Εσθονία Λεττονία Λιθουανία Φινλανδία Καλοκαίρι με …δόσεις Βαλτικής

[psilos3]

Πραγματικά ωραίες φωτογραφίες από περιοχές που είναι «κουκλίστικες».

Σ' ευχαριστώ πολύ. Είναι πολύ ωραία πόλη το Vilnius, αλλά είναι και το καλοκαίρι που δίνει έναν πιο ευχάριστο τόνο στις φωτογραφίες.

Να ρωτήσω ποια Nikon χρησιμοποιείς και τι φακό;

Πως κατάλαβες ότι είναι Nikon; Φαίνεται το λουρί ε;
Μια απλή D3400 με τον φακό που είχε το πακέτο, 18-55, όχι κάτι ιδιαίτερα καλό.
Ψάχνομαι να πάρω έναν πιο σωστό που να συνδυάζει τα πάντα, δεν έχω καταλήξει όμως κάπου ακόμα.

 

[psilos3]

Λιθουανία, για λίγο ακόμα



Με μια ευχάριστη διάθεση (μπορεί κι απ’ τις μπύρες) εξερχόμουν της Ουζούπης με κατεύθυνση το ιστορικό κέντρο όπου υπήρχαν ακόμη χτυπητές εκκρεμότητες:

Πρώτα όμως έκανα μια στάση στην εκκλησία «Šv. Onos bažnyčia» του 15ου αιώνα, διαπιστώνοντας με έκπληξη πως η λειτουργία βρισκόταν εν εξελίξει την ώρα εκείνη:

Πάνω στο δρόμο μου ήταν και το μεγάλο πάρκο «Bernardine» από το οποίο έτσι κι αλλιώς έπρεπε να περάσω βάσει του χάρτη, με το πολύ γνωστό μνημείο με τους σταυρούς «Trys kryžiai» στο οποίο δε θα πήγαινα να βρίσκεται στο δεξί μου χέρι:

Έλα όμως που λογάριασα χωρίς τον ξενοδόχο, ή χωρίς τον εργοδηγό στη δική μου περίπτωση, μιας και η πρόσβαση στο λόφο που ήταν ο επόμενος μου στόχος ήταν αποκλεισμένη μέσω του πάρκου, αναγκάζοντας με να κάνω ένα πολύ μεγάλο κύκλο από τον καθεδρικό:

Δε με χάλασε καθόλου, μιας και μου δόθηκε η ευκαιρία να παρατηρήσω το παλάτι του μεγάλου δούκα της Λιθουανίας, αλλά και την ομώνυμη πλατεία όπου γνωστή αλυσίδα ενεργειακού ποτού είχε στήσει πανηγύρι, απέναντι ακριβώς από το άγαλμα προς τιμή του:

Κάπως έτσι οδηγήθηκα στο τελεφερίκ, όπου για λόγους ευκολίας αλλά κι εμπειρίας πλήρωσα τα 2€ της ανάβασης προκειμένου να φτάσω λίγο μετά επιτέλους εκεί που είχα κατά νου:

Ο λόφος με τον πύργο «Gediminas» που αποτελεί μέρος του κάστρου της πόλης το οποίο ανεγέρθηκε το 1409 και αποκαταστάθηκε το 1933, είναι σίγουρα ένα από τα μέρη που συγκεντρώνει τους επισκέπτες του Βίλνιους, προσφέροντας απρόσκοπτη θέα σε παλιά και νέα πόλη:

Έκανα τις βόλτες μου προκειμένου να φωτογραφίσω, κάθισα λίγο να ξαποστάσω από την αρκετή πεζοπορία της ημέρας και χρησιμοποίησα τις σκάλες αυτή τη φορά που οδηγούσαν προς το μουσείο «Pilininko namas» και το κάστρο για να κατέβω:

Χρειαζόμουν οπωσδήποτε μια στάση για αναπλήρωση υγρών αλλά και στερεάς τροφής, κάτι που έγινε με ευχαρίστηση στο σκοτεινό μπαρ της «7 Fridays Pilies» στον όμορφο πεζόδρομο Pilies g που πέρασα και την προηγούμενη ημέρα:

Η διαδρομή προς το ξενοδοχείο πάντα είχε να προσφέρει κάτι, εν προκειμένω μια υπαίθρια έκθεση φωτογραφίας με λήψεις από το παρελθόν του Βίλνιους, παράλληλα με τις εικόνες του σήμερα:

Ορίστε και μια του –παραδόξως άδειου- και στις δύο πλευρές της κάμερας πόρταλ, με τον άστατο καιρό να το δικαιολογεί:

Θα ήταν κοντά εννιά και μισή όταν ξαναβγήκα στους δρόμους του Vilnius, ακριβώς μετά το πέρασμα της βροχής που δεν έλεγε να με αφήσει σε ησυχία:

Είχα δώσει υπόσχεση επιστροφής στον εαυτό μου εκεί που βρισκόμουν το μεσημέρι, ξεκινώντας με μερικές μπυρίτσες από την εξαίρετη μπάρα του «Savičiaus Špunka» ,ενός πολύ ωραίου χώρου:

Φορώντας την κουκούλα μου καθώς η βροχή έπαιζε περίεργα παιχνίδια ακολούθησα την αντίθετη διαδρομή από αυτή του μεσημεριού στους έρημους δρόμους της πόλης. Μη μου πείτε ότι το κτήριο της φιλαρμονικής δεν είναι ακόμα ωραιότερο τη νύχτα:

Από νωρίς βλέπετε είχα σταμπάρει την «Pub Portobello» για κάποιο ανεξήγητο λόγο και να που η περιέργεια μου με δικαίωνε, καθώς επρόκειτο για ένα ακόμη εξαιρετικό μαγαζί με φοβερή διακόσμηση για να πιώ δύο τελευταίες, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα:

Γιατί το νόμιζα; Μα επειδή φτάνοντας κυριολεκτικά στην πόρτα του ξενοδοχείου λίγο πριν τη μία γύρισα προς τον εαυτό μου διερωτώμενος «Καλά τι κάνεις, πας για ύπνο; Μια ζωή την έχουμε, σοβαρέψου» κάνοντας αμέσως μεταβολή προς την πλατεία και το μαγαζί μου που με περίμενε:

Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία πως θα βρω τον απαιτούμενο χώρο στο μπαρ εν μέσω πολυκοσμίας για να πιώ μερικές ακόμη ανάμεσα σε πολύ ωραίο κόσμο κι εκλεκτές μουσικές. Είναι νομοτελειακά κάτι τέτοια, δεν άγχωμαι...

Μια Σκωτσέζα σε κάποια φάση με ρώτησε αν είμαι ντόπιος.
«Φαίνεται ε;» της απάντησα...

 

[gkalla]

Μια Σκωτσέζα σε κάποια φάση με ρώτησε αν είμαι ντόπιος.
«Φαίνεται ε;» της απάντησα...

Ναι, ναι και λέγεσαι Ψιλάουσκας Γιαννηβίτσιους

 

[YiannisTS]

Πως κατάλαβες ότι είναι Nikon; Φαίνεται το λουρί ε;

Απάντησες μόνος σου. Σε πρόδωσε το λουρί.

Μια απλή D3400 με τον φακό που είχε το πακέτο, 18-55, όχι κάτι ιδιαίτερα καλό.

Η δικιά μου είναι η D5600 και μάλλον ο φακός είναι ο ίδιος. Να υποθέσω χρησιμοποιείς το auto; Συγνώμη που ρωτάω αλλά πραγματικά οι φωτό έχουν πολύ καλό φωτισμό και ευκρίνεια.

 

[psilos3]

Ναι, ναι και λέγεσαι Ψιλάουσκας Γιαννηβίτσιους

Αν είχα αυτό το όνομα και μόνο θα έκανα τεράστια καριέρα Power Forward.

Να υποθέσω χρησιμοποιείς το auto;

Όχι, πάρα πολύ σπάνια, έχω σετάρει μια ρύθμιση στο Ρ και συνήθως πάω με αυτήν.

οι φωτό έχουν πολύ καλό φωτισμό και ευκρίνεια.

Είναι το μόνο που πειράζω στις εικόνες, φωτισμός μέσω προγράμματος πριν τις ανεβάσω.
Σ' ευχαριστώ πάντως!

 

[psilos3]

Η πρώτη δόση Λετονίας



Ξύπνησα πρωί για να φάω το πολύ δυνατό πρωινό του ξενοδοχείου που είχα προπληρώσει από το προηγούμενο απόγευμα (δε θυμάμαι κόστος), αλλά και για να κάνω μια ακόμη βόλτα στην πόλη στο λίγο χρόνο που μου απέμενε κατηφορίζοντας στο κέντρο:

Εξ αρχής ο καιρός είχε δείξει τα δόντια του με κρύο για την εποχή και 15 βαθμούς οπότε δεν αποδείχτηκε σοφή ιδέα, πόσο μάλλον όταν ξεκίνησε η βροχή ευτυχώς χωρίς να μου χαλάσει τη φωτογραφία που είχα κατά νου:

Ίσα που πρόλαβα να πάω τρέχοντας προς το δημαρχείο για να γλιτώσω από την μπόρα, περιμένοντας σα τον χαζό κανένα εικοσάλεπτο να κοπάσει.

Όχι τίποτε άλλο, έπρεπε να πάω να πάρω το σακίδιο μου, να περπατήσω ως τον κεντρικό σταθμό για να πάρω το αστικό νο2 που θα με έφερνε στ’ αεροδρόμιο. Ε όλα αυτά με τη βροχή ήταν σαφώς πιο δύσκολα να γίνουν, φτάνοντας στην ώρα μου μεν, βρεγμένος ως το κόκκαλο για άλλη μια φορά στην εκδρομή δε:

Δε πειράζει, όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Λιθουανία, ψηλά πάνω απ’ τα σύννεφα:

Η αλλαγή του προγράμματος της κατά τα άλλα αδιάφορης Air Baltic με έκανε να έχω τελικά ένα μεγάλο οκτάωρο κενό στην Λετονία και την πόλη της Ρίγας που κάπως έπρεπε να καλυφθεί, επιλέγοντας αρχικά να βγω μια ωραία βόλτα και κατά δεύτερο λόγο να κλείσω μια πρόσβαση στο Lounge καθώς πετούσα αργά το βράδυ για Θεσσαλονίκη. Που να ήξερα ότι και τα δύο θα ήταν κακές κινήσεις…

Αφού άφησα το σακίδιο μου στον χώρο φύλαξης αντί 7€, βγήκα από το αεροδρόμιο με κατεύθυνση τη στάση του γεμάτου λεωφορείου το οποίο πρόλαβα στο τσακ. Που να φανταστώ όμως ότι κάποια έργα στο δρόμο (τελικά δε τα έχει αυτά μόνο η Σαλονίκη) και η ασύστολη βροχή που έπεφτε θα με κάνουν να περάσω την επόμενη μία ώρα και σαρανταπέντε λεπτά όρθιος μέσα σ’ ένα γεμάτο μέσο που έκανε χιλάδες σταμάτα – ξεκίνα σε μια διαδρομή υπό φυσιολόγικές συνθήκες του μισάωρου!

Με νεύρα τσατάλια κατέβηκα λοιπόν στις έξι παρά, βρίζοντας την ατυχία μου, βρίζοντας τον αέρα που μου έπαιρνε την ομπρέλα, βρίζοντας και τον καιρό που με είχε κάνει πάλι μούσκεμα, βρίζοντας γενικά σ’ ένα σκηνικό που μόνο έτσι δεν είχα στο μυαλό μου, στεκούμενος στην όχθη του ποταμού απέναντι από τη γέφυρα «Dzelceļa» και την εθνική βιβλιοθήκη της Λιθουανίας:

Προκειμένου να έχω αντιμέτωπη μόνο τη βροχή κι όχι τον αέρα έτρεξα γρήγορα προς την υπόγεια διάβαση με σκοπό να κρυφτώ στα στενάκια του κέντρου, περνώντας μπροστά κι από το μνημείο των Λετονών τυφεκιοφόρων, αφιερωμένο στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο:

Γνωρίζω πως οι συνθήκες δεν ήταν ακριβώς ιδανικές, όμως δε μπόρεσα να αντισταθώ στην ομορφιά του ιστορικού κέντρου αυτής εδώ της πόλης αποτυπώνοντας μερικές φωτογραφίες κάτω από την ομπρέλα μου:

Η πεποίθηση που είχα στο Βίλνιους που μου έκανε πιο «Πολωνικό» διαφοροποιήθηκε στη Ρίγα, με αυτήν εδώ την πόλη να φέρνει στο μυαλό μια πιο ελαφριά εκδοχή αυτών της Σκανδιναβίας, τουλάχιστον όσων έχω δει έως τώρα:

Δεν υπήρχε περίπτωση να το κουράσω περισσότερο, έπρεπε και κατά κύριο λόγο να στεγνώσω οπότε συμβουλεύτηκα βιαστικά τον ηλεκτρονικό χάρτη, με το μήνυμα να είναι ξεκάθαρο. Πήγαινε κατευθείαν στην «O'Paps pub» ,πιάσε ένα σκαμπό και μη σταματάς να παραγγέλνεις παρά μόνο όταν κοπάσει η βροχή:

Όταν βέβαια αυτό συνέβη δε μου απέμενε πολύς χρόνος μιας και δεν ήξερα πλέον αν θα έχω τα ίδια και στην επιστροφή, καθώς δε μπορούσα να βασιστώ στους χάρτες όπως περίτρανα αποδείχτηκε λίγες ώρες πριν:

Αρκέστηκα λοιπόν σε μερικές σύντομες βόλτες σταμπάροντας και κάποια μαγαζιά με σκοπό να τα έχω στα υπόψιν στην επικείμενη επιστροφή μου δύο μήνες μετά. Τώρα που έβλεπα την πόλη υπό κάπως πιο φυσιολογικές συνθήκες επιτέλους άρχισα να καταλαβαίνω πόσο καλύτερη μπορούσε να είναι. Στα κοντά λοιπόν:

Αποδείχτηκε πως έπραξα σοφά και κινητοποιήθηκα νωρίς, περιμένοντας αρκετή ώρα το λεωφορείο του αεροδρομίου με τα δρομολόγια να έχουν διαταραχθεί λόγω της κίνησης όπως είναι φυσικό:

Γιατί όλα αυτά; Για να πάω απλά στο χειρότερο Lounge και να πετάξω τα λεφτά μου, που θα ήταν πολύ καλύτερα να τα αξιοποιήσω στη Ρίγα και να γυρίσω απευθείας για την πτήση. Δε πειράζει, αυτά είναι μαθήματα, τουλάχιστον έμεινα ευχαριστημένος από την πληθώρα ποτών που προσφέρονταν, μπαίνοντας έτσι στο εντελώς αταίριαστο (λες και βάλανε ότι περίσσευε στην αποθήκη) αεροσκάφος της επιστροφής. Ώρα 11:30 το βράδυ κι έμοιαζε σαν σούρουπο:

Ρίγα, στο επανιδείν!