KonstantinosAlyona
Member
- Μηνύματα
- 2.010
- Likes
- 6.361
Baracoa, Moa, Holguin και Santa Clara (3 μέρες σύνολο)
“Τι ωραίες μυρωδιές..Α, μυρίζει κακάο!’’
‘’Κοίτα δέντρα, τροπικό δάσος είναι, με κάθε είδους φυτό!’’
Κάπως έτσι τα λέγαμε, όταν το πολύπαθο Geely άρχισε να ανεβαίνει τα βουνά της Sierra de Purial, όπως λέγεται η μία από τις οροσειρές εκεί στα ανατολικά του νησιού. Πυκνή βλάστηση, κακαόδεντρα, μπανανιές, αβοκάντο, καρύδες και τόσα άλλα δέντρα που δε γνωρίζουμε, το μέρος σφύζει από ζωή.
Το Baracoa είναι είναι μια πόλη των 80.000 κατοίκων περίπου, αποτέλεσε την πρώτη πρωτεύουσα της Κούβας και φυσικά ήταν το μέρος όπου κατέπλευσαν οι Ισπανοί "εκπολιτιστές".. Πριν από αυτούς, στην περιοχή όπου τώρα βρίσκεται το Baracoa, είχαν εγκατασταθεί οι Taino, ιθαγενείς πληθυσμοί της Ν. Αμερικής και Καραϊβικής αργότερα. Αυτό ήταν και το μέρος όπου απόγονοί τους συνεχίζουν να βρίσκονται, μιας και Ισπανοί τους εξαφάνισαν σχεδόν από όλο το υπόλοιπο νησί.
Στο κέντρο της πόλης είδαμε την προτομή του Hatuey. Επαναστάτης εναντίον των κατακτητών, αφού οι Ισπανοί είχαν πρώτα κατακτήσει το διπλανό νησί που τώρα βρίσκονται η Αϊτή και το Πουέρτο Ρίκο (Hispaniola), απέπλευσε για να προειδοποιήσει – βοηθήσει τους ιθαγενείς στην Κούβα για το κακό που ερχότανε. Δεν κατάφερε να τους πείσει αρκετά ως φαίνεται (ήθελαν "πολιτισμό" και μπορεί να φαινόταν "γραφικός" ο τύπος που έλεγε στους αθώους αυτό που δεν ήθελαν να ακούσουν… κάτι μου θυμίζει αυτό
). Αποτέλεσμα, να αποτύχει τελικά στις μάχες εναντίον των Ισπανών στο Baracoa, να συλληφθεί και να καεί ζωντανός. Του έδωσαν βέβαια την ευκαιρία να γίνει χριστιανός για να πάει στον παράδεισο, αλλά ‘’Αφού αυτοί που μας σκοτώνουν πάνε στον παράδεισο, εγώ θέλω να πάω κόλαση’’… Το αποτέλεσμα δε θα άλλαζε, απλά ίσως να μνημονευόταν ως μέγα επίτευγμα της θρησκείας μας που προσηλύτισε έναν "άθεο". Ας μην επεκταθώ.. 
Η διαδρομή προς αυτή την άκρη της Κούβας λοιπόν, πραγματικά αποζημιώνει! Το οδόστρωμα πολύ καλύτερο απ’ όσο περιμέναμε, μετά την εμπειρία Pilon – Santiago de Cuba όλα φαινόντουσαν autobahn (μέχρι να ζήσουμε και την εμπειρία Baracoa– Moa από τοπικό χωματόδρομο στη βόρεια πλευρά του νησιού ). Κατάφυτες οροσειρές, ένιωθες την υγρασία, τη ζέστη και το τροπικό κλίμα. Νέφη και ήλιος εναλλάσσονταν, οι ντόπιοι βρίσκονταν σε κάθε πιθανό καλό σημείο για φωτογράφιση, με κάθε πιθανό προϊόν προς πώληση. Από σοκολάτες και μπανάνες, μέχρι κρεμμύδια, ντομάτες, πούρα, ρούμι, πορτοκάλια, και δε θυμάμαι τι άλλο. Αναγκαστικά σταμάτησα λιγάκι πιο πέρα, άφησα την Alyona στο αυτοκίνητο και κατέβηκα να τραβήξω μερικές λήψεις των υπέροχων βουνών. Να τι αντίκρισα εν ριπή οφθαλμού τριγύρω από το αμάξι: 
Επέμεναν όλοι, ο καθένας με τα δικά του προϊόντα. Ευτυχώς που είναι καλοί άνθρωποι, έχουν και το σχετικό φόβο της κυβέρνησής τους και δε σε ενοχλούν παραπάνω, ας πούμε να κλέψουν ή να σε αναγκάσουν να αγοράσεις.
Στην πόλη φτάσαμε μεσημεράκι. Το casa μας περίμενε, και ήταν από τα καλύτερα που μείναμε στην Κούβα! Στον τρίτο όροφο και με τη δυνατότητα να ανέβουμε στην ταράτσα για πανοραμική θέα. Με τις κλασικές γρίλιες, χωρίς τζάμια στα παράθυρα. Καταλαβαίνεις εκεί ότι η θερμοκρασία δεν πέφτει ποτέ. Μια μέρα μόνο που το πρωί είχε μόλις 16 βαθμούς, η σπιτονοικοκυρά παραπονιόταν για frío (κρύο)..
Βγήκαμε για βολτίτσα στο κέντρο μέχρι να μας ετοιμάσουν το γεύμα στο σπίτι, πήραμε μια πρώτη γεύση και επιστρέψαμε για καλό φαγητό και λίγη ξεκούραση. Τα αξιοθέατα στην πόλη αυτή όχι και τόσα πολλά θα έλεγα. Ο καθεδρικός με το σταυρό που θρυλείται ότι τον έφεραν οι Ισπανοί (αν και φτιαγμένος από ντόπιο ξύλο
), το "σπίτι της σοκολάτας", ένας αρχαιολογικός χώρος όπου μπορούσες να δεις τη ζωή των ιθαγενών πριν τους φέρουν τον "πολιτισμό", καθώς και το φρούριο – μουσείο σε στρατηγικό σημείο πάνω από την πόλη.
Μετά το μεσημεριανό - απογευματινό φαγητό και την ξεκούραση λοιπόν, περιπλανηθήκαμε στην πόλη, απολαύσαμε την ηρεμία της, δοκιμάσαμε σοκολάτα, στείλαμε και τα καρτ ποστάλ από το τοπικό ταχυδρομείο σε οικογένειες, φίλους και στο δικό μας σπίτι φυσικά! Το βράδυ δε βγήκαμε για ποτό και χορό, δε χρειάστηκε. Στη διπλανή ταράτσα είχαν μαζευτεί αρκετοί τουρίστες σε οργανωμένη μουσική βραδιά, με αστακούς κτλ, και με μουσικούς να τους διασκεδάζουν. Αυτό που γίνεται αρκετά συχνά δηλαδή, σε μια ακόμη προσπάθεια των Κουβανών να κερδίσουν μαύρα χρήματα από τον τουρισμό. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ θετική, οπότε κι εμείς απολαύσαμε τη μουσική και το γενικότερο κλίμα χωρίς να χρειαστεί να κουνηθούμε καν.
Η επόμενη μέρα είχε ακόμη ένα δυνατό κουβανέζικο πρωινό, και στη συνέχεια τι άλλο, οδήγηση.. Το πρόγραμμα σφιχτό, είπαμε. Αλλά δε μετανιώσαμε. Μέσα από αγροτικούς δρόμους, σε κάποια σημεία παράλληλα με τη θάλασσα, με το απαραίτητο οτοστόπ φυσικά για να πάρουμε πιτσιρικάδες από χωριό σε χωριό, κινούμασταν με τελικό προορισμό της ημέρας το Holguin. Δε θέλαμε όμως να ξανακάνουμε τη διαδρομή που μας είχε φέρει στο Baracoa, οπότε επιλέξαμε να περάσουμε από την πόλη Moa, σε μια περιοχή βιομηχανοποιημένη και με επιβαρυμένο περιβάλλον λόγω της εξόρυξης κοβαλτίου και νικελίου. Κάπως έτσι έμοιαζε η προσέγγιση στην πόλη, πιο μετά το τοπίο ήταν σεληνιακό, τεράστιες εκτάσεις χωρίς ίχνος δέντρου..
Μου θύμισε τις εικόνες που έχω από την περιοχή του Norilsk, στα βόρεια της Σιβηρίας, άλλος ευσεβής τρελός πόθος αυτός@@hydronetta , τι λες κύριε Παναγιώτη; Πάμε για εξορύξεις και κρύο;;
Δε μείναμε φυσικά εκεί, το πρόγραμμα έλεγε μπάνιο στην παραλία Guardalavaca και αργά το απόγευμα άφιξη στο Holguin. Και, παρά τις δυσκολίες της διαδρομής, τις λάθος οδηγίες από κάποιους πριν την παραλία που μας έβγαλαν σε δρόμο απροσπέλαστο και το γεγονός ότι ΚΑΙ στο Holguin το casa που θα μέναμε το είχαν δώσει σε άλλον, όλα πήγαν καλά! Το εννοώ
Μετά από αρκετές ώρες οδήγησης, που όμως για εμάς έχουν πάντα το ενδιαφέρον τους, φτάναμε στην Playa Guardlavaca. Παρκάρισμα σε πάρκινγκ μεγάλου ξενοδοχείου στα κλεφτά, και βουρ για τα υπέροχα τροπικά νερά! Η περιοχή είναι τουριστικά οργανωμένη, με ξενοδοχεία αλά Varadero, καντίνες στην παραλία, δυνατότητες για υποβρύχια εξερεύνηση και τα σχετικά. Εμείς το μόνο που θέλαμε ήταν να απολαύσουμε τη γαλήνη της θάλασσας, να ξεκουραστούμε και να δροσιστούμε, μετά από ώρες μέσα στο αυτοκίνητο και στη ζέστη. Να πω εδώ ότι ο καιρός όσο πήγαινε και γινόταν καλύτερος τη διάρκεια των διακοπών μας στην Κούβα. Τις πρώτες μέρες όχι και πολύ ζεστός, με βροχή μία – δύο φορές. Μετά όλο και λιγότερα σύννεφα, ανεβασμένη θερμοκρασία.. Τις τελευταίες μέρες το θερμόμετρο ήταν μόνιμα στο 30+.. Οπότε, μια τέτοια παραλία άξιζε!
Βραδάκι πλέον, με το αλάτι πάνω μας και την κούραση να γίνεται αισθητή, φθάσαμε έξω από το σπίτι που είχαμε κλείσει στο Holguin. Αφού η αγενής και πονηρή κυρία προσπάθησε να μας πείσει ότι ο προηγούμενος ενοικιαστής δεν είχε φύγει επειδή ήταν άρρωστος (άκου να δεις τι σκέφτηκε), μας πήγε σε άλλο casa. Κάθε εμπόδιο για καλό, που λένε! Το ζευγάρι που μας φιλοξένησε ευγενέστατο, και ο άντρας μιλούσε Ρωσικά. Είχε μείνει στο Krasnodar, την πόλη της γυναίκας μου δηλαδή, για αρκετά χρόνια λόγω δουλειάς, επί Σοβιετικής Ένωσης φυσικά.. Μικρές λεπτομέρειες που μπορούν να σου φτιάξουν την διάθεση και να σε κάνουν να ξεχάσεις τυχόν άσχημες στιγμές..
Την πόλη αυτή δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να τη γνωρίσουμε, οπότε δεν ξέρω τι να σας πω. Απλά περπατήσαμε στο κέντρο εκείνο το βράδυ, μας άρεσε πολύ το διαφορετικό στυλ σε σχέση με άλλες πόλεις της Κούβας. Μας φάνηκε πιο ‘’ευρωπαϊκό’’ μπορώ πω, πιο σύγχρονο. Βέβαια εκεί προσέξαμε και τον ένα και μοναδικό άστεγο σε παγκάκι που έτυχε να δούμε στην Κούβα, ειρωνεία ε;; Καθίσαμε να φάμε και σε μια πιτσαρία, παρέα με μια κατσαρίδα που ήρθε κι έκανε βόλτες για κάποια δευτερόλεπτα στο τραπέζι
Φυσικά το απαραίτητο πρωινό την επομένη, φωτογραφίες με τους χαμογελαστούς οικοδεσπότες και συνέχεια στο γνωστό μας σχέδιο.. Χιλιόμετρα, σχέδιο να κολυμπήσουμε και να απολαύσουμε όλη μέρα την ‘’περίφημη’’ Playa Santa Lucia, και άφιξη αργά το βράδυ στη Santa Clara μόνο για να σπάσει η απόσταση και να κοιμηθούμε πριν επιστρέψουμε Αβάνα για να ξενοικιάσουμε το αυτοκίνητο και να περάσουμε εκεί την τελευταία νύχτα.
Τι είπα, "περίφημη" Playa Santa Lucia;; Αμ δε.. Δεν ξέρω αν φταίει η περίοδος που πήγαμε, αλλά όλη η παραλία ήταν καλυμμένη με τόνους φυκιών, όπως και η θάλασσα..Ξέρω, είναι σύνηθες σε τροπικά νερά, αλλά δε γίνεται να κολυμπήσεις, απλά. Για όσους έχουν πάει στο Μπάλο όταν βγάζει λίγα φύκια, μπορούν να φανταστούν τι γινόταν εδώ. Δεν ξέρω τι μπορεί να κάνουν οι τουρίστες εκεί, μιας και το μέρος έχει πολλά καταλύματα, ίσως όταν είναι γεμάτα τα ξενοδοχεία να υπάρχει τρόπος και να καθαρίζονται οι ακτές, όπως στο Varadero. Δοκιμάσαμε πολλά σημεία σε όλο το μήκος της ακτής, το αποτέλεσμα ήταν αυτό.
Απογοητευμένοι κυριολεκτικά, κάναμε τόσο δρόμο… Όχι τίποτα άλλο θα έπρεπε να βρούμε άλλη παραλία και να καθυστερήσουμε κι άλλο μέχρι τη Santa Clara. Όποιον κι αν ρώτησα δεν κατάλαβα τίποτα, αφού τα Αγγλικά είναι πολυτέλεια. Τι να κάνουμε, πήγαμε σε μια καντίνα, παραγγείλαμε τα τοστ, τις πίτσες και κάτι άλλα και περιμέναμε. Και, ω του θαύματος, δίπλα μου ένας Κινέζος τουρίστας!!! Άκουσε την απελπισμένη μου ερώτηση προς όλους "Is there any beach here without algae?" και μου είπε δύο λέξεις: Playa Coco Μια παραλία 5-6 χιλιόμετρα δυτικά από εκεί που είμασταν, σε κόλπο, προστατευμένη από τους ανέμους και χωρίς φύκια!! Περιττό να σας πω ότι αποδείχτηκε σωτήρια εκείνη η στάση για φαγητό και ο άγιος Κινέζος που βρέθηκε στο δρόμο μας. Διότι μετά από λίγα λεπτά, αντί να επιστρέφουμε άπραγοι και τσατισμένοι προς Santa Clara, εμείς κολυμπούσαμε εδώ: 
Δεν έχω λόγια να περιγράψω την ομορφιά και τη γαλήνη αυτού του μέρους, ήταν ό,τι χρειαζόμασταν εκείνη τη μέρα, και αυτό που θέλαμε να έχουμε την τελευταία μέρα πριν την Αβάνα. Ξεγνοιασιά, ξεκούραση, στιγμές χαλάρωσης.. Βλέπετε, μας περίμεναν άλλα 400 χιλιόμετρα μέχρι τη Santa Clara, κι εκείνο το απόγευμα στη μαγευτική αυτή παραλία αποτέλεσε το "καύσιμο" μας. Κι ας χρειάστηκα μετά πάνω από 5 ώρες μέχρι τον προορισμό στο τέλος της μέρας...
Συνεχίζεται... στο επόμενο κεφάλαιο έχουμε ολίγη από Αβάνα ξανά, και σκόρπιες σκέψεις και συμπεράσματα
“Τι ωραίες μυρωδιές..Α, μυρίζει κακάο!’’
‘’Κοίτα δέντρα, τροπικό δάσος είναι, με κάθε είδους φυτό!’’
Κάπως έτσι τα λέγαμε, όταν το πολύπαθο Geely άρχισε να ανεβαίνει τα βουνά της Sierra de Purial, όπως λέγεται η μία από τις οροσειρές εκεί στα ανατολικά του νησιού. Πυκνή βλάστηση, κακαόδεντρα, μπανανιές, αβοκάντο, καρύδες και τόσα άλλα δέντρα που δε γνωρίζουμε, το μέρος σφύζει από ζωή.
Το Baracoa είναι είναι μια πόλη των 80.000 κατοίκων περίπου, αποτέλεσε την πρώτη πρωτεύουσα της Κούβας και φυσικά ήταν το μέρος όπου κατέπλευσαν οι Ισπανοί "εκπολιτιστές".. Πριν από αυτούς, στην περιοχή όπου τώρα βρίσκεται το Baracoa, είχαν εγκατασταθεί οι Taino, ιθαγενείς πληθυσμοί της Ν. Αμερικής και Καραϊβικής αργότερα. Αυτό ήταν και το μέρος όπου απόγονοί τους συνεχίζουν να βρίσκονται, μιας και Ισπανοί τους εξαφάνισαν σχεδόν από όλο το υπόλοιπο νησί.
Στο κέντρο της πόλης είδαμε την προτομή του Hatuey. Επαναστάτης εναντίον των κατακτητών, αφού οι Ισπανοί είχαν πρώτα κατακτήσει το διπλανό νησί που τώρα βρίσκονται η Αϊτή και το Πουέρτο Ρίκο (Hispaniola), απέπλευσε για να προειδοποιήσει – βοηθήσει τους ιθαγενείς στην Κούβα για το κακό που ερχότανε. Δεν κατάφερε να τους πείσει αρκετά ως φαίνεται (ήθελαν "πολιτισμό" και μπορεί να φαινόταν "γραφικός" ο τύπος που έλεγε στους αθώους αυτό που δεν ήθελαν να ακούσουν… κάτι μου θυμίζει αυτό
). Αποτέλεσμα, να αποτύχει τελικά στις μάχες εναντίον των Ισπανών στο Baracoa, να συλληφθεί και να καεί ζωντανός. Του έδωσαν βέβαια την ευκαιρία να γίνει χριστιανός για να πάει στον παράδεισο, αλλά ‘’Αφού αυτοί που μας σκοτώνουν πάνε στον παράδεισο, εγώ θέλω να πάω κόλαση’’… Το αποτέλεσμα δε θα άλλαζε, απλά ίσως να μνημονευόταν ως μέγα επίτευγμα της θρησκείας μας που προσηλύτισε έναν "άθεο". Ας μην επεκταθώ.. Η διαδρομή προς αυτή την άκρη της Κούβας λοιπόν, πραγματικά αποζημιώνει! Το οδόστρωμα πολύ καλύτερο απ’ όσο περιμέναμε, μετά την εμπειρία Pilon – Santiago de Cuba όλα φαινόντουσαν autobahn (μέχρι να ζήσουμε και την εμπειρία Baracoa– Moa από τοπικό χωματόδρομο στη βόρεια πλευρά του νησιού
). Κατάφυτες οροσειρές, ένιωθες την υγρασία, τη ζέστη και το τροπικό κλίμα. Νέφη και ήλιος εναλλάσσονταν, οι ντόπιοι βρίσκονταν σε κάθε πιθανό καλό σημείο για φωτογράφιση, με κάθε πιθανό προϊόν προς πώληση. Από σοκολάτες και μπανάνες, μέχρι κρεμμύδια, ντομάτες, πούρα, ρούμι, πορτοκάλια, και δε θυμάμαι τι άλλο. Αναγκαστικά σταμάτησα λιγάκι πιο πέρα, άφησα την Alyona στο αυτοκίνητο και κατέβηκα να τραβήξω μερικές λήψεις των υπέροχων βουνών. Να τι αντίκρισα εν ριπή οφθαλμού τριγύρω από το αμάξι: 
Επέμεναν όλοι, ο καθένας με τα δικά του προϊόντα. Ευτυχώς που είναι καλοί άνθρωποι, έχουν και το σχετικό φόβο της κυβέρνησής τους και δε σε ενοχλούν παραπάνω, ας πούμε να κλέψουν ή να σε αναγκάσουν να αγοράσεις.
Στην πόλη φτάσαμε μεσημεράκι. Το casa μας περίμενε, και ήταν από τα καλύτερα που μείναμε στην Κούβα! Στον τρίτο όροφο και με τη δυνατότητα να ανέβουμε στην ταράτσα για πανοραμική θέα. Με τις κλασικές γρίλιες, χωρίς τζάμια στα παράθυρα. Καταλαβαίνεις εκεί ότι η θερμοκρασία δεν πέφτει ποτέ. Μια μέρα μόνο που το πρωί είχε μόλις 16 βαθμούς, η σπιτονοικοκυρά παραπονιόταν για frío (κρύο)..
Βγήκαμε για βολτίτσα στο κέντρο μέχρι να μας ετοιμάσουν το γεύμα στο σπίτι, πήραμε μια πρώτη γεύση και επιστρέψαμε για καλό φαγητό και λίγη ξεκούραση. Τα αξιοθέατα στην πόλη αυτή όχι και τόσα πολλά θα έλεγα. Ο καθεδρικός με το σταυρό που θρυλείται ότι τον έφεραν οι Ισπανοί (αν και φτιαγμένος από ντόπιο ξύλο
), το "σπίτι της σοκολάτας", ένας αρχαιολογικός χώρος όπου μπορούσες να δεις τη ζωή των ιθαγενών πριν τους φέρουν τον "πολιτισμό", καθώς και το φρούριο – μουσείο σε στρατηγικό σημείο πάνω από την πόλη.Μετά το μεσημεριανό - απογευματινό φαγητό και την ξεκούραση λοιπόν, περιπλανηθήκαμε στην πόλη, απολαύσαμε την ηρεμία της, δοκιμάσαμε σοκολάτα, στείλαμε και τα καρτ ποστάλ από το τοπικό ταχυδρομείο σε οικογένειες, φίλους και στο δικό μας σπίτι φυσικά! Το βράδυ δε βγήκαμε για ποτό και χορό, δε χρειάστηκε. Στη διπλανή ταράτσα είχαν μαζευτεί αρκετοί τουρίστες σε οργανωμένη μουσική βραδιά, με αστακούς κτλ, και με μουσικούς να τους διασκεδάζουν. Αυτό που γίνεται αρκετά συχνά δηλαδή, σε μια ακόμη προσπάθεια των Κουβανών να κερδίσουν μαύρα χρήματα από τον τουρισμό. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ θετική, οπότε κι εμείς απολαύσαμε τη μουσική και το γενικότερο κλίμα χωρίς να χρειαστεί να κουνηθούμε καν.
Η επόμενη μέρα είχε ακόμη ένα δυνατό κουβανέζικο πρωινό, και στη συνέχεια τι άλλο, οδήγηση.. Το πρόγραμμα σφιχτό, είπαμε. Αλλά δε μετανιώσαμε. Μέσα από αγροτικούς δρόμους, σε κάποια σημεία παράλληλα με τη θάλασσα, με το απαραίτητο οτοστόπ φυσικά για να πάρουμε πιτσιρικάδες από χωριό σε χωριό, κινούμασταν με τελικό προορισμό της ημέρας το Holguin. Δε θέλαμε όμως να ξανακάνουμε τη διαδρομή που μας είχε φέρει στο Baracoa, οπότε επιλέξαμε να περάσουμε από την πόλη Moa, σε μια περιοχή βιομηχανοποιημένη και με επιβαρυμένο περιβάλλον λόγω της εξόρυξης κοβαλτίου και νικελίου. Κάπως έτσι έμοιαζε η προσέγγιση στην πόλη, πιο μετά το τοπίο ήταν σεληνιακό, τεράστιες εκτάσεις χωρίς ίχνος δέντρου..
Μου θύμισε τις εικόνες που έχω από την περιοχή του Norilsk, στα βόρεια της Σιβηρίας, άλλος ευσεβής τρελός πόθος αυτός
@@hydronetta , τι λες κύριε Παναγιώτη; Πάμε για εξορύξεις και κρύο;; Δε μείναμε φυσικά εκεί, το πρόγραμμα έλεγε μπάνιο στην παραλία Guardalavaca και αργά το απόγευμα άφιξη στο Holguin. Και, παρά τις δυσκολίες της διαδρομής, τις λάθος οδηγίες από κάποιους πριν την παραλία που μας έβγαλαν σε δρόμο απροσπέλαστο και το γεγονός ότι ΚΑΙ στο Holguin το casa που θα μέναμε το είχαν δώσει σε άλλον, όλα πήγαν καλά! Το εννοώ
Μετά από αρκετές ώρες οδήγησης, που όμως για εμάς έχουν πάντα το ενδιαφέρον τους, φτάναμε στην Playa Guardlavaca. Παρκάρισμα σε πάρκινγκ μεγάλου ξενοδοχείου στα κλεφτά, και βουρ για τα υπέροχα τροπικά νερά! Η περιοχή είναι τουριστικά οργανωμένη, με ξενοδοχεία αλά Varadero, καντίνες στην παραλία, δυνατότητες για υποβρύχια εξερεύνηση και τα σχετικά. Εμείς το μόνο που θέλαμε ήταν να απολαύσουμε τη γαλήνη της θάλασσας, να ξεκουραστούμε και να δροσιστούμε, μετά από ώρες μέσα στο αυτοκίνητο και στη ζέστη. Να πω εδώ ότι ο καιρός όσο πήγαινε και γινόταν καλύτερος τη διάρκεια των διακοπών μας στην Κούβα. Τις πρώτες μέρες όχι και πολύ ζεστός, με βροχή μία – δύο φορές. Μετά όλο και λιγότερα σύννεφα, ανεβασμένη θερμοκρασία.. Τις τελευταίες μέρες το θερμόμετρο ήταν μόνιμα στο 30+.. Οπότε, μια τέτοια παραλία άξιζε!
Βραδάκι πλέον, με το αλάτι πάνω μας και την κούραση να γίνεται αισθητή, φθάσαμε έξω από το σπίτι που είχαμε κλείσει στο Holguin. Αφού η αγενής και πονηρή κυρία προσπάθησε να μας πείσει ότι ο προηγούμενος ενοικιαστής δεν είχε φύγει επειδή ήταν άρρωστος (άκου να δεις τι σκέφτηκε), μας πήγε σε άλλο casa. Κάθε εμπόδιο για καλό, που λένε! Το ζευγάρι που μας φιλοξένησε ευγενέστατο, και ο άντρας μιλούσε Ρωσικά. Είχε μείνει στο Krasnodar, την πόλη της γυναίκας μου δηλαδή, για αρκετά χρόνια λόγω δουλειάς, επί Σοβιετικής Ένωσης φυσικά.. Μικρές λεπτομέρειες που μπορούν να σου φτιάξουν την διάθεση και να σε κάνουν να ξεχάσεις τυχόν άσχημες στιγμές..
Την πόλη αυτή δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να τη γνωρίσουμε, οπότε δεν ξέρω τι να σας πω. Απλά περπατήσαμε στο κέντρο εκείνο το βράδυ, μας άρεσε πολύ το διαφορετικό στυλ σε σχέση με άλλες πόλεις της Κούβας. Μας φάνηκε πιο ‘’ευρωπαϊκό’’ μπορώ πω, πιο σύγχρονο. Βέβαια εκεί προσέξαμε και τον ένα και μοναδικό άστεγο σε παγκάκι που έτυχε να δούμε στην Κούβα, ειρωνεία ε;; Καθίσαμε να φάμε και σε μια πιτσαρία, παρέα με μια κατσαρίδα που ήρθε κι έκανε βόλτες για κάποια δευτερόλεπτα στο τραπέζι
Φυσικά το απαραίτητο πρωινό την επομένη, φωτογραφίες με τους χαμογελαστούς οικοδεσπότες και συνέχεια στο γνωστό μας σχέδιο.. Χιλιόμετρα, σχέδιο να κολυμπήσουμε και να απολαύσουμε όλη μέρα την ‘’περίφημη’’ Playa Santa Lucia, και άφιξη αργά το βράδυ στη Santa Clara μόνο για να σπάσει η απόσταση και να κοιμηθούμε πριν επιστρέψουμε Αβάνα για να ξενοικιάσουμε το αυτοκίνητο και να περάσουμε εκεί την τελευταία νύχτα.
Τι είπα, "περίφημη" Playa Santa Lucia;; Αμ δε.. Δεν ξέρω αν φταίει η περίοδος που πήγαμε, αλλά όλη η παραλία ήταν καλυμμένη με τόνους φυκιών, όπως και η θάλασσα..Ξέρω, είναι σύνηθες σε τροπικά νερά, αλλά δε γίνεται να κολυμπήσεις, απλά. Για όσους έχουν πάει στο Μπάλο όταν βγάζει λίγα φύκια, μπορούν να φανταστούν τι γινόταν εδώ. Δεν ξέρω τι μπορεί να κάνουν οι τουρίστες εκεί, μιας και το μέρος έχει πολλά καταλύματα, ίσως όταν είναι γεμάτα τα ξενοδοχεία να υπάρχει τρόπος και να καθαρίζονται οι ακτές, όπως στο Varadero. Δοκιμάσαμε πολλά σημεία σε όλο το μήκος της ακτής, το αποτέλεσμα ήταν αυτό.
Απογοητευμένοι κυριολεκτικά, κάναμε τόσο δρόμο… Όχι τίποτα άλλο θα έπρεπε να βρούμε άλλη παραλία και να καθυστερήσουμε κι άλλο μέχρι τη Santa Clara. Όποιον κι αν ρώτησα δεν κατάλαβα τίποτα, αφού τα Αγγλικά είναι πολυτέλεια. Τι να κάνουμε, πήγαμε σε μια καντίνα, παραγγείλαμε τα τοστ, τις πίτσες και κάτι άλλα και περιμέναμε. Και, ω του θαύματος, δίπλα μου ένας Κινέζος τουρίστας!!! Άκουσε την απελπισμένη μου ερώτηση προς όλους "Is there any beach here without algae?" και μου είπε δύο λέξεις: Playa Coco
Μια παραλία 5-6 χιλιόμετρα δυτικά από εκεί που είμασταν, σε κόλπο, προστατευμένη από τους ανέμους και χωρίς φύκια!! Περιττό να σας πω ότι αποδείχτηκε σωτήρια εκείνη η στάση για φαγητό και ο άγιος Κινέζος που βρέθηκε στο δρόμο μας. Διότι μετά από λίγα λεπτά, αντί να επιστρέφουμε άπραγοι και τσατισμένοι προς Santa Clara, εμείς κολυμπούσαμε εδώ: 
Δεν έχω λόγια να περιγράψω την ομορφιά και τη γαλήνη αυτού του μέρους, ήταν ό,τι χρειαζόμασταν εκείνη τη μέρα, και αυτό που θέλαμε να έχουμε την τελευταία μέρα πριν την Αβάνα. Ξεγνοιασιά, ξεκούραση, στιγμές χαλάρωσης.. Βλέπετε, μας περίμεναν άλλα 400 χιλιόμετρα μέχρι τη Santa Clara, κι εκείνο το απόγευμα στη μαγευτική αυτή παραλία αποτέλεσε το "καύσιμο" μας. Κι ας χρειάστηκα μετά πάνω από 5 ώρες μέχρι τον προορισμό στο τέλος της μέρας...
Συνεχίζεται... στο επόμενο κεφάλαιο έχουμε ολίγη από Αβάνα ξανά, και σκόρπιες σκέψεις και συμπεράσματα
Last edited:
Στο Piral del Rio επιστρέψαμε και την επόμενη μέρα, μετά τις βόλτες στο Vinales και πριν οδηγήσουμε προς κεντρική και ανατολική Κούβα. Εδώ οι φωτογραφίες από την αποικιακού στυλ αυτή πόλη με τα όμορφα χρωματιστά κτίρια, όπως και από τη φυτεία που ξεναγηθήκαμε.
