hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.150
- Likes
- 14.438
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ονειρεμένο Ταξίδι
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
Padova (II)
Μια γεμάτη μέρα τουλάχιστον αξίζει ν’αφιερωθεί στη Παδούη, αν όμως είστε φιλότεχνος προσθέστε κι άλλη μια γιατί τα μουσεία της δεν τα ξεπετάς έτσι εύκολα. Δεν μπορώ να καυχηθώ ότι εμείς τα εξαντλήσαμε, αλλά πήραμε μια καλή ιδέα.
(Για τους φιλομαθείς και για οικονομία χώρου υπάρχουν παραπομπές στο διαδίκτυο, ενώ ανάλογα με την εντύπωση που μου δημιούργησαν τα αξιοθέατα τα βαθμολογώ ***/**/* ή... τίποτα!)
Φτάσαμε νωρίς το απόγευμα κι ευθύς επισκεφθήκαμε το σημαντικότερο αξιοθέατο της πόλης: τοπαρεκκλήσιο Scrovegni*** το οποίο είναι κατάφορτο με τοιχογραφίες του Giotto.
Επειδή το παρεκκλήσιο είναι μικρό, η επίσκεψη γίνεται σε μικρά γκρουπ κατόπιν κράτησης σε συγκεκριμένες ώρες και διαρκεί μόλις 15 λεπτά εντός του χώρου. Μετά την αποχώρηση κάθε γκρουπ ο αέρας ανανεώνεται (!) ώστε να διατηρείται σταθερό το μικροκλίμα μέσα στην αίθουσα. Μόνο και μόνο το εισιτήριο για το παρεκκλήσιο και το γειτονικό Μουσείο σας βγάζει τα έξοδα της Padova Card.
Μιας και φτάσαμε νωρίτερα από την προκαθορισμένη ώρα κάναμε μια επίσκεψη αστραπή στο αρχαιολογικο μουσείο (ωραίος χώρος, αλλά ουχί δια τους οφθαλμούς μας πρωτότυπα εκθέματα)
και σε κάποιες από τις αίθουσες της δημοτικής πινακοθήκης όπου φωτογραφίσαμε στα κλεφτά ένα Σταυρό φιλοτεχνημένο από τον Giotto. Τις υπόλοιπες αίθουσες με τους πίνακες με τις πάμπολλες Μαντόνες τις αγνοήσαμε λόγω έλλειψης χρόνου.
H είσοδος στο παρεκκλήσιο περιελάμβανε αρχικά μια ενημέρωση για την ιστορία του κτηρίου και τις αυστηρές συνθήκες συντήρησης του χώρου. Είμασταν οι μοναδικοί 3 επισκέπτες στην αίθουσα και θαυμάσαμε με το ραχάτι μας τα αριστουργήματα του Ιταλού ζωγράφου με εικόνες από τη ζωή της Παναγίας και του Χριστού που χρονολούνται από το 1305 μΧ! Η φωτογράφηση απαγορευόταν αυστηρά όμως με ένα μικρό «δωράκι» προς τον υπάλληλο μας επετράπει να βγάλουμε 2-3 φωτογραφίες μακρυά από το άγρυπνο μάτι των βιντεοκαμερών.
Ενώ είχε πια σκοτεινιάσει σαν κάναμε μια επίσκεψη στη γειτονική Chiesa dei Eremitani* του 13ου αιώνα, κάποτε φέρουσα τοιχογραφίες, ούσα όμως ατυχής να γειτνιάζει με το αρχηγείο των Ναζί που βομβαρδίστηκε ανελέητα τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η βραδυά ολοκληρώθηκε με μια ρομαντική βόλτα στα γραφικά στενά και το κανάλι της παλιάς πόλης.
Την επόμενη μέρα αφότου εφοδιαστήκαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό τα εισιτήρια για Mantova, πήραμε το τραμ με κατεύθυνση νότια του ιστορικού κέντρου στην εντυπωσιακή πλατεία Piazza Prato della Valle, απ’όπου επισκεφθήκαμε την Βασιλική της Αγίας Ιουστίνης** (Basilica di Santa Giustina) μέρος παλιού αββαείου βενεδικτίνων με ιστορία που χρονολογείται από τον 10ο αιώνα. Εξωτερικά ο ογκωδέστατος ναός (7ος μεγαλύτερος στην Ιταλία) σε σταυροειδές σχήμα, έχει τρούλους με σαφείς βυζαντινές επιρροές.
Το εσωτερικό ήταν γυμνό, ψυχρό στο μάτι του επισκέπτη.
Εντυπωσιακές πινελιές έδιναν μόνο τα πλευρικά παρεκκλήσια με εντυπωσιακές συνθέσεις γλυπτών. Ενδιαφέρον είχε κυρίως ο τάφος του Ευαγγελιστή Λουκά
και το παρεκκλήσιο με τις όμορφες τοιχογραφίες που στεγάζει το τάφο του Αγίου Προσδόκιμου, πρώτου επισκόπου της Παδούης.
Η πλατεία Piazza Prato della Valle***, στολίδι της Padova, μας εντυπωσίασε. Θα την κατέτασα στις ομορφότερες πλατείες που έχω δει στα ταξίδια μου. Με έκταση “μόλις” 90.000 τ.μ., ελλειπτικό σχήμα, είναι η μεγαλύτερη στην Ιταλία, και από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη. Σήμερα, η πλατεία είναι ένας μεγάλος χώρος με ένα πράσινο νησί στο κέντρο (l'Isola Memmia), που περιβάλλεται από ένα μικρό κανάλι και οριοθετείται από δύο σειρές 78 αγαλμάτων.
Εκτός του Αββαείου των Βενεδικτίνων της Αγίας Ιουστίνης που δεσπόζει στην νοτιοανατολική άκρη της πλατείας, πολλά ενδιαφέροντα παλάτια κατασκευάστηκαν μεταξύ του 14ου και του 18ου αιώνα και περιβάλλουν την πλατεία. Η ηλιόλουστη μέρα τόνιζε την φωτογένεια της πλατείας και οι μηχανές πήραν φωτιά!
Λίγες δεκάδες μέτρα από το βορειοανατολικό άκρο της πλατείας μέσω της οδού Βeato Luca Belludi, βρεθήκαμε στον σημαντικότερο ναό της Padova (που παραδόξως δεν είναι ο καθεδρικός της πόλης) και ένα από τα 8 διεθνώς ιερότερα προσκυνήματα των καθολικών: την Βασιλική του Αγίου Αντωνίου της Παδούης*** (Basilica di Sant’Antonio di Padova) γνωστή στους ντόπιους ως Il Santo.
Εντυπωσιακός εξωτερικά ναός σ’ένα συνονθύλευμα βυζαντινού, ρωμανικού και γοτθικού στυλ.
Φαντασμαγορικό και το εσωτερικό όπου όμως κι εδώ απαγορευόταν η φωτογράφηση. Εντυπωσιακότερα όλων ήταν τα αντικρυστά παρεκκλήσια του Αγίου Ιάκωβου με υπέροχες τοιχογραφίες, του τάφου του Αγίου Αντωνίου και το θησαυροφυλάκιο. Με εξαίρεση εμάς που βολοδέρναμε προσπαθώντας να τραβήξουμε στα κλεφτά φωτογραφίες, υπήρχε βαθειά κατανυξη από τους προσκυνητές. Με τους ιερείς και τους καλοντυμένους επιστάτες να περιφέρονται, καταφύγαμε σε πρακτικές paparazzi. Τι βήχαμε για να σκεπάσουμε το θόρυβο του κλείστρου των μηχανών, τι τσίλιες φυλάγαμε οι υπόλοιποι για να τραβάει ο ένας, δε λέγεται.
Παρεκκλήσιο Αγίου Ιακώβου
Ο Τάφος του Αγίου Αντωνίου της Παδούης
Θησαυροφυλάκιο
Μια σύντομη περιήγηση και στους λοιπούς χώρους της Βασιλικής μας έδωσε μια εντύπωση του μεγέθους του συμπλέγματος καθώς και της σημασίας του για τους καθολικούς καθώς είδαμε να λειτουργεί και θεολογική σχολή.
Ο Άγιος Αντώνιος της Παδούης
Μακέτα της Βασιλικής
Γραφικό δρομάκι δίπλα στην Βασιλική
Mέσω της Via Orto Βοtanico φθάσαμε στους ομώνυμους κήπους Orto Botanico di Padova*, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Οι κήποι δημουργήθηκαν το 1545 και είναι οι αρχαιότεροι ακαδημαϊκοί βοτανικοί κήποι. Προσδοκίες υψηλές που βούλιαξαν ευθύς στην απογοήτευση. Ίσως να έφταιγε και η εποχή. Μέσα στο καταχείμωνο τι να ανθοφορήσει. Πέραν του φοίνικα του Γκαίτε και δυό δέντρων μερικών αιώνων, ο χώρος δεν μας κέρδισε. Αντίθετα τα παραπλήσια σύγχρονα θερμοκήπια που στεγάζουν χλωρίδα από τροπικά ως άγονα κλίματα είχαν κάποιο ενδιαφέρον. Ως εκ τούτου τους απονέμω ένα αστεράκι μόνο και μόνο για την ιστορικότητά τους.
Τραμ προς τα πίσω και στη στάση Ponti Romani αμέσως τρυπώσαμε στη καρδιά του ιστορικού αλλά κι εμπορικού κέντρου της Padova.
Μέσω της Piazza Cavour (αυτόν τον συναπαντούσαμε παντού είτε σαν πλατεία είτε σαν δρόμο) και ήταν παρεπιπτόντως όμορφα φωτισμένη το βράδυ, στρίψαμε αριστερά στη Piazzetta Cappellato Petrocchi, όπου δεσπόζει το ιστορικό Café Pedrocchi* του 18ου αιώνα. Υπήρξε το στέκι καλλιτεχνών από τον Λόρδο Βύρωνα ως τον Ντάριο Φο. Αρχιτεκτονικά στο εσωτερικό του περιγράφεται συνονθύλευμα ετερόκλητων αρχιτεκτονικών στοιχείων όπου σήμερα στεγαζει μουσείο που δεν το επισκεφθήκαμε. Η καφετέρια αντίθετα δεν πρόδιδε κάτι από το ένδοξο παρελθόν της και την προσπεράσαμε αδιάφορα.
Πίσω από το καφέ υπάρχει η μικρή πλατεία του Δημαρχείου (ομορφότερη τη νύχτα με τον εορταστικό φωτισμό) κι από κει μεσω της πεζοδρομημένης Via Guglielmo Oberdan φτάσαμε στηνPiazza della Frutta* όπου δεσπόζει το τεράστιο Palazzo della Ragione με τις καμάρες του (όπου παρακαλώ κατοικοεδρεύουν χασάπικα – καμμία σχέση βέβαια σε μυρωδιές με τη Βαρβάκειο αγορά) και ο πύργος Τorre degli Anziani*.
Στην άλλη πλευρά του πάλαι ποτέ Κοινοβουλίου της Padova, βρίσκεται μια άλλη πλατεία η Piazza dell’Erbe*. Δυστυχώς το βλέμμα κι ο φακός της μηχανής πάσχιζαν να επικεντρωθούν στην γοητεία και των δύο πλατειών, αφού χανόνταν μέσα σε χρώματα και μυρωδιές από τους πάγκους της υπαίθριας αγοράς από φρούτα και λαχανικά ως εποχικά είδη λόγω εορτών. Αφού απολαύσαμε ένα καλό ιταλικό καφέ (μείναμε με την απορία πώς ο εσπρέσσο έχει άλλη γεύση εκεί απ’ότι στη χώρα μας) συνεχίσαμε στο...
... Palazzo della Ragione** που αξίζει μια επίσκεψη Από το μπαλκόνι του με τις αψίδες χαζεύεις κάτω την υπαίθρια αγορά κι απολαμβάνεις το vibe της πόλης.
Χτίστηκε το 1219 ως έδρα του Κοινοβουλίου της Πάντοβα και είχε χρησιμοποιηθεί ως αίθουσα συνελεύσεων, δικαστικό μέγαρο, και διοικητικό κέντρο. Η τεράστια αίθουσα καλυμμένη με τοιχογραφίες (φτάνει τα 87 μέτρα μήκος, 27 πλάτος και 24 στο ύψος) θεωρείται ως η μεγαλύτερη σε διαστάσεις που δεν υποστηρίζεται από κολώνες. Ένα μεγάλο ξύλινο άλογο δεσπόζει ως αξιοθέατο (σαν τον Βουκεφάλα όμως στην Θεσσαλονίκη δεν είναι…) καθώς κι ένα εκκρεμές του Φουκώ (άσχετο με το χώρο). Εντύπωση μου έκανε η σχεδόν παντελής έλλειψη επισκεπτών σ’ένα ιστορικό κτήριο στη καρδιά της πόλης. Γενικά όμως κανένα από τα ιστορικά κτήρια που επισκεφθήκαμε δεν είχε πολλούς επισκέπτες, αν και στους δρόμους κυκλοφορούσε κόσμος σαν το μελίσσι.
Το μικρό στενάκι Via Fume σε βγάζει σ’άλλη μια πλατεία, τη Piazza dei Signori*,
όπου δεσπόζει ο Πύργος του Ρολογιού (Torre dell’Orologio*) με το αστρονομικό ρολόι και απεικόνιση του ζωδιακού κύκλου όπου όμως ...απουσιάζει ο Ζυγός! Και σ’αυτή τη πλατεία η κακοφωνία των υπαίθριων πάγκων αλλά και φορτηγών λόγω εορτών δεν μας επέτρεψε να τη φωτογραφίσουμε όπως θα θέλαμε (μόνο το βράδυ τελικά).
Νότια της πλατείας βαδίζοντας στην Via Monte di Pietá φτάσαμε και στον Καθεδρικό ναό της Παδούης. Το Duomo ήταν επιεικώς αδιάφορο μπροστά σε όσα είχαν αντικρύσει τα ματάκια μας στις άλλες εκκλησιές. Μόνη πινελιά οι ενδιαφέρουσες μοντέρνες συνθέσεις από μάρμαρο μπορστά το ιερό του ναού.
Εξίσου χωρίς ξεχωριστό ενδιαφέρον το γειτονικό μουσείο (πέραν της εντυπωσιακής αίθουσας των επισκόπων),
όμως αντίθετα μας αποζημίωσε το εκπληκτικό Battistero del Duomo***. Κι εδώ όμως απαγορευόταν η φωτογράφηση, κι εδώ ξεδιπλώσαμε το ταλέντο μας σαν paparazzi…
Το Bαπτιστήριο του καθεδρικού ναού, αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, στεγάζει μία σειρά από τις πιο σημαντικές τοιχογραφίες του 14ου αιώνα αριστουργήματα του Giusto de Menabuoi (δεν τον ήξερα, τον έμαθα).
Ο τρούλος απεικονίζει το Χριστό Παντοκράτορα, με εκατοντάδες αγίων σε ομόκεντρους κύκλους. Οι τοιχογραφίες που καλύπτουν τους τοίχους του απεικονίζουν επεισόδια από τη Καινή Διαθήκη αλλά και την Αποκάλυψη του Ιωάννη.
Αυτό που άφησα σε εκκρεμότητα στη Padova ήταν το Palazzo del Bo στο χώρο του Πανεπιστημίου, όπου υπάρχει το πρώτο παγκοσμίως αμφιθέατρο ανατομίας, αλλά είχε πολύ περιορισμένα ωράρια επίσκεψης με υποχρεωτική ξενάγηση… απλώς το απαθανατήσαμε εξωτερικά
Ο χάρτης:
Συνολική εντύπωση:
Η Παδούη ή Padova αν το θέλετε, μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Δεν φείδεται αξιοθέατων , το ιστορικό/εμπορικό κέντρο της πόλης είναι γραφικό, είχε κίνηση κι όμορφα εστιατόρια για φαγητό. Αλλά το σπουδαιότερο απουσίαζαν οι γνωστές ορδές τουριστών που κατακλύζουν άλλους δημοφιλέστερους προορισμούς στην Ιταλία. Μπορεί η γειτονική Βενετία να είναι η Βασίλισσα, όμως τη Padova μόνο Σταχτοπούτα δε τη λες. Ελπίζω το οπτικό υλικό να σας έπεισε πως αξίζει να της αφιερώσετε μια μέρα από το ταξίδι σας στη περιοχή.
Μια γεμάτη μέρα τουλάχιστον αξίζει ν’αφιερωθεί στη Παδούη, αν όμως είστε φιλότεχνος προσθέστε κι άλλη μια γιατί τα μουσεία της δεν τα ξεπετάς έτσι εύκολα. Δεν μπορώ να καυχηθώ ότι εμείς τα εξαντλήσαμε, αλλά πήραμε μια καλή ιδέα.
(Για τους φιλομαθείς και για οικονομία χώρου υπάρχουν παραπομπές στο διαδίκτυο, ενώ ανάλογα με την εντύπωση που μου δημιούργησαν τα αξιοθέατα τα βαθμολογώ ***/**/* ή... τίποτα!)
Φτάσαμε νωρίς το απόγευμα κι ευθύς επισκεφθήκαμε το σημαντικότερο αξιοθέατο της πόλης: τοπαρεκκλήσιο Scrovegni*** το οποίο είναι κατάφορτο με τοιχογραφίες του Giotto.
Επειδή το παρεκκλήσιο είναι μικρό, η επίσκεψη γίνεται σε μικρά γκρουπ κατόπιν κράτησης σε συγκεκριμένες ώρες και διαρκεί μόλις 15 λεπτά εντός του χώρου. Μετά την αποχώρηση κάθε γκρουπ ο αέρας ανανεώνεται (!) ώστε να διατηρείται σταθερό το μικροκλίμα μέσα στην αίθουσα. Μόνο και μόνο το εισιτήριο για το παρεκκλήσιο και το γειτονικό Μουσείο σας βγάζει τα έξοδα της Padova Card.
Μιας και φτάσαμε νωρίτερα από την προκαθορισμένη ώρα κάναμε μια επίσκεψη αστραπή στο αρχαιολογικο μουσείο (ωραίος χώρος, αλλά ουχί δια τους οφθαλμούς μας πρωτότυπα εκθέματα)
και σε κάποιες από τις αίθουσες της δημοτικής πινακοθήκης όπου φωτογραφίσαμε στα κλεφτά ένα Σταυρό φιλοτεχνημένο από τον Giotto. Τις υπόλοιπες αίθουσες με τους πίνακες με τις πάμπολλες Μαντόνες τις αγνοήσαμε λόγω έλλειψης χρόνου.
H είσοδος στο παρεκκλήσιο περιελάμβανε αρχικά μια ενημέρωση για την ιστορία του κτηρίου και τις αυστηρές συνθήκες συντήρησης του χώρου. Είμασταν οι μοναδικοί 3 επισκέπτες στην αίθουσα και θαυμάσαμε με το ραχάτι μας τα αριστουργήματα του Ιταλού ζωγράφου με εικόνες από τη ζωή της Παναγίας και του Χριστού που χρονολούνται από το 1305 μΧ! Η φωτογράφηση απαγορευόταν αυστηρά όμως με ένα μικρό «δωράκι» προς τον υπάλληλο μας επετράπει να βγάλουμε 2-3 φωτογραφίες μακρυά από το άγρυπνο μάτι των βιντεοκαμερών.
Ενώ είχε πια σκοτεινιάσει σαν κάναμε μια επίσκεψη στη γειτονική Chiesa dei Eremitani* του 13ου αιώνα, κάποτε φέρουσα τοιχογραφίες, ούσα όμως ατυχής να γειτνιάζει με το αρχηγείο των Ναζί που βομβαρδίστηκε ανελέητα τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η βραδυά ολοκληρώθηκε με μια ρομαντική βόλτα στα γραφικά στενά και το κανάλι της παλιάς πόλης.
Την επόμενη μέρα αφότου εφοδιαστήκαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό τα εισιτήρια για Mantova, πήραμε το τραμ με κατεύθυνση νότια του ιστορικού κέντρου στην εντυπωσιακή πλατεία Piazza Prato della Valle, απ’όπου επισκεφθήκαμε την Βασιλική της Αγίας Ιουστίνης** (Basilica di Santa Giustina) μέρος παλιού αββαείου βενεδικτίνων με ιστορία που χρονολογείται από τον 10ο αιώνα. Εξωτερικά ο ογκωδέστατος ναός (7ος μεγαλύτερος στην Ιταλία) σε σταυροειδές σχήμα, έχει τρούλους με σαφείς βυζαντινές επιρροές.
Το εσωτερικό ήταν γυμνό, ψυχρό στο μάτι του επισκέπτη.
Εντυπωσιακές πινελιές έδιναν μόνο τα πλευρικά παρεκκλήσια με εντυπωσιακές συνθέσεις γλυπτών. Ενδιαφέρον είχε κυρίως ο τάφος του Ευαγγελιστή Λουκά
και το παρεκκλήσιο με τις όμορφες τοιχογραφίες που στεγάζει το τάφο του Αγίου Προσδόκιμου, πρώτου επισκόπου της Παδούης.
Η πλατεία Piazza Prato della Valle***, στολίδι της Padova, μας εντυπωσίασε. Θα την κατέτασα στις ομορφότερες πλατείες που έχω δει στα ταξίδια μου. Με έκταση “μόλις” 90.000 τ.μ., ελλειπτικό σχήμα, είναι η μεγαλύτερη στην Ιταλία, και από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη. Σήμερα, η πλατεία είναι ένας μεγάλος χώρος με ένα πράσινο νησί στο κέντρο (l'Isola Memmia), που περιβάλλεται από ένα μικρό κανάλι και οριοθετείται από δύο σειρές 78 αγαλμάτων.
Εκτός του Αββαείου των Βενεδικτίνων της Αγίας Ιουστίνης που δεσπόζει στην νοτιοανατολική άκρη της πλατείας, πολλά ενδιαφέροντα παλάτια κατασκευάστηκαν μεταξύ του 14ου και του 18ου αιώνα και περιβάλλουν την πλατεία. Η ηλιόλουστη μέρα τόνιζε την φωτογένεια της πλατείας και οι μηχανές πήραν φωτιά!
Λίγες δεκάδες μέτρα από το βορειοανατολικό άκρο της πλατείας μέσω της οδού Βeato Luca Belludi, βρεθήκαμε στον σημαντικότερο ναό της Padova (που παραδόξως δεν είναι ο καθεδρικός της πόλης) και ένα από τα 8 διεθνώς ιερότερα προσκυνήματα των καθολικών: την Βασιλική του Αγίου Αντωνίου της Παδούης*** (Basilica di Sant’Antonio di Padova) γνωστή στους ντόπιους ως Il Santo.
Εντυπωσιακός εξωτερικά ναός σ’ένα συνονθύλευμα βυζαντινού, ρωμανικού και γοτθικού στυλ.
Φαντασμαγορικό και το εσωτερικό όπου όμως κι εδώ απαγορευόταν η φωτογράφηση. Εντυπωσιακότερα όλων ήταν τα αντικρυστά παρεκκλήσια του Αγίου Ιάκωβου με υπέροχες τοιχογραφίες, του τάφου του Αγίου Αντωνίου και το θησαυροφυλάκιο. Με εξαίρεση εμάς που βολοδέρναμε προσπαθώντας να τραβήξουμε στα κλεφτά φωτογραφίες, υπήρχε βαθειά κατανυξη από τους προσκυνητές. Με τους ιερείς και τους καλοντυμένους επιστάτες να περιφέρονται, καταφύγαμε σε πρακτικές paparazzi. Τι βήχαμε για να σκεπάσουμε το θόρυβο του κλείστρου των μηχανών, τι τσίλιες φυλάγαμε οι υπόλοιποι για να τραβάει ο ένας, δε λέγεται.
Παρεκκλήσιο Αγίου Ιακώβου
Ο Τάφος του Αγίου Αντωνίου της Παδούης
Θησαυροφυλάκιο
Μια σύντομη περιήγηση και στους λοιπούς χώρους της Βασιλικής μας έδωσε μια εντύπωση του μεγέθους του συμπλέγματος καθώς και της σημασίας του για τους καθολικούς καθώς είδαμε να λειτουργεί και θεολογική σχολή.
Ο Άγιος Αντώνιος της Παδούης
Μακέτα της Βασιλικής
Γραφικό δρομάκι δίπλα στην Βασιλική
Mέσω της Via Orto Βοtanico φθάσαμε στους ομώνυμους κήπους Orto Botanico di Padova*, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Οι κήποι δημουργήθηκαν το 1545 και είναι οι αρχαιότεροι ακαδημαϊκοί βοτανικοί κήποι. Προσδοκίες υψηλές που βούλιαξαν ευθύς στην απογοήτευση. Ίσως να έφταιγε και η εποχή. Μέσα στο καταχείμωνο τι να ανθοφορήσει. Πέραν του φοίνικα του Γκαίτε και δυό δέντρων μερικών αιώνων, ο χώρος δεν μας κέρδισε. Αντίθετα τα παραπλήσια σύγχρονα θερμοκήπια που στεγάζουν χλωρίδα από τροπικά ως άγονα κλίματα είχαν κάποιο ενδιαφέρον. Ως εκ τούτου τους απονέμω ένα αστεράκι μόνο και μόνο για την ιστορικότητά τους.
Τραμ προς τα πίσω και στη στάση Ponti Romani αμέσως τρυπώσαμε στη καρδιά του ιστορικού αλλά κι εμπορικού κέντρου της Padova.
Μέσω της Piazza Cavour (αυτόν τον συναπαντούσαμε παντού είτε σαν πλατεία είτε σαν δρόμο) και ήταν παρεπιπτόντως όμορφα φωτισμένη το βράδυ, στρίψαμε αριστερά στη Piazzetta Cappellato Petrocchi, όπου δεσπόζει το ιστορικό Café Pedrocchi* του 18ου αιώνα. Υπήρξε το στέκι καλλιτεχνών από τον Λόρδο Βύρωνα ως τον Ντάριο Φο. Αρχιτεκτονικά στο εσωτερικό του περιγράφεται συνονθύλευμα ετερόκλητων αρχιτεκτονικών στοιχείων όπου σήμερα στεγαζει μουσείο που δεν το επισκεφθήκαμε. Η καφετέρια αντίθετα δεν πρόδιδε κάτι από το ένδοξο παρελθόν της και την προσπεράσαμε αδιάφορα.
Πίσω από το καφέ υπάρχει η μικρή πλατεία του Δημαρχείου (ομορφότερη τη νύχτα με τον εορταστικό φωτισμό) κι από κει μεσω της πεζοδρομημένης Via Guglielmo Oberdan φτάσαμε στηνPiazza della Frutta* όπου δεσπόζει το τεράστιο Palazzo della Ragione με τις καμάρες του (όπου παρακαλώ κατοικοεδρεύουν χασάπικα – καμμία σχέση βέβαια σε μυρωδιές με τη Βαρβάκειο αγορά) και ο πύργος Τorre degli Anziani*.
Στην άλλη πλευρά του πάλαι ποτέ Κοινοβουλίου της Padova, βρίσκεται μια άλλη πλατεία η Piazza dell’Erbe*. Δυστυχώς το βλέμμα κι ο φακός της μηχανής πάσχιζαν να επικεντρωθούν στην γοητεία και των δύο πλατειών, αφού χανόνταν μέσα σε χρώματα και μυρωδιές από τους πάγκους της υπαίθριας αγοράς από φρούτα και λαχανικά ως εποχικά είδη λόγω εορτών. Αφού απολαύσαμε ένα καλό ιταλικό καφέ (μείναμε με την απορία πώς ο εσπρέσσο έχει άλλη γεύση εκεί απ’ότι στη χώρα μας) συνεχίσαμε στο...
... Palazzo della Ragione** που αξίζει μια επίσκεψη Από το μπαλκόνι του με τις αψίδες χαζεύεις κάτω την υπαίθρια αγορά κι απολαμβάνεις το vibe της πόλης.
Χτίστηκε το 1219 ως έδρα του Κοινοβουλίου της Πάντοβα και είχε χρησιμοποιηθεί ως αίθουσα συνελεύσεων, δικαστικό μέγαρο, και διοικητικό κέντρο. Η τεράστια αίθουσα καλυμμένη με τοιχογραφίες (φτάνει τα 87 μέτρα μήκος, 27 πλάτος και 24 στο ύψος) θεωρείται ως η μεγαλύτερη σε διαστάσεις που δεν υποστηρίζεται από κολώνες. Ένα μεγάλο ξύλινο άλογο δεσπόζει ως αξιοθέατο (σαν τον Βουκεφάλα όμως στην Θεσσαλονίκη δεν είναι…) καθώς κι ένα εκκρεμές του Φουκώ (άσχετο με το χώρο). Εντύπωση μου έκανε η σχεδόν παντελής έλλειψη επισκεπτών σ’ένα ιστορικό κτήριο στη καρδιά της πόλης. Γενικά όμως κανένα από τα ιστορικά κτήρια που επισκεφθήκαμε δεν είχε πολλούς επισκέπτες, αν και στους δρόμους κυκλοφορούσε κόσμος σαν το μελίσσι.
Το μικρό στενάκι Via Fume σε βγάζει σ’άλλη μια πλατεία, τη Piazza dei Signori*,
όπου δεσπόζει ο Πύργος του Ρολογιού (Torre dell’Orologio*) με το αστρονομικό ρολόι και απεικόνιση του ζωδιακού κύκλου όπου όμως ...απουσιάζει ο Ζυγός! Και σ’αυτή τη πλατεία η κακοφωνία των υπαίθριων πάγκων αλλά και φορτηγών λόγω εορτών δεν μας επέτρεψε να τη φωτογραφίσουμε όπως θα θέλαμε (μόνο το βράδυ τελικά).
Νότια της πλατείας βαδίζοντας στην Via Monte di Pietá φτάσαμε και στον Καθεδρικό ναό της Παδούης. Το Duomo ήταν επιεικώς αδιάφορο μπροστά σε όσα είχαν αντικρύσει τα ματάκια μας στις άλλες εκκλησιές. Μόνη πινελιά οι ενδιαφέρουσες μοντέρνες συνθέσεις από μάρμαρο μπορστά το ιερό του ναού.
Εξίσου χωρίς ξεχωριστό ενδιαφέρον το γειτονικό μουσείο (πέραν της εντυπωσιακής αίθουσας των επισκόπων),
όμως αντίθετα μας αποζημίωσε το εκπληκτικό Battistero del Duomo***. Κι εδώ όμως απαγορευόταν η φωτογράφηση, κι εδώ ξεδιπλώσαμε το ταλέντο μας σαν paparazzi…
Το Bαπτιστήριο του καθεδρικού ναού, αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, στεγάζει μία σειρά από τις πιο σημαντικές τοιχογραφίες του 14ου αιώνα αριστουργήματα του Giusto de Menabuoi (δεν τον ήξερα, τον έμαθα).
Ο τρούλος απεικονίζει το Χριστό Παντοκράτορα, με εκατοντάδες αγίων σε ομόκεντρους κύκλους. Οι τοιχογραφίες που καλύπτουν τους τοίχους του απεικονίζουν επεισόδια από τη Καινή Διαθήκη αλλά και την Αποκάλυψη του Ιωάννη.
Αυτό που άφησα σε εκκρεμότητα στη Padova ήταν το Palazzo del Bo στο χώρο του Πανεπιστημίου, όπου υπάρχει το πρώτο παγκοσμίως αμφιθέατρο ανατομίας, αλλά είχε πολύ περιορισμένα ωράρια επίσκεψης με υποχρεωτική ξενάγηση… απλώς το απαθανατήσαμε εξωτερικά
Ο χάρτης:
Συνολική εντύπωση:
Η Παδούη ή Padova αν το θέλετε, μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Δεν φείδεται αξιοθέατων , το ιστορικό/εμπορικό κέντρο της πόλης είναι γραφικό, είχε κίνηση κι όμορφα εστιατόρια για φαγητό. Αλλά το σπουδαιότερο απουσίαζαν οι γνωστές ορδές τουριστών που κατακλύζουν άλλους δημοφιλέστερους προορισμούς στην Ιταλία. Μπορεί η γειτονική Βενετία να είναι η Βασίλισσα, όμως τη Padova μόνο Σταχτοπούτα δε τη λες. Ελπίζω το οπτικό υλικό να σας έπεισε πως αξίζει να της αφιερώσετε μια μέρα από το ταξίδι σας στη περιοχή.
Last edited: