Τουρκία Κωνσταντινούπολη ... by foot

[Action]

Η ώρα ήταν περασμένη και πεινούσαμε σα λύκοι! Το πιο κοντινό προτεινόμενο εστιατόριο στη περιοχή, το Soultanahmet Kofteci. Πολύ καλή επιλογή για κεφτεδάκια και ευχαριστούμε πολύ όλα τα μέλη για τη πρότασή τους (καλά μη το δένετε και κόμπο ότι μπορούσαμε να αξιολογήσουμε 100% το φαγητό, θα μπορούσαμε να είχαμε φάει ο ένας τον άλλο μέχρι να φτάσουμε). Αν και είχε αρκετό κόσμο όταν μπήκαμε, στη πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι, το φαγητό ήρθε σχετικά γρήγορα και δεν έμεινε ψιχουλάκι. Δε μπορώ να πω το ίδιο όμως για το σιμιγδαλένιο τους χαλβά (και αυτό είναι αντικειμενικό που σας λέω και όχι γιατί είχαμε χορτάσει, εντάξει; ). Ήταν ξανθός και άγλυκος. Καμία σχέση δηλαδή με του μπαμπά μου, που χρησιμοποιεί και λίγο αλεύρι, βάζει ότι σιροπάκι από γλυκό του κουταλιού μας έχει μείνει για να πάρει το αντίστοιχο άρωμα, γαρύφαλο κανέλα και λοιπά μπαχαρικά και τον καίει μέχρι που παίρνει βαθύ σοκολατιένιο χρώμα (εντάξει εντάξει σταματάω, αλλά ο χαλβάς που φτιάχνει ο μπαμπάς μου είναι ο καλύτερος του κόσμου και απλά το αντιπαραθέτω για να σας αποδείξω πόσο αντικειμενική είναι η κρίση μου). ‘’Ο μπαμπάς σου;;; και όοοοοχι η μαμά σου;;;’’ ρωτάει η Μαρίνα και εγώ της κλείνω το μάτι καταφατικά, παίρνοντας ύφος χιλίων καρδιναλίων, ενόσω εγκαταλείπαμε το τραπέζι.

-Τι έχει το πρόγραμμα μπαρμπαστρούμφ;

- Μα τον περίπατο Νο3

- Νο 3;

- Από το Μπεγιαζίτ στον Πύργο του Γαλατά

- Και είναι πολύ αυτό;

- Μιάμιση ώρα … λέει εδώ

- Κατάλαβα , και ανασήκωσε το φρύδι.

Είχαμε αποφασίσει να εφαρμόσουμε τους περιπάτους του οδηγού το απόγευμα. Αυτό σημαίνει ότι θα χάναμε εκ των πραγμάτων μουσεία και άλλα ενδιαφέροντα αξιοθέατα που θα βρίσκαμε στο δρόμο μας (θα ήταν εις γνώσιν μας κλειστά, όχι όπως τα πρωινά), μα πιστέψτε με, πρώτη φορά στη πόλη, απλά βλέπεις τα κύρια και βασικά. Και ύστερα περπατάς και παίρνεις μία γεύση και μόνο για τις περιοχές και το τι άλλο θα μπορούσες να επισκεφτείς αν είχες περισσότερο χρόνο, αφήνοντας ως άλλος κοντορεβυθούλης σημαδάκια για να σου δείχνουν το δρόμο της επιστροφής.

Ενδιαφέρουσα η βόλτα στις γειτονιές του Μπεγιαζίτ … ενδιαφέρουσα και η ανηφόρα! Ένας κόσμος εντελώς διαφορετικός μέσα στα μικρά στενάκια, στα μαγαζάκια και στην υπαίθρια αγορά. Και όμως τόσο κοντά μας, μόλις μια ανάσα απόσταση. Άνθρωποι όλων των ηλικιών τελείωναν τις βάρδιες τους και μάζευαν τη πραμάτεια τους. Στενά γεμάτα με βιοτεχνίες επεξεργασίας δέρματος, επίπλων, ρούχων, σκευών οικιακής χρήσεως. Οι παραξενεμένες ματιές των ντόπιων στα τρία όντα με τις τεράστιες φωτογραφικές μηχανές μας έκαναν να σκεφτούμε ότι δε διαλέγουν τη συγκεκριμένη περιοχή τουρίστες για περπάτημα. Η διαπεραστική παραπονεμένη ματιά ενός γεροδεμένου αγοριού που χειριζόταν ένα είδος πρέσας στο ισόγειο μιας τέτοιας βιοτεχνίας είναι ο λόγος που κατέβασα τη μηχανή μου και την έκλεισα. Άρα λοιπόν δε θα δείτε φωτογραφίες σε αυτή τη φάση, μα ούτε και τα παιδιά είχαν κλικ εδώ, παράξενο! Και ούτε μιλούσαμε μεταξύ μας ιδιαίτερα! Σίγουρα ο καθένας για τους δικούς του λόγους!

Η ματιά του… τόσο πονεμένη! Που μου θύμισε δύο άλλα ζευγάρια μάτια στη Σμύρνη το 2010, όταν περάσαμε απέναντι, ενώ συμμετείχαμε σε μια διήμερη οργανωμένη εκδρομή από τη Χίο. Ο Ταχίρ (συμμαθητής και γείτονας της μαμάς μου) ήρθε να μας παραλάβει από το ξενοδοχείο όπου μέναμε, μας ξενάγησε στο τοπικό παζάρι και έπειτα πήγαμε στο Κορδελιό να βρούμε σε πρώτη φάση τη γυναίκα του και έπειτα τους συγγενείς του, που όλοι μαζί είχαν σπίτια σε μια γειτονιά, όντας σε όλους γνωστή ως η γειτονιά των Παργινών. Με τα γεγονότα των Σεπτεμβριανών οι χριστιανοί Παργινοί άρχισαν έναν αγώνα καταδίωξης και σφαγής όλων των μουσουλμάνων Παργινών που είχαν μείνει στη περιοχή από την εποχή της τουρκοκρατίας. Φίλοι και γείτονες, μεγαλωμένοι για γενεές μαζί, έβρισκαν διάφορους τρόπους για να τους πάρουν τη ζωή και εν συνεχεία τη περιουσία, ανεβάζοντας τους π.χ. στα δέντρα για να τους βοηθήσουν να κόψουν τους καρπούς, ενώ εκείνοι τους πυροβολούσαν σκοτώνοντάς τους από κάτω. Εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους με τη βία και φυγαδεύτηκαν υπό το φόβο του θανάτου, βρίσκοντας οποιοδήποτε μέσο για να γυρίσουν υποτίθεται στη ‘’μαμά’’ πατρίδα. Τούρκοι για τους Έλληνες και Έλληνες για τους Τούρκους. Έφτιαξαν τη ζωή τους από την αρχή και όταν η κυβέρνηση τους το επέτρεψε, άρχισαν οι νεότεροι να ταξιδεύουν προς τη (γι’αυτούς) πατρίδα. Για τη φιλοξενία τους δεν έχω λόγια. Η δε μητέρα του Ταχίρ μόλις έμαθε ότι θα πηγαίναμε, του είχε πει να μη μας αφήσει να φύγουμε αν δεν μας έβλεπε. Μια γιαγιά χωρίς χαρτιά (ανύπαρκτη για τον επίγειο κόσμο) που δε μιλούσε γρι Τουρκικά. Η συννενόηση με τα εγγόνια της αδύνατη, εκτός και προσφερόταν η νύφη ή ο γιος της να κάνει τη μετάφραση. Άνθρωποι χωρίς ταυτότητα, άνθρωποι χωρίς πατρίδα. Συνέχεια με ρωτούσε για τη γιαγιά μου, τη καλή παιδική της φίλη και το παππού μου και δε παρέλειπε να αναφέρει συχνά πυκνά την εγγονή της που έγινε μοντέλο και τώρα πια ζει στην Ελλάδα φουσκώνοντας με περηφάνεια.

Δε ξέρω τι περίεργος συνειρμός ήταν αυτός που έκανα, μα τα μάτια του είχαν την ίδια μελαγχολία, το ίδιο παράπονο, την ίδια λαχτάρα, την ίδια λύπη.

Περιπλανηθήκαμε μέχρι τη στάση του τράμ στο Μπεγιαζίτ

το μουσείο καλλιγραφίας και το πανεπιστήμιο

και πήραμε το δρόμο για το Σουλειμάνιγε Τζαμί

η θέα στο Πύργο του Γαλατά εξαιρετική από εδώ επάνω

τα στενά γύρω από τη μεγάλη αγορά έσφυζαν από ζωή καθότι εδώ ψωνίζουν οι ντόπιοι (μη ρωτάτε για τη καθαριότητα! )

περάσαμε την υπόγεια διάβαση, όπου με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι διαθέτει κλιματισμό και μάλιστα τελευταίας τεχνολογίας

η γέφυρα του γαλατά εμπρός μας

δε το λες και καθαρό το νερό αυτό

που είναι ο καλόγηρος με το ψάρι είπαμε; κανείς μας δεν ήταν διατεθειμένος να τον ψάξει, ανεβήκαμε από πάνω για να έχουμε μερικές λήψεις εδώ

και να το Μπέγιογλου

παρακάμψαμε τη ψαραγορά και περάσαμε απέναντι παίρνοντας το υπόγειο τρένο με κατεύθυνση τη πλατεία Τούνελ ( ο υπόγειος ήταν ο τρίτος στο κόσμο που λειτούργησε το 1876 μετά από αυτούς του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης)

το τέλος (ή η αρχή ) της Ιστικλάλ

για να γυρίσουμε πίσω στη λεωφόρο Γκαλίπ Ντέντε και να αρχίζουμε να κατηφορίζουμε για το Πύργο του Γαλατά

και όταν φτάσαμε διαπιστώσαμε ότι και εκεί ήταν κλειστά! Έεεεεεελλλλλααααααααααα! Ας πρωτοτυπήσουμε για μια φορά σήμερα!!!

o πολύ ευγενικός φύλακας μας έδωσε μία κάρτα, σημειώσαμε πάνω τα τηλέφωνα για να κάνουμε κράτηση σε περίπτωση που θα θέλαμε να έρθουμε την επόμενη. Και γιατί κράτηση; Γιατί η ουρά αναμονής για τραπέζι αγγίζει τη μία ώρα. Μας διαβεβαίωσε ότι αν ανεβαίναμε στην ώρα μας, ο πύργος παραμένει ανοικτός ΜΟΝΟ για όσους είναι ήδη μέσα μέχρι τις δώδεκα, άρα θα μπορούσαμε να απολαύσουμε τη θέα για ώρες. Τον ευχαριστήσαμε και πήραμε το δρόμο της της επιστροφής

Το σχέδιο ήταν να φτάσουμε πάλι στη γέφυρα και από εκεί να παίρναμε ένα ταξί για να μεταφέρει τα κουφάρια μας στο ξενοδοχείο. Και επειδή τα σχέδια φτιάχνονται για να χαλάνε, ένα ''and nothing else matters'' λειτούργησε ως φλογέρα και εμείς ως υπνωτισμένοι προσγειωθήκαμε στις καρέκλες ενός ξενοδοχείου μέσα σε ένα στενό (ο Θεός να το κάνει μπαράκι) με μια γιγαντοοθόνη για αθλητικά στο βάθος, φλοράλ μαξιλάρια, κεράκια στα τραπεζάκια και ένα ηχείο να κρέμεται από αυτή εδώ τη σκάλα

Το είδαμε παρακμιακό αλλά λέμε δε βαριέσαι, έχει τη τελειότερη μουσική. Μπύρες θέλουμε είπαμε και μία πίτσα.

Και μας φέρνει τις πιο παγωμένες μπύρες που ήπιαμε σε όλο το ταξίδι με ποτήρια που άχνιζαν και τη πιο υπέροχη πίτσα, ψημένη σε ξυλόφουρνο. Η ανταμοιβή του γκαντέμη. Yeeeeeeeeeessssssssss!!!!!!!!!!!!
Σηκωθήκαμε να φύγουμε κατά τη μία, αφού είχαμε μείνει τελευταίοι και ο μακρυμάλλης ιδιοκτήτης τυπάς άρχισε να παίζει disco, μπας και πάμε σπίτια μας καμιά φορά και εκείνοι επιτέλους για ύπνο!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Action]

Να’μαστε λοιπόν στο λεωφορείο δώδεκα παρά κάτι, μπαίνουν τα πράγματα και η Μαρίνα καταφθάνει τελευταία και καταιδρωμένη. Η πρώτη μία ώρα περίπου περνά ευχάριστα, είχα να δω και το Πάνο καιρό, πες και πες μπήκαμε στην Ήπειρο. Μετά το φως εχάθη, για να επανέλθει με την ανατολή πια και τη καζούρα έτοιμη και από τους δυο, ότι και καλά κοιμόμουνα σε όλη τη διαδρομή και εκείνοι με προσέχανε λέει και τρίχες, συκοφαντίες, εντάξει ίσως κοιμήθηκα λίγο παραπάνω από εκείνους, τι το κάνανε τώρα θέμα με σχόλια στις φωτογραφίες του τύπου ‘’όσο εσύ κοιμόσουν’’ … (αν ξέρανε ότι φοιτήτρια μέχρι και στον ηλεκτρικό τα έκλεινα τα ματάκια μου για λίγο, δε θα με ξέπλενε ούτε ο Αχελώος που λένε και στο χωριό μου!!!)

Σύνορα επιτέλους, άντε να αρχίσουν να τεντώνονται οι καταταλαιπωρημένοι του ύπνου (!) και να αρχίσουν να σηκώνονται οι καθιστοί για να ξεπιαστούν.

Αφού φάγαμε καμιά ωρίτσα στα σύνορα (και βάλε πλάκα πλάκα) βγήκαμε στην εθνική. Εεεεε μετά, άρχισε να τρελαίνεται το gps. Δε καταλάβαμε τι θέμα είχε ακριβώς, αλλά για να βγούμε στο σωστό δρόμο για το Saray ακολουθήσαμε ένα άλλο αυτοκίνητο που ο ευγενέστατος οδηγός του προσφέρθηκε να μας βοηθήσει (υπόψιν πινακίδες πουθενά για τη συγκεκριμένη πόλη, παρά μόνο πολύ κοντά της – ''καημένη, ήθελες να οδηγήσεις σε αυτό το δρόμο εεε;'' σκεφτόμουνα, ''πάλι καλά που ακυρώσαμε την σκέψη για ενοικίαση αυτοκινήτου για την επιστροφή μας από τη Κωνσταντινούπολη τη τελευταία ημέρα του φεστιβάλ, δε θα βρίσκαμε σίγουρα άκρη''). Φυσικά φωτογράφιζα ότι περνούσε και πετούσε με ενθουσιασμό, όταν κατάλαβα ότι θα έπρεπε να χαλαρώσω σιγά σιγά σεβόμενη τη ταλαιπωρία των υπολοίπων, που δε με κοιτούσαν με τον ίδιο ενθουσιασμό ομολογουμένως.

Άφιξη στο ξενοδοχείο, μετά από 2ο γύρο περιπλάνησης, μέσα στη πόλη αυτή τη φορά, με σωτήρα τον πολύ άξιο όπως αποδείχτηκε στη πορεία τούρκο συνοδό του Ελληνικού γκρουπ για το φεστιβάλ, όταν του τηλεφώνησε ο φαινομενικά ψύχραιμος οδηγός μας λέγοντάς του ότι έχουμε χαθεί (!).

Εδώ να εξηγήσω ότι οι ομάδες που συμμετέχουν σε φεστιβάλ παραδοσιακών χορών φιλοξενούνται από το Δήμο που το διοργανώνει. Αυτό σημαίνει ότι κανονίζει ο Δήμος τα πάντα, ξενοδοχείο, φαγητό, δραστηριότητες, ξεναγήσεις, χορευτικό πρόγραμμα. Σε κάποια φεστιβάλ το γκρουπ συμμετέχει χρηματικά σε μικρό ποσοστό, σε άλλα όχι. Έτσι πας όπου σε πάνε, κοιμάσαι όπου σε βάζουν και τρως ότι σου δίνουν.

να και ο επίσημος τούρκος συνοδός του γκρουπ μας, την επόμενη μας κατατόπισε πολύ καλά για να βρούμε το ξενοδοχείο εύκολα και μας έδωσε ότι πληροφορίες θεωρούσε εκείνος ότι θα έπρεπε να γνωρίζαμε ... δε τον διέκοψα ... που να εξηγούσα τώρα τις άπειρες σελίδες που έχουν γραφτεί για τη πόλη του στο forum

δοκίμασα πρώτα τη σούπα, ρεβυθάδα, τέλεια. Πρώτα την έφαγα και μετά θυμήθηκα ότι θα έπρεπε να έχω μία αναμνηστική του δίσκου του φαγητού

με αυτό το ξινόγαλο ξετρελάθηκα, απίστευτο σε γεύση και εξαιρετικά ελαφρύ. Ούτε ξέρω πόσα ήπια από δαύτα μέχρι να εγκαταλείψουμε τη χώρα

να και οι γείτονες στη τραπεζαρία

Δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο να δείξει η συγκεκριμένη πόλη, είχε όμως δήμαρχο ικανότατο και πολύ δυναμικό που προσπαθούσε όσο μπορούσε.

υπήρχε μία συμπαθητική πλατεία ο μοναδικός χώρος συνάθροισης όπως όλα έδειχναν, με κάτι αρχαία στην άκρη για ντεκόρ, που κανείς δεν ήξερε να μας πει απολύτως τίποτα για αυτά. Είχαν βέβαια ταμπέλες όπως θα διαπιστώσετε, σιντριβάν για τη βρυσούλα, κτλ κτλ ... έφευγες απόλυτα καταρτισμένος θα έλεγα (!)

τα παιδιά βρήκαν την αφίσα του φεστιβάλ και να στη μία φωτογραφία ο Βασίλης, δικός τους συνχορευτής, οι μηχανές πήραν φωτιά

φτωχή η πόλη, αλλά τα μηχανήματα συναλλαγών των τραπεζών τελευταίας τεχνολογίας

άνθρωποι που ψάχνουν στα χαλάσματα

και ο ανύπαρκτος κατ'εμέ αλλά και για όλους τους δορυφόρους του πλανήτη υπεραστικός σταθμός λεωφορείων

Περιπλανηθήκαμε για λίγο πριν πέσουμε για ύπνο. Σε αργούς ρυθμούς η πόλη με αρκετά μέρη για φαγητό και γλυκίσματα παντός είδους. Έτσι μπήκαμε μέσα σε ένα ζαχαροπλαστείο για να πάρουμε κάτι στο χέρι. Έλα όμως που δεν είχαμε κάνει συνάλλαγμα ακόμη. Να επιμένουμε να τον πληρώσουμε σε ευρώ και να επιμένει να μας τα κάνει δώρο. Δε πειράζει πρέπει να έλεγε στη γλώσσα του, είναι λίγα, σας τα δωρίζω, να γλυκαθείτε από εμένα. Βασικά θέλω να σκέφτομαι ότι αυτό θα έλεγε και ότι δε μας έβριζε, γιατί χαμογελούσε συνεχώς ... λες; .... μπααα .... ας καληνυχτίσουμε το Saray, από αύριο στη Πόλη!!!

 

[vasnorth]

Πολύ ωραία η ιστορία σου Action. Νεανική, πρωτότυπη και πολύ ενδιαφέρουσα.
Θυμάμαι που μου είχες στείλει πμ και ρωτούσες για το Saray αλλά όπως το είπες, δεν απάντησα γιατί δεν ήξερα καν ότι υπάρχει σαν πόλη.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[Action]

Πολύ ωραία η ιστορία σου Action. Νεανική, πρωτότυπη και πολύ ενδιαφέρουσα.
Θυμάμαι που μου είχες στείλει πμ και ρωτούσες για το Saray αλλά όπως το είπες, δεν απάντησα γιατί δεν ήξερα καν ότι υπάρχει σαν πόλη.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

Ευχαριστώ πολύ! όπως και το περίμενα! (η συνέχεια έχει πολλές γκάφες δικές μου φυσικά γιατί εγώ ήμουν υπεύθυνη για το που θα πάμε, τι θα δούμε και πότε / αφού δεν είχα ξαναπάει δε γνώριζα τις αποστάσεις και το χρόνο που χρειάζεσαι για το κάθε ένα - ενημερώθηκα όσο καλύτερα μπορούσα - το πλάνο μου βγήκε στο τέλος κατά 90% δε λέω, αλλά ένα γερμανικό παρατσούκλι το φορτώθηκα / σε γενικές γραμμές γελάσαμε πολύ περπατήσαμε πολύ και είδαμε πολλά, θα το ξαναέκανα)

 

[vasnorth]

η συνέχεια έχει πολλές γκάφες δικές μου φυσικά γιατί εγώ ήμουν υπεύθυνη για το που θα πάμε, τι θα δούμε και πότε

Πολύ ωραία! μας προετοιμάζεις για το τι θα ακολουθήσει!
Οι γκάφες και τα ωραία απρόοπτα είναι που μας μένουν τελικά μετά από ενα ταξίδι και τα θυμόμαστε μετά από χρόνια με μιά γλυκειά νοσταλγία.
Έχω μόνο μία απορία γιατί όσο και να προσπάθησα κάπου το έχασα. Τη διαδρομή την κάνατε αρχικά νομίζω με λεωφορείο, αλλά μετά γράφεις για gps και καταλαβαίνω ότι είχατε αυτοκίνητο. Ή κάνω λάθος?

 

[Action]

Πολύ ωραία! μας προετοιμάζεις για το τι θα ακολουθήσει!
Οι γκάφες και τα ωραία απρόοπτα είναι που μας μένουν τελικά μετά από ενα ταξίδι και τα θυμόμαστε μετά από χρόνια με μιά γλυκειά νοσταλγία.
Έχω μόνο μία απορία γιατί όσο και να προσπάθησα κάπου το έχασα. Τη διαδρομή την κάνατε αρχικά νομίζω με λεωφορείο, αλλά μετά γράφεις για gps και καταλαβαίνω ότι είχατε αυτοκίνητο. Ή κάνω λάθος?

συγνώμη αν σας μπερδεύω, του λεωφορείου ήταν το gps, απλά βίωνα όλα τα καθέκαστα γιατί η θέση μου ήταν πίσω από τον οδηγό

 

[Action]

Ημέρα 1η

Πρωινό ξύπνημα πακετάρουμε και στο λεπτό βρεθήκαμε στην αίθουσα του πρωινού. Μια και έχω αντικαταστήσει το καφέ, άρχισα να γεμίζω τη κούπα μου με τσάι, η οποία εξαφανίστηκε από τα χέρια μου εν ριπή οφθαλμού από τον υπεύθυνο, αφήνοντάς με να τον κοιτάω με το γνωστό βλέμμα της αγελάδας. Πριν προλάβω να τον ρωτήσω ‘’γιατί’’ μου γεμίζει μία άλλη, μισή τσάι, μισή νερό. Σε δευτερόλεπτα το μυαλό μου ταξίδεψε στη Σμύρνη όταν ο Ταχίρ με τη γυναίκα του (οικογενειακοί μας φίλοι) μας είχαν κάνει δώρο ένα διπλό τσαγιερό συνοδευόμενο με ένα σετ τσαγιού και τις υποδείξεις για το πώς να παρασκευάσουμε το τσάι που μόλις είχαμε αγοράσει. Θυμήθηκα λοιπόν, ότι στο κάτω τσαγιερό μπαίνει το νερό και στο πάνω οι κουταλιές του κρυσταλλικού τσαγιού, σε αναλογία ίση με τις κούπες που θα χρησιμοποιούσαμε. Όταν το νερό πάρει βράση, μετατρέπει το κρυσταλλικό τσάι σε υγρό με την υφή του μελιού. Έτοιμο να το πιείς είναι όταν ανακατέψεις το ένα μέσα στο άλλο. Επέστρεψα στη πραγματικότητα, τον ευχαρίστησα με ένα πλατύ πλατύ χαμόγελο, κάθισα και άρχισα πλέον να περιεργάζομαι τις σημειώσεις μου.
Είχα κάνει ένα πλάνο για το πώς θα κινηθούμε και τι θα επισκεφτούμε, λαμβάνοντας υπόψιν ότι οι περισσότεροι επισκέψιμοι χώροι κλείνουν μεταξύ 4 και 5 το απόγευμα. Χώρισα λοιπόν τις ημέρες σε 2 ζώνες, πρωί και απόγευμα. Το πρωί θα περιλάμβανε επισκέψεις σε μουσεία και λοιπά αξιοθέατα και το απόγευμα εξερεύνηση των διαφόρων περιοχών. Ο ένας ταξιδιωτικός οδηγός που είχα, περιείχε έτοιμους τρεις περιπάτους διάρκειας 1,5 ώρα ο καθένας. Μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον να προσαρμόσω τις βόλτες μας πάνω σε αυτούς. Δε γνωρίζαμε τι θα περιελάμβανε η ξενάγηση του πρακτορείου, άρα θα έπρεπε να είναι ελαστικό, αφαιρώντας από τις υπόλοιπες ημέρες όλα όσα θα βλέπαμε τη πρώτη. Λογικά, Αγιά Σοφιά και Πατριαρχείο ήταν τα must για ένα ελληνικό γκρούπ - και έτσι τα υπολόγισα κι εγώ - προσθέτοντας το Μπλέ Τζαμί που είναι απέναντι από την Αγιά Σοφιά και τη Βασιλική Κινστέρνα που είναι δίπλα της. Εξάλλου το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει βρίσκεται στη περιοχή Σουλτάναχμετ (ευγνωμονώ το forum γι’αυτό) άρα ότι έμεινε απ’έξω , θα το συμπληρώναμε μία από τις επόμενες ημέρες ως πρώτο και μετά θα ακολουθούσαμε το προσχεδιασμένο μας πρόγραμμα.
Επιβιβαστήκαμε λοιπόν στο λεωφορείο και ... αρχίσαμε και τις πλακίτσες πρωί πρωί

Μπαίνοντας στη Κων/πολη μου έκαναν εντύπωση οι πολυκατοικίες – ουρανοξύστες που ξεφύτρωναν σε ολόκληρες συνοικίες. Η πόλη μεγάλωνε με απίστευτους ρυθμούς και έπρεπε να στεγάσει το πληθυσμό της. Προσωπική μου γνώμη και άποψη: περιποιημένες μεν, άσχημες δε.

Ο τούρκος ελληνόφωνος ξεναγός μας με την ομπρέλα από το Ζωγράφειον. Το τι τρέξιμο έκανε αυτός ο άνθρωπος βρε παιδιά δε λέγεται, τα έλεγε όλα μια χαρά και κατανοητά, αλλά όταν ερχόταν η ώρα να προχωρήσει παρακάτω δε τον προλάβαινες (και δε του φαινότανε), σε περίπτωση που έμενες και λίγο πίσω για να πάρεις κάποια κλικ της προκοπής, δε θα άκουγες τι θα έλεγε, συνεπώς υπήρχε μόνο μία λύση: μηχανή ψηλά και τραβάς χωρίς να βλέπεις, άστα τι λήψεις έχεις ως αποτέλεσμα. Άσε το άλλο με τα ακουστικά. Ωραίο σύστημα και εξυπηρετικό πολύ δε λέω, ειδικά σε ανθρώπους σαν εμένα που χαζεύω με τη μηχανή μου δεξιά και αριστερά. Ο τύπος λοιπόν πρώτα μας μοίρασε τα εισιτήρια για την Αγιά Σοφιά και μετά μας παρέπεμψε στους φίλους του για να πάρουμε από ένα ακουστικό που δούλευε ασύρματα, συνδεδεμένο με το αντίστοιχο που φορούσε ο ίδιος στο κεφάλι του. 5 λίρες επιπλέον ο ένας. Εεε λοιπόν στην Αγιά Σοφιά δε τον έχασα στιγμή. Μετά τι τό'κανες...

Όσο για το πρόγραμμα της πρώτης ημέρας τελικά δεν είχα πέσει έξω και πολύ. Επισκεφθήκαμε λοιπόν τη Παναγιά των Βλαχερνών

το Πατριαρχείο

την Αγιά Σοφιά (της έχουνε αλλάξει τα φώτα, δε θυμίζει εκκλησία πάντως)

http://www.newsbomb.gr/bombplus/blo...o---stayroi-emfanizontai-mesa-stin-agia-sofia ;;;;;;;;;

όλοι αναρωτιούνται γιατί ο τάφος του ανθρώπου που έκανε τη μεγαλύτερη ζημιά σε αυτή την εκκλησία βρίσκεται μέσα της

τη Βασιλική Κινστέρνα

πάνω που είχα ευθυγραμμίσει μέσα στο κόσμο που δεν έλεγαν να κάνουν λίγο παραπέρα (εεεεε είμαστε κι άλλοι για φωτογραφίες και έχουμε έναν παλαβό που τρέχειιιιιιιι και εδώ δε φοράμε ακουστικά καλέ, ακούςςςςςςςς;;;;;;; ) πάνω στο κλικ έφαγα μια αγκωνιά, κατάλαβα ότι πιθανόν να το' χασα λιγάκι αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια

το Μπλε Τζαμί (εντυπωσιακό απ'έξω, απογοήτευση μέσα)

Στον ελεύθερο χρόνο λοιπόν εμείς τους αποχαιρετήσαμε και περιχαρείς πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες που μας είχαν δοθεί
O Πάνος και η Μαρίνα. Τι ωραία που περπατάνε σε αυτή τη φωτογραφία! Έπρεπε να βγάλω μία ίδια τη τελευταία ημέρα, έπρεπε ...

 

[Action]

Το ξενοδοχείο λέγεται Otomman’s Elegance Hotel http://www.tripadvisor.com.gr/Hotel...-Reviews-Ottoman_Elegance_Hotel-Istanbul.html και το βρήκαμε σχετικά εύκολα. Η τοποθεσία του ιδανική. Μας βοήθησε πολύ το γεγονός ότι είναι ακριβώς ένα δρόμο πιο πάνω από αυτόν που βρίσκεται η Μικρή Αγιά Σοφιά. Μία κουκλίστικη μπουτίκ με μόνο επτά δωμάτια μοιρασμένα σε δύο ορόφους. Καθαρό, με κλιματισμό, πολύ όμορφα διακοσμημένο, χωρίς όμως ασανσέρ (θεωρώ πως δε το χρειάζεται) και το πιο σημαντικό τουλάχιστον για μένα, ησυχία. Από το στενάκι που βρίσκεται σπάνια περνούσε αυτοκίνητο και όμως είναι τόσο κοντά στο κέντρο (10’ με τα πόδια και είσαι στον Ιππόδρομο). Μου έκανε εντύπωση που η κουζίνα ήταν όλη μέρα ανοικτή και selfservis, για να φτιάξει κανείς κάτι πρόχειρο. Το εξαιρετικό πρωινό σερβιριζόταν στη μικρή βεραντούλα στο πίσω μέρος και είχε τόση ησυχία που πραγματικά νόμιζες ότι ήσουν στο σπίτι σου. Μόνο ένα παράπονο έχουμε γενικότερα από τα ξενοδοχεία που μείναμε στη Τουρκία σε αυτό το ταξίδι. Δεν αλλάζανε τα σεντόνια και τις πετσέτες , παρά μόνο όταν τους το είπαμε και εξυπηρετηθήκαμε αμέσως εννοείται. Το προτείνω ανεπιφύλακτα ως κατάλυμα, απλά όποιος αποφασίσει να πάει, να το έχει αυτό στο μυαλό του. Φυσικά τα κριτήρια επιλογής ξενοδοχείου ποικίλουν π.χ. αν θα σας άρεσε να έχετε θέα στο Βόσπορο ή να έχει βεράντα ή δε ξέρω κι εγώ τι άλλο, σίγουρα δε θα σας κάνει. Αν όμως χρησιμοποιείτε το ξενοδοχείο καθαρά για ξεκούραση όπως εγώ, θα μείνετε ευχαριστημένοι πιστεύω.

Στη γειτονιά υπάρχει minimarket, γυράδικο, ροκάδικο, φούρνος, ζαχαροπλαστείο, τουριστικά μαγαζιά (σημειώστε ότι είναι τα πιο φθηνά που βρήκαμε στη πόλη, μετά τα μικρομάγαζα στα στενά) και πολλά εστιατόρια.
Προτιμήσαμε ένα από αυτά το απόγευμα, αφού φρεσκαριστήκαμε και αποφασίσαμε να χαλαρώσουμε για απόψε και απλά να απολαύσουμε τη βόλτα μας εξευρευνώντας τη περιοχή μας.
Ακριβούτσικο θα έλεγα, μα το φαγητό του ήταν απίθανο, ειδικά το κοκκινιστό κοτόπουλο στο πήλινο.

Η δε ευγένεια των σερβιτόρων εμάς τις κυρίες μας σκλάβωσε. Μας βοήθησαν με τις καρέκλες τραβώντας τες για να καθίσουμε, μας άνοιξαν τις πετσέτες με αυτό τον τρόπο

και μας σέρβιραν τα ποτά. Όλα ωραία προς στιγμήν και αρχίσαμε τη περιπλάνηση ανατολικά του Ιπποδρόμου με κατεύθυνση στο 7 HillsHotel.

Αγορά Arasta

Κάτι που θα πρέπει να γνωρίζετε για το συγκεκριμένο ξενοδοχείο είναι ότι ο καταμερισμός των τραπεζιών γίνεται ανάλογα με το αν έχεις πάει για φαγητό ή για ποτό. Έτσι οι του φαγητού παίρνουν τα εξωτερικά τραπέζια φουλ θέα, οι του ποτού τα εσωτερικά. Όχι ότι δε σηκωθήκαμε εννοείται για να φωτογραφίσουμε τα μνημεία και τη θέα στο Βόσπορο. Εκπληκτική η θέα από εκεί πάνω όντως. Μπράβο σε όλους όσοι το πρότειναν.

Όσο για τη χρονοκαθυστέρηση στο φωτισμό της εκκλησίας το προσέξαμε, όπως επίσης προσέξαμε ότι δεν είναι φουλ φωτισμένη όπως το Μπλε Τζαμί.

Έχουν προβολείς μόνο στα πλάγια και άλλους 4, ένα για κάθε μιναρέ, δηλαδή πάλι τα δικά τους φωτίζουν.

 

[Action]

Πλήρως ευχαριστημένοι και με το μυαλό γεμάτο εικόνες πήραμε το δρόμο για το σπίτι

κάνοντας μία βόλτα μέχρι το νότιο τμήμα της μεγάλης αγοράς, τη στήλη του Κωνσταντίνου και τα λουτρά Τσεμπερλίτας. Η πρώτη ημέρα είχε φτάσει στο τέλος της. Αποκοιμηθήκαμε με την σκέψη του μεγάλου παλατιού που θα ακολουθούσε την επόμενη.

 

[Action]

Ημέρα 2η

Το επόμενο πρωί το πρόγραμμά μας έλεγε Τοπ-Καπί και Αρχαιολογικό Μουσείο. Έχοντας προετοιμαστεί για το τι θα αντικρύζαμε πάνω κάτω και έχοντας ακούσει ότι θα έπρεπε να περιμένουμε στην ουρά από 1,5 έως και 2 ώρες, με ανησύχησε το γεγονός ότι δεν είχαμε καταφέρει να ξυπνήσουμε αρκετά νωρίς. Σκεφτόμουν την ορθοστασία μέσα στον ήλιο, αλλά και το χρόνο που θα κυλούσε εις βάρος μας. Φτάνοντας λοιπόν στα ταμεία, ώρα 9, διαπιστώνουμε ότι δεν υπήρχε ουρά, απλά. ‘’Τυχεροί είμαστε’’ σκέφτηκα, βγάλαμε το full-pass και προχωρήσαμε.

Το Γενί Σαράι (νέο παλάτι) και κατόπιν Τοπ Καπί είναι ένα δαιδαλώδες συγκρότημα που αποτελείται από 4 κύρια προαύλια στο εσωτερικό των οποίων περιλαμβάνονται κτίρια, περίπτερα, λιμνούλες, κρήνες, κήποι. Δε θα επεκταθώ περισσότερο, όπως έκανα και για τα προηγούμενα αξιοθέατα, όπoιoς θέλει μπαίνει και διαβάζει αναλυτικά για το κάθε ένα. Αυτό όμως που θέλω να αναφέρω και με πίκρανε, είναι ότι από όσα είχα προετοιμαστεί να δω, επισκέψιμα δεν είχαν ούτε τα μισά. Δεν έχω ξαναπάει για να γνωρίζω τελικά τι βλέπεις και τι όχι, μονοπώλησε όμως τη συζήτησή μας αρνητικά. Μπορούσαμε πλέον να επισκεφτούμε τη περιοχή της κουζίνας με την έκθεση των σκευών, πιθανότατα τελειώσαν με τη συντήρηση και τις επισκευές, όμως φεύγοντας μας άφησε την αίσθηση ότι βλέπαμε το ίδιο μοτίβο σε επανάληψη και από ένα σημείο και μετά μας κούρασε. Συμφωνήσαμε στο τέλος ότι ίσως θα έπρεπε να είχαμε αφιερώσει περισσότερο χρόνο στο αρχαιολογικό μουσείο που κλείνει μέσα του ιστορία αιώνων και να βλέπαμε το παλάτι πιο γρήγορα. Θα παραθέσω κάποιες φωτογραφίες και στη συνέχεια ένα 360 μοιρών tour από τους χώρους που είχα δει πριν πάω. Θα διαπιστώσετε και μόνοι σας ότι η διαφορά είναι αισθητή.

Κουζίνα

Σερβίτσιο 2300 τεμαχίων (!)

είπα κάτι στην αρχή για τις ουρές; στην αναμονή για την αίθουσα των κοσμημάτων. Εντυπωσιακά μεγάλο το διαμάντι του κουταλά, εντυπωσιακότατο το στιλέτο, μανδύα δεν είδαμε, θρόνους δεν είδαμε (τι μπορεί να κάναμε λάθος

η θέα όμως από αυτή τη βεράντα της αίθουσας των κοσμημάτων ήταν μαγευτική

Μέχρι εδώ είχαμε 3 ώρες παρά κάτι, διψούσαμε και ένα μικρό διάλειμμα πίνοντας ένα δροσιστικό χυμό ήταν ότι έπρεπε

για να συνεχίσουμε στους προαύλιους χώρους και τα λοιπά κτίρια

η αίθουσα συνεδριάσεων των πασάδων

τα δωμάτια των ευνούχων

η κυρίως αίθουσα του χαρεμιού

βρυσούλες μέσα στο δωμάτιο (πέρα από το ζεν, χρειάζονται θα μου πεις, τόσες δραστηριότητες!!!)

μέσα στο διαμέρισμα του σουλτάνου δεσπόζουν ακριβώς αντικρυστά 2 πανομοιότυπα κρεβάτια (είπαμε πολλές οι δραστηριότητες, μα δύο;;; ... υπερδραστήριος μου φαίνεται τούτος δω)

όσο είδατε εσείς το fruit room άλλο τόσο το είδαμε κι εμείς

Φτάνοντας λοιπόν εδώ έτρεξα στο μπαλκόνι μπροστά να δω τη μεγάλη πισίνα και άρχισα να τη φαντάζομαι γεμάτη με νερό στολισμένη με λουλούδια στις άκρες και κορίτσια φορώντας τα ελάχιστα (!) να πλατσουρίζουν στα νερά, ενώ ο Σουλτάνος, που κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί που στέκομαι τώρα εγώ, να σκέφτεται ''τι ωραία! και είναι όλες δικές μου! ... όπα... αυτή πότε τη πήραμε; δε τη ξέρω ... για πες να τη φέρουν να τη ξεναγήσω τη κοπέλα, μη μας πει και απολίτιστους ...''. Και όσο εγώ χαμογελούσα, οι άλλοι δύο της παρέας κατάκοποι είχαν αράξει σε ένα παγκάκι στον ίσκιο (ήδη είχαμε 5 ώρες παρά κάτι), με κοιτούσαν και συζητούσαν. Πήρα ένα ύφος μπλαζέ γιατί φαντάστηκα τι θα σχολιάζανε, αλλά πλησιάζοντάς τους, μου τό'πανε από μόνοι τους ''ναι για σένα λέγαμε, σε θέλουμε για τα μέρη σώματος, να ποζάρεις'' μα και εδώ δουλειά βρε φίλε, τι να πει κανείς! φωτογράφοι!

Εάν έχετε φτάσει διαβάζοντας μέχρι εδώ, σημαίνει ότι σας ενδιαφέρει πολύυυυυυ! Κάντε ένα κόπο και ξεναγηθείτε λοιπόν όπως κι εγώ πριν πάω
http://www.360tr.com/34_istanbul/topkapi/english/
http://www.3dmekanlar.com/en/topkapi-palace.html
Enjoy !!!

 

[Action]

Δύο ώρες από το χρόνο μας διαθέσαμε και στο αρχαιολογικό μουσείο της πόλης. Και ήταν λίγο! Πολύ λίγο θα έλεγα! Αρχίσαμε από το πρώτο κτίριο και μπαίνοντας το μάτι μου πήρε λοξά δεξιά ένα λέοντα από τη πομπική οδό της πύλης Ιστάρ της αρχαίας Βαβυλώνας, για να μπήξει βαθύτερα το μαχαίρι στη καρδιά μου λέγοντάς μου ‘’όλο λές ότι θά’ρθεις και θά’ρθεις, αλλά μας έχεις στη τελευταία τρύπα της φλογέρας, στο Βερολίνο είμαστε, όχι δα και στην Αμερική’’. Διαβάσαμε πέντε πράγματα, τους είπα κι εγώ ότι άλλο θυμόμουν, πολύ λίγα δηλαδή και σκόρπια και άρχισε η αιώνια συζήτηση της ‘’κλεψιάς’’. Η συζήτηση ξεκίνησε με τα δικά μας γλυπτά του Παρθενώνα, περιπλανήθηκε στην Αίγυπτο, αλλά μετά τα τελευταία γεγονότα στην Αρχαία Παλμύρα συμφωνήσαμε ότι ίσως τελικά ότι γίνεται να είναι για καλό.

 

[Action]

Και ιδού

Μπαίνοντας στο δεύτερο κτίριο από την είσοδο κατάλαβα ότι κάτι δε πήγαινε καλά. Μεγάλος ξύλινος διάδρομος με παραπετάσματα δεξιά – αριστερά, μόνο ένα πράγμα σήμαινε: κλειστή κάποια πτέρυγα λόγω δε ξέρω κι εγώ τι ….. πάλι!!! Ωχχχχχχχχχχχχχχ να μην είναι αυτή με τις σαρκοφάγους, please please please…. Και ήταν αυτή με τις σαρκοφάγους! Ελάχιστος κόσμος μέσα στο μουσείο (ήταν και ντάλα μεσημέρι) για να το ευχαριστηθούμε περισσότερο και η πιο σημαντική πτέρυγα κλειστή.

Βγαίνοντας ακολουθήσαμε αυτά τα βελάκια που όπως αντιλαμβάνεστε βρίσκονται έξω από το κτίριο ισλαμικής τέχνης και βρεθήκαμε ……….. στις τουαλέτες!!!!!!!! Που όταν τις θέλεις δε τις βρίσκεις τις αναθεματισμένες!!!!!!! Jesus!!!!!!!!!

Όποιος έχει μπήξει τη βελόνα βουντού στο κουκλάκι που με απεικονίζει παρακαλώ πολύ να την αφαιρέσει το συντομότερο δυνατό!
Πεινασμένοι, κατάκοποι και μόνο εγώ η στριμμένη, αγανακτισμένη, με μάτι που γυάλιζε είπα ως άλλος Σβαντζενέγκερ : ‘’I’ll be back’’ και πήραμε το δρόμο της εξόδου.
Τα βελάκια λογικά οδηγούσαν σε δεύτερη από το πλάι είσοδο ανεβαίνοντας το μικρό μονοπατάκι στο πλάι (και τους είχα πει να με προσέχουν γιατί είμαι και ξανθιά) ή όλος ο τομέας αυτός να ήταν κλειστός; (γιατί από τη πορτούλα αυτή ούτε έμπαινε κανείς, ούτε έβγαινε όση ώρα τη περιεργαζόμασταν). Τα παιδιά όμως είχαν πάρει το δρόμο της εξόδου και δεν είχα το θάρρος να τους πω μήπως να δοκιμάζαμε να μπούμε κι εδώ. Ήδη δεν είχαν πολύ καλές διαθέσεις και είχαν αρχίσει να το δείχνουν και με το δίκιο τους.
Έφυγα με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, τόσο από το παλάτι, όσο και από το αρχαιολογικό μουσείο.

Εδώ που τα λέμε σκέφτηκα να πάρω μία για το σπίτι

Για την εκκλησία της Αγίας Ειρήνης ούτε λόγος, περασμένες πέντε και 20 λίρες είσοδος … όχι … την άλλη φορά μαζί με τα υπόλοιπα.

Και το μάθημα της ημέρας: Τοπ Καπί και Αρχαιολογικό Μουσείο δε πάνε μαζί την ίδια μέρα και ας είναι δίπλα δίπλα. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν!