soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.698
- Likes
- 6.299
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Ήμασταν στην εποχή της καλύτερης ανθοφορίας της φύσης στη Γαλλία. Μόλις αφήναμε με το πετρελαιοκίνητο Πεζώ 2000 τα τελευταία σπίτια των προαστίων της Τουλούζης, ταξιδεύαμε μέσα σε μια κίτρινη θάλασσα από ηλιοτρόπια που ήταν στην ομορφότερη τους φάση. Τεράστιες εκτάσεις από κίτρινο που χάνονταν πίσω από λοφίσκους, και συνέχιζαν μέχρι όπου έφτανε το μάτι μας. Ιδιωτικές μεγάλες περιουσίες από καλλιεργημένες λωρίδες γης που τα σύνορα τους δεν διακρίνονταν. Η καλλιέργεια των ηλιοτρόπιων ήταν πιο έντονη στη διαδρομή προς το Carcassonne.
Τα αρδευτικά κανάλια έκαναν συχνά την παρουσία τους στις διαδρομές μας, μεταφέροντας άφθονο νερό από το Γαρούνα που το κατέβαζε από τα Πηρυναία για να ποτίζει αυτή την ευλογημένη καρποφόρα γη, που δεν γνωρίζει από άγονα και πετρώδη βουνά και που μια σύγκριση με της Ελλάδας σε καταθλίβει. Καμιά ανθρώπινη δραστηριότητα δεν επηρέαζε άσχημα την αισθητική κατά τη διάρκεια της οδήγησης στους καλούς αυτοκινητόδρομους μεγάλους ή μικρούς, που με τις σημάνσεις τους, έδιναν πλήρη ενημέρωση στον επισκέπτη της περιοχής. Πολύ συχνά πινακίδες έδειχναν χώρους για κάμπινκ ιδιωτικό ή δημόσιο. Η τιμή απ΄ ότι μου είπαν ήταν 3-4 ευρώ το άτομο. Περάσαμε κοντά από ένα κάμπινκ, κάναμε μια μικρή στάση, δίπλα του κυλούσε ήρεμα τα νερά του ένα ποτάμι κάτω από τη σκιά πανύψηλων δένδρων. Όλο το έδαφος ήταν σκεπασμένο από φυσικό γκαζόν, πρόσεξα ηρεμία, οργάνωση και πολύ καθαριότητα.
Οι ντόπιοι πρακτικοί και απλοί στις περιοδείες τους προτιμούν την επαφή με την φύση αυτή την εποχή του καλοκαιριού, ιδίως όταν υπάρχουν όλες οι βασικές παροχές, κι΄ όταν ο συγκάτοικος σου θα φερθεί πολιτισμένα και θα σεβαστεί τον χώρο. Άλλη συνήθεια των Γάλλων εκδρομέων ήταν η μεταφορά μαζί τους του μεσημεριανού πρόχειρου φαγητού. Φαγητό από το σπίτι, ή μεγάλα σάντουιτς από γαλλικές φρέσκες μπαγκέτες, φρούτα, μπύρες και αναψυκτικά κι ότι άλλο τρώγεται πρόχειρα. Χώροι γι΄ αυτό υπήρχαν παντού, σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους δίπλα στα ποτάμια, κάτω απ’ τη σκιά των δένδρων, πάνω σε ξύλινους πάγκους ήταν η χαρά των παιδιών και η ελευθερία των μεγάλων. Αυτό ήταν και το δικό μας πρόγραμμα των εκδρομών που τέλειωναν με την άφιξη στο σπίτι μετά τις επτά οπότε είχαμε το κανονικό δείπνο. Από γαλλικό μενού βέβαια. Η Γαλλίδα νοικοκυρά δεν ήθελε να ανακατευόμαστε αλλά να μας περιποιείται μόνη της. Περιείχε πολλά και διάφορα και πάντα χόρταινες. Εκτός απ’ το κύριο πιάτο υπήρχαν πολλά σαλαμοειδή και κονσερβοειδή πικάντικα Πολύ μου άρεσε η συνέχεια με την ποικιλία των τυριών και το μαύρο κρασί, που συνοδευόταν με κουτσομπολιό και αστεία. Την μόνη φορά που ανακατευτήκαμε, μετά από διαβουλεύσεις… του «δικού» μας με την νοικοκυρά, ήταν στο ψήσιμο των σαλιγκαριών που του φέραμε από την Κρήτη για τα οποία τρελαίνεται…
Στις μικρές πόλεις και στα χωριά υπήρχε τάξη και καθαριότητα. Κουκλίστικο ήταν το χωριό Foix που το είδαμε στην επιστροφή μας από το σπήλαιο. Είναι πρωτεύουσα της περιοχής Ariege στην οποία ανήκει και το σπήλαιο. Ένα μεγάλο μακρύ πάρκο στη μέση της πόλης χώριζε τους δυο κύριους δρόμους της. Περισσότερο εδώ θαυμάσαμε τις γλάστρες με τις ανθισμένες πετούνιες που τις είχαν τοποθετήσει πάνω στις κολόνες του φωτισμού των δρόμων, και πάνω στον εξωτερικό τοίχο των σπιτιών ιδιωτικών ή και δημοσίων. Ήταν κάτι πρωτότυπο και παράδειγμα προς μίμηση…
Foix
Foix Ο στρογγυλός πύργος του κάστρου από δρόμο της πόλης
Foix
Το ιστορικό κάστρο του Foix είναι κτισμένο πάνω σένα βράχο που βρίσκεται μέσα στο χωριό Οι τρεις πύργοι υψώνονται στον ουρανό δίνοντας του μια επιβλητική όψη ορατή από πολύ μακριά. Οι δύο τετράγωνοι κτίστηκαν τον 11ο αιώνα και ο στρογγυλός τον 15ο. Είναι κτισμένο σε στρατηγικό σημείο γιατί έλεγχε όλη την περιοχή στους θρησκευτικούς πολέμους.
Chateau de Foix
Η μόνη διαδρομή που κάναμε στα βόρεια της Τουλούζης, ήταν αυτή στο χωριό Cordes, και στο μεσαιωνικό χωριό Najac όπως τα βλέπεται στον χάρτη. Σ’ αυτή τη διαδρομή στη θέση της καλλιέργειας των ηλιοτροπίων είχε πάρει αυτή των σιτηρών και των ζωοτροφών. Σύγχρονες μηχανές θέριζαν και δεμάτιαζαν το χόρτο σε μεγάλους όγκους που τους βλέπαμε σκορπισμένους πάνω στα χωράφια, έτοιμους να προωθηθούν στο εμπόριο. Ο αυτοκινητόδρομος που πήραμε ήταν με διόδια, είχε 4 λωρίδες, η ταχύτητα μας σταθερή ήταν στα 150km και για λίγα λεπτά στην επιστροφή πιάσαμε τα 180km. Εκεί που πηγαίναμε θα συναντούσαμε άλλες δύο οικογένειες Γάλλων συγγενών με παιδιά.. Στο χωριό Cordes σταματήσαμε για να δούμε ένα συγκρότημα με αγροτουρισμό. Μεταξύ των άλλων έκτρεφαν άλογα κι’ έδιναν μαθήματα ιππασίας σε νεαρά κυρίως άτομα και σε παιδιά. Κάναμε επίσκεψη στους χώρους, εσωτερικούς και εξωτερικούς με τα παλαιά εργαλεία αγροτικής καλλιέργειας και γενικής χρήσης.
Τo Μεσαιωνικό Νajac είναι κτισμένο πάνω σε λόφο, που στην κορυφή του βρίσκεται το ομώνυμο κάστρο. Κι εδώ έχουμε άλλο ένα ιστορικό κάστρο κτισμένο το 1250, ήταν απόρθητο και για 100 χρόνια διατηρούσε την ειρήνη στην περιοχή. Ο πύργος του έχει ύψος 40 μέτρα, και έχει τη μοναδική ιδιαιτερότητα στον κόσμο να βρίσκονται τρεις τοξότες μαζί σε ανοίγματα 6,80 μέτρων.
Najac. To κάστρο στο βάθος
Συναντηθήκαμε με τους υπόλοιπους, περιπλανηθήκαμε στα στενά σοκάκια της παλιάς πόλης, ανεβήκαμε στο κάστρο και καταλήξαμε σε χώρο για πικ νικ κοντά στο ποτάμι που περνά έξω από το χωριό, όπου κι άλλες οικογένειες Γάλλων είχαν στρατοπεδεύσει. Όλοι της παρέας μας ακόμα και τα δεκάχρονα παιδιά ήξεραν κάποιες ελληνικές λέξεις… Ποιες ήταν αυτές; Ποιες άλλες, αφού δεν ήτανε μήνας που είχε τελειώσει το ευρωπαϊκό του 2004, τότε που στείλαμε και τους Γάλλους του Ζιντάν και του Ενρύ, στο σπίτι τους; Οι λέξεις λοιπόν των μικρών ήταν: «Nikopolidis”, “Charisteas” και όλοι οι υπόλοιποι της ομάδας...
Νajac
Τα αρδευτικά κανάλια έκαναν συχνά την παρουσία τους στις διαδρομές μας, μεταφέροντας άφθονο νερό από το Γαρούνα που το κατέβαζε από τα Πηρυναία για να ποτίζει αυτή την ευλογημένη καρποφόρα γη, που δεν γνωρίζει από άγονα και πετρώδη βουνά και που μια σύγκριση με της Ελλάδας σε καταθλίβει. Καμιά ανθρώπινη δραστηριότητα δεν επηρέαζε άσχημα την αισθητική κατά τη διάρκεια της οδήγησης στους καλούς αυτοκινητόδρομους μεγάλους ή μικρούς, που με τις σημάνσεις τους, έδιναν πλήρη ενημέρωση στον επισκέπτη της περιοχής. Πολύ συχνά πινακίδες έδειχναν χώρους για κάμπινκ ιδιωτικό ή δημόσιο. Η τιμή απ΄ ότι μου είπαν ήταν 3-4 ευρώ το άτομο. Περάσαμε κοντά από ένα κάμπινκ, κάναμε μια μικρή στάση, δίπλα του κυλούσε ήρεμα τα νερά του ένα ποτάμι κάτω από τη σκιά πανύψηλων δένδρων. Όλο το έδαφος ήταν σκεπασμένο από φυσικό γκαζόν, πρόσεξα ηρεμία, οργάνωση και πολύ καθαριότητα.
Οι ντόπιοι πρακτικοί και απλοί στις περιοδείες τους προτιμούν την επαφή με την φύση αυτή την εποχή του καλοκαιριού, ιδίως όταν υπάρχουν όλες οι βασικές παροχές, κι΄ όταν ο συγκάτοικος σου θα φερθεί πολιτισμένα και θα σεβαστεί τον χώρο. Άλλη συνήθεια των Γάλλων εκδρομέων ήταν η μεταφορά μαζί τους του μεσημεριανού πρόχειρου φαγητού. Φαγητό από το σπίτι, ή μεγάλα σάντουιτς από γαλλικές φρέσκες μπαγκέτες, φρούτα, μπύρες και αναψυκτικά κι ότι άλλο τρώγεται πρόχειρα. Χώροι γι΄ αυτό υπήρχαν παντού, σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους δίπλα στα ποτάμια, κάτω απ’ τη σκιά των δένδρων, πάνω σε ξύλινους πάγκους ήταν η χαρά των παιδιών και η ελευθερία των μεγάλων. Αυτό ήταν και το δικό μας πρόγραμμα των εκδρομών που τέλειωναν με την άφιξη στο σπίτι μετά τις επτά οπότε είχαμε το κανονικό δείπνο. Από γαλλικό μενού βέβαια. Η Γαλλίδα νοικοκυρά δεν ήθελε να ανακατευόμαστε αλλά να μας περιποιείται μόνη της. Περιείχε πολλά και διάφορα και πάντα χόρταινες. Εκτός απ’ το κύριο πιάτο υπήρχαν πολλά σαλαμοειδή και κονσερβοειδή πικάντικα Πολύ μου άρεσε η συνέχεια με την ποικιλία των τυριών και το μαύρο κρασί, που συνοδευόταν με κουτσομπολιό και αστεία. Την μόνη φορά που ανακατευτήκαμε, μετά από διαβουλεύσεις… του «δικού» μας με την νοικοκυρά, ήταν στο ψήσιμο των σαλιγκαριών που του φέραμε από την Κρήτη για τα οποία τρελαίνεται…
Στις μικρές πόλεις και στα χωριά υπήρχε τάξη και καθαριότητα. Κουκλίστικο ήταν το χωριό Foix που το είδαμε στην επιστροφή μας από το σπήλαιο. Είναι πρωτεύουσα της περιοχής Ariege στην οποία ανήκει και το σπήλαιο. Ένα μεγάλο μακρύ πάρκο στη μέση της πόλης χώριζε τους δυο κύριους δρόμους της. Περισσότερο εδώ θαυμάσαμε τις γλάστρες με τις ανθισμένες πετούνιες που τις είχαν τοποθετήσει πάνω στις κολόνες του φωτισμού των δρόμων, και πάνω στον εξωτερικό τοίχο των σπιτιών ιδιωτικών ή και δημοσίων. Ήταν κάτι πρωτότυπο και παράδειγμα προς μίμηση…
Foix
Foix Ο στρογγυλός πύργος του κάστρου από δρόμο της πόλης
Foix
Το ιστορικό κάστρο του Foix είναι κτισμένο πάνω σένα βράχο που βρίσκεται μέσα στο χωριό Οι τρεις πύργοι υψώνονται στον ουρανό δίνοντας του μια επιβλητική όψη ορατή από πολύ μακριά. Οι δύο τετράγωνοι κτίστηκαν τον 11ο αιώνα και ο στρογγυλός τον 15ο. Είναι κτισμένο σε στρατηγικό σημείο γιατί έλεγχε όλη την περιοχή στους θρησκευτικούς πολέμους.
Chateau de Foix
Η μόνη διαδρομή που κάναμε στα βόρεια της Τουλούζης, ήταν αυτή στο χωριό Cordes, και στο μεσαιωνικό χωριό Najac όπως τα βλέπεται στον χάρτη. Σ’ αυτή τη διαδρομή στη θέση της καλλιέργειας των ηλιοτροπίων είχε πάρει αυτή των σιτηρών και των ζωοτροφών. Σύγχρονες μηχανές θέριζαν και δεμάτιαζαν το χόρτο σε μεγάλους όγκους που τους βλέπαμε σκορπισμένους πάνω στα χωράφια, έτοιμους να προωθηθούν στο εμπόριο. Ο αυτοκινητόδρομος που πήραμε ήταν με διόδια, είχε 4 λωρίδες, η ταχύτητα μας σταθερή ήταν στα 150km και για λίγα λεπτά στην επιστροφή πιάσαμε τα 180km. Εκεί που πηγαίναμε θα συναντούσαμε άλλες δύο οικογένειες Γάλλων συγγενών με παιδιά.. Στο χωριό Cordes σταματήσαμε για να δούμε ένα συγκρότημα με αγροτουρισμό. Μεταξύ των άλλων έκτρεφαν άλογα κι’ έδιναν μαθήματα ιππασίας σε νεαρά κυρίως άτομα και σε παιδιά. Κάναμε επίσκεψη στους χώρους, εσωτερικούς και εξωτερικούς με τα παλαιά εργαλεία αγροτικής καλλιέργειας και γενικής χρήσης.
Τo Μεσαιωνικό Νajac είναι κτισμένο πάνω σε λόφο, που στην κορυφή του βρίσκεται το ομώνυμο κάστρο. Κι εδώ έχουμε άλλο ένα ιστορικό κάστρο κτισμένο το 1250, ήταν απόρθητο και για 100 χρόνια διατηρούσε την ειρήνη στην περιοχή. Ο πύργος του έχει ύψος 40 μέτρα, και έχει τη μοναδική ιδιαιτερότητα στον κόσμο να βρίσκονται τρεις τοξότες μαζί σε ανοίγματα 6,80 μέτρων.
Najac. To κάστρο στο βάθος
Συναντηθήκαμε με τους υπόλοιπους, περιπλανηθήκαμε στα στενά σοκάκια της παλιάς πόλης, ανεβήκαμε στο κάστρο και καταλήξαμε σε χώρο για πικ νικ κοντά στο ποτάμι που περνά έξω από το χωριό, όπου κι άλλες οικογένειες Γάλλων είχαν στρατοπεδεύσει. Όλοι της παρέας μας ακόμα και τα δεκάχρονα παιδιά ήξεραν κάποιες ελληνικές λέξεις… Ποιες ήταν αυτές; Ποιες άλλες, αφού δεν ήτανε μήνας που είχε τελειώσει το ευρωπαϊκό του 2004, τότε που στείλαμε και τους Γάλλους του Ζιντάν και του Ενρύ, στο σπίτι τους; Οι λέξεις λοιπόν των μικρών ήταν: «Nikopolidis”, “Charisteas” και όλοι οι υπόλοιποι της ομάδας...
Νajac
Attachments
Last edited by a moderator:
