soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.781
- Likes
- 6.650
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Ζαλισμένοι τόσες μέρες από ιστορία, θρύλους, βαριεστημένοι από σπηλιές, και ερείπια, παραμορφωμένοι από επιστημονικά επιτεύγματα του ανθρώπου (τι μαρτύριο κι αυτό τρεις ώρες!) ας δώσουμε μια πιο ελαφριά νότα στην περιγραφή μας, όπως ακριβώς ήταν η συνέχεια της περιοδείας μας.
Για την Ανδόρα, είχαμε κάνει τις εξής προετοιμασίες: Είχαμε ειδοποιηθεί και φέραμε μαζί μας στο ταξίδι τα διαβατήρια, αναθέσαν οι δικοί μας την επίβλεψη των παιδιών τους στους Γάλλους θείους τους, και είχαν κάνει κράτηση δωματίων σε ξενοδοχείο από το internet.
Μισή ώρα μετά που μπήκαμε στον μεγάλο δρόμο φάνηκε μια πινακίδα με τεράστια γράμματα, σαν αυτές που έχουμε στα σύνορα μας στον Έβρο και γράφουν Κωνσταντινούπολη, αλλά εδώ έγραφε: «Βαρκελώνη».
– Μπα!!! Τη Βαρκελώνη της Ισπανίας εννοεί;
-Ναι αυτή είναι.
–Και πόση ώρα απ΄ εδώ;
-Γύρω στη μια ώρα κι΄ ’εχει πολύ καλό δρόμο.
-Οπότε τα σύνορα για Ισπανία είναι ακόμα λιγότερο.
Σε λίγο ξαναρωτώ:
-Καλά πότε θα φτάσουμε σ΄ αυτά τα Πυρηναία;
-Μα τώρα στα Πυρηναία πάνω είμαστε….
Ήμασταν λοιπόν στα Πυρηναία εδώ και πολύ ώρα, αλλά δεν το είχα καταλάβει. Γιατί; Γιατί δεν έβλεπα ούτε βράχια, ούτε γκρεμούς, ούτε κατσάβραχα και τρομαχτικές ρεματιές να σου φέρνουν ίλλιγο όπως τα βουνά της πατρίδας μας και μάλιστα τα Κρητικά. Οι ανηφόρες του δρόμου μας είχαν μικρή κλίση, οι πλαγιές ήταν καταπράσινες με μικρό χορτάρι σα γκαζόν. Ήρεμες πλαγιές που σε μερικά σημεία υπήρχαν και λουλουδάκια σα να ήταν Άνοιξη. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και σε κάποιες στροφές φαινόταν από το ένα μέρος ο απέραντος κάμπος της Γαλλίας Επικίνδυνες στροφές δεν είχαμε, γενικά ανεβαίναμε άνετα τα Πυρηναία, μια οροσειρά που αρχίζει από την Μεσόγειο και φτάνει μέχρι τον Ατλαντικό, και είναι φυσικό σύνορο Γαλλίας και Ισπανίας. H ψηλότερη κορυφή φτάνει τα 3400 μέτρα. Πλησιάζοντας τα σύνορα της Ανδόρας, το τοπίο άλλαζε μερικές φορές προς το άγριο, αλλά το απολαμβάναμε και δεν μας δημιουργούσε πρόβλημα.
Στα σύνορα είχαν δυο μπάρες για έλεγχο από κάθε πλευρά. Πήραμε σειρά πίσω από τα άλλα αυτοκίνητα, αργά-αργά τις περάσαμε χωρίς να μας σταματήσουν και μπήκαμε στο κρατίδιο. Εδώ είναι ο φορολογικός παράδεισος της Ευρώπης, και η χώρα του σκι για τον χειμώνα, εποχή που για τους ντόπιους είναι η τουριστική περίοδος. Η ποσότητα αφορολόγητων, όπως τσιγάρα, ποτά, κρασιά, που επιτρέπεται να βγάλεις από τη χώρα είναι ορισμένη για κάθε άτομο. Πάντα γίνεται έλεγχος στην έξοδο από τη χώρα, κυρίως όμως ελέγχονται αυστηρά οι επιβάτες των αυτοκίνητων με πινακίδα από την περιοχή του Παρισιού, γιατί οι Παριζιάνοι το παίζουν ανώτεροι και πρωτευουσιάνοι. Και οι τελωνειακοί βγάζουν το άχτι τους πάνω τους, σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας έδωσαν. Οι επιβάτες που είναι από μακρινές περιοχές, που δεν είναι εύκολο να ξανάρθουν, όλο και κάτι παραπάνω προσπαθούν να περάσουν. Αντίθετα είναι πιο ελαστικοί στον έλεγχο στους κατοίκους των κοντινών περιοχών όπως π.χ. της Τουλούζης.
Αμέσως μετά τα σύνορα δεκάδες μαγαζιά με την επιγραφή, Tax free market, καφέ, εστιατόρια και μερικά ξενοδοχεία, έχουν δημιουργήσει ένα οικισμό πάνω στην πλαγιά για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών που έρχονται αποκλειστικά για ψώνια.. Οι τιμές όμως εδώ είναι ακριβότερες από αυτές της πρωτεύουσας. Συνεχίσαμε την όμορφη διαδρομή μέσα στην Ανδόρα, με τις υψηλές βουνοκορφές να ορθώνονται γύρω μας, χωρίς ωστόσο να συναντάμε δυσκολία στη οδήγηση. Η χάραξη του δρόμου έχει γίνει με τέτοιο τρόπο που δεν δυσκολεύει τον οδηγό, αν εξαιρέσουμε κάποιες στροφές σε μερικά σημεία, αλλά γενικά αισθάνεσαι ασφαλής. Πως μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν αυτή είναι ο μοναδικός δρόμος που ενώνει την Γαλλία με την Ανδόρα, κι εξυπηρετεί χιλιάδες εκδρομείς.
Φτάσαμε στην πρωτεύουσα Andora la Vella, βρήκαμε εύκολα το ξενοδοχείο μας μέσα στην πόλη, ένα πεντάστερο με τιμή προσφοράς 40 ευρώ το δίκλινο τώρα που δεν είναι τουριστική περίοδος και σύμφωνα με την τιμή κράτησης από το internet. Έγινε όμως μια παράλειψη στη διαδικασία της κράτησης, ήταν ακόμα αρχή, και χρειαζόταν ακόμη ένα κλικ, όπως μας είπαν στη υποδοχή. Παρόλα αυτά ίσχυε η τιμή του internet, αλλά πώς να μην ίσχυε, αφού άλλους πελάτες δεν είδαμε. Ταλαιπωρημένοι από το πρωί στους δρόμους και στις ορειβασίες, δώσαμε ραντευού μετά από δύο ώρες ξεκούραση, για να πάμε για φαγητό.
Επήγαμε στο πιο κοντινό μας εστιατόριο, που ήταν ιταλικό, πήραμε από ένα βασικό μενού με ωραία παγωτά στο τέλος και δυο μπουκάλια γαλλικό κρασί σύνολο 80 ευρώ για τέσσερα άτομα. Η συνεννόηση με τον σερβιτόρο έγινε στα Γαλλικά.
Η γλώσσα που μιλιέται στην Ανδόρα είναι η καταλανική, αλλά εκτός απ΄ αυτή στα καταστήματα μιλάνε γαλλικά και αγγλικά. Η πρωτεύουσα είναι κτισμένη σε υψόμετρο 1050 μέτρων, πάνω σε μια στενή κοιλάδα περιτριγυρισμένη από βουνά και λόφους. Οι επίπεδες επιφάνειες είναι λίγες, γι΄ αυτό έχουν δημιουργηθεί τεχνικά κι΄ άλλες, ισοπεδώνοντας ένα μέρος για τις βασικές ανάγκες που χρειάζεται μια πόλη. Το χαμηλότερο υψόμετρο του κρατιδίου είναι 870μ και η πιο ψηλή κορυφή φτάνει στα 2959. Η θερμοκρασία τον χειμώνα φτάνει μέχρι τους -1ο C. Είναι κράτος αυτόνομο αλλά υπό την προστασία του προέδρου της Γαλλίας.
Τη επόμενη μέρα το πρωί ξεκινήσαμε για τα αφορολόγητα ψώνια μας στην πόλη, τα οποία κάναμε στο μοναδικό μεγάλο super market, που βρίσκεται στο κέντρο της, και που είναι το πιο κατάλληλο για αγορά τέτοιων ειδών. Ποτά, κρασιά, τσιγάρα, πούρα, είδη τροφίμων πολυτελείας όπως χαβιάρι κ.α. σε μεγάλες ποσότητες και απ’ όλες της μάρκες. Οι τιμές ήταν στο 1/3 των τιμών της Ελλάδας περίπου. Αγοράσαμε την επιτρεπτή από το τελωνείο ποσότητα, τη βάλαμε στο αυτοκίνητο, και ξεκινήσαμε για μια χαλαρή βόλτα να εξερευνήσουνε την πόλη, να χαζέψουμε τα υπόλοιπα καταστήματα με τα αρώματα, τα ρούχα κ.α., να μάθουμε τι άνθρωποι την κατοικούν.
Η μέρα είχε προχωρήσει, ή κίνηση στο μοναδικό μεγάλο δρόμο γινόταν κυρίως από ντόπιους. Ξαφνικά, αισθάνθηκα ότι βρισκόμουν σε μια ατμόσφαιρα γνωστή και οικεία, με εικόνες που κάπου, κάποτε τις είχα ξαναδεί. Ήταν ένα χρώμα λατίνο, που εξέπεμπαν τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων, οι κινήσεις τους, το ντύσιμο τους, και ιδίως η ευχάριστη στην ακοή ισπανική διάλεκτο που έβγαινε καθαρά και δυνατά από τις ελεύθερες ομιλίες των κατοίκων. Μια μεσογειακή άνετη συμπεριφορά, αλλά και με τις υπερβολές της, όπως οι καλοζωισμένοι μεσήλικες που κάπνιζαν πούρα στον δρόμο. Ήταν μια όμορφη αίσθηση από ένα σύνολο εικόνων διαφορετικές απ΄ αυτές της πόλης της Τουλούζης. Η ευχάριστη έκπληξη στο άκουσμα της ισπανικής διαλέκτου την οποία δεν είχα ακούσει για πολλά χρόνια, δεν έμεινε εκ΄ μέρους μου ανεκμετάλλευτη. Επιτέλους μετά από τόσες μέρες στη Γαλλία, «μίλησα»… κι΄ εγώ. Γιατί, που και πως να μίλαγα μέχρι τώρα, όταν είχαμε μαζί μας σχεδόν πάντα το «διερμηνέα» μας; Η μόνο φορά στην Τουλούζη ήταν όταν επήγα με τη σύζυγο στην πόλη για μια βολτούλα στο όμορφο πάρκο και για να αγοράσουμε ένα κιλό παγωτό για το σπίτι!!!
Καταλάβατε βέβαια τα θαυμαστικά οι γνωρίζοντες από Γαλλία… Οι υπάλληλοι απορούσαν και ξαναρώταγαν.-Ένα κιλό;;; -Ουί… γιές… -40 ευρώ το κιλό. Κανένα πρόβλημα. Αλλά τι είδος να πάρουμε, αφού είχαν τρία μόνο είδη, καθένα μέσα σε πλαστικά που έμοιαζαν σαν παγοκολώνες; Μια τέτοια παγοκολώνα του ενός κιλού μας έδειχνα να πάρουμε. Τ’ αφήσαμε λοιπόν κι’ αγοράσαμε τούρτα.
Ας αφήσουμε όμως τους Γάλλους με τα γαλλικά τους, κι΄ ας γυρίσουμε στα πεζοδρόμια της Ανδόρας.
Για την Ανδόρα, είχαμε κάνει τις εξής προετοιμασίες: Είχαμε ειδοποιηθεί και φέραμε μαζί μας στο ταξίδι τα διαβατήρια, αναθέσαν οι δικοί μας την επίβλεψη των παιδιών τους στους Γάλλους θείους τους, και είχαν κάνει κράτηση δωματίων σε ξενοδοχείο από το internet.
Μισή ώρα μετά που μπήκαμε στον μεγάλο δρόμο φάνηκε μια πινακίδα με τεράστια γράμματα, σαν αυτές που έχουμε στα σύνορα μας στον Έβρο και γράφουν Κωνσταντινούπολη, αλλά εδώ έγραφε: «Βαρκελώνη».
– Μπα!!! Τη Βαρκελώνη της Ισπανίας εννοεί;
-Ναι αυτή είναι.
–Και πόση ώρα απ΄ εδώ;
-Γύρω στη μια ώρα κι΄ ’εχει πολύ καλό δρόμο.
-Οπότε τα σύνορα για Ισπανία είναι ακόμα λιγότερο.
Σε λίγο ξαναρωτώ:
-Καλά πότε θα φτάσουμε σ΄ αυτά τα Πυρηναία;
-Μα τώρα στα Πυρηναία πάνω είμαστε….
Ήμασταν λοιπόν στα Πυρηναία εδώ και πολύ ώρα, αλλά δεν το είχα καταλάβει. Γιατί; Γιατί δεν έβλεπα ούτε βράχια, ούτε γκρεμούς, ούτε κατσάβραχα και τρομαχτικές ρεματιές να σου φέρνουν ίλλιγο όπως τα βουνά της πατρίδας μας και μάλιστα τα Κρητικά. Οι ανηφόρες του δρόμου μας είχαν μικρή κλίση, οι πλαγιές ήταν καταπράσινες με μικρό χορτάρι σα γκαζόν. Ήρεμες πλαγιές που σε μερικά σημεία υπήρχαν και λουλουδάκια σα να ήταν Άνοιξη. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και σε κάποιες στροφές φαινόταν από το ένα μέρος ο απέραντος κάμπος της Γαλλίας Επικίνδυνες στροφές δεν είχαμε, γενικά ανεβαίναμε άνετα τα Πυρηναία, μια οροσειρά που αρχίζει από την Μεσόγειο και φτάνει μέχρι τον Ατλαντικό, και είναι φυσικό σύνορο Γαλλίας και Ισπανίας. H ψηλότερη κορυφή φτάνει τα 3400 μέτρα. Πλησιάζοντας τα σύνορα της Ανδόρας, το τοπίο άλλαζε μερικές φορές προς το άγριο, αλλά το απολαμβάναμε και δεν μας δημιουργούσε πρόβλημα.
Στα σύνορα είχαν δυο μπάρες για έλεγχο από κάθε πλευρά. Πήραμε σειρά πίσω από τα άλλα αυτοκίνητα, αργά-αργά τις περάσαμε χωρίς να μας σταματήσουν και μπήκαμε στο κρατίδιο. Εδώ είναι ο φορολογικός παράδεισος της Ευρώπης, και η χώρα του σκι για τον χειμώνα, εποχή που για τους ντόπιους είναι η τουριστική περίοδος. Η ποσότητα αφορολόγητων, όπως τσιγάρα, ποτά, κρασιά, που επιτρέπεται να βγάλεις από τη χώρα είναι ορισμένη για κάθε άτομο. Πάντα γίνεται έλεγχος στην έξοδο από τη χώρα, κυρίως όμως ελέγχονται αυστηρά οι επιβάτες των αυτοκίνητων με πινακίδα από την περιοχή του Παρισιού, γιατί οι Παριζιάνοι το παίζουν ανώτεροι και πρωτευουσιάνοι. Και οι τελωνειακοί βγάζουν το άχτι τους πάνω τους, σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας έδωσαν. Οι επιβάτες που είναι από μακρινές περιοχές, που δεν είναι εύκολο να ξανάρθουν, όλο και κάτι παραπάνω προσπαθούν να περάσουν. Αντίθετα είναι πιο ελαστικοί στον έλεγχο στους κατοίκους των κοντινών περιοχών όπως π.χ. της Τουλούζης.
Αμέσως μετά τα σύνορα δεκάδες μαγαζιά με την επιγραφή, Tax free market, καφέ, εστιατόρια και μερικά ξενοδοχεία, έχουν δημιουργήσει ένα οικισμό πάνω στην πλαγιά για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών που έρχονται αποκλειστικά για ψώνια.. Οι τιμές όμως εδώ είναι ακριβότερες από αυτές της πρωτεύουσας. Συνεχίσαμε την όμορφη διαδρομή μέσα στην Ανδόρα, με τις υψηλές βουνοκορφές να ορθώνονται γύρω μας, χωρίς ωστόσο να συναντάμε δυσκολία στη οδήγηση. Η χάραξη του δρόμου έχει γίνει με τέτοιο τρόπο που δεν δυσκολεύει τον οδηγό, αν εξαιρέσουμε κάποιες στροφές σε μερικά σημεία, αλλά γενικά αισθάνεσαι ασφαλής. Πως μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν αυτή είναι ο μοναδικός δρόμος που ενώνει την Γαλλία με την Ανδόρα, κι εξυπηρετεί χιλιάδες εκδρομείς.
Φτάσαμε στην πρωτεύουσα Andora la Vella, βρήκαμε εύκολα το ξενοδοχείο μας μέσα στην πόλη, ένα πεντάστερο με τιμή προσφοράς 40 ευρώ το δίκλινο τώρα που δεν είναι τουριστική περίοδος και σύμφωνα με την τιμή κράτησης από το internet. Έγινε όμως μια παράλειψη στη διαδικασία της κράτησης, ήταν ακόμα αρχή, και χρειαζόταν ακόμη ένα κλικ, όπως μας είπαν στη υποδοχή. Παρόλα αυτά ίσχυε η τιμή του internet, αλλά πώς να μην ίσχυε, αφού άλλους πελάτες δεν είδαμε. Ταλαιπωρημένοι από το πρωί στους δρόμους και στις ορειβασίες, δώσαμε ραντευού μετά από δύο ώρες ξεκούραση, για να πάμε για φαγητό.
Επήγαμε στο πιο κοντινό μας εστιατόριο, που ήταν ιταλικό, πήραμε από ένα βασικό μενού με ωραία παγωτά στο τέλος και δυο μπουκάλια γαλλικό κρασί σύνολο 80 ευρώ για τέσσερα άτομα. Η συνεννόηση με τον σερβιτόρο έγινε στα Γαλλικά.
Η γλώσσα που μιλιέται στην Ανδόρα είναι η καταλανική, αλλά εκτός απ΄ αυτή στα καταστήματα μιλάνε γαλλικά και αγγλικά. Η πρωτεύουσα είναι κτισμένη σε υψόμετρο 1050 μέτρων, πάνω σε μια στενή κοιλάδα περιτριγυρισμένη από βουνά και λόφους. Οι επίπεδες επιφάνειες είναι λίγες, γι΄ αυτό έχουν δημιουργηθεί τεχνικά κι΄ άλλες, ισοπεδώνοντας ένα μέρος για τις βασικές ανάγκες που χρειάζεται μια πόλη. Το χαμηλότερο υψόμετρο του κρατιδίου είναι 870μ και η πιο ψηλή κορυφή φτάνει στα 2959. Η θερμοκρασία τον χειμώνα φτάνει μέχρι τους -1ο C. Είναι κράτος αυτόνομο αλλά υπό την προστασία του προέδρου της Γαλλίας.
Τη επόμενη μέρα το πρωί ξεκινήσαμε για τα αφορολόγητα ψώνια μας στην πόλη, τα οποία κάναμε στο μοναδικό μεγάλο super market, που βρίσκεται στο κέντρο της, και που είναι το πιο κατάλληλο για αγορά τέτοιων ειδών. Ποτά, κρασιά, τσιγάρα, πούρα, είδη τροφίμων πολυτελείας όπως χαβιάρι κ.α. σε μεγάλες ποσότητες και απ’ όλες της μάρκες. Οι τιμές ήταν στο 1/3 των τιμών της Ελλάδας περίπου. Αγοράσαμε την επιτρεπτή από το τελωνείο ποσότητα, τη βάλαμε στο αυτοκίνητο, και ξεκινήσαμε για μια χαλαρή βόλτα να εξερευνήσουνε την πόλη, να χαζέψουμε τα υπόλοιπα καταστήματα με τα αρώματα, τα ρούχα κ.α., να μάθουμε τι άνθρωποι την κατοικούν.
Η μέρα είχε προχωρήσει, ή κίνηση στο μοναδικό μεγάλο δρόμο γινόταν κυρίως από ντόπιους. Ξαφνικά, αισθάνθηκα ότι βρισκόμουν σε μια ατμόσφαιρα γνωστή και οικεία, με εικόνες που κάπου, κάποτε τις είχα ξαναδεί. Ήταν ένα χρώμα λατίνο, που εξέπεμπαν τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων, οι κινήσεις τους, το ντύσιμο τους, και ιδίως η ευχάριστη στην ακοή ισπανική διάλεκτο που έβγαινε καθαρά και δυνατά από τις ελεύθερες ομιλίες των κατοίκων. Μια μεσογειακή άνετη συμπεριφορά, αλλά και με τις υπερβολές της, όπως οι καλοζωισμένοι μεσήλικες που κάπνιζαν πούρα στον δρόμο. Ήταν μια όμορφη αίσθηση από ένα σύνολο εικόνων διαφορετικές απ΄ αυτές της πόλης της Τουλούζης. Η ευχάριστη έκπληξη στο άκουσμα της ισπανικής διαλέκτου την οποία δεν είχα ακούσει για πολλά χρόνια, δεν έμεινε εκ΄ μέρους μου ανεκμετάλλευτη. Επιτέλους μετά από τόσες μέρες στη Γαλλία, «μίλησα»… κι΄ εγώ. Γιατί, που και πως να μίλαγα μέχρι τώρα, όταν είχαμε μαζί μας σχεδόν πάντα το «διερμηνέα» μας; Η μόνο φορά στην Τουλούζη ήταν όταν επήγα με τη σύζυγο στην πόλη για μια βολτούλα στο όμορφο πάρκο και για να αγοράσουμε ένα κιλό παγωτό για το σπίτι!!!
Καταλάβατε βέβαια τα θαυμαστικά οι γνωρίζοντες από Γαλλία… Οι υπάλληλοι απορούσαν και ξαναρώταγαν.-Ένα κιλό;;; -Ουί… γιές… -40 ευρώ το κιλό. Κανένα πρόβλημα. Αλλά τι είδος να πάρουμε, αφού είχαν τρία μόνο είδη, καθένα μέσα σε πλαστικά που έμοιαζαν σαν παγοκολώνες; Μια τέτοια παγοκολώνα του ενός κιλού μας έδειχνα να πάρουμε. Τ’ αφήσαμε λοιπόν κι’ αγοράσαμε τούρτα.
Ας αφήσουμε όμως τους Γάλλους με τα γαλλικά τους, κι΄ ας γυρίσουμε στα πεζοδρόμια της Ανδόρας.
Attachments
Last edited by a moderator:
