soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.698
- Likes
- 6.299
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Στον κεντρικό δρόμο με τα μικρά μαγαζιά με την ελάχιστη πελατεία λόγω εποχής, οι υπάλληλοι ήταν πάντα πρόθυμοι να μας εξυπηρετήσουν. Όπως ήταν αναμενόμενο η τετραμελής παρέα μας σκορπίστηκε και ο καθείς έψαχνε το δικό του. Βρέθηκα έτσι να κυκλοφορώ μόνος και για τελευταία φορά μπαίνω σ΄ ένα μαγαζάκι με αθλητικά. Κι΄ εδώ επικρατούσε ερημιά. Η υπάλληλος με την αφεντικίνα ήταν μόνες τους. Βρήκα μια ακόμη ευκαιρία για συζήτηση στα ισπανικά. Αγόρασα το είδος που μ΄ ενδιέφερε και περίμενα να εμφανιστούν οι άλλοι. Η κοπελιά που μ΄ εξυπηρέτησε κατάγονταν από την Αργεντινή. Τότε, μπήκα στο κανάλι των περασμένων…Αρχίσαμε από το Μεξικό κατεβήκαμε νότια, μπήκαμε στο Rio dela Plata, το διεπλεύσαμε ανάμεσα από τις απέραντες εκτάσεις όπου χιλιάδες αγελάδες και άλογα έβοσκαν ελεύθερα, μπήκαμε βαθειά στο San Nicolas και στο Rosario. Περπατήσαμε στο B.Aires, με το μοναδικό κι΄ αξέχαστη εστιατόριο Estancia και τη ρώτησα γιατί έφυγε από μια τόσο όμορφη χώρα.
Κι΄ ενώ το άκουσμα της λατινοαμερικάνικης διαλέκτου με γύρισε σε άλλους τόπους και χρόνους, παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά μας η υπόλοιπη τριάδα. Έμεινε άφωνος ο «δικός μας» όταν με είδε νάχω ψιλή συζήτηση. Να μιλάω…Και τότε έκανε τρεις άστοχες για ακαδημαϊκό νου ερωτήσεις: α)-Σε ποια γλώσσα της μιλάς;… β) –Σε καταλαβαίνει; Εδώ ζήτησε και πήρε την επιβεβαίωση στα γαλλικά. Και γ) αυτή κι΄ αν ήταν άστοχη, -Που έμαθες τα ισπανικά;… Σ’ αυτή την τελευταία ήθελα να απαντήσω ανάλογα, αλλά θα πρόσβαλα την αδελφή του… Με τη σειρά μου εξεπλάγην από τις απορίες του, αλλά ήταν από τις επιπτώσεις που έχει η κάθε είδους μετανάστευση…
Τα ψώνια μας τελικά ήταν μόνο κάτι αρωματάκια για δώρο σε τιμές ίδιες σχεδόν με την Γαλλία. Ακόμα δεν είχε πάει μεσημέρι, σκεφτόμασταν την επιστροφή μιας και δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε. Άνοιξα το ενημερωτικό φυλλάδιο με τις πληροφορίες που είχα πάρει από το ξενοδοχείο, και πρότεινε σαν το καλύτερο αξιοθέατο την περιοχή Arcalis Lac (το έχω σημειώσει στον χάρτη). Ο «οδηγός» μας πάντα πρόθυμος δέχτηκε να πάμε, και μετά από ένα καφέ, ξεκινήσαμε για τα βουνά της υπόλοιπης Ανδόρας.
Ο επαρχιακός δρόμος ήταν στενός, αλλά η φύση καταπληκτική. Οι καταπράσινες πλαγιές ορθώνονταν δεξιά κι αριστερά του δρόμου και σχημάτιζαν φαράγγια, συναντούσαμε συνοικισμούς και μικρά χωριουδάκια, κτισμένα δίπλα στο δρόμο όπου υπήρχε κάποια επίπεδη επιφάνεια εδάφους. Τα βουνά ήταν καθαρά, παρθένα κι’ απείραχτα από ανθρώπινη παρέβμαση. Μπήκαμε στην περιοχή Ordino η οποία συνορεύει με την Γαλλία, περάσαμε από την ομώνυμη πρωτεύουσα της.. Είναι κτισμένο στις πλαγιές του βουνού Κασαμάνια που φτάνει το ύψος των 2700 μέτρων και βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο της Ανδόρας. Σε λίγο περάσαμε το συνοικισμό El Serrat όπου υπάρχει χιονοδρομικό κέντρο, είναι το τελευταίο χωριό πριν από το Arcalis και απέχει απ΄ αυτό έξη χιλιόμετρα. Αυτός έρχεται για σκι στο Arcalis θα πρέπει να διανυχτερεύσει στο El Serrat. Απ΄ εδώ επίσης ξεκινούν πολλές διαδρομές για πεζοπορίες πάνω σε καλοχαραγμένα μονοπάτια.
Στη διαδρομή μας τώρα το ήρεμο και πράσινο τοπίο έχει αντικατασταθεί από το γκρίζο και το άγριο των βραχωδών βουνών, μια πορεία με αρκετές συνεχείς στροφές σε τοπία που κόβουν την ανάσα κάτω όμως από μια ηλιόλουστη μέρα. Το Arcalis lac ξεχωρίζει από τα άλλα χιονοδρομικά κέντρα της Ανδόρας, γιατί πρώτον δεν υπάρχει χωριό αλλά μόνο ένα εστιατόριο, η φυσική χιονοκάληψη του διαρκεί περισσότερο, και το σπουδαιότερο είναι ότι η ύπαρξη των τριών λιμνών Tristaina μαζί με τα μονοπάτια το κάνουν προσφιλές για την καλοκαιρινή περίοδο στους λάτρεις της φύσης.
Από τον δρόμο που βρίσκεται στα 2200 μέτρα, δίνεται την δυνατότα στον επισκέπτη να φτάσει εύκολα στις τρεις λίμνες 500 μέτρα ακόμη πιο ψηλά, να πεζοπορήσει, να γνωρίσει την πλούσια πανίδα και χλωρίδα των βουνών, κι ακόμα αν έχει την εμπειρία να φτάσει μέχρι τα σύνορα με την Γαλλία. Τα βουνά του χιονοδρομικού κέντρου σχηματίζουν ένα πέταλο προς τον νότο, και εξυπηρετούν κάθε κατηγορίας σκιέρ το χειμώνα. Ανεβήκαμε μέχρι τις λίμνες, περπατήσαμε στις όχθες τους, στα μονοπάτια, κάναμε χιονόμπαλες από χιόνι που υπήρχε ακόμα σε κάποια πλαγιά, ανασάναμε καθαρό βουνίσιο αέρα, κι όλα αυτά κάτω από ένα πεντακάθαρο ουρανό. Ο σταθμός των αναβατήρων λειτουργούσε και φυσικά δεν χάσαμε την ευκαιρία. Από την αρχή που τα εντόπισε η συμβία μου η οποία πρώτη φορά έβλεπε να καλάθια να ταξιδεύουν πάνω από τα βράχια, ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που αμέσως το βάλαμε στο πρόγραμμτα. Για μένα ήταν δεύτερη φορά. Η πρώτη μου και μοναδική ήταν στο Noborivetsu του Ηokkaido που με μετέφερε πάνω από κοχλάζον έδαφος από θειάφι, και με πήγε σε τοποθεσίες όπου ζούσαν παλιές φυλές Γιαπωνέζων. Όπως μας είχαν πει από την είσοδο, τη βροχούλα εκεί στα ψηλά δεν θα την γλυτώναμε. Αλλά, ας μπει κι΄ αυτή μέσα στην περιπέτεια, καλοκαίρι ήτανε. Πώς να χάσουμε την εμπειρία!! Νάμαστε λοιπόν στο καλάθι μας πίσω από τα άλλα άδεια, ταξιδάκι πάνω στα βράχια του βουνού, κάποια στιγμή πάνω από ένα απότομο βαθύ γκρεμνό με μυτερά βράχια, άφιξη στη κορυφή και δυστυχώς, αμέσως επιστροφή λόγω της βροχής εκεί στα ψηλά, που έβγαλε σωστή την πρόγνωση των υπαλλήλων.
Ευχαριστημένοι όλοι μας από αυτή την εκτός προγράμματος βόλτα, η οποία και για τους δικούς μας ήταν πρώτη φορά, πήραμε τον κατήφορο για την επιστροφή. Ξανά προχωρήσαμε μέσω της πρωτεύουσας Andora La Vella, πριν από τα σύνορα γεμίσαμε το ντεπόζιτο με πετρέλαιο στη μισή τιμή απ΄ ότι στην Γαλλία, περάσαμε τα σύνορα χωρίς έλεγχο κι΄ αυτή την φορά. Αποχαιρετήσαμε τις τελευταίες πλαγιές των Πυρηναίων και μπήκαμε στη απέραντη πεδιάδα της Γαλλίας και μέσω του γνωστού μας πλέον αυτοκινητόδρομου φτάσαμε Τουλούζη μετά από ένα ταξίδι δυόμιση ωρών .
Ήταν μια ευχάριστη διήμερη περιοδεία που προστέθηκε σ’ αυτές των προηγούμενων ημερών, γεμάτη με εναλλαγές τοπίων, χρωμάτων, τόπων με ιστορία, εκπλήξεις και ψυχαγωγία.-
Πρός Ανδόρα
Στα σύνορα
Αrcalis lac
Κι΄ ενώ το άκουσμα της λατινοαμερικάνικης διαλέκτου με γύρισε σε άλλους τόπους και χρόνους, παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά μας η υπόλοιπη τριάδα. Έμεινε άφωνος ο «δικός μας» όταν με είδε νάχω ψιλή συζήτηση. Να μιλάω…Και τότε έκανε τρεις άστοχες για ακαδημαϊκό νου ερωτήσεις: α)-Σε ποια γλώσσα της μιλάς;… β) –Σε καταλαβαίνει; Εδώ ζήτησε και πήρε την επιβεβαίωση στα γαλλικά. Και γ) αυτή κι΄ αν ήταν άστοχη, -Που έμαθες τα ισπανικά;… Σ’ αυτή την τελευταία ήθελα να απαντήσω ανάλογα, αλλά θα πρόσβαλα την αδελφή του… Με τη σειρά μου εξεπλάγην από τις απορίες του, αλλά ήταν από τις επιπτώσεις που έχει η κάθε είδους μετανάστευση…
Τα ψώνια μας τελικά ήταν μόνο κάτι αρωματάκια για δώρο σε τιμές ίδιες σχεδόν με την Γαλλία. Ακόμα δεν είχε πάει μεσημέρι, σκεφτόμασταν την επιστροφή μιας και δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε. Άνοιξα το ενημερωτικό φυλλάδιο με τις πληροφορίες που είχα πάρει από το ξενοδοχείο, και πρότεινε σαν το καλύτερο αξιοθέατο την περιοχή Arcalis Lac (το έχω σημειώσει στον χάρτη). Ο «οδηγός» μας πάντα πρόθυμος δέχτηκε να πάμε, και μετά από ένα καφέ, ξεκινήσαμε για τα βουνά της υπόλοιπης Ανδόρας.
Ο επαρχιακός δρόμος ήταν στενός, αλλά η φύση καταπληκτική. Οι καταπράσινες πλαγιές ορθώνονταν δεξιά κι αριστερά του δρόμου και σχημάτιζαν φαράγγια, συναντούσαμε συνοικισμούς και μικρά χωριουδάκια, κτισμένα δίπλα στο δρόμο όπου υπήρχε κάποια επίπεδη επιφάνεια εδάφους. Τα βουνά ήταν καθαρά, παρθένα κι’ απείραχτα από ανθρώπινη παρέβμαση. Μπήκαμε στην περιοχή Ordino η οποία συνορεύει με την Γαλλία, περάσαμε από την ομώνυμη πρωτεύουσα της.. Είναι κτισμένο στις πλαγιές του βουνού Κασαμάνια που φτάνει το ύψος των 2700 μέτρων και βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο της Ανδόρας. Σε λίγο περάσαμε το συνοικισμό El Serrat όπου υπάρχει χιονοδρομικό κέντρο, είναι το τελευταίο χωριό πριν από το Arcalis και απέχει απ΄ αυτό έξη χιλιόμετρα. Αυτός έρχεται για σκι στο Arcalis θα πρέπει να διανυχτερεύσει στο El Serrat. Απ΄ εδώ επίσης ξεκινούν πολλές διαδρομές για πεζοπορίες πάνω σε καλοχαραγμένα μονοπάτια.
Στη διαδρομή μας τώρα το ήρεμο και πράσινο τοπίο έχει αντικατασταθεί από το γκρίζο και το άγριο των βραχωδών βουνών, μια πορεία με αρκετές συνεχείς στροφές σε τοπία που κόβουν την ανάσα κάτω όμως από μια ηλιόλουστη μέρα. Το Arcalis lac ξεχωρίζει από τα άλλα χιονοδρομικά κέντρα της Ανδόρας, γιατί πρώτον δεν υπάρχει χωριό αλλά μόνο ένα εστιατόριο, η φυσική χιονοκάληψη του διαρκεί περισσότερο, και το σπουδαιότερο είναι ότι η ύπαρξη των τριών λιμνών Tristaina μαζί με τα μονοπάτια το κάνουν προσφιλές για την καλοκαιρινή περίοδο στους λάτρεις της φύσης.
Από τον δρόμο που βρίσκεται στα 2200 μέτρα, δίνεται την δυνατότα στον επισκέπτη να φτάσει εύκολα στις τρεις λίμνες 500 μέτρα ακόμη πιο ψηλά, να πεζοπορήσει, να γνωρίσει την πλούσια πανίδα και χλωρίδα των βουνών, κι ακόμα αν έχει την εμπειρία να φτάσει μέχρι τα σύνορα με την Γαλλία. Τα βουνά του χιονοδρομικού κέντρου σχηματίζουν ένα πέταλο προς τον νότο, και εξυπηρετούν κάθε κατηγορίας σκιέρ το χειμώνα. Ανεβήκαμε μέχρι τις λίμνες, περπατήσαμε στις όχθες τους, στα μονοπάτια, κάναμε χιονόμπαλες από χιόνι που υπήρχε ακόμα σε κάποια πλαγιά, ανασάναμε καθαρό βουνίσιο αέρα, κι όλα αυτά κάτω από ένα πεντακάθαρο ουρανό. Ο σταθμός των αναβατήρων λειτουργούσε και φυσικά δεν χάσαμε την ευκαιρία. Από την αρχή που τα εντόπισε η συμβία μου η οποία πρώτη φορά έβλεπε να καλάθια να ταξιδεύουν πάνω από τα βράχια, ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που αμέσως το βάλαμε στο πρόγραμμτα. Για μένα ήταν δεύτερη φορά. Η πρώτη μου και μοναδική ήταν στο Noborivetsu του Ηokkaido που με μετέφερε πάνω από κοχλάζον έδαφος από θειάφι, και με πήγε σε τοποθεσίες όπου ζούσαν παλιές φυλές Γιαπωνέζων. Όπως μας είχαν πει από την είσοδο, τη βροχούλα εκεί στα ψηλά δεν θα την γλυτώναμε. Αλλά, ας μπει κι΄ αυτή μέσα στην περιπέτεια, καλοκαίρι ήτανε. Πώς να χάσουμε την εμπειρία!! Νάμαστε λοιπόν στο καλάθι μας πίσω από τα άλλα άδεια, ταξιδάκι πάνω στα βράχια του βουνού, κάποια στιγμή πάνω από ένα απότομο βαθύ γκρεμνό με μυτερά βράχια, άφιξη στη κορυφή και δυστυχώς, αμέσως επιστροφή λόγω της βροχής εκεί στα ψηλά, που έβγαλε σωστή την πρόγνωση των υπαλλήλων.
Ευχαριστημένοι όλοι μας από αυτή την εκτός προγράμματος βόλτα, η οποία και για τους δικούς μας ήταν πρώτη φορά, πήραμε τον κατήφορο για την επιστροφή. Ξανά προχωρήσαμε μέσω της πρωτεύουσας Andora La Vella, πριν από τα σύνορα γεμίσαμε το ντεπόζιτο με πετρέλαιο στη μισή τιμή απ΄ ότι στην Γαλλία, περάσαμε τα σύνορα χωρίς έλεγχο κι΄ αυτή την φορά. Αποχαιρετήσαμε τις τελευταίες πλαγιές των Πυρηναίων και μπήκαμε στη απέραντη πεδιάδα της Γαλλίας και μέσω του γνωστού μας πλέον αυτοκινητόδρομου φτάσαμε Τουλούζη μετά από ένα ταξίδι δυόμιση ωρών .
Ήταν μια ευχάριστη διήμερη περιοδεία που προστέθηκε σ’ αυτές των προηγούμενων ημερών, γεμάτη με εναλλαγές τοπίων, χρωμάτων, τόπων με ιστορία, εκπλήξεις και ψυχαγωγία.-
Πρός Ανδόρα
Στα σύνορα
Αrcalis lac
Attachments
Last edited by a moderator:
