soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.701
- Likes
- 6.316
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Εδώ δύο πυλώνες με γλάστρες στο Foix
Δεν ήταν μόνο τα ηλιοτρόπια που στόλιζαν τη διαδρομής μας προς το Carcassonne. Μερικά χιλιόμετρα πριν φτάσουμε, σε μια κυκλική διασταύρωση συναντήσαμε μια ανθοστόλιστη πυραμίδα. Βρισκόταν εκεί στην ερημιά, κανένα χωριό ή φορέας δεν την διεκδικούσε. Απλά, ήταν ένα σημείο αισθητικής απόλαυσης για τους οδηγούς. Αντί της περιγραφής της σας παραθέτω την εικόνα, την τράβηξα μέσα απ’ το αυτοκίνητο, δυστυχώς δεν την πρόλαβα, την πήρα απ’ το πίσω μέρος και γι’ αυτό την κρύβουν τα δένδρα. Φανταστείτε την από μπροστά, τις ζαρντινιέρες με τις πολύχρωμες πετούνιες.
Στην ξακουστή μεσαιωνική οχυρωμένη πόλη Carcassonne η οποία βρίσκεται στην επαρχία Aude επικρατούσε κομφούζιο. Έξω από την πύλη, είχαν ένα μικρό λούνα παρκ με αλογάκια για παιδιά. Η μουσική και τραγούδια που εξέπεμπε έφτιαχνε μια ατμόσφαιρα πανηγυριού ανάρμοστο με την ιστορικότητα του χώρου. Δεν έφτανε μόνο αυτό αλλά μόλις περάσαμε την επιβλητική πύλη του κάστρου, βρεθήκαμε σε σοκάκια γεμάτα από κόσμο, με κάθε λογής τουριστικά μαγαζιά, ‘οπως φαγάδικα έτοιμου φαγητού, φτηνά αναμνηστικά κ.α. Το μνημείο πολιτιστική κληρονομιάς της Unesco είχε σ΄ αυτό τη σημείο καταπατηθεί από τις πινακίδες επώνυμων προϊόντων
Ξεφύγαμε από το πολύβουο πλήθος προχωρήσαμε προς το εσωτερικό τη πόλης, είδαμε την St Nazaire, ανεβήκαμε στην κορυφή του πιο ψηλού πύργου, απ΄ όπου απολαύσαμε πανοραμικά την πόλη και όλη την περιοχή, που σαν στρατηγικό σημείο δεν έμεινε ποτέ αμέτοχη σε πολέμους, από την Ρωμαϊκή εποχή κι’ ακόμα παλαιότερα. Το Canal du Midi, περνά από την κάτω πόλη που βρίσκεται χαμηλότερα εκτός των τειχών, ποτάμια, παλιές γέφυρες, είναι ένα μέρος που αξίζει να του αφιερώσει κάποιος δυο μέρες.
Carcassonne
Eδώ μια παλιά γέφυρα
Η πύλη της πόλη
Αντίθετα με το Carcassonne το κάστρο του Monsegur ήταν φτωχό και απλό. Όπως «φτωχούληδες κι απλοί» όπως τους λέγανε, ήταν οι τελευταίοι υπερασπιστές του.Είναι ένα κάστρο στην ερημιά, στην κορυφή ενός λόφου, μακριά από κεντρικές οδικές αρτηρίες, από ποτάμια και λίμνες, από ανθισμένα λιβάδια. Ένα κάστρο σαν αυτά που έχουμε στη χώρα μας, κτισμένα στις κορυφές των βουνών, που τα έχουμε ξεχασμένα, παραμελημένα, και αγνοούμε την ιστορία τους, Εδώ όμως, μια βασική υποδομή στέλνει τον επισκέπτη πίσω στους αιώνες των θρύλων και της ιστορίας..
Η διαδρομή ήταν η ίδια με αυτή της Foix, κι όταν την περάσαμε στρίψαμε αριστερά στον επαρχιακό δρόμο ανάμεσα σε πλαγιές, λόφους , δάση, συνεχόμενες στροφές, και σε μια απ’ αυτές φάνηκε από μακριά το κάστρο στην κορυφή ενός βουνού. Παρκάραμε, πήραμε τα νερά μας, το ενημερωτικό φυλλάδιο από το κιόσκι με τον φύλακα, εισιτήριο βέβαια δεν είχε για ταλαίπωρους ορειβάτες και ξεκινήσαμε το ανέβασμα του βουνού που λέγεται Pog, μέχρι το ύψους των 1200 μέτρων όπου βρίσκεται το κάστρο. Το μονοπάτι εναλλασσόταν από πέτρινα σκαλάκια με ξύλινο κιγκλίδωμα, πίσω μας ο χώρος του πάρκιν ολοένα και μίκραινε και μετά από αρκετές στάσεις φτάσαμε λαχανιασμένοι στη κορυφή.
Μπήκαμε μέσα πατώντας πάνω σε ερείπια, κι ενώ νομίζαμε πως θα ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες, είδαμε καθισμένους πάνω στα χαλάσματα μια ομάδα 40 νεαρών ατόμων να ακούν με περίσσια προσοχή τον καθηγητή τους. Οι «Γάλλοι» της παρέας μας έκλεψαν μερικές πληροφορίες απ’ τον καθηγητή, κι εμείς σαν από αεροπλάνο θαυμάζαμε την γύρω περιοχή. Τα αυτοκίνητα στο πάρκιν φαινόταν απ’ εδώ μικροσκοπικά, και το ίδιο τα σπίτια του μικρού χωριού Montsegur από την άλλη πλευρά. Σε όλη την υπόλοιπη περιοχή δεν υπήρχε ένδειξη ανθρώπινης παρουσίας αλλά μόνο δάση και λαγκάδια.
Το κάστρο ήταν το τελευταίο προπύργιο των «Καθάρων».[1] Η πτώση του από τους 10,000 στρατεύματα των καθολικών το 1243, σήμανε και το τέλος των οπαδών της αίρεσης αυτής, των «φτωχούληδων του Θεού» όπως τους λέγανε. .Πάνω από 200 απ τους Καθάρους κάηκαν εδώ και μόνο ελάχιστοι κατάφεραν να διαφύγουν, παίρνοντας μαζί τους τα απόκρυφα βιβλία της αίρεσης τους και όπως εικάζεται και το Άγιο Δισκοπότηρο.
Oι Κάθαροι που το όνομα τους προέρχεται από την ελληνική λέξη «Καθαρός» ήταν αίρεση που γεννήθηκε από άλλες μικρότερες αιρέσεις στο Μεσαίωνα. Η διδασκαλία τους είχε βάση το Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη. Επιδίωκαν την καθαρότητα της ψυχής και του σώματος, που πραγματοποιείται με την αποχή από τα υλικά αγαθά και τις ηδονές, από το κρέας, την ιδιοκτησία, και από το γάμο στις τάξεις των ηγετών τους. Πίστευαν σ’ ένα αυστηρό ασκητισμό που πολλές φορές είχε αποτέλεσμα τον θάνατο από την πείνα. Δεν πίστευαν στη θεϊκή υπόσταση του Χριστού, αλλά ότι το σώμα του ήταν ένα φάσμα.
Πως μπορούσε αυτή η λιτότητα να γίνει δεκτή από τους κοσμικούς καθολικούς; Η αίρεση άρχισε να αποκτά πολλούς οπαδούς, προσχώρησαν σ΄ αυτή μεγάλες περιοχές της Γαλλίας κι’ έγινε απειλητική. Με εντολή του Πάπα έπρεπε να εξοντωθούν άπαντες. Έτσι άρχισε ο διωγμός τους τον 12ο αιώνα. Αποτέλεσμα ήταν να μετατοπιστούν στις περιοχές της νότιου Γαλλίας και ιδίως στα Μέσα Πηρυναία όπου είχαν την προστασία των δουκάτων της Άλβι και της Τουλούζης. Οχυρώνονται στα προϋπάρχοντα κάστρα, κτίζουν νέα για να προστατευτούν από τους Βασιλιάδες της Γαλλίας οι οποίοι στο όνομα του καθολικισμού τους κυνηγούν αλύπητα. Το Najac που είδαμε, κτίστηκε για φόβητρο των αιρετικών. Στο Foix και στην επαρχία του έβρισκαν ασφαλές καταφύγιο. Το 1244 πέφτει το Montsegur που το είχαν σαν πρωτεύουσα τους. Το κάστρο ισοπεδώνεται, το σημερινό φτιάχτηκε στα ερείπια του παλαιού μεταγενέστερα. Την συμπλήρωση του τέλους των πιστών της αίρεσης την ανέλαβαν οι ιεροεξεταστές. Παρόλο που η αίρεση εξαφανίστηκε, την ακολουθούν οι μύθοι, οι δοξασίες, οι απόκρυφες γνώσεις που συσχετίζονται με τις ρίζες του χριστιανισμού και οι μεσαιωνικοί θρύλοι. Οι θρύλοι αυτοί διευκόλυναν αργότερα τη διείσδυση του Προτεσταντισμού στη νότιο Γαλλία.
Κι εμείς στις ερημιές της νοτίου Γαλλίας...
To πάρκιν από κάστρο
Βλέπετε κάτι; Ούτε με το μάτι ξεχώριζαν από ψηλά οι σκεπές των σπιτιών του χωριού, προσαρμοσμένες με το φυσικό περιβάλον, δηλ. το έδαφος
Κάναμε μια βόλτα στο χωριό, είδαμε το μικρό μουσείο του και στην παλαιά εκκλησία, υπάρχει ένα μοτέλ και μια ή δυο καφετερίες. Επιστρέφαμε από τον ίδιο δρόμο που ήλθαμε, και στην κεντρική λεωφόρο αντί να συνεχίσουμε δεξιά προς Τουλούζη απ’ όπου ξεκινήσαμε το πρωί, στρίψαμε αριστερά για Ανδόρα
[1] Τη λέξη την πρωτάκουσα σε αυτή εδώ την εκδρομή. Την έβρισκα μπροστά μου, σε κάθε ενημερωτικό φυλλάδιο της περιοχής. Φυσικά δεν ήξερα τι εννοούσε. Αργότερα είδα πως υπάρχουν βιβλία στα ελληνικά (Πατάκης) σχετικά με τους Καθάρους την ιστορία και τις δοξασίες τους. Στα υπόψη για αγορά.
Δεν ήταν μόνο τα ηλιοτρόπια που στόλιζαν τη διαδρομής μας προς το Carcassonne. Μερικά χιλιόμετρα πριν φτάσουμε, σε μια κυκλική διασταύρωση συναντήσαμε μια ανθοστόλιστη πυραμίδα. Βρισκόταν εκεί στην ερημιά, κανένα χωριό ή φορέας δεν την διεκδικούσε. Απλά, ήταν ένα σημείο αισθητικής απόλαυσης για τους οδηγούς. Αντί της περιγραφής της σας παραθέτω την εικόνα, την τράβηξα μέσα απ’ το αυτοκίνητο, δυστυχώς δεν την πρόλαβα, την πήρα απ’ το πίσω μέρος και γι’ αυτό την κρύβουν τα δένδρα. Φανταστείτε την από μπροστά, τις ζαρντινιέρες με τις πολύχρωμες πετούνιες.
Στην ξακουστή μεσαιωνική οχυρωμένη πόλη Carcassonne η οποία βρίσκεται στην επαρχία Aude επικρατούσε κομφούζιο. Έξω από την πύλη, είχαν ένα μικρό λούνα παρκ με αλογάκια για παιδιά. Η μουσική και τραγούδια που εξέπεμπε έφτιαχνε μια ατμόσφαιρα πανηγυριού ανάρμοστο με την ιστορικότητα του χώρου. Δεν έφτανε μόνο αυτό αλλά μόλις περάσαμε την επιβλητική πύλη του κάστρου, βρεθήκαμε σε σοκάκια γεμάτα από κόσμο, με κάθε λογής τουριστικά μαγαζιά, ‘οπως φαγάδικα έτοιμου φαγητού, φτηνά αναμνηστικά κ.α. Το μνημείο πολιτιστική κληρονομιάς της Unesco είχε σ΄ αυτό τη σημείο καταπατηθεί από τις πινακίδες επώνυμων προϊόντων
Ξεφύγαμε από το πολύβουο πλήθος προχωρήσαμε προς το εσωτερικό τη πόλης, είδαμε την St Nazaire, ανεβήκαμε στην κορυφή του πιο ψηλού πύργου, απ΄ όπου απολαύσαμε πανοραμικά την πόλη και όλη την περιοχή, που σαν στρατηγικό σημείο δεν έμεινε ποτέ αμέτοχη σε πολέμους, από την Ρωμαϊκή εποχή κι’ ακόμα παλαιότερα. Το Canal du Midi, περνά από την κάτω πόλη που βρίσκεται χαμηλότερα εκτός των τειχών, ποτάμια, παλιές γέφυρες, είναι ένα μέρος που αξίζει να του αφιερώσει κάποιος δυο μέρες.
Carcassonne
Eδώ μια παλιά γέφυρα
Η πύλη της πόλη
Αντίθετα με το Carcassonne το κάστρο του Monsegur ήταν φτωχό και απλό. Όπως «φτωχούληδες κι απλοί» όπως τους λέγανε, ήταν οι τελευταίοι υπερασπιστές του.Είναι ένα κάστρο στην ερημιά, στην κορυφή ενός λόφου, μακριά από κεντρικές οδικές αρτηρίες, από ποτάμια και λίμνες, από ανθισμένα λιβάδια. Ένα κάστρο σαν αυτά που έχουμε στη χώρα μας, κτισμένα στις κορυφές των βουνών, που τα έχουμε ξεχασμένα, παραμελημένα, και αγνοούμε την ιστορία τους, Εδώ όμως, μια βασική υποδομή στέλνει τον επισκέπτη πίσω στους αιώνες των θρύλων και της ιστορίας..
Η διαδρομή ήταν η ίδια με αυτή της Foix, κι όταν την περάσαμε στρίψαμε αριστερά στον επαρχιακό δρόμο ανάμεσα σε πλαγιές, λόφους , δάση, συνεχόμενες στροφές, και σε μια απ’ αυτές φάνηκε από μακριά το κάστρο στην κορυφή ενός βουνού. Παρκάραμε, πήραμε τα νερά μας, το ενημερωτικό φυλλάδιο από το κιόσκι με τον φύλακα, εισιτήριο βέβαια δεν είχε για ταλαίπωρους ορειβάτες και ξεκινήσαμε το ανέβασμα του βουνού που λέγεται Pog, μέχρι το ύψους των 1200 μέτρων όπου βρίσκεται το κάστρο. Το μονοπάτι εναλλασσόταν από πέτρινα σκαλάκια με ξύλινο κιγκλίδωμα, πίσω μας ο χώρος του πάρκιν ολοένα και μίκραινε και μετά από αρκετές στάσεις φτάσαμε λαχανιασμένοι στη κορυφή.
Μπήκαμε μέσα πατώντας πάνω σε ερείπια, κι ενώ νομίζαμε πως θα ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες, είδαμε καθισμένους πάνω στα χαλάσματα μια ομάδα 40 νεαρών ατόμων να ακούν με περίσσια προσοχή τον καθηγητή τους. Οι «Γάλλοι» της παρέας μας έκλεψαν μερικές πληροφορίες απ’ τον καθηγητή, κι εμείς σαν από αεροπλάνο θαυμάζαμε την γύρω περιοχή. Τα αυτοκίνητα στο πάρκιν φαινόταν απ’ εδώ μικροσκοπικά, και το ίδιο τα σπίτια του μικρού χωριού Montsegur από την άλλη πλευρά. Σε όλη την υπόλοιπη περιοχή δεν υπήρχε ένδειξη ανθρώπινης παρουσίας αλλά μόνο δάση και λαγκάδια.
Το κάστρο ήταν το τελευταίο προπύργιο των «Καθάρων».[1] Η πτώση του από τους 10,000 στρατεύματα των καθολικών το 1243, σήμανε και το τέλος των οπαδών της αίρεσης αυτής, των «φτωχούληδων του Θεού» όπως τους λέγανε. .Πάνω από 200 απ τους Καθάρους κάηκαν εδώ και μόνο ελάχιστοι κατάφεραν να διαφύγουν, παίρνοντας μαζί τους τα απόκρυφα βιβλία της αίρεσης τους και όπως εικάζεται και το Άγιο Δισκοπότηρο.
Oι Κάθαροι που το όνομα τους προέρχεται από την ελληνική λέξη «Καθαρός» ήταν αίρεση που γεννήθηκε από άλλες μικρότερες αιρέσεις στο Μεσαίωνα. Η διδασκαλία τους είχε βάση το Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη. Επιδίωκαν την καθαρότητα της ψυχής και του σώματος, που πραγματοποιείται με την αποχή από τα υλικά αγαθά και τις ηδονές, από το κρέας, την ιδιοκτησία, και από το γάμο στις τάξεις των ηγετών τους. Πίστευαν σ’ ένα αυστηρό ασκητισμό που πολλές φορές είχε αποτέλεσμα τον θάνατο από την πείνα. Δεν πίστευαν στη θεϊκή υπόσταση του Χριστού, αλλά ότι το σώμα του ήταν ένα φάσμα.
Πως μπορούσε αυτή η λιτότητα να γίνει δεκτή από τους κοσμικούς καθολικούς; Η αίρεση άρχισε να αποκτά πολλούς οπαδούς, προσχώρησαν σ΄ αυτή μεγάλες περιοχές της Γαλλίας κι’ έγινε απειλητική. Με εντολή του Πάπα έπρεπε να εξοντωθούν άπαντες. Έτσι άρχισε ο διωγμός τους τον 12ο αιώνα. Αποτέλεσμα ήταν να μετατοπιστούν στις περιοχές της νότιου Γαλλίας και ιδίως στα Μέσα Πηρυναία όπου είχαν την προστασία των δουκάτων της Άλβι και της Τουλούζης. Οχυρώνονται στα προϋπάρχοντα κάστρα, κτίζουν νέα για να προστατευτούν από τους Βασιλιάδες της Γαλλίας οι οποίοι στο όνομα του καθολικισμού τους κυνηγούν αλύπητα. Το Najac που είδαμε, κτίστηκε για φόβητρο των αιρετικών. Στο Foix και στην επαρχία του έβρισκαν ασφαλές καταφύγιο. Το 1244 πέφτει το Montsegur που το είχαν σαν πρωτεύουσα τους. Το κάστρο ισοπεδώνεται, το σημερινό φτιάχτηκε στα ερείπια του παλαιού μεταγενέστερα. Την συμπλήρωση του τέλους των πιστών της αίρεσης την ανέλαβαν οι ιεροεξεταστές. Παρόλο που η αίρεση εξαφανίστηκε, την ακολουθούν οι μύθοι, οι δοξασίες, οι απόκρυφες γνώσεις που συσχετίζονται με τις ρίζες του χριστιανισμού και οι μεσαιωνικοί θρύλοι. Οι θρύλοι αυτοί διευκόλυναν αργότερα τη διείσδυση του Προτεσταντισμού στη νότιο Γαλλία.
Κι εμείς στις ερημιές της νοτίου Γαλλίας...
To πάρκιν από κάστρο
Βλέπετε κάτι; Ούτε με το μάτι ξεχώριζαν από ψηλά οι σκεπές των σπιτιών του χωριού, προσαρμοσμένες με το φυσικό περιβάλον, δηλ. το έδαφος
Κάναμε μια βόλτα στο χωριό, είδαμε το μικρό μουσείο του και στην παλαιά εκκλησία, υπάρχει ένα μοτέλ και μια ή δυο καφετερίες. Επιστρέφαμε από τον ίδιο δρόμο που ήλθαμε, και στην κεντρική λεωφόρο αντί να συνεχίσουμε δεξιά προς Τουλούζη απ’ όπου ξεκινήσαμε το πρωί, στρίψαμε αριστερά για Ανδόρα
[1] Τη λέξη την πρωτάκουσα σε αυτή εδώ την εκδρομή. Την έβρισκα μπροστά μου, σε κάθε ενημερωτικό φυλλάδιο της περιοχής. Φυσικά δεν ήξερα τι εννοούσε. Αργότερα είδα πως υπάρχουν βιβλία στα ελληνικά (Πατάκης) σχετικά με τους Καθάρους την ιστορία και τις δοξασίες τους. Στα υπόψη για αγορά.
Attachments
Last edited by a moderator:
