Εσθονία Λεττονία Λιθουανία Φινλανδία Καλοκαίρι με …δόσεις Βαλτικής

[psilos3]

Πραγματικά ωραίες φωτογραφίες από περιοχές που είναι «κουκλίστικες».

Σ' ευχαριστώ πολύ. Είναι πολύ ωραία πόλη το Vilnius, αλλά είναι και το καλοκαίρι που δίνει έναν πιο ευχάριστο τόνο στις φωτογραφίες.

Να ρωτήσω ποια Nikon χρησιμοποιείς και τι φακό;

Πως κατάλαβες ότι είναι Nikon; Φαίνεται το λουρί ε;
Μια απλή D3400 με τον φακό που είχε το πακέτο, 18-55, όχι κάτι ιδιαίτερα καλό.
Ψάχνομαι να πάρω έναν πιο σωστό που να συνδυάζει τα πάντα, δεν έχω καταλήξει όμως κάπου ακόμα.

 

[psilos3]

Λιθουανία, για λίγο ακόμα



Με μια ευχάριστη διάθεση (μπορεί κι απ’ τις μπύρες) εξερχόμουν της Ουζούπης με κατεύθυνση το ιστορικό κέντρο όπου υπήρχαν ακόμη χτυπητές εκκρεμότητες:

Πρώτα όμως έκανα μια στάση στην εκκλησία «Šv. Onos bažnyčia» του 15ου αιώνα, διαπιστώνοντας με έκπληξη πως η λειτουργία βρισκόταν εν εξελίξει την ώρα εκείνη:

Πάνω στο δρόμο μου ήταν και το μεγάλο πάρκο «Bernardine» από το οποίο έτσι κι αλλιώς έπρεπε να περάσω βάσει του χάρτη, με το πολύ γνωστό μνημείο με τους σταυρούς «Trys kryžiai» στο οποίο δε θα πήγαινα να βρίσκεται στο δεξί μου χέρι:

Έλα όμως που λογάριασα χωρίς τον ξενοδόχο, ή χωρίς τον εργοδηγό στη δική μου περίπτωση, μιας και η πρόσβαση στο λόφο που ήταν ο επόμενος μου στόχος ήταν αποκλεισμένη μέσω του πάρκου, αναγκάζοντας με να κάνω ένα πολύ μεγάλο κύκλο από τον καθεδρικό:

Δε με χάλασε καθόλου, μιας και μου δόθηκε η ευκαιρία να παρατηρήσω το παλάτι του μεγάλου δούκα της Λιθουανίας, αλλά και την ομώνυμη πλατεία όπου γνωστή αλυσίδα ενεργειακού ποτού είχε στήσει πανηγύρι, απέναντι ακριβώς από το άγαλμα προς τιμή του:

Κάπως έτσι οδηγήθηκα στο τελεφερίκ, όπου για λόγους ευκολίας αλλά κι εμπειρίας πλήρωσα τα 2€ της ανάβασης προκειμένου να φτάσω λίγο μετά επιτέλους εκεί που είχα κατά νου:

Ο λόφος με τον πύργο «Gediminas» που αποτελεί μέρος του κάστρου της πόλης το οποίο ανεγέρθηκε το 1409 και αποκαταστάθηκε το 1933, είναι σίγουρα ένα από τα μέρη που συγκεντρώνει τους επισκέπτες του Βίλνιους, προσφέροντας απρόσκοπτη θέα σε παλιά και νέα πόλη:

Έκανα τις βόλτες μου προκειμένου να φωτογραφίσω, κάθισα λίγο να ξαποστάσω από την αρκετή πεζοπορία της ημέρας και χρησιμοποίησα τις σκάλες αυτή τη φορά που οδηγούσαν προς το μουσείο «Pilininko namas» και το κάστρο για να κατέβω:

Χρειαζόμουν οπωσδήποτε μια στάση για αναπλήρωση υγρών αλλά και στερεάς τροφής, κάτι που έγινε με ευχαρίστηση στο σκοτεινό μπαρ της «7 Fridays Pilies» στον όμορφο πεζόδρομο Pilies g που πέρασα και την προηγούμενη ημέρα:

Η διαδρομή προς το ξενοδοχείο πάντα είχε να προσφέρει κάτι, εν προκειμένω μια υπαίθρια έκθεση φωτογραφίας με λήψεις από το παρελθόν του Βίλνιους, παράλληλα με τις εικόνες του σήμερα:

Ορίστε και μια του –παραδόξως άδειου- και στις δύο πλευρές της κάμερας πόρταλ, με τον άστατο καιρό να το δικαιολογεί:

Θα ήταν κοντά εννιά και μισή όταν ξαναβγήκα στους δρόμους του Vilnius, ακριβώς μετά το πέρασμα της βροχής που δεν έλεγε να με αφήσει σε ησυχία:

Είχα δώσει υπόσχεση επιστροφής στον εαυτό μου εκεί που βρισκόμουν το μεσημέρι, ξεκινώντας με μερικές μπυρίτσες από την εξαίρετη μπάρα του «Savičiaus Špunka» ,ενός πολύ ωραίου χώρου:

Φορώντας την κουκούλα μου καθώς η βροχή έπαιζε περίεργα παιχνίδια ακολούθησα την αντίθετη διαδρομή από αυτή του μεσημεριού στους έρημους δρόμους της πόλης. Μη μου πείτε ότι το κτήριο της φιλαρμονικής δεν είναι ακόμα ωραιότερο τη νύχτα:

Από νωρίς βλέπετε είχα σταμπάρει την «Pub Portobello» για κάποιο ανεξήγητο λόγο και να που η περιέργεια μου με δικαίωνε, καθώς επρόκειτο για ένα ακόμη εξαιρετικό μαγαζί με φοβερή διακόσμηση για να πιώ δύο τελευταίες, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα:

Γιατί το νόμιζα; Μα επειδή φτάνοντας κυριολεκτικά στην πόρτα του ξενοδοχείου λίγο πριν τη μία γύρισα προς τον εαυτό μου διερωτώμενος «Καλά τι κάνεις, πας για ύπνο; Μια ζωή την έχουμε, σοβαρέψου» κάνοντας αμέσως μεταβολή προς την πλατεία και το μαγαζί μου που με περίμενε:

Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία πως θα βρω τον απαιτούμενο χώρο στο μπαρ εν μέσω πολυκοσμίας για να πιώ μερικές ακόμη ανάμεσα σε πολύ ωραίο κόσμο κι εκλεκτές μουσικές. Είναι νομοτελειακά κάτι τέτοια, δεν άγχωμαι...

Μια Σκωτσέζα σε κάποια φάση με ρώτησε αν είμαι ντόπιος.
«Φαίνεται ε;» της απάντησα...

 

[gkalla]

Μια Σκωτσέζα σε κάποια φάση με ρώτησε αν είμαι ντόπιος.
«Φαίνεται ε;» της απάντησα...

Ναι, ναι και λέγεσαι Ψιλάουσκας Γιαννηβίτσιους

 

[YiannisTS]

Πως κατάλαβες ότι είναι Nikon; Φαίνεται το λουρί ε;

Απάντησες μόνος σου. Σε πρόδωσε το λουρί.

Μια απλή D3400 με τον φακό που είχε το πακέτο, 18-55, όχι κάτι ιδιαίτερα καλό.

Η δικιά μου είναι η D5600 και μάλλον ο φακός είναι ο ίδιος. Να υποθέσω χρησιμοποιείς το auto; Συγνώμη που ρωτάω αλλά πραγματικά οι φωτό έχουν πολύ καλό φωτισμό και ευκρίνεια.

 

[psilos3]

Ναι, ναι και λέγεσαι Ψιλάουσκας Γιαννηβίτσιους

Αν είχα αυτό το όνομα και μόνο θα έκανα τεράστια καριέρα Power Forward.

Να υποθέσω χρησιμοποιείς το auto;

Όχι, πάρα πολύ σπάνια, έχω σετάρει μια ρύθμιση στο Ρ και συνήθως πάω με αυτήν.

οι φωτό έχουν πολύ καλό φωτισμό και ευκρίνεια.

Είναι το μόνο που πειράζω στις εικόνες, φωτισμός μέσω προγράμματος πριν τις ανεβάσω.
Σ' ευχαριστώ πάντως!

 

[psilos3]

Η πρώτη δόση Λετονίας



Ξύπνησα πρωί για να φάω το πολύ δυνατό πρωινό του ξενοδοχείου που είχα προπληρώσει από το προηγούμενο απόγευμα (δε θυμάμαι κόστος), αλλά και για να κάνω μια ακόμη βόλτα στην πόλη στο λίγο χρόνο που μου απέμενε κατηφορίζοντας στο κέντρο:

Εξ αρχής ο καιρός είχε δείξει τα δόντια του με κρύο για την εποχή και 15 βαθμούς οπότε δεν αποδείχτηκε σοφή ιδέα, πόσο μάλλον όταν ξεκίνησε η βροχή ευτυχώς χωρίς να μου χαλάσει τη φωτογραφία που είχα κατά νου:

Ίσα που πρόλαβα να πάω τρέχοντας προς το δημαρχείο για να γλιτώσω από την μπόρα, περιμένοντας σα τον χαζό κανένα εικοσάλεπτο να κοπάσει.

Όχι τίποτε άλλο, έπρεπε να πάω να πάρω το σακίδιο μου, να περπατήσω ως τον κεντρικό σταθμό για να πάρω το αστικό νο2 που θα με έφερνε στ’ αεροδρόμιο. Ε όλα αυτά με τη βροχή ήταν σαφώς πιο δύσκολα να γίνουν, φτάνοντας στην ώρα μου μεν, βρεγμένος ως το κόκκαλο για άλλη μια φορά στην εκδρομή δε:

Δε πειράζει, όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Λιθουανία, ψηλά πάνω απ’ τα σύννεφα:

Η αλλαγή του προγράμματος της κατά τα άλλα αδιάφορης Air Baltic με έκανε να έχω τελικά ένα μεγάλο οκτάωρο κενό στην Λετονία και την πόλη της Ρίγας που κάπως έπρεπε να καλυφθεί, επιλέγοντας αρχικά να βγω μια ωραία βόλτα και κατά δεύτερο λόγο να κλείσω μια πρόσβαση στο Lounge καθώς πετούσα αργά το βράδυ για Θεσσαλονίκη. Που να ήξερα ότι και τα δύο θα ήταν κακές κινήσεις…

Αφού άφησα το σακίδιο μου στον χώρο φύλαξης αντί 7€, βγήκα από το αεροδρόμιο με κατεύθυνση τη στάση του γεμάτου λεωφορείου το οποίο πρόλαβα στο τσακ. Που να φανταστώ όμως ότι κάποια έργα στο δρόμο (τελικά δε τα έχει αυτά μόνο η Σαλονίκη) και η ασύστολη βροχή που έπεφτε θα με κάνουν να περάσω την επόμενη μία ώρα και σαρανταπέντε λεπτά όρθιος μέσα σ’ ένα γεμάτο μέσο που έκανε χιλάδες σταμάτα – ξεκίνα σε μια διαδρομή υπό φυσιολόγικές συνθήκες του μισάωρου!

Με νεύρα τσατάλια κατέβηκα λοιπόν στις έξι παρά, βρίζοντας την ατυχία μου, βρίζοντας τον αέρα που μου έπαιρνε την ομπρέλα, βρίζοντας και τον καιρό που με είχε κάνει πάλι μούσκεμα, βρίζοντας γενικά σ’ ένα σκηνικό που μόνο έτσι δεν είχα στο μυαλό μου, στεκούμενος στην όχθη του ποταμού απέναντι από τη γέφυρα «Dzelceļa» και την εθνική βιβλιοθήκη της Λιθουανίας:

Προκειμένου να έχω αντιμέτωπη μόνο τη βροχή κι όχι τον αέρα έτρεξα γρήγορα προς την υπόγεια διάβαση με σκοπό να κρυφτώ στα στενάκια του κέντρου, περνώντας μπροστά κι από το μνημείο των Λετονών τυφεκιοφόρων, αφιερωμένο στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο:

Γνωρίζω πως οι συνθήκες δεν ήταν ακριβώς ιδανικές, όμως δε μπόρεσα να αντισταθώ στην ομορφιά του ιστορικού κέντρου αυτής εδώ της πόλης αποτυπώνοντας μερικές φωτογραφίες κάτω από την ομπρέλα μου:

Η πεποίθηση που είχα στο Βίλνιους που μου έκανε πιο «Πολωνικό» διαφοροποιήθηκε στη Ρίγα, με αυτήν εδώ την πόλη να φέρνει στο μυαλό μια πιο ελαφριά εκδοχή αυτών της Σκανδιναβίας, τουλάχιστον όσων έχω δει έως τώρα:

Δεν υπήρχε περίπτωση να το κουράσω περισσότερο, έπρεπε και κατά κύριο λόγο να στεγνώσω οπότε συμβουλεύτηκα βιαστικά τον ηλεκτρονικό χάρτη, με το μήνυμα να είναι ξεκάθαρο. Πήγαινε κατευθείαν στην «O'Paps pub» ,πιάσε ένα σκαμπό και μη σταματάς να παραγγέλνεις παρά μόνο όταν κοπάσει η βροχή:

Όταν βέβαια αυτό συνέβη δε μου απέμενε πολύς χρόνος μιας και δεν ήξερα πλέον αν θα έχω τα ίδια και στην επιστροφή, καθώς δε μπορούσα να βασιστώ στους χάρτες όπως περίτρανα αποδείχτηκε λίγες ώρες πριν:

Αρκέστηκα λοιπόν σε μερικές σύντομες βόλτες σταμπάροντας και κάποια μαγαζιά με σκοπό να τα έχω στα υπόψιν στην επικείμενη επιστροφή μου δύο μήνες μετά. Τώρα που έβλεπα την πόλη υπό κάπως πιο φυσιολογικές συνθήκες επιτέλους άρχισα να καταλαβαίνω πόσο καλύτερη μπορούσε να είναι. Στα κοντά λοιπόν:

Αποδείχτηκε πως έπραξα σοφά και κινητοποιήθηκα νωρίς, περιμένοντας αρκετή ώρα το λεωφορείο του αεροδρομίου με τα δρομολόγια να έχουν διαταραχθεί λόγω της κίνησης όπως είναι φυσικό:

Γιατί όλα αυτά; Για να πάω απλά στο χειρότερο Lounge και να πετάξω τα λεφτά μου, που θα ήταν πολύ καλύτερα να τα αξιοποιήσω στη Ρίγα και να γυρίσω απευθείας για την πτήση. Δε πειράζει, αυτά είναι μαθήματα, τουλάχιστον έμεινα ευχαριστημένος από την πληθώρα ποτών που προσφέρονταν, μπαίνοντας έτσι στο εντελώς αταίριαστο (λες και βάλανε ότι περίσσευε στην αποθήκη) αεροσκάφος της επιστροφής. Ώρα 11:30 το βράδυ κι έμοιαζε σαν σούρουπο:

Ρίγα, στο επανιδείν!

 

[psilos3]

Και η …επιστροφή



Σα να μη πέρασε μια μέρα (μόνο κάποια ευχάριστα ενδιάμεσα ταξιδάκια), μετά δύο μήνες ακριβώς βρισκόμουν και πάλι στο αεροπλάνο και τη βραδινή πτήση με προορισμό την πρωτεύουσα της Λετονίας.

Παρόλο που όπως διαπίστωσα με έκπληξη για Δευτέρα βράδυ είχε κάποια μπαρ ανοικτά, αποφάσισα να μη φερθώ αλαζονικά μιας και η ώρα ήταν κοντά τρεις, ξεκινώντας όπως πρέπει, από την αρχή της επόμενης ημέρας μετά το εξαιρετικό πρωινό του ξενοδοχείου. Καημό το ‘χω να μη με υποδεχτεί αυτή η πόλη μια φορά με βροχή, κάτι που έγινε δευτερόλεπτα με το που πάτησα το πόδι μου στο πεζοδρόμιο:

Με τον καιρό δε μπορούμε να τα βάλουμε όμως, έτσι ανοίγοντας την υπερπολύτιμη σε τέτοια ταξίδια ομπρέλα μου ξεκίνησα προσδοκώντας για το καλύτερο, αρχής γενομένης από την όχθη του ποταμού Daugava με το σπουδαίο κτήριο της εθνικής Λετονικής βιβλιοθήκης στην άλλη πλευρά να δεσπόζει και να το βλέπω επιτέλους καλύτερα, αν κι από μακριά. Δεν είχα φτάσει βέβαια τυχαία ως εκεί, αλλά με αφορμή το μνημείο των μαχητών της επανάστασης του 1905 και της ματωμένης Κυριακής, πρώτο στη λίστα από τα αξιοθέατα μου:

Προσπερνώντας την ξακουστή σιδηροδρομική γέφυρα «Dzelzceļa» που κατασκευάστηκε το 1914 κι έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά τον Β’ παγκόσμιο, αλλά και τη θέα του πύργου ραδιοφώνου και τηλεόρασης απέναντι, βρέθηκα να περπατάω στην περιοχή του Latgale, εκτός ιστορικού κέντρου και πιο συγκεκριμένα στην συνοικία Spīķeri:

Ο πρώτος στόχος της ημέρας δεν ήταν άλλος από την επίσκεψη στο μουσείο γκέτο «Rīgas geto un Latvijas holokausta muzejs» της πόλης, αφιερωμένο στη μνήμη της Εβραικής κοινότητας της Λετονίας και στο ολοκαύτωμα. Μπήκα αμέσως στο γραφείο πληροφοριών προκειμένου να πάρω το φυλλάδιο περιήγησης στα Ελληνικά (το οποίο σε ορισμένα σημεία της αφήγησης βρήκα επιεικώς άθλιο), εκδίδοντας παράλληλα το προαιρετικό νομίζω εισιτήριο των 5€.

Γνωστή φυσικά η ιστορία, γνωστά και τα βαγόνια της φρίκης με τη διαφορά πως υπήρχαν και αντίθετα θα χαρακτήριζα δρομολόγια Γερμανών Εβραίων μονής διαδρομής προς τη Ρίγα, αποσκοπώντας φυσικά στην εξόντωση τους:

Πολύ σημαντικός χώρος του μουσείου είναι και αυτός που εκτίθενται τα έργα και οι δημιουργίες της καλλιτέχνιδος Αλεξάνδρας Μπέλτσοβα, η οποία ήταν εκ των λίγων επιζησάντων του Γκέτο της Ρίγας

Εξίσου σημαντικό ενδιαφέρον προκαλεί και το σπίτι του Γκέτο, ένα διώροφο ξύλινο δημιούργημα του 19ου αιώνα, που αρχικά χτίστηκε στη συνοικία της «Μόσχας» εντός του γκέτο και μετακινήθηκε αυτούσιο στο μουσείο για ανακαίνιση και παρουσίαση, καθώς το διαμέρισμα μικρών διαστάσεων που βλέπετε φιλοξενούσε πάνω από 30 ψυχές κατά τη διάρκεια ύπαρξης του γκέτο:

Αποχώρησα φανερά προβληματισμένος όπως κάθε φορά συμβαίνει σε τέτοιο μέρος με όσα είδα αλλά και μετά από τη θέαση των σημαιών σκεπτόμενος και τα όσα θλιβερά και κατάπτυστα συμβαίνουν στον πλανήτη τελευταία, με τους συσχετισμούς να είναι αναπόφευκτοι…

Λίγο πιο πάνω ήταν που άρχισα ξαφνικά ν’ αναρωτιέμαι αν και οι πόλεις κλέβονται μεταξύ τους όπως ο ΘΒ στην ομώνυμη ταινία, με το μυαλό μου να πετάει προς Βαρσοβία μεριά στην οποία βρισκόμουν προ λίγων ημερών. Λογικό θα μου πείτε, μιας και το κτήριο ακαδημίας επιστημών «Latvijas Zinātņu akadēmija» μοιάζει πάρα πολύ με το αντίστοιχο ξαδερφάκι του και είναι και αυτό επισκέψιμο, κάτι που δε γνώριζα:

Έτσι αρκέστηκα σε μια μικρή φωτογράφιση κι έφυγα προς την κεντρική λαϊκή αγορά της πόλης «Centrāltirgus» για εικόνες που πάντα επιδιώκω στα ταξίδια μου, θέλοντας μάλιστα να βάλω τα κλάματα με κάτι τιμές στα φρούτα –χαμηλότερες από τις αντίστοιχες Ελληνικές- που αντίκρυσα:

Όσο περπατούσα κάτω από την υπόγεια διάβαση με κατεύθυνση το κέντρο, τόσο η ανάγκη μου για δροσιά έγινε παραπάνω από εμφανής, με τη στάση στην «Aussie Pub» που βρέθηκε ξαφνικά μπροστά μου να γίνεται με ευχαρίστηση, αφού σερβιρίστηκα μάλιστα την μπύρα μου μέσα από το Ww που διακοσμεί πολύ προτώτυπα το χώρο. Ωραία πατέντα:

Ήμουν ήδη αρκετά κεντρικά όπως διαπίστωσα μέσω του χάρτη στην εύκολα περπατήσιμη αυτή πόλη (όταν δε βρέχει), συναντώντας στο διάβα μου λίγο μετά το κτήριο της εθνικής όπερας και μπαλέτου «Nacionālā opera un balets» της Λετονίας, κτήριο του 1863 αν και δε του φαίνεται:

Κάπου εκεί ορίζεται και η αρχή του κεντρικότερου ίσως πάρκου της πόλης με το όνομα «Bastejkalna», που δε γίνεται να μη σε κερδίσει αμέσως με την ομορφιά του:

Στιγμιαία αποφάσισα να επιστρέψω σ’ αυτό αργότερα, μιας και ο καιρός επιτέλους έδειχνε να στρώνει εντελώς, οπότε αμέσως κατευθύνθηκα βόρεια προς την περιοχή Centrs, συναντώντας στο απέναντι πεζοδρόμιο το κτήριο του πανεπιστημίου «Latvijas Universitāte» που ξεχώριζε από μακριά. Καταλάβαινα πως έμπαινα–έστω και για λίγο- σε μία ακόμη διαφορετική εκδοχή του κέντρου της πόλης που είχε κι αυτή το ενδιαφέρον της:

Ένα από αυτά ή μάλλον καλύτερα ακόμα ένα από αυτά τα πολλά πάρκα που φιλοξενεί η πόλη ήταν και το «Vērmanes» που μάλιστα δεν είχα στις σημειώσεις μου κι ευτυχώς που πέρασα απ’ αυτό:

Σκοπός μου ήταν να δω όμως από κοντά και τον μεγαλύτερο ορθόδοξο καθεδρικό ναό στις επαρχίες της βαλτικής Rīgas Kristus Piedzimšanas , που κατασκευάστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα κι έχει κι αυτός την ιστορία του, μετατρεπόμενος μάλιστα σε Λουθηρανικό ναό στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου.

Μπορείτε ίσως να φανταστείτε που βρισκόταν ο ναός… Πολύ σωστά, σ΄ ένα ακόμα πάρκο όπου περιηγούμουν, που εκτός των άλλων φιλοξενεί και το άγαλμα του σπουδαίου Λετονού ποιητή «Rainis» αλλά και το εξαίρετο κτήριο «Mākslas akadēmija», δηλαδή της ακαδημίας τέχνης:

Είχα ακόμα αρκετά πράγματα μπροστά μου…