hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
Ferrara
H εξιστόρηση κλείνει με την επεισοδιακή επίσκεψη στην Ferrara καθ’οδόν για Padova. Mόλις μερικές μέρες πριν το ταξίδι ανακάλυψα ότι στον σιδηροδρομικό σταθμό της δεν υπάρχει υπηρεσία φύλαξης αποσκευών. Προτάσεις στο διαδίκτυο υπήρχαν, να αφήσεις τις βαλίτσες σε κάποια youth hostels κάπου στη πόλη, αλλά μιας και ο χρόνος επίσκεψης ήταν αυστηρά προκαθορισμένος και δεν θέλαμε να χάσουμε ούτε λεπτό, καταλήξαμε να τις σέρνουμε στους δρόμους σαν τους κατάδικους.
Η Ferrara απολαμβάνει status Μνημείου Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO (όπου UNESCO εκεί κι εγώ) κι αποτελεί το δημιούργημα του Οίκου των Este.
Άφιξη
Τόσο από Bologna όσο και από Padova κινείστε άνετα, γρήγορα κι εύκολα με τραίνο.
Mετακίνηση
Ξεκινήσαμε την ξενάγηση από το άκρο της πόλης. Για εξοικονόμηση χρόνου και λόγω των βαλιτσών πήραμε λεωφορείο από τον σιδηροδρομικό σταθμό. Τα υπόλοιπα τα καλύψαμε πεζή, αλλά είχε αρκετό περπάτημα...
Φαγητό
Πολυτέλεια τέτοια δεν είχαμε λόγω πίεσης χρόνου.
Αξιοθέατα
Σέρνοντας βαλίτσες (έστω και μικρές) δεν κάνει την επίσκεψη σε μια πόλη ευχάριστη. Είχαμε και εισιτήριο με συγκεκριμένη ώρα αναχώρησης το μεσημέρι (μιας και συνεχίζαμε για Padova), άρα είμασταν υπ’ατμόν. Εντούτοις κατάφερα μέχρι και έκθεση του De Chirico να δώ.
Αφού πήραμε λεωφορείο από τον Σιδηροδρομικό σταθμό ρώτησα τον οδηγό ποιά στάση βολεύει για το Palazzo Schifanoia. Ο οδηγός ήταν παντελώς άσχετος κι έτσι κατεβήκαμε σε μια στάση στα κουτουρού, με βάση το χάρτη που κρατούσα. Ρωτώντας περαστικούς κι αστυνομικούς φτάσαμε τελικά στο αναγεννησιακό Palazzo Schifanoia*** που χτίστηκε για την οικογένεια (μα ποιά άλλη; ) Este. Πώς είναι η ουρά στο Βατικανό;;; καμία σχέση. Είμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες μαζί με τις επιστάτριες που έπλητταν θανάσιμα.
Το όνομα "Schifanoia" πιστεύεται ότι προέρεται από το "schivar la noia» που σημαίνει κυριολεκτικά "φυγή από την πλήξη", το οποίο περιγράφει με ακρίβεια την αρχική πρόθεση του palazzo. Σήμερα είναι ο ορισμός της πλήξης: Μουσείο.
Ο λόγος για να το επισκεφθείτε είναι ένας: οι τοιχογραφίες στη Salone dei Mesi (αίθουσα των Μηνών), εμπνεύσεως του ζωγράφου Cosimo Tura που απεικονίζουν με παγανιστικό κι αλληγορικό τρόπο τους μήνες: πχ ολύμπιοι θεοί σε άρματα που σέρνουν θηρία, προσωποποιήσεις των αστερισμών του ζωδιακού κύκλου κ.α.. Ατυχώς ένα σημαντικό τμήμα έχει υποστεί φθορές. Οι καλοκαιρινοί/φθινοπωρινοί μήνες είναι αυτοί που την γλίτωσαν κι αποτελούν αντικείμενο θαυμασμού του επισκέπτη.
Καλύψαμε ένα χιλιόμετρο μέσα από στενά,
μέχρι να βρεθούμε στην πλατεία του Καθεδρικού Ναού (Duomo**) της Ferrara, αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο πολιούχο της πόλης που εγκαινιάστηκε το 1135.
H πρόσοψή του μοιάζει με εκείνους της Μodena και της Parma, είναι από λευκό μάρμαρο και στο κέντρο της έχει μια βεράντα με μια Μαντόνα, που υποστηρίζεται από δύο στήλες με Άτλαντες καθισμένους σε βάσεις από λέοντες.
Το εσωτερικό, εξ ολοκλήρου ανακατασκευασμένο σε στυλ μπαρόκ μετά από πυρκαγιά τον 18ο αιώνα, μάλλον μας άφησε αδιάφορους (τα αστεράκια τα κερδίζει λόγω πρόσοψης). Ήταν και το προστατευτικό δίχτυ από την οροφή (λες να πέφτουν σοβάδες; ) που χαλούσε την εικόνα του συνόλου.
Από το Duomo και το Palazzo Communale (πρώην έδρα της οικογένειας Este)
κατευθυνθήκαμε στο γειτονικό Castello Estense περνώντας μπροστά από ένα άγαλμα του αμφιλεγόμενου πουριτανού μοναχού Savonarola, τέκνου της Ferrara. Από τη μια στηλίτευε τα κακώς κείμενα των ισχυρών ως και λαϊκή δημοκρατία εγκαθίδρυσε, από την άλλη οι ιδεοληψίες του τον οδήγησαν σε ακρότητες όπως κάψιμο βιβλίων κι έργων τέχνης στο όνομα της αναγέννησης του Χριστιανισμού (σας θυμίζει κάτι αυτό; ). Άμα βάλεις όμως φωτιά θα καείς κι εσύ στο τέλος, πράγμα που ισχύει στη περίπτωση του Σαβοναρόλα (λούστηκε και μ’ένα παπικό ανάθεμα πριν γίνει στάχτη).
Πίσω στο Castello Estense***, ίσως το highlight της Ferrara.
Στα τέλη του 14ου αι. μια οι πλημμύρες, μια οι φόροι, το οργισμένο πόπολο ξεσηκώθηκε. Τι να κάνει κι ο Μαρκήσιος d’Este; Το πλήθος (διαχρονικά) διψά για αίμα κι έτσι βούτηξε ένα υψηλόβαθμο δικαστικό κι ως αμνόν επί σφαγήν τον πέταξε στο πλήθος που τον έκανε κομματάκια (σας θυμίζει κάτι κι αυτό; ). Ως κλασσικός ηγέτης αφού καθάρισε τους υποκινητές της εξέγερσης σκέφτηκε πως δεν ήταν και πολύ ασφαλής στο Palazzo Communale. Έτσι έβαλε να χτιστεί το Castello που περιβάλλεται από τάφρο και μέσω γέφυρας από το Palazzo Communale θα μπορούσαν ν’αναζητήσουν καταφύγιο εκεί οι ευγενείς Este έναντι λαϊκών εξεγέρσεων.
Το φωτογενές castello με τους πύργους του σήμερα λειτουργεί ως μουσείο. Περάσαμε τον καταπέλτη, βρεθήκαμε στην εσωτερική αυλή, αλλά εκεί μας πληροφόρησαν ότι θα χρειαζόμασταν τουλάχιστον 1,5 ώρα για να επισκεφθούμε τους εσωτερικούς του χώρους. Χρόνο τόσο δεν διαθέταμε κι έτσι αποχωρήσαμε (αν το πράξετε ας γράψετε μια ανταπόκριση να μάθω τι έχασα).
Συνεχίσαμε προς το Palazzo dei Diamanti* άλλο ένα δείγμα αρχιτεκτονικής από την εποχή των Este που η ιδιαιτερότητά του είναι οι μαρμάρινες προεξοχές της πρόσοψης που θυμίζουν διαμάντια, εξ’ου και το όνομα.
Σήμερα στεγάζει την Πινακοθήκη της Ferrara. Την Πινακοθήκη δεν μπήκαμε στο κόπο να την επισκεφθούμε (ψυχανεμιζόμουν ότι θα βλέπαμε άλλη μια ντουζίνα Μαντόνες κι εδώ), αλλά την έκθεση του Giorgio De Chirico ήθελα να τη δώ κι έτσι πλήρωσα το αλμυρούτσικο εισιτήριο. Άμα τυχαίνουν στο διάβα σου τέτοιες εικαστικές ευκαιρίες δεν τις χάνεις.
Αρκετά από τα έργα του σπουδαίου ιταλού ζωγράφου ήταν εξαιρετικά,
εντούτοις ο συνοδοιπόρος μου συνοφρυώθηκε σαν είδε πίνακες με... ρέγγες κι ακόμα περισσότερο σαν διάβασε τις φανφάρες των τεχνοκριτικών. «Μα ρέγγες;» αναρωτήθηκε.
Τον κοίταξα υποτιμητικά με ύφος δήθεν ειδήμωνος που έχει εμβαθύνει στη σημασία της ρέγγας στην μεταφυσική των έργων του De Chirico και τον επέπληξα ότι αυτές δεν είναι τυχαίες ρέγγες, αλλά αβανγκάρντ ρέγγες δια χειρός De Chirico κι ευκαιρία να δει τέτοιες ρέγγες δεν θα την έχει εύκολα αλλού. Δεν νομίζω ότι πείστηκε, μεταξύ μας ούτε κι εγώ και να με συγχωρεί ο Giorgio. Μάλλον προτιμάμε να καταναλώνουμε τις ρέγγες κι άλλους θαλασσινούς μεζέδες συνοδεία μπυρός κατά Ηραίο μεριά... (ο νοών νοείτο). Απαίδευτοι άνθρωποι mio Dio!
Tραβάτε ποδαράκια και βαλιτσούλες μέχρι το Certosa di Ferrara** που περιλαμβάνει επίσης την εκκλησία του San Cristoforo alla Certosa
και είναι το ιστορικό νεκροταφείο της πόλης κι ομολογουμένως ένας πολύ γοητευτικός, φωτογενής χώρος. Αρχικά μοναστήρι το 1452, κατ 'εντολήν της οικογένειας Este, το συγκρότημα αγοράστηκε από την πόλη της Ferrara και έγινε νεκροταφείο της πόλης από το 1813.
Σ’έναν αγώνα δρόμου (μετά βαλίτσας) καλύψαμε πεζή 1,5 τουλάχιστον χιλιόμετρο μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό για να προλάβουμε στο παρα πέντε το τραίνο μας για Padova.
Η διαδρομή μας:
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η γνωριμία με τη Ferrara ολοκληρώνει και το οδοιπορικό σε πόλεις του ιταλικού βορρά στις επαρχίες Emilia Romagna & Veneto.
Πόλεις γοητευτικές (ελπίζω να μιλούν οι φωτογραφίες), ιστορικές, που μας χάρισαν συγκινήσεις. Η υποδειγματική λειτουργία των ιταλικών σιδηροδρόμων έκανε το ταξίδι άνετο αλλά και οικονομικό. Το εξαιρετικό φαγητό και ο ιταλικός οίνος που εύφραινε την καρδία μας συνέβαλαν τα μέγιστα.
Θα επανέλθω στην ρύση της εισαγωγής μου: μην θεωρείτε ότι εξαντλήσατε την Ιταλία έχοντας δει τα κλασσικά και πλέον τουριστικά. Αξίζει να ανακαλύψετε κάθε γωνιά αυτής της υπέροχης χώρας.
- ΤΕΛΟΣ -
H εξιστόρηση κλείνει με την επεισοδιακή επίσκεψη στην Ferrara καθ’οδόν για Padova. Mόλις μερικές μέρες πριν το ταξίδι ανακάλυψα ότι στον σιδηροδρομικό σταθμό της δεν υπάρχει υπηρεσία φύλαξης αποσκευών. Προτάσεις στο διαδίκτυο υπήρχαν, να αφήσεις τις βαλίτσες σε κάποια youth hostels κάπου στη πόλη, αλλά μιας και ο χρόνος επίσκεψης ήταν αυστηρά προκαθορισμένος και δεν θέλαμε να χάσουμε ούτε λεπτό, καταλήξαμε να τις σέρνουμε στους δρόμους σαν τους κατάδικους.
Η Ferrara απολαμβάνει status Μνημείου Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO (όπου UNESCO εκεί κι εγώ) κι αποτελεί το δημιούργημα του Οίκου των Este.
Άφιξη
Τόσο από Bologna όσο και από Padova κινείστε άνετα, γρήγορα κι εύκολα με τραίνο.
Mετακίνηση
Ξεκινήσαμε την ξενάγηση από το άκρο της πόλης. Για εξοικονόμηση χρόνου και λόγω των βαλιτσών πήραμε λεωφορείο από τον σιδηροδρομικό σταθμό. Τα υπόλοιπα τα καλύψαμε πεζή, αλλά είχε αρκετό περπάτημα...
Φαγητό
Πολυτέλεια τέτοια δεν είχαμε λόγω πίεσης χρόνου.
Αξιοθέατα
Σέρνοντας βαλίτσες (έστω και μικρές) δεν κάνει την επίσκεψη σε μια πόλη ευχάριστη. Είχαμε και εισιτήριο με συγκεκριμένη ώρα αναχώρησης το μεσημέρι (μιας και συνεχίζαμε για Padova), άρα είμασταν υπ’ατμόν. Εντούτοις κατάφερα μέχρι και έκθεση του De Chirico να δώ.
Αφού πήραμε λεωφορείο από τον Σιδηροδρομικό σταθμό ρώτησα τον οδηγό ποιά στάση βολεύει για το Palazzo Schifanoia. Ο οδηγός ήταν παντελώς άσχετος κι έτσι κατεβήκαμε σε μια στάση στα κουτουρού, με βάση το χάρτη που κρατούσα. Ρωτώντας περαστικούς κι αστυνομικούς φτάσαμε τελικά στο αναγεννησιακό Palazzo Schifanoia*** που χτίστηκε για την οικογένεια (μα ποιά άλλη; ) Este. Πώς είναι η ουρά στο Βατικανό;;; καμία σχέση. Είμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες μαζί με τις επιστάτριες που έπλητταν θανάσιμα.
Το όνομα "Schifanoia" πιστεύεται ότι προέρεται από το "schivar la noia» που σημαίνει κυριολεκτικά "φυγή από την πλήξη", το οποίο περιγράφει με ακρίβεια την αρχική πρόθεση του palazzo. Σήμερα είναι ο ορισμός της πλήξης: Μουσείο.
Ο λόγος για να το επισκεφθείτε είναι ένας: οι τοιχογραφίες στη Salone dei Mesi (αίθουσα των Μηνών), εμπνεύσεως του ζωγράφου Cosimo Tura που απεικονίζουν με παγανιστικό κι αλληγορικό τρόπο τους μήνες: πχ ολύμπιοι θεοί σε άρματα που σέρνουν θηρία, προσωποποιήσεις των αστερισμών του ζωδιακού κύκλου κ.α.. Ατυχώς ένα σημαντικό τμήμα έχει υποστεί φθορές. Οι καλοκαιρινοί/φθινοπωρινοί μήνες είναι αυτοί που την γλίτωσαν κι αποτελούν αντικείμενο θαυμασμού του επισκέπτη.
Καλύψαμε ένα χιλιόμετρο μέσα από στενά,
μέχρι να βρεθούμε στην πλατεία του Καθεδρικού Ναού (Duomo**) της Ferrara, αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο πολιούχο της πόλης που εγκαινιάστηκε το 1135.
H πρόσοψή του μοιάζει με εκείνους της Μodena και της Parma, είναι από λευκό μάρμαρο και στο κέντρο της έχει μια βεράντα με μια Μαντόνα, που υποστηρίζεται από δύο στήλες με Άτλαντες καθισμένους σε βάσεις από λέοντες.
Το εσωτερικό, εξ ολοκλήρου ανακατασκευασμένο σε στυλ μπαρόκ μετά από πυρκαγιά τον 18ο αιώνα, μάλλον μας άφησε αδιάφορους (τα αστεράκια τα κερδίζει λόγω πρόσοψης). Ήταν και το προστατευτικό δίχτυ από την οροφή (λες να πέφτουν σοβάδες; ) που χαλούσε την εικόνα του συνόλου.
Από το Duomo και το Palazzo Communale (πρώην έδρα της οικογένειας Este)
κατευθυνθήκαμε στο γειτονικό Castello Estense περνώντας μπροστά από ένα άγαλμα του αμφιλεγόμενου πουριτανού μοναχού Savonarola, τέκνου της Ferrara. Από τη μια στηλίτευε τα κακώς κείμενα των ισχυρών ως και λαϊκή δημοκρατία εγκαθίδρυσε, από την άλλη οι ιδεοληψίες του τον οδήγησαν σε ακρότητες όπως κάψιμο βιβλίων κι έργων τέχνης στο όνομα της αναγέννησης του Χριστιανισμού (σας θυμίζει κάτι αυτό; ). Άμα βάλεις όμως φωτιά θα καείς κι εσύ στο τέλος, πράγμα που ισχύει στη περίπτωση του Σαβοναρόλα (λούστηκε και μ’ένα παπικό ανάθεμα πριν γίνει στάχτη).
Πίσω στο Castello Estense***, ίσως το highlight της Ferrara.
Στα τέλη του 14ου αι. μια οι πλημμύρες, μια οι φόροι, το οργισμένο πόπολο ξεσηκώθηκε. Τι να κάνει κι ο Μαρκήσιος d’Este; Το πλήθος (διαχρονικά) διψά για αίμα κι έτσι βούτηξε ένα υψηλόβαθμο δικαστικό κι ως αμνόν επί σφαγήν τον πέταξε στο πλήθος που τον έκανε κομματάκια (σας θυμίζει κάτι κι αυτό; ). Ως κλασσικός ηγέτης αφού καθάρισε τους υποκινητές της εξέγερσης σκέφτηκε πως δεν ήταν και πολύ ασφαλής στο Palazzo Communale. Έτσι έβαλε να χτιστεί το Castello που περιβάλλεται από τάφρο και μέσω γέφυρας από το Palazzo Communale θα μπορούσαν ν’αναζητήσουν καταφύγιο εκεί οι ευγενείς Este έναντι λαϊκών εξεγέρσεων.
Το φωτογενές castello με τους πύργους του σήμερα λειτουργεί ως μουσείο. Περάσαμε τον καταπέλτη, βρεθήκαμε στην εσωτερική αυλή, αλλά εκεί μας πληροφόρησαν ότι θα χρειαζόμασταν τουλάχιστον 1,5 ώρα για να επισκεφθούμε τους εσωτερικούς του χώρους. Χρόνο τόσο δεν διαθέταμε κι έτσι αποχωρήσαμε (αν το πράξετε ας γράψετε μια ανταπόκριση να μάθω τι έχασα).
Συνεχίσαμε προς το Palazzo dei Diamanti* άλλο ένα δείγμα αρχιτεκτονικής από την εποχή των Este που η ιδιαιτερότητά του είναι οι μαρμάρινες προεξοχές της πρόσοψης που θυμίζουν διαμάντια, εξ’ου και το όνομα.
Σήμερα στεγάζει την Πινακοθήκη της Ferrara. Την Πινακοθήκη δεν μπήκαμε στο κόπο να την επισκεφθούμε (ψυχανεμιζόμουν ότι θα βλέπαμε άλλη μια ντουζίνα Μαντόνες κι εδώ), αλλά την έκθεση του Giorgio De Chirico ήθελα να τη δώ κι έτσι πλήρωσα το αλμυρούτσικο εισιτήριο. Άμα τυχαίνουν στο διάβα σου τέτοιες εικαστικές ευκαιρίες δεν τις χάνεις.
Αρκετά από τα έργα του σπουδαίου ιταλού ζωγράφου ήταν εξαιρετικά,
εντούτοις ο συνοδοιπόρος μου συνοφρυώθηκε σαν είδε πίνακες με... ρέγγες κι ακόμα περισσότερο σαν διάβασε τις φανφάρες των τεχνοκριτικών. «Μα ρέγγες;» αναρωτήθηκε.
Τον κοίταξα υποτιμητικά με ύφος δήθεν ειδήμωνος που έχει εμβαθύνει στη σημασία της ρέγγας στην μεταφυσική των έργων του De Chirico και τον επέπληξα ότι αυτές δεν είναι τυχαίες ρέγγες, αλλά αβανγκάρντ ρέγγες δια χειρός De Chirico κι ευκαιρία να δει τέτοιες ρέγγες δεν θα την έχει εύκολα αλλού. Δεν νομίζω ότι πείστηκε, μεταξύ μας ούτε κι εγώ και να με συγχωρεί ο Giorgio. Μάλλον προτιμάμε να καταναλώνουμε τις ρέγγες κι άλλους θαλασσινούς μεζέδες συνοδεία μπυρός κατά Ηραίο μεριά... (ο νοών νοείτο). Απαίδευτοι άνθρωποι mio Dio!
Tραβάτε ποδαράκια και βαλιτσούλες μέχρι το Certosa di Ferrara** που περιλαμβάνει επίσης την εκκλησία του San Cristoforo alla Certosa
και είναι το ιστορικό νεκροταφείο της πόλης κι ομολογουμένως ένας πολύ γοητευτικός, φωτογενής χώρος. Αρχικά μοναστήρι το 1452, κατ 'εντολήν της οικογένειας Este, το συγκρότημα αγοράστηκε από την πόλη της Ferrara και έγινε νεκροταφείο της πόλης από το 1813.
Σ’έναν αγώνα δρόμου (μετά βαλίτσας) καλύψαμε πεζή 1,5 τουλάχιστον χιλιόμετρο μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό για να προλάβουμε στο παρα πέντε το τραίνο μας για Padova.
Η διαδρομή μας:
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η γνωριμία με τη Ferrara ολοκληρώνει και το οδοιπορικό σε πόλεις του ιταλικού βορρά στις επαρχίες Emilia Romagna & Veneto.
Πόλεις γοητευτικές (ελπίζω να μιλούν οι φωτογραφίες), ιστορικές, που μας χάρισαν συγκινήσεις. Η υποδειγματική λειτουργία των ιταλικών σιδηροδρόμων έκανε το ταξίδι άνετο αλλά και οικονομικό. Το εξαιρετικό φαγητό και ο ιταλικός οίνος που εύφραινε την καρδία μας συνέβαλαν τα μέγιστα.
Θα επανέλθω στην ρύση της εισαγωγής μου: μην θεωρείτε ότι εξαντλήσατε την Ιταλία έχοντας δει τα κλασσικά και πλέον τουριστικά. Αξίζει να ανακαλύψετε κάθε γωνιά αυτής της υπέροχης χώρας.
- ΤΕΛΟΣ -
Last edited:
