Για άλλη μια φορά δεν είχα συγκεκριμένο σκοπό και ίσως να ήταν αυτό που ήθελα, άλλη μια περιπλάνηση δηλαδή στα γραφικά στενάκια μέχρι να βρω κάτι που θα μου γυαλίσει. Δόξα τω θεώ από τέτοια πολλά η Γρανάδα…
Μόλις βρήκα την Cerveceria της φωτογραφίας το αποφάσισα, όχι τίποτε άλλο είχε περάσει ώρα και είχα ξεχαστεί, μπαίνοντας μέσα με ύφος υπερόπτη νικητή, αλλά βγαίνοντας 2 λεπτά μετά με κατεβασμένα αυτιά αφού δεν υπήρχε ούτε σκαμνί διαθέσιμο. Ήττα!
Η ανάγκη λοιπόν με οδήγησε για άλλη μια βραδιά στη φιλόξενη Hannigan & Sons με τις λαχταριστές ΙΡΑ, την πολυκοσμία και τις ωραίες μουσικές της, για να κλείσει όπως έπρεπε άλλη μια εξαιρετική βραδιά ώρα μετά, επιστρέφοντας μέσω της άδειας Gran Via.
Η τελευταία βραδιά στην Ανδαλουσία.
Μέχρι την επόμενη.
Σας είπα πόσο μου άρεσε η διαδικασία με τα τάπας; Τόσο που θα μπορούσα να το κάνω όλη μέρα. Τι λέω μέρα, καλύτερα μέρες, ή μήνες και βάλε. Θα μπορούσα να ζω έτσι, τι να το κάνεις το φαΐ όταν έχεις όλα αυτά τα καλούδια μπροστά σου;
Ο χρόνος όμως είναι αμείλικτος, οπότε με βαριά καρδιά αποφάσισα να συνεχίσω νωρίς το απόγευμα περνώντας αρχικά από την Αράβικη γειτονιά για έρευνα, προκειμένου να πάρω τελικά ένα ωραίο δωράκι:
Η έμφυτη περιέργεια μου και η κλασσική ερώτηση «που λες να βγάζει αυτή η ανηφόρα;» προς τον εαυτό μου με οδήγησε για άλλη μια φορά σε τούτη δω την εκδρομή στο να ανακαλύψω μία εξίσου πολύ όμορφη γειτονιά της πόλης σε λίγα μόνο μέτρα:
Από κει που λίγα λεπτά πριν βρισκόμουν μες το χαμό, βρέθηκα να προχωράω μόνος μου στα ψηλά μπαλκόνια του κέντρου, αντικρύζοντας κλασσικές Ανδαλουσιανές εικόνες:
Ένας εξ αυτών των δρόμων, ο πιο παρακμιακός με το συνεχόμενο ντουβάρι, είχε μεταμορφωθεί πλέον σε ανοιχτό χώρο έκφρασης μέσω γραφίτυ. Όχι πως μου άρεσε αλλά εντάξει. Άφηνα άλλωστε κατά μέρος την παράκαμψη καθώς ήθελα να επιστρέψω μέχρι το ξενοδοχείο ν’ αφήσω τα ψώνια για
Όταν ξαναβγήκα στο δρόμο μετά από λίγα λεπτά η ώρα κόντευε έξι τοπική και καταλαβαίνοντας πως δε θα είχα πολύ χρόνο με το φως του ήλιου στη διάθεση μου αποφάσισα να βιαστώ περισσότερο, κάνοντας στάσεις για φωτογράφιση σημείων του ιστορικού κέντρου όπως η εκκλησία «de los Santos Justo y Pastor», που ξεκίνησε να χτίζεται από Ιησουίτες μοναχούς μεταξύ 1575 και 1621:
Έχω άδικο όταν μίλησα για την ομορφιά της Γρανάδας; Όχι πείτε μου σας παρακαλώ, είναι δυνατόν να περάσει κανείς από εδώ και να μη τον συνεπάρουν αυτές οι εικόνες;
Μέσω μιας μικρής ανοικτής αγοράς χωρίς κάτι το ενδιαφέρον έφτασα πάλι στον καθεδρικό, χωρίς όμως ν’ αφιερώσω χρόνο μιας και είχα σκοπό να επανέλθω αργότερα:
Αφενός γιατί έπρεπε να περάσω πρώτα από δύο πλατείες με κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα τα σιντριβάνια τους, πιάνοντας με τη σειρά τις «Plaza de Bib Rambla» και «Plaza de la Trinidad» που βρίσκονταν εξάλλου κοντά η μία στην άλλη:
Αφετέρου γιατί είχε περάσει η ώρα και διψούσα, με τη νύχτα να πέφτει παράλληλα και τον Άρη να παίζει στο Χαριλάου με τον Παναθηναϊκό δε χωρούσαν άλλες δικαιολογίες. Σκαμπό στη φιλόξενη μπάρα του «Café Pub Amsterdam» για το οποίο είχα επίσης συστάσεις, 1-2 Estrella για ζέσταμα και πράσινη Alhambra για τη συνέχεια, ματσάκι στο κινητό πάνω στο μπαρ, 2-0 η ομάδα στο χαλαρό (πάντα τέτοια παιδιά, ευχαριστούμε) οπότε όλα καλά:
Αυτή είναι η καλύτερη μπύρα της Ισπανίας ίσως και της Ευρώπης ολόκληρης κύριε, μου είπε ο ευγενικός πιτσιρικάς πίσω απ’ το μπαρ που φάνηκε από την ατάκα του πόσο νουμπάς είναι. Δε πειράζει, εξάλλου τις ίδιες μαλακίες μου λέγανε και στην Κοπεγχάγη για το παραδοσιακό τους μπουγαδόνερο που πουλάνε για μπύρα. Ας είναι, θα μάθουν τα παιδιά κάποια στιγμή που θα βγουν παραέξω ελπίζοντας να μη λένε τα ίδια γιατί θα γελάει ο κόσμος…
Το καλό με την οδό C. Pedro Antonio de Alarcón όπου βρισκόμουν ήταν πως φιλοξενούσε πληθώρα αράβικων καταστημάτων με ντονέρ κεμπάπ, κάτι που θα βοηθούσε να κορεστεί η πείνα που ξαφνικά με βρήκε. «Απ’ όλα;» με ρώτησε το παλικάρι που τα έφτιαχνε σχεδόν με απόρία, «απ’ όλα» του απαντώ με βεβαιότητα, και μόνο γαλέο σκορδαλιά που δεν έβαλε μες το σάντουιτς. Από καρότο και μαρούλι, μέχρι ελιά και τηγανιτό αυγό (!) πλάι στο γύρο σε μια πανδαισία χοληστερίνης, αυτές είναι καινοτομίες!
Έτσι χορτάτος καθώς ήμουν πια ξεκίνησα με χαλαρό βηματισμό την επιστροφή μου. Τι σας είπα πριν για τον καθεδρικό; Ότι θέλω να επιστρέψω, μιας και παραδόξως μου έκοψε να τον δω και με νυχτερινό φωτισμό και βεβαίως να τον φωτογραφίσω, σκέψη που με δικαίωσε από τα πρώτα κιόλας βήματα στο στενάκι φτάνοντας ως εκεί:
Ήταν γλυκιά η βραδιά του Φλεβάρη στη Γρανάδα:
Δίπλα, ακριβώς κολλητά βρίσκεται και το «La Capilla Real» της Γρανάδας, το βασιλικό παρεκκλήσι δηλαδή, που χτίστηκε από καθολικούς μονάρχες στα τέλη του 15ου αιώνα, ως σύμβολο του τέλους της μουσουλμανικής κυριαρχίας και φυσικά ως μόνιμη βασιλική έδρα:
Βόλτα στη βόλτα και φωτογραφία στη φωτογραφία βρέθηκα να κάνω το γύρο του συγκροτήματος, πέφτοντας αρχικά πάνω σ’ ένα γκρουπ Ασιατών που με πρήξανε αλλά και σε δύο πλανόδιους μουσικούς που ομορφαίνανε περισσότερο με τους ήχους των κιθαρών τους την περιοχή. Δε ξέρω τι έπαιζαν, προφανώς κάτι σπανιόλικο, το μόνο που ξέρω είναι τι άκουγα εγώ…
Το ομορφότερο κορίτσι της Γρανάδας
θα εξημερώσει αυτή τη νύχτα άλλο ένα κτήνος.
Ποιάς Ισπανίας ουρανός και ποιάς Ελλάδας;
Σε πολυθρόνα σαν κι αυτή τώρα ίσως κάθεται και `κείνος.
Και βλέπει από μπροστά του να περνάει
το καραβάνι που ξεκίνησε και πάλι.
Αυτό το βέλος απ’ την καρδιά του
ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να το βγάλει.
Με αυτή την πολύ ωραία αίσθηση άφησα πίσω μου την πύλη του καθεδρικού και βγήκα στην «Plaza Isabel la Católica» με το ομώνυμο μνημείο – σιντριβάνι του 1892 που αναπαριστά που τη συνάντηση μεταξύ της Ισαβέλλας Α' της Καστίλης και του Χριστόφορου Κολόμβου.
Για άλλη μια φορά δεν είχα συγκεκριμένο σκοπό και ίσως να ήταν αυτό που ήθελα, άλλη μια περιπλάνηση δηλαδή στα γραφικά στενάκια μέχρι να βρω κάτι που θα μου γυαλίσει. Δόξα τω θεώ από τέτοια πολλά η Γρανάδα…
Μόλις βρήκα την Cerveceria της φωτογραφίας το αποφάσισα, όχι τίποτε άλλο είχε περάσει ώρα και είχα ξεχαστεί, μπαίνοντας μέσα με ύφος υπερόπτη νικητή, αλλά βγαίνοντας 2 λεπτά μετά με κατεβασμένα αυτιά αφού δεν υπήρχε ούτε σκαμνί διαθέσιμο. Ήττα!
Η ανάγκη λοιπόν με οδήγησε για άλλη μια βραδιά στη φιλόξενη Hannigan & Sons με τις λαχταριστές ΙΡΑ, την πολυκοσμία και τις ωραίες μουσικές της, για να κλείσει όπως έπρεπε άλλη μια εξαιρετική βραδιά ώρα μετά, επιστρέφοντας μέσω της άδειας Gran Via.
Η τελευταία βραδιά στην Ανδαλουσία.
Μέχρι την επόμενη.
