Εσθονία Λεττονία Λιθουανία Φινλανδία Καλοκαίρι με …δόσεις Βαλτικής

[Smaragda53]

Δροσιά κυρίως στο Ελσίνκι που σε κάποια φάση είχε 15-16 βαθμούς, όνειρο, στο Ταλλινν ιδροκόπησα με 22-23 να φανταστείς, ακόμα το θυμάμαι.

Θυμάμαι Στοκχόλμη, τέλη Ιουλίου, 17 βαθμοί κι έσταζε ο ιδρώτας!!!

 

[Smaragda53]

Για να πω την αλήθεια κι εγώ ψιλομπερδευτηκα κι ανετρεχα στον τιτλο της ιστορίας για να τα βάζω σε μια σειρα!

 

[Nikos1986]

Άλλο συνδυασμό χωρών, άλλη ήπειρο και ημισφαίριο περίμενα, από αλλού ήρθε...

Η Βαλτική αποτελεί περίεργο συνδυασμό για εμένα, θέλω πολύ τη Λιθουανία, κυρίως για το μπάσκετ της, αλλά χειμώνα τα αεροπορικά είναι στο Θεό (τα 400άρια που λέει η Sassenach)...

Πάντως, διαβάζοντας την ιστορία, και τα εκεί ονόματα δεν πάνε πίσω (για τη συζήτηση που έχει γίνει με τα Πολωνικά)

Περιμένω κι εγώ τη συνέχεια, ακόμη κι αν δεν έχει Κάουνας...

 

[psilos3]

Για να πω την αλήθεια κι εγώ ψιλομπερδευτηκα κι ανετρεχα στον τιτλο της ιστορίας για να τα βάζω σε μια σειρα!

Πήγα - ήρθα, ξαναπήγα και ξαναήρθα, απλά πράγματα.

Άλλο συνδυασμό χωρών, άλλη ήπειρο και ημισφαίριο περίμενα, από αλλού ήρθε...

Κάθε πράμα στον καιρό του, τα καλά αργουν λίγο ακόμα, είναι σε διαδικασία ετοιμασίας.

Η Βαλτική αποτελεί περίεργο συνδυασμό για εμένα, θέλω πολύ τη Λιθουανία, κυρίως για το μπάσκετ της, αλλά χειμώνα τα αεροπορικά είναι στο Θεό (τα 400άρια που λέει η Sassenach)...

Σίγουρα και χειμώνα θα έχει το ενδιαφέρον της, το πλεονέκτημα όμως με το καλοκαίρι είναι η πολύ μεγάλη διάρκεια ημέρας, κάθεσαι δύο και προλαβαίνεις να δεις πράγματα για τρεις που λέει ο λόγος.

Περιμένω κι εγώ τη συνέχεια, ακόμη κι αν δεν έχει Κάουνας...

Αυτό το κηνυγάω από το '22, για να δούμε πότε θα κάτσει!

 

[psilos3]

Διερεύνησης συνέχεια



Πόσο να κοιμηθεί κανείς; Δε μ’ έπαιρνε εξάλλου για πολύ, αν κι ευτυχώς η συγκυρία της εκδρομής σε βόρειο προορισμό κοντά στη θερινή ισημερία με ευνοούσε. Μ’ αυτές τις σκέψεις, ένα ψιλόβροχο σχεδόν δεδομένο για την περιοχή και τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι προχώρησα κατηφορίζοντας μετά τις οκτώ το απόγευμα:

Στην κεντρική πλατεία «Rotušės aikštė» εκτός των άλλων μπορεί να συναντήσει κάποιος αυτή τη βλακεία το λεγόμενο Portal, ένα σύστημα επικοινωνίας μέσω οθόνης και κάμερας με διάφορα άλλα μέρη του κόσμου που διαθέτουν κάτι αντίστοιχο, για να μαζεύονται χαζοχαρούμενοι τουρίστες και να χαιρετάνε ο ένας τον άλλο σα τους ηλίθιους:

Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι κανείς από τους ντόπιους δεν έδινε σημασία στις μικρές μπόρες που ξεσπούσαν ανά διαστήματα συνεχίζοντας απτόητοι ότι έκαναν, την ώρα που προχωρούσα στον ωραίο πεζόδρομο της «Pilies g» , βροχούλες διάρκειας όχι μεγαλύτερης του λεπτού:

Μπορεί να είχα μεν άλλο στόχο κατά νου, κατάλαβα όμως και πάλι ότι η πόλη είναι μικρή και οι αποστάσεις βολικές κι εύκολες όταν βρέθηκα απέναντι από τον καθεδρικό ναό της πόλης:

Ο ναός του 18ου αιώνα αποτελεί την καρδιά της καθολικής πνευματικής ζωής στη Λιθουανία και φυσικά τον κυριότερο ναό της χώρας και χρησιμοποιείται εκτός των άλλων για τις σημαντικές της τελετές:

Έτσι πέρασα εν τάχει την ομώνυμη πλατεία και τον κεντρικό που μέχρι ενός σημείου δεν επιτρέπεται η διέλευση οχημάτων, καταλήγοντας στον ποταμό «Neris» που βρέχει την πόλη, χωρίς να βρίσκω κάποιο παραπάνω ενδιαφέρον:

Αντ’ αυτού προτίμησα να επιστρέψω κεντρικότερα που ως Σάββατο βράδυ που ήταν θα έβρισκα σίγουρα περισσότερο κόσμο στα όμορφα στενάκια του ιστορικού κέντρου όπως αυτό της Vilniaus g.

Όντως, μια θέση στο μπαρ της πολυεπίπεδης και ιδιαίτερης «Gringo pub» ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μου τύχει, μαζί με την παγωμένη ΙΡΑ που διάλεξα βεβαίως:

Ένα ωραίο σούρουπο (γιατί σκοτάδι δε το λες) έδινε ακόμα πιο ωραία διάσταση σ’ αυτήν εδώ την πόλη, διαπίστωσα προχωρώντας και πάλι προς την αντίθετη κατεύθυνση μπροστά από την εκκλησία «Šv. Kotrynos» όπου στο αίθριο της λειτουργούσε κι ένα κατάστημα εστίασης:

Αυτό είναι το βραδινό καλοκαιρινό Βίλνιους, με τον καιρό παρά τα τερτίπια του να κάνει το χατίρι σε όσους επέλεξαν να καθίσουν στους εξωτερικούς χώρους των μαγαζιών παρά την αστάθεια του:

Ίσα όμως που πρόλαβα να φτάσω στο ξενοδοχείο για να αλλάξω και να ξεφορτωθώ σακίδιο και μηχανή προκειμένου να βγω για συνέχεια, με τη βροχή να δυναμώνει και πάλι, αυτή τη φορά πιο ορμητική κι έντονη. Ευτυχώς με βοήθησε η τύχη και η θεία πρόνοια να πέσω σε μια στοά με μερικές παμπ που μπορείτε να βρείτε ως «Etmonų Špunka» όπου αναγκάστηκα να μείνω ως αργά πίνοντας μπυρίτσες.
Λόγω των καιρικών φαινομένων, μη φανταστείτε…

Δεν είχα όμως πει την τελευταία μου λέξη, ψάχνοντας το κλικ που θα απογείωνε την έτσι κι αλλιώς όμορφη και μουσκεμένη βραδιά. Θέλοντας λοιπόν να το βρω κατέβηκα με τη σχετική προσοχή προς το δημαρχείο, με την όλη περιοχή να μου κάνει εξίσου όμορφη και σε συνθήκες πλέον σκότους:

Στ’ αριστερά της πλατείας βρισκόταν το στολίδι με το ευφυέστατο και προκλητικό για μένα όνομα «who hit John» ,ένα μακρόστενο σκοτεινό στενό πολύ μικρό μπαρ με αρκετό κόσμο που κρατούσε ως πολύ αργά, έπαιζε μουσικάρες και σέρβιρε πολύ ωραία πράγματα:

Ε, ήταν δυνατόν να μου ξεφύγει εμένα το μπαρ του συνονόματου;

Υπέροχο βράδυ!

 

[gkalla]

όπου αναγκάστηκα να μείνω ως αργά πίνοντας μπυρίτσες.
Λόγω των καιρικών φαινομένων, μη φανταστείτε…

Πόσο σε λυπάμαι!!! Τέτοια ατυχία!!!

 

[psilos3]

Πόσο σε λυπάμαι!!! Τέτοια ατυχία!!!

Συμβαίνουν και αναποδιές στις εκδρομές τι να κάνουμε, να τα βάλουμε με τον καιρό;

 

[Arwindan]

Έχω κλείσει Χριστούγεννα Ρίγα και Ταλιν (και λογικά και κάποια εκδρομή στο Ελσίνκι), οπότε η ιστορία ήρθε την κατάλληλη στιγμή!

 

[psilos3]

Έχω κλείσει Χριστούγεννα Ρίγα και Ταλιν (και λογικά και κάποια εκδρομή στο Ελσίνκι), οπότε η ιστορία ήρθε την κατάλληλη στιγμή!

Όλα θα παίξουν στην ιστορία, ελπίζω να βοηθηθείς με κάποιον τρόπο ακόμα κι αν το ταξίδι σου είναι σε εντελώς διαφορετική εποχή.

 

[psilos3]

Η βόλτα στο κάστρο



Ώρα δέκα το πρωί με το τρένο να ‘χει ήδη εκκινήσει το σύντομο ταξίδι του κι εμένα να χαζεύω τις εικόνες της Λιθουανικής φύσης εν μέσω συννεφιάς, ελπίζοντας αυτή τη φορά στη βοήθεια του καιρού καθώς όπως μπορείτε να δείτε τα σύννεφα πάνω από τη λίμνη «Galvė» ήταν ουκ ολίγα:

Ο προορισμός; Γνωστός και μη εξαιρετέος στους απανταχού ταξιδιώτες που φτάνουν ως το Βίλνιους, καθώς μόλις μισή ώρα μακριά απ’ αυτό βρίσκεται το χωριό του Trakai στο οποίο εδώ και λίγη ώρα προχωρούσα:

Η απόσταση των 2,5 περίπου χιλιομέτρων που δε με πτόησε ούτε στιγμή μιας και ήθελα να την κάνω περπατώντας, έφτασε στο τέλος της όταν κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνω δεξιά προς τα καταστήματα με τα σουβενίρ που άρχιζαν δειλά – δειλά να ανοίγουν, με κατεύθυνση βέβαια την όχθη της λίμνης:

Να που η πολυπόθητη αλλά ελάχιστη λιακάδα εμφανίστηκε την κατάλληλη ακριβώς στιγμή, εκείνη που μ’ έβρισκε να περνάω τη γέφυρα κατευθυνόμενος προς το κάστρο «Trakai» που ήθελα κι εγώ να βρεθώ σ’ αυτό με τη σειρά μου:

Η κατασκευή του κάστρου ξεκίνησε κατά τον 14ο αιώνα και η ανακατασκευή του τη δεκαετία του 50, αποτελώντας για αρκετά χρόνια ένα φρούριο υψίστης στρατηγικής σημασίας κι ένα κόμβο του μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας:

Έκανα τις βόλτες μου για να το δω όσο καλύτερα γινόταν, έβγαλα τις φωτογραφίες μου και μακαρίζοντας την τύχη μου που προνόησα να έρθω νωρίς πριν πλακώσουν μαζικά οι τουρίστες κατέληξα καθιστός σ’ ένα απέναντι περβάζι της λίμνης αγναντεύοντας την υπέροχη αυτή θέα προς το κάστρο, που όμως κάτι της έλειπε είναι η αλήθεια:

Ορίστε, διορθώθηκε η φωτογραφία, με μια λευκή να μου δίνει δύναμη για τη δύσκολη συνέχεια μέχρι το σταθμό, αφού πρώτα ψώνισα τα αναμνηστικά μου:

Καθώς βλέπετε η διαδρομή είναι πανέμορφη και την ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα φωτογραφίζοντας, παρατηρώντας παράλληλα τους ντόπιους να έχουν μεταβληθεί σε παρκαδόρους μιας και όποιος είχε διαθέσιμη αυλή την ενοικίαζε για λόγους παρκαρίσματος σε όσους έρχονταν με αυτοκίνητο. Ωραία ιδέα για επιπλέον εισόδημα:

Με τη συννεφιά να επανέρχεται εντονότερη κάτι που σίγουρα δεν ήταν καλό σημάδι για όσους έφταναν εκείνη την ώρα, μπήκα στο τρένο της επιστροφής νωρίς το μεσημέρι. Το είχα φτιάξει έτσι για να έχω και τις απαραίτητες ώρες στο Vilnius μετά την αλλαγή ώρας πτήσης της Air Baltic που μου έκαψε τη τελευταία μέρα:

Μισή ώρα, έναν εσπρέσο κι ένα πιροσκί μετά έβγαινα από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό ξεκινώντας την κάθοδο, ορεξάτος με όσα είχα δει κι όσα είχα ακόμη κατά νου να δω φυσικά:

Συμβουλευόμενος λοιπόν τον ηλεκτρονικό χάρτη πέρασα και πάλι την πύλη «Aušros vartai» για να συνεχίσω μετά από μερικά ακόμη μικρά ψώνια από τους πάγκους έξωθεν της προς κάποια ωραία σημεία που είχα κατά νου και δεν είδα την προηγούμενη:

Ακόμα και τα παλιά κτήρια στην πόλη αυτή δείχνουν ένα χαρακτήρα και σίγουρα δε σ’ αφήνουν αδιάφορο την ώρα που τα περνάς και κινείσαι ανάμεσα τους:

Πόσο μάλλον αυτό της Λιθουανικής φιλαρμονικής «nacionalinė filharmonija» όπου γύρισα λίγο μετά για να φωτογραφήσω:

Ήμουν κοντά στο κέντρο σχετικά –έτσι κι αλλιώς όλα είναι κοντά στο Βίλνιους- αλλά και σε απόσταση βολής από τον επόμενο μου στόχο, όταν αποφάσισα να προχωρήσω και προς την πολύ ωραία μικρή γειτονιά με το όνομα «Savičiaus g.» που βρισκόταν στις σημειώσεις μου:

Η παλιά εκκλησία του 1768 «Švč. Mergelės Marijos Ramintojos bažnyčia» μου κίνησε την περιέργεια, έλα όμως που όταν μπήκα μέσα διαπίστωσα πως μόνο σαν εκκλησία δε λειτουργούσε, αλλά ως ρεστοράν (!) με το όνομα «Pirmas Blynas» και μάλιστα αρκετό εκείνη την ώρα κόσμο, σε κάτι εξίσου περίεργο και συνάμα ωραίο:

Δε βαριέσαι, χρόνος υπήρχε κι ένα διάλειμμα μου άξιζε σκέφτηκα πριν συνεχίσω, με την μπάρα του πολύ όμορφου «Bromas Baras» να μου δίνει το ανάλογο έναυσμα.

Μια IPA χρειαζόταν οπωσδήποτε…

 

[psilos3]

Στη Δημοκρατία της Ουζούπης



Ομολογώ πως άφησα με δυσκολία πίσω μου την Savičiaus g που εκείνη την ώρα σταδιακά γέμιζε από κόσμο και ζωή, είχα όμως αρκετά να δω ακόμα στην υπέροχη αυτή πόλη, προχωρώντας με ορμή προς τ’ ανατολικά της πόλης και την ορθόδοξη εκκλησία της Θεοτόκου:

Πολλά και διάφορα λέγονται για το υποτιθέμενο μικρότερο κρατίδιο στον κόσμο στο οποίο εισερχόμουν μέσω της γέφυρας «Užupio» προκειμένου να το εξερευνήσω όσο γινόταν:

Πρακτικά πρόκειται για μία αυτοανακηρυχθείσα δημοκρατία από κάποιες συλλογικότητες της πόλης που φημίζεται για το μποέμικο και αμιγώς καλλιτεχνικό στοιχείο της:

Είναι αλήθεια πως στο άκουσμα και μόνο κάτι τέτοιο παλαιότερα μου δημιουργούσε μια μεγάλη περιέργεια, μετά όμως και το πέρασμα μου από το αντίστοιχο κρατίδιο της Κοπεγχάγης έμαθα να κρατάω μικρό καλάθι, κάτι που επιβεβαίωσα και τώρα:

Περπατώντας στ’ αριστερά της νοερής εισόδου έφτασα ξανά ως το ποτάμι όπου μπορεί να βρει κανείς μια υπαίθρια έκθεση ζωγραφικής,

όπως και πολύ κόσμο να απολαμβάνει τη σκιά και την ησυχία ενός τέτοιου ωραίου μέρος εντός του αστικού ιστού:

Αναμφίβολα η γειτονιά (για να ακριβολογούμε) της Ουζούπης αποτελεί ένα πολύ όμορφο σημείο της πόλης όπου συνδυάζονται αρμονικά φύση και αρχιτεκτονική, με τη βόλτα ως εκεί να συνίσταται σε κάθε τουρίστα:

Ένα από τα τοπόσημα της περιοχής που κοσμεί την κεντρική πλατεία είναι και ο άγγελος «Užupio angelas» με τη σάλπιγγα, άγαλμα που αναγέρθηκε εκεί το 2002 στη μνήμη του γελοιογράφου Zenonas Šteinys κι έγινε αμέσως το σύμβολο της αναβίωσης της:

Όπως προανέφερα, η συνοικία του ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου είναι ιδιαίτερης ομορφιάς, κάτι που διαπίστωνα με τα μάτια μου καθώς ανέβαινα για λίγο την Užupio g για μια σύντομη εξερεύνηση:

Εξαιρετικά καφέ κι εστιατόρια υπάρχουν διάσπαρτα στο κεντρικό αυτό σημείο όπου μπορεί κάποιος να περάσει πολύ ευχάριστα τις ώρες του:

Περισσότερο όμως από απαραίτητη ήταν και η επιστροφή μου προς την κεντρική πλατεία να γίνει μέσω της Paupio g. όπου εκτός των άλλων μπορεί να διαβάσει κανείς το σύνταγμα της πολιτείας που υπάρχει αναρτημένο σε 23 γλώσσες –μεταξύ άλλων και τη δική μας- αλλά και να δει το σύμβολο της με το τρύπιο χέρι, που λέγεται ότι προέρχεται από τις μίζες που δεν αποζητούν οι πολιτικοί της Ουζούπης, εν αντιθέσει με τους υπόλοιπους στη χώρα και ανά τον κόσμο:

Μπορεί η συγκεκριμένη γειτονιά να μην έχει τη λάμψη της άλλης αποτελούμενη ως επί το πλείστον από παλαιότερα κτήρια, δένει όμως αρμονικά με το σύνολο μετά από μικρές αισθητικές παρεμβάσεις, όπως μια μπρούτζινη τεχνοτροπία που κάτι μου θύμιζε:

Τι έλλειπε όμως τόση ώρα από την εξίσωση; Ποιος είναι ο τρόπος να γιορτάσεις τη χαρά του ταξιδιού;

Μα φυσικά μια υπέροχη και ιδιαίτερη παμπ με πολλά βαρέλια όπως η «Špunka» συστάσεις της οποίας είχα μέσω φίλων από τη Θεσσαλονίκη ακόμα και ήταν παραπάνω από σίγουρο ότι θα βρεθώ σ’ αυτήν:

Κλασσική παμπ με ντόπιους θαμώνες, περίεργη κι εν μέρει ρετρό διακόσμηση και επειδή –μη ξεχνιόμαστε- βρισκόμαστε στη Λιθουανία, μπασκετάκι στην οθόνη.

Ωραία πάει αυτό…

 

[YiannisTS]

Πραγματικά ωραίες φωτογραφίες από περιοχές που είναι «κουκλίστικες». Να ρωτήσω ποια Nikon χρησιμοποιείς και τι φακό;